Zmiana ustawy o zatrudnieniu pracowników tymczasowych (dalej: ustawa o zpt) prowadzi do pełnego zastosowania do pracownic tymczasowych art. 177 § 3 kodeksu pracy, zgodnie z którym umowa o pracę na czas określony albo na okres próbny przekraczający jeden miesiąc, która uległaby rozwiązaniu po upływie trzeciego miesiąca ciąży, ulega przedłużeniu do dnia porodu.

W wyniku projektowanej zmiany wszystkie umowy o pracę pracownic tymczasowych w ciąży, nawet umowy bardzo krótkie (kilkudniowe a nawet kilkugodzinne), które by uległy rozwiązaniu po upływie trzeciego miesiąca ciąży przedłużą się do dnia porodu.
 
Proponowane rozwiązania
Przewidziane w projekcie uchylenie art. 13 ust. 3 ustawy o zpt jest najłatwiejszym legislacyjnie rozwiązaniem, ale nie uwzględniającym specyfiki pracy tymczasowej. Będzie ono prowadziło do wzrostu niepewności po stronie agencji i pracownic tymczasowych, co wywoła skutki odwrotne od zamierzonych. Mając na uwadze założenia przyjęte w ocenie skutków regulacji (m.in. wszystkie kobiety po 4 miesiącu ciąży odejdą z pracy na zwolnienie lekarskie, przyjęcie, że wszystkie kobiety będą pobierać zasiłek chorobowy przez 4 miesiące, od 6 miesiąca ciąży) oraz uwzględniając fakt, iż zmiana ma na celu zabezpieczenie interesów kobiet w ciąży oraz przeciwdziałanie podejmowania krótkoterminowego zatrudnienia tylko w celu nabycia uprawnień, organizacje pracodawców proponują następujące alternatywne rozwiązania:
  1. (przy założeniu, że art. 13 ust. 3 ustawy o zpt nie ulega zmianie): zmianę przepisów ustawy z 25.06.1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz. U. z 2016, poz. 372 z późn. zm) w stosunku do pracowników tymczasowych i odstąpienie od zasady, że pracownica tymczasowa, aby nabyć prawo do świadczeń należnych z tytułu macierzyństwa musi posiadać tytuł ubezpieczenia w momencie porodu, na rzecz zasady, że musi ona legitymować się co najmniej 3-miesięcznym, nieprzerwanym ubezpieczeniem. Wskazane byłoby zatem dokonanie zmiany art. 30 powyższej ustawy poprzez ustalenie warunków, na jakich pracownica tymczasowa może nabyć prawo do zasiłku macierzyńskiego również w przypadku ustania ubezpieczenia w okresie ciąży. 
     
  2. (również przy założeniu, że art. 13 ust. 3 ustawy nie ulega zmianie):  zmiana przepisów z dnia 25.06.1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa w stosunku do pracownic tymczasowych uwzględniająca przypadek rozwiązania umów o pracę po upływie 5 miesiąca ciąży. Pracownica, której stosunek pracy został rozwiązany po upływie 5 miesiąca ciąży i której nieprzerwany okres zatrudnienia (i tym samym ubezpieczenia chorobowego) przed dniem rozwiązania umowy o pracę wynosił co najmniej 3 miesiące mogłaby skorzystać z prawa do zasiłku macierzyńskiego od dnia następującego po dniu rozwiązania umowy o pracę. Po porodzie pracownicy przysługiwałby zasiłek macierzyński niewykorzystany przed porodem aż do wyczerpania łącznego okresu równego okresowi urlopu macierzyńskiego i rodzicielskiego, w każdym przypadku nie krócej niż 16 tygodni.
     
  3. wprowadzenie w ustawie o zpt zasady przedłużenia umowy o pracę do dnia porodu, ale w przypadku umów, które uległyby rozwiązaniu po upływie piątego miesiąca ciąży.
     
  4. Takie rozwiązanie dawałoby ochronę kobietom w ciąży, które nie znajdą już nowej pracy, nawet tymczasowej, ze względu na stan ciąży, a jednocześnie sprzyjałoby eliminacji przypadków nadużyć podejmowania zatrudnienia tymczasowego (jako z reguły łatwego do uzyskania) w celu uzyskania długotrwałych i niepokrytych uprzednim regulowaniem składek świadczeń macierzyńskich, bez rzeczywistego wykonywania pracy oraz przypadków szybkiego przechodzenia na zwolnienia lekarskie.
Organizacje pracodawców w projektowanych zmianach zagrożenia o charakterze społecznym i finansowym 
  1. bardzo duże obciążenie finansowe agencji, ponieważ w przypadku rezygnacji złożonej przez pracodawców użytkowników z powodu braku zapotrzebowania na dalszą pracę będą oni musieli na własny koszt utrzymać zatrudnienie pracownicy do końca ciąży;
     
  2. wzrost obciążenia dla budżetu państwa z uwagi na realne ryzyko, że wzrośnie odsetek kobiet przechodzących w bardzo krótkim czasie po spełnieniu warunków umożliwiających ochronę na zwolnienia lekarskie, aby zabezpieczyć sobie świadczenia chorobowe do końca ciąży i macierzyńskie; sprzyjać temu będzie brak związania i relacji z firmą zatrudniającą, co może przekładać się na szybsze „uciekanie" na zwolnienia lekarskie;
     
  3. można spodziewać się też, że z uwagi na planowane zastosowanie art.177 § 3 KP wprost, bez żadnych modyfikacji, wystarczające będzie nawiązanie z agencją pracy tymczasowej stosunku pracy dosłownie na kilka dni czy godzin wyłącznie dlatego, aby umowa o pracę zawarta na czas określony skończyła się po upływie trzeciego miesiąca ciąży i dała kobiecie prawo do wszystkich świadczeń macierzyńskich, na które inne grupy zawodowe muszą pracować poprzez dużo dłuższe faktyczne zatrudnienie;
     
  4. można spodziewać się, że w sytuacji, w której pracodawca poweźmie informację o ciąży pracownicy (choćby z wystawionego zaświadczenia o niezdolności do pracy zawierającego kod B), to każda następna umowa o pracę zostanie rozwiązana jak najszybciej, aby nie przekroczyć okresu 3 miesięcy, który umożliwiałby ochronę, za którą trzeba płacić. To wypaczy projektowany cel ochrony;
     
  5. tak znacząca ingerencja ustawodawcy w prawny charakter pracy tymczasowej może spowodować w praktyce daleko idące zmniejszenie zainteresowania taką formułą zatrudnienia oraz zwiększenie zainteresowania innymi elastycznymi formami współpracy, co bezwzględnie wpłynie na zubożenie rynku pracy, a w konsekwencji na zmniejszenie popytu na pracę kobiet i ograniczenie ich możliwości aktywnego uczestniczenia w rynku pracy.
     
  6. kobiety stanowią 47% wszystkich pracowników tymczasowych (odsetek ten przy umowach kodeksowych jest o dwa punkty procentowe niższy) z czego 41% to osoby poniżej 26 roku życia. Podejmowanie prac legislacyjnych mających na celu zmianę systemu zatrudniania tymczasowego w zakresie ochrony rodzicielstwa powinno mieć przede wszystkim te dane na uwadze. W praktyce okazać się może, że wzrost ryzyka związany z zatrudnieniem tej grupy pracownic, pozbawi je przyjaznego narzędzia które do tej pory skutecznie pozwalało na wejście lub powrót na rynek pracy.

Stanosze stanowisko popierają także Marek Goliszewski - Business Centre Club, Rafał Baniak - Pracodawcy RP i Jerzy Bartnik - Związek Rzemiosła Polskiego