Nowelizacja rozszerza katalog przedsięwzięć mogących zawsze znacząco oddziaływać na środowisko m.in. o duże instalacje do przesyłu i wychwytywania dwutlenku węgla w celu podziemnego składowania oraz o instalacje do podziemnego składowania dwutlenku węgla.
Wykreślono natomiast z tego wykazu, i przeniesiono do grupy przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko, instalacje np.: do powierzchniowej obróbki substancji, przedmiotów lub produktów z zastosowaniem rozpuszczalników organicznych większym niż 150 kg na godzinę lub większym niż 200 ton na rok. Z listy przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko skreślono natomiast: poszukiwanie lub rozpoznawanie złóż kopalin połączone z robotami geologicznymi wykonywanymi przy użyciu materiałów wybuchowych, instalacje do wyrobu płyt pilśniowych i wiórowych oraz sklejek, stacje obsługi lub remontowe sprzętu budowlanego, rolniczego lub środków transportu oraz punkty zbierania odpadów innych niż złom. Do listy dołączono mniejsze instalacje do wychwytywania i przesyłu dwutlenku węgla w celu podziemnego składowania oraz instalacje do poszukiwania lub rozpoznawania kompleksów podziemnego składowania dwutlenku węgla.
Doprecyzowano, w jakich sytuacjach garaże, parkingi samochodowe (lub ich zespoły) podlegają obowiązkowi uzyskania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach.
Nowelizacja przewiduje także regulacje, które ułatwią poszukiwanie gazu łupkowego. Podwyższono w wielu przypadkach próg głębokości otworów wiertniczych wykonywanych w celu rozpoznawania lub poszukiwania złóż kopalin (z 1000 do 5000 m), co dla firm, które planują odwierty, oznacza, że nie będą musiały uzyskiwać decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, jeśli otwór o głębokości do 5000 m, wykonany zostanie poza obszarami wrażliwymi, tzn. poza strefami ochrony ujęć wody, obszarami ochronnymi zbiorników wód śródlądowych oraz obszarami objętych formami ochrony przyrody. Rozporządzenie obowiązuje od 1 sierpnia br.