Skarga do Trybunału dotyczyła systemu nakładania podatków i opłat na rzecz kościołów i związków wyznaniowych w Niemczech. Pięciu obywateli niemieckich zarzuciło, iż wówczas, gdy składali doroczne rozliczenia podatkowe wspólnie ze swoimi małżonkami, opłaty na rzecz kościołów i związków wyznaniowych były wyliczane od sumy dochodów obojga małżonków, podczas gdy tylko jeden z małżonków był członkiem danego kościoła lub związku wyznaniowego. Skarżący twierdzili, iż konieczność odprowadzenia opłat na rzecz kościoła od dochodów obojga małżonków, mimo iż tylko jeden z małżonków należał do tego kościoła, stanowiła naruszenie negatywnego aspektu wolności wyznania i sumienia, chronionego w art. 9 Konwencji o prawach człowieka.
Trybunał nie zgodził się z tą argumentacją i nie stwierdził naruszenia art. 9 Konwencji, a w większości przypadków uznał wniesione skargi za niedopuszczalne. Stwierdzona niedopuszczalność wynikała stąd, iż zaskarżone opłaty były nakładane przez same kościoły lub związki wyznaniowe, do których należał jeden z małżonków, a nie przez państwo niemieckie. Zgodnie z prawem niemieckim przynależność do kościołów lub związków wyznaniowych jest dobrowolna, a zatem każda ze skarżących osób (lub ich małżonków) może w dowolnej chwili wystąpić z danego kościoła, co spowoduje zniesienie konieczności odprowadzenia podatku lub opłaty. W ujęciu prawa niemieckiego opłaty na rzecz kościołów stanowią autonomiczną działalność kościoła, a nie państwa niemieckiego, a tym samym państwo jako takie nie może zostać pociągnięte do odpowiedzialności w związku z wymiarem opłaty. Skarga wniesiona do Trybunału staje się więc bezprzedmiotowa, skoro to nie pozwane państwo nałożyło opłatę. Skarga zostaje więc odrzucona jako niedopuszczalna.
