TK oceni przepisy dyscyplinarne myśliwych

Rozstrzygnięcia sądów dyscyplinarnych, które mają skutek dla praw i obowiązków o charakterze cywilnym, muszą spełniać wymogi rzetelnego postępowania, w tym przynajmniej możliwość odwołania się do jednej instancji sądowej. Takiego standardu nie spełnia Polski Związkek Łowiecki i dlatego Helsińska Fundacja Praw Człowieka popiera skargę RPO do Trybunału Konstytucyjnego w sprawie ustawy o PZŁ.

Helsińska Fundacja Praw Człowieka zwróciła się 19 lipca 2011 r. do prezesa Trybunału Konstytucyjnego prof. Andrzeja Rzeplińskiego z wnioskiem o wyrażenie zgody na przedstawienie Trybunałowi „opinii przyjaciela sądu” (amicus curiae) oraz przekazanie dokumentów w sprawie wniosku Rzecznika Praw Obywatelskich (sygn.: K 21/11) o zbadanie zgodności art. 34 pkt 6 ustawy z dnia 13 października 1995 roku – Prawo łowieckie (Dz.U. z 2005 r. nr 127, poz. 1066) z art. 2 Konstytucji RP oraz art. 33 ust. 6 wymienionej ustawy w zakresie, w jakim wyłącza prawo członka zrzeszenia ukaranego karą inną niż pociągającą za sobą utratę członkostwa w zrzeszeniu, do wniesienia odwołania do sądu – z art. 45 ust. 1 i art. 77 ust. 2 Konstytucji RP.
Fundacja wskazuje, iż zaskarżony przepis ustawy Prawo łowieckie jest sprzeczny ze standardami gwarantowanymi przez Europejską Konwencję Praw Człowieka. I przypomina wyrok Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w Strasburgu z 23 czerwca 1981 r. w sprawie Le Compte Van Leuven de Meyere (skarga nr 6878/75; 7238/75), zgodnie z którym rozstrzygnięcia sądów dyscyplinarnych mają skutek dla praw i obowiązków o charakterze cywilnym, a zatem muszą spełniać wymogi określone w art. 6 EKPC. Jednym z wymagań rzetelnego postępowania jest możliwość odwołania się do przynajmniej jednej instancji sądowej. „Sąd” w rozumieniu EKPC to organ, który musi: być ustanowiony ustawą, wykonywać funkcje orzekające, być niezależnym w stosunku do władzy wykonawczej oraz stron postępowania. Sędziowie w nim orzekający powinni mieć ponadto gwarancje proceduralne wynikające z art. 6 EKPC, zapewniające im niezależność orzekania. Z całą pewnością za „sądy” w rozumieniu Konwencji nie mogą być uznane okręgowe sądy łowieckie oraz Główny Sąd Łowiecki.
Europejski Trybunał Praw Człowieka w sprawie Le Compte Van Leuven de Meyere podkreślił ponadto, że „wymogi elastyczności oraz efektywności, które są w pełni zgodne z postulatem ochrony praw człowieka, mogą uzasadniać wcześniejszą interwencję organów administracyjnych lub profesjonalnych (w tym organów sądowych), które nie spełniają w pełni wymagań wynikających z art. 6 Konwencji.” Mając równocześnie na uwadze art. 13 Konwencji, stanowiący, iż „każdy, czyje prawa i wolności zawarte w tej konwencji zostały naruszone, ma prawo do skutecznego środka odwoławczego do właściwego organu państwowego” stwierdzić należy, iż standardem określonym przez Europejski Trybunał Praw Człowieka jest sądowa kontrola orzeczeń organów dyscyplinarnych. Takiego standardu nie zapewnia jednak art. 33 ust. 6 ustawy z dnia 13 października 1995 roku – Prawo łowieckie, ograniczając ową kontrolę jedynie do przypadków utraty członkostwa w Polskim Związku Łowieckim.
Fundacja przypomina, że 15 czerwca 2011 r. HFPC wystąpiła z podobnym wnioskiem w sprawie skargi konstytucyjnej Andrzeja W. (SK 8/11).