Gmina zwróciła się o przywrócenie terminu do złożenia wniosku o odroczenie terminu płatności opłaty podwyższonej za składowanie odpadów na składowisku odpadów innych niż niebezpieczne i obojętne wraz z wnioskiem o odroczenie terminu płatności tej opłaty. SKO utrzymało w mocy decyzję odmawiającą odroczenia terminu płatności opłaty.

WSA rozpatrując skargę podkreślił, iż ustalenie podwyższonej opłaty za korzystanie ze środowiska i kwestia odroczenia terminu płatności podwyższonej opłaty za korzystanie ze środowiska to dwie różne sprawy. Tylko pierwsza z nich ma za przedmiot należności pieniężne, których wartość podlega określeniu w postępowaniu administracyjnym. Przedmiotem tej drugiej jest wartość niematerialna (odroczenie terminu płatności), a jej rozstrzygnięcie zależy od spełnienia zupełnie innych przesłanek, niż te, które warunkują ustalenie opłaty podwyższonej za korzystanie ze środowiska.

Z ustaleń wynika, iż przyczyną wymierzenia tej opłaty gminie, było składowanie przez nią odpadów bez zatwierdzonej instrukcji eksploatacji składowiska odpadów, co ma zdaniem WSA, kluczowe znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Należy bowiem zwrócić uwagę na to, iż jednym z warunków uwzględnienia wniosku o odroczenie terminu płatności opłaty podwyższonej jest terminowa realizacja przedsięwzięcia, którego wykonanie zapewni usunięcie przyczyn ponoszenia podwyższonych opłat w okresie nie dłuższym niż 5 lat od dnia złożenia wniosku. Należy jednak podkreślić, że podstawę uwzględnienia wniosku o odroczenie mogą stanowić tylko te przedsięwzięcia, których realizacja zapewni usunięcie przyczyn ponoszenia opłat podwyższonych lub kar pieniężnych. Jeżeli zatem podmiot korzystający ze środowiska realizuje przedsięwzięcie, które może wpłynąć na poprawę warunków korzystania ze środowiska w zakresie, za który została wymierzona kara pieniężna, powinien mieć możliwość ubiegania się w związku z tym o odroczenie terminu płatności kary pieniężnej.

Za przedsięwzięcie usuwające przyczynę ponoszenia opłaty podwyższonej nie można natomiast uznać ubiegania się przez podmiot korzystający ze środowiska o decyzję, w związku z brakiem której musiał ponieść on opłatę podwyższoną. W takim przypadku trudno bowiem mówić o podejmowaniu przez podmiot korzystający ze środowiska realizacji przedsięwzięcia. Uzyskanie decyzji zezwalającej na korzystanie ze środowiska w żadnym bowiem razie nie wpłynie na zmniejszenie oddziaływania na to ostatnie.

Z takim przypadkiem mamy do czynienia w rozpatrywanej sprawie. Z akt sprawy wynika, iż realizacja przez skarżącą przedsięwzięcia w rozumieniu art. 317 – 318 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2008 r. Nr 25, poz. 150 ze zm.) polegała na opracowywaniu instrukcji eksploatacji składowiska. W opinii WSA opracowywania takiej instrukcji nie można uznać za przedsięwzięcie usuwające przyczynę ponoszenia opłaty podwyższonej. Zatem przedsięwzięcia polegającego na opracowywaniu instrukcji eksploatacji składowiska odpadów nie można uznać za przedsięwzięcie usuwające, w rozumieniu art. 317 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2008 r. Nr 25, poz. 150 ze zm.) przyczynę ponoszenia opłaty podwyższonej, gdyż zostało ono dokonane w związku z ubieganiem się przez skarżącą, tj. podmiot korzystający ze środowiska, o decyzję, w związku z brakiem której musiała ponieść opłatę podwyższoną.

Na podstawie: Wyrok WSA w Lublinie z 30 marca 2012 r., sygn. akt II SA/Lu 1003/11