Posiadam dyplom lekarza medycyny i specjalizację w dziedzinie chirurgii szczękowej. Wprowadzenie rozporządzenia w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu leczenia stomatologicznego w 2009 r. uniemożliwiło mi udzielanie świadczeń w zakresie chirurgii stomatologicznej w ramach ubezpieczenia zdrowotnego.
Czy wprowadzenie przedmiotowego rozporządzenia nie naruszyło moich praw nabytych - określonych w dyrektywie Nr 2005/36/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 września 2005 r. w sprawie uznawania kwalifikacji zawodowych?

Dyrektywa 2005/36/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 września 2005 r. w sprawie uznawania kwalifikacji zawodowych (Dz. U. UE L 255 z 30.09.2005, str. 22 z późn. zm.) nie zajmuje się sprawami dotyczącymi kwalifikacji wymaganych do udzielania świadczeń zdrowotnych w ramach systemu powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego; stąd też dyrektywa nie określa praw nabytych do udzielania tych świadczeń (pewien wyjątek dotyczy świadczeń z zakresu podstawowej opieki zdrowotnej).
Dyrektywa 2005/36/WE, ogólnie rzecz ujmując, ustanawia zasady, na podstawie których państwo członkowskie Unii Europejskiej uznaje kwalifikacje zawodowe ("państwo przyjmujące"), uzyskane w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej ("państwo rodzime"), a uznanie to ma na celu uzyskanie przez obywatela państwa członkowskiego Unii Europejskiej, posiadającego kwalifikacje uzyskane w państwie rodzimym, dostępu do wykonywania określonego zawodu regulowanego (m.in. lekarza lub lekarza dentysty) na terytorium państwa przyjmującego w sposób i na warunkach obowiązujących obywateli państwa przyjmującego.
W przypadku, gdy oceniamy na podstawie polskich przepisów kwalifikacje uzyskane w Polsce przez obywatela polskiego, mają zastosowanie wyłącznie przepisy krajowe, a nie przepisy dyrektywy.
Polski prawodawca jest więc uprawniony do dobrowolnego określenia zarówno zakresu świadczeń zdrowotnych, których udzielanie jest finansowane z budżetu państwa, jak i kwalifikacji wymaganych od osób, które mają tych świadczeń udzielać.
W rozporządzeniu Ministra Zdrowia z dnia 30 sierpnia 2009 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu leczenia stomatologicznego (Dz. U. Nr 140, poz. 1144 z późn. zm.) określono wykaz oraz warunki realizacji świadczeń gwarantowanych z zakresu leczenia stomatologicznego. Przyjęto, że świadczeń tych może udzielać osoba posiadająca kwalifikacje lekarza dentysty oraz odpowiednią specjalizację, za którą w przypadku świadczeń z zakresu chirurgii stomatologicznej i periodontologii przyjęto specjalizację I stopnia w zakresie chirurgii stomatologicznej lub specjalizację (czyli tytuł specjalisty albo specjalizację II stopnia) w zakresie chirurgii szczękowo-twarzowej, chirurgii szczękowej, periodontologii lub paradontologii (tabela nr 2 w załączniku nr 5 do rozporządzenia).

W poprzednio obowiązującym rozporządzeniu w tej sprawie, tj. rozporządzeniu Ministra Zdrowia z dnia 24 listopada 2004 r. w sprawie wykazu gwarantowanych świadczeń lekarza dentysty i materiałów stomatologicznych oraz rodzaju dokumentu potwierdzającego uprawnienia do tych świadczeń (Dz. U. Nr 261, poz. 2601 z późn. zm.), nie było określonych warunków wymaganych od osób udzielających gwarantowanych świadczeń w zakresie stomatologii, była jednak wyraźnie mowa, że świadczeń tych udziela lekarza dentysta.
Określenie jaką specjalizację musiał posiadać lekarz dentysta, aby udzielać tych świadczeń zdrowotnych wynikało natomiast z zarządzenia Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia dotyczącego warunków zawierania i realizacji umów w rodzaju leczenie stomatologiczne. Zarządzenie wskazywało także, że świadczeń w tym zakresie, obok lekarza dentysty, mógł udzielać także lekarz z odpowiednią specjalizacją.
Również to odmienne uregulowanie (a właściwie brak szczegółowego określenia kwalifikacji w rozporządzeniu) nie może być podstawą do wywodzenia, że osoby uprawnione do udzielania świadczeń finansowanych przez Narodowy Fundusz Zdrowia na podstawie uprzednio obowiązujących przepisów uzyskały prawa nabyte do udzielania tych świadczeń, a więc, że również obecnie przysługują (powinny przysługiwać) im uprawnienia do udzielania tych świadczeń. Nie ma bowiem żadnych podstaw prawnych do przyjęcia, że w takim przypadku powstaje prawo nabyte.