Nowa Zelandia-Wspólnota Europejska. Umowa w sprawie środków sanitarnych stosowanych w handlu żywymi zwierzętami i produktami zwierzęcymi. Bruksela.1996.12.17.

UMOWA

między Wspólnotą Europejską a Nową Zelandią w sprawie środków sanitarnych stosowanych w handlu żywymi zwierzętami i produktami zwierzęcymi

WSPÓLNOTA EUROPEJSKA,

z jednej strony, oraz

NOWA ZELANDIA,

z drugiej strony,

zwane dalej "Stronami";

Strony potwierdzają, że ich systemy środków sanitarnych mają na celu zapewnienie porównywalnych gwarancji zdrowotnych;

POTWIERDZAJĄC zobowiązanie Stron do przestrzegania praw i obowiązków ustanowionych zgodnie z Porozumieniem WTO w sprawie stosowania środków sanitarnych i fitosanitarnych (zwanego dalej "Porozumieniem SPS");

PRAGNĄC ułatwić handel żywymi zwierzętami i produktami zwierzęcymi między Wspólnotą Europejską (zwaną dalej "Wspólnotą") a Nową Zelandią, jednocześnie chroniąc zdrowie publiczne i zdrowie zwierząt a tym samym spełniając oczekiwania konsumentów odnośnie do wartości zdrowotnej produktów żywnościowych;

PRAGNĄC rozwiązać inne kwestie weterynaryjne mające zastosowanie w handlu żywymi zwierzętami i produktami zwierzęcymi między Wspólnotą a Nową Zelandią;

ZDECYDOWANE uwzględnić w największym zakresie ryzyko rozprzestrzeniania infekcji i chorób zwierząt oraz środki zastosowane w celu kontroli i zwalczania takich infekcji i chorób, w szczególności w celu uniknięcia zakłóceń w handlu,

UZGODNIŁY, CO NASTĘPUJE:

Artykuł  1

Cel

Celem niniejszej Umowy jest ułatwienie handlu żywymi zwierzętami i produktami zwierzęcymi między Wspólnotą a Nową Zelandią poprzez ustanowienie mechanizmu uznawania równoważności środków sanitarnych stosowanych przez obie Strony mając na względzie ochronę zdrowia publicznego i zdrowia zwierząt, oraz poprawa komunikacji i współpracy w zakresie środków sanitarnych.

Artykuł  2

Postanowienie ogólne

Postanowienia określone w niniejszej Umowie mają zastosowanie w handlu między Wspólnotą a Nową Zelandią żywymi zwierzętami i produktami zwierzęcymi.

Wspólnie ustalone uzgodnienia w celu zastosowania niniejszej Umowy przez Strony są wymienione w załącznikach.

Artykuł  3

Zobowiązania wielostronne

Żadna część niniejszej Umowy ani załączników nie ogranicza praw i obowiązków Stron do stosowania Porozumienia ustanawiającego Światową Organizację Handlu i jego załączników, w szczególności Porozumienia SPS.

Artykuł  4

Zakres

1. Zakres niniejszej Umowy ogranicza się wstępnie do środków sanitarnych stosowanych przez każdą ze Stron w odniesieniu do żywych zwierząt i produktów zwierzęcych wymienionych w załączniku I, z wyjątkiem postanowień przewidzianych w ustępach 2 i 3.

2. O ile nie ustalono inaczej na mocy postanowień określonych w załącznikach do niniejszej Umowy oraz bez uszczerbku dla postanowień artykułu 11, niniejsza Umowa nie ma zastosowania do środków sanitarnych związanych z dodatkami do żywności (wszystkie dodatki do żywności i barwniki), pieczęciami sanitarnymi, środkami pomocniczymi w przetwórstwie, ekstraktami, napromienianiem (jonizacją), substancjami skażającymi, i (włączając normy mikrobiologiczne), transportem, środkami chemicznymi pochodzących z przemieszczania substancji z opakowań, etykietowaniem środków spożywczych, etykietowaniem odżywczym, leczniczych środków żywienia zwierząt i premiksów.

3. Strony mogą również uzgodnić stosowanie zasad niniejszej Umowy w odniesieniu do zagadnień weterynaryjnych innych niż środki sanitarne mające zastosowanie do handlu żywymi zwierzętami i produktami zwierzęcymi.

4. Strony mogą wyrazić zgodę na zmianę niniejszej Umowy w przyszłości w celu rozszerzenia jego zakresu o inne środki sanitarne lub fitosanitarne wpływające na handel między Stronami.

Artykuł  5

Definicje

Do celów niniejszej Umowy stosuje się następujące definicje:

a) żywe zwierzęta i produkty zwierzęce oznaczają żywe zwierzęta i produkty zwierzęce objęte postanowieniami wymienionymi w załączniku I;

b) środki sanitarne: oznaczają środki sanitarne określone w ustępie 1 załącznika A do Porozumienia SPS, wchodzące w zakres niniejszej Umowy;

c) odpowiedni poziom ochrony sanitarnej oznacza poziom ochrony określony w ustępie 5 załącznika A do Porozumienia SPS;

d) region oznacza "strefy" i "regiony" określone w kodeksie zdrowia zwierząt Międzynarodowego Biura Epizootii;

e) odpowiedzialne organy:

i) Nowa Zelandia - organy opisane w części A załącznika II;

ii) Wspólnota Europejska - organy opisane w części B załącznika II.

Artykuł  6

Dostosowanie do warunków regionalnych

1. Do celów wspólnej wymiany handlowej, Strony uznają, że ich regiony są wolne od chorób zwierząt określonych w załączniku III.

2. W przypadku gdy jedna ze Stron uważa, że posiada specjalny status w odniesieniu do określonej choroby, może ona żądać uznania takiego statusu. Strona zainteresowana może również wymagać dodatkowych gwarancji w odniesieniu do przywozu żywych zwierząt i produktów zwierzęcych stosownie do uzgodnionego statusu. Gwarancje dotyczące poszczególnych chorób są określone w załączniku V.

3. Bez uszczerbku dla ustępu 2, Strona dokonująca przywozu uznaje decyzje dotyczące regionalizacji podjęte zgodnie z kryteriami określonymi w załączniku IV za podstawę handlu ze Stroną, której obszar dotknięty jest jedną lub więcej chorobami wymienionymi w załączniku III.

Artykuł  7

Równoważność

1. Uznanie równoważności wymaga oceny i akceptacji:

– ustawodawstwa, norm i procedur, jak również zastosowanych programów w celu umożliwienia kontroli oraz w celu zapewnienia spełniania wymagań krajowych i wymagań krajów przywozu,

– udokumentowanej struktury właściwego(-ych) odpowiedzialnego(-ych) organu(-ów), ich uprawnień, systemu decyzyjnego, ich sposobu działania i zasobów, którymi dysponują,

– działalności właściwego odpowiedzialnego organu w odniesieniu do programu kontroli i gwarancji.

W ocenie takiej Strony uwzględniają dotychczas nabyte doświadczenie.

2. Równoważność stosuje się w odniesieniu do środków sanitarnych dotyczących sektora żywych zwierząt lub produktów zwierzęcych, lub części takich sektorów, do ustawodawstwa, systemów inspekcji i kontroli, części takich systemów lub też do określonego ustawodawstwa, wymagań w zakresie inspekcji i/lub higieny.

Artykuł  8

Określenie równoważności

1. Przy określaniu czy dany środek sanitarny stosowany przez Stronę dokonującą wywozu zapewnia odpowiedni poziom ochrony sanitarnej Strony dokonującej przywozu, Strony postępują zgodnie z procedurą, która składa się z następujących etapów:

i) identyfikacja środka(-ów) sanitarnego(-ych), będącego przedmiotem wniosku o uznanie równoważności;

ii) wyjaśnienie Strony dokonującej przywozu dotyczące celu środka(-ów) sanitarnego(-ych), włącznie z oceną, stosownie do przypadku, ryzyka, w odniesieniu do których stosuje się dany środek(-ki) sanitarny(-e), oraz identyfikacja dokonana przez Stronę dokonującą przywozu odpowiedniego poziomu ochrony sanitarnej;

iii) przedstawienie przez Stronę dokonującą wywozu, że środek(-ki) sanitarny(-e) zapewnia(-ją) odpowiedni poziom ochrony sanitarnej Strony dokonującej przywozu;

iv) określenie przez Stronę dokonującą przywozu czy środek(-ki) sanitarne Strony dokonującej wywozu zapewnia(-ją) odpowiedni poziom ochrony sanitarnej;

v) Strona dokonująca przywozu akceptuje środek(-ki) sanitarny(-e) Strony dokonującej wywozu jako równoważny, jeżeli Strona dokonująca wywozu obiektywnie przedstawi, że środek(-ki) zapewnia(-ją) odpowiedni poziom ochrony Strony dokonującej przywozu.

2. W przypadku gdy równoważność nie została uznana, handel odbywa się zgodnie z warunkami wymaganymi przez Stronę dokonującą przywozu w celu osiągnięcia odpowiedniego poziomu ochrony określonego w załączniku V. Strona dokonująca wywozu może wyrazić zgodę na spełnienie warunków Strony dokonującej przywozu, bez uszczerbku dla wyniku procesu określonego w ustępie 1.

Artykuł  9

Uznawanie środków sanitarnych

1. W załączniku V wymienione są te sektory lub części sektorów, w odniesieniu do których, w dniu wejścia w życie niniejszej Umowy, odpowiednie środki sanitarne zostają uznane za równoważne do celów handlowych. Strony podejmują niezbędne działania legislacyjne/administracyjne w celu wdrożenia uznania równoważności, aby na tej podstawie umożliwić handel w ciągu trzech miesięcy.

2. W załączniku V wymienione są również te sektory lub części sektorów, w odniesieniu do których Strony stosują różniące się środki sanitarne oraz w odniesieniu do których nie dokonały oceny przewidzianej w artykule 7. W oparciu o procedurę opisaną w artykułach 7 i 8, działania określone w załączniku V są podejmowane w celu umożliwienia zakończenia oceny przed terminem wskazanym w wymienionym załączniku. Strony podejmują niezbędne działania legislacyjne/ administracyjne w celu wdrożenia uznania równorzędności w ciągu trzech miesięcy od daty uznania. Do czasu uznania, handel odbywa się zgodnie z warunkami określonymi w załączniku V.

3. Każdej przesyłce żywych zwierząt lub produktów zwierzęcych, w odniesieniu do których dokonano uznania równorzędności, zgłoszonej do wywozu, będzie towarzyszyło, o ile jest to wymagane, urzędowe świadectwo zdrowia, którego wzór ustanowiono w załączniku VII. Strony mogą wspólnie ustalać zasady lub wytyczne dotyczące świadectw. Wszystkie takie zasady zostają umieszczone w załączniku VII.

Artykuł  10

Weryfikacja

1. W celu zachowania pewności skutecznego wprowadzenia w życie postanowień niniejszej Umowy, każda Strona ma prawo do przeprowadzenia procedur audytu i weryfikacji Strony dokonującej wywozu, które mogą obejmować:

a) ocenę całości lub części programu kontroli odpowiedzialnych organów, włącznie z, stosownie do sytuacji, przeglądem programów inspekcji i audytu; oraz

b) kontrole na miejscu.

Procedury te są przeprowadzane zgodnie z postanowieniami załącznika VI.

2. Każda Strona ma również prawo do przeprowadzania kontroli granicznych przesyłek przy przywozie, których wyniki stanowią część procesu weryfikacji.

3. Ze strony Wspólnoty:

– Wspólnota przeprowadza procedury audytu i weryfikacji przewidziane w ustępie 1,

– Państwa Członkowskie przeprowadzają kontrole graniczne przewidziane w ustępie 2.

4. Ze strony Nowej Zelandii, organy Nowej Zelandii przeprowadzają procedury audytu i weryfikacji oraz kontrole graniczne przewidziane w ustępach 1 i 2.

5. Za obopólną zgodą Stron niniejszej Umowy, każda Strona może:

a) udostępnić wyniki i wnioski z procedur audytu i weryfikacji oraz kontroli granicznej krajom, które nie są Stronami niniejszej Umowy; lub

b) wykorzystać wyniki i wnioski procedur audytu i weryfikacji oraz kontroli granicznej krajów, które nie są Stronami niniejszej Umowy.

Artykuł  11

Kontrole graniczne i opłaty kontrolne

1. Częstotliwość kontroli granicznych określonych w artykule 10 ustęp 2, przywożonych żywych zwierząt i produktów zwierzęcych odpowiada częstotliwości określonej w załączniku VIII A. Strony mogą dokonać zmiany takich częstotliwości, w ramach swoich obowiązków, stosownie do wyników postępów dokonanych zgodnie z załącznikiem V i załącznikiem IX, lub w wyniku innych działań lub konsultacji przewidzianych w niniejszej Umowie.

2. Stosowane kontrole bezpośrednie oparte są na ryzyku związanym z takim przywozem.

3. W przypadku gdy kontrole wykażą niezgodność z odpowiednimi normami i//lub wymaganiami, działanie podjęte przez Stronę dokonującą przywozu powinno być oparte na ocenie istniejącego ryzyka. O ile jest to możliwe, importer lub jego przedstawiciel ma dostęp do przesyłki oraz możliwość dostarczenia istotnych informacji w celu udzielenia pomocy Stronie dokonującej przywozu w podjęciu ostatecznej decyzji.

4. Opłaty kontrolne mogą być pobierane w odniesieniu do kosztów poniesionych w związku z kontrolą graniczną. Postanowienia dotyczące opłat kontrolnych są określone w załączniku VIII B.

Artykuł  12

Powiadamianie

1. Strony powiadamiają siebie nawzajem:

– w ciągu 24 godzin, znaczące zmiany w stanie zdrowia, takich jak obecność i rozwój chorób wymienionych w załączniku III,

– bezzwłocznie wyniki badań mających znaczenie epidemiologiczne odnoszące się do chorób, które nie zostały wymienione w załączniku III lub nowych chorób,

– wszystkie dodatkowe środki wykraczające poza podstawowe wymagania swoich odnośnych środków sanitarnych podjętych w celu kontroli lub zwalczania choroby zwierząt, lub ochrony zdrowia publicznego, o wszystkich zmianach w polityce zapobiegania, włącznie z polityką szczepień.

2. Powiadomienia określone w ustępie 1 przekazywane są w formie pisemnej do punktów kontaktowych ustanowionych zgodnie z artykułem 15 ustęp 4.

3. W przypadkach poważnego i bezpośredniego zagrożenia zdrowia publicznego/zwierząt, dana Strona powiadamia ustnie punkty kontaktowe ustanowione zgodnie z artykułem 15 ustęp 4, a następnie przekazuje potwierdzenie pisemne w ciągu 24 godzin.

4. W przypadku gdy jedna ze Stron przechodzi poważne trudności związane z ryzykiem dla zdrowia zwierząt lub zdrowia publicznego, na wniosek, jak najszybciej odbywają się konsultacje dotyczące sytuacji, i w każdym przypadku w ciągu 14 dni. W takich sytuacjach każda Strona stara się dostarczyć wszelkich informacji koniecznych do uniknięcia zakłóceń w handlu oraz osiągnąć rozwiązania akceptowane przez wszystkie Strony.

Artykuł  13

Klauzula ochronna

Bez uszczerbku dla postanowień artykułu 12, w szczególności ustępu 4, każda Strona może, z poważnych powodów związanych ze zdrowiem publicznym lub zdrowiem zwierząt, zastosować środki tymczasowe niezbędne do ochrony zdrowia publicznego lub zdrowia zwierząt. O takich środkach powiadamiana jest druga Strona w ciągu 24 godzin, a konsultacje dotyczące sytuacji, na żądanie, odbywają się w ciągu 14 dni od powiadomienia. Strony należycie uwzględniają wszelkie informacje uzyskane w drodze takich konsultacji.

Artykuł  14

Zasady niniejszej Umowy stosuje się również do nieuregulowanych kwestii mieszczących się w zakresie wpływającym na handel między Stronami żywymi zwierzętami i produktami zwierzęcymi wymienionymi w załączniku IX. Załącznik ten oraz, stosownie do przypadku, inne załączniki będą zmieniane w celu uwzględnienia dokonanych postępów oraz zidentyfikowanych nowych zagadnień.

Artykuł  15

Wymiana informacji oraz dostarczanie naukowych badań i danych

1. Strony dokonują wymiany informacji, istotnych dla wykonania niniejszej Umowy, systematycznie i w sposób ujednolicony, w celu zapewnienia gwarancji, stworzenia wzajemnego zaufania i zademonstrowania skuteczności kontrolowanych programów. Stosownie do przypadku, osiągnięcie tych celów może zostać wzmocnione poprzez wymianę urzędników.

2. Wymiana informacji dotyczącej zmian odpowiednich środków sanitarnych oraz innych istotnych informacji obejmuje:

– możliwość rozważenia propozycji zmian w normach regulacyjnych lub wymaganiach, które mogą wpływać na niniejszą Umowę przed ich zatwierdzeniem. W przypadku gdy jedna ze Stron uzna to za niezbędne, propozycje mogą być traktowane zgodnie z artykułem 16 ustęp 3,

– przedstawienie informacji na temat bieżącego rozwoju sytuacji wpływającej na handel żywymi zwierzętami i produktami zwierzęcymi,

– informacje dotyczące rezultatów procedur weryfikacyjnych przewidzianych w artykule 10.

3. Strony zapewnią dostarczanie naukowych opracowań lub danych odpowiednim kręgom naukowym w celu poparcia swoich poglądów/wniosków. Dowody takie są oceniane przez odpowiednie kręgi naukowe bez zbędnej zwłoki, a wyniki takiego badania są udostępniane obu Stronom.

4. Punkty kontaktowe dla takiej wymiany informacji są wymienione w załączniku X.

Artykuł  16

Wspólny komitet zarządzający

1. Ustanawia się wspólny komitet zarządzający (zwany dalej "Komitetem") składający się z przedstawicieli Stron. Komitet rozpatruje wszelkie kwestie związane z Umową oraz bada wszelkie sprawy, które mogą wyniknąć w związku z jej wykonaniem. Komitet zbiera się w ciągu jednego roku od wejścia w życie niniejszej Umowy, a następnie co najmniej raz w roku. Komitet, między zgromadzeniami, może również zajmować się kwestiami korespondencyjnie.

2. Komitet dokonuje, co najmniej raz w roku, przeglądu załączników do niniejszej Umowy, w szczególności w świetle postępów dokonanych w ramach konsultacji przewidzianych w niniejszej Umowie. Zmiany załączników są ustalane wspólnie.

3. Strony mogą zgodzić się na powołanie technicznych grup roboczych składających się z przedstawicieli Stron, którzy identyfikują problemy techniczne i naukowe wynikające z niniejszej Umowy i zajmują się nimi.

W przypadku gdy istnieje potrzeba dodatkowej ekspertyzy, Strony mogą również powołać doraźne techniczne lub naukowe grupy robocze, których członkostwo nie musi ograniczać się do przedstawicieli Stron.

Artykuł  17

Terytorialny zakres stosowania

Terytorialny zakres stosowania niniejszej Umowy ustala się następująco:

a) Wspólnota: terytoria objęte Traktatem ustanawiającym Wspólnotę Europejską, na warunkach ustanowionych w tym Traktacie;

b) Nowa Zelandia: wszystkie obszary terytorialne Nowej Zelandii. Jednakże niniejsza Umowa nie ma zastosowania do Tokelau.

Artykuł  18

Postanowienia końcowe

1. Niniejsza Umowa podlega przyjęciu przez Strony zgodnie z ich odpowiednimi procedurami.

Niniejsza Umowa wchodzi w życie pierwszego dnia miesiąca, następującego po dniu, w którym Strony powiadamiają siebie nawzajem na piśmie, że procedury wymienione w poprzednim ustępie zostały zakończone.

2. Każda ze Stron zrealizuje obowiązki i zobowiązania wynikające z niniejszej Umowy zgodnie z ich procedurami wewnętrznymi.

3. Każda ze Strona może, w każdym czasie, zaproponować zmiany niniejszej Umowy. Wszystkie uzgodnione zmiany wchodzą w życie pierwszego dnia miesiąca, następującego po dniu, w którym Strony powiadamiają siebie nawzajem, że ich odpowiednie procedury wewnętrzne dotyczące przyjęcia zmian zostały zakończone.

4. Każda ze Stron może wypowiedzieć niniejszą Umowę w formie pisemnej, zachowując sześciomiesięczny okres wypowiedzenia. W takim przypadku Umowa przestaje obowiązywać po wygaśnięciu okresu wypowiedzenia.

5. Umowa niniejsza została sporządzona w dwóch egzemplarzach w języku angielskim, przy czym każdy z tych tekstów jest na równi autentyczny.

Sporządzono w Brukseli, siedemnastego grudnia tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątego szóstego roku.

W imieniu Wspólnoty Europejskiej

(podpis pominięto)

W imieniu Nowej Zelandii

(podpis pominięto)

ZAŁĄCZNIKI

ZAŁĄCZNIK  I

ZWIERZĘTA ŻYWE I PRODUKTY ZWIERZĘCE

Żywe zwierzęta i produkty zwierzęce	Zdefiniowane przez
1. Żywe bydło i świnie	Dyrektywa Rady 64/432/EWG z dnia 26 czerwca 1964 roku
2. Nasienie bydła	Dyrektywa Rady 88/407/EWG z dnia 14 czerwca 1988 roku
3. Zarodki bydlęce	Dyrektywa Rady 89/556/EWG z dnia 25 września 1989 roku
4. Żywe konie	Dyrektywa Rady 90/426/EWG z dnia 26 czerwca 1990 roku
5. Nasienie świń	Dyrektywa Rady 90/429/EWG z dnia 26 czerwca 1990 roku
6. Drób i jaja wylęgowe	Dyrektywa Rady 90/539/EWG z dnia 15 października 1990 roku
7. Żywe zwierzęta i produkty akwakultury	Dyrektywa Rady 91/67/EWG z dnia 28 stycznia 1991 roku
8. Żywe owce i kozy	Dyrektywa Rady 91/68/EWG z dnia 28 stycznia 1991 roku
9. Inne żywe zwierzęta, nasienie, komórki jajowe i zarodki pochodzące od gatunków zwierząt niewymienionych w punktach 1-8	Dyrektywa Rady 92/65/EWG z dnia 13 lipca 1992 roku
10. Świeże mięso	Dyrektywa Rady 64/433/EWG z dnia 26 czerwca 1964 roku
11. Świeże mięso drobiowe	Dyrektywa Rady 71/118//EWG z dnia 15 lutego 1971 roku
12. Produkty mięsne	Dyrektywa Rady 77/99/EWG z dnia 21 grudnia 1976 roku
13. Mięso mielone i wyroby mięsne	Dyrektywa Rady 94/65/WE z dnia 14 grudnia 1994 roku
14. Produkty jajeczne	Dyrektywa Rady 89/437/EWG z dnia 20 czerwca 1989 roku
15. Żywe małże	Dyrektywa Rady 91/492/EWG z dnia 15 lipca 1991 roku
16. Produkty rybołówstwa	Dyrektywa Rady 91/493/EWG z dnia 22 lipca 1991 roku
17. Mięso zwierząt dzikich utrzymywanych przez człowieka	Dyrektywa Rady 91/495/EWG z dnia 27 listopada 1991 roku
18. Mięso zwierząt łownych	Dyrektywa Rady 92/45/EWG z dnia 16 czerwca 1992 roku
19. Mleko i przetwory mleczne	Dyrektywa Rady 92/46/EWG z dnia 16 czerwca 1992 roku
20. Odpady zwierzęce	Dyrektywa Rady 90/667/EWG z dnia 27 listopada 1990 roku
21. Produkty zwierzęce nieokreślone w punktach 10-20	Dyrektywa Rady 92/118/EWG z dnia 17 grudnia 1992 roku

Uwaga:

Na mocy ustawodawstwa Nowej Zelandii (Biosecurity Act (1993) and "saved provisions" of the Animal Act 1967) został ustanowiony wykaz organizmów, których wprowadzanie do Nowej Zelandii jest zabronione.

ZAŁĄCZNIK  II ¹

ODPOWIEDZIALNE ORGANY

CZĘŚĆ  A

Nowa Zelandia

Kompetencje w zakresie kwestii sanitarnych i weterynaryjnych rozłożone są między Urząd Biobezpieczeństwa Ministerstwa Rolnictwa i Leśnictwa oraz Nowozelandzki Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności. Stosuje się następujące postanowienia:

– w odniesieniu do wywozu żywych zwierząt i plazmy zarodkowej do Wspólnoty Urząd Biobezpieczeństwa odpowiada za certyfikację (urzędowe zaświadczenia) potwierdzające uzgodnione normy i wymagania weterynaryjne;

– w odniesieniu do wywozu wszystkich pozostałych produktów zwierzęcych do Wspólnoty Nowozelandzki Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności jest odpowiedzialny za certyfikację (urzędowe zaświadczenia) potwierdzające uzgodnione normy i wymagania weterynaryjne;

– w odniesieniu do przywozu Urząd Biobezpieczeństwa Ministerstwa Rolnictwa i Leśnictwa jest odpowiedzialny za kwestie związane z kwarantanną zwierząt (zoosanitarne), a Nowozelandzki Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności jest odpowiedzialny za bezpieczeństwo żywności (sanitarne) oraz związane z tym normy i wymagania.

CZĘŚĆ  B

Wspólnota Europejska

Kompetencje w zakresie kontroli są rozłożone między służbami krajowych w poszczególnych Państwach Członkowskich i Komisją Europejską. Stosuje się następujące postanowienia:

– w odniesieniu do wywozu do Nowej Zelandii, Państwa Członkowskie są odpowiedzialne za kontrolę warunków i wymagań produkcyjnych, włącznie z inspekcjami ustawowymi, oraz za wystawianie świadectw zdrowia potwierdzających uzgodnione normy i wymogi,

– Komisja Europejska jest odpowiedzialna za całościową koordynację, inspekcje/audyty systemów kontroli oraz niezbędne działania legislacyjne w celu zapewnienia jednolitego stosowania norm i wymagań w ramach jednolitego rynku europejskiego.

ZAŁĄCZNIK  III ²

CHOROBY, W STOSUNKU DO, KTÓRYCH MOŻNA PODJĄĆ DECYZJE W ZAKRESIE REGIONALIZACJI

PODSTAWA PRAWNA

Choroby	WE	NZ
Pryszczyca	85/511, 64/432	części IV, V, VI, VII i VIII Biosecurity Act
Choroba pęcherzykowa świń	92/119, 64/432	części IV, V, VI, VII i VIII Biosecurity Act
Pęcherzykowe zapalenie jamy ustnej	92/119	części IV, V, VI, VII i VIII Biosecurity Act
Afrykański pomór koni	90/426, 92/35	części IV, V, VI, VII i VIII Biosecurity Act
Afrykański pomór świń	64/432	części IV, V, VI, VII i VIII Biosecurity Act
Choroba niebieskiego języka	92/119	części IV, V, VI, VII i VIII Biosecurity Act
Influenza ptaków o wysokiej zaraźliwości	92/40, 90/539	części IV, V, VI, VII i VIII Biosecurity Act
Rzekomy pomór drobiu	92/66, 90/539	części IV, V, VI, VII i VIII Biosecurity Act
Pomór małych przeżuwaczy	92/119	części IV, V, VI, VII i VIII Biosecurity Act
Pomór bydła	92/119, 64/432	części IV, V, VI, VII i VIII Biosecurity Act
Klasyczny pomór świń	80/217, 64/432	części IV, V, VI, VII i VIII Biosecurity Act
Zaraza płucna bydła	64/432	Biosecurity Act, części IV, V, VI, VII i VIII
Ospa owiec	92/119	części IV, V, VI, VII i VIII Biosecurity Act
Gorączka doliny Rift	92/119	części IV, V, VI, VII i VIII Biosecurity Act
Guzowata choroba skóry bydła	92/119	części IV, V, VI, VII i VIII Biosecurity Act
Zakaźna martwica układu krwiotwórczego ryb łososiowatych (IHN)(*)	91/67	części IV, V, VI, VII i VIII Biosecurity Act
Wiosenna wiremia u karpi (SVC)(*)	91/67	części IV, V, VI, VII i VIII Biosecurity Act
Wirusowa posocznica krwotoczna ryb łososiowatych (VHS)(*)	91/67	części IV, V, VI, VII i VIII Biosecurity Act
(*) Nowa Zelandia ma obawy co do możliwości regionalizacji tych chorób oraz będzie oceniać informacje i dokonywać oceny ryzyka odnośnie do technicznej podstawy uznania przed grudniem 1999 roku.

Gwiazdki odnoszące się do choroby pęcherzykowej świń, rzekomego pomoru drobiu, influenzy drobiu, klasycznego pomoru świń zostały usunięte przez Nową Zelandię, pomimo że specjalne warunki handlu dla tych chorób mogą zostać utrzymane w okresie przejściowym - patrz załącznik V odnośnie do dodatkowych szczegółów.

ZAŁĄCZNIK  IV

REGIONALIZACJA I PODZIAŁ NA STREFY

Strony wspólnie ustaliły, że następująca treść stanowi podstawę dla decyzji w sprawie regionalizacji dla chorób wymienionych zgodnie z załącznikiem III. Każda Strona uzna decyzje w sprawie regionalizacji podjęte zgodnie z normami zawartymi w niniejszym załączniku.

Przy ocenie ryzyka wynikającego z danego zaproponowanego przywozu zwierząt lub produktów zwierzęcych, można wziąć pod uwagę trzy grupy czynników:

1. Czynniki ryzyka związane ze źródłem

2. Czynniki ryzyka związane z towarem

3. Czynniki ryzyka związane z miejscem przeznaczenia

Czynniki ryzyka związane ze źródłem

Głównym wyznacznikiem ryzyka przywozu choroby jest status kraju pochodzenia w odniesieniu do danej choroby. Jednakże oświadczenia, zgodnie z którymi kraj jest wolny od choroby, muszą być poparte skutecznymi programami nadzoru.

Najistotniejszym aspektem w tym kontekście jest zatem jakość infrastruktury weterynaryjnej. Żaden inny czynnik nie może być oceniany bez pełnego zaufania do administracji weterynaryjnej. W szczególności, decydujące znaczenie ma jej zdolność wykrywania i zwalczania ognisk choroby oraz dostarczania istotnych świadectw.

Zdolność wykrywania występowania choroby zależy od przeprowadzanego nadzoru. Nadzór może mieć charakter czynny, bierny lub łączyć obie te cechy.

Czynny nadzór oznacza zdecydowane działania mające na celu identyfikację występowania choroby, takie jak systematyczne badania kliniczne, badanie przedubojowe i poubojowe, badania serologiczne w gospodarstwie i rzeźni, poddanie materiału chorobotwórczego diagnozie laboratoryjnej, zwierzęta wskaźnikowe.

Bierny nadzór oznacza, że choroba musi podlegać obowiązkowi zgłaszania oraz że musi istnieć wystarczająco wysoki poziom nadzoru zwierząt w celu zapewnienia, aby choroba była szybko wykrywana i zgłaszana jako przypadek podejrzany. Musi również istnieć mechanizm przeprowadzania dochodzenia i potwierdzania, oraz wysoki poziom świadomości choroby i jej symptomów wśród rolników i lekarzy weterynarii.

Nadzór epidemiologiczny może zostać rozszerzony o dobrowolne oraz obowiązkowe programy zdrowotności stada, w szczególności o te, które zapewniają regularne wizyty weterynaryjne w gospodarstwie.

Inne czynniki, które należy uwzględnić obejmują:

– historia choroby,

– historia szczepień,

– kontrole w zakresie przemieszczania do strefy, na zewnątrz strefy i wewnątrz strefy,

– identyfikacja i rejestracja zwierząt,

– występowanie choroby w przyległych obszarach,

– bariery fizyczne między strefami o różnym statusie,

– warunki klimatyczne,

– wykorzystanie stref buforowych (ze szczepieniami lub bez),

– obecność nosicieli i/lub rezerwuarów,

– czynne programy kontroli i zwalczania (stosownie do przypadku),

– system badań przedubojowych i poubojowych.

Na podstawie tych czynników można zdefiniować strefę.

Organ odpowiedzialny za realizację polityki w zakresie ustanawiania stref ma najlepsze możliwości definiowania i utrzymywania stref. Gdy istnieje wysoki poziom zaufania do takiego organu decyzje, które on podejmuje mogą stanowić podstawę dla handlu.

Tak zdefiniowanym strefom można przypisać kategorie ryzyka.

Możliwymi kategoriami są:

– niskie/nieistotne ryzyko,

– średnie ryzyko,

– wysokie ryzyko,

– nieznane ryzyko.

Obliczenie oszacowań ryzyka dla, na przykład żywych zwierząt może towarzyszyć takiej kategoryzacji. Warunki przywozu mogą zostać następnie zdefiniowane dla każdej kategorii, choroby i towaru, indywidualnie lub grupowo.

Niskie/nieistotne ryzyko oznacza, że przywóz może się odbywać w oparciu o zwykłą gwarancję pochodzenia.

Średnie ryzyko oznacza, że kombinacja świadectw i/lub gwarancji może być wymagana przed przywozem lub po przywozie.

Wysokie ryzyko oznacza, że przywóz będzie się odbywał wyłącznie na warunkach, które w znaczący sposób zmniejszają ryzyko, na przykład poprzez dodatkowe gwarancje, testy lub leczenie.

Nieznane ryzyko oznacza, że przywóz będzie się odbywał tylko wtedy, gdy sam towar stanowi bardzo niskie ryzyko, na przykład skóry, wełna, lub zgodnie z warunkami "wysokiego ryzyka", jeżeli czynniki związane z towarem na to pozwalają.

Czynniki ryzyka związane z towarem

Czynniki te są następujące:

– czy choroba może być przenoszona przez towar?

– czy czynnik może być obecny w towarze, jeżeli pochodzi ze zdrowego i/lub klinicznie chorego zwierzęcia?

– czy usposabiający czynnik może zostać zredukowany, na przykład poprzez szczepienia?

– jakie jest prawdopodobieństwo, że towar został wystawiony na działanie zakażenia?

– czy towar został otrzymany w sposób zmniejszający ryzyko, na przykład poprzez usunięcie kości?

– czy towar został poddany obróbce, która dezaktywuje dany czynnik?

Odpowiednie testy i kwarantanna zmniejszą ryzyko.

Czynniki ryzyka związane z miejscem przeznaczenia

– obecność podatnych zwierząt,

– obecność nosicieli,

– możliwy okres wolny od nosicieli,

– środki zapobiegawcze takie jak zasady karmienia zwierząt odpadami żywności i zasady przetwarzania odpadów zwierzęcych,

– przeznaczenie produktu, na przykład pokarm dla zwierząt domowych, wyłącznie do spożycia przez ludzi.

Czynniki te są nierozłącznie związane z krajem przywozu lub pozostają pod jego kontrolą, a zatem część z nich może zatem zostać zmieniona w celu ułatwienia handlu. Mogą one na przykład obejmować ograniczenia przywozu, na przykład zwierzęta muszą zostać ograniczone do pewnego regionu wolnego od wektorów do momentu zakończenia okresu inkubacji, lub systemy kanalizacji.

Jednakże czynniki ryzyka związane z miejscem przeznaczenia będą również wzięte pod uwagę przez zakażone państwo w odniesieniu do ryzyka związanego z przemieszczaniem z części zakażonej do części jego terytorium wolnej od choroby.

..................................................

Notka Wydawnictwa Prawniczego "Lex"

Grafiki zostały zamieszczone wyłącznie w Internecie. Obejrzenie grafik podczas pracy z programem Lex wymaga dostępu do Internetu.

..................................................

ZAŁĄCZNIK  V ³

UZNAWANIE ŚRODKÓW SANITARNYCH

grafika

ZAŁĄCZNIK  VI

WYTYCZNE DOTYCZĄCE PROCEDUR PRZEPROWADZANIA AUDYTU

Do celów niniejszego załącznika "audyt" oznacza ocenę funkcjonowania.

1. Zasady ogólne

1.1. Audyty powinny być przeprowadzane we współpracy między stroną przeprowadzającą audyt ("audytorem") a stroną audytowaną ("audytowanym") zgodnie z postanowieniami określonymi w niniejszym załączniku. Kontrole zakładów lub obiektów mogą być dokonywane, jeżeli jest to konieczne.

1.2. Audyty powinny mieć na celu raczej sprawdzanie skuteczności organu kontrolującego niż odrzucenie poszczególnych zwierząt, grup zwierząt, przesyłek żywności czy też zakładów. W przypadku gdy audyt ujawnia poważne ryzyko dla zdrowia zwierząt lub zdrowia ludzi, audytowany natychmiast podejmuje działania naprawcze. Proces ten może obejmować badanie odnośnych postanowień, metod wdrażania, ocenę wyniku końcowego, poziom zgodności i kolejne działania naprawcze.

1.3. Częstotliwość audytów powinna opierać się na funkcjonowaniu. Słaby poziom funkcjonowania powinien skutkować zwiększoną częstotliwością audytu; nie satysfakcjonujące funkcjonowanie musi zostać poprawione przez audytowanego zgodnie z zaleceniami audytora.

1.4. Audyty, oraz decyzje na nich oparte, są dokonywane w sposób przejrzysty i spójny.

2. Zasady odnoszące się do audytora

Osoby odpowiedzialne za przeprowadzanie audytu powinny przygotować plan, najlepiej zgodny z uznanymi międzynarodowymi standardami, który obejmuje następujące punkty:

2.1. przedmiot, zasięg i zakres audytu;

2.2. data i miejsce audytu, wraz z harmonogramem zawierającym kwestię sprawozdania końcowego;

2.3. język lub języki, w których przeprowadzany będzie audyt i sporządzone sprawozdanie;

2.4. tożsamość audytorów włącznie z kierownikiem, jeżeli zostanie zastosowane podejście zespołowe. Do przeprowadzenia audytów specjalistycznych systemów i programów mogą być wymagane specjalistyczne, profesjonalne umiejętności;

2.5. harmonogram spotkań, odpowiednio, z urzędnikami oraz wizyt w zakładach lub obiektach. Identyfikacja zakładów lub obiektów, które mają podlegać kontroli nie musi zostać określona z wyprzedzeniem;

2.6. z zastrzeżeniem postanowień dotyczących wolności informacji, audytor przestrzega tajemnicy handlowej. Należy unikać konfliktu interesów;

2.7. przestrzeganie zasad regulujących bezpieczeństwo i higienę pracowników, oraz prawa podmiotu gospodarczego.

Przegląd takiego planu powinien odbyć się z wyprzedzeniem z udziałem przedstawicieli strony poddanej audytowi.

3. Zasady odnoszące się do audytowanego

Następujące zasady mają zastosowanie do działań podjętych przez audytowanego, mające na celu ułatwienie audytu.

3.1. Audytowany musi współpracować pod każdym względem z audytorem i powinien wyznaczyć pracowników odpowiedzialnych za to zadanie. Współpraca może obejmować, na przykład:

- dostęp do wszystkich odpowiednich postanowień i norm,

- dostęp do programów zgodności oraz odpowiednich ewidencji i dokumentów,

- dostęp do sprawozdań z audytów i inspekcji,

- dokumentację dotyczącą działań naprawczych ii sankcji,

- ułatwienie wstępu na teren zakładów.

3.2. Audytowany musi prowadzić udokumentowany program w celu wykazania stronom trzecim, że normy są spełniane w sposób spójny i jednolity.

4. Procedury

4.1. Spotkanie otwierające

Spotkanie otwierające powinno odbyć się z udziałem przedstawicieli obu stron. Podczas tego spotkania audytor będzie odpowiedzialny za dokonanie przeglądu planu audytu oraz za potwierdzenie, że odpowiednie zasoby, dokumentacja oraz wszelkie inne niezbędne udogodnienia są dostępne do celów przeprowadzenia audytu.

4.2. Przegląd dokumentów

Przegląd dokumentów może składać się z przeglądu dokumentów i ewidencji, określonych w ppkt 3.1., struktur i uprawnień audytowanego, oraz wszelkich istotnych zmian w systemach inspekcji żywności i certyfikacji od momentu przyjęcia niniejszej Umowy lub od poprzedniego audytu, z naciskiem na wdrożenie elementów odnoszących się do systemu inspekcji i certyfikacji w zakresie zwierząt lub produktów mieszczących się w zakresie zainteresowania. Przegląd taki obejmować może badanie istotnych ewidencji i dokumentów dotyczących inspekcji i certyfikacji.

4.3. Weryfikacja na miejscu

4.3.1. Decyzja dotycząca włączenia tego działania powinna opierać się na ocenie ryzyka, uwzględniającej czynniki takie jak odnośne zwierzęta lub produkty, przebieg zgodności z wymaganiami sektora przemysłowego lub kraju wywozu, wolumen produkcji i przywozu lub wywozu, zmiany w infrastrukturze i rodzaju krajowych systemów inspekcji i certyfikacji.

4.3.2. Weryfikacja na miejscu może obejmować wizyty w obiektach produkcyjnych i wytwórczych, obiektach gdzie odbywa się przetwarzanie żywności lub składowanie oraz w laboratoriach kontrolnych w celu sprawdzenia zgodności z informacjami zawartymi w dokumentacji określonej w pkt 4.2.

4.4. Audyt uzupełniający

W przypadku gdy przeprowadzany jest audyt uzupełniający w celu weryfikacji usunięcia nieprawidłowości, wystarczy zbadać wyłącznie te punkty, w odniesieniu do których stwierdzono, że wymagają poprawy.

5. Dokumenty robocze

Forma przedstawienia ustaleń i wniosków z audytu powinna być w możliwie największym stopniu znormalizowana w celu uczynienia audytu bardziej jednolitym, przejrzystym i skutecznym. Dokumenty robocze mogą obejmować listy kontrolne elementów podlegających ocenie. Takie listy kontrolne mogą obejmować:

- ustawodawstwo,

- strukturę i działania służb inspekcyjnych i certyfikujących,

- szczegóły dotyczące zakładów oraz procedury robocze,

- statystyki w zakresie zdrowia, plany i wyniki pobierania próbek,

- działania i procedury zgodności,

- procedury obejmujące sprawozdawczość i zgłaszanie skarg,

- programy szkoleń.

6. Spotkanie zamykające

Spotkanie zamykające musi odbyć się z udziałem przedstawicieli obu stron, włącznie, stosownie do przypadku, z urzędnikami odpowiedzialnych za krajowe programy inspekcji i certyfikacji. Na takim spotkaniu audytor przedstawia ustalenia audytu. Informacje powinny zostać przedstawione w sposób jasny i zwięzły, aby wnioski z audytu były jasne i zrozumiałe.

Plan działania w zakresie usunięcia odnotowanych nieprawidłowości powinien zostać sporządzony przez audytowanego, możliwie z docelowymi datami ukończenia.

7. Sprawozdanie

Projekt sprawozdania z audytu jest jak najszybciej przekazywany audytowanemu. Audytowany ma miesiąc czasu na odniesienie się do projektu sprawozdania; wszelkie uwagi dokonane przez audytowanego umieszczane są w sprawozdaniu końcowym.

ZAŁĄCZNIK  VII ⁴

CERTYFIKACJA

Urzędowe świadectwa zdrowia obejmują przesyłki żywych zwierząt i/lub produktów zwierzęcych będące przedmiotem handlu między Stronami.

Poświadczenia zdrowotności:

a) i) uzgodniona całkowita równoważność - stosowanie wzoru poświadczenia zdrowotności (równoważność w odniesieniu do zdrowia zwierząt i/lub zdrowia publicznego oraz w odniesieniu do systemów certyfikacji). Patrz: Tak (1) załącznik V;

"(wstawić nazwę żywych zwierząt lub produktów zwierzęcych) opisane w niniejszym dokumencie, spełniają odnośne normy i wymagania (Wspólnoty Europejskiej/Nowej Zelandii^(*)) (w zakresie zdrowia zwierząt/zdrowia publicznego ^(*)), które zostały uznane jako równoważne z normami (Nowej Zelandii/Wspólnoty Europejskiej ^(*)) i z wymogami określonymi w [Umowie Weterynaryjnej między Wspólnotą Europejską a Nową Zelandią (decyzja Rady 97/132/WE)]. W szczególności, zgodnie z ... [wstawić ustawodawstwo Strony dokonującej wywozu)]

ii) równoważność uzgodniona w odniesieniu do zdrowia zwierząt i/lub zdrowia publicznego, stosownie do przypadku, patrz: Tak (1) załącznik V, lecz nie w odniesieniu do systemów certyfikacji - certyfikacja istniejąca;

b) równoważność zasadniczo uzgodniona - zagadnienia drugorzędne muszą zostać rozwiązane. Patrz: Tak (2) załącznik V - certyfikacja istniejąca;

c) równoważność w formie zgodności z wymaganiami kraju przywozu - poświadczenie zdrowotności jest stosowane zgodnie z załącznikiem V. Patrz: Tak (3) załącznik V;

d) brak równoważności - certyfikacja istniejąca.

Odnośnie do wywozu z Nowej Zelandii: urzędowe świadectwo zdrowia będzie wydawane w języku angielskim oraz w jednym z języków Państwa Członkowskiego, gdzie znajduje się punkt kontroli granicznej, w którym zgłoszona zostanie dana przesyłka.

Odnośnie do wywozu ze Wspólnoty Europejskiej: urzędowe świadectwo zdrowia będzie wydane w języku Państwa Członkowskiego pochodzenia jak również w języku angielskim.

Organ kontrolujący zapewnia, aby urzędnicy sporządzający świadectwa urzędowe znali warunki strony importującej w zakresie zdrowia określone w niniejszej Umowie oraz aby byli zobowiązani do poświadczania takich wymagań, stosownie do przypadku.

W przypadku przesyłek towarów o wyznaczonym wzorze poświadczenia zdrowotności, określonym w literze a) i), urzędowe świadectwo zdrowia może zostać wystawione po wywozie przesyłki, z zastrzeżeniem, że:

– świadectwo zostanie udostępnione w chwili przybycia przesyłki do punktu kontroli granicznej,

– oświadczenie przewidziane w literze a) i) zostanie uzupełnione następującą deklaracją: "Podpisany niniejszym urzędnik poświadcza niniejszą przesyłkę [na podstawie dokumentu(-ów) kwalifikującego ED)], wystawionego w dniu ... (wpisać datę), który został przez niego sprawdzony i został wystawiony przed wywozem przesyłki".

______

^(*) Niepotrzebne skreślić.

ZAŁĄCZNIK  VIII ⁵

KONTROLE GRANICZNE I OPŁATY ZA KONTROLE

A. KONTROLE GRANICZNE PRZESYŁEK ŻYWYCH ZWIERZĄT I PRODUKTÓW ZWIERZĘCYCH

Rodzaj kontroli granicznej	Odsetek sprawdzanych przesyłek
1. Kontrola dokumentacji	100
Obie strony przeprowadzają kontrolę dokumentacji
2. Kontrole bezpośrednie	100
Żywe zwierzęta z wyjątkiem pszczół i trzmieli
Pszczoły królowe i małe kolonie trzmieli(1)	100
Opakowania zawierające pszczoły i trzmiele(2)
Nasienie/zarodki/komórki jajowe	50(3)
Produkty zwierzęce przeznaczone do spożycia przez ludzi	10
Świeże mięso, w tym podroby i produkty z mięsa gatunków bydła, owiec, kóz, świń i koni zdefiniowanych w rozporządzeniu (WE) nr 853/2004	2
Produkty rybołówstwa w hermetycznie zamkniętych pojemnikach przeznaczonych do utrzymywania ich w temperaturze otoczenia, ryby świeże i mrożone oraz suszone i/lub solone produkty rybołówstwa. Inne produkty rybołówstwa
Całe jaja
Smalec i wytopione tłuszcze
Osłonki zwierzęce
Żelatyna
Kolagen
Żołądki i pęcherze
Mięso drobiowe i drobiowe produkty mięsne
Mięso królicze, mięso zwierząt dzikich (utrzymywanych przez człowieka i łownych) i produkty z nich wytworzone
Mleko i produkty mleczne
Produkty z jaj
Miód
Kości i produkty kostne
Przetwory mięsne i mięso mielone
Żabie udka i ślimaki

______

⁽¹⁾ Kontrole bezpośrednie są przeprowadzane zgodnie z decyzją Komisji 2003/881/WE (wraz ze zmianami).

⁽²⁾ Kontrole po przywozie są wykonywane przez właściwy organ w miejscu przeznaczenia pszczół.

⁽³⁾ W przypadku przesyłek pakowanych pszczół zawierających mniej niż 130 opakowań kontroli podlega 50 % przesyłki. W przypadku przesyłek zawierających więcej niż 130 opakowań kontroli należy poddać próbę 65 opakowań wybranych losowo z danej przesyłki, aby osiągnąć 95-procentowy przedział ufności pozwalający na wykrycie 5 % zachorowalności na daną chorobę.

ZAŁĄCZNIK  IX

KWESTIE NIEUREGULOWANE

– Zapewnienie dostępu elektronicznego do projektów norm.

– Warunki dotyczące tranzytu żywych zwierząt i produktów zwierzęcych przez terytoria Stron niniejszej Umowy.

– Rozważenie włączenia innych gatunków do produkcji smalcu i tłuszczy (np. drób).

– Warunki handlu dla pakowanego surowego pokarmu dla zwierząt domowych, przeznaczonego do bezpośredniej sprzedaży konsumentowi.

– Warunki handlu dla aksamitu jeleniowatych.

– Postęp we wdrażaniu przekazu wywozowego świadectwa zdrowia między organami kontrolującymi przy zastosowaniu elektronicznego systemu wymiany danych (EDI) (wykorzystując ustanowione protokoły UN/Edifact i Sancrt).

ZAŁĄCZNIK  X ⁶

PUNKTY KONTAKTOWE

Nowa Zelandia

Counsello (Veterianary and Technical)

New Zeland Mission to the European Union

Square De Meeus/De Meeusplein 1

B-1000 Bruksela

tel.: [phone]

Faks: (32-2) 513 48 56

Wspólnota Europejska

The Director

Directorate E: Food Safety: plant health, animal health and welfare, international questions

Directorate-General Health and Consumer Protection

European Commission

Rue Froissart/Froissartstraat 101, Room 8/58

B-1040 Bruksela

tel.: [phone]

Faks: (32-2) 296 42 86

1 Załącznik II:

-zmieniony przez pkt 1 Wymiany listów dotyczącej zmiany załączników do Umowy między Wspólnotą Europejską a Nową Zelandią w sprawie środków sanitarnych stosowanych w handlu żywymi zwierzętami i produktami zwierzęcymi (Dz.U.UE.L.99.332.3) z dniem 26 października 1999 r.

- zmieniony przez Porozumienie w formie wymiany listów w sprawie zmian w załącznikach do umowy między Wspólnotą Europejską a Nową Zelandią w sprawie środków sanitarnych stosowanych w handlu żywymi zwierzętami i produktami zwierzęcymi (Dz.U.UE.L.03.214.38) z dniem 27 czerwca 2003 r.

2 Załącznik III zmieniony przez pkt 2 Wymiany listów dotyczącej zmiany załączników do Umowy między Wspólnotą Europejską a Nową Zelandią w sprawie środków sanitarnych stosowanych w handlu żywymi zwierzętami i produktami zwierzęcymi (Dz.U.UE.L.99.332.3) z dniem 26 października 1999 r.

3 Załącznik V:

-zmieniony przez pkt 3Wymiany listów dotyczącej zmiany załącznikówdo Umowy między Wspólnotą Europejską a Nową Zelandią w sprawie środków sanitarnych stosowanych w handlu żywymi zwierzętami i produktami zwierzęcymi (Dz.U.UE.L.99.332.3) z dniem 26 października 1999 r.

- zmieniony przez Porozumienie w formie wymiany listów dotyczące zmian do załącznikówdo Umowy między Wspólnotą Europejską a Nową Zelandią w sprawie środków sanitarnych stosowanych w handlu żywymi zwierzętami i produktami zwierzęcymi (Dz.U.UE.L.02.333.15) z dniem 28 listopada 2002 r. Zmiany nie zostały naniesione na tekst.

- zmieniony przez Porozumienie w formie wymiany listów w sprawie zmian w załącznikachdo umowy między Wspólnotą Europejską a Nową Zelandią w sprawie środków sanitarnych stosowanych w handlu żywymi zwierzętami i produktami zwierzęcymi (Dz.U.UE.L.03.214.38) z dniem 27 czerwca 2003 r.

- zmieniony przez Wymianę listów ustanawiających Porozumienie z Nową Zelandią dotyczące zmian w załączniku Vdo Umowy między Wspólnotą Europejską a Nową Zelandią w sprawie środków sanitarnych stosowanych w handlu żywymi zwierzętami i produktami zwierzęcymi (Dz.U.UE.L.04.332.17) z dniem 6 listopada 2004 r.

- zmieniony przez umowęmiędzynarodową z dnia 4 sierpnia 2006 r. (Dz.U.UE.L.2006.338.3) zmieniającą nin. umowę międzynarodową z dniem 4 sierpnia 2006 r.

4 Załącznik VII zmieniony przez Porozumienie w formie wymiany listów dotyczące zmian do załączników do Umowy między Wspólnotą Europejską a Nową Zelandią w sprawie środków sanitarnych stosowanych w handlu żywymi zwierzętami i produktami zwierzęcymi (Dz.U.UE.L.02.333.15) z dniem 28 listopada 2002 r.

5 Załącznik VIII:

-zmieniony przez pkt 3Wymiany listów dotyczącej zmiany załącznikówdo Umowy między Wspólnotą Europejską a Nową Zelandią w sprawie środków sanitarnych stosowanych w handlu żywymi zwierzętami i produktami zwierzęcymi (Dz.U.UE.L.99.332.3) z dniem 26 października 1999 r.

- zmieniony przez umowęmiędzynarodową z dnia 4 sierpnia 2006 r. (Dz.U.UE.L.2006.338.3) zmieniającą nin. umowę międzynarodową z dniem 4 sierpnia 2006 r.

6 Załącznik X:

-zmieniony przez pkt 3 Wymiany listów dotyczącej zmiany załączników do Umowy między Wspólnotą Europejską a Nową Zelandią w sprawie środków sanitarnych stosowanych w handlu żywymi zwierzętami i produktami zwierzęcymi (Dz.U.UE.L.99.332.3) z dniem 26 października 1999 r.

- zmieniony przez Porozumienie w formie wymiany listów w sprawie zmian w załącznikach do umowy między Wspólnotą Europejską a Nową Zelandią w sprawie środków sanitarnych stosowanych w handlu żywymi zwierzętami i produktami zwierzęcymi (Dz.U.UE.L.03.214.38) z dniem 27 czerwca 2003 r.

• Identyfikator: Dz.U.UE.L.1997.57.5
• Rodzaj: Umowa międzynarodowa
• Tytuł: Nowa Zelandia-Wspólnota Europejska. Umowa w sprawie środków sanitarnych stosowanych w handlu żywymi zwierzętami i produktami zwierzęcymi. Bruksela.1996.12.17.
• Data aktu: 17/12/1996
• Data ogłoszenia: 26/02/1997
• Data wejścia w życie: 01/02/2003, 01/05/2004