Pytanie pochodzi z publikacji Serwisu BHP.

W myśl art. 57b ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 748) za wypadek w drodze do pracy lub z pracy uważa się nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną, które nastąpiło w drodze do lub z miejsca wykonywania zatrudnienia lub innej działalności stanowiącej tytuł ubezpieczenia rentowego, jeżeli droga ta była najkrótsza i nie została przerwana. Uważa się, że wypadek nastąpił w drodze do pracy lub z pracy, mimo że droga została przerwana, jeżeli przerwa była życiowo uzasadniona i jej czas nie przekraczał granic potrzeby, a także wówczas, gdy droga, nie będąc najkrótszą, była dla ubezpieczonego, ze względów komunikacyjnych, najdogodniejsza.
Za drogę do lub z pracy uważa się oprócz drogi z domu do pracy lub z pracy do domu, również drogę do miejsca lub z miejsca:
1. innego zatrudnienia lub innej działalności stanowiącej tytuł ubezpieczenia rentowego,
2. zwykłego wykonywania funkcji lub zadań zawodowych albo społecznych,
3. zwykłego spożywania posiłków,
4. odbywania nauki lub studiów.
Ustalenia okoliczności i przyczyn wypadku w drodze do lub z pracy dokonuje się na zasadach określonych w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 24 grudnia 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad oraz trybu uznawania zdarzenia za wypadek w drodze do pracy lub z pracy, sposobu jego dokumentowania, wzoru karty wypadku w drodze do pracy lub z pracy oraz terminu jej sporządzania (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 924) – dalej r.u.z.w.p.

Zobacz także: Dłuższy okres wyczekiwania przedsiębiorców na zasiłek chorobowy>>

Przepisy r.u.z.w.p. obligują pracodawcę do sporządzenia – po ustaleniu okoliczności i przyczyn zdarzenia, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia uzyskania zawiadomienia o wypadku – karty wypadku w drodze do pracy lub z pracy. Dokument ten, zgodnie z art. 92 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 1502 z późn. zm.), stanowi podstawę do wypłaty pracownikowi 100% wynagrodzenia za czas niezdolności pracownika do pracy wskutek wypadku w drodze do pracy lub z pracy. Wynagrodzenie to, a właściwie zasiłek chorobowy, zgodnie z art. 4 ust. 3 pkt 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 159) – dalej u.ś.p.u.s. przysługuje już od pierwszego dnia ubezpieczenia chorobowego.
Przepisy art. 61 ust. 1 u.ś.p.u.s. uzależniają obowiązek ustalania prawa do zasiłku chorobowego, jego wysokości, a także wypłaty - od liczby zgłoszonych do ubezpieczenia chorobowego zgłoszonych przez danego płatnika. Jeżeli jest ich więcej niż 20, obowiązki te spoczywają na płatnikach składek, jeżeli nie więcej niż 20 – na ZUS. Liczbę ubezpieczonych, o której mowa, ustala się według stanu na dzień 30 listopada poprzedniego roku kalendarzowego, a w stosunku do płatników składek, którzy na ten dzień nie zgłaszali nikogo do ubezpieczenia chorobowego - według stanu na pierwszy miesiąc, w którym dokonali takiego zgłoszenia.
Jeśli więc pracodawca, którego pracownik uległ wypadkowi w drodze do lub z pracy, zatrudnia więcej niż 20 pracowników, nie ma on (pracodawca) obowiązku przekazywania karty wypadku w drodze do pracy lub z pracy do ZUS, ponieważ to na nim ciąży obowiązek naliczenia i wypłacenia zasiłku chorobowego w odpowiedniej wysokości (w tym przypadku 100% podstawy wymiaru składek). Jeżeli jednak zatrudnia mniej niż 20 pracowników, powinien przekazać kartę do ZUS celem odpowiedniego naliczenia zasiłku chorobowego.

Zobacz także: Jak rozumieć pojęcie "uzasadnionej życiowo" przerwy w drodze z pracy do domu?>>

Więcej na ten temat w Serwisie BHP.