Agencje ratingowe (2010/2302 (INI)).

A.

mając na uwadze, że przyjmuje z zadowoleniem trwające na szczeblu globalnym, międzynarodowym i europejskim prace nad uregulowaniem agencji ratingowych,

B.

mając na uwadze, że agencje ratingowe mają być pośrednikami w obiegu informacji, ograniczając asymetrię informacyjną na rynkach kapitałowych i ułatwiając dostęp do globalnego rynku, zmniejszając koszty informacji i zwiększając pulę potencjalnych pożyczkobiorców i inwestorów, zapewniając w ten sposób płynność rynkom i ich przejrzystość i pomagając w ustalaniu cen,

C.

mając na uwadze, że w najnowszym prawodawstwie agencjom ratingowym przypisano inną rolę, którą można ująć jako "certyfikację", odzwierciedlając fakt, że ratingi są w coraz większym stopniu zakorzenione w ustawowych wymogach kapitałowych,

D.

mając na uwadze, że podmioty finansowe obdarzyły zbyt dużym zaufaniem opinie agencji ratingowych,

E.

mając na uwadze, że oceny agencji ratingowych dotyczą trzech różnych sektorów - sektora publicznego, przedsiębiorstw i strukturyzowanych instrumentów finansowych, oraz mając na uwadze, że agencje ratingowe odegrały znaczącą rolę w przededniu kryzysu finansowego, wystawiając błędne ratingi strukturyzowanym instrumentom finansowym, których ocena musiała zostać obniżona średnio o trzy do czterech stopni podczas kryzysu,

F.

mając na uwadze, że rozporządzenie (WE) nr 1060/2009, stanowiące pierwszą reakcję na kryzys finansowy, podejmuje już najbardziej palące kwestie, poddając agencje ratingowe nadzorowi i regulacji; mając jednak na uwadze, że nie rozwiązuje ono wszystkich podstawowych problemów, a de facto tworzy pewne nowe bariery w dostępie do rynku,

G.

mając na uwadze, że brak pewności prawnej w tym sektorze zagraża prawidłowemu funkcjonowaniu rynków finansowych UE i dlatego wymaga od Komisji - przed przedłożeniem kolejnych poprawek do rozporządzenia (WE) 1060/2009 - właściwego określenia luk w nowych uregulowaniach i przedstawienia oceny skutków dotyczącej różnych dostępnych rozwiązań służących wypełnieniu takich luk, w tym możliwości wystąpienia z kolejnymi wnioskami ustawodawczymi,

H.

mając na uwadze, że sektor ratingów kredytowych jest dotknięty wieloma problemami, z których najważniejsze to brak konkurencji, struktury oligopolistyczne oraz brak odpowiedzialności i przejrzystości; mając na uwadze, że problemem dominujących agencji ratingowych jest zwłaszcza model płatności oraz że kluczowym problemem systemu regulacyjnego jest nadmierne poleganie na zewnętrznych ratingach kredytowych,

I.

mając na uwadze, że najlepszym sposobem zwiększenia konkurencji byłoby stworzenie otoczenia regulacyjnego skutecznie wspierającego wchodzenie na rynek, a także przeprowadzenie głębszej analizy obecnych barier utrudniających dostęp i innych czynników wpływających na konkurencję,

J.

mając na uwadze, że w okresie sprzyjającej koniunktury uczestnicy rynku mają tendencję do błędnego interpretowania lub lekceważenia stosowanej metodologii i znaczenia ratingów kredytowych, których celem jest ustalenie prawdopodobieństwa niewywiązania się z zobowiązań,

K.

mając na uwadze, że niedawne wydarzenia w związku z kryzysem euro ukazały znaczącą rolę ratingów długu państwowego, a także brak spójności i procykliczność w stosowaniu ratingów zgodnie z prawem,

L.

mając na uwadze, że konieczne jest zapewnienie niezależności ratingów od ingerencji rynkowych i politycznych bez względu na nowo powstające struktury i modele biznesowe oraz w kontekście zarządzania gospodarczego i testów warunków skrajnych,

M.

ponieważ ratingi mogą się zmieniać i zmieniają się w wyniku zasadniczych dostosowań do profilu ryzyka lub pod wpływem nowych informacji, powinny być z założenia stabilne i nie wahać się w zależności od nastrojów na rynku;

N.

mając na uwadze, że system Bazylea II spowodował nadmierne poleganie na ratingach zewnętrznych, doprowadzając w niektórych przypadkach banki do rezygnacji z przeprowadzania samodzielnych ocen ryzyka, na jakie są narażone,

O.

mając na uwadze, że niedawne uregulowania w dziedzinie ratingów w Stanach Zjednoczonych, znane jako Dodd Frank Act, przewidują ograniczone poleganie regulacyjne na opiniach agencji,

1.

uważa, że w świetle zmiany wykorzystania ratingów kredytowych, gdzie emitent jest oceniany w większej mierze po to, aby uzyskać preferencyjne traktowanie w ramach regulacyjnych, nie zaś aby zdobyć dostęp do światowych rynków kapitałowych, należy w miarę możliwości i w realistycznych ramach czasowych ograniczyć nadmierną zależność globalnego systemu regulacji finansowych od zewnętrznych ratingów kredytowych;

2.

uważa, że należy ograniczyć tendencyjność konkurencji spowodowaną powszechną praktyką polegającą na dokonywaniu przez agencje ratingowe oceny uczestników rynku, w sytuacji gdy jednocześnie otrzymują one od nich polecenia,

3.

zgadza się z zasadami określonymi w październiku 2010 r. przez Radę Stabilności Finansowej, zawierającymi ogólne wytyczne co do sposobu ograniczenia zależności od zewnętrznych ratingów kredytowych, i przyjmuje z zadowoleniem rozpoczęcie w listopadzie 2010 r. konsultacji publicznych przez Komisję; zwraca się do Komisji o dokonanie przeglądu, czy i w jaki sposób państwa członkowskie stosują ratingi do celów regulacyjnych, aby ograniczyć ogólną nadmierną zależność finansowego systemu regulacyjnego od nich;

4.

wskazuje na niedociągnięcia w metodzie standardowej ram regulacyjnych Bazylea II, która umożliwia określanie ustawowych wymogów kapitałowych dla instytucji finansowych w oparciu o zewnętrzne ratingi kredytowe; za ważne uznaje stworzenie odpowiednich ram kapitałowych zapewniających solidną wewnętrzną ocenę ryzyka, lepszy dozór nad taką oceną ryzyka oraz lepszy dostęp do istotnych dla kredytu informacji; popiera w związku z tym zwiększone stosowanie metody wewnętrznych ratingów, o ile są one wiarygodne i bezpieczne, a wielkość, możliwości i złożoność instytucji finansowej pozwala na odpowiednią ocenę ryzyka; uważa, że aby zapewnić równe reguły gry, ważne jest, by modele wewnętrzne utrzymywały parametry określone w regulacjach UE i podlegały surowej weryfikacji przez organ nadzorczy; uważa jednocześnie, że należy dopuścić stosowanie zewnętrznych ratingów przez mniejsze i nie tak złożone podmioty o skromniejszych możliwościach, jeżeli żadna wewnętrzna ocena ryzyka kredytowego nie jest dostępna, pod warunkiem że spełniają one odpowiednie wymogi należytej staranności;

5.

wskazuje w związku z tym na znaczenie śledzenia sytuacji w zakresie pakietu Bazylea III i trwającej procedury związanej z CRD IV;

6.

postrzega potrzebę przywrócenia zdolności inwestorów do zachowania należytej staranności jako wstępny warunek umożliwienia zwiększonego stosowania własnych modeli wewnętrznych oceny ryzyka kredytowego; proponuje, aby banki i inne podmioty finansowe o wiele częściej stosowały odpowiednie wewnętrzne oceny ryzyka;

7.

wyraża pogląd, że uczestnicy rynku nie powinni inwestować w produkty strukturyzowane lub inne, jeżeli nie mogą dokonać samodzielnej oceny związanego z nimi ryzyka kredytowego, lub że w takich przypadkach powinni stosować najwyższą wagę ryzyka;

8.

zwraca się do Europejskiego Banku Centralnego i krajowych banków centralnych o przegląd sposobu, w jaki stosują zewnętrzne ratingi, i wzywa je, aby zgromadziły wiedzę specjalistyczną w zakresie opracowania własnych modeli oceny jakości kredytowej kwalifikowanych aktywów stosowanych jako zabezpieczenie w odniesieniu do operacji zapewniających płynność oraz aby ograniczyły zależność od zewnętrznych ratingów;

9.

zwraca się do Komisji o ostrożną ocenę potencjalnego wykorzystania instrumentów alternatywnych do mierzenia ryzyka kredytowego;

10.

jest świadomy nieuniknionego konfliktu interesów w przypadku, gdy uczestnicy rynku opracowują wewnętrzne oceny ryzyka kredytowego dla własnych ustawowych wymogów kapitałowych, i w związku z tym widzi potrzebę zwiększenia odpowiedzialności, zdolności i uprawnień organów nadzoru oraz ich zasobów w zakresie monitorowania, oceny i nadzorowania adekwatności modeli wewnętrznych, a także wprowadzania środków ostrożnościowych; jest zdania, że w przypadku gdy należyta ocena wewnętrznego modelu przez organ nadzorczy jest niemożliwa ze względu na jego złożoność, taki model nie powinien być zatwierdzony do celów regulacyjnych; proponuje, aby pewną rolę odgrywała także przejrzystość założeń niezależnej oceny naukowej;

11.

stwierdza, że w celu skutecznego wykonywania swoich uprawnień nadzorczych Europejski Organ Nadzoru (Europejski Organ Nadzoru nad Giełdami i Papierami Wartościowymi) powinien mieć prawo do przeprowadzania niezapowiedzianych dochodzeń i kontroli na miejscu;

12.

podkreśla ogólnoświatowy charakter sektora ratingów kredytowych i nakłania Komisję oraz państwa członkowskie działania we współpracy z innymi państwami G20 na rzecz opracowania globalnego podejścia, opartego na najwyższych standardach, w zakresie regulacji agencji ratingowych, a także ostrożnościowej i rynkowej regulacji dotyczącej zmniejszenia nadmiernej zależności od zewnętrznych ratingów kredytowych w celu zapewnienia jednakowych reguł gry i uniknięcia arbitrażu regulacyjnego przy jednoczesnym zachowaniu otwartości rynków;

13.

za najważniejsze zadania uznaje pobudzanie konkurencji, promowanie przejrzystości oraz kwestię przyszłego modelu płatności, natomiast kwestia pochodzenia agencji ratingowej powinna być drugorzędna;

14.

powtarza, że rozporządzenie (WE) nr 1060/2009 stwarza dwa systemy dla obsługi zewnętrznych ratingów kredytowych z państw trzecich oraz że koncepcją leżącą u podstaw systemu zatwierdzania było umożliwienie wykorzystania w Unii Europejskiej zewnętrznych ratingów kredytowych z państw trzecich uważanych za nieodpowiednie, jeżeli odpowiedzialność zatwierdzającej agencji ratingowej została jasno określona;

15.

podkreśla, że rosnąca konkurencja w sektorze nie oznacza automatycznie lepszej jakości ratingów i ponownie stwierdza, że wszystkie agencje ratingowe musza spełniać najwyższe normy uczciwości, ujawniania informacji, przejrzystości i zarządzania konfliktami interesów, zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1060/2009 w celu zapewnienia jakości ratingów i uniknięcia praktyki wybierania najkorzystniejszego ratingu ("rating shopping");

Europejska Fundacja Ratingów Kredytowych

16.

zwraca się do Komisji o przeprowadzenie szczegółowej oceny oddziaływania oraz studium wykonalności dotyczących kosztów, korzyści i potencjalnej struktury zarządzania w pełni niezależnej Europejskiej Fundacji Ratingów Kredytowych (ECRaF), która rozpowszechniałaby fachową wiedzę we wszystkich trzech sektorach ratingów; jest zdania, że Komisja powinna założyć, iż koszty rozpoczęcia działalności ECRaF pokryją pierwsze trzy do maksymalnie pięciu lat jej działalności oraz że należy je dokładnie ocenić; podkreśla, że opracowanie jakichkolwiek wniosków legislacyjnych w tym względzie będzie wymagało wyjątkowej ostrożności, aby uniknąć podważania równoległych inicjatyw politycznych mających na celu ograniczenie nadmiernego zaufania do ratingów oraz zachęcanie nowych agencji ratingowych do wchodzenia na rynek;

17.

oczekuje, że Komisja - poza działaniami opisanymi w ust. 9 - przedstawi szczegółową odnośną ocenę wpływu, analizę wykonalności oraz kosztorys potrzebnych środków; stoi stanowczo na stanowisku, że koszty finansowania nie powinny w żadnym wypadku być ponoszone przez podatników i uważa, że nie należy udostępniać żadnych nowych środków oraz że nowa ECRaF powinna być w pełni samowystarczalna w finansowaniu swojego budżetu po okresie rozpoczęcia działalności;

18.

sądzi, że w celu zapewnienia sobie wiarygodności, kadry zarządzające, personel i struktura zarządcza nowej ECRaF muszą być w pełni autonomiczne i niezależne - tj. niewypełniające poleceń - od państw członkowskich, Komisji i wszelkich innych organów publicznych, jak i sektora finansowego oraz innych agencji ratingowych oraz muszą działać zgodnie ze zmienionym rozporządzeniem (WE) nr 1060/2009;

19.

wzywa Komisję do przeprowadzenia szczegółowego badania co do kosztów, korzyści i struktury zarządzania takiej sieci europejskich agencji ratingowych, a także do uwzględnienia tego, w jaki sposób można by zachęcać agencje ratingowe aktywne na szczeblu krajowym do podejmowania partnerskiej współpracy lub wchodzenia w strukturę wspólnej sieci w celu skorzystania z istniejących zasobów i kadr, co mogłoby umożliwić im prowadzenie szerzej zakrojonych działań, jak i konkurowanie z agencjami ratingowymi na szczeblu transgranicznym; proponuje, aby Komisja zbadała sposoby wspierania sieci agencji ratingowych, lecz jest zdania, że każda taka sieć powinna być inicjatywą branżową;

20.

zauważa potencjalną potrzebę wsparcia początkowego etapu tworzenia takiej sieci, jednak uważa, że sieć ta powinna być samowystarczalna i powinna samodzielnie przynosić zyski; wzywa Komisję do oceny zapotrzebowania i potencjalnych kosztów rozpoczęcia działalności, jak i ewentualnej struktury prawnej tego projektu;

21.

wyraża przekonanie, że Komisja powinna również przeanalizować możliwość i ocenić zasadność utworzenia rzeczywiście niezależnej europejskiej agencji ratingowej; wzywa Komisję do przeanalizowania w szczególności zagadnień związanych z personelem, który powinien być w pełni niezależny, jak również kwestię zasobów, które powinny pochodzić z opłat wnoszonych przez prywatny sektor finansowy;

22.

uważa, że ratingi kredytowe muszą mieć na celu zwiększanie ilości informacji na rynku w taki sposób, aby inwestorzy otrzymywali spójną ocenę ryzyka kredytowego w poszczególnych sektorach i krajach; uważa za istotne, by umożliwić użytkownikom lepszą kontrolę agencji ratingowych, w związku z czym podkreśla nadrzędne znaczenie większej przejrzystości w działalności tych agencji;

23.

wskazuje, że w celu umożliwienia inwestorom właściwego ocenienia ryzyka oraz dopełnienia spoczywających na nich obowiązków należytej staranności i obowiązków powierniczych, niezbędne jest szersze ujawnianie informacji dotyczących produktów w dziedzinie strukturyzowanych instrumentów finansowych, by umożliwić inwestorom dokonywanie przemyślanych wyborów; jest zdania, że wyrobieni inwestorzy powinni być w stanie ocenić bazowe kredyty, na podstawie których mogą obliczyć ryzyko dla zabezpieczanego produktu; wspiera odnośne istniejące inicjatywy EBC oraz innych instytucji zmierzające do udostępnienia większej ilości informacji o strukturyzowanych instrumentach finansowych; oczekuje, że Komisja oceni konieczność szerszego ujawniania informacji o wszystkich produktach w dziedzinie instrumentów finansowych;

24.

zauważa, że poza prowadzeniem działalności ratingowej większość agencji ratingowych emituje szereg perspektyw, ocen, ostrzeżeń i obserwacji, które wywierają istotny wpływ na rynki; jest zdania, że powinny być one ujawniane zgodnie z wcześniej ustalonymi kryteriami i procedurami, które zapewnią przejrzystość i poufność;

25.

prosi Komisję o zaproponowanie przeglądu dyrektywy 2003/71/WE oraz dyrektywy 2004/109/WE w celu zapewnienia szerszej dostępności wystarczających, odpowiednich i kompletnych informacji na temat strukturyzowanych instrumentów finansowych;

26.

uważa za sprawę o żywotnym znaczeniu, by zagadnienia ochrony danych były w pełni brane pod uwagę przy ewentualnym przyjmowaniu jakichkolwiek środków;

27.

zastanawia się nad przydatnością rozwiązania polegającego na zobowiązaniu emitentów do omówienia zawartości merytorycznej i metodologii strukturyzowanych instrumentów finansowych ze stroną trzecią, która prowadzi niezamówiony rating kredytowy lub opracowuje wewnętrzną ocenę ryzyka;

28.

ponownie przypomina o spoczywającym na Komisji obowiązku opisanym w punkcie preambuły 5 zmienionego rozporządzenia (WE) nr 1060/2009 dotyczącego przejrzystości informacji; zwraca się do Komisji o przeprowadzenie niezbędnych analiz w celu przedstawienia Parlamentowi i Radzie wyników oraz ewentualnych poprawek do prawodawstwa w ramach rozpoczynanego przez nią obecnie przeglądu rozporządzenia (WE) nr 1060/2009;

29.

odnotowuje postęp w kwestii przejrzystości i ujawniania, osiągnięty między 1. a 2. rozporządzeniem dotyczącym agencji ratingowych; zachęca Komisję do przeprowadzenia oceny wpływu tych rozporządzeń wraz z zakończeniem procesu rejestracji agencji ratingowych, aby podkreślić przyszłe obszary, w których dalsze ujawnianie okazałoby się korzystne dla użytkowników;

30.

poza zwiększoną przejrzystością procesu ratingu oraz jego wewnętrznego audytu apeluje o prowadzenie przez organy nadzoru EU surowszego nadzoru nad agencjami ratingowymi, a także o bardziej dociekliwy nadzór ze strony krajowych organów nadzoru, jeśli chodzi o wykorzystanie ratingów przez instytucje finansowe i/lub ich zależność od ratingów;

31.

jest zdania, że Komisja powinna rozważyć, czy w pewnych okolicznościach nie byłoby właściwe wykorzystanie dwóch obowiązkowych ratingów, jak w przypadku strukturyzowanych instrumentów finansowych oraz w odniesieniu do wszelkich zewnętrznych ratingów kredytowych wykorzystywanych w celach nadzorczych, oraz czy najbardziej zachowawczy, tj. najmniej korzystny zewnętrzny rating kredytowy, powinien być postrzegany jako punkt odniesienia do celów nadzorczych; zwraca się do Komisji o przygotowanie oceny oddziaływania potencjalnego wykorzystania dwóch obowiązkowych ratingów;

32.

uważa, że koszty obu ratingów powinny być ponoszone przez emitenta oraz że pierwszy zewnętrzny rating kredytowy powinien zostać wydany przez wynajętą agencję ratingową wybraną przez emitenta, natomiast w odniesieniu do drugiego zewnętrznego ratingu kredytowego należy zbadać różne możliwości jego wykonania, w tym możliwość jego wykonania na zamówienie Europejskiego Organu Nadzoru nad Giełdami i Papierami Wartościowymi (ESMA), w oparciu o konkretne, określone i obiektywne kryteria, uwzględniając poprzednie dokonania oraz wspierając powstawanie nowych agencji ratingowych przy jednoczesnym unikaniu jakichkolwiek zakłóceń konkurencji;

33.

zwraca uwagę, że organ regulacyjny nie może narzucić reputacji, jednak każda nowa agencja ratingowa zostanie zaakceptowana jedynie pod warunkiem zdobycia wiarygodności;

34.

jest świadom faktu, że uczestnicy rynku są przeciwni zmiennym ratingom kredytowym ze względu na wysokie koszty (związane z decyzjami "sprzedaj" lub "kup") w przypadku zmiany ratingów; uważa jednak, że właśnie dlatego ratingi mają tendencję do procykliczności oraz do pozostawania w tyle za rozwojem sytuacji na rynku;

35.

uważa, że agencje ratingowe powinny korzystać z precyzyjnych kryteriów notowania krajowych wyników, i jest świadomy faktu, że rzeczywisty rating nie jest mechanicznym ważeniem tych czynników; zwraca się do sektora o określenie metodologii i ocen wykorzystywanych do skalowania długu publicznego oraz do wyjaśnienia odstępstwa od ratingów generowanych w oparciu o model oraz od przewidywań głównych międzynarodowych instytucji finansowych;

36.

odnotowuje, że według MFW ratingi mogłyby wyjaśnić niemal 70 % różnic między cenami kupna i sprzedaży swapów ryzyka kredytowego (CDS spreads); jest zaniepokojony procyklicznymi skutkami, jakie ratingi mogą wywoływać, i domaga się szczególnego rozpatrzenia tych newralgicznych kwestii;

37.

jest przekonany, że aby ograniczyć negatywne nagłe spadki cen i różnic między cenami kupna i sprzedaży (spreads), jaki implikują zmiany ratingów, należy usunąć przepisy, które krępują podejmowanie decyzji o kupnie i sprzedaży ratingów;

38.

uważa, że ponieważ prawie wszystkie informacje o długu państwowym są ogólnie dostępne, informacje te powinny być dostępne w łatwiejszy, spójniejszy i porównywalny sposób, by więksi i bardziej zaawansowani uczestnicy rynku byli zmotywowani do poleganiu na własnym zdaniu przy dokonywaniu oceny ryzyka długu państwowego;

39.

wierzy, że biorąc pod uwagę skutki, jakie ratingi kredytowe długu publicznego mogą wywołać na rynku, należy poprawić przejrzystość dotyczącą metod i przyczyn decyzji, jak również odpowiedzialność agencji ratingowych w tym obszarze; wzywa do przeprowadzenia analizy ukierunkowanej na zaangażowanie w ten proces ratingowy przyszłej fundacji europejskiej i przyszłej niezależnej europejskiej agencji ratingowej;

40.

wspiera rozszerzone ujawnianie i wyjaśnianie metodologii, modeli i kluczowych założeń przyjmowanych przez agencje ratingowe, również w świetle systemowego oddziaływania, jakie może wywołać spadek długu publicznego;

41.

uważa, że przeciętna informacja publiczna o istniejących zewnętrznych ratingach kredytowych udzielana przez akredytowane agencje ratingowe jest cenna; sugeruje zatem, by ustanowić Europejski Indeks Ratingowy (EURIX), który zawierałby wszystkie ratingi zarejestrowanych agencji ratingowych, jakie są dostępne na rynku;

42.

popiera istnienie różnych modeli płatności w sektorze, jednak podkreśla istnienie ryzyka konfliktu interesów, które musza być rozwiązywane za pomocą odpowiednich środków regulacyjnych i z zakresu przejrzystości, bez narzucania nieuzasadnionego modelu; w oparciu o niedawne konsultacje oczekuje od Komisji wysunięcia propozycji alternatywnych i wiarygodnych modeli płatności, angażujących zarówno emitentów, jak i użytkowników; wzywa w związku z tym Komisję do zwrócenia szczególnej uwagi na potencjalne wykorzystanie modelu, zgodnie z którym koszty ponosi inwestor, oraz wynikających z niego plusów i minusów, w celu zmniejszenia narażenia ratingów na konflikt interesów;

43.

jest przekonany, że dobre zarządzanie w agencjach ratingowych ma kluczowe znaczenie dla zapewnienia jakości ratingów i wzywa do pełnej przejrzystości agencji ratingowych w zakresie obowiązujących rozwiązań dotyczących zarządzania;

Zakres odpowiedzialności i obowiązki

44.

podkreśla, że ESMA jest odpowiedzialny za wdrożenie i egzekwowanie zgodności działań agencji ratingowych z rozporządzeniem (WE) nr 1060/2009; uważa, że jeżeli zewnętrzne ratingi kredytowe pełnią cel regulacyjny, nie należy ich uznawać za zwykłe opinie i w związku z tym agencje ratingowe powinny być odpowiedzialne za spójne stosowanie metodologii leżącej u podstaw ich własnych ratingów kredytowych; zaleca w związku z tym, by zasady pociągania do odpowiedzialności cywilnej agencji ratingowych w przypadku poważnego zaniedbania i naruszenia etyki zawodowej zostały określone w spójny sposób w całej UE oraz zaleca, by Komisja określiła sposoby zapisania takiej odpowiedzialności cywilnej w prawie cywilnym państw członkowskich;

45.

wskazuje, że ostateczna odpowiedzialność za decyzję inwestycyjną spoczywa na uczestniku rynku finansowego, tj. na osobie zarządzającej aktywami, instytucji finansowej lub wykształconym inwestorze; odnotowuje, że odpowiedzialność będzie ponadto wspierana przez centralne archiwum (CEREP) ustanowione na mocy 1. rozporządzenia dotyczącego agencji ratingowych, które to archiwum publikuje dane w znormalizowanej formie na temat wykonania ratingów przez agencje ratingowe zarejestrowane w UE, umożliwiając inwestorom samodzielne dokonywanie oceny pewnych agencji ratingowych, wywierając tym samym większy nacisk na dbanie o ich reputację; wskazuje, że inwestorzy powinni dysponować efektywnym potencjałem zarządzania ryzykiem podlegającym stosownemu dozorowi ze strony administracji;

46.

sugeruje wykonywanie przez każdą agencję ratingową dorocznego przeglądu w celu oceny trafności wystawionych ratingów kredytowych oraz sugeruje zgromadzenie tych informacji w raporcie w sprawie odpowiedzialności dla organów nadzorczych; proponuje prowadzenie przez ESMA wyrywkowych i systematycznych kontroli raportów w sprawie odpowiedzialności, by zapewnić wysokie standardy jakości ratingów kredytowych;

47.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.

Identyfikator:	Dz.U.UE.C.2012.380E.24
Rodzaj:	Rezolucja
Tytuł:	Agencje ratingowe (2010/2302 (INI)).
Data aktu:	08/06/2011
Data ogłoszenia:	11/12/2012

Agencje ratingowe (2010/2302 (INI)).

Zmiany w prawie

Rząd chce zmieniać obowiązujące regulacje dotyczące czynników rakotwórczych i mutagenów

Bez kary za brak lekarza w karetce do końca tego roku

Będzie zmiana ustawy o rzemiośle zgodna z oczekiwaniami środowiska

Tabletki "dzień po" bez recepty nie będzie. Jest weto prezydenta

Małżonkowie zapłacą za 2023 rok niższy ryczałt od najmu

Ratownik medyczny wykona USG i zrobi test na COVID

Dz.U.UE.C.2012.380E.24