Rada gminy podjęła uchwałę w sprawie opłaty za korzystanie przez operatorów i przewoźników z przystanków komunikacyjnych, których właścicielem lub zarządzającym jest gmina.

Spółka wezwała radę gminy do usunięcia naruszenia prawa. Zdaniem spółki uchwała narusza jej interes prawny, nakłada bowiem wcześniejszy obowiązek uiszczenia opłat za korzystanie z przystanków, niż przewidział to ustawodawca.

W odpowiedzi na wezwanie rada gminy stwierdziła brak naruszenia prawa i w związku z tym spółka wniosła skargę do sądu administracyjnego. Zdaniem spółki przedmiotowa uchwała narusza jej interes prawny, bowiem powoduje obowiązek uiszczania opłat za korzystanie z przystanków i w konsekwencji naraża ją na uszczerbek finansowy. Gmina wniosła o oddalenie skargi wskazując na brak interesu prawnego po stronie skarżącej spółki.

Zdaniem WSA wbrew stanowisku gminy spółka jest podmiotem uprawnionym do wniesienia skargi w trybie art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.) jako przewoźnik korzystający z przystanków, których właścicielem lub zarządzającym jest gmina. Zaskarżona uchwała nakłada bowiem obowiązek uiszczenia opłaty z tego tytułu, a zatem narusza interes prawny skarżącego.

WSA podkreślił, iż w świetle tej regulacji, właściwy organ danej jednostki samorządu terytorialnego władny jest do podjęcia uchwały o ustaleniu opłat za korzystanie m. in. przez przewoźnika z przystanków komunikacyjnych, których właścicielem lub zarządzającym jest jednostka samorządu terytorialnego. Ustawa o publicznym transporcie drogowym weszła w życie z dniem 1 marca 2011 r., z wyjątkiem przepisów enumeratywnie wymienionych w art. 90, co jednak nie dotyczy art. 16 ust. 4 i 5. Oznacza to, że przepisy te weszły w życie z dniem 1 marca 2011 r. Jednakże do dnia 1 września 2011 r. obowiązywał art. 22 ust. 1a ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2007 r. Nr 125, poz. 874 ze zm.), który to przepis stanowił, że uzyskane przez przewoźnika potwierdzenie uzgodnienia zasad korzystania z przystanków nie może powodować nakładania na przewoźników żadnych opłat za korzystanie z tych przystanków.

WSA zwrócił uwagę, iż ustawa o publicznym transporcie zbiorowym zawiera własne, odrębne regulacje, definiujące pojęcie publicznego transportu zbiorowego oraz przewoźnika. Stąd też ustawa ta ma ograniczony zakres. Tymczasem w zaskarżonej uchwale jednoznacznie wskazano podstawę prawną ustalenia opłat za korzystanie z przystanków komunikacyjnych, przywołując art. 16 ust. 4 i 5 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, co oznacza, że opłaty te dotyczą tylko operatorów i przewoźników w rozumieniu tej ustawy, obowiązującej od dnia 1 marca 2011 r., a więc w dacie podjęcia zaskarżonej uchwały. Przy tego rodzaju założeniu przedmiotowa uchwała podjęta w dniu 28 lipca 2011 r. nie narusza prawa, bowiem wówczas obowiązywała regulacja art. 16 ust. 4 i 5 ustawy o publicznym transporcie drogowym. W takim stanie rzeczy nieistotna jest data uchylenia art. 22 ust. 1a ustawy o transporcie drogowym i dodania ust. 4 do tego przepisu, co nastąpiło dopiero z dniem 1 września 2011 r. Przyjąć bowiem należy, że inny jest zakres stosowania obydwu ustaw, a dla oceny zgodności z prawem, istotna jest przywołana podstawa prawna uchwały.

Zdaniem WSA skarga nie mogła odnieść skutku, bowiem zaskarżona uchwała nie narusza porządku prawnego, skoro ma umocowanie w prawie materialnym. Zatem naruszenie interesu prawnego skarżącej spółki nastąpiło w zgodzie z prawem, bowiem rada gminy władna była ustalić opłaty za korzystanie z przystanków komunikacji miejskiej w za każdorazowe zatrzymanie – uznał WSA.
 

Na podstawie: Wyrok WSA w Gliwicach z 6 czerwca 2012 r., sygn. akt II SA/Gl 191/12, prawomocny