Podstawowym obowiązkiem spoczywającym na pracodawcy jest zapewnienie bezpiecznych i higienicznych warunków pracy, przez co rozumie się m.in. podejmowanie działań mających na celu eliminowanie ryzyka zawodowego na stanowiskach pracy. Jeśli pracodawca nie wykonuje swoich powinności, sam pracownik może podjąć kroki dla poprawy warunków pracy.
Zgodnie z art. 210 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.), gdy warunki pracy nie odpowiadają przepisom bhp i stwarzają bezpośrednie zagrożenie dla zdrowia lub życia albo wykonywanie obowiązków grozi niebezpieczeństwem innym osobom, pracownik ma prawo powstrzymać się od ich wykonywania. Pracownik powinien zawiadomić niezwłocznie pracodawcę o odstąpieniu od pracy i wskazać przyczyny swojej decyzji. Jeżeli natomiast przerwanie pracy nie eliminuje zagrożenia, pracownik może oddalić się z miejsca jej wykonywania. Musi jednak zawiadomić o tym przełożonego, bowiem nadal pozostaje w jego dyspozycji. Za czas powstrzymania się od pracy lub odejścia ze stanowiska zagrażającego zdrowiu pracownik zachowuje prawo do wynagrodzenia. Nie może on również ponieść z tego tytułu negatywnych konsekwencji.
Przerwanie pracy uzasadnia ponadto złe samopoczucie psychofizyczne pracowników świadczących prace wymienione w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 28 maja 1998 r. w sprawie rodzajów prac wymagających szczególnej sprawności psychofizycznej (Dz. U. Nr 62, poz. 287). Chodzi m.in. operowanie dźwigami, suwnicami, ciężkimi maszynami budowlanymi).
Źródło: Rzeczpospolita, 19 czerwca 2010 r., Tomasz Zalewski
Zgodnie z art. 210 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.), gdy warunki pracy nie odpowiadają przepisom bhp i stwarzają bezpośrednie zagrożenie dla zdrowia lub życia albo wykonywanie obowiązków grozi niebezpieczeństwem innym osobom, pracownik ma prawo powstrzymać się od ich wykonywania. Pracownik powinien zawiadomić niezwłocznie pracodawcę o odstąpieniu od pracy i wskazać przyczyny swojej decyzji. Jeżeli natomiast przerwanie pracy nie eliminuje zagrożenia, pracownik może oddalić się z miejsca jej wykonywania. Musi jednak zawiadomić o tym przełożonego, bowiem nadal pozostaje w jego dyspozycji. Za czas powstrzymania się od pracy lub odejścia ze stanowiska zagrażającego zdrowiu pracownik zachowuje prawo do wynagrodzenia. Nie może on również ponieść z tego tytułu negatywnych konsekwencji.
Przerwanie pracy uzasadnia ponadto złe samopoczucie psychofizyczne pracowników świadczących prace wymienione w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 28 maja 1998 r. w sprawie rodzajów prac wymagających szczególnej sprawności psychofizycznej (Dz. U. Nr 62, poz. 287). Chodzi m.in. operowanie dźwigami, suwnicami, ciężkimi maszynami budowlanymi).
Źródło: Rzeczpospolita, 19 czerwca 2010 r., Tomasz Zalewski
