a także mając na uwadze, co następuje:(1) Fałszowanie i oszustwa związane z bezgotówkowymi środkami płatniczymi stanowią zagrożenie dla bezpieczeństwa, ponieważ są źródłem dochodów dla przestępczości zorganizowanej i umożliwiają tym samym finansowanie innych rodzajów działalności przestępczej, takich jak terroryzm, nielegalny handel narkotykami i handel ludźmi.
(2) Fałszowanie i oszustwa związane z bezgotówkowymi środkami płatniczymi utrudniają również funkcjonowanie jednolitego rynku cyfrowego, ponieważ osłabiają zaufanie konsumentów i powodują bezpośrednie straty ekonomiczne.
(3) Należy zaktualizować i uzupełnić decyzję ramową Rady 2001/413/WSiSW 3 , tak by ująć dodatkowe przepisy dotyczące przestępstw, w szczególności odnoszące się do fałszerstw komputerowych, kar, zapobiegania przestępstwom, wsparcia dla ofiar i współpracy transgranicznej.
(4) Poważne luki i różnice w przepisach państw członkowskich w dziedzinie fałszowania i oszustw związanych z bezgotówkowymi środkami płatniczymi mogą utrudniać zapobieganie, wykrywanie i karanie w odniesieniu do tego rodzaju przestępstw i innej poważnej i zorganizowanej przestępczości, która jest z powiązana z fałszowaniem i oszustwami związanymi z bezgotówkowymi środkami płatniczymi i finansowana z dochodów z tych przestępstw, oraz utrudniać współpracę policyjną i współpracę wymiarów sprawiedliwości w tej dziedzinie, a przez to zmniejszać jej skuteczność, co ma negatywny wpływ na bezpieczeństwo.
(5) Fałszowanie i oszustwa związane z bezgotówkowymi środkami płatniczymi mają znaczący wymiar transgraniczny, na co dodatkowo wpływa rosnąca rola komponentu cyfrowego, w związku z czym konieczne jest podejmowanie dalszych działań w celu zbliżenia przepisów prawnokarnych w dziedzinie fałszowania i oszustw związanych z bezgotówkowymi środkami płatniczymi.
(6) W ostatnie lata charakteryzowały się nie tylko gwałtownym wzrostem gospodarki cyfrowej, ale także ekspansją innowacji w wielu obszarach, w tym w dziedzinie technologii płatniczych. Nowe technologie płatnicze wiążą się z wykorzystywaniem nowych rodzajów instrumentów płatniczych, które otwierają wprawdzie nowe możliwości dla konsumentów i przedsiębiorstw, ale jednocześnie zwiększają możliwość popełniania oszustw. W związku z tym w świetle tych zmian technologicznych konieczne jest zapewnienie adekwatności i aktualności przepisów w oparciu o podejście neutralne pod względem technologicznym.
(7) Oszustwa służą nie tylko do finansowania grup przestępczych, lecz również ograniczają rozwój jednolitego rynku cyfrowego i powodują, że obywatele mniej chętnie dokonują zakupów przez internet.
(8) Wspólne definicje w dziedzinie fałszowania i oszustw związanych z bezgotówkowymi środkami płatniczymi mają istotne znaczenie dla zapewnienia przyjęcia przez państwa członkowskie spójnego podejścia w zakresie zastosowania niniejszej dyrektywy, a także dla ułatwienia wymiany informacji i współpracy między właściwymi organami. Definicje powinny obejmować nowe rodzaje bezgotówkowych instrumentów płatniczych, które umożliwiają dokonywanie przekazów elektronicznych środków pieniężnych i walut wirtualnych. Z definicji bezgotówkowych instrumentów płatniczych powinno wynikać, że bezgotówkowy instrument płatniczy może składać się z różnych współdziałających ze sobą elementów, takich jak aplikacja do płatności mobilnych wraz z odpowiadającą jej autoryzacją (np. hasłem). W przypadku gdy niniejsza dyrektywa posługuje się pojęciem bezgotówkowego instrumentu płatniczego, należy przyjąć, że instrument ten faktycznie umożliwia posiadaczowi lub użytkownikowi instrumentu dokonanie przekazu środków pieniężnych lub wartości pieniężnych lub zainicjowanie zlecenia płatniczego. Na przykład bezprawne uzyskanie aplikacji do płatności mobilnych bez wymaganej autoryzacji nie powinno być uznawane za bezprawne uzyskanie bezgotówkowego instrumentu płatniczego, ponieważ nie umożliwia użytkownikowi faktycznego dokonania przekazu środków pieniężnych lub wartości pieniężnych.
(9) Niniejsza dyrektywa powinna mieć zastosowanie do bezgotówkowych instrumentów płatniczych wyłącznie w odniesieniu do funkcji płatniczej danego instrumentu.
(10) Zakres zastosowania niniejszej dyrektywy powinien obejmować waluty wirtualne wyłącznie w przypadku, gdy mogą one być powszechnie stosowane do dokonywania płatności. Państwa członkowskie powinny być zachęcane do tego, by przyszłym walutom o charakterze wirtualnym, które będą emitowane przez ich banki centralne lub inne organy publiczne, zapewniły w swoim prawie krajowym taki sam poziom ochrony przed przestępstwami wiążącymi się z oszustwem, jak poziom, który co do zasady zapewniają w odniesieniu do bezgotówkowych środków płatniczych. Portfele cyfrowe, które umożliwiają dokonywanie przekazów walut wirtualnych, powinny zostać objęte zakresem zastosowania niniejszej dyrektywy w takim samym zakresie jak bezgotówkowe instrumenty płatnicze. Definicja pojęcia "cyfrowych środków wymiany" powinna potwierdzać, że portfele cyfrowe służące do dokonywania przekazów walut wirtualnych mogą - ale nie muszą - posiadać cechy instrumentu płatniczego, ale nie powinna rozszerzać definicji instrumentu płatniczego.
(11) Przesyłanie fałszywych faktur celem uzyskania danych koniecznych do dokonania płatności, należy uznać za usiłowanie przywłaszczenia objętego zakresem niniejszej dyrektywy.
(12) Intencją udzielenia ochrony prawnokarnej przede wszystkim tym instrumentom płatniczym, które są wyposażone w specjalną formę ochrony przed ich podrabianiem lub oszustwem, jest zachęcenie podmiotów gospodarczych do zapewniania wydawanym przez nie instrumentom płatniczym tego rodzaju specjalnych form ochrony.
(13) Skuteczne i efektywne środki prawnokarne są niezbędne do ochrony bezgotówkowych środków płatniczych przed oszustwami i fałszowaniem. Konieczne jest zwłaszcza przyjęcie wspólnego podejścia karnoprawnego w odniesieniu do znamion czynu zabronionego, który stanowi przygotowanie lub stwarza warunki do faktycznego użycia bezgotówkowych środków płatniczych w celu dokonania oszustwa. Zachowania takie jak gromadzenie i posiadanie instrumentów płatniczych z zamiarem popełnienia oszustwa, na przykład poprzez phishing, skimming lub kierowanie czy przekierowywanie użytkowników usług płatniczych na podrobione strony internetowe, oraz ich dystrybucja, na przykład poprzez sprzedaż w internecie danych karty kredytowej, powinny być zatem same w sobie uznawane za przestępstwa, nawet gdy nie dojdzie do faktycznego użycia bezgotówkowych środków płatniczych w celu dokonania oszustwa. W związku z tym za przestępstwo powinny być uznawane przypadki, gdy posiadanie, pozyskiwanie lub dystrybucja takich instrumentów płatniczych niekoniecznie prowadzi do ich użycia w celu dokonania oszustwa. Niemniej w przypadkach gdy niniejsza dyrektywa kryminalizuje posiadanie lub władanie, kryminalizacją nie powinny być objęte przypadki zwykłego zaniedbania. Niniejsza dyrektywa nie powinna wprowadzać kar za korzystanie z instrumentu płatniczego w sposób zgodny z prawem, w tym w ramach świadczenia i w związku ze świadczeniem innowacyjnych usług płatniczych, takich jak usługi opracowywane standardowo przez przedsiębiorstwa z branży technologii finansowych.
(14) W przypadku przestępstw, o których mowa w niniejszej dyrektywie, pojęcie umyślności dotyczy wszystkich znamion tych przestępstw zgodnie z prawem krajowym. Umyślny charakter czynu, jak również wiedza lub cel stanowiące znamiona przestępstwa, mogą wynikać z obiektywnych okoliczności faktycznych. Przestępstwa, które nie wymagają wystąpienia elementu umyślności, nie powinny być objęte zakresem stosowania niniejszej dyrektywy.
(15) Niniejsza dyrektywa odnosi się do klasycznych rodzajów czynów zabronionych, takich jak oszustwo, fałszerstwo, kradzież i przywłaszczenie, które zostały już określone w przepisach prawa krajowego jeszcze przed erą cyfrową. Rozszerzenie zakresu zastosowania niniejszej dyrektywy na niematerialne instrumenty płatnicze wymaga zatem zdefiniowania odpowiadających im typów czynów zabronionych popełnianych w sferze cyfrowej oraz uzupełnienia i wzmocnienia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/40/UE 4 . Bezprawne uzyskanie niematerialnego bezgotówkowego instrumentu płatniczego powinno być przestępstwem, przynajmniej w przypadku gdy wiąże się z popełnieniem jednego z przestępstw, o których mowa w art. 3-6 dyrektywy 2013/40/UE, lub ze sprzeniewierzeniem niematerialnego bezgotówkowego instrumentu płatniczego. "Sprzeniewierzenie" powinno oznaczać działanie osoby, której powierzono niematerialny bezgotówkowy instrument płatniczy, polegające na świadomym i nieuprawionym użyciu tego instrumentu na swoją korzyść lub na korzyść osoby trzeciej. Pozyskiwanie takiego bezprawnie uzyskanego instrumentu do użycia go w celu dokonania oszustwa powinno być karalne, bez konieczności ustalenia wszystkich elementów faktycznych bezprawnego uzyskania oraz bez konieczności wcześniejszego lub jednoczesnego skazania za przestępstwo źródłowe, w wyniku którego doszło do bezprawnego uzyskania.
(16) Niniejsza dyrektywa odnosi się również do narzędzi, które można stosować w celu popełniania przestępstw, o których w niej mowa. Aby uniknąć kryminalizacji w przypadkach, gdy narzędzia takie są produkowane i wprowadzane do obrotu w celach zgodnych z prawem, a zatem - chociaż czasem są wykorzystywane do popełniania przestępstw - same w sobie nie stanowią zagrożenia, kryminalizacja powinna być ograniczać się do narzędzi, które zostały zasadniczo opracowane lub specjalnie przystosowane w celu popełnienia przestępstw, o których mowa w niniejszej dyrektywie.
(17) Sankcje i kary za fałszowanie i oszustwa związane z bezgotówkowymi środkami płatniczymi powinny być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające na terytorium całej Unii. Niniejsza dyrektywa pozostaje bez uszczerbku dla zindywidualizowanego podejścia oraz stosowania kar i wykonywania wyroków przy uwzględnieniu okoliczności danej sprawy i zgodnie z ogólnymi przepisami krajowego prawa karnego.
(18) Zważywszy że w niniejszej dyrektywie określa się normy minimalne, państwa członkowskie mogą w odniesieniu do fałszowania i oszustw związanych z bezgotówkowymi środkami płatniczymi przyjąć lub zachować bardziej restrykcyjne przepisy prawnokarne, w tym szerszą definicję przestępstw.
(19) Należy przewidzieć surowsze kary w przypadkach, gdy przestępstwo zostało popełnione w ramach organizacji przestępczej, w rozumieniu decyzji ramowej Rady 2008/841/WSiSW 5 . Państwa członkowskie nie powinny być zobowiązane do ustanawiania szczególnych okoliczności obciążających, jeżeli prawo krajowe przewiduje odrębne przestępstwa i może to prowadzić do surowszych sankcji. Jeżeli jedno z przestępstw, o których mowa w niniejszej dyrektywie, zostało popełnione przez tę samą osobę w związku z innym przestępstwem, o którym mowa w niniejszej dyrektywie, i jedno z tych przestępstw de facto stanowi jeden z koniecznych elementów drugiego przestępstwa, państwo członkowskie może, zgodnie z ogólnymi zasadami prawa krajowego, postanowić, że taki czyn będzie traktowany jako okoliczność obciążająca w odniesieniu do głównego przestępstwa.
(20) Przepisy odnoszące się do jurysdykcji powinny zapewniać skuteczne ściganie przestępstw, o których mowa w niniejszej dyrektywie. Z reguły najskuteczniejszym systemem do ścigania przestępstw jest system sądownictwa karnego państwa, w którym zostały one popełnione. Każde państwo członkowskie powinno zatem ustanowić jurysdykcję w odniesieniu do przestępstw popełnionych na swoim terytorium oraz w odniesieniu do przestępstw popełnionych przez swoich obywateli. Państwa członkowskie mogą też ustanowić jurysdykcję w odniesieniu do przestępstw powodujących szkodę na ich terytorium. Są one do tego zdecydowanie zachęcane.
(21) Przypominając o obowiązkach wynikających z decyzji ramowej Rady 2009/948/WSiSW 6 i decyzji Rady 2002/187/WSiSW 7 , zachęca się właściwe organy do tego, by w przypadku konfliktów jurysdykcji korzystały z możliwości prowadzenia bezpośrednich konsultacji z pomocą Agencji Unii Europejskiej ds. Współpracy Wymiarów Sprawiedliwości w Sprawach Karnych (Eurojust).
(22) Ze względu na konieczność posiadania specjalnych narzędzi umożliwiających skuteczne prowadzenie postępowań przygotowawczych w sprawie fałszowania i oszustw związanych z bezgotówkowymi środkami płatniczymi oraz znaczenie tych narzędzi dla skutecznej współpracy międzynarodowej między organami krajowymi, właściwe organy wszystkich państw członkowskich powinny mieć dostęp do narzędzi dochodzeniowo-śledczych zwykle stosowanych w przypadku spraw związanych z przestępczością zorganizowaną lub innymi poważnymi przestępstwami, jeżeli - i w zakresie, w jakim - stosowanie takich narzędzi jest odpowiednie i współmierne do charakteru i wagi danych przestępstw zgodnie z ich definicją w prawie krajowym. Ponadto organy ścigania i inne właściwe organy powinny mieć odpowiednio wcześnie dostęp do odpowiednich informacji, aby móc prowadzić postępowania przygotowawcze w sprawie przestępstw określonych w niniejszej dyrektywie. Zachęca się państwa członkowskie do przyznania właściwym organom odpowiednich zasobów ludzkich i finansowych umożliwiających im właściwe prowadzenie postępowań przygotowawczych w sprawie przestępstw określonych w niniejszej dyrektywie.
(23) Organy krajowe prowadzące postpowania przygotowawcze w sprawie przestępstw, o których mowa w niniejszej dyrektywie, powinny być uprawnione do współpracy z innymi organami krajowymi w tym samym państwie członkowskim i ich odpowiednikami w innych państwach członkowskich.
(24) U źródeł incydentów, które podlegają obowiązkowi zgłoszenia właściwym organom krajowym na mocy dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1148 8 , leżą często działania przestępcze. W przypadku takich incydentów można domniemywać, że mają one charakter przestępczy, nawet jeżeli na tym etapie nie istnieją wystarczające dowody jednoznacznie wskazujące na przestępstwo. W związku z tym należy zachęcać odpowiednich operatorów usług kluczowych i dostawców usług cyfrowych do przekazywania organom ścigania sprawozdań, które mają oni obowiązek przedstawiać na mocy dyrektywy (UE) 2016/1148; przekazane sprawozdania umożliwią podejmowanie skutecznych i kompleksowych działań oraz ułatwią przypisywanie czynów i pociąganie sprawców do odpowiedzialności. Działania na rzecz bezpiecznego, chronionego i bardziej odpornego na zagrożenia środowiska wymagają w szczególności systematycznego zgłaszania organom ścigania incydentów, w przypadku których podejrzewa się, że mają charakter poważnego przestępstwa. Ponadto w stosownych przypadkach w postępowaniach przygotowawczych prowadzonych przez organy ścigania powinny uczestniczyć także zespoły reagowania na incydenty bezpieczeństwa komputerowego wyznaczone zgodnie z dyrektywą (UE) 2016/1148; zespoły te powinny przekazywać informacje, stosownie do ustaleń na poziomie krajowym, oraz zapewniać specjalistyczne doradztwo w dziedzinie systemów informatycznych.
(25) Poważne incydenty związane z bezpieczeństwem, o których mowa w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/2366 9 , mogą być wynikiem działań przestępczych. W stosownych przypadkach dostawcy usług płatniczych powinni być zachęcani do przekazywania organom ścigania sprawozdań, które mają obowiązek przedstawiać właściwym organom w swoim państwie członkowskim pochodzenia na mocy dyrektywy (UE) 2015/2366.
(26) Na szczeblu Unii istnieją liczne instrumenty i mechanizmy, które umożliwiają wymianę informacji pomiędzy krajowymi organami ścigania na potrzeby prowadzenia postępowań przygotowawczych. Aby ułatwić i przyspieszyć współpracę między krajowymi organami ścigania oraz zapewnić, by te instrumenty i mechanizmy były wykorzystywane w pełnym zakresie, niniejsza dyrektywa powinna zwiększyć znaczenie operacyjnych punktów kontaktowych, które zostały wprowadzone decyzją ramową 2001/413/WSiSW. Państwa członkowskie powinny mieć możliwość podjęcia decyzji o wykorzystaniu już istniejących sieci operacyjnych punktów kontaktowych, takich jak sieć ustanowiona dyrektywą 2013/40/UE. Punkty kontaktowe powinny udzielać skutecznej pomocy, na przykład przez ułatwianie wymiany odpowiednich informacji oraz udzielanie porad technicznych lub informacji prawnych. Aby zapewnić sprawne funkcjonowanie sieci, każdy punkt kontaktowy powinien być w stanie szybko nawiązać łączność z punktem kontaktowym w innym państwie członkowskim. Biorąc pod uwagę fakt, że przestępstwa, o których mowa w niniejszej dyrektywie, mają w dużym stopniu wymiar transgraniczny, oraz uwzględniając w szczególności zmienny charakter dowodów elektronicznych, państwa członkowskie powinny być w stanie szybko rozpatrywać pilne wnioski otrzymywane w ramach tej sieci i przekazywać informacje zwrotne w ciągu ośmiu godzin. W bardzo pilnych i poważnych przypadkach państwa członkowskie powinny powiadomić Agencję Unii Europejskiej ds. Współpracy Organów Ścigania (Europol).
(27) Zgłaszanie przestępstw organom publicznym bez zbędnej zwłoki ma ogromne znaczenie dla walki z fałszowaniem i oszustwami związanymi z bezgotówkowymi środkami płatniczymi, ponieważ takie zgłoszenia prowadzą często do wszczęcia postępowań przygotowawczych. Należy wprowadzić środki zachęcające osoby fizyczne i prawne, a w szczególności instytucje finansowe, do zgłaszania przestępstw organom ścigania i organom wymiaru sprawiedliwości. Środki te mogą obejmować różnego rodzaju działania, w tym przyjęcie przepisów przewidujących obowiązek zgłaszania podejrzenia o popełnianiu oszustwa, lub działania inne niż ustawodawcze, takie jak tworzenie lub wspieranie organizacji lub mechanizmów wspomagających wymianę informacji lub podnoszących świadomość. Wszelkie takie środki, które wiążą się z przetwarzaniem danych osobowych osób fizycznych, powinny być wdrażane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 10 . W szczególności przekazywanie informacji w celu zapobiegania przestępstwom dotyczącym fałszowania i oszustw związanych z bezgotówkowymi środkami płatniczymi oraz zwalczania takich przestępstw powinno odbywać się z poszanowaniem wymogów określonych w tym rozporządzeniu, przede wszystkim wymogu posiadania ważnej podstawy prawnej przetwarzania.
(28) W celu ułatwienia szybkiego i bezpośredniego zgłaszania przestępstw Komisja powinna starannie ocenić ustanowienie przez państwa członkowskie skutecznych internetowych systemów zgłaszania oszustw oraz ustanowienie na szczeblu Unii standardowych formularzy zgłoszenia. Takie systemy mogłyby ułatwiać zgłaszanie oszustw w odniesieniu do płatności bezgotówkowych, które często popełniane są w internecie, i dzięki temu przyczynić się do lepszego wsparcia dla ofiar, identyfikowania i analizowania zagrożeń związanych z cyberprzestępczością, a także do poprawy pracy i transgranicznej współpracy właściwych organów krajowych.
(29) Przestępstwa, o których mowa w niniejszej dyrektywie, często mają charakter transgraniczny. Zwalczanie tych przestępstw zależy zatem od ścisłej współpracy między państwami członkowskimi. Zachęca się państwa członkowskie do zapewnienia, w stosownym zakresie, skutecznego stosowania instrumentów dotyczących wzajemnego uznawania i pomocy prawnej w odniesieniu do przestępstw objętych zakresem stosowania niniejszej dyrektywy.
(30) Prowadzenie postępowań przygotowawczych w sprawie wszystkich rodzajów fałszowania i oszustw związanych z bezgotówkowymi środkami płatniczymi, w tym dotyczących niewielkich kwot pieniędzy, są szczególnie ważne dla skutecznego zwalczania tego zjawiska. Obowiązki związane ze zgłaszaniem, wymiana informacji i sporządzanie sprawozdań statystycznych stanowią skuteczne sposoby wykrywania oszustw, zwłaszcza podobnych działań, które traktowane oddzielnie wiążą się z niewielkimi kwotami.
(31) Fałszowanie i oszustwa związane z bezgotówkowymi środkami płatniczymi narażają ofiary tego rodzaju przestępstw na poważne szkody ekonomiczne i nieekonomiczne. W przypadku gdy takie oszustwo wiąże się na przykład z kradzieżą tożsamości, jego skutki są często jeszcze groźniejsze, ponieważ pociągają za sobą uszczerbek dla reputacji i wizerunku zawodowego oraz szkodzą ocenie kredytowej danej osoby i wyrządzają poważną szkodę emocjonalną. W celu złagodzenia tych skutków państwa członkowskie powinny wprowadzić środki pomocy i wsparcia oraz środki ochronne w celu złagodzenia takich konsekwencji.
(32) Ofiary często dopiero po upływie znacznego czasu odkrywają, że poniosły stratę w wyniku oszustwa lub fałszerstwa. W tym czasie może rozwinąć się spirala powiązanych ze sobą przestępstw, co nasila negatywne skutki dla ofiar.
(33) Osobom fizycznym będącym ofiarami oszustwa związanego z bezgotówkowymi środkami płatniczymi przysługują prawa na mocy dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2012/29/UE 11 . Państwa członkowskie powinny przyjąć środki na rzecz pomocy i wsparcia dla tych ofiar, opierając się na środkach wymaganych na mocy tej dyrektywy, ale odpowiadając bardziej bezpośrednio na szczególne potrzeby osób, które padły ofiarą oszustw wiążących się z kradzieżą tożsamości. Środki te powinny obejmować w szczególności udostępnienie wykazu właściwych instytucji zajmujących się różnymi aspektami przestępstw związanych z kradzieżą tożsamości i wsparciem dla ofiar, specjalistyczne wsparcie psychologiczne oraz doradztwo w kwestiach finansowych, praktycznych i prawnych, a także pomoc w uzyskaniu przysługującego odszkodowania. Państwa członkowskie powinny być zachęcane do stworzenia jednolitego krajowego internetowego narzędzia informacyjnego, żeby ułatwić ofiarom dostęp do pomocy i wsparcia. Szczegółowe informacje i porady dotyczące sposobów ochrony przed niekorzystnymi skutkami takich przestępstw powinny być oferowane również osobom prawnym.
(34) Niniejsza dyrektywa powinna przyznać osobom prawnym prawo dostępu do informacji, zgodnie z prawem krajowym, na temat procedur dotyczących złożenia zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa. To prawo jest niezbędne zwłaszcza w przypadku małych i średnich przedsiębiorstw i powinno się ono przyczynić się do stworzenia bardziej przyjaznego otoczenia biznesowego dla małych i średnich przedsiębiorstw. Osoby fizyczne korzystają już z tego prawa na mocy dyrektywy 2012/29/UE.
(35) Państwa członkowskie przy wsparciu Komisji powinny ustanowić lub wzmocnić polityki zapobiegające fałszowaniu i oszustwom związanym z bezgotówkowymi środkami płatniczymi oraz środki zmniejszające ryzyko takich przestępstw - poprzez organizowanie kampanii informacyjnych i uświadamiających. W tym kontekście, państwa członkowskie mogłyby opracować i aktualizować stałe internetowe narzędzie podnoszące świadomość zawierające praktyczne przykłady oszukańczych praktyk, w formie łatwej do zrozumienia. Narzędzie to może być powiązane z jednolitym krajowym narzędziem informacyjnym dla ofiar przestępstw lub stanowić jego część. Państwa członkowskie mogłyby także wprowadzić programy badawcze i edukacyjne. Szczególną uwagę należy zwrócić na potrzeby i interesy osób wymagających szczególnego traktowania. Państwa członkowskie są zachęcane do zapewnienia odpowiednich środków finansowych na potrzeby takich kampanii.
(36) Należy gromadzić dane statystyczne dotyczące fałszowania i oszustw związanych z bezgotówkowymi instrumentami płatniczymi. Państwa członkowskie powinny być zobowiązane do zapewnienia odpowiedniego systemu umożliwiającego utrwalanie, opracowywanie i dostarczanie istniejących danych statystycznych dotyczących przestępstw, o których mowa w niniejszej dyrektywie.
(37) Niniejsza dyrektywa służy zmianie i rozszerzeniu przepisów decyzji ramowej 2001/413/WSiSW. Ponieważ proponowane zmiany są liczne i mają istotny charakter, dla zachowania przejrzystości należy zastąpić w całości decyzję ramową 2001/413/WSiSW w odniesieniu do państw członkowskich związanych niniejszą dyrektywą.
(38) Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu nr 21 w sprawie stanowiska Zjednoczonego Królestwa i Irlandii w odniesieniu do przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej (TUE) i do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), bez uszczerbku dla art. 4 tego protokołu, te dwa państwa członkowskie nie uczestniczą w przyjęciu niniejszej dyrektywy i nie są nią związane ani jej nie stosują.
(39) Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu nr 22 w sprawie stanowiska Danii, załączonego do TUE i do TFUE, Dania nie uczestniczy w przyjęciu niniejszej dyrektywy i nie jest nią związana ani jej nie stosuje.
(40) Ponieważ cele niniejszej dyrektywy - mianowicie zapewnienie, by fałszowanie i oszustwa związane z bezgotówkowymi środkami płatniczymi podlegały skutecznym, proporcjonalnym i odstraszającym sankcjom karnym, oraz usprawnienie transgranicznej współpracy między właściwymi organami, a także między osobami fizycznymi i prawnymi a właściwymi organami, jak również propagowanie tej współpracy - nie mogą zostać osiągnięte w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast ze względu na ich rozmiary i skutki możliwe jest ich lepsze osiągnięcie na poziomie Unii, może ona podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 TUE. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną w tym artykule, niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów.
(41) Niniejsza dyrektywa nie narusza praw podstawowych i jest zgodna z zasadami uznanymi w szczególności w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej, w tym z prawem do wolności i bezpieczeństwa osobistego, zasadą poszanowania życia prywatnego i rodzinnego, ochroną danych osobowych, wolnością prowadzenia działalności gospodarczej, prawem własności, prawem do skutecznego środka prawnego i dostępu do bezstronnego sądu, zasadą domniemania niewinności i prawem do obrony, zasadami legalności oraz proporcjonalności kar do czynów zabronionych pod groźbą kary, jak również zakazem ponownego sądzenia lub karania w postępowaniu karnym za ten sam czyn zabroniony pod groźbą kary. Niniejsza dyrektywa służy zapewnieniu pełnego poszanowania tych praw i zasad i powinna być odpowiednio wdrażana,
PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:
