Naczelna Rada Lekarska w związku z wieloma wątpliwościami wynikającymi z powyższego przepisu wystąpiła do Ministerstwa Zdrowia o wyjaśnienie niejasności dotyczących zawierania umów ze świadczeniodawcami i podjęcia działań legislacyjnych przez resort. Wiceminister Zdrowia Sławomir Neumann poinformował, że trwają analizy nad zasadnością modyfikacji art. 132 ust. 3 ustawy, jednakże nie została podjęta ostateczna decyzja co do wprowadzenia przedmiotowej zmiany. Wiceminister zapewnił, że opinia Prezesa Hamankiewicza zostanie wzięta pod uwagę w tej sprawie jednakże nowelizacja mogłaby nastąpić w projekcie założeń do projektu ustawy o instytucjach systemu ubezpieczenia zdrowotnego. Sławomir Neumann przypomina, że ratio legis wprowadzenia tego zapisu do ustawy było ograniczenie konfliktu interesów lub nieuprawnionej konkurencji personelu medycznego z własnym pracodawcą w obszarze realizacji świadczeń opieki zdrowotnej ze środków publicznych, utrudnienie tworzenia się nieuprawnionych porozumień świadczeniodawców oraz nieformalnych ścieżek dostępu pacjentów do świadczeń, a także ograniczania nieuzasadnionego rozdrobnienia kontraktów zawieranych przez Narodowy Fundusz Zdrowia.
Decydujące znaczenie w zakresie podlegania pod dyspozycję przepisu art. 132 ust. 3 ustawy ma zatem forma działalności prowadzonej przez lekarza. Zakaz dotyczy podmiotów prowadzących ewidencjonowaną działalność gospodarczą lub działalność w ramach spółek cywilnych. Pod dyspozycję przepisu wchodzi zatem działalność lecznicza wykonywana przez osoby fizyczne-lekarzy lub osoby fizyczne-pielęgniarki w formie spółki cywilnej jako grupowa praktyka lekarska lub grupowa praktyka pielęgniarska. Norma ta nie będzie stosowana do handlowych spółek osobowych (spółki jawne, partnerskie, komandytowe i komandytowo-akcyjne), ani tym bardziej do spółek kapitałowych gdyż posiadają one autonomiczną podmiotowość lub osobowość prawną.
Stanowisko Ministerstwa Zdrowia w kwestii interpretacji przepisu zostało przekazane Prezes NFZ.
Źródło: www.nil.org.pl