Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 2003 r. Nr 169, poz. 1650 z późn. zm.) – dalej r.b.h.p., w § 49 nakazuje zapewnienie pracownikowi miejsca do odpoczynku.
Zgodnie z tym przepisem, przy wykonywaniu pracy niewymagającej stale pozycji stojącej należy zapewnić pracownikom możliwość siedzenia, natomiast przy wykonywaniu pracy wymagającej stale pozycji stojącej lub chodzenia należy zapewnić pracownikom możliwość odpoczynku w pobliżu miejsca pracy w pozycji siedzącej. Siedziska powinny spełniać wymagania Polskich Norm.
W pierwszym przypadku chodzi o zapewnienie pracownikowi siedziska umożliwiającego wykonywanie pracy, np. na wiertarce, w wygodniejszej, mniej męczącej pozycji niż na stojąco. Natomiast drugi przypadek odnosi się do zapewnienia możliwości odpoczynku w pracy wymagającej stania lub chodzenia, jak np. przy obsłudze tokarki. W tym przypadku chodzi o możliwość okresowego odpoczynku w pozycji siedzącej, ale pod warunkiem, że miejsce do odpoczynku jest usytuowane na tyle blisko stanowiska pracy, by pozwalało na nieprzerwany nadzór nad procesem produkcyjnym. Pracownik mógłby przysiąść na krześle wówczas, gdy np. włączy mechaniczny posuw narzędzia (noża tokarskiego, freza), ale jednocześnie powinien mieć możliwość obserwacji przebiegu skrawania obrabianego przedmiotu.
Siedzisko należy więc usytuować tak blisko stanowiska pracy, jak jest to technicznie możliwe. Nie może to z pewnością być inne, choćby położone tuż obok, pomieszczenie. Za taką interpretacją przemawia literalne brzmienie przepisu, który wyraźnie mówi „w pobliżu miejsca pracy”. Zgodnie z § 2 pkt 7b r.b.h.p., przez miejsce pracy należy rozumieć miejsce wyznaczone przez pracodawcę, do którego pracownik ma dostęp w związku z wykonywaniem pracy.
Edward Kołodziejczyk