1. Zasady prowadzenia polowania

Ustawa Prawo łowieckie definiuje polowanie jako:
1. tropienie, strzelanie z myśliwskiej broni palnej, łowienie sposobami dozwolonymi zwierzyny żywej,
2. łowienie zwierzyny przy pomocy ptaków łowczych za zgodą ministra właściwego do spraw środowiska
- zmierzające do wejścia w jej posiadanie.
Jedną z głównych zasad polowania, jako elementu gospodarki łowieckiej, jest to, że nie strzela się do:
1) łani prowadzącej stado łosi, jeleni lub danieli (chmarę) i czuwającą nad jej bezpieczeństwem - licówki;
2) zwierzyny przy paśnikach, lizawkach, pasach zaporowych oraz punktach stałego dokarmiania, z wyjątkiem polowań przy nęciskach na dziki i drapieżniki;
3) zwierzyny z pojazdów mechanicznych i konnych oraz łodzi o napędzie mechanicznym z pracującym silnikiem;
4) zwierzyny na ogrodzonych poletkach żerowych w okresie wegetacji uprawianych na nich roślin i w czasie udostępniania ich zwierzynie;
5) ptactwa niebędącego w locie, z wyjątkiem jarząbków, gęsi i łysek;
6) zajęcy pozostających w bezruchu w terenie polnym;
7) celów nierozpoznanych.


2. Podmioty uprawnione do polowania

O tym kto może wykonywać polowanie, stanowi art. 42 ustawy Prawo łowieckie. Polowanie może być wykonywane przez:
- członków Polskiego Związku Łowieckiego lub
- cudzoziemców, o których mowa w art. 42a ust. 1 ww. ustawy.
Polski Związek Łowiecki, w ramach prowadzonej gospodarki łowieckiej, podejmuje działalność polegającą na hodowli i pozyskiwaniu zwierzyny oraz działa na rzecz jej ochrony poprzez regulację liczebności populacji zwierząt łownych.
Sposób nabywania i utraty członkostwa w Polskim Związku Łowieckim określa Statut Polskiego Związku Łowieckiego.