Pytanie do ETS: jak karać rolnika-naciągacza ubiegającego się o dotacje

Sąd Najwyższy postawił pytanie Trybunałowi Sprawiedliwości o sposób ukarania rolnika, który złożył wniosek o dotacje unijne zawyżając wielkość posiadanego gruntu. Rolnik został ukarany karą pozbawienia wolności w zawieszeniu, sankcją pieniężną i zakazem starania się o dotacje przez kolejne trzy lata.

Sąd Najwyższy. w wyniku rozpoznania kasacji Prokuratora Generalnego w sprawie oskarżonego Łukasza B. postanowił na podstawie art. 267 Traktatu o funkcjonowaniu UE zadać następujące pytanie Trybunałowi Sprawiedliwości:
"Jaki jest charakter prawny sankcji przewidzianej w art. 138 rozporządzenia Komisji Wspólnot Europejskich Nr 1973/2004 r. ustanawiającego szczegółowe zasady zastosowania rozporządzenia Komisji Nr 1782/2003 w sprawie systemów wsparcia przewidzianych w tytułach IV i IVa tego rozporządzenia oraz wykorzystania gruntów zarezerwowanych do produkcji surowców, polegającej na pozbawieniu rolnika dopłat bezpośrednich w kolejnych latach następujących po roku, w którym rolnik złożył nieprawdziwe oświadczenie co do wielkości areału stanowiącego podstawę dopłat bezpośrednich?"

Wniesienie sprawy do Trybunału jest obligatoryjne, gdyż od wyroków Sądu Najwyższego nie można się odwołać. Nie ma przy tym znaczenia okoliczność, że w wypadku uchylenia zaskarżonego postanowienia, orzeczenie Sądu Najwyższego nie będzie „ostatnim słowem w procesie”, albowiem alternatywną możliwością jest oddalenie kasacji, które definitywnie zamknęłoby tok postępowania w sprawie. Stan faktyczny przedstawiał się następująco. Rolnik Łukasz B., złożył w 2005 roku wniosek w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa o przyznanie płatności bezpośredniej do gruntów. We wniosku tym podał  nieprawdziwe dane o ilości uprawianych gruntów rolnych i prowadzonych upraw na tych gruntach, zawyżając deklarację dotyczącą powierzchni użytkowanej rolniczo (podano 212,78 ha zamiast rzeczywistych 113,49 ha). W czerwcu 2006 r. Kierownik Biura Powiatowego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w N. wydał decyzję odmawiającą przyznania płatności bezpośredniej do gruntów rolnych w 2005 roku, a ponadto nałożył sankcję w postaci utraty dopłat bezpośrednich do gruntów rolnych w trzech kolejnych latach następujących po roku, w którym nastąpiło złożenie nierzetelnego wniosku.

Następnie Sąd Rejonowy w G., wyrokiem z dnia 14 lipca 2009 r., sygn. II K 228/08 skazał Łukasza B. za popełnienie przestępstwa oszustwa subwencyjnego przewidzianego w art. 297 § 1 kk. Łukaszowi B. wymierzono karę pozbawienia wolności w wymiarze 8 miesięcy z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 2 lat, a nadto karę grzywny w rozmiarze 80 stawek dziennych po 20 PLN każda. Wyrok ten zaskarżony został apelacją przez obrońcę oskarżonego, który podniósł zarzuty obrazy prawa procesowego i błędów w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia. Rozpoznając apelację, Sąd Okręgowy w S. doszedł do przekonania, że uprzednie wymierzenie oskarżonemu sankcji o charakterze administracyjnym za to samo zachowanie, które było przedmiotem rozpoznania w sprawie karnej, czyni postępowanie karne niedopuszczalnym i wyrokiem z 19 marca 2010 r., umorzył je.

Wyrok Sądu Okręgowego w S. zaskarżony został kasacją przez Prokuratora Generalnego, który zarzucił mu rażące naruszenie przepisu postępowania, a mianowicie art. 17 § 1 pkt 11 k.p.k., na podstawie którego postępowanie karne zostało umorzone. Autor kasacji domaga się uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy Sądowi Okręgowemu w S. do ponownego rozpoznania.
Rozpoznając kasację, Sąd Najwyższy doszedł do przekonania, że w sprawie zostały spełnione określone w art. 267 Traktatu o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) przesłanki wystąpienia z wnioskiem do Trybunału