a także mając na uwadze, co następuje:(1) Zgodnie z art. 153 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) Parlament Europejski i Rada mogą przyjąć, w trybie zwykłej procedury ustawodawczej, w drodze dyrektyw, stopniowo wprowadzane w życie minimalne wymagania mające na celu poprawę warunków pracy oraz minimalne wymagania w dziedzinie informacji i konsultacji z pracownikami. W dyrektywach tych konieczne jest unikanie nakładania nieproporcjonalnych kosztów, a także ograniczeń administracyjnych, finansowych i prawnych, które utrudniałyby tworzenie i rozwijanie małych i średnich przedsiębiorstw będących motorami trwałego wzrostu i tworzenia miejsc pracy.
(2) Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/94/WE 4 , 2009/38/WE 5 i 2002/14/WE 6 , a także dyrektywy Rady 98/59/WE 7 i 2001/23/WE 8 albo wyłączają niektórych marynarzy ze swojego zakresu stosowania, albo zezwalają państwom członkowskim na ich wyłączenie.
(3) W swoim komunikacie z dnia 21 stycznia 2009 r. zatytułowanym "Strategiczne cele i zalecenia w zakresie polityki transportu morskiego UE do 2018 r." Komisja podkreśliła znaczenie utworzenia zintegrowanych ram prawnych w celu zwiększenia konkurencyjności sektora morskiego.
(4) Wyłączenia lub możliwość ich wprowadzenia mogą uniemożliwić marynarzom pełne korzystanie z przysługującego im prawa do należytych i sprawiedliwych warunków pracy oraz prawo do informacji i konsultacji lub ograniczyć możliwość pełnego korzystania z tych praw. W zakresie, w jakim wyłączenia te lub możliwość ich wprowadzenia nie są uzasadnione obiektywnymi powodami i marynarze nie są traktowani na równi, przepisy dopuszczające takie wyłączenia powinny zostać zniesione.
(5) Obecna sytuacja prawna, wynikająca po części ze specyfiki zawodu marynarza, może skutkować nierównym traktowaniem pracowników tej samej kategorii w poszczególnych państwach członkowskich, w zależności od tego, czy państwa te stosują wyłączenia i fakultatywne wyłączenia przewidziane w obowiązujących przepisach. Znaczna liczba państw członkowskich nie wykorzystywała tych fakultatywnych wyłączeń lub korzystała z nich w ograniczonym zakresie.
(6) W swoim komunikacie z dnia 10 października 2007 r. zatytułowanym "Zintegrowana polityka morska Unii Europejskiej" Komisja stwierdziła, iż polityka taka opiera się na jasnym założeniu, że wszystkie zagadnienia związane z oceanami i morzami Europy są wzajemnie powiązane oraz że działania polityczne dotyczące morza należy prowadzić w sposób skoordynowany, tak aby uzyskać pożądane wyniki. Komisja podkreśliła także potrzebę zwiększenia liczby i podwyższenia jakości miejsc pracy w sektorze morskim dla obywateli Unii oraz znaczenie poprawy warunków pracy na pokładach statków, między innymi poprzez inwestycje w badania, edukację, szkolenia, ochronę zdrowia i bezpieczeństwo.
(7) Niniejsza dyrektywa jest zgodna ze strategią "Europa 2020" oraz z jej celami w obszarze zatrudnienia, a także ze strategią Komisji przedstawioną w komunikacie z dnia 23 listopada 2010 r. zatytułowanym "Program na rzecz nowych umiejętności i zatrudnienia: europejski wkład w pełne zatrudnienie".
(8) Tak zwana niebieska gospodarka stanowi znaczną część gospodarki Unii pod względem zatrudnienia oraz wartości dodanej brutto.
(9) Zgodnie z art. 154 ust. 2 TFUE Komisja skonsultowała się z partnerami społecznymi na szczeblu unijnym w sprawie możliwego ukierunkowania działań Unii w tym zakresie.
(10) W ramach dialogu społecznego partnerzy społeczni z sektora morskiego osiągnęli porozumienie, które ma zasadnicze znaczenie dla niniejszej dyrektywy. Porozumienie to zapewnia właściwą równowagę między potrzebą poprawy warunków pracy marynarzy a potrzebą uwzględnienia szczególnego charakteru tego sektora.
(11) Biorąc pod uwagę szczególny charakter sektora morskiego i szczególne warunki pracy pracowników, których dotyczą wyłączenia zniesione na mocy niniejszej dyrektywy, należy dostosować niektóre przepisy dyrektyw, które są zmieniane niniejszą dyrektywą, aby odzwierciedlić specyfikę tego sektora.
(12) Biorąc pod uwagę rozwój technologii w ostatnich latach, w szczególności jeżeli chodzi o technologie komunikacyjne, należy zaktualizować i stosować w najbardziej adekwatny sposób wymogi dotyczące informacji i konsultacji, w tym poprzez wykorzystanie zdalnej komunikacji za pośrednictwem nowych technologii oraz poprzez zwiększenie dostępności internetu i zapewnienie racjonalnego korzystania z niego na pokładzie, w celu poprawy wdrażania niniejszej dyrektywy.
(13) Niniejsza dyrektywa nie powinna mieć wpływu na prawa marynarzy nią objętych, które zostały przyznane przez państwa członkowskie w krajowych przepisach wdrażających dyrektywy 2008/94/WE, 2009/38/WE, 2002/14/WE, 98/59/WE oraz 2001/23/WE. Wdrażanie niniejszej dyrektywy nie powinno służyć jako uzasadnienie dla wprowadzenia w poszczególnych państwach członkowskich przepisów mniej korzystnych w stosunku do już obowiązujących.
(14) Konwencja Międzynarodowej Organizacji Pracy o pracy na morzu z 2006 r. ma na celu zapewnienie marynarzom zarówno godnych warunków pracy i życia poprzez określenie norm bezpieczeństwa i higieny pracy, jak i uczciwych warunków zatrudnienia i szkolenia zawodowego, oraz zagwarantowanie uczciwej konkurencji dla armatorów dzięki jej ogólnoświatowemu zastosowaniu i zapewnienie równych warunków działania na szczeblu międzynarodowym w odniesieniu do niektórych, ale nie wszystkich, praw pracowników, niezależnie od obywatelstwa tych pracowników i bandery, pod którą pływa statek. Konwencja ta, dyrektywa Rady 2009/13/WE 9 i dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/16/WE 10 oraz 2013/54/UE 11 określają prawa marynarzy do godnych warunków pracy w wielu dziedzinach, zapewniają spójność praw marynarzy i ich ochronę w miejscu pracy i przyczyniają się do zachowania równych szans, w tym na terytorium Unii.
(15) Unia powinna dążyć do poprawy warunków pracy i życia na statkach oraz do wykorzystania potencjału innowacji w celu poprawy atrakcyjności sektora morskiego dla unijnych marynarzy, w tym młodych pracowników.
(16) Ponieważ cel niniejszej dyrektywy, mianowicie poprawa warunków pracy marynarzy oraz informowania ich i przeprowadzania konsultacji z nimi, nie może być w wystarczający sposób osiągnięty przez państwa członkowskie, natomiast z uwagi na zakres i skutki działań może być lepiej osiągnięty na poziomie Unii, może ona podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.
(17) Niniejsza dyrektywa nie narusza praw podstawowych ani zasad uznanych w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej, w szczególności prawa do należytych i sprawiedliwych warunków pracy oraz prawa pracowników do informacji i konsultacji w ramach przedsiębiorstwa. Niniejszą dyrektywę należy wdrażać z poszanowaniem tych praw i zasad.
(18) Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywy 2008/94/WE, 2009/38/WE, 2002/14/WE, 98/59/WE oraz 2001/23/WE,
PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:
