Tak wskazał WSA w Gorzowie Wlkp. w wyroku z 12 lutego 2015 r. W przedmiotowej sprawie do fiskusa zwróciła się spółka, która zgodnie z zakładowym układem zbiorowym pracy ponosi wydatki na dofinansowanie do wypoczynku pracowników. Spółka zatrudnia powyżej 20 pracowników, nie tworzy jednak zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Tworzy za to fundusz na cele socjalno-bytowe. Ten fundusz przeznaczony jest na dofinansowanie wypoczynku pracowników spółki.

Spółka zamierzała zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki na wypłatę ww. dofinansowań pracownikom spółki w momencie poniesienia wydatku na rzecz konkretnego pracownika. Według spółki, dofinansowanie do wypoczynku jej pracowników stanowi działalność socjalną pracodawcy, do której zobowiązuje Kodeks pracy. Ponadto w wynegocjowanym ze związkami zawodowymi zakładowym układzie zbiorowym pracy dokonano konkretnego zapisu dotyczącego utworzenia funduszu socjalno-bytowego w miejsce zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Wysokość wypłaconego dofinansowania do wypoczynku pracowników jest zgodna z obowiązującymi przepisami o ZFŚS i jest w ocenie spółki kosztem uzyskania przychodu w rozumieniu ustawy o CIT.

Fiskus się nie zgodził. W ocenie organu wszelkie wydatki na działalność socjalną określoną w przepisach ustawy o ZFŚS, sfinansowane przez pracodawców, nie stanowią kosztów uzyskania przychodów. Wyjątek od tej zasady stanowią świadczenia urlopowe wypłacane zgodnie z postanowieniami ustawy o ZFŚS. Świadczenie urlopowe może być wypłacane przez pracodawcę zatrudniającego według stanu na dzień 1 stycznia danego roku podatkowego mniej niż 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty, jeżeli nieutworzony został ZFŚS. A skoro spółka zrezygnowała z tworzenia ZFŚS, a podstawą prawną wypłaty dofinansowania do wypoczynku jest zakładowy układ zbiorowy pracy (a nie przepisy o ZFŚS), to wydatki poniesione na wypłatę dofinansowań do wypoczynku nie stanowią kosztów uzyskania przychodów w myśl art. 16 ust. 1 pkt 45 ustawy o CIT.

Sprawa trafiła do WSA w Gorzowie Wlkp. Sąd przywołał art. 16 ust. 1 pkt 45 ustawy o CIT, który wskazuje, że kosztem uzyskania przychodów są świadczenia urlopowe wypłacone zgodnie z przepisami o ZFŚS. Zdaniem sądu oznacza to, że świadczenie urlopowe mogą jednak wypłacać wyłącznie pracodawcy, którzy na dzień 1 stycznia danego roku zatrudniają mniej niż 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty i nie mają utworzonego ZFŚS. Dla pracodawców, którzy zgodnie z ustawą o ZFŚS mają obowiązek tworzenia funduszu (a więc zatrudniających według stanu na dzień 1 stycznia danego roku co najmniej 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty), niemożliwe jest wypłacenie świadczenia urlopowego w miejsce tworzenia funduszu. Nawet, jeśli regulacje wewnętrzne będą przewidywać zamiast tworzenia funduszu świadczenie o nazwie "urlopowe", nie będzie ono świadczeniem, o którym mowa w ustawie o ZFŚS. Tym samym też nie będzie spełniało warunku określonego w art. 16 ust. 1 pkt 45 ustawy o CIT do zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodów.

Do zakwalifikowania wydatku do kosztów uzyskania przychodów przesłanką jest wypłacenie świadczeń zgodnie z przepisami o ZFŚS. Powyższe nie determinuje źródła, z którego mają zostać wypłacone powyższe świadczenia urlopowe, lecz wskazuje na warunek, jaki mają spełniać – tj. powinny zostać wypłacone i to zgodnie z przepisami ustawy ZFŚS. Dotyczy to nie tylko samego mechanizmu wypłaty i wysokości świadczenia, ale aby to świadczenie było wypłacone zgodnie z powołaną ustawą musi być wypłacone przez pracodawcę zatrudniającego do 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty.

Zdaniem Sądu "świadczenie urlopowe", o jakim mowa w art. 16 ust. 1 pkt 45 ustawy o CIT, nie można utożsamiać z wypłacanymi pracownikom świadczeniami związanymi z dofinansowaniem do urlopu, nawet jeżeli są wypłacane raz w roku w wysokości nieprzekraczającej odpisu podstawowego i przy uwzględnieniu proporcji do wymiaru czasu pracy pracownika. Świadczeniem urlopowym jest świadczenie wypłacane przez pracodawcę zatrudniającego poniżej 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty, który nie utworzył zakładowego funduszu świadczeń socjalnych i w wysokości i na zasadach określonych w ustawie o ZFŚS.

Spółka w niniejszej sprawie poinformowała tylko, że zatrudnia powyżej 20 pracowników. Nie oznacza to jednak, że zatrudnia co najmniej 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty, co jest okolicznością istotną. Ponieważ sąd tego nie wiedział więc uchylił interpretację.

Wyrok WSA w Gorzowie Wlkp. z 12 lutego 2015 r., sygn. akt I SA/Go 706/14

Omówienie pochodzi z programu Vademecum Głównego Księgowego