Jak zauważa rząd, który przygotował założenia do projektu ustawy o monitoringu wizyjnym, aktualny stan prawny jest w tym zakresie niezadowalający – istnieją jedynie fragmentaryczne unormowania, które w zakresie podmiotowym dotyczą tylko organów państwa.

Monitoring sprzeczny z zasadą prywatności
Skala naruszeń prawa do prywatności, sygnalizowanych przez instytucje publiczne (np. działania Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych czy Rzecznika Praw Obywatelskich) oraz instytucje społeczeństwa obywatelskiego, wymaga natomiast stworzenia kompleksowej regulacji prawnej, urzeczywistniającej regułę odpowiedniej równowagi między poszanowaniem prywatności a koniecznością zapewnienia bezpieczeństwa i porządku publicznego. Utrzymywanie się stanu braku jakiejkolwiek regulacji można zatem odczytywać jako stan naruszania przez ustawodawcę postanowień art. 47 Konstytucji. Z przepisu tego wynika przecież „prawo do ochrony prawnej” prywatności.

Wyjątek od zasady
Zdaniem Rady Legilacyjnej monitoring powinien być traktowany jako wyjątek od zasady. W celu uniknięcia rozszerzającego stosowania monitoringu, czyli rozszerzającego stosowania wyjątku od ochrony prywatności, należałoby jednak w sutawie stworzyć w miarę zamknięty katalog miejsc, gdzie monitoring może być prowadzony. Ograniczona jest zatem możliwość posługiwania się klauzulami generalnymi i zwrotami niedookreślonymi.   
W kontekście powyższego niesatysfakcjonujące wydaje się proste wydzielenie otwartej przestrzeni publicznej, zamkniętej przestrzeni przeznaczonej do użytku publicznego oraz przestrzeni prywatnej. Zachodzi bowiem konieczność jasnego i precyzyjnego zdefiniowania tych pojęć. Od miejsca prowadzenia monitoringu, jak zauważono wcześniej, zależeć będzie bowiem reżim prawny. Stąd należy zastanowić się nad prawidłowym wyodrębnieniem przestrzeni prywatnej, a co za tym idzie rozważyć, czy fakt wykorzystywania przestrzeni „wyłącznie w celach prywatnych” może stanowić jedyne i precyzyjne kryterium takiego podziału.

Interesujace rozwiązania
Projekt założeń zawiera interesujące rozwiązania w zakresie zasad podejmowania decyzji o zakładaniu lub rozbudowie systemów monitoringu wizyjnego w otwartej przestrzeni publicznej. Zakłada się tutaj włączenie społeczności lokalnej i przeprowadzanie szerokich konsultacji społecznych. W przekonaniu Rady Legislacyjnej rozwiązania takie – wzmacniające instytucje społeczeństwa obywatelskiego – zasługują na aprobatę. Omawiane rozwiązanie, ze względu na konstytucyjną regułę niezbędności ingerencji w prawo do prywatności, powinno być jednak uzupełnione o konieczność badania przez organy władzy publicznej, czy istnieje możliwość zapewnienia bezpieczeństwa osób i mienia przy zastosowaniu środków mniej dolegliwych dla jednostek. Łatwość instalowania urządzeń rejestrujących obraz może sprawiać, że organy władzy publicznej będą sięgać do tego rozwiązania bez uprzedniego zbadania, czy ten sam cel konstytucyjny nie mógłby być osiągnięty przy zastosowaniu środków mniej ingerujących w prywatność i dane osobowe jednostek - dodają eksperci.