Rozstrzygnięcie to dotyczyło pracownika zatrudnionego od 1979 r. w spółdzielni mieszkaniowej. W listopadzie 2012 r. i w styczniu 2013 r. pracodawca wystawił mu świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach, w myśl którego od 2 maja 1979 r. do 31 grudnia 1998 r. ubezpieczony stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę określoną jako „kontrola międzyoperacyjna, kontrola jakości produkcji i usług oraz dozór inżynieryjno-techniczny prac niezautomatyzowanych palaczy kotłów wodnych typu przemysłowego" na stanowisku mistrza i zastępcy kierownika działu gospodarki zasobami mieszkaniowymi.
Na podstawie dokumentu tej treści wnioskodawcy ubiegał się o emeryturę w trybie art. 32 i 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 1440 z późn. zm.) oraz rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 z późn. zm.) – dalej r.w.e.

Zobacz także: Jak uzyskać prawo do emerytury pomostowej?>>

Żądania tego nie uwzględnił Zakład Ubezpieczeń Społecznych, uznając, że pracownik nie udowodnił 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Stanowisko ZUS podzielił Sąd Okręgowy, oddalają odwołanie pracownika. W ocenie sądu, świadectwo pracy w warunkach szczególnych wydane przez pracodawcę stwarza jedynie domniemanie i jest podstawą do przyjęcia, że okres pracy w nim podany jest okresem pracy w warunkach szczególnych. Nie wiąże ono organu rentowego i nie przesądza automatycznie o przyznaniu świadczenia emerytalnego. Dokument taki może być więc weryfikowany pod kątem prawdziwości wskazanych w nim faktów. W wyniku postępowania dowodowego sąd doszedł do przekonania, że wnioskodawca nie legitymuje się stażem pracy w warunkach szczególnych w wymiarze co najmniej 15 lat.
Argumentację tę zaaprobował sąd II instancji, nie uwzględniając apelacji ubezpieczonego. Potwierdził on pogląd, że świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach nie stanowi, na potrzeby postępowania cywilnego, dokumentu urzędowego w rozumieniu art. 244 § 1 i 2 k.p.c., gdyż podmiot wydający świadectwo nie jest organem państwowym ani organem wykonującym zadania z zakresu administracji państwowej. Świadectwo to traktuje się zatem jako dokument prywatny, który stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Tym samym treść świadectwa wykonywania prac w szczególnych warunkach podlega weryfikacji zarówno w toku postępowania administracyjnego przed organem rentowym, jak i w toku postępowania sądowego przed sądami ubezpieczeń społecznych.
Innymi słowy, nawet jeśli pracodawca uznał pracę na danym stanowisku za pracę w szczególnych warunkach, wnioskodawca może nie otrzymać wcześniejszej emerytury. ZUS odmówi świadczenia, gdy praca nie była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu.
Z analizy stanu faktycznego sprawy wynikało, że ubezpieczony pracował we wskazanym w zaświadczeniu okresie najwyżej 8 miesięcy w każdym roku. Praca nie była więc wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Uznając, że rozstrzygnięcie Sądu I instancji odpowiadało prawu, łódzki Sąd Apelacyjny oddalił apelację wnioskodawcy.

Zobacz także: SN: pracownicy branży skórzanej bez prawa do wcześniejszej emerytury>>

Więcej na ten temat w Serwisie BHP.