Ustawa o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych - dalej u.ś.o.z. - przewiduje po stronie pacjenta obowiązek wnoszenia opłaty stanowiącej koszt wyżywienia i zakwaterowania. Czy jeśli pacjent dorosły nie jest w stanie realizować tego obowiązku, to czy zakład opiekuńczo-leczniczy ma prawo odmówić realizowania świadczeń na rzecz tego pacjenta i wówczas rozważenia wymaga ewentualne skierowanie pacjenta do domu pomocy społecznej?

Artykuł pochodzi z LEX Ochrona Zdrowia, dostęp do bazy najważniejszych informacji z zakresu ochrony zdrowia znajdziesz tutaj>>

Odpowiedź

Art. 18 u.ś.o.z. przewiduje po stronie pacjenta obowiązek wnoszenia opłaty stanowiącej koszt wyżywienia i zakwaterowania. Jedynie w przypadku dzieci przepis ten przewiduje obowiązek pokrycia opłaty przez właściwy powiat, w przypadku osób dorosłych brak jest tego rodzaju rozwiązań. W związku z tym jeśli pacjent dorosły nie jest w stanie realizować ciążącego na nim na mocy art. 18 u.ś.o.z. obowiązku pokrywania kosztów wyżywienia i zakwaterowania, zakład opiekuńczo-leczniczy ma prawo odmówić realizowania świadczeń na rzecz tego pacjenta, czyli odmówić przyjęcia go do ZOL.

Sytuacja, w której pacjent nie posiada dochodu, posiada natomiast prawo do świadczeń ze środków publicznych, wymaga zapewne zawsze indywidualnej analizy. Jednak generalnie zasadnym jest rozważenie w takich przypadkach możliwości umieszczenia pacjenta w domu pomocy społecznej, zgodnie bowiem z art. 54 ustawy z 12.03.2004 r. o pomocy społecznej - dalej u.p.s. prawo do umieszczenia w DPS przewidziane jest właśnie dla osób wymagających całodobowej opieki z powodu wieku, choroby lub niepełnosprawności, niemogącej samodzielnie funkcjonować w codziennym życiu, której nie można zapewnić niezbędnej pomocy w formie usług opiekuńczych.

Co do przyjęcia pacjenta po zrealizowaniu świadczeń przez szpital specjalistyczny, pytanie jaka byłaby przyczyna odmowy i stan pacjenta. W grę wchodzą bowiem wszystkie przepisy odnoszące się do udzielania świadczeń szpitalnych, a zatem art. 58 u.ś.o.z. wedle którego świadczeniobiorca ma prawo do leczenia szpitalnego w szpitalu na podstawie skierowania lekarza, lekarza dentysty lub felczera, jeżeli cel leczenia nie może być osiągnięty przez leczenie ambulatoryjne, oraz art. 60 zgodnie z którym w stanach nagłych świadczenia zdrowotne są udzielane bez wymaganego skierowania. Nie znając całokształtu okoliczności dotyczących stanu pacjenta oraz przyczyn ewentualnej odmowy nie sposób na pytanie w tej części odpowiedzieć.