Spółka złożyła deklarację na podatek od nieruchomości za 2011 r. wykazując do opodatkowania tym podatkiem grunty oraz budowlę związaną z prowadzeniem działalności gospodarczej. Z uwagi na niewykazanie w deklaracji budynku związanego z działalnością gospodarczą organ podatkowy wezwał spółkę do korekty deklaracji, czego ta jednak nie uczyniła. W wyniku przeprowadzonego postępowania organ pierwszej instancji określił podatnikowi wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2011 r. Uzasadniając określenie zobowiązania podatkowego dla budynku niewykazanego przez stronę w deklaracji podatkowej organ podniósł, że wymagający remontu i w związku z tym okresowo niewykorzystywany w działalności budynek powinien być opodatkowany stawką podatku przewidzianą dla budynków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, gdyż w sprawie nie wystąpiły względy techniczne, o jakich mowa w art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2010 r. Nr 95, poz. 613 ze zm.).
W odwołaniu od decyzji spółka argumentowała, że w sytuacji, gdy przedmiot ze względów technicznych niezależnych od podatnika nie jest i nie może być wykorzystywany do prowadzenia działalności, następuje wyłączenie z zakresu opodatkowania najwyższą stawką podatku dla budynków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej.
WSA rozpatrując skargę zwrócił uwagę, iż przepisem art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2010 r. Nr 95, poz. 613 ze zm.) ustawodawca wprowadził jako zasadę, że wszystkie grunty, budynki i budowle będące w posiadaniu przedsiębiorcy są związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. Jednocześnie ustawodawca nie wprowadził definicji legalnej pojęcia "względy techniczne", co oznacza, że wyłączenie gruntu, budynku czy budowli z wykorzystywania w działalności gospodarczej powinno być każdorazowo szczególnie badane i wymaga rozważenia rodzaju oraz charakteru przeszkody, a także ustalenia przyczyn oraz czasu jej powstania. Ze względu na wprowadzoną zasadę względy techniczne uniemożliwiające prowadzenie działalności gospodarczej w określonym obiekcie powinny mieć, jak słusznie zauważył organ podatkowy, obiektywny i trwały charakter. Obiektywny, to znaczy taki, który jest niezależny od woli przedsiębiorcy. Tak więc względy ekonomiczne, finansowe czy też podejmowane przez przedsiębiorcę decyzje gospodarcze (np. w kwestii remontu, modernizacji budynku) lub też brak racjonalnych działań, które w efekcie doprowadziły do złego stanu technicznego budynku nie są zaliczane do względów technicznych, o jakich mowa w art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2010 r. Nr 95, poz. 613 ze zm.). Nie wystarczy bowiem, aby budynek był w złym stanie technicznym, ale aby stan ten był trwały.
WSA podkreślił, iż okoliczność, czy w sprawie zachodzą "względy techniczne", o jakich mowa w art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2010 r. Nr 95, poz. 613 ze zm.), musi być badana ad casum, co oznacza, że może być dowodzona wszelkimi środkami dowodowymi. Do środków tych niewątpliwie należą zarówno orzeczenia organów nadzoru budowlanego, jak i opinie specjalistów (biegłych) z zakresu budownictwa. Nie są to jednak środki dowodowe wyłącznie właściwe, ponieważ i w tym przypadku zastosowanie ma zasada wyrażona w art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej, w myśl której jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. Również przepisy ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2010 r. Nr 95, poz. 613 ze zm.) nie wymagają, aby względy techniczne miały być potwierdzone określonym dokumentem.