Artykuł pochodzi z magazynu Forum PPP, pierwszego w Polsce magazynu o Partnerstwie Publiczno-Prywatnym
Są to: ustawa z dnia 19. grudnia 2008 roku o partnerstwie publiczno-prywatnym (Dz. U. z 2009 roku nr 19, poz. 100, z późn. zm.) oraz ustawa z dnia 9 stycznia 2009 roku o koncesji na roboty budowlane lub usługi (Dz. U. z 2009 roku nr 19, poz. 101, z późn. zm.).
Celem obydwu ustaw jest wdrożenie do praktyki zamówień publicznych, zwłaszcza praktyki samorządowej, nowej formuły realizacji zadań publicznych, jaką są PPP i koncesje realizowane wspólnie przez sektor publiczny i prywatny. Jak zmienił się przez te trzy lata rynek inwestycji publicznych? Czy PPP wykorzystało swoją szansę zaistnienia w świadomości podmiotów publicznych jako alternatywa wobec tradycyjnych zamówień publicznych finansowanych w stu procentach ze środków publicznych?
Z całą pewnością nie mamy do czynienia z rewolucją, a co najwyżej ze stopniową ewolucją jednak w pożądanym kierunku. Używając obrazowego języka można powiedzieć, że polski rynek PPP, jako trzylatek, wyszedł już z okresu nieświadomości, buduje własne zdania i choć wszystko dopiero przed nim - rozpoczął już starania o to, aby przekonać do siebie podmioty publiczne, przedsiębiorstwa prywatne, lokalną społeczność a nawet banki. Środowiska doradcze oraz prawne zjednał sobie bowiem już w momencie swoich narodzin.
Aktualna wielkość rynku
Przechodząc od tego ludzkiego rysu partnerstwa publiczno- prywatnego już do rozważań merytorycznych na temat obecnego kształtu rynku PPP w Polsce, można z całą pewnością stwierdzić, że rynek ten stopniowo dojrzewa i rozwija się.
Do kwietnia 2012 roku zawartych zostało 28 umów typu PPP, z czego 26 umów jest obowiązujących, albowiem dwie z nich zostały rozwiązane (7% ogółu). Jedna dotyczyła obsługi transportu zbiorowego na terenie gminy Łazy (województwo śląskie), a została wypowiedziany przez gminę z uwagi na niewywiązywanie się przez partnera prywatnego z warunków umowy, druga zaś dotyczyła zagospodarowania i zarządzania kąpieliskiem nad jeziorem Niesłysz w Niesulicach (gmina Skąpe w województwie lubuskim) i została rozwiązana za porozumieniem stron z uwagi na zmianę koncepcji gminy odnośnie formuły funkcjonowania kąpieliska, która była efektem protestów społecznych przeciwko nowemu porządkowi nad kąpieliskiem. Powody, dla których rozwiązane zostały obydwie umowy, mogą być paradoksalnie pozytywnym sygnałem dla rynku. W pierwszym przypadku bowiem, podmiot publiczny, egzekwując zapisy umowy, pokazał, że partner prywatny zobowiązany jest realizować dokładnie to, do czego się zobowiązał. Drugi przypadek pokazuje natomiast, że wykorzystanie formuły partnerstwa publiczno-prywatnego powinno być dojrzałą decyzją władzy samorządowej uwzglę-dniającą głos wszystkich interesariuszy przedsięwzięcia i może wcale nie być optymalnym wyborem przy realizacji każdego zadania publicznego, niezależnie od jego rodzaju, poparcia społecznego czy skali.
Adam Jędrzejewski