W przedmiotowej sprawie do fiskusa zwróciła spółka z o. o., która chce nabyć od kontrahenta znak towarowy. Spółka nie ma jednak środków na samodzielne sfinansowanie nabycia tego znaku. Nie chce jednak zaciągać na ten cel kredytu. Spółka chce wyemitować obligacje, które zostaną objęte przez kontrahenta. Kontrahent przeniesie natomiast na rzecz spółki, w miejsce świadczenia pieniężnego znak towarowy. Tym samym nabycie znaku towarowego przez spółkę nastąpi więc w ramach instytucji świadczenia w miejsce wykonania (tzw. datio in solutum). Wartość rynkowa znaku towarowego będzie odpowiadała cenie emisyjnej tej części obligacji, które zostaną nabyte przez kontrahenta w zamian za znak towarowy. Nabyty znak towarowy zostanie wprowadzony do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych spółki i będzie podlegać amortyzacji podatkowej.

Wątpliwości spółki budził sposób ustalenia wartości początkowej znaku towarowego nabytego w ramach datio in solutum.

Zdaniem spółki, wartość początkowa znaku towarowego zostanie ustalona w wysokości ceny emisyjnej tej części obligacji, które zostaną nabyte w zamian za przeniesienie w ramach datio in solutum znaku towarowego. Inaczej mówiąc wartość początkową będzie stanowić odpłatność ponoszona przez spółkę za nabywanie znaku towarowego - to jest wartość wierzytelności przysługującej spółce wobec kontrahenta z tytułu emisji obligacji (w części, w której obligacje nie zostały nabyte za gotówkę), która wygaśnie z chwilą nabycia przez spółkę znaku towarowego.

Fiskus zgodził się ze spółką. Fiskus przypomniał, że podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa. Zasady jej ustalania są zróżnicowane m.in. z uwagi na sposób nabycia składników majątku trwałego. W myśl art. 16g ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (...) w razie nabycia, w następstwie wykonania świadczenia niepieniężnego (...) uważa się wartość wierzytelności (należności) uregulowanej w wyniku wykonania świadczenia niepieniężnego.

Zgodnie z art. 16g ust. 3 ustawy o CIT, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Biorąc powyższe pod uwagę fiskus stwierdził, że do ustalenia wartości początkowej nabytego znaku towarowego w ramach datio in solutum znajdzie zastosowanie art. 16g ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT. Zatem wartością początkową będzie wartość wierzytelności uregulowanej w wyniku wykonania świadczenia niepieniężnego.

Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 27 kwietnia 2015 r., sygn. akt IBPBI/2/4510-102/15/MS, LEX nr 260449

Omówienie pochodzi z programu Vademecum Głównego Księgowego