Powodowało to, że jeżeli spłacana była jedynie część wierzytelności, za koszt uzyskania przychodów danego roku podatkowego mogła być uznana również tylko taka część poniesionych na nabycie tej wierzytelności wydatków, jaka dotyczyła przychodów uzyskanych przez podatnika w związku z wyegzekwowaną spłatą wierzytelności. Jeżeli więc kwota wierzytelności była spłacana przez dłużnika w różnych latach, wówczas koszty również były uznawane za koszty uzyskania przychodów w takiej wysokości, jaka odpowiadała spłacie wierzytelności w danym roku, czyli proporcjonalnie do uzyskanego przychodu.
Zobacz również: Jakie skutki podatkowe wystąpią przy cesji pożyczki między wspólnikami spółki komandytowej? >>
Czy sprzedaż wierzytelności podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych? >>
Polski fiskus chce wiedzieć za dużo >>
Pensja żony i dziecka będzie kosztem przedsiębiorcy >>
Zmiana przepisów – styczeń 2019
Z początkiem 2019 r. stan prawny w tym zakresie uległ zmianie. Z nowych przepisów dodanych w obu ustawach o podatkach dochodowych wynika, że koszty nabycia wierzytelności mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów w kwocie uzyskanego z tych wierzytelności przychodów, do momentu zrównania się przychodu ze spłaty wierzytelności z kwotą poniesionego na jej nabycie wydatku (tj. innymi słowy – do momentu rozliczenia całości wydatków na nabycie określonej wierzytelności bądź pakietu wierzytelności).