W przedmiotowej sprawie rada miasta podjęła uchwałę w sprawie opłaty targowej, zgodnie z którą stawki opłaty targowej od sprzedaży dokonywanej poza targowiskiem miejskim zostały określone na poziomie pięciokrotnie wyższym niż stawki opłaty targowej od sprzedaży dokonywanej na targowisku miejskim. Podmiot wynajmujący powierzchnie handlowe zaskarżył tą uchwałę, ponieważ jego zdaniem dyskryminuje ona, wbrew przepisom art. 32 Konstytucji, przedsiębiorców prowadzących "prywatne" targowiska.
Sprawa trafiła do WSA w Warszawie. Zdaniem sądu skarga sprzedawcy jest nieuzasadniona, ponieważ art. 7 ust. 1 pkt 11 ustawy o samorządzie gminnym upoważnia gminę do prowadzenia swego rodzaju "polityki" dotyczącej organizowania działalności targowiskowej, czemu może również służyć kształtowanie stawek podatkowych w granicach upoważnienia z ustaw podatkowych.
Sąd zwrócił uwagę, że także przepisy ustawy o podatkach i opłatach lokalnych nie wprowadzają zakazu różnicowania stawek opłaty targowej w odniesieniu do różnych targowisk prowadzonych na terenie danej gminy. Jedyne ograniczenie, jakie wprowadził ustawodawca zawiera się w art. 19 ust. 1 lit. a) ustawy o podatkach i opłatach lokalnych i dotyczy narzuconego ustawą górnego limitu dziennej stawki kwotowej opłaty. Rada miasta w zaskarżonej uchwale nie przekroczyła tak ustalonego progu, więc pozostała w ramach ustawowego upoważnienia do stanowienia prawa lokalnego w tym zakresie.
Sąd wyjaśnił również, że zaskarżona uchwała nie narusza zasady swobody wykonywania działalności gospodarczej. Sprzedawca w dalszym ciągu może prowadzić działalność gospodarczą polegającą na wynajmie powierzchni handlowych, jednak najemcy mają obowiązek zapłacić stawkę opłaty targowej większą od dotychczasowej, ale mieszczącą się w limitach ustawowych.
Wyrok WSA w Warszawie z 13 lutego 2013 r., VIII SA/Wa 876/12