Dyrektywa 77/96/EWG w sprawie badań świeżego mięsa wieprzowego na obecność włosieni (trichinella spiralis) przed przywozem z państw trzecich

DYREKTYWA RADY
z dnia 21 grudnia 1976 r.
w sprawie badań świeżego mięsa wieprzowego na obecność włosieni (trichinella spiralis) przy przywozie z państw trzecich 1

(77/96/EWG)

(Dz.U.UE L z dnia 31 stycznia 1977 r.)

..................................................

Notka Redakcji Systemu Informacji Prawnej LEX

Tekst niniejszego aktu prawnego nie uwzględnia wszystkich zmian. Niektóre akty zmieniające nie zostały opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej - polskim wydaniu specjalnym, ponieważ instytucje UE uznały zmiany wynikające z nich za pochłonięte przez akty zmieniające opublikowane w kolejnych tomach tego wydawnictwa.

.................................................

RADA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą,

uwzględniając dyrektywę Rady 72/462/EWG z dnia 12 grudnia 1972 r. w sprawie problemów zdrowotnych i inspekcji weterynaryjnej przy przywozie z państw trzecich bydła, trzody chlewnej i świeżego mięsa(1), ostatnio zmienioną dyrektywą 75/379/EWG(2), w szczególności jej art. 21, 2

uwzględniając wniosek Komisji,

a także mając na uwadze, co następuje:

w dyrektywie 72/462/EWG Rada w art. 21 przewidziała określenie metod i procedur wymaganych dla wykrywania obecności włosieni w świeżej wieprzowinie;

stosowanie dyrektywy 72/462/EWG nie odniesie pożądanych skutków dopóki istnieć będą między Państwami Członkowskimi różnice co do wymaganych gwarancji w kwestii wykrywania włosieni w przywozie świeżego mięsa z państw trzecich; konieczne jest więc określenie ustaleń Wspólnoty w tym zakresie;

w celu ochrony zdrowia konsumentów konieczne jest, aby świeża wieprzowina była systematycznie poddawana badaniu przy użyciu metod uznanych za skuteczne, w celu wyeliminowania mięsa zawierającego włosienie;

jeżeli badanie jest przeprowadzane w państwie trzecim wywozu, musi być przeprowadzane w ubojniach, które spełniają pewne warunki i które posiadają, w szczególności, laboratorium ekranujące wyposażone w odpowiedni sprzęt;

w celu umożliwienia odróżnienia badanych próbek mięsa od próbek niebadanych niezbędne jest zapewnienie, aby do mięsa przebadanego z wynikiem negatywnym dołączano specjalne oznakowanie;

powinna istnieć procedura ustanawiająca ścisłą i skuteczną współpracę między Komisją i Państwami Członkowskimi, w celu oceny możliwości uznania zakładów kontrolnych dopuszczonych do przeprowadzania tych badań w państwach trzecich lub do obróbki badanego mięsa; powinna również istnieć procedura dostosowywania przepisów technicznych odnoszących się w szczególności do metod badania wymagań dotyczących laboratoriów ekranujących i procedury znakowania badanego mięsa do postępu technicznego i nabytych doświadczeń;

należy zezwolić Państwom Członkowskim na przyjmowanie świeżego mięsa, które nie zostało przebadane na obecność włosieni w państwie trzecim wywozu, z zastrzeżeniem, że mięso to zostanie poddane obróbce poprzez zamrożenie, które zapewnia unieszkodliwienie wszelkich obecnych w tym mięsie włosieni, albo w państwie trzecim wywozu, albo w Państwach Członkowskich, dla których mięso to jest przeznaczone; obróbka ta musi być jednakże przeprowadzona z zachowaniem pewnych dopracowanych procedur i ustaleń spełniających określone warunki,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł  1

Definicje używane w niniejszej dyrektywie są definicjami zawartymi w dyrektywie 72/462/EWG.

Poza tym:

a) "świeże mięso" oznacza świeże mięso świni domowej;

b) "badanie" odnosi się do badania przeprowadzanego w celu wykrycia obecności włosieni w świeżym mięsie.

Artykuł 2
1.
W celu uzyskania dopuszczenia do handlu wewnątrzwspólnotowego, świeże mięso pochodzące z państw trzecich, zawierające mięśnie szkieletowe (mięśnie prążkowane), zostaje przebadane pod nadzorem i na odpowiedzialność urzędowego lekarza weterynarii.
2.
Badanie przeprowadzane jest zgodnie z jedną z metod określonych w załączniku I, na całej tuszy lub, w razie niezrobienia tego, na każdej półtuszy, ćwierćtuszy lub jej części przeznaczonej do przywozu do Wspólnoty.
3.
Badanie ma miejsce w ubojni zatwierdzonej w państwie wywozu zgodnie z art. 4 dyrektywy 72/462/EWG i upoważnionej do przeprowadzenia tego badania zgodnie z art. 4 niniejszej dyrektywy.
4.
Badanie ma miejsce przed oznakowaniem stanu zdrowia ustalonym w rozdziale X załącznika B do dyrektywy 72/462/EWG.
5.
Jeżeli przeprowadzenie badania w państwie wywozu nie jest możliwe, Państwo Członkowskie, dla którego mięso jest przeznaczone, może zezwolić na jego przywóz, pod warunkiem że badanie to jest przeprowadzone na jego terytorium, w momencie badania weterynaryjnego przewidzianego w art. 24 ust. 2 dyrektywy 72/462/EWG, w punkcie kontroli w znaczeniu art. 27 ust. 1 lit. b) tej dyrektywy.
6.
a) Jeżeli wynik badania jest negatywny, świeże mięso powinno być oznakowane natychmiast po badaniu, zgodnie z załącznikiem III.

b) W przypadku oznakowywania stemplami atramentowymi, należy zastosować barwnik w rozumieniu art. 17 ust. 3 dyrektywy 72/462/EWG.

Artykuł  3
1.
Na zasadzie odstępstwa od przepisów art. 2, Państwo Członkowskie, dla którego świeże mięso jest przeznaczone, może zatwierdzić odstępstwo od badania tego mięsa pochodzącego z niektórych państw trzecich lub części takich państw, pod warunkiem że jest ono zamrożone zgodnie z przepisami załącznika IV.
2.
Obróbka ta przeprowadzana jest w zakładzie położonym w państwie trzecim wywozu i opisana w art. 4 ust. 1.

Zamrażanie w państwie trzecim wywozu musi być poświadczone przez urzędowego lekarza weterynarii na świadectwie zdrowia dołączonym do mięsa, jak to określono w art. 22 ust. 3 dyrektywy 72/462/EWG.

3.
Jeżeli obróbka nie została przeprowadzona w państwie trzecim wywozu, musi zostać przeprowadzona w punkcie kontroli, jak opisano w art. 2 ust. 5.

Zamrażanie w Państwie Członkowskim musi być poświadczone przez urzędowego lekarza weterynarii na świadectwach dołączonych do mięsa, jak określono w art. 25 dyrektywy 72/462/EWG.

Artykuł  4
1.
Upoważnienie dla ubojni na przeprowadzanie badania oraz zakładu rozbioru do ćwiartowania lub oddzielania kości od mięsa, na którym przeprowadzono takie badanie, lub upoważnienie zakładu na przeprowadzenie obróbki mrożeniem, opisanej w art. 3, powinno być udzielone zgodnie z procedurą określoną w art. 9. Dodatkowo do wymogów art. 4 dyrektywy 72/462/EWG należy uwzględnić zagwarantowanie wymogów niniejszej dyrektywy, a w przypadku ubojni:

a) obecności pomieszczeń i aparatury niezbędnej do przeprowadzenia badania;

b) kwalifikacji personelu odpowiedzialnego za przeprowadzenie badania.

Upoważnienia udziela się ubojni oraz zakładowi rozbioru jedynie wówczas, gdy właściwe organy państwa trzeciego, którego to dotyczy, urzędowo uznały, że ubojnia i zakład rozbioru mogą spełnić warunki określone w art. 5 i w załączniku III; jak również, w wypadku ubojni, że posiada ona laboratorium, które spełnia warunki określone w rozdziale I załącznika II, oraz inne wymogi określone w pozostałych rozdziałach załącznika II oraz załącznika I.

Upoważnienia do przeprowadzenia obróbki mrożeniem udziela się zakładowi jedynie wówczas, gdy właściwe organy państwa trzeciego, którego to dotyczy, uznały urzędowo, że zakład spełnia warunki ustanowione w załączniku IV.

2.
Na wykazach określonych w art. 4 ust. 4 dyrektywy 72/462/EWG, przy nazwach zakładów, które otrzymały upoważnienie w rozumieniu ust. 1, należy umieścić specjalne oznakowanie.
Artykuł  5
1.
W ubojniach, którym udzielono upoważnienia zgodnie z art. 4, ubój trzody chlewnej, której mięso jest przeznaczone dla Wspólnoty, musi mieć miejsce w osobnych pomieszczeniach lub w przypadku ich braku w innym czasie niż ubój trzody chlewnej, której mięso nie jest przeznaczone dla Wspólnoty, chyba że mięso takiej trzody chlewnej jest badane zgodnie z taką samą procedurą.
2.
Rozbiór i oddzielenie od kości mięsa, które przeszło badanie z negatywnym wynikiem i jest przeznaczone dla Wspólnoty, musi być przeprowadzane w zakładach rozbioru mięsa, zgodnie z art. 4.

W tych zakładach rozbioru mięsa rozbiór i oddzielenie mięsa od kości musi być przeprowadzane w osobnych pomieszczeniach, a w przypadku ich braku, w innym czasie niż mięsa, które nie jest przeznaczone dla Wspólnoty, chyba że takie mięso jest badane zgodnie z taką samą procedurą.

Artykuł  6

Inspekcje w państwach trzecich, przewidziane w art. 5 dyrektywy 72/462/EWG, muszą również kontrolować stosowanie niniejszej dyrektywy.

Artykuł 7

Państwa Członkowskie sporządzają i zgłaszają Komisji wykaz punktów kontroli określonych w art. 2 ust. 5, w których można przeprowadzać:

– badanie,

– mrożenie określone w art. 3.

Zapewniają one tym punktom wyposażenie w sprzęt niezbędny do przeprowadzania określonych działań.

Artykuł  8 3

Przy zastosowaniu procedury określonej w art. 9 mogą zostać podjęte decyzje w celu dostosowania lub uzupełnienia niniejszych załączników w świetle rozwoju technologicznego; decyzje takie muszą zapewniać, aby gwarancje w zakresie zdrowia były utrzymane na obecnym poziomie.

Artykuł  9 4
1.
Komisję wspomaga Stały Komitet ds. Łańcucha Pokarmowego i Zdrowia Zwierząt ustanowiony na mocy art. 58 rozporządzenia (WE) nr 178/2002(3).
2.
W przypadku odniesienia do niniejszego artykułu stosuje się art. 5 i 7 decyzji 1999/468/WE(4).

Okres ustanowiony w art. 5 ust. 6 decyzji 1999/468/WE ustala się na trzy miesiące.

3.
Komitet uchwala swój regulamin wewnętrzny.
Artykuł  10 5

(uchylony)

Artykuł  11

Państwa Członkowskie wprowadzają w życie, najpóźniej w dniu 1 stycznia 1979 r., przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy. Niezwłocznie informują o tym Komisję.

Artykuł 12

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do Państw Członkowskich.

Sporządzono w Brukseli, dnia 21 grudnia 1976 r.

W imieniu Rady
A. P. L. M. M. van der STEE
Przewodniczący

_______

(1) Dz.U. L 302 z 31.12.1972, str. 28.

(2) Dz.U. L 172 z 3.7.1975, str. 17.

(3) Dz.U. L 31 z 1.2.2002, str. 1.

(4) Dz.U. L 184 z 17.7.1999, str. 23.

ZAŁĄCZNIKI

ZAŁĄCZNIK  I 6

METODY BADANIA NA OBECNOŚĆ WŁOSIENI

1. BADANIE TRYCHINOSKOPOWE

a) Aparatura

Trychinoskop żarówkowy o powiększeniu 50 i 80-100 razy.

Kompresor składający się z dwóch płytek szklanych, z których jedna jest podzielona na równe obszary, małe zakrzywione nożyczki, mała pinceta, nóż do cięcia próbek, małe ponumerowane pojemniki do oddzielnego przechowywania próbek, zakraplacz, naczynie z kwasem octowym i naczynie z roztworem wodorotlenku potasu do rozjaśniania zwapnień lub zmiękczania suszonego mięsa.

b) Pobieranie próbek

W przypadku całych tusz należy pobrać przynajmniej jedną próbkę wielkości orzecha laskowego z obu filarów przepony na przejściu w część ścięgnistą.

Jeżeli jest tylko jeden filar przepony, należy pobrać jedną próbkę wielkości dwóch orzechów laskowych. W przypadku braku obu filarów przepony należy pobrać dwie próbki o przybliżonej wielkości orzecha laskowego z części żebrowej lub mostkowej przepony albo ewentualnie z mięśni językowych, żuchwowych lub brzusznych.

W przypadku kawałków mięsa należy pobrać z każdego kawałka trzy próbki mięśni szkieletowych, zawierające małą ilość tłuszczu; jeżeli to możliwe - wielkości orzecha laskowego, i z różnych miejsc, w miarę możliwości położonych blisko kości i ścięgien.

c) Metoda

Jeżeli obydwa filary przepony są obecne, trychinoskopista musi wyciąć z każdej z powyższych próbek, pobranych z całej tuszy, siedem kawałków o rozmiarze ziarna owsa, łącznie 14; jeżeli jest tylko jeden filar przepony, 14 kawałków, z różnych miejsc, i jeżeli to możliwe, z przejścia w część ścięgnistą. Musi je następnie ścisnąć między płytkami szklanymi w taki sposób, aby można było przez tak przygotowany preparat wyraźnie odczytać normalny druk. Jeżeli mięso próbek do badania jest suche i stare, preparaty muszą być zmiękczane w mieszaninie jednej części roztworu wodorotlenku potasu na dwie części wody przez 10-20 minut przed rozprasowaniem.

W przypadku całych tusz, próbki trzeba pobrać z części żebrowej lub mostkowej przepony, mięśni językowych, żuchwowych lub mięśni brzusznych, należy wyciąć 14 kawałków wielkości ziarna owsa z każdej próbki, łącznie 28.

Z każdej próbki pobranej z kawałków mięsa trychinoskopista musi wyciąć cztery kawałki rozmiaru ziarna owsa, łącznie 12 kawałków.

Badanie trychinoskopowe należy przeprowadzać w taki sposób, aby każdy preparat był przejrzany powoli i uważnie. Jeżeli badanie trychinoskopowe ujawni obszary podejrzane, których charakteru nie można określić z całą pewnością nawet przy największym powiększeniu trychinoskopu, należy je sprawdzić pod mikroskopem.

Badanie mikroskopowe należy przeprowadzać w taki sposób, aby każdy preparat był przejrzany powoli i uważnie, w powiększeniu 30-40-krotnym.

W przypadku niepewnego wyniku badanie należy kontynuować na większej liczbie próbek i preparatów, w razie konieczności z pomocą większych powiększeń, aż do otrzymania wymaganych informacji. Badanie trychinoskopowe należy przeprowadzać przez przynajmniej trzy minuty.

Badanie trychinoskopowe należy przeprowadzać przez przynajmniej sześć minut w przypadku próbek zastępczych, pobranych z części żebrowej lub mostkowej filarów przepony, mięśni językowych, żuchwowych lub mięśni brzusznych.

Minimalny czas ustalony dla badania nie zawiera czasu koniecznego do pobierania próbek i przygotowania preparatów.

Zasadą generalną jest, że trychinoskopista nie powinien sprawdzić więcej niż 840 kawałków dziennie, chociaż wyjątkowo może on sprawdzić do 1.050.

II. METODA WYTRAWIANIA

a) Aparatura i materiał

– nóż do pobierania próbek,

– małe ponumerowane pojemniki z zamknięciem, do przechowywania próbek, w razie konieczności do powtórzenia badania,

– inkubator,

– 2-3-litrowy lejek szklany ze statywem, gumowy przewód łączący, klamry do mocowania przewodu łączącego,

– sito plastykowe (o średnicy około 18 cm i o średnicy otworów około 1 mm),

– gaza,

– mała probówka zakończona stożkowo,

– szklana szalka,

– maszynka do mielenia mięsa,

– stereomikroskop (powiększenie 15-40 x) z odpowiednim źródłem światła,

– płyn trawiący sporządzony w następujący sposób:

10 g pepsyny (80 u/g FIP: Międzynarodowa Federacja Farmacji), 5 ml HCl (przynajmniej 37 %) dopełnione do objętości litra wodą.

b) Pobieranie próbek

1. W przypadku całych tusz należy pobrać próbkę o wadze przynajmniej 20 g z filaru przepony przy przejściu do części ścięgnistej. W braku filarów przepony należy pobrać próbki o wadze przynajmniej 20 g z części żebrowej lub mostkowej przepony, lub z mięśni językowych czy mięśni żuchwowych lub też z mięśni brzusznych.

2. W przypadku kawałków mięsa należy pobrać próbkę o wadze przynajmniej 20 g z mięśni szkieletowych, o małej zawartości tłuszczu i jeżeli to możliwe z miejsc położonych blisko kości czy ścięgien.

c) Metoda

Dla badania próbki zbiorczej z 10 świń, należy przygotować próbki po 10 g z każdej pojedynczej próbki 20-gramowej. Pozostałe 10 g zatrzymać na wypadek, gdyby dodatkowe badanie pojedynczej próbki okazało się konieczne.

10 próbek, o wadze 10 g każda, należy połączyć w jedną próbkę zbiorczą; należy ją zmielić w maszynce do mielenia mięsa (z otworami o średnicy 2 mm) i rozmieścić luźno na sicie wyścielonym warstwą gazy. Sito należy następnie umieścić w lejku połączonym przewodem gumowym ze stożkowo zakończoną probówką; lejek należy napełniać po ściance płynem trawiącym do momentu, w którym materiał badany nie zostanie całkowicie przykryty. Proporcje materiału badanego do płynu trawiącego muszą wynosić w przybliżeniu 1:20 do 1:30.

Po 18-20 godzinach inkubacji w temperaturze 37-39ºC należy odłączyć stożkowo zakończoną probówkę i usunąć ją. Po ostrożnym odciągnięciu cieczy sklarowanej nad osadem, osad znajdujący się w końcówce probówki należy starannie przelać do szalki, a następnie przebadać na obecność włosieni za pomocą mikroskopu binokularowego o powiększeniu 20-40-krotnym.

W przypadku pozytywnego lub wątpliwego wyniku próbki zbiorczej należy przebadać pozostałe pojedyncze próbki, każdą z osobna, po dodaniu do nich dalszych 20 g z każdej świni, lub w wypadku kawałków mięsa, po dodaniu 20 g z każdej części, zgodnie z lit. b) powyżej.

III. METODA SZTUCZNEGO WYTRAWIANIA PRÓBEK ZBIORCZYCH

a) Sprzęt i odczynniki

– nóż i pinceta do pobierania próbek,

– rozdrabniacz mięsa z otworami o średnicy 2-3 mm,

– kolba Erlenmeyera o pojemności 3 litrów z korkiem gumowym lub bawełniano-wełnianym,

– rozdzielacz stożkowy oddzielający o pojemności 2.000 ml,

– zwykły statyw o podstawie A, o około 28 cm długości z 80 cm korpusem,

– pierścień o średnicy około 10-11 cm przymocowany do statywu,

– uchwyt z płaskimi zaciskami (23 × 40 mm), przymocowany do statywu z podwójną złączką,

– sito (o oczkach 177 mikronów), o zewnętrznej średnicy 11 cm z siatką mosiężną lub ze stali nierdzewnej,

– lejek z wewnętrzną średnicą nie mniejszą niż 12 cm,

– kalibrowane 100 ml szklane cylindry,

– stereomikroskop (powiększenie 15-40 x) z odpowiednim źródłem światła lub trychinoskop ze stołem poziomym dla kompresora z odpowiednim źródłem światła,

– w przypadku stosowania trychinoskopu: rynienka do liczenia larw, którą można opisać w następujący sposób:

rynienka do liczenia larw wykonana z akrylowych płytek o grubości 3 mm w sposób następujący:

i) dno rynienki, podzielone na czworokątne pola, o wymiarach 180 x 40 mm;

ii) boki o wymiarach 230 × 20 mm;

iii) szczyty o wymiarach 40 × 20 mm. Dno i szczyty rynienki umieszcza się między jej bokami, tworząc w ten sposób dwa uchwyty na końcach. Dno basenu podwyższa się 7-9 mm od podstawy ramy utworzonej przez boki i szczyty. Części basenu zespala się klejem odpowiednim dla tworzywa,

– w przypadku używania stereomikroskopu kilka płytek Petriego o średnicy 9 cm, podzielonych od spodu na pola 10 × 10 mm przy użyciu wskazanego instrumentu,

– kilka zbiorników 10-litrowych do użytku podczas stosowania dekontaminacji, takiej jak obróbka formalinowa, do sprzętu, i do pozostałego płynu wytrawiającego w wypadku wyniku pozytywnego,

– kwas solny o stężeniu 37 %,

– pepsyna o mocy: 1 : 10.000 NF (Narodowy Receptariusz USA)

odpowiadającej 1 : 12.500 BP (Farmakopea Brytyjska)

lub 2.000 FIP (Międzynarodowa Federacja Farmacji),

– tace odpowiednie do zgromadzenia 50 dwugramowych próbek,

– waga o dokładności do 0,1 g.

b) Pobieranie próbek

1. W przypadku całych tusz pobiera się próbę o wadze około 2 g z odnóg przepony w przejściu w część ścięgnistą. W przypadku braku odnóg przepony pobiera się próbkę tego samego rozmiaru z części żebrowej lub mostkowej przepony, z mięśni okołojęzykowych lub żuchwowych lub z mięśni brzusznych.

2. W przypadku kawałków mięsa pobiera się próbkę o wadze około 2 g z mięśni szkieletowych, o możliwie najmniejszej zawartości tłuszczu, w miarę możliwości z miejsca w pobliżu kości lub ścięgien.

c) Metoda

1. i) Tworzenie próby zbiorczej (jednoczesne badanie 100 próbek)

Pobiera się próbkę o wadze około 1 g z każdej z pojedynczych próbek pobranych z mięsa 100 świń. Próba zbiorcza jest następnie jednorazowo umieszczana w rozdrabniaczu mięsa.

Rozdrobnione mięso umieszcza się w trzylitrowej kolbie Erlenmeyera razem z 7 g pepsyny, 2 litrami wody podgrzanej do temperatury około 40-41 ºC i 25 ml stężonego kwasu solnego. Mieszanką wstrząsa się w celu rozpuszczenia pepsyny.

pH roztworu powinno wynosić 1,5-2,0.

– Dla ułatwienia wytrawienia kolbę Erlenmeyera umieszcza się w cieplarce w temperaturze 40-41 ºC na około 4 godziny. W tym czasie kolbę regularnie wstrząsa się co najmniej 2 razy na godzinę.

– Roztwór po wytrawieniu przefiltrowuje się przez sito do rozdzielacza o pojemności 2 litrów i pozostawia na stojaku przynajmniej przez 1 godzinę.

– Uzyskany płyn o objętości całkowitej około 45 ml przelewa się do kalibrowanego cylindra, a następnie rozdziela się na trzy płytki Petriego, po 15 ml na każdą płytkę, której dno jest podzielone na kwadraciki.

– Każdą płytkę Petriego bada się starannie pod stereomikroskopem na obecność larw włośni.

– Przy stosowaniu rynienek do liczenia larw uzyskany płyn o objętości 45 ml należy rozdzielić na dwie rynienki do liczenia larw i bada się go pod trychinoskopem.

Larwy pojawiają się jako identyfikowalne organizmy w osadzie oraz często, gdy woda jest letnia, można zaobserwować zwijające i rozwijające ruchy "spirali".

– Płyn bada się niezwłocznie po jego uzyskaniu. W żadnym przypadku badania nie można odkładać na dzień następny.

Jeżeli płyn jest mętny lub nie został zbadany w czasie 30 minut od jego uzyskania, oczyszcza się go w następujący sposób. Ostateczną próbkę o objętości 45 ml przelewa się do kalibrowanego cylindra i pozostawia na 10 minut. Po upływie tego czasu 30 ml supernatatu odejmuje się za pomocą metody zasysania, a pozostałe 15 ml uzupełnia się do 45 ml wodą. Po upływie kolejnych 10 minut ponownie 30 ml supernatatu usuwa się poprzez zasysanie, a pozostałe 15 ml przelewa się na płytkę Petriego lub na rynienkę do liczenia larw w celu zbadania. Kalibrowany cylinder opłukuje się 10 ml wody, a następnie przelewa się ją na płytkę Petriego lub na rynienkę do liczenia larw w celu zbadania.

ii) Próby zbiorcze z mniej niż 100 próbek

Jeżeli jest mniej niż 15 pojedynczych próbek, mogą być one dodane do całkowitej próby zbiorczej 100 próbek i badane razem z tymi próbkami. Jeżeli badaniu poddaje się więcej niż 15, a mniej niż 100 próbek, objętość płynu wytrawiającego zmniejsza się proporcjonalnie.

2. W przypadku pozytywnego lub wątpliwego wyniku badania próby zbiorczej od każdej świni pobiera się dalsze 20 g próbki, zgodnie z lit. b). 20 g próbek z pięciu świń łączy się i bada zgodnie z opisaną powyżej metodą. W ten sposób zostaną przebadane próby z 20 grup trzody chlewnej, po 5 świń każda. W przypadku wykrycia włosieni w próbie zbiorczej od 5 świń dalsze 20 g próbki pobiera się od pojedynczych sztuk z grupy, przy czym każda z nich jest oddzielnie przebadana z zastosowaniem metody opisanej powyżej.

IV. METODA MECHANICZNIE WSPOMAGANEGO WYTRAWIANIA PRÓBY ZBIORCZEJ/TECHNIKA SEDYMENTACJI

a) Sprzęt i odczynniki

– nóż i nożyczki do pobierania próbek,

– tace z ponumerowanymi polami na 50 prób, z których każde może pomieścić próbki o średniej wadze 2 g każda,

– mieszarka Stomacher Lab 3.500 thermomodel,

– plastikowe torebki do mieszarki Stomacher,

– stożkowe rozdzielacze o pojemności 2 litrów, w miarę możliwości zaopatrzone w teflonowe zatyczki bezpieczeństwa,

– statywy, pierścienie i zaciski,

– sito o otworach 177 mikronów, średnicy zewnętrznej 11 cm i siatce ze stali nierdzewnej,

– lejki o wewnętrznej średnicy nie mniejszej niż 12 cm, do stabilizacji sit,

– 100 ml szklane, kalibrowane cylindry,

– 25 ml rozdzielacz,

– zlewki o pojemności 3 litrów,

– łyżka lub szklany pręt do mieszania roztworu w zlewce,

– plastikowa strzykawka i wężyk do odsysania,

– miarka o pojemności 6 g,

– termometr o dokładności ± 0, 5 ºC i o zakresie 1-100 ºC,

– wibrator, np. elektryczny potrząsacz z odejmowaną głowicą,

– minutnik włączający się i wyłączający się w przedziałach jednominutowych,

– trychinoskop z poziomym pulpitem lub stereomikroskop z odpowiednim źródłem światła,

– rynienka do liczenia larw (w przypadku zastosowania trychinoskopu): rynienka do liczenia larw wykonana jest z akrylowych płytek o grubości 3 mm w sposób następujący:

i) dno rynienki, podzielone na pola, o wymiarach 180 x 40 mm;

ii) boki o wymiarach 230 × 20 mm;

iii) szczyty o wymiarach 40 × 20 mm. Dno i szczyty rynienki umieszcza się między jej bokami, tworząc w ten sposób dwa uchwyty na końcach. Dno rynienki podwyższa się 7-9 mm od podstawy ramy utworzonej przez boki i szczyty. Części rynienki zespala się klejem odpowiednim dla tworzywa,

– w przypadku używania stereomikroskopu kilka płytek Petriego o średnicy 9 cm, podzielonych od spodu na pola 10 × 10 mm przy zastosowaniu wskazanego instrumentu,

– 17,5-procentowy roztwór kwasu solnego,

– pepsyna o mocy 1:10.000 NF (Narodowy Receptariusz USA)

odpowiadającej 1:12.500 BP (Farmakopea Brytyjska)

lub 2.000 FIP (Międzynarodowa Federacja Farmacji),

– kilka 10-litrowych zbiorników używanych podczas dekontaminacji, takiej jak obróbka formaliną, sprzętu oraz dla pozostałego płynu wytrawiającego w przypadku pozytywnych wyników,

– waga o dokładności do 0,1 g.

b) Pobieranie próbek

1. W przypadku całych tusz pobiera się próbkę o wadze około 2 g z filaru przepony w przejściu do części ścięgnistej. W przypadku braku filarów przepony pobiera się taką samą próbkę z części żebrowej lub mostkowej przepony, z mięśni żuchwowych lub z mięśni brzusznych.

2. W przypadku kawałków mięsa pobiera się próbkę o małej zawartości tłuszczu i o wadze około 2 g z mięśni szkieletowych oraz, w miarę możliwości, z miejsca w pobliżu kości lub ścięgien.

c) Metoda

1. Sposób wytrawiania

i) Całkowita próba zbiorcza (jednoczesne badanie 100 próbek)

– Mieszarka Stomacher 3.500 powinna być zaopatrzona w podwójną plastikową torebkę i urządzenie do utrzymania temperatury 40-41 ºC.

– Półtora litra wody podgrzanej do temperatury 32-35 oC przelewa się do wewnętrznej torebki plastikowej i następnie wodę podgrzewa się do temperatury 40-41 ºC.

– Następnie do wody w stomacherze dodaje się 25 ml 17,5-procentowego kwasu solnego.

– Następnie dodaje się 100 próbek o wadze około 1 g każda (o temperaturze 25-30 ºC), pobranych z każdej indywidualnej próbki zgodnie z lit. b)

– Na końcu należy dodać 6 g pepsyny. Należy ściśle przestrzegać wskazanego porządku dodawania w celu zapobieżenia rozkładowi pepsyny.

– Stomacher wytrząsa zawartość torebki przez 25 minut.

– Następnie torebkę wyjmuje się ze stomachera, a płyn wytrawiający filtruje się przez sito do 3-litrowej zlewki.

– Plastikową torebkę przepłukuje się około 100 ml wody, którą następnie przelewa się przez sito do filtratu w zlewce.

Jeżeli jest mniej niż 15 pojedynczych prób, mogą być one dodane do całkowitej próby zbiorczej składającej się ze 100 próbek i badane razem z tymi próbkami.

ii) Próba zbiorcza złożona z mniej niż 100 próbek

– Mieszarka Stomacher 3.500 powinna być zaopatrzona w podwójną plastikową torebkę i urządzenie do utrzymania temperatury 40-41 ºC.

– Płyn wytrawiający sporządza się przez wymieszanie około półtora litra wody i 25 ml 17,5-procentowego kwasu solnego i 6 g pepsyny, przy zachowaniu temperatury 40-41 ºC. Należy ściśle przestrzegać wskazanego porządku dodawania w celu zapobieżenia rozkładowi pepsyny.

– Z płynu wytrawiającego odmierza się 15 ml na 1 g próbki (np. dla 30 próbek wymagana objętość wynosi 30 x 15 ml = 450 ml) i tę ilość płynu przenosi do dwóch wewnętrznych plastikowych torebek wraz z próbkami mięsa po około 1 g (o temperaturze 25-30 ºC), pobranymi z każdej z indywidualnych próbek zgodnie z lit. b).

– Wodę o temperaturze około 41 °C przelewa się do zewnętrznej torebki, tak aby całkowita objętość w obu torebkach wynosiła półtora litra.

– Stomacher wytrząsa zawartość torebki przez 25 minut.

– Następnie torebkę wyjmuje się ze stomachera, a płyn wytrawiający filtruje się przez sito do 3-litrowej zlewki.

– Plastikową torebkę przepłukuje się w 100 ml wody, którą następnie przelewa się przez sito do filtratu w zlewce.

2. Oddzielanie larw metodą sedymentacji

– Lód (o wadze 300-400 g w płatkach, łuskach lub pokruszony) dodaje się do płynu wytrawiającego, doprowadzając jego objętość do około 2 litrów. Następnie płyn ten miesza się do chwili rozpuszczenia lodu.

W przypadku mniejszych próbek zbiorczych (patrz ii)) ilość lodu odpowiednio zmniejsza się.

– Wychłodzony płyn wytrawiający przenosi się do dwulitrowego rozdzielacza wyposażonego w wibrator z dodatkowym zaciskiem.

– Sedymentacja powinna trwać 30 minut, przy czym wirowanie odbywa się w sposób przerywany, tj. 1 minuta wirowania, po czym następuje 1 minuta przerwy.

– Po 30 minutach wirowania 60 ml sedymentu przenosi się bezzwłocznie do 100 ml kalibrowanego cylindra (po użyciu rozdzielacz zostaje przemyty roztworem czyszczącym).

– 60 ml próbki odstawia się na co najmniej 10 minut, a następnie supernatant odsysa się, pozostawiając 15 ml do badania na obecność larw.

– Do odsysania można zastosować strzykawkę jednorazowego użytku połączoną z plastikowym przewodem.

Długość przewodu powinna być taka, aby w kalibrowanym cylindrze pozostawało 15 ml, gdy stopka strzykawki spoczywa na krawędzi cylindra.

– Pozostałe 15 ml przelewa się do rynienki do liczenia larw lub dwu płytek Petriego i bada się odpowiednio pod trychinoskopem lub stereomikroskopem.

– Płyn wytrawiający bada się niezwłocznie. W żadnym przypadku badania nie można odkładać na dzień następny.

Jeżeli płyny są mętne lub nie zostały zbadane w czasie 30 minut od ich sporządzenia, oczyszcza się je w następujący sposób. Próbkę końcową o objętości 60 ml przelewa się do kalibrowanego cylindra i pozostawia na 10 minut. Po upływie tego czasu odsysa się 45 ml supernatantu, a pozostałe 15 ml uzupełnia się wodą do objętości 45 ml. Po upływie następnych 10 minut odsysa się 30 ml supernatantu, a pozostałe 15 ml przelewa się na płytkę Petriego lub rynienkę do liczenia larw w celu zbadania. Kalibrowany cylinder przepłukuje się 10 ml wody, którą następnie przelewa się na płytkę Petriego lub rynienkę do liczenia larw w celu zbadania.

3. W przypadku pozytywnego lub wątpliwego wyniku badania próby zbiorczej od każdej świni pobiera się dalsze 20 g próbki, zgodnie z lit. b). 20 g próbek z pięciu świń należy połączyć i zbadać za pomocą metody opisanej powyżej. W ten sposób zostaną przebadane próby z 20 grup trzody chlewnej, po 5 świń każda. W przypadku wykrycia włosieni w próbie zbiorczej od 5 świń od pojedynczych sztuk z grupy pobiera się 20 g próbki i każdą poddaje się badaniu z zastosowaniem metody opisanej powyżej.

V. METODA MECHANICZNIE WSPOMAGANEGO WYTRAWIANIA PRÓBKI ZBIORCZEJ/TECHNIKA IZOLACJI FILTROWEJ

a) Sprzęt i odczynniki

Wymienione w metodzie IV lit. a).

Oprócz tego, dodatkowe wyposażenie:

– litrowy rozdzielacz (Gelmana), wyposażony w uchwyt filtru (średnica 45 mm),

– płytki filtrów; płytki filtrów składają się z:

okrągłej siatki ze stali nierdzewnej, z oczkami o średnicy 35 mikronów (średnica płytki 45 mm),

dwóch gumowych pierścieni grubości 1 mm (średnica zewnętrzna powinna wynosić 45 mm, a wewnętrzna 38 mm),

okrągłej siatki umocowanej między dwoma gumowymi pierścieniami oraz umocowanej do nich dwuskładnikowym klejem odpowiednim dla tych materiałów,

– kolba Erlenmeyera o pojemności 3 litrów, zaopatrzona w boczny wężyk do odsysania,

– pompa filtrująca,

– plastikowe torebki o pojemności co najmniej 80 ml,

– sprzęt do zgrzewania torebek plastikowych,

– renniny o mocy 1:1.500.000 jednostek Soxleta na 1 g.

b) Pobieranie próbek

Patrz metoda IV lit. b).

c) Metoda

1. Sposób wytrawiania

i) Całkowite próby zbiorcze (obejmujące 100 próbek jednocześnie)

Patrz metoda IV lit. c) pkt 1 i).

ii) Próba zbiorcza złożona z mniej niż 100 próbek

Patrz metoda IV lit. c) pkt 1 ii).

2. Oddzielanie larw przez filtrowanie

– Lód (o wadze 300-400 g w płatkach, łuskach lub pokruszony) dodaje się do płynu wytrawiającego, doprowadzając jego objętość do około 2 litrów.

W przypadku mniejszej próby zbiorczej ilość lodu odpowiednio zmniejsza się.

– Płyn wytrawiający miesza się do czasu rozpuszczenia lodu. Następnie płyn ten pozostawia się co najmniej na trzy minuty, aby larwy mogły się zwinąć.

– Rozdzielacz Gelmana, zaopatrzony w uchwyt i płytkę filtrującą, umieszcza się w kolbie Erlenmeyera połączonej z pompą filtrującą.

– Płyn wytrawiający przelewa się do rozdzielacza Gelmana, a następnie filtruje. Pod koniec filtrowania przechodzenie płynu wytrawiającego przez filtr może być wspomagane zasysaniem z pompy filtrującej. Zasysanie należy przerwać, zanim filtr stanie się suchy, tj. kiedy w rozdzielaczu pozostanie 2-5 ml płynu.

– Po zakończeniu filtrowania płynu wytrawiającego dysk filtru wyjmuje się i umieszcza w torebce plastikowej o pojemności 80 ml razem z 15-20 ml roztworu renniny. Roztwór renniny sporządza się przez dodanie 2 g renniny do 100 ml wody.

– Torebkę plastikową zgrzewa się dwukrotnie i umieszcza w stomacherze, między wewnętrzną i zewnętrzną torebką.

– Stomacher pozostawia się na 3 minuty, niezależnie od tego, czy pracuje na pełnej, czy niepełnej próbie zbiorczej.

– Po 3 minutach torebkę plastikową z dyskiem filtru i roztworem renniny wyjmuje się ze stomachera i otwiera nożyczkami. Płyn przelewa się do rynienki do liczenia larw lub na płytkę Petriego. Torebkę natomiast przepłukuje się 5-10 ml wody, którą przelewa się do rynienki do badania pod trychinoskopem lub na płytkę Petriego do badania pod stereomikroskopem.

– Płyn powinien być badany bezzwłocznie. W żadnym przypadku badania nie można odkładać na dzień następny.

Uwaga

Płytki filtrów nie mogą być używane, jeśli nie są zupełnie czyste. Nie należy nigdy dopuścić do wysuszenia nieoczyszczonych filtrów.

Płytki filtrów czyści się przez pozostawienie ich w roztworze renniny na noc. Przed użyciem myje się je w świeżym roztworze renniny z użyciem stomachera.

3. W przypadku pozytywnego lub wątpliwego wyniku badania próby zbiorczej od każdej świni pobiera się dalsze 20 g, zgodnie z lit. b). 20 g próbek z pięciu świń należy połączyć i zbadać za pomocą metody opisanej powyżej. W ten sposób zostaną przebadane próby z 20 grup trzody chlewnej, po pięć świń każda. W przypadku wykrycia włośni w próbie zbiorczej od 5 świń od pojedynczych sztuk z grupy pobiera się 20 g próbki i każdą z nich poddaje się badaniu zgodnie z metodą opisaną powyżej.

VI. METODA WYTRAWIANIA PRÓBY ZBIORCZEJ Z ZASTOSOWANIEM METODY MAGNETYCZNEGO MIESZANIA

a) Sprzęt i odczynniki

– nóż i pinceta do pobierania próbek,

– tace z oznaczonymi 50 polami, z których każde może pomieścić próbki o wadze około 2 g mięsa każda,

– rozdrabniacz Moulinette,

– mieszadła magnetyczne, z płytką o temperaturze regulowanej termostatem i pokrytymi teflonem prętami mieszającymi, o długości około 5 cm,

– rozdzielacze stożkowe o pojemności 2 litrów,

– statywy, pierścienie, uchwyty,

– sito o siatce ze stali nierdzewnej, z oczkami 177 mikronów o średnicy zewnętrznej 11 cm,

– lejki o średnicy wewnętrznej nie mniejszej niż 12 cm, do umieszczenia sit,

– zlewka o pojemności 3 litrów,

– kalibrowane cylindry o pojemności około 50 ml lub cylindry wirówkowe,

– trychinoskop z poziomym pulpitem lub stereomikroskop z odpowiednim źródłem światła,

– rynienka do liczenia larw (w przypadku zastosowania trychinoskopu): rynienka do liczenia larw wykonana jest z akrylowych płytek o grubości 3 mm w sposób następujący:

i) dno rynienki, podzielone na pola, o wymiarach 180 × 40 mm;

ii) boki o wymiarach 230 × 20 mm;

iii) szczyty o wymiarach 40 × 20 mm. Dno i szczyty rynienki umieszcza się między jej bokami, tworząc w ten sposób dwa uchwyty na końcach. Dno rynienki podwyższa się 7-9 mm od podstawy ramy utworzonej przez boki i szczyty. Części rynienki zespala się klejem odpowiednim dla tworzywa,

– kilka płytek Petriego o średnicy 9 cm (w przypadku zastosowania stereomikroskopu) podzielonych od spodu na pola 10 × 10 mm przy użyciu wskazanego instrumentu,

– folia aluminiowa,

– kwas solny 25-procentowy,

– pepsyna o mocy: 1 : 10.000 NF (Narodowy Receptariusz USA)

odpowiadającej 1 : 12.500 BP (Farmakopea Brytyjska)

lub 2.000 FIP (Międzynarodowa Federacja Farmacji),

– woda podgrzana do temperatury 46-48 ºC,

– kilka 10-litrowych zbiorników używanych podczas dekontaminacji, takiej jak obróbka formaliną, sprzętu oraz dla pozostałego płynu wytrawiającego w przypadku pozytywnych wyników,

– waga z dokładnością do 0,1 g.

b) Pobieranie próbek

1. W przypadku całych tusz pobiera się próbę o wadze około 2 g z filaru przepony w przejściu do części ścięgnistej. W przypadku braku filarów przepony pobiera się taką samą próbkę z części żebrowej lub mostkowej przepony, z mięśni żuchwowych lub z mięśni brzusznych.

2. W przypadku kawałków mięsa pobiera się próbkę o wadze około 2 g z mięśni szkieletowych, o małej zawartości tłuszczu oraz, w miarę możliwości, z miejsca w pobliżu kości lub ścięgien.

c) Metoda

1. i) Tworzenie próby zbiorczej (po 100 próbek jednocześnie)

– 100 próbek, o średniej wadze 1 g każda, pobranych z pojedynczych próbek zgodnie z lit. b), rozdrabnianych jest w rozdrabniaczu Moulinette. Rozdrabniacz używany jest od trzech do czterech razy, przez około sekundę za każdym razem.

– Rozdrobnione mięso przenoszone jest do 3-litrowej zlewki i traktowane 10 g pepsyny. 2 litry wody podgrzanej do 46-48 ºC przelewa się do zlewki razem z 16 ml kwasu solnego.

– Wkładkę mieszającą rozdrabniacza za każdym razem wkłada się do zlewki z płynem wytrawiającym w celu oddzielenia przyczepionych skrawków mięsa.

– Pręcik mieszający umieszcza się w zlewce, którą przykrywa się folią aluminiową.

– Zlewkę umieszcza się na podgrzanej płytce grzewczej mieszadła magnetycznego i zaczyna się proces mieszania. Przed rozpoczęciem mieszania mieszadło należy wyregulować, tak aby utrzymywało stałą temperaturę 44-46 ºC podczas całego procesu mieszania. Podczas procesu mieszania płyn powinien wirować z dostatecznie dużą prędkością, aby uzyskać głęboki wir bez rozpryskiwania.

– Płyn wytrawiający mieszany jest 30 minut, po czym mieszadło wyłącza się, a płyn przelewa się przez sito do rozdzielacza sedymentacyjnego.

– Płyn w rozdzielaczu odstawia się na 30 minut.

– Po 30 minutach płyn z osadem w ilości 40 ml szybko przelewa się do kalibrowanego cylindra lub cylindra wirówki.

– Próbę 40 ml pozostawia się na 10 minut, a następnie odsysa się 30 ml supernatantu, pozostawiając objętość wynoszącą 10 ml.

– Pozostałe 10 ml osadu przelewa się do rynienki lub płytki Petriego.

– Następnie cylinder przepłukuje się 10 ml wody, którą dodaje się do rynienki do liczenia larw lub płytki Petriego. Próbkę bada się odpowiednio pod trychinoskopem lub stereomikroskopem.

– Badanie należy wykonywać bezzwłocznie. W żadnym przypadku badania nie można odkładać na dzień następny.

Jeżeli płyny nie zostały zbadane w czasie 30 minut od ich sporządzenia, należy oczyścić je w następujący sposób. Końcową próbkę o objętości 40 ml przelewa się do kalibrowanego cylindra i pozostawia na 10 minut. Po upływie tego czasu 30 ml supernatantu odsysa się, a pozostałe 10 ml uzupełnia się wodą do 40 ml. Po upływie kolejnych 10 minut ponownie odsysa się 30 ml supernatantu, a pozostałe 10 ml przelewa się na płytkę Petriego lub na rynienkę do liczenia larw w celu zbadania. Kalibrowany cylinder przepłukuje się 10 ml wody, którą następnie przelewa się na płytkę Petriego lub na rynienkę do liczenia larw w celu zbadania.

Jeżeli osad w czasie badania jest mętny, próbę przelewa się do kalibrowanego cylindra i uzupełniona wodą do objętości 40 ml, po czym należy powtórzyć powyższą procedurę.

ii) Próba zbiorcza składająca się z mniej niż 100 próbek

W razie potrzeby nie więcej niż 15 próbek 1-gramowych można dodać do całkowitej próby zbiorczej złożonej ze 100 próbek i poddać badaniu razem z tymi próbkami zgodnie z lit. c) pkt 1 i).Więcej niż 15 próbek bada się jako oddzielną próbę zbiorczą. Dla prób złożonych z nie więcej niż 50 próbek objętość płynu wytrawiającego redukuje się do 1 litra.

2. W przypadku pozytywnego lub wątpliwego wyniku badania próby zbiorczej od każdej świni pobiera się dalsze 20 g próbki, zgodnie z lit. b). 20 g próbek z pięciu świń należy połączyć i poddać badaniu za pomocą metody opisanej powyżej. W ten sposób zostaną przebadane próbki z 20 grup trzody chlewnej, po 5 świń każda. W przypadku wykrycia włosieni w próbie zbiorczej od 5 świń od pojedynczych sztuk z grupy pobiera się dalsze 20 g próbki i każdą z nich poddaje się oddzielnemu badaniu z zastosowaniem metody opisanej powyżej.

VII. METODA AUTOMATYCZNEGO TRAWIENIA ZGROMADZONYCH PRÓBEK AŻ DO 35 g

a) Aparatura i odczynniki

– Nóż i nożyczki do pobierania próbek,

– tace z ponumerowanymi polami na 50 prób, z których każde może pomieścić próbki o średniej wadze 2 g mięsa każda,

– mieszarka Trichomatic 35 z wkładem filtracyjnym,

– roztwór kwasu solnego 8,5% ± 0,5 wagowo,

– przezroczyste filtry membranowe poliwęglanowe o średnicy 50 mm i rozmiarze pora 14 mikronów,

– pepsyna o mocy 1:10.000 NF (US National Formulary)

odpowiadającej 1:12.500 BP (British Pharmacopoea)

odpowiadającej 2.000 FIP (Fédération Internationale de Pharmacie),

– waga o dokładności do 0,1 g,

– pęseta z płaskimi końcówkami,

– kilka szkiełek przedmiotowych mikroskopu o długości boku co najmniej 5 cm lub kilka szalek Petriego o średnicy co najmniej 6 cm zaznaczonych pod spodem,

– mikroskop (stereoskopowy) optyczny (powiększenie 15-60 razy) lub trichinoskop ze stołem poziomym,

– zbiornik do zlewania odpadów płynnych,

– kilka zbiorników 10-litrowych do użytku podczas stosowania dekontaminacji, takiej jak obróbka formalinowa, do sprzętu, i do pozostałego płynu wytrawiającego w wypadku wyniku pozytywnego.

b) Zbieranie próbek

1. W przypadku całych tusz należy pobrać próbkę o wadze ok. 2 g z filaru przepony przy przejściu do części ścięgnistej. Przy braku filarów przepony, należy pobrać próbki o tej samej wadze z części międzyżebrowej lub mostkowej przepony, z mięśni żuchwowych lub mięśni brzusznych.

2. W przypadku kawałków mięsa, należy pobrać próbkę o wadze ok. 2 g z mięśni szkieletowych o małej zawartości tłuszczu, i w miarę możliwości, z miejsc położonych blisko kości czy ścięgien.

c) Metoda

1. Procedura trawienia

– Przygotować mieszarkę z wkładem filtracyjnym, podłączyć rurkę ściekową i włożyć jej końcówkę do zbiornika na odpady.

– Po włączeniu mieszarki rozpocznie się podgrzewanie.

– Przed rozpoczęciem pracy zasuwę odcinającą, umieszczoną pod komorą reakcji, należy otworzyć i zamknąć.

– Umieścić do 35 próbek o wadze ok. 1g każda (przy temperaturze 25-30 °C) pobranych z każdej indywidualnej próbki, zgodnie z lit. b). Upewnić się, że większe kawałki ścięgien są usunięte, w przeciwnym wypadku może nastąpić zatkanie filtra membranowego.

– Napełnić wodą do krawędzi komorę płynów podłączoną do mieszarki (ok. 400 ml).

– Wlać ok. 30 ml kwasu solnego (8,5%) do mniejszej, sąsiedniej komory płynów.

– Umieścić filtr membranowy pod filtrem wstępnym w pojemniku na filtr we wkładzie filtrowym.

– Na koniec dodać 7 g pepsyny. Należy ściśle przestrzegać kolejności dodawania w celu uniknięcia rozkładu pepsyny.

– Zamknąć pokrywy komór reakcji i płynów.

– Wybrać okres trawienia. Krótki okres trawienia (5 min) dla świń ubitych w zwyczajowym wieku uboju i przedłużony okres trawienia (8 min) dla innych próbek.

– Automatyczne dozowanie rozpocznie się po wciśnięciu guzika startu w mieszarce, co automatycznie uruchomi trawienie i filtrację. Po 10-13 minutach proces jest zakończony i następuje automatyczne wyłączenie.

– Pokrywę komory reakcji otworzyć, uprzednio upewniając się, że jest pusta. Jeśli na dnie komory widać pozostałości piany lub płynu wytrawiającego, zastosować procedurę, określoną w pkt 4.

2. Odzyskiwanie larw

– Zdjąć pojemnik na filtr i przenieść filtr membranowy na płytkę mikroskopową lub szalkę Petriego.

– Filtr membranowy zbadać przy pomocy mikroskopu lub trichinoskopu.

3. Czyszczenie wyposażenia

– W przypadku pozytywnego rezultatu, napełnić komorę reakcji w mieszarce do 2/3 objętości wrzącą wodą. Do podłączonej komory płynów wlewać wodę kranową do momentu przykrycia dolnego czujnika. Program czyszczenia włączy się automatycznie. Odkazić pojemnik na filtr i pozostały sprzęt, np. poprzez zastosowanie formaliny.

– Po całym dniu pracy napełnić komorę płynów w mieszarce wodą i włączyć standardowy program.

4. Użycie filtrów membranowych

Każdy poliwęglanowy filtr membranowy może być użyty nie więcej niż pięć razy. Filtr należy obrócić po każdym użyciu. Dodatkowo filtr należy sprawdzić po każdym użyciu pod kątem uszkodzeń, które skutkowałyby niemożliwością jego dalszego stosowania.

5. Metoda polecana przy niekompletnym trawieniu uniemożliwiającym filtrację

Przy przeprowadzaniu automatycznego procesu w mieszarce według pkt 1, otworzyć pokrywę komory reakcji i sprawdzić obecność pozostałości piany lub płynu. W przypadku widocznych pozostałości, zastosować poniższą procedurę:

– Zamknąć dolną zasuwę odcinającą pod komorą reakcji.

– Zdjąć pojemnik na filtr i przenieść filtr membranowy na płytkę mikroskopu lub szalkę Petriego.

– Włożyć nowy filtr membranowy do pojemnika na filtr i założyć pojemnik.

– Napełnić wodą komorę płynów tak, by przykryła dolny czujnik.

– Przeprowadzić automatyczny program czyszczenia.

– Po programie czyszczenia otworzyć pokrywę komory reakcji i sprawdzić obecność pozostałości płynu.

– Jeśli komora jest pusta, zdjąć pojemnik na filtr i przenieść filtr membranowy pęsetą na szalkę Petriego lub płytkę przedmiotową mikroskopu.

– Oba filtry membranowe zbadać zgodnie z pkt 2. Jeśli nie można zbadać filtrów, powtórzyć cały proces trawienia w przedłużonym czasie trawienia, zgodnie z pkt 1.

6. W przypadku pozytywnego lub wątpliwego wyniku badania próby zbiorczej, od każdej świni pobiera się dalsze 20 g próbki, zgodnie z lit. b).

ZAŁĄCZNIK  II 7

Rozdział  I

WARUNKI UDZIELANIA UPOWAŻNIEŃ LABORATORIOM BADAJĄCYM OBECNOŚĆ WŁOSIENI (TRICHINELLA SPIRALIS)

1. Laboratoria wykrywające włosienie muszą mieścić się obok ubojni trzody chlewnej i, jeżeli zakład nie jest jeszcze wyposażony w pomieszczenia spełniające inne wymagania dyrektywy dotyczące państw trzecich, muszą posiadać przynajmniej następujące pomieszczenia:

a) zamykane pomieszczenie wyposażone odpowiednio do przygotowywania próbek; jego ściany muszą być gładkie i mieć jasną zmywalną powierzchnię lub być pomalowane do wysokości 2 m. Pomieszczenie przygotowawcze musi być przystosowane do przeprowadzania każdej metody badania;

b) zamykane pomieszczenie badawcze, odpowiednio wyposażone, które można zaciemnić podczas badania wykonywanego przy użyciu trychinoskopu;

c) sprzęt zapewniający odpowiednią wentylację i w razie konieczności sprzęt klimatyzacyjny, który zapewni, aby temperatura pomieszczenia nie przekroczyła 25ºC;

d) odpowiednie oświetlenie naturalne lub sztuczne, które nie zmienia kolorów; należy unikać bezpośredniego światła słonecznego;

e) w pokoju przygotowawczym odpowiedni sprzęt do mycia i dezynfekcji rąk;

f) w miarę możliwości lodówki do przechowywania próbek mięsa;

g) umywalnia przeznaczona do czyszczenia i dezynfekowania sprzętu do badań (np. pojemników na próbki, kompresorów, noży oraz nożyc) z:

– wodoszczelnym pokryciem podłogi, które jest odporne na gnicie oraz łatwe do czyszczenia i dezynfekcji,

– gładkimi ścianami, które są wyłożone zmywalnym jasnym pokryciem lub farbą, do wysokości przynajmniej 2 m;

Niniejszy przepis nie musi być stosowany, pod warunkiem że laboratoria stosujące metody wymienione w załączniku I pkt II, III, IV, V, VI są wyposażone w duży, odpowiednio skanalizowany zlew.

h) przebieralnie, umywalki i pokoje do odpoczynku oraz toalety przepływowe;

i) umywalki z gorącą i zimną bieżącą wodą, wyposażone w środki czyszczące i dezynfekujące i ręczniki jednorazowe;

j) wodoszczelne, odporne na korozję pojemniki z hermetycznie zamykanymi pokrywami do zbierania próbek po badaniu, zaprojektowane tak, by zapobiec możliwości usunięcia ich zawartości przez osoby nieupoważnione;

k) odpowiednie dostawy ciepłej i zimnej wody pitnej;

l) sprzęt do usuwania ścieków, spełniający warunki autoryzacji rzeźni;

m) wyposażenie właściwe dla ochrony przed szkodnikami (owady, gryzonie itp.).

Rozdział  II

WYMAGANIA DOTYCZĄCE PERSONELU, LOKALI, WYPOSAŻENIA I NARZĘDZI W LABORATORIACH TRYCHINOSKOPOWYCH

2. Przez cały czas wymagana jest absolutna czystość personelu laboratoryjnego, lokali, wyposażenia i narzędzi:

a) personel musi nosić czyste ubrania robocze i myć ręce kilka razy podczas godzin pracy i po każdej przerwie;

b) żadne zwierzę nie może wejść do laboratorium włosieni;

c) używane wyposażenie i narzędzia należy utrzymywać w czystości i dobrym stanie. Należy je starannie czyścić i dezynfekować kilka razy w ciągu i na koniec dnia pracy.

3. Do wszelkich celów należy używać wody pitnej.

4. Co do stanu zdrowia, personel pobierający próbki mięsa musi spełniać zasady podane w rozdziale IV pkt 11 i 12 załącznika B do dyrektywy 72/462/EWG.

5. Próbki mięsa do badań należy pobierać bezpośrednio po uboju i poddawać badaniu bezzwłocznie w laboratorium trychinoskopowym w ubojni.

Przeprowadzanie tych badań jest zabronione poza ubojnią, w której miał miejsce ubój zwierząt.

6. Dla uniknięcia zmęczenia i jego konsekwencji, personel badający powinien mieć krótkie przerwy podczas dnia roboczego.

Rozdział  III

WYMAGANIA WOBEC TRYCHINOSKOPÓW

Konstrukcja i schemat trychinoskopów powinny spełniać następujące minimalne kryteria:

1. Prosta obsługa.

2. Wysokie natężenie światła:

– dokładne rezultaty muszą być możliwe do uzyskania nawet w pomieszczeniu, które nie jest całkowicie ciemne,

– jako źródła światła należy używać żarówki projektora o mocy 100 W (12 V).

3. Odpowiednie powiększenie:

– normalne powiększenie robocze: 50-krotne,

– powiększenie 80-100-krotnie dla bardziej precyzyjnej oceny preparatów, których nie można jasno zidentyfikować przy normalnym powiększeniu roboczym.

4. Rozdzielczość:

– jasny, ostry obraz o wyraźnych kolorach musi być osiągalny przy każdym powiększeniu.

5. Mechanizm przełączania:

– każdej zmianie powiększenia musi towarzyszyć automatyczne dostosowanie jasności obrazu.

6. Wzmocnienie kontrastu:

– kondensor musi być zaopatrzony w przysłonę irysową umożliwiającą zwiększanie kontrastu dla dokładniejszego obejrzenia wątpliwych obiektów,

– przysłona irysowa musi być łatwa w obsłudze (np. dźwignia regulacyjna na platformie trychinoskopu).

7. Łatwe nastawianie ostrości:

– szybkie, przybliżone ustawianie pokrętłem,

– precyzyjne ustawianie dźwignią.

8. Regulacja napięcia:

– tak aby umożliwić dostosowywanie jasności do wymagań.

9. Jednokierunkowy ruch kompresora:

– automatyczny mechanizm blokujący musi zapewniać ruch kompresora tylko w jednym kierunku, w celu uniknięcia niezamierzonego przesunięcia.

10. Łatwy widok ekranu projektora.

11. Ekran projektora:

– przynajmniej 54 cm średnicy,

– wysoka zdolność odbiciowa,

– trwały,

– zdejmowany,

– łatwy do czyszczenia.

ZAŁĄCZNIK  III 8

ZNAKOWANIE MIĘSA, KTÓRE ZOSTAŁO PRZEBADANE NA OBECNOŚCI WŁOSIENI

1. Za znakowanie mięsa odpowiedzialny jest urzędowy lekarz weterynarii. Do tego celu utrzymuje w dobrym stanie:

– narzędzia przeznaczone do znakowania, które wolno mu przekazać personelowi pomocniczemu tylko w czasie znakowania i tylko na czas niezbędny do tego,

– etykiety wymienione w pkt 5. Etykiety te powinny być wydawane personelowi pomocniczemu w czasie ich użycia i w wymaganej liczbie.

2. Oznaczenie musi być okrągłe, o średnicy 2,5 cm. Na oznaczeniu muszą być umieszczone doskonale czytelne następujące informacje:

– w środku duża litera "T" z ramionami o długości 1 cm i o szerokości 0,2 cm.,

– pod literą "T", jeden z następujących zestawów symboli: CEE, EEG, EWG, EØF, EOK, EEC, ETY, EHS, EMÜ, EEK, EEB, EGK, KEE, lub EGS. Wysokość liter musi wynosić co najmniej 0,4 cm.

3. Tusze muszą być oznakowane atramentem lub wypalonym piętnem po wewnętrznej stronie ud, zgodnie z pkt 2.

4. Głowy muszą być oznakowane atramentem lub wypalonym piętnem, oznaczeniem spełniającym wymagania pkt 2.

Z wyjątkiem kawałków, co do których odstąpiono od oznakowania stanu zdrowia na mocy rozdziału X pkt 43 załącznika B do dyrektywy Rady 72/462/EWG, kawałki pobierane w zakładach rozbioru z tusz oznakowanych zgodnie z regułami muszą, jeżeli nie posiadają żadnego stempla, być oznakowane zgodnie z pkt 2 zanim otrzymają oznaczenie zdrowia.

Plakietka przewidziana w akapicie drugim wyżej wspomnianego pkt 43 musi spełniać warunki podane w pkt 6 poniżej.

5. Oznakowania można również dokonać okrągłą metką. Metka ta, by mogła być przymocowana do każdej części lub do każdej tuszy, musi być tak wykonana, by nie nadawała się do powtórnego użytku, musi być wykonana z mocnego materiału i musi spełniać wszelkie wymagania higieny. Na metkach musi być umieszczona, doskonale czytelna, następująca informacja:

– w środku duża litera "T",

– pod literą "T", jeden z następujących zestawów symboli: CEE, EEG, EWG, EØF, EOK, EEC, ETY, EHS [CZ+SK], EMÜ [EE], EEK [LV], EEB [LT], EGK [HU], KEE [MT], lub EGS [SI]. Wysokość liter musi wynosić co najmniej 0,2 cm.

6. Plakietka przewidziana w pkt 4 powyżej w rozdziale X pkt 44 załącznika B do dyrektywy wymienionej musi w dodatku do oznaczenia zdrowia, posiadać jasno czytelny znak identyczny jak znak przewidziany w pkt 2.

ZAŁĄCZNIK  IV 9

MROŻENIE MIĘSA

I. Metoda 1

1. Mięso, które zostało przywiezione już zamrożone, należy utrzymywać w tym stanie.

2. Wyposażenie techniczne i zaopatrzenie w energię chłodni musi być takie, aby zapewniało bardzo szybkie osiągnięcie temperatury określonej w pkt 6 i jej utrzymanie we wszystkich częściach chłodni i mięsa.

3. Opakowanie izolacyjne powinno być usunięte przed zamrożeniem, z wyjątkiem mięsa, które już osiągnęło temperaturę określoną w pkt 6, w momencie wniesienia go do chłodni.

4. Dostawy należy przechowywać w chłodni osobno i pod zamknięciem.

5. Należy odnotować datę i czas wniesienia każdej dostawy do chłodni.

6. Temperatura w chłodni musi wynosić przynajmniej -25ºC. Powinna być mierzona za pomocą kalibrowanych przyrządów termoelektrycznych i stale odnotowywana. Nie można dokonywać pomiaru temperatury bezpośrednio w strumieniu zimnego powietrza. Instrumenty należy trzymać pod zamknięciem. Karty muszą zawierać stosowne numery z rejestru badania mięsa dotyczącego przywozu i daty oraz czasu rozpoczęcia i zakończenia mrożenia i muszą być przechowywane przez jeden rok po zakończeniu.

7. Mięso o średnicy lub grubości do 25 cm musi być mrożone przez przynajmniej 240 kolejnych godzin, a mięso o średnicy lub grubości między 25-50 cm musi być mrożone przez przynajmniej 480 kolejnych godzin. Proces mrożenia nie może być stosowany do mięsa o większej średnicy lub grubszego. Czas mrożenia powinien być liczony od momentu, w którym temperatura opisana w pkt 6 została osiągnięta w chłodni.

II. Metoda 2

Ogólne przepisy pkt 1-5 metody 1. zostają zachowane z zastosowaniem następujących kombinacji czasu i temperatury:

1. Mięso o średnicy lub grubości do 15 cm musi zostać zamrożone zgodnie z następującymi kombinacjami czasu i temperatury:

– 20 dni w - 15 oC,

– 10 dni w - 23 oC,

– 6 dni w - 29 oC.

2. Mięso o średnicy lub grubości między 15 a 50 cm musi zostać zamrożone zgodnie z następującymi kombinacjami czasu i temperatury:

– 30 dni w - 15 oC,

– 20 dni w - 25 oC,

– 12 dni w - 29 oC.

Temperatura w chłodni nie może być wyższa niż poziom wybranej temperatury inaktywacji. Należy ją mierzyć za pomocą kalibrowanych przyrządów termoelektrycznych i nieustannie rejestrować. Nie można jej mierzyć bezpośrednio w strumieniu zimnego powietrza. Przyrządy pomiarowe muszą być trzymane w zamknięciu. Wszystkie zapisy muszą zawierać odpowiednie liczby z rejestru kontroli mięsa w chwili przywozu oraz datę i czas rozpoczęcia i zakończenia zamrażania. Zapisy te muszą być przechowywane przez rok po sporządzeniu.

III. Metoda 3

Kontrolowanie temperatury wewnątrz sztuk mięsa.

1. W przypadku kontrolowania temperatury wewnątrz sztuk mięsa i spełnienia warunków z pkt 2-6, zastosowanie mają następujące kombinacje czasu i temperatury:

– 106 godzin w - 18 oC,

– 82 godziny w - 21 oC,

– 63 godziny w - 23,5 oC,

– 48 godzin w - 26 oC,

– 35 godzin w - 29 oC,

– 22 godziny w - 32 oC,

– 8 godzin w - 35 oC,

– ½ godziny w - 37 oC.

2. Mięso dostarczone w stanie zamrożonym musi być w tym stanie utrzymywane.

3. Dostawy w chłodni muszą być przechowywane oddzielnie i w zamknięciu.

4. Data i czas przyjęcia każdej dostawy do chłodni muszą być rejestrowane.

5. Wyposażenie techniczne oraz zaopatrzenie chłodni w energię muszą zapewniać bardzo szybkie osiągnięcie temperatur określonych w pkt 1 oraz utrzymanie tych temperatur we wszystkich częściach mięsa.

6. Temperaturę należy mierzyć za pomocą kalibrowanych przyrządów termoelektrycznych i nieustannie rejestrować. Czujnik termometru musi być umieszczony w środku kontrolowanej sztuki mięsa, nie mniejszej niż najgrubszy kawałek mięsa, który ma zostać zamrożony. Kontrolowana sztuka mięsa musi być umieszczona w najmniej uprzywilejowanym miejscu w chłodni, oddalona od sprzętu chłodzącego i bezpośredniego strumienia zimnego powietrza. Przyrządy pomiarowe muszą być trzymane w zamknięciu. Wszystkie zapisy muszą zawierać odpowiednie liczby z rejestru kontroli mięsa w chwili przywozu oraz datę i czas rozpoczęcia i zakończenia zamrażania. Zapisy te muszą być przechowywane przez rok po sporządzeniu.

ZAŁĄCZNIK  V 10

Kontrola i zamrażanie mięsa końskiego.

1. Kontrola

Kontrola mięsa końskiego musi być przeprowadzona zgodnie z metodą wytrawiania określoną w załączniku I, z uwzględnieniem następujących zmian:

– Próbki o minimalnej wadze 10 g pobiera się z mięśnia językowego lub mięśnia żuchwowego. W przypadku braku mięśnia językowego lub mięśnia żuchwowego próbkę tej samej wielkości pobiera się z filaru przepony przy przejściu do części ścięgnistej. Mięsień należy oczyścić z tkanki łącznej i tłuszczu.

– W przypadku zastosowania sztucznego wytrawiania próbek zbiorczych zgodnie z punktami III-VII załącznika I, do celów kontroli poddaje się wytrawieniu próbkę o wadze 5 g. W przypadku każdego wytrawiania łączna waga badanego mięśnia nie może przekraczać 100 gramów dla metod III, IV, V i VI w załączniku I i 35 gramów dla metody VII w załączniku I.

– W przypadku otrzymania pozytywnego wyniku pobiera się kolejną próbkę o wadze 10 g, celem wykonania następnego niezależnego badania.

2. Zamrażanie mięsa końskiego

Aby zabić włosienie za pomocą zamrażania, mięso końskie musi zostać poddane wymrożeniu zgodnie z jedną z metod opisanych w załączniku IV.

1 Tytuł zmieniony przez sprostowanie z dnia 31 stycznia 1977 r. (Dz.U.UE.L.77.26.67/1).
2 Umocowanie zmienione przez sprostowanie z dnia 31 stycznia 1977 r. (Dz.U.UE.L.77.26.67/1).
3 Art. 8 zmieniony przez art. 2 dyrektywy nr 83/91/EWG z dnia 7 lutego 1983 r. (Dz.U.UE.L.83.59.34) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 15 lutego 1983 r.
4 Art. 9 zmieniony przez art. 3 rozporządzenia nr 807/2003 z dnia 14 kwietnia 2003 r. (Dz.U.UE.L.03.122.36) zmieniającego nin. dyrektywę z dniem 5 czerwca 2003 r.
5 Art. 10 uchylony przez art. 1 dyrektywy nr 81/476/EWG z dnia 24 czerwca 1981 r. (Dz.U.UE.L.81.186.20) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 7 lipca 1981 r.
6 Załącznik I:

-zmieniony przez art. 1 dyrektywy Komisji nr 84/319/EWG z dnia 7 czerwca 1984 r. (Dz.U.UE.L.84.167.34) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 7 czerwca 1984 r.

- zmieniony przez art. 1 dyrektywy Komisji nr 89/321/EWG z dnia 27 kwietnia 1989 r. (Dz.U.UE.L.89.133.33) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 28 kwietnia 1989 r.

- zmieniony przez art. 1 dyrektywy Komisji nr 94/59/WE z dnia 2 grudnia 1994 r. (Dz.U.UE.L.94.315.18) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 12 grudnia 1994 r.

7 Załącznik II zmieniony przez art. 1 dyrektywy Komisji nr 84/319/EWG z dnia 7 czerwca 1984 r. (Dz.U.UE.L.84.167.34) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 7 czerwca 1984 r.
8 Załącznik III:

-zmieniony przez art. 21Aktu dotyczącego warunków przystąpienia Republiki Greckiej i dostosowań w Traktatach (Dz.U.04.90.864/19) z dniem 1 stycznia 1981 r.

- zmieniony przez art. 20 Aktu dotyczącego warunków przystąpienia do Unii Europejskiej Republiki Czeskiej, Republiki Estońskiej, Republiki Cypryjskiej, Republiki Łotewskiej, Republiki Litewskiej, Republiki Węgierskiej, Republiki Malty, Rzeczypospolitej Polskiej, Republiki Słowenii i Republiki Słowackiej oraz dostosowań w Traktatach stanowiących podstawę Unii Europejskiej (Dz.U.UE.L.03.236.33) z dniem 1 maja 2004 r.

9 Załącznik IV zmieniony przez art. 1 dyrektywy Komisji nr 94/59/WE z dnia 2 grudnia 1994 r. (Dz.U.UE.L.94.315.18) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 12 grudnia 1994 r.
10 Załącznik V dodany przez art. 1 dyrektywy Komisji nr 94/59/WE z dnia 2 grudnia 1994 r. (Dz.U.UE.L.94.315.18) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 12 grudnia 1994 r.

Zmiany w prawie

Małżonkowie zapłacą za 2023 rok niższy ryczałt od najmu

Najem prywatny za 2023 rok rozlicza się według nowych zasad. Jedyną formą opodatkowania jest ryczałt od przychodów ewidencjonowanych, według stawek 8,5 i 12,5 proc. Z kolei małżonkowie wynajmujący wspólną nieruchomość zapłacą stawkę 12,5 proc. dopiero po przekroczeniu progu 200 tys. zł, zamiast 100 tys. zł. Taka zmiana weszła w życie w połowie 2023 r., ale ma zastosowanie do przychodów uzyskanych za cały 2023 r.

Monika Pogroszewska 27.03.2024
Ratownik medyczny wykona USG i zrobi test na COVID

Mimo krytycznych uwag Naczelnej Rady Lekarskiej, Ministerstwo Zdrowia zmieniło rozporządzenie regulujące uprawnienia ratowników medycznych. Już wkrótce, po ukończeniu odpowiedniego kursu będą mogli wykonywać USG, przywrócono im też możliwość wykonywania testów na obecność wirusów, którą mieli w pandemii, a do listy leków, które mogą zaordynować, dodano trzy nowe preparaty. Większość zmian wejdzie w życie pod koniec marca.

Agnieszka Matłacz 12.03.2024
Jak zgłosić zamiar głosowania korespondencyjnego w wyborach samorządowych

Nie wszyscy wyborcy będą mogli udać się osobiście 7 kwietnia, aby oddać głos w obwodowych komisjach wyborczych. Dla nich ustawodawca wprowadził instytucję głosowania korespondencyjnego jako jednej z tzw. alternatywnych procedur głosowania. Przypominamy zasady, terminy i procedurę tego udogodnienia dla wyborców z niepełnosprawnością, seniorów i osób w obowiązkowej kwarantannie.

Artur Pytel 09.03.2024
Tabletka "dzień po" bez recepty - Sejm uchwalił nowelizację

Bez recepty dostępny będzie jeden z hormonalnych środków antykoncepcyjnych (octan uliprystalu) - zakłada uchwalona w czwartek nowelizacja prawa farmaceutycznego. Wiek, od którego tabletka będzie dostępna bez recepty ma być określony w rozporządzeniu. Ministerstwo Zdrowia stoi na stanowisku, że powinno to być 15 lat. Wątpliwości w tej kwestii miała Kancelaria Prezydenta.

Katarzyna Nocuń 22.02.2024
Data 30 kwietnia dla wnioskodawcy dodatku osłonowego może być pułapką

Choć ustawa o dodatku osłonowym wskazuje, że wnioski można składać do 30 kwietnia 2024 r., to dla wielu mieszkańców termin ten może okazać się pułapką. Datą złożenia wniosku jest bowiem data jego wpływu do organu. Rząd uznał jednak, że nie ma potrzeby doprecyzowania tej kwestii. A już podczas rozpoznawania poprzednich wniosków, właśnie z tego powodu wielu mieszkańców zostało pozbawionych świadczeń.

Robert Horbaczewski 21.02.2024
Standardy ochrony dzieci. Placówki medyczne mają pół roku

Lekarz czy pielęgniarka nie będą mogli się tłumaczyć, że nie wiedzieli komu zgłosić podejrzenie przemocy wobec dziecka. Placówki medyczne obowiązkowo muszą opracować standardy postępowania w takich sytuacjach. Przepisy, które je do tego obligują wchodzą właśnie w życie, choć dają jeszcze pół roku na przygotowania. Brak standardów będzie zagrożony grzywną. Kar nie przewidziano natomiast za ich nieprzestrzeganie.

Katarzyna Nocuń 14.02.2024
Metryka aktu
Identyfikator:

Dz.U.UE.L.1977.26.67

Rodzaj: Dyrektywa
Tytuł: Dyrektywa 77/96/EWG w sprawie badań świeżego mięsa wieprzowego na obecność włosieni (trichinella spiralis) przed przywozem z państw trzecich
Data aktu: 21/12/1976
Data ogłoszenia: 31/01/1977
Data wejścia w życie: 01/05/2004, 27/12/1976