Prezydent miasta skierował kierowcę na badania lekarskie. Organ powoływał się na sądową opinię psychiatryczno-psychologiczną stwierdzającą uzależnienie kierowcy od alkoholu.
Kierowca odwołał się od decyzji prezydenta wskazując, iż organ oparł się wyłącznie na powołanej opinii, nie przeprowadzając żadnych innych dowodów. W uzasadnieniu podkreślił, iż sąd okręgowy zmienił kontrolowane przez siebie postanowienie sądu i oddalił wniosek o skierowanie go na przymusowe leczenie.
Po rozpatrzeniu odwołania SKO podzieliło stanowisko prezydenta, iż kierowca jest uzależniony od alkoholu, co nasuwa wątpliwości dotyczące jego sprawności w kierowaniu pojazdami. W opinii tej zawarto rozpoznaniew postaci "zespołu zależności alkoholowej". Nie ulega zatem wątpliwości, że niedomagania zdrowotne kierowcy są ważnym czynnikiem wpływającym na bezpieczeństwo ruchu drogowego.
W systemie LEX znajdziesz zagadnienie powiązane z tym artykułem:
Badania lekarskie i psychologiczne kierowców
Najczęściej czytane w temacie:
Czytaj więcej w systemie informacji prawnej LEX
To zagadnienie zawiera:
Najczęściej czytane w temacie:
Czytaj więcej w systemie informacji prawnej LEX
WSA, do którego trafiła sprawa, uznał, iż przesłanką materialnoprawną skierowania na badania lekarskie jest zastrzeżenie co do stanu zdrowia kierowcy. Ustawa z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. z 2005 r., Nr 108, poz. 908 ze zm.) nie precyzuje o jaki rodzaj schorzeń chodzi, nie wylicza ich nawet przykładowo. W literaturze i orzecznictwie przyjmuje się, że mogą to być jakiekolwiek ułomności fizyczne lub umysłowe, a nawet cechy charakteru dyskwalifikujące daną osobę jako kierowcę. Można przykładowo wymienić tutaj chorobę psychiczną, zaburzenia w krążeniu, choroby prowadzące do nagłych utrat przytomności, choroby zmniejszające szybkość reakcji i koordynacji ruchów, niektóre wady wzroku i słuchu. Istotne jest również, że ustawa nie wymaga, aby dane schorzenie było stwierdzone przez określony podmiot w określonej procedurze. Wystarczy, że organ ma zastrzeżenia co do stanu zdrowia kierowcy, a one muszą wynikać z ujawnionych w toku postępowania faktów, które mogą wskazywać na istnienie przeciwwskazań natury zdrowotnej do kierowania pojazdem.
NSA rozpatrując skargę kasacyjną podkreślił, iż z art. 122 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. z 2005 r., Nr 108, poz. 908 ze zm.) wynika, że badaniu lekarskiemu przeprowadzanemu w celu stwierdzenia istnienia lub braku przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdem podlega kierujący pojazdem skierowany decyzją starosty w przypadkach nasuwających zastrzeżenia co do stanu zdrowia. Wydane jako akt wykonawczy do tej ustawy rozporządzenie Ministra Zdrowia z 7 stycznia 2004 r. w sprawie badań lekarskich kierowców i osób ubiegających się o uprawnienia do kierowania pojazdami (Dz.U. Nr 2, poz. 15) wskazuje, że starosta może wydać skierowanie na badania lekarskie osobie, co do której powziął wiarygodną informację o zastrzeżeniach w stanie zdrowia tej osoby, mogących powodować niezdolność do prowadzenia pojazdów.
Zatem organy administracji orzekające w sprawie w oparciu o posiadane dowody były uprawnione do skierowania kierowcy na badania lekarskie. Skoro w postępowaniu sądowym została sporządzona opinia sądowo psychiatryczna i sądowo – psychologiczna, z której wynika, że u kierowcy rozpoznano zespół zależności alkoholowej a zgodnie ze wskazaniami zawartymi w § 4 ust. 2 pkt 9 ww. rozporządzenia z dnia 7 stycznia 2004 r. w wyniku badania lekarskiego uprawniony lekarz stwierdza u osoby badanej istnienie lub brak m.in. objawów wskazujących na uzależnienie od alkoholu lub jego nadużywanie to rozpoznanie zawarte w opinii samo w sobie wskazuje na istnienie wątpliwości co do stanu zdrowia skarżącego a w konsekwencji na zasadność zastosowania art. 122 ust. 1 pkt 4 ustawy – Prawo o ruchu drogowym. Bez znaczenia jest fakt, że sąd okręgowy zmienił kontrolowane przez siebie postanowienie sądu i oddalił wniosek o skierowanie kierowcy na przymusowe leczenie. Nie uwzględnienie wniosku prokuratury nie obliguje organu administracji do odstąpienia od skierowania na badania lekarskie. Ustawa z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi, która stanowiła podstawę orzekania przez sąd powszechny określa inne przesłanki uzasadniające skierowanie na przymusowe leczenie niż ustawa - Prawo o ruchu drogowym w zakresie możliwości skierowania na badania lekarskie – podkreślił NSA.
Na podstawie: Wyrok NSA z 4 września 2012 r., sygn. akt I OSK 1129/11, prawomocny
