Projektowana ustawa ma na celu, między innymi, objęcie regulacją podmiotów niebędących przedsiębiorcami w rozumieniu ustawy  o swobodzie działalności gospodarczej. Chodzi o firmy zajmujące się nieokazjonalnie, to znaczy częściej niż kilka razy w roku, organizowaniem imprez turystycznych lub oferowaniem powiązanych usług turystycznych na zasadach niekomercyjnych dla dużej grupy podróżnych. Pośrednicy turystyczni staną się organizatorami turystyki.

Projekt rządowej ustawy określa warunki oferowania, sprzedaży i realizacji imprez turystycznych oraz powiązanych usług turystycznych na terytorium Polski,  a także za granicą, jeżeli umowy z podróżnymi są zawierane przez przedsiębiorców turystycznych mających siedzibę w naszym kraju. Ustawa doprecyzowuje także zasady funkcjonowania Turystycznego Funduszu Gwarancyjnego.

Wyjaśniono wiele pojęć
Ustawa definiuje wiele pojęć. Do tego rodzaju wyrażeń należy zaliczyć przede wszystkim  umowę generalną. W świetle dyrektywy 2015/2302 jest umową o charakterze ramowym zawartą z przedsiębiorcą turystycznym w związku z działalnością prowadzoną przez zawierającego ją przedsiębiorcę w rozumieniu art. 431 k.c. albo podmiot prowadzący działalność odpłatną, określającą możliwość korzystania przez określoną grupę osób. Chodzi zwłaszcza o pracowników. Przy czym zarówno zakres (liczba, zestawienie usług), jak i terminy korzystania z usług wskazanych w tym katalogu nie powinny być z góry oznaczone.
Ponadto projekt wyjaśnia pojęcie podróży służbowej, której projekt nie obejmuje.

Jednolity standard usług
W projekcie ujęto warunki jakie te podmioty muszą spełniać, aby mogły legalnie funkcjonować na rynku usług turystycznych. Warunki te obejmują w szczególności obowiązki: posiadania zabezpieczenia finansowego w formach przewidzianych ustawą (gwarancja bankowa lub ubezpieczeniowa, umowa ubezpieczenia na rzecz podróżnych, turystyczny rachunek powierniczy), przekazywania marszałkowi województwa niezbędnych informacji o posiadanych zabezpieczeniach finansowych, prowadzenia dokumentacji, w tym wykazu umów oraz realizację obowiązku informacyjnego wobec podróżnych. Zapewniają one nie tylko minimalny, jednolity standard dla każdego przedsiębiorcy turystycznego, w tym jego podstawowe obowiązki, lecz także niezbędny poziom ochrony podróżnych.

Warunki finansowe działalności
Wymagane zabezpieczenia finansowe mają chronić podróżnego w przypadku zaistnienia niewypłacalności i pozwalać m.in. na zwrot wpłat wniesionych tytułem zapłaty za imprezę turystyczną lub powiązane usługi turystyczne, pokrycie kosztów kontynuacji imprezy turystycznej lub kosztów powrotu do kraju, obejmujących w szczególności koszty transportu i zakwaterowania, w tym także w uzasadnionej wysokości koszty poniesione przez podróżnych, w przypadku gdy przedsiębiorca , wbrew obowiązkowi, nie zapewnia tego powrotu.
Projekt określa też formy zabezpieczeń finansowych pozwalających przedsiębiorcom turystycznym wypełnić obowiązek wobec turystów. Są to: gwarancja bankowa, gwarancja ubezpieczeniowa, ubezpieczenie na rzecz podróżnych oraz turystyczny rachunek powierniczy.

Opinia Rady Legislacyjnej

Rada Legislacyjna zaakceptowała projekt pod warunkiem wniesienia kilkunastu poprawek. należą do nich m.in przepisy o realizacji umowy z birem podrózy.
Uwagi do projektu przygotowali  dr hab. Maciej Kaliński, prof. UW, prof. dr hab. Marek Bojarski i prof. dr hab. Dariusz Kijowski.
W art. 43 nadaje się podróżnemu prawo do kierowania żądań związanych z realizacją imprezy do agenta, za pośrednictwem którego została ona nabyta. Wyjaśnienia wymaga, czy agent pełni tu jedynie rolę przedstawiciela ustawowego organizatora turystyki do odbioru żądań, czy też jest ich adresatem, a oprócz tego przekazuje je organizatorowi.  

Zdaniem ekspertów Rady w art. 45 projektu celowe byłoby również zastąpienie słowa „odpowiada” określeniem zasady „odpowiedzialności” podróżnego – czy ma to być spowodowanie rozumiane czysto kauzalnie, czy też np. jedynie zawinione. 
Rada Legislacyjna zwraca uwagę na niejednolitą technikę zapisu przepisów karnych. Np. w art. 49 projektodawca formułuje odpowiedzialność tego, kto zaniża wysokość należnej składki do Funduszu Gwarancyjnego. Za ten czyn przewidziana jest sankcja: grzywna, ograniczenie wolności albo pozbawienie wolności do lat trzech.

W prawie karnym zasadą jest, iż w pierwszej kolejności wskazuje się na podmiot przestępstwa, potem przedstawia się ustawowe znamiona strony przedmiotowej, a na końcu przepisu zawarta jest sankcja. W projekcie nie uporządkowano przepisów w ten sposób - dodają eksperci Rady.

.