W latach 50-tych zaczęto wprowadzać termin praktyczna improwizacja (w skrócie impro), na określenie zastosowania technik improwizacyjnych w obszarach pozaartystycznych. Okazało się bowiem, że teatr improwizacji dobrze sprawdza się jako metoda pracy z ludźmi pracującymi na wyższych stanowiskach. Chodzi tu o osoby, które muszą występować publicznie, zabierać głos na forum a przede wszystkim koncentrować innych wokół siebie.
Improwizować zaczęto w szkołach, na terapiach, podczas szkoleń mówców, czy polityków. W tym samym czasie jednak rozwijało się także bardziej negatywnie nacechowane znaczenie tego słowa. Improwizator staje się antonimem perfekcjonisty, który skrupulatnie i odpowiedzialnie przygotowuje się do swoich działań. Metoda szkoleniowa impro to między innymi gra zespołowa, a często wręcz partnerska. Wiele ćwiczeń wykonuje się w małych grupach bądź w parach. To fantastyczny trening umiejętności interpersonalnych, empatii, komunikacji (także niewerbalnej), współpracy. To często niełatwy trening akceptowania pomysłów innych, zaufania, nie forsowania za wszelką cenę swojej wizji na rzecz próby zrozumienia, co ma nam do zaoferowania partner.
Więcej: www.hrstandard.pl/2014/10/08/i-jak-impro-czyli-dlaczego-improwizujemy-na-szkoleniach
Źródło: www.hrstandard.pl, stan z dnia 9 października 2014 r.