(2004/573/WE)(Dz.U.UE L z dnia 6 sierpnia 2004 r.)
RADA UNII EUROPEJSKIEJ,
uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 63 ust. 3 lit. b),
uwzględniając inicjatywę Republiki Włoskiej(1),
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) Szeroko zakrojony plan w celu zwalczania nielegalnej imigracji i handlu ludźmi w Unii Europejskiej(2), zatwierdzony przez Radę w dniu 28 lutego 2002 r., który został stworzony na podstawie komunikatu Komisji z dnia 15 listopada 2001 r. dla Rady i Parlamentu Europejskiego w sprawie wspólnej polityki dotyczącej nielegalnej imigracji, ustanawia, że polityka readmisji i wydalania jest integralnym i istotnym elementem walki z nielegalną imigracją. W tym celu Szeroko Zakrojony Plan podkreśla konieczność wzmocnienia kilku praktycznych środków, włącznie z ustanowieniem wspólnego podejścia i współpracy między Państwami Członkowskimi w odniesieniu do wprowadzenia w życie środków wydalania. Dlatego powinny zostać przyjęte wspólne normy procedur wydalania.
(2) Plan zarządzania granicami zewnętrznymi Unii Europejskiej, zatwierdzony przez Radę w dniu 13 czerwca 2002 r., który został stworzony na podstawie komunikatu Komisji z dnia 7 maja 2002 r. dla Rady i Parlamentu Europejskiego "Ku zintegrowanemu zarządzaniu granicami zewnętrznymi Państw Członkowskich Unii Europejskiej", przewiduje racjonalne operacje repatriacji jako jeden ze środków i działań zintegrowanego zarządzania granicami zewnętrznymi Państw Członkowskich Unii Europejskiej.
(3) Program Działań na rzecz Wydalenia, zatwierdzony przez Radę w dniu 28 listopada 2002 r., który został stworzony na podstawie Zielonej Księgi Komisji z dnia 10 kwietnia 2002 r. w sprawie polityki wydalania nielegalnych rezydentów, jak również komunikatu Komisji z dnia 14 października 2002 r. dla Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie wspólnotowej polityki wydalania nielegalnych imigrantów, zaleca, jako jeden ze środków i działań z uwzględnieniem udoskonalonej współpracy operacyjnej między Państwami Członkowskimi, aby wydalanie obywateli państw trzecich będących nielegalnymi rezydentami w Państwie Członkowskim było tak skuteczne, jak to jest możliwe poprzez rozdział istniejących możliwości organizowania wspólnych lotów.
(4) Ważne jest unikanie próżni przez Wspólnotę w zakresie organizacji wspólnych lotów.
(5) Od dnia 1 maja 2004 r. Rada nie może działać z inicjatywy Państwa Członkowskiego.
(6) Rada wykorzystała wszelkie możliwości otrzymania na czas opinii Parlamentu Europejskiego.
(7) W tych wyjątkowych okolicznościach powinna zostać przyjęta decyzja bez opinii Parlamentu Europejskiego.
(8) Państwa Członkowskie mają wprowadzić w życie niniejszą decyzję z poszanowaniem praw człowieka i podstawowych wolności, w szczególności Europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności z dnia 4 listopada 1950 r., Konwencję Narodów Zjednoczonych przeciwko torturom i innemu okrutnemu, nieludzkiemu lub poniżającemu traktowaniu, lub karaniu z dnia 10 grudnia 1984 r., Konwencję Genewską z dnia 28 lipca 1951 r. i Protokołu z Nowego Jorku do niej z dnia 31 stycznia 1967 r., odnoszącego się do statusu uchodźców, Konwencji Praw Dziecka z dnia 20 listopada 1989 r., oraz Karty Podstawowych Praw Unii Europejskiej z dnia 18 grudnia 2000 r.(3).
(9) Niniejsza decyzja powinna stosować się bez uszczerbku dla odpowiednich instrumentów międzynarodowych w zakresie wydalenia drogą powietrzną, takich jak Załącznik 9 do Konwencji z Chicago o międzynarodowym lotnictwie cywilnym (ICAO) z 1944 r. oraz odnośnych dokumentów Europejskiej Konferencji Lotnictwa Cywilnego (ECAC).
(10) Niewiążące Wspólne wytyczne w sprawie postanowień dotyczących tajności w odniesieniu do wspólnych wydaleń droga powietrzną powinny zapewniać użyteczną pomoc we wprowadzaniu w życie niniejszej decyzji.
(11) Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu w sprawie stanowiska Danii, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i do Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, Dania nie uczestniczy w przyjęciu niniejszej decyzji i w związku z tym nie jest nim związana, ani mu nie podlega. Jednakże uwzględniając, że niniejsza decyzja rozbudowuje dorobek Schengen w rozumieniu przepisów tytułu IV część trzecia Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, zgodnie z art. 5 wspomnianego Protokołu, Dania podejmuje decyzję o wprowadzeniu niniejszego instrumentu do własnego prawa krajowego w okresie sześciu miesięcy po przyjęciu niniejszej decyzji przez Radę.
(12) W odniesieniu do Republiki Islandii i Królestwa Norwegii, niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, w rozumieniu Umowy zawartej przez Radę Unii Europejskiej i Republikę Islandii oraz Królestwo Norwegii dnia 18 maja 1999 r. dotyczącej włączenia tych dwóch państw we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen(4), mieszczących się w obszarze określonym w art. 1 pkt A decyzji Rady 1999/437/WE z dnia 17 maja 1999 r. w sprawie niektórych ustaleń w związku ze stosowaniem tej Umowy(5). W wyniku procedur określonych w wymienionej wyżej Umowie prawa i obowiązki wypływające z niniejszej decyzji stosuje się również do tych dwóch państw oraz w stosunkach pomiędzy tymi państwami a Państwami Członkowskimi Wspólnoty Europejskiej, do których niniejsza decyzja jest adresowana.
(13) Zjednoczone Królestwo oraz Irlandia, zgodnie z art. 3 Protokołu w sprawie stanowiska Zjednoczonego Królestwa i Irlandii, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, wyraziły życzenie przyjęcia i stosowania niniejszej decyzji,
PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:
Sporządzono w Luksemburgu, dnia 29 kwietnia 2004 r.
|
W imieniu Rady |
|
M. McDOWELL |
|
Przewodniczący |
______
(1) Dz.U. C 223 z 19.9.2003, str. 3.
(2) Dz.U. C 142 z 14.6.2002, str. 23.
(3) Dz.U. C 364 z 18.12.2000, str. 1.
(4) Dz.U. L 176 z 10.7.1999, str. 36.
(5) Dz.U. L 176 z 10.7.1999, str. 31.