Policjant wystąpił w listopadzie 2018 r. do Komendanta Wojewódzkiego Policji o wypłacenie wyrównania ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy w związku ze zwolnieniem ze służby w Policji. Miesiąc później wnioskodawca uzupełnił wniosek. Domagał się potraktowania jego żądania jako wniosku o wznowienie postępowania.

W grudniu 2018 r. Komendant skierował do strony pismo, w którym wskazał, że uzupełniony wniosek nie może zostać rozpoznany z powodu braku regulacji prawnych. Komendant wskazał, że przepis ustawy o Policji, na którym organ mógłby oprzeć rozstrzygnięcie, został uznany za niezgodny z Konstytucją i dopóki nie zostaną wprowadzone nowe uregulowania prawne, nie może rozpoznać wniosku. Kilka miesięcy później wnioskodawca złożył ponaglenie. Wniósł, aby organ rozpatrzył jego wniosek. Komendant Główny Policji przesłał wówczas stronie odpowiedź, że wniosek zostanie rozpoznany po wprowadzeniu odpowiednich regulacji prawnych.

Strona w lutym 2020 r. złożyła skargę do sądu administracyjnego, zarzucając organowi bezczynność. Organ domagał się oddalenia skargi.

 

Kodeks pracy. Wynagrodzenia, urlopy i czas pracy. Pracownicze plany kapitałowe. Ochrona zatrudnienia i świadectwa pracy. Organizacje pracodawców, zwią ebook

Sprawdź  

Rażąca bezczynność organu

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku zobowiązał Komendanta Wojewódzkiego Policji do załatwienia wniosku strony w terminie 30 dni od daty zwrotu akt organowi. Sąd uznał, że organ dopuścił się bezczynności, a stan ten miał miejsce z rażącym naruszeniem prawa. W orzecznictwie przyjmuje się, że bezczynność organu zachodzi, gdy w prawem określonym terminie organ nie podejmuje żadnych czynności. Analogicznie, bezczynność zachodzi, gdy organ podejmuje pewne czynności, ale nie kończy sprawy wydaniem określonej decyzji (postanowienia). Wynika to z wyroku WSA w Białymstoku z 25 października 2012 r. w sprawie o sygn. akt II SAB/Bk 27/12 (LEX nr 1249252). Przyjmuje się również, że dla oceny bezczynności nie jest ważna przyczyna, dla której organ nie podjął określonej czynności lub nie wydał decyzji.

 

Sprawdź również książkę: Kodeks pracy. Wynagrodzenia, urlopy i czas pracy. Pracownicze plany kapitałowe. Ochrona zatrudnienia i świadectwa pracy. Organizacje pracodawców, zwią ebook >>


Nierozpoznanie żądania strony

Sąd administracyjny wyjaśnił, że skoro wniosek strony z listopada 2018 r. nie został rozpoznany w formie decyzji, to niewątpliwie doszło do bezczynności organu. W sprawie organ udzielił stronie jedynie pisemnego wyjaśnienia. Wskazano wówczas, że organ nie może rozpatrzyć wniosku z uwagi na brak właściwych regulacji prawnych, co związane było z wydaniem przez Trybunał Konstytucyjny wyroku w sprawie o sygn. akt K 7/15 (LEX nr 2570228). 30 października 2018 r. Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że art. 115a ustawy z 6 kwietnia 1990 r. o Policji w zakresie, w jakim ustala wysokość ekwiwalentu pieniężnego za 1 dzień niewykorzystanego urlopu wypoczynkowego lub dodatkowego w wymiarze 1/30 części miesięcznego uposażenia, jest niezgodny z art. 66 ust. 2 w związku z art. 31 ust. 3 zdanie drugie Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Do dnia wyrokowania uznany za niezgodny z Konstytucją współczynnik ułamkowy 1/30 uposażenia policjanta nie został zastąpiony innym – podkreślił sąd. Nie oznacza to jednak, że organ mógł nie rozpoznać wniosku strony. Brak stosownych regulacji nie tamował drogi do wydania rozstrzygnięcia. Kluczowe jest to, że wyrok TK nie odnosił się do art. 114 ust. 1 pkt 2 ustawy o Policji, na podstawie którego można dochodzić prawa do otrzymania ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystane urlopy wypoczynkowe lub dodatkowe.

- W uzasadnieniu wyroku TK podkreślił, w jaki sposób należy wyliczać wysokość należnego ekwiwalentu za niewykorzystany urlop – zaznaczył WSA w Białymstoku. W orzecznictwie przyjmuje się, że organ ma możliwość przyznania ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy i dodatkowy bez konieczności oczekiwania na wydanie przez ustawodawcę określonych regulacji prawnych. Skarga okazała się więc zasadna.

Wyrok WSA w Białymstoku z 5 marca 2020 r., sygn. akt II SAB/Bk 19/20, LEX nr 2861048.

 

 

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Linki w tekście artykułu mogą odsyłać bezpośrednio do odpowiednich dokumentów w programie LEX. Aby móc przeglądać te dokumenty, konieczne jest zalogowanie się do programu. Dostęp do treści dokumentów w programie LEX jest zależny od posiadanych licencji.