Wnioskodawczyni wniosła o wymeldowanie męża z pobytu stałego z lokalu twierdząc, że mąż nie mieszka pod tym adresem od dłuższego czasu, wyprowadził się i nie łoży na utrzymanie lokalu.


Prezydent miasta po przeanalizowaniu dowodów w sprawie stwierdził, że mąż wnioskodawczyni nie mieszka w miejscu stałego zameldowania. Zdaniem organu I instancji, powyższe dowodzi, że skarżący, mimo iż jest widywany w miejscu zameldowania, to zaprzestał koncentrowania swego życia osobistego w tym miejscu. Jakkolwiek mieszkanie opuścił z powodu konfliktu z żoną, to jednak sam podjął decyzję o wyprowadzeniu się i zrezygnował z dalszego zamieszkiwania w lokalu. Spełniona zatem została przesłanka wymeldowania skarżącego miejsca pobytu stałego.

W odwołaniu od tej decyzji skarżący zrzucił błędną ocenę materiału dowodowego. W uzasadnieniu wskazał, iż organ pominął te okoliczności, które wskazywały na brak definitywnego zerwania przez niego więzi z miejscem zameldowania. Podkreślił bowiem, iż nigdy nie miał zamiaru opuszczenia na stałe lokalu mieszkalnego i przeniesienia swojego centrum życiowego w nowe miejsce. Wojewoda po rozpoznaniu odwołania orzekł o utrzymaniu w mocy decyzji piewszoinstancyjnej

WSA rozpatrując skargę zwrócił uwagę, iż przy ocenie zaistnienia przesłanki wymeldowania, organ winien ustalić zamiar osoby mającej być wymeldowaną. Zamiar opuszczenia miejsca pobytu stałego to nie tylko wyrażona werbalnie chęć koncentrowania w dalszym ciągu spraw życiowych w danym lokalu, ale przede wszystkim postrzegalne na zewnątrz przejawy więzi z miejscem pobytu stałego. Dla oceny zamiaru istotne znaczenie mają okoliczności towarzyszące czynności, z którą osoba wnosząca o wymeldowanie wiąże opuszczenie lokalu przez mającego być wymeldowanym. WSA podkreślił, iż dla oceny zamiaru istotne jest, czy okoliczności sprawy potwierdzają wolę osoby zainteresowanej, czy pozostają z nią w sprzeczności. Do okoliczności takich należą między innymi: sposób opuszczenia lokalu, koncentracja interesów życiowych w danym miejscu a także obiektywna możliwość realizacji woli przebywania w nim. Ustalenie przesłanki wymeldowania nie powinno budzić wątpliwości. Wymeldowanie powinno być bowiem następstwem definitywnego zerwania więzi z miejscem pobytu stałego. Przesłanki do wymeldowania powinny istnieć w dacie orzekania przez organ, który rozstrzyga sprawę o wymeldowanie w oparciu o stan faktyczny i prawny istniejący w chwili orzekania. Przy dwuinstancyjnym postępowaniu administracyjnym, spełnienie przesłanki wymeldowania powinno być oczywiste w dacie ostatecznego rozstrzygania sprawy – podkreślił WSA w Białymstoku. W ocenie WSA z materiału dowodowego wynika bezspornie, że skarżący wyprowadzając się z mieszkania uczynił to w następstwie nieporozumień małżeńskich. Opuszczając mieszkanie nie zabrał wszystkich swoich rzeczy osobistych i zachował klucze do lokalu. Powyższych przejawów faktycznego dysponowania mieszkaniem przez skarżącego przed ostatecznym rozstrzygnięciem sprawy o wymeldowanie, organ odwoławczy nie wziął pod uwagę, wbrew ciążącemu na nim obowiązkowi rozpatrzenia w drugiej instancji sprawy zgodnie z zasadą dwuinstancyjności postępowania. Zdaniem WSA organ II Instancji przeoczył, że celem postępowania odwoławczego nie jest kontrola poprawności rozstrzygnięcia podjętego w pierwszej instancji (nie jest to kasacja), lecz ponowne rozpoznanie sprawy z uwzględnieniem zmian w jej stanie faktycznym i prawnym, które nastąpiły w okresie dzielącym orzekanie po raz pierwszy od ponownego orzekania będącego następstwem wniesienia odwołania.

Na podstawie: Wyrok WSA w Białymstoku z 21 czerwca 2012 r., sygn. akt II SA/Bk 253/12, nieprawomocny