Ratyfikacja Konwencji spowoduje, że wymienione w niej zasady, takie jak poszanowanie godności, autonomii i odmienności osób niepełnosprawnych, niedyskryminacja, pełny udział w życiu społecznym, równość szans i dostępność uzyskiwana głównie dzięki uniwersalnemu projektowaniu, będą uwzględniane przy wytyczaniu kierunków polityki społecznej dotyczącej osób niepełnosprawnych i określaniu środków jej realizacji. Istotnym pozytywnym skutkiem ratyfikacji Konwencji będzie doskonalenie i lepsze wdrażanie przepisów prawnych dotyczących osób niepełnosprawnych oraz utrwalenie w społecznej świadomości praw osób niepełnosprawnych. Zmiana postaw społecznych może zapewnić osobom niepełnosprawnym dostęp i obecność we wszystkich obszarach społecznego funkcjonowania, w tym zwłaszcza w życiu politycznym, rynku pracy, edukacji, kulturze, czy wypoczynku.

Wykonywanie Konwencji będzie powierzone ministerstwom i instytucjom, odpowiednio do ich kompetencji. Część zadań, w zakresie i formach określonych w ustawach, wykonywana będzie przez jednostki samorządu terytorialnego różnego szczebla, w ramach ich kompetencji i zadań. Za koordynację wykonywania Konwencji odpowiadać będzie Minister Pracy i Polityki Społecznej, działający jako punkt kontaktowy, o którym mowa w art. 33 ust. 1 Konwencji. Do jego obowiązków będzie należało także sporządzanie sprawozdań z wykonywania Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych, podobnie jak odbywa się to w przypadku innych konwencji dotyczących praw społecznych. Sprawozdania są rozpatrywane przez Komitet do spraw praw osób niepełnosprawnych, ustanowiony na mocy art. 34 Konwencji.
Dokument ratyfikacyjny ma być przekazany Sekretarzowi Generalnemu ONZ, który jest depozytariuszem Konwencji.