Konwencja w sprawie współpracy na rzecz ochrony i trwałego użytkowania Dunaju. Sofia.1994.06.29.

KONWENCJA

w sprawie współpracy na rzecz ochrony i trwałego użytkowania Dunaju

(Konwencja o ochronie Dunaju)

PREAMBUŁA

Umawiające się Strony,

POWODOWANE silnym zamiarem zintensyfikowania współpracy w dziedzinie ochrony i wykorzystania wody;

W TROSCE o pojawienie się oraz zagrożenie występowaniem, w krótkim lub długim terminie, negatywnych skutków zmiany warunków cieków wodnych w dorzeczu Dunaju dla środowiska naturalnego, gospodarki oraz dobrobytu państw naddunajskich;

PODKREŚLAJĄC pilną potrzebę wzmocnienia krajowych i międzynarodowych środków mających na celu zapobieganie, kontrolę oraz zmniejszenie znaczącego transgranicznego negatywnego wpływu uwalniania substancji niebezpiecznych oraz składników pokarmowych do środowiska wodnego w dorzeczu Dunaju, zwracając należytą uwagę na Morze Czarne;

POCHWALAJĄC środki już podjęte w ramach krajowej inicjatywy państw naddunajskich oraz na poziomie dwustronnej i wielostronnej współpracy, jak również wysiłki już podjęte w ramach KBWE przez Europejską Komisję Gospodarczą Narodów Zjednoczonych oraz przez Wspólnotę Europejską w celu wspierania dwustronnej i wielostronnej współpracy mającej na celu zapobieganie zanieczyszczeniom i kontrolę zanieczyszczeń o charakterze transgranicznym, zrównoważonej gospodarki wodnej, racjonalnego wykorzystania i zachowania zasobów wodnych;

ODNOSZĄC SIĘ w szczególności do Konwencji o ochronie i użytkowaniu cieków transgranicznych i jezior międzynarodowych z dnia 17 marca 1992 roku, jak również do istniejącej dwu- i wielostronnej współpracy między państwami naddunajskimi, która będzie kontynuowana oraz zostanie wzięta pod uwagę w ramach współpracy wszystkich państw naddunajskich, jak również wskazując na Konwencję w sprawie ochrony Morza Czarnego przed zanieczyszczeniem z dnia 21 kwietnia 1992 roku;

DĄŻĄC do trwałej poprawy stanu oraz ochrony rzeki Dunaj oraz wód na obszarze zlewiska, w szczególności w kontekście transgranicznym, oraz do zrównoważonej gospodarki wodnej, należycie uwzględniając interesy państw naddunajskich w zakresie wykorzystania wody, jednocześnie przyczyniając się do ochrony środowiska morskiego Morza Czarnego,

UZGODNIŁY, CO NASTĘPUJE:

CZĘŚĆ  I

POSTANOWIENIA OGÓLNE

Artykuł  1

Definicje

Do celów niniejszej Konwencji:

a) "państwa naddunajskie" oznaczają suwerenne państwa dzielące znaczącą część obszaru zlewiska wodnego rzeki Dunaj. Zakłada się, że znacząca część to część przekraczająca 2.000 km² całego obszaru zlewiska wodnego;

b) "obszar zlewiska" rzeki Dunaj oznacza wodne dorzecze rzeki tak długo, jak jest on dzielony przez Umawiające się Strony;

c) "wpływ transgraniczny" oznacza znaczący negatywny wpływ na środowisko rzeczne, wynikający ze zmian warunków wód, spowodowany działalnością ludzką oraz wychodzący poza obszar jurysdykcji Umawiającej się Strony. Zmiany te mogą mieć wpływ na życie i dobra, bezpieczeństwo zakładów oraz dane ekosystemy wodne;

d) "substancje niebezpieczne" oznaczają substancje posiadające toksyczne, rakotwórcze, mutageniczne, teratogeniczne lub bioakumulacyjne działanie, w szczególności te, które są trwałe oraz mające znaczący negatywny wpływ na żyjące organizmy;

e) "substancje niebezpieczne dla wody" oznaczają substancje o bardzo wysokim stopniu zagrożenia w odniesieniu do zasobów wody, dlatego też obchodzenie się z nimi wymaga specjalnych środków zapobiegawczych i ochronnych;

f) "punktowe i niepunktowe źródła zanieczyszczenia wody" oznaczaja źródła zanieczyszczeń oraz składników pokarmowych, których obecność w wodzie jest spowodowana albo przez lokalne zrzuty (źródło punktowe), albo przez czynniki rozproszone na obszarach zlewiska (źródła niepunktowe);

g) "bilans wodny" oznacza stosunek naturalnego środowiska wodnego całego dorzecza rzeki do jego składników (opadów atmosferycznych, parowania, powierzchniowych i podziemnych odpływów). Dodatkowo włącza się składnik obecnych skutków wywołanych działaniami człowieka, wynikających ze zużycia wody, i wpływający na ilość wody;

h) "dane łączące" oznaczają dane zebrane, dotyczące bilansu wodnego w górze rzeki, o tyle, o ile mają zastosowanie jako wkład niezbędny do przetworzenia bilansu wodnego w dole rzeki oraz ogólnego bilansu wodnego w rzece Dunaj. W tym stopniu dane łączące obejmują składniki bilansu wodnego dla wszystkich znacznych wód transgranicznych w ramach obszarów zlewiska rzeki Dunaj. Dane łączące odnoszą się do przekroju wód transgranicznych w przypadku gdy wyznaczają, przecinają lub znajdują się na granicach między Umawiającymi się Stronami;

i) "Międzynarodowa Komisja" oznacza organizację ustanowioną na podstawie artykułu 18 niniejszej Konwencji.

Artykuł  2

Cele i zasady współpracy

1. Umawiające się Strony dążą do osiągnięcia celów zrównoważonej i słusznej gospodarki wodnej, włączając ochronę, polepszenie oraz racjonalne wykorzystanie wód powierzchniowych oraz wody gruntowej na obszarach zlewiska. Ponadto Umawiające się Strony robią wszystko, co w ich mocy, aby kontrolować niebezpieczeństwo wynikające z powodzi, powstawania lodu oraz wypadków z udziałem substancji niebezpiecznych dla wody rzeki Dunaj. Ponadto Umawiające się Strony dołożą wszelkich starań, by przyczynić się do ograniczenia zanieczyszczeń Morza Czarnego z obszaru zlewiska.

2. Umawiające się Strony na mocy postanowień niniejszej Konwencji współpracują w podstawowych kwestiach dotyczących gospodarki wodnej oraz podejmują wszelkie właściwe środki prawne, administracyjne i techniczne, aby przynajmniej zachować i poprawić obecny stan środowiska i warunki jakościowe wody w rzece Dunaj oraz wód na obszarze jej zlewiska oraz aby zapobiec i ograniczyć w możliwym stopniu negatywne wpływy i zmiany mające miejsce lub mogące wystąpić.

3. W tym celu Umawiające się Strony, biorąc pod uwagę pilność środków mających na celu ograniczenie zanieczyszczenia wody oraz racjonalne, zrównoważone wykorzystanie wody, określają właściwe priorytety oraz wzmacniają, harmonizują i koordynują środki podjęte oraz planowane do podjęcia na poziomie krajowym i międzynarodowym w dorzeczu Dunaju mające na celu stały rozwój i ochronę środowiska naturalnego rzeki Dunaj. Cel ten w szczególności skierowany jest na zapewnienie zrównoważonego wykorzystania zasobów wodnych do celów komunalnych, przemysłowych i rolniczych, jak również ochronę i odtworzenie ekosystemów oraz na objęcie także innych wymagań związanych ze zdrowiem publicznym.

4. Zasada "zanieczyszczający płaci" oraz zasada ostrożności stanowią podstawę wszystkich środków mających na celu ochronę rzeki Dunaj oraz wód na obszarze jej zlewiska.

5. Współpraca w zakresie gospodarki wodnej ma na celu zrównoważone gospodarowanie wodą, czyli kryteria stałego, przyjaznego dla środowiska rozwoju, które jednocześnie są skierowane na:

– utrzymanie ogólnej jakości życia,

– utrzymanie trwałego dostępu do zasobów naturalnych,

– uniknięcie trwałych szkód wyrządzonych w środowisku naturalnym oraz zapewnienie ochrony ekosystemom,

– przejawianie podejścia zapobiegawczego.

6. Stosowanie niniejszej Konwencji w żadnym razie nie powoduje znacznego bezpośredniego lub pośredniego wzrostu wpływu na rzeczne środowisko naturalne.

7. Każda z Umawiających się Stron ma prawo przyjąć i zastosować środki bardziej rygorystyczne niż te wynikające z postanowień niniejszej Konwencji.

Artykuł  3

Zakres

1. Niniejszą Konwencję stosuje się do obszaru zlewiska rzeki Dunaj określonego na mocy artykułu 1 litera b).

2. Niniejszą Konwencję stosuje się w szczególności do następujących planowanych działań lub trwających środków w zakresie, w jakim wywołują lub mogą wywołać skutki transgraniczne:

a) zrzutu ścieków, wpływu składników pokarmowych i substancji niebezpiecznych zarówno ze źródeł punktowych i niepunktowych, jak również zrzutu termicznego;

b) planowanych działań i środków w dziedzinie wodnych robót budowlanych, w szczególności przepisów, a także kontroli poziomu odpływu i kumulacji cieków wodnych, regulacji spływu wód oraz zmniejszenia zagrożeń spowodowanych lodem, jak również wpływu instalacji w lub obok cieku wodnego na jego system hydrauliczny;

c) innych planowanych działań i środków dotyczących wykorzystania wody, takich jak wykorzystywanie energii wodnej, przesył i odbiór wody;

d) działania istniejących konstrukcji hydrotechnicznych, np.: zbiorników oraz elektrowni wodnych; środków mających na celu zapobieganie wpływowi na środowisko naturalne, włączając pogorszenie warunków hydrologicznych, erozję, abrazję, powodzie oraz przepływ osadów; środków mających na celu ochronę ekosystemów;

e) obchodzenia się z substancjami niebezpiecznymi dla wody oraz zapobieganie wypadkom.

3. Niniejsza Konwencja jest stosowana w stosunku do kwestii rybołówstwa oraz żeglugi śródlądowej, w przypadku gdy dotyczą one problemów związanych z ochroną wody przed zanieczyszczeniami powodowanymi przez te działania.

Artykuł  4

Formy współpracy

Formy współpracy na mocy niniejszej Konwencji są z reguły następujące:

a) konsultacje i wspólne działania w ramach Międzynarodowej Komisji na mocy postanowień niniejszej Konwencji;

b) wymiana informacji dotyczących dwu- i wielostronnych umów, przepisów prawnych oraz w sprawie środka w dziedzinie gospodarki wodnej; wymiana dokumentów prawnych i dyrektyw oraz innych publikacji; inne formy wymiany informacji i doświadczeń.

CZĘŚĆ  II

WSPÓŁPRACA WIELOSTRONNA

Artykuł  5

Zapobieganie, kontrola i ograniczenie wpływu transgranicznego

1. Umawiające się Strony rozwijają, przyjmują i wprowadzają w życie odpowiednie środki prawne, administracyjne i techniczne, jak również przewidują krajowe warunki wstępne oraz podstawy wymagane w celu zapewnienia efektywnej ochrony jakości wody i zrównoważonego wykorzystania wody oraz konieczne do zapobiegania, kontroli i ograniczenia wpływu transgranicznego.

2. W tym celu Umawiające się Strony oddzielnie lub wspólnie podejmują w szczególności środki wymienione poniżej:

a) rejestrowanie warunków naturalnych zasobów wodnych obszaru zlewiska rzeki Dunaj, stosując uzgodnione parametry ilości i jakości, jak również daną metodologię;

b) przyjęcie przepisów prawa określających wymagania dotyczące terminów, jakie mają być spełnione w odniesieniu do zrzutów ścieków;

c) przyjęcie przepisów prawa określających sposób obchodzenia się z substancjami niebezpiecznymi dla wody;

d) przyjęcie przepisów prawa dotyczących ograniczenia ilości składników pokarmowych lub niebezpiecznych substancji ze źródeł niepunktowych, w szczególności dotyczących stosowania składników pokarmowych oraz środków ochrony roślin i pestycydów w rolnictwie;

e) w celu zharmonizowania tych przepisów na wysokim poziomie ochrony, jak również zharmonizowanego wprowadzania w życie odpowiednich środków Umawiające się Strony biorą pod uwagę wyniki oraz propozycje przedstawione przez Międzynarodową Komisję;

f) Umawiające się Strony współpracują oraz podejmują właściwe środki, aby uniknąć transgranicznego wpływu odpadów i substancji niebezpiecznych, w szczególności pochodzących z transportu.

Artykuł  6

Szczególne środki ochronne zasobów wodnych

Umawiające się Strony podejmują właściwe środki mające na celu zapobieganie wpływom transgranicznm lub ograniczenie ich oraz zrównoważone i słuszne wykorzystanie zasobów wodnych, jak również ochronę zasobów ekologicznych, zwłaszcza:

a) określenie zasobów wody gruntowej podlegających długoterminowej ochronie, jak również stref ochronnych cennych dla celów istniejących lub przyszłych zasobów wody pitnej;

b) zapobieganie zanieczyszczeniu zasobów wody gruntowej, w szczególności tych, które w perspektywie długoterminowej są przeznaczone na zasoby wody pitnej, spowodowanemu w szczególności przez azotany, środki ochrony roślin i pestycydy, jak również inne substancje niebezpieczne;

c) minimalizowanie zagrożeń przypadkowego zanieczyszczenia poprzez środki zapobiegawcze i środki kontroli;

d) uwzględnienie możliwych wpływów na jakość wody, wynikających z planowanych działań oraz realizowanych środków na podstawie artykułu 3 ustęp 2;

e) ocenianie znaczenia różnych biotopowych elementów środowiska dla środowiska rzecznego oraz proponowanie środków dla poprawy wodnych i przybrzeżnych warunków ekologicznych.

Artykuł  7

Ograniczenie emisji: cele jakościowe i kryteria dotyczące wody

1. Umawiające się Strony, biorąc pod uwagę propozycje Międzynarodowej Komisji, określają dopuszczalne wielkości emisji mające zastosowanie do pojedynczych sektorów przemysłu lub branż pod względem ilości zanieczyszczeń i ich koncentracji oraz oparte w możliwie najlepszy sposób na dostępnych technologiach niskoodpadowych i bezodpadowych u źródła. W przypadku gdy substancje niebezpieczne są uwalniane, dopuszczalne wielkości emisji są oparte na najlepszych dostępnych technikach obniżania zanieczyszczeń u źródła i/lub oczyszczania ścieków. W przypadku ścieków komunalnych dopuszczalne wielkości emisji są oparte na zastosowaniu przynajmniej oczyszczania biologicznego lub równoważnego poziomu oczyszczania.

2. Postanowienia uzupełniające, dotyczące zapobiegania uwalnianiu substancji niebezpiecznych i składników pokarmowych lub ograniczania go, rozwijane są przez Umawiające się Strony dla źródeł niepunktowych, w szczególności w przypadku gdy głównym źródłami są zanieczyszczenia pochodzące z rolnictwa, biorąc pod uwagę najlepszą praktykę środowiskową.

3. Do celów ustępów 1 i 2 załącznik II do niniejszej Konwencji zawiera wykaz sektorów przemysłu i branż, jak również dodatkowy wykaz substancji niebezpiecznych i grup substancji, zrzutowi których ze źródeł punktowych i niepunktowych zapobiega się lub znacznie go ogranicza. Uaktualnienie załącznika II leży w gestii Międzynarodowej Komisji.

4. Dodatkowo Umawiające się Strony, w stosownym przypadku, określają cele jakościowe wody oraz stosują kryteria jakości wody do celów zapobiegania, kontrolowania i ograniczania wpływu transgranicznego. Ogólne wytyczne dotyczące tych kwestii są podane w załączniku III, który jest stosowany oraz precyzowany przez Umawiające się Strony odpowiednio, zarówno na poziomie krajowym, jak i wspólnie.

5. W celu efektywnego ograniczania emisji na obszarach podlegających ich jurysdykcji Umawiające się Strony zapewniają konieczne warunki wstępne i wprowadzenie w życie.

Zapewniają one, że:

a) krajowe przepisy dotyczące ograniczania emisji oraz narzucony poziom norm są harmonizowane krok po kroku z ograniczaniem emisji zgodnie z Konwencją;

b) zrzuty ścieków, bez wyjątku, oparte są na zezwoleniu nałożonym przez właściwe organy z wyprzedzeniem i na ograniczony okres ważności;

c) przepisy i zezwolenia dotyczące środków zapobiegawczych i środków kontroli w przypadku nowych lub zmodernizowanych zakładów przemysłowych, w szczególności gdy wykorzystują one substancje niebezpieczne, są ukierunkowane na najlepsze dostępne techniki oraz są wprowadzane w życie na zasadzie pierwszeństwa;

d) wprowadzane są przepisy bardziej rygorystyczne niż normy, a w pojedynczych przypadkach nawet zakazy, jeśli właściwość odbiornika wodnego oraz jego ekosystemu tego wymaga w związku z ustępem 4;

e) właściwe organy nadzorują zgodność prowadzonych działań, które mogą wywołać skutki transgraniczne, z wydanymi zezwoleniami i wprowadzonymi przepisami;

f) stosuje się ocenę wpływu na środowisko zgodnie z przepisami ponadnarodowymi i międzynarodowymi lub inne procedury ewaluacji i oceny skutków środowiskowych;

g) przy planowaniu, udzielaniu zezwoleń oraz realizacji działań i środków określonych w artykule 3 ustęp 2 i w artykule 16 ustęp 2, właściwe organy biorą pod uwagę zagrożenie wypadków z udziałem substancji niebezpiecznych dla wody poprzez wprowadzenie środków zapobiegawczych oraz poprzez ustalenie przepisów dotyczących powypadkowych środków reagowania.

Artykuł  8

Inwentaryzacje emisji, programy działania i przeglądy postępu

1. Umawiające się Strony podejmują się okresowych inwentaryzacji odpowiednich punktowych i niepunktowych źródeł zanieczyszczenia na obszarze zlewiska rzeki Dunaj, włączając już podjęte środki zapobiegawcze i ograniczające zanieczyszczanie dotyczące odpowiednich zrzutów, jak również rzeczywistą efektywność tych środków, biorąc należycie pod uwagę artykuł 5 ustęp 2 literę a).

2. Na tej podstawie Umawiające się Strony stopniowo ustalają wykaz dalszych środków zapobiegawczych i ograniczających zanieczyszczenie, które mają być podjęte krok po kroku, o ile jest to niezbędne do osiągnięcia celów niniejszej Konwencji.

3. Inwentaryzacje emisji oraz wykaz środków, które mają być podjęte, stanowią podstawę rozwoju wspólnych programów działania, które mają być rozwinięte przez Umawiające się Strony, biorąc pod uwagę priorytety ustalone pod względem pilności i efektywności. Te programy działania w szczególności mają na celu ograniczenie zanieczyszczenia i obniżenie koncentracji zanieczyszczenia zarówno pochodzącego z punktowych źródeł komunalnych i przemysłowych, jak i ze źródeł niepunktowych. Obejmują one między innymi środki zapobiegawcze i ograniczające zanieczyszczanie, włączając oszacowania czasu i kosztu.

4. Dodatkowo Umawiające się Strony monitorują postęp dokonany przy wykonaniu wspólnych programów działania poprzez ustanowienie okresowych przeglądów postępu. Przeglądy te obejmują zarówno wprowadzone środki ochronne, jak i dokonany postęp w odniesieniu do warunków rzecznych w kontekście rzeczywistej oceny.

Artykuł  9

Programy monitorowania

Na podstawie działań krajowych Umawiające się Strony współpracują w zakresie monitorowania i oceny.

1. W tym celu Umawiające się Strony:

– harmonizują lub stwarzają porównywalne metody monitorowania i oceny takie, jak stosowane na poziomie krajowym, w szczególności w dziedzinie jakości rzeki, kontroli emisji, przewidywania powodzi i bilansu wodnego, w celu osiągnięcia porównywalnych wyników wykorzystywanych do wspólnych działań monitorowania i oceny,

– rozwijają uzgodnione lub wspólne systemy monitorowania wykorzystujące stacjonarne lub przenośne przyrządy pomiarowe, urządzenia do komunikacji i do przetwarzania danych,

– opracowują i realizują wspólne programy monitorowania warunków rzecznych na obszarze zlewiska Dunaju dotyczące zarówno jakości i ilości wody, osadów i ekosystemów rzecznych jako podstawę oceny wpływów transgranicznych, takich jak zanieczyszczenia o charakterze transgranicznym oraz zmiany systemów rzecznych, jak również bilans wodny, powodzie i zagrożenia spowodowane lodem,

– rozwijają wspólne lub zharmonizowane metody monitorowania i oceny zrzutów ścieków, włączając przetwarzanie, ocenę i dokumentację danych, uwzględniając zróżnicowane podejście, ze względu na specyfikę gałęzi, do ograniczania emisji (załącznik II część 1),

– opracowują inwentaryzacje odpowiednich źródeł punktowych, włączając uwolnione zanieczyszczenia (inwentaryzacje emisji) oraz oszacowują zanieczyszczenie wody pochodzące ze źródeł niepunktowych, biorąc pod uwagę załącznik II część 2; dokonują przeglądu tych dokumentów zgodnie ze stanem faktycznym.

2. W szczególności uzgadniają punkty monitorowania, cechy jakościowe rzeki oraz parametry zanieczyszczenia, regularnie oceniane dla rzeki Dunaj przy właściwej częstotliwości, biorąc pod uwagę ekologiczne i hydrologiczne cechy danego cieku wodnego, jak również typowe emisje zanieczyszczeń uwalnianych na odpowiednim obszarze zlewiska.

3. Umawiające się Strony ustanawiają, na podstawie zharmonizowanej metodologii, krajowe bilanse wodne, jak również ogólny bilans wodny dorzecza rzeki Dunaj. Jako wkład w ten cel Umawiające się Strony, w wymaganym zakresie, dostarczają danych łączących, które są dostatecznie porównywalne dzięki zastosowaniu zharmonizowanej metodologii. Na podstawie tych samych danych można również opracować bilanse wodne dla głównych dopływów rzeki Dunaj.

4. Umawiające się Strony okresowo dokonują oceny warunków jakości rzeki Dunaj oraz postępu dokonanego dzięki podjętym środkom, mającym na celu zapobieganie, kontrolę i ograniczenie wpływów transgranicznych. Wyniki zostaną podane do publicznej wiadomości we właściwych publikacjach.

Artykuł  10

Obowiązek składania sprawozdań

Umawiające się Strony składają Międzynarodowej Komisji sprawozdania w sprawie podstawowych kwestii wymaganych przez Komisję do spełniania swoich zadań. Sprawozdania te obejmują w szczególności:

a) sprawozdania i dokumenty przewidziane w niniejszej Konwencji lub zażądane przez Komisję;

b) informacje w sprawie istnienia, zawarcia, zmiany lub wycofania z dwustronnych i wielostronnych umów i traktatów regulujących ochronę i gospodarkę wodną rzeki Dunaj oraz wód na obszarze jej zlewiska lub istotne dla danych kwestii;

c) informacje w sprawie przepisów ustawowych, wykonawczych i innych ogólnych przepisów, regulujących ochronę i gospodarkę wodną rzeki Dunaj oraz wód na obszarze zlewiska lub związanych z danymi kwestiami;

d) komunikowanie, najpóźniej w ramach uzgodnionej zwłoki, po tym, jak Międzynarodowa Komisja podejmie decyzję, sposobu, ram czasowych oraz wydatków finansowych w odniesieniu do wprowadzenia w życie decyzji mających na celu działania na poziomie krajowym, takie jak zalecenia, programy i środki;

e) wyznaczenie przez Międzynarodową Komisję lub przez inne Umawiające się Strony właściwych instytucji, do których należy się zwracać w kwestii współpracy w ramach niniejszej Konwencji;

f) komunikowanie planowanych działań, które ze względu na swój charakter mogą mieć wpływ transgraniczny.

Artykuł  11

Konsultacje

1. Uwzględniając wcześniejszą wymianę informacji, zaangażowane Umawiające się Strony, na wniosek jednej lub kilku zainteresowanych Umawiających się Stron, rozpoczynają konsultacje w sprawie planowanych działań określonych w artykule 3 ustęp 2, które mogą mieć wpływ transgraniczny, o ile ta wymiana informacji lub te konsultacje nie są jeszcze objęte dwustronną lub inną współpracą międzynarodową. Konsultacje są prowadzone z reguły w ramach Międzynarodowej Komisji w celu znalezienia rozwiązania.

2. Przed podjęciem decyzji w sprawie planowanych działań właściwe organy, z wyjątkiem sytuacji zbliżającego się niebezpieczeństwa, oczekują na wyniki konsultacji, chyba że konsultacje zostały zakończone najpóźniej rok po ich rozpoczęciu.

Artykuł  12

Wymiana informacji

1. Zgodnie z ustaleniami Międzynarodowej Komisji Umawiające się Strony wymieniają dostępne zasadnie dane, między innymi w sprawie:

a) ogólnych warunków środowiska rzecznego na obszarze zlewiska rzeki Dunaj;

b) doświadczenia zdobytego w zastosowaniu i działaniu najlepszych dostępnych technik oraz wyników badań i rozwoju;

c) danych dotyczących emisji i monitorowania;

d) środków podjętych i planowanych w celu zapobiegania, kontroli i ograniczenia wpływu transgranicznego;

e) przepisów dotyczących zrzutów ścieków;

f) wypadków z udziałem substancji niebezpiecznych dla wody.

2. W celu zharmonizowania dopuszczalnych wielkości emisji Umawiające się Strony podejmują wymianę informacji w sprawie swych przepisów.

3. Jeżeli Umawiająca się Strona jest proszona przez inną Umawiającą się Stronę o dostarczenie danych lub informacji, które nie są dostępne, ta pierwsza podejmuje starania, aby sprostać prośbie, ale może uzależnić jej spełnienie od uiszczenia przez Umawiającą się Stronę, która wystosowała prośbę, rozsądnej opłaty za zebranie i, w stosownym przypadku, przetwarzanie takich danych lub informacji.

4. Do celów wykonania niniejszej Konwencji Umawiające się Strony ułatwiają wymianę najlepszych dostępnych technik, w szczególności poprzez wspieranie komercyjnej wymiany dostępnych technik, bezpośrednich kontaktów i współpracy w przemyśle, włączając wspólne przedsiębiorstwa; wymianę informacji i doświadczenia; oraz zapewnienie pomocy technicznej. Umawiające się Strony podejmują również wspólne programy szkoleń oraz organizowanie odpowiednich seminariów i spotkań.

5. Postanowienia niniejszej Konwencji nie mają wpływu na prawa i obowiązki Umawiających się Stron zgodnych z ich krajowymi przepisami ustawowymi, wykonawczymi, administracyjnymi lub przyjętymi praktykami prawnymi oraz mającymi zastosowanie uregulowaniami międzynarodowymi w odniesieniu do ochrony informacji dotyczących danych osobowych, własności intelektualnej, włączając tajemnicę przemysłową i handlową lub bezpieczeństwo narodowe.

6. Jednakże jeżeli Strona decyduje się dostarczyć innej Stronie takich informacji chronionych, Strona otrzymująca takie informacje chronione szanuje poufność otrzymanych informacji oraz warunki, na których zostały one dostarczone, oraz wykorzystuje te informacje jedynie do celów, dla których zostały dostarczone.

Artykuł  13

Ochrona przekazywanych informacji

W zakresie, w jakim na mocy Konwencji przekazywane są tajemnice przemysłowe i handlowe lub inne poufne informacje zgodnie z ustawodawstwami krajowymi, Umawiające się Strony otrzymujące takie informacje przestrzegają tajności takich informacji poprzez niewykorzystywanie ich do innych celów niż określone w niniejszej Konwencji, niepublikowanie ich ani nieudostępnianie ich osobom trzecim. W przypadku gdy którakolwiek z Umawiających się Stron nie czuje się na siłach, aby spełnić zobowiązanie dotyczące informacji poufnych, które zostały jej przekazane, bezzwłocznie informuje o tym przekazującą Umawiającą się Stronę oraz przekazuje z powrotem przekazane informacje. Dane osobowe przekazywane są Umawiającym się Stronom zgodnie z prawem krajowym przekazującej Umawiającej się Strony. Odbiorca wykorzystuje dane osobowe jedynie do celów wyszczególnionych przez przekazującą stronę oraz zgodnie z warunkami przez nią określonymi.

Artykuł  14

Informacje do publicznej wiadomości

1. Umawiające się Strony zapewniają, aby ich właściwe organy były zobowiązane do możliwie jak najszybszego udostępnienia informacji dotyczących stanu i jakości środowiska rzecznego w dorzeczu Dunaju każdej osobie fizycznej lub prawnej, za uiszczeniem rozsądnej opłaty, w odpowiedzi na każdy rozsądny wniosek, bez potrzeby wykazania interesu przez daną osobę.

2. Informacje, określone w ustępie 1 niniejszego artykułu, które są przechowywane przez władze publiczne, mogą zostać udostępnione w formie pisemnej, wizualnej, ustnej lub w formie bazy danych.

3. Postanowienia niniejszego artykułu nie mają wpływu na prawo Umawiających się Stron, zgodnie z ich krajowymi systemami prawnymi oraz mającymi zastosowanie uregulowaniami międzynarodowymi, do odmówienia wykonania wniosku o udostępnienie takich informacji, w przypadku gdy narusza to:

a) poufność postępowania władz publicznych, stosunków międzynarodowych i obrony narodowej;

b) bezpieczeństwo publiczne;

c) kwestie, które są lub były rozpatrywane przez sąd lub będące przedmiotem dochodzenia, włączając dochodzenia dyscyplinarne lub będące przedmiotem postępowania wstępnego;

d) poufność handlową i przemysłową, jak również własność intelektualną;

e) poufność danych osobowych i/lub akt;

f) materiały dostarczone przez stronę trzecią, w przypadku gdy strona ta nie jest prawnie zobowiązana, by to uczynić;

g) materiały, których ujawnienie zwiększyłoby prawdopodobieństwo zniszczenia środowiska, którego te materiały dotyczą.

4. Władze publiczne udzielają odpowiedzi osobie wnioskującej o informacje najszybciej, jak to możliwe. Powody odmowy udostępnienia wnioskowanych informacji muszą być przedstawione na piśmie.

Artykuł  15

Badania i rozwój

1. Do osiągnięcia celów niniejszej Konwencji Umawiające się Strony ustalają uzupełniające lub wspólne programy badań naukowych lub technicznych oraz, zgodnie z procedurą regulowaną przez Międzynarodową Komisję, przekazują Komisji:

a) wyniki takich uzupełniających, wspólnych lub innych odpowiednich badań, do których władze publiczne mają otwarty dostęp;

b) odpowiednie części innych programów badań naukowych i technicznych.

2. Czyniąc to, Umawiające się Strony biorą pod uwagę prace w tych dziedzinach, prowadzone lub wspierane przez właściwe międzynarodowe organizacje i agencje.

Artykuł  16

Łączność, systemy ostrzegawcze i alarmowe, plany w sytuacjach nadzwyczajnych zagrożeń

1. Umawiające się Strony zapewniają skoordynowaną lub wspólną łączność, systemy ostrzegawcze i alarmowe na obszarze dorzecza w zakresie wymaganym do uzupełnienia ustanowionych systemów oraz działających na szczeblu dwustronnym. Zasięgają one opinii w sprawie sposobów i środków zharmonizowania krajowej łączności, systemów ostrzegawczych i alarmowych oraz planów w sytuacjach nadzwyczajnych zagrożeń.

2. Umawiające się Strony w ramach Międzynarodowej Komisji informują się wzajemnie o właściwych organach i punktach kontaktowych wyznaczonych w tym celu w przypadku stanu zagrożenia, np.: zanieczyszczenia będącego skutkiem wypadku, krytycznych warunków wody, powodzi i zagrożeń spowodowanych lodem. Odpowiednio, właściwe organy współpracują w celu ustalenia wspólnych planów w sytuacjach nadzwyczajnych zagrożeń, w miarę potrzeb, dodatkowych do istniejących planów na szczeblu dwustronnym.

3. W przypadku gdy właściwe organy spostrzegają nagły wzrost substancji niebezpiecznych w rzece Dunaj lub w wodach na obszarze jej zlewiska lub też otrzymują powiadomienie o klęsce żywiołowej lub o wypadku mogącym mieć poważny wpływ na jakość wody w rzece Dunaj oraz na państwa naddunajskie w dolnym biegu Dunaju, organy te niezwłocznie informują wyznaczone punkty kontaktowe oraz Międzynarodową Komisję zgodnie z procedurą wprowadzoną przez Komisję.

4. W celu kontrolowania i ograniczania zagrożeń wynikających z powodzi, włączając zagrożenia spowodowane lodem, właściwe organy niezwłocznie informują państwa naddunajskie w dolnym biegu Dunaju, które mogą być dotknięte zagrożeniem, oraz Międzynarodową Komisję o wystąpieniu powodzi i spływającej fali powodziowej, jak również o prognozach dotyczących zagrożenia spowodowanego lodem.

Artykuł  17

Pomoc wzajemna

1. W interesie wzmocnionej współpracy i ułatwienia zgodności z zobowiązaniami nakładanymi przez niniejszą Konwencję; w szczególności w przypadku gdy stan rzeki będzie krytyczny, Umawiające się Strony zapewniają pomoc wzajemną na wniosek innej Umawiającej się Strony.

2. Międzynarodowa Komisja opracowuje procedury pomocy wzajemnej, dotyczące, między innymi, następujących kwestii:

a) kierowania, kontroli, koordynacji i nadzoru pomocy;

b) lokalnych ułatwień i usług, jakie mają być świadczone przez Umawiającą się Stronę zwracającą się o pomoc, włączając, w miarę potrzeby, uproszczenie formalności przy przekraczaniu granicy;

c) uzgodnień dotyczących kompensaty dla pomagającej Umawiającej się Strony i/lub jej pracowników, jak również dotyczące tranzytu przez terytoria trzecich Umawiających się Stron, w miarę potrzeby;

d) sposobów zwrotu kosztów usług wykonanych w ramach pomocy.

CZĘŚĆ  III

MIĘDZYNARODOWA KOMISJA

Artykuł  18

Ustanowienie, zadania i kompetencje

1. W związku z wprowadzeniem w życie celów i postanowień niniejszej Konwencji ustanawia się Międzynarodową Komisję Ochrony Dunaju, określaną w niniejszej Konwencji jako Międzynarodowa Komisja. Umawiające się Strony współpracują w ramach Międzynarodowej Komisji. W celu wykonywania obowiązków Umawiających się Stron na podstawie artykułów 1-18, Międzynarodowa Komisja opracowuje wnioski i zalecenia skierowane do Umawiających się Stron.

2. Struktura i procedury Międzynarodowej Komisji, jak również jej kompetencje są szczegółowo określone w załączniku IV do niniejszej Konwencji, który stanowi Statut Komisji.

3. Oprócz spraw wyraźnie powierzonych Międzynarodowej Komisji ma ona wszelkie kompetencje, by zajmować się innymi sprawami powierzonymi Komisji na podstawie mandatu Umawiających się Stron w ramach artykułu 3 niniejszej Konwencji.

4. Wprowadzenie w życie decyzji podjętych przez Międzynarodową Komisję jest wspierane poprzez obowiązek Umawiających się Stron składania sprawozdań Komisji, na podstawie artykułu 10, jak również poprzez postanowienia niniejszej Konwencji dotyczące krajowej podstawy oraz realizacji wielostronnej współpracy.

5. Międzynarodowa Komisja dokonuje przeglądu doświadczeń nabytych w trakcie wprowadzania w życie niniejszej Konwencji i, w stosownym przypadku, przedkłada Umawiającym się Stronom wnioski dotyczące zmian lub uzupełnień do niniejszej Konwencji lub przygotowuje podstawę do opracowania dalszych przepisów w sprawie ochrony wody i gospodarki wodnej rzeki Dunaj oraz wód na obszarze jej zlewiska.

6. Międzynarodowa Komisja podejmuje decyzje w sprawie współpracy z międzynarodowymi i krajowymi organizacjami lub innymi organami, które są zaangażowane w lub zainteresowane ochroną wody i gospodarką wodną rzeki Dunaj oraz wód na obszarze jej zlewiska, lub też ogólnymi zagadnieniami dotyczącymi ochrony wody i gospodarką wodną. Współpraca ta jest skierowana na wzmocnienie koordynacji oraz na unikanie powielania.

Artykuł  19

Przeniesienie treści Deklaracji Bukareszteńskiej

Prace podjęte przez Umawiające się Strony w ramach Deklaracji w sprawie współpracy państw naddunajskich w dziedzinie problemów związanych z gospodarką wodną Dunaju, w szczególności dotyczących ochrony rzeki Dunaj przed zanieczyszczeniem, podpisanej dnia 13 grudnia 1985 roku (Deklaracja Bukareszteńska) przez grupy robocze do spraw jakości wody, przewidywania i informowania o powodzi oraz bilansu wodnego, zostają przeniesione w ramy niniejszej Konwencji.

CZĘŚĆ  IV

KLAUZULE PROCEDURALNE I KOŃCOWE

Artykuł  20

Ważność załączników

Z zastrzeżeniem artykułu 23, załączniki I-V stanowią integralną część niniejszej Konwencji.

Artykuł  21

Umowy istniejące i dodatkowe

Umawiające się Strony, na podstawie równości i wzajemności, dostosowują istniejące umowy dwustronne lub wielostronne lub inne uzgodnienia, w miarę potrzeby, w celu wyeliminowania sprzeczności z podstawowymi zasadami niniejszej Konwencji oraz zawierają, w stosownym przypadku, dodatkowe umowy lub inne uzgodnienia.

Artykuł  22

Konferencja Stron

1. Umawiające się Strony zbierają się na zalecenie Międzynarodowej Komisji.

2. Na takich posiedzeniach Umawiające się Strony dokonują w szczególności przeglądu kwestii polityki dotyczących wprowadzenie w życie niniejszej Konwencji na podstawie sprawozdania Międzynarodowej Komisji oraz przyjmują właściwe zalecenia lub decyzje.

3. Umawiająca się Strona, której przewodniczący delegacji jest również przewodniczącym Międzynarodowej Komisji, pełni także funkcję przewodniczącego takich posiedzeń.

4. Konferencja Stron jest właściwa do uchwalania zaleceń lub decyzji, pod warunkiem że po przepisowym zaproszeniu obecne są delegacje przynajmniej trzech czwartych wszystkich Umawiających się Stron. O ile niniejsza Konwencja nie stanowi inaczej, konferencja Stron dokłada wszelkich starań, aby osiągnąć porozumienie w drodze konsensusu. W przypadku gdy konsensus nie jest możliwy do osiągnięcia, przewodniczący stwierdza, że wszelkie możliwości osiągnięcia porozumienia w drodze konsensusu zostały wyczerpane. Po takim stwierdzeniu zalecenie lub decyzję przyjmuje się większością czterech piątych obecnych i głosujących Umawiających się Stron.

5. Decyzja staje się wiążąca pierwszego dnia jedenastego miesiąca od daty jej przyjęcia dla wszystkich Umawiających się Stron, które głosowały za jej przyjęciem, oraz w ciągu tego okresu nie powiadomiły sekretarza wykonawczego na piśmie, że nie są w stanie przyjąć decyzji. Jednakże takie powiadomienie może zostać w każdej chwili cofnięte; cofnięcie staje się skuteczne w chwili otrzymania go przez sekretarza wykonawczego. Taka decyzja staje się wiążąca dla każdej innej Umawiającej się Strony, która powiadomiła sekretarza wykonawczego na piśmie, że jest ona w stanie przyjąć decyzję od chwili otrzymania tego powiadomienia lub pierwszego dnia jedenastego miesiąca od daty przyjęcia decyzji, którekolwiek jest późniejsze.

6. Jeśli jednakże zalecenie lub decyzja miałyby następstwa finansowe, zalecenie lub decyzja przyjmowane są jedynie w drodze konsensusu.

Artykuł  23

Zmiany do Konwencji

Konwencja zmieniana jest w następujący sposób:

1) Każda Umawiająca się Strona może zaproponować zmianę do niniejszej Konwencji. Tekst zaproponowanej zmiany, wraz z propozycją zwołania konferencji Stron, przekazywana jest na piśmie Umawiającym się Stronom przez depozytariusza.

2) Jeśli przynajmniej trzy czwarte Umawiających się Stron popiera propozycję zwołania konferencji Stron, depozytariusz zwołuje konferencję Stron w ciągu sześciu miesięcy w siedzibie Międzynarodowej Komisji.

3) Przyjęcie zmiany na konferencji Umawiających się Stron wymaga konsensusu.

4) Przyjęta zmiana jest przedkładana przez rząd depozytariusza Umawiającym się Stronom do ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia. O ratyfikacji, przyjęciu lub zatwierdzeniu zmiany powiadamiany jest na piśmie rząd pełniący funkcję depozytariusza.

5) Zmiana wchodzi w życie dla tych Umawiających się Stron, które ją ratyfikowały, przyjęły lub zatwierdziły trzydziestego dnia po otrzymaniu przez rząd będący depozytariuszem zawiadomienia o jej ratyfikacji, przyjęciu lub zatwierdzeniu przez przynajmniej cztery piąte Umawiających się Stron. Następnie zmiana wchodzi w życie każdej innej Umawiającej się Strony trzydziestego dnia po złożeniu do depozytu przez Umawiającą się Stronę dokumentu ratyfikacyjnego, przyjęcia lub zatwierdzenia zmiany.

6) Załączniki I, II i III mogą zostać zmienione przez Międzynarodową Komisję zgodnie z artykułem 5 jej Statutu.

Artykuł  24

Rozstrzyganie sporów

1. W przypadku powstania sporu między dwiema lub więcej Umawiającymi się Stronami w sprawie wykładni lub stosowania niniejszej Konwencji dążą one do znalezienia rozwiązania na drodze negocjacji lub w jakikolwiek inny sposób rozstrzygania sporów możliwy do przyjęcia przez strony sporu, a jeśli sytuacja tego wymaga, przy pomocy Międzynarodowej Komisji.

2. a) Jeśli strony sporu nie są w stanie rozstrzygnąć go zgodnie z ustępem 1 niniejszego artykułu w rozsądnym terminie, ale nie dłuższym niż 12 miesięcy po powiadomieniu Międzynarodowej Komisji o wyniknięciu sporu przez jedną ze stron, spór zostaje przedłożony do obligatoryjnej decyzji w ramach jednego ze środków pokojowej ugody:

– Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości,

– postępowania arbitrażowego zgodnie z załącznikiem V do niniejszej Konwencji.

b) Przy ratyfikacji, przyjęciu, zatwierdzeniu lub przystąpieniu do niniejszej Konwencji lub w każdym innym terminie późniejszym Umawiająca się Strona może oświadczyć na piśmie depozytariuszowi, że w przypadku sporu nierozstrzygniętego zgodnie z ustępem 1 niniejszego artykułu przyjmuje jeden lub obydwa środki rozstrzygania sporów określone w literze a) niniejszego ustępu.

c) Jeśli strony sporu przyjęły obydwa środki rozstrzygania sporów określone w literze a) niniejszego ustępu, spór przedkładany jest Międzynarodowemu Trybunałowi Sprawiedliwości, o ile strony nie uzgadniają inaczej.

d) Jeśli strony sporu nie przyjęły tych samych środków rozstrzygania sporów określonych w literze a) niniejszego ustępu, spór jest przedkładany do postępowania arbitrażowego.

e) Uważa się, że Umawiająca się Strona, która nie złożyła oświadczenia zgodnie z literą b) niniejszego ustępu lub której oświadczenie nie jest już obowiązujące, przyjęła postępowanie arbitrażowe.

Artykuł  25

Podpisanie

Niniejsza Konwencja jest otwarta do podpisu przez państwa naddunajskie w pełni uprawnione do praw i przywilejów członkostwa w Organizacji Narodów Zjednoczonych zgodnie z Kartą NZ, jak również przez Wspólnotę Europejską i każdą inną regionalną organizację integracji gospodarczej, na rzecz której państwa te jako jej członkowie przekazały kompetencje w kwestiach uregulowanych niniejszą Konwencją w Sofii dnia 29 czerwca 1994 roku.

Artykuł  26

Ratyfikacja, przyjęcie lub zatwierdzenie

Niniejsza Konwencja podlega ratyfikacji, przyjęciu lub zatwierdzeniu. Dokumenty ratyfikacyjne, przyjęcia lub zatwierdzenia składane są rządowi Rumunii, który pełni funkcję depozytariusza niniejszej Konwencji.

Artykuł  27

Wejście w życie

Niniejsza Konwencja wchodzi w życie dziewięćdziesiątego dnia następującego po dniu złożenia dziewiątego dokumentu ratyfikacyjnego, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia. Dla każdego państwa lub regionalnej organizacji integracji gospodarczej ratyfikującego, przyjmującego, zatwierdzającego lub przystępującego do niniejszej Konwencji po złożeniu dziewiątego dokumentu ratyfikacyjnego, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia, niniejsza Konwencja wchodzi w życie dziewięćdziesiątego dnia od dnia złożenia przez dane państwo lub regionalną organizację integracji gospodarczej dokumentu ratyfikacyjnego, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia.

Artykuł  28

Przystąpienie, udział

1. Państwo lub regionalna organizacja integracji gospodarczej, jak określono w artykule 25 niniejszej Konwencji, które nie podpisało niniejszej Konwencji może przystąpić do niniejszej Konwencji. Dokument przystąpienia zostaje złożony depozytariuszowi.

2. Umawiające się Strony mogą jednomyślnie zaprosić inne państwo lub regionalną organizację integracji gospodarczej do przystąpienia do niniejszej Konwencji lub do udziału w niej ze statusem doradczym.

Artykuł  29

Wystąpienie

W każdej chwili po pięciu latach od dnia wejścia w życie niniejszej Konwencji w odniesieniu do danej Strony Strona ta może wystąpić z niniejszej Konwencji w drodze złożenia pisemnej notyfikacji depozytariuszowi. Wystąpienie takie staje się skuteczne rok po dniu otrzymania notyfikacji przez depozytariusza.

Artykuł  30

Funkcje depozytariusza

Rząd będący depozytariuszem pełni funkcje depozytariusza niniejszej Konwencji, w szczególności, depozytariusz zawiadamia Umawiające się Strony:

a) o złożeniu dokumentów ratyfikacyjnych, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia, o wystąpieniu lub innych informacjach, deklaracjach i dokumentach przewidzianych w niniejszej Konwencji;

b) o dacie wejścia w życie niniejszej Konwencji.

Artykuł  31

Teksty autentyczne, depozytariusz

Oryginał niniejszej Konwencji, której teksty angielski i niemiecki są na równi autentyczne, zostaje złożony rządowi Rumunii, który przesyła jej uwierzytelnione odpisy Umawiającym się Stronom.

W dowód czego niżej wymienieni, odpowiednio umocowani w tym celu przez swoje rządy, podpisali Konwencję w sprawie współpracy na rzecz ochrony i trwałego użytkowania Dunaju (Konwencję o ochronie Dunaju).

Sporządzono w Sofii, dnia 29 czerwca 1994 roku.

ZAŁĄCZNIKI

ZAŁĄCZNIK  I

CZĘŚĆ  1

Najlepsze dostępne techniki

1. Wykorzystanie najlepszych dostępnych technik kładzie nacisk przede wszystkim na wykorzystanie technologii bezodpadowych, jeśli są one dostępne.

2. Pojęcie "najlepsze dostępne techniki" oznacza najpóźniejszy etap rozwoju (stan techniki) procesów, urządzeń lub metod działania, który oznacza praktyczną trafność konkretnego środka mającego na celu ograniczenie zrzutów, emisji i odpadów. Określając, czy zbiór procesów, urządzeń lub metod działania stanowi najlepsze dostępne techniki w przypadkach ogólnych lub jednostkowych, należy szczególnie wziąć pod uwagę:

a) porównywalne procesy, urządzenia lub metody działania, które niedawno zostały wypróbowane z pozytywnym skutkiem;

b) postęp w dziedzinie technologii i zmiany w zakresie wiedzy i rozumienia naukowego;

c) ekonomiczną ocenę wykonalności takich technik;

d) terminy instalacji zarówno w nowych, jak i istniejących zakładach;

e) charakter i ilość danych zrzutów i emisji.

3. Z powyższego wynika, że znaczenie pojęcia "najlepsze dostępne techniki" w przypadku danego procesu będzie z czasem ulegało zmianie w świetle postępu technologicznego, czynników gospodarczych i społecznych, jak również zmian w zakresie wiedzy i rozumienia naukowego.

4. Jeśli ograniczenie zrzutów i emisji wynikające z wykorzystania najlepszych dostępnych technik nie prowadzi do zadowalających wyników w odniesieniu do środowiska, należy zastosować dodatkowe środki.

5. Pojęcie "techniki" obejmuje zarówno wykorzystywaną technologię, jak i sposób, w jaki instalacja jest zaprojektowana, zbudowana, utrzymana, obsługiwana oraz rozmontowywana.

CZĘŚĆ  2

Najlepsza praktyka środowiskowa

1. Najlepsza praktyka środowiskowa oznacza stosowanie najbardziej właściwego połączenia strategii i środków sektorowej kontroli środowiska.

2. Określając, jakie połączenie środków stanowi najlepszą praktykę środowiskową, w ujęciu ogólnym lub w poszczególnych przypadkach, należy szczególnie wziąć pod uwagę pod uwagę:

– zasadę ostrożności,

– zagrożenie środowiska przez produkt i jego produkcję, wykorzystanie oraz ostateczne usuwanie (zasada odpowiedzialności),

– zastąpienie przez mniej zanieczyszczające działania lub substancje oraz oszczędzanie zasobów, włączając energię (zasada minimalizacji),

– skalę wykorzystania,

– potencjalną korzyść lub stratę dla środowiska wynikającą z zastępczych materiałów lub działań,

– postęp i zmiany w zakresie wiedzy i rozumienia naukowego,

– terminy wprowadzenia,

– implikację społeczną i gospodarczą.

3. Z powyższego wynika, że znaczenie pojęcia "najlepsza praktyka środowiskowa" w przypadku konkretnego źródła wpływów będzie z czasem ulegało zmianie w świetle postępu technologicznego, czynników gospodarczych i społecznych, jak również zmian w zakresie wiedzy i rozumienia naukowego.

4. Jeśli ograniczenie wpływów wynikające z wykorzystania najlepszej praktyki środowiskowej nie prowadzi do zadawalających wyników w odniesieniu do środowiska, należy zastosować dodatkowe środki oraz ponownie zdefiniować pojęcie najlepszej praktyki środowiskowej.

ZAŁĄCZNIK  II

SEKTORY PRZEMYSŁU I SUBSTANCJE NIEBEZPIECZNE

CZĘŚĆ  1

Wykaz sektorów i gałęzi przemysłu

1. W sektorach ciepłowniczym, energetyki i górnictwa:

a) przetwarzanie gazów spalinowych i powietrza wywiewanego, żużlu, skroplin z obiektów energetycznego spalania;

b) układy chłodzące;

c) przeróbki węgla, przygotowania rud;

d) podnoszenie jakości węgla oraz odzyskiwanie produktów ubocznych węgla, brykietowanie;

e) produkcja ksylitu, węgla aktywnego, sadzy.

2. W branży wydobycia materiałów kamiennych, sektorach materiałów budowlanych, szkła i ceramiki:

a) produkcja cementu włóknistego i produktów cementu włóknistego;

b) produkcja i przetwórstwo szkła, włókien szklanych i włókien mineralnych;

c) produkcja wyrobów ceramicznych.

3. W sektorze metalowym:

a) obróbka i przetwarzanie metali: oddziały galwanizacyjne, wytrawialnie, zakłady zajmujące się anodyzowaniem, zakłady zajmujące się nagniataniem, zakłady zajmujące się cynkowaniem ogniowym, wydziały obróbki cieplnej, produkcja płytek z obwodem drukowanym, produkcja baterii, emaliowanie, warsztaty mechaniczne, oddziały polerujące sanie;

b) produkcja żelaza i stali, włącznie z odlewniami;

c) produkcja metali nieżelaznych, włącznie z odlewniami;

d) produkcja stopów żelaza.

4. W sektorze chemii nieorganicznej:

a) produkcja podstawowych chemikaliów;

b) produkcja kwasów mineralnych, zasad, soli;

c) produkcja alkaliów, ługów żrących i chloru poprzez elektrolizę chloru i ługu;

d) produkcja mineralnych nawozów sztucznych (oprócz potasowych nawozów sztucznych), soli kwasu fosforowego, fosforanów do pasz;

e) produkcja węglanu sodowego;

f) produkcja korundu;

g) produkcja barwników nieorganicznych, barwników mineralnych;

h) produkcja półprzewodników, prostowników, komórek fotoelektrycznych;

i) produkcja materiałów wybuchowych, włączając materiały pirotechniczne;

j) produkcja tlenków silnie rozpraszających się;

k) produkcja związków baru.

5. W sektorze chemii organicznej:

a) produkcja podstawowych chemikaliów;

b) produkcja barwników, pigmentów, farb;

c) produkcja i przetwarzanie włókien sztucznych;

d) produkcja i przetwarzanie plastiku, gumy, kauczuku;

e) produkcja związków organicznych chlorowców;

f) produkcja organicznych materiałów wybuchowych, paliw stałych;

g) produkcja dodatków do produkcji skór, produkcja papieru i produkcja wyrobów włókienniczych;

h) produkcja środków farmaceutycznych;

i) produkcja biocydów;

j) produkcja surowców do wyrobu środków myjących i czyszczących;

k) produkcja kosmetyków;

l) produkcja żelatyny, kleju skórnego, spoiwa.

6. W sektorach oleju mineralnego i olejów syntetycznych:

a) przetwarzanie oleju mineralnego, produkcja i rafinacja produktów oleju mineralnego, produkcja węglowodorów;

b) odzyskiwanie oleju z emulsji typu olej w wodzie, zakłady zajmujące się demulgacją, odzyskiwanie i obróbka oleju przepracowanego;

c) produkcja olei syntetycznych.

7. W sektorach drukarskim, powielarni, obróbki powierzchniowej i produkcji folii z tworzywa sztucznego, jak również inne rodzaje przetwarzania żywic naturalnych i plastiku:

a) produkcja artykułów drukarskich i graficznych, powielarnie;

b) laboratoria drukarskie i laboratoria filmowe;

c) produkcja folii, nośników wizji i dźwięku;

d) produkcja materiałów powlekanych i impregnowanych.

8. W sektorach drzewnym, masy papierniczej i papierniczym:

a) produkcja masy papierniczej, papieru i kartonu;

b) produkcja i powlekanie płyt z wełny drzewnej.

9. W sektorach włókienniczym, skórzanym i futrzarskim:

a) produkcja tekstyliów, wykończenie tekstyliów;

b) produkcja skór, wykończenie skór, produkcja skór sztucznych, wykończenie futer;

c) pranie chemiczne, pralnie, pranie materiału do polerowania, pranie materiałów wełnianych.

10. Inne sektory:

a) recykling, obróbka, przechowywanie, załadunek, rozładunek i składowanie odpadów i pozostałości: przechowywanie, załadunek, rozładunek i przenoszenie chemikaliów;

b) badania i rozwój medyczny i naukowy, szpitale, praktyki lekarskie, instytuty radiologii, laboratoria, sale badań;

c) sprzątanie i czyszczenie obiektów gospodarczych, czyszczenie pojemników przemysłowych;

d) warsztaty samochodowe, myjnie samochodowe;

e) oczyszczanie wody;

f) zakłady malarskie i lakiernicze;

g) produkcja i przetwarzanie ekstraktów roślinnych i zwierzęcych;

h) produkcja i przetwarzanie mikroorganizmów i wirusów z rekombinowanymi poza żywym ustrojem kwasami nukleinowymi;

i) sektory przemysłu stosujące substancje radioaktywne (przemysł jądrowy).

CZĘŚĆ  2

Wykaz przewodni substancji niebezpiecznych i grup substancji

A. Priorytetowe grupy substancji

a) metale ciężkie i ich związki;

b) związki fluorowcoorganiczne;

c) związki organiczne fosforu i cyny;

d) środki ochrony roślin, pestycydy (środki grzybobójcze, herbicydy, środki owadobójcze, algicydy) oraz chemikalia używane do konserwowania drewna, celulozy, papieru, skóry surowej i wyrobów włókienniczych itp.;

e) oleje i węglowodory ropopochodne;

f) inne związki organiczne szczególnie szkodliwe dla środowiska wodnego;

g) nieorganiczne związki azotu i fosforu;

h) substancje radioaktywne, włączając odpady.

B. Pojedyncze substancje niebezpieczne

W związku z tym, że istnieją znaczące różnice odnośnie do szkodliwości substancji zawartych w niektórych grupach, należy zwrócić szczególną uwagę na niektóre pojedyncze substancje, które w praktyce mogą mieć znaczącą rolę.

Substancje	Oznaczenie numeryczne CAS
1. Rtęć	7439976
2. Kadm	7440439
3. Miedź	7440508
4. Cynk	b.d.
5. Ołów	7439921
6. Arsen	7440382
7. Chrom	b.d.
8. Nikiel	7440020
9. Bor	b.d.
10. Kobalt	b.d.
11. Selen	7782492
12. Srebro	b.d.
13. Dryny	-
14. HCH	608731
15. DDT	50293
16. Pentachlorofenol	87865
17. Heksachlorobenzen	118741
18. Heksachlorobutadien	87683
19. Tetrachlorek węgla	56235
20. Chloroform	67663
21. Trifluralin	1582098
22. Endosulfan	115297
23. Symazyna	122349
24. Atrazyna	1912249
25. Związki tributylacyny	-
26. Związki trifenylacyny	-
27. Azynofos etylowy	2642719
28. Azynofos metylowy	86500
29. Fenitrotion	122145
30. Fention	55389
31. Malation	121755
32. Paration	56382
33. Paration metylowy	298000
34. Dichlorfos	62737
35. Trichloroetylen	79016
36. Tetrachloroetylen	127184
37. Trichlorobenzen	-
38. Dichloroetan 1.2	107062
39. Trichloroetan	71556
40. Dioksyny	b.d.

ZAŁĄCZNIK  III

Ogólne wytyczne w sprawie celów jakościowych i kryteriów dotyczących wody(1)

Cele jakościowe i kryteria dotyczące wody określone w odniesieniu do zasięgu rzeki Dunaj oraz wód powierzchniowych na obszarze jej zlewiska:

a) uwzględniają utrzymanie oraz, w miarę potrzeby, poprawę obecnego stanu jakości wody;

b) mają na celu, w określonym stopniu i w określonym czasie, ograniczenie średniej ilości i koncentracji zanieczyszczeń (w szczególności substancji niebezpiecznych);

c) uwzględniają szczególne wymogi jakości wody (woda surowa przeznaczona na wodę pitną, nawadnianie itd.);

d) uwzględniają szczególne wymagania dotyczące wód wrażliwych i szczególnie chronionych oraz ich środowiska naturalnego, np.: jezior, stref ochronnych wody filtrowanej przez nasypy oraz bagien;

e) są oparte na zastosowaniu metod biologicznej klasyfikacji i wskaźników chemicznych dla długoterminowej i średnioterminowej oceny utrzymania i poprawy stanu jakości wody;

f) uwzględniają stopień, w jakim osiągane są cele; w indywidualnych przypadkach mogą być wymagane dodatkowe środki ochronne.

______

⁽¹⁾ Cele jakościowe i kryteria dotyczące wody z zasady określane są indywidualnie i w szczególności dostosowane do dominujących warunków ekosystemów, zasobów wodnych i ich wykorzystania. Dlatego też w ramach niniejszej Konwencji jedynie ogólne wytyczne skierowane są do Umawiających się Stron.

ZAŁĄCZNIK  IV

STATUT MIĘDZYNARODOWEJ KOMISJI OCHRONY DUNAJU

Struktury i procedury Międzynarodowej Komisji uzupełniające art. 18 ustanawia się w następujący sposób:

Artykuł  1

Skład

1. Międzynarodowa Komisja składa się z delegacji wybieranych przez Umawiające się Strony. Każda z Umawiających się Stron wybiera najwyżej pięciu delegatów, w tym przewodniczącego delegacji i jego zastępcę.

2. Dodatkowo każda delegacja może mieć tylu ekspertów, ilu uzna za niezbędnych do omawiania kwestii specjalistycznych, których imiona i nazwiska podaje sekretariatowi Międzynarodowej Komisji.

Artykuł  2

Przewodnictwo

1. Przewodnictwo Międzynarodowej Komisji obejmują Umawiające się Strony w kolejności alfabetycznej (w języku angielskim) na jeden rok. Delegacja wysuwa kandydaturę jednego ze swoich członków na przewodniczącego Międzynarodowej Komisji.

2. Przewodniczący z reguły nie zabiera głosu w imieniu swojej delegacji na posiedzeniach Międzynarodowej Komisji.

3. Dalsze szczegóły dotyczące przewodnictwa są ustalane przez Międzynarodową Komisję oraz zawarte w jej regulaminie wewnętrznym.

Artykuł  3

Posiedzenia

1. Międzynarodowa Komisja zwołuje zwyczajne posiedzenie przynajmniej raz w roku na zaproszenie Przewodniczącego, w miejscu przez niego wyznaczonym.

2. Posiedzenia nadzwyczajne zwołuje Przewodniczący na wniosek przynajmniej trzech delegacji.

3. Konsultacje przewodniczących delegacji mogą się odbywać za pośrednictwem posiedzeń Komisji.

4. Przewodniczący proponuje pozycje porządku dziennego, które zawierają sprawozdania przygotowane przez stałą grupę roboczą i jej grupy ekspertów. Każda delegacja ma prawo zaproponować takie pozycje porządku dziennego, które chciałaby, aby zostały omówione. Kolejność pozycji porządku dziennego jest ustalana w Międzynarodowej Komisji większością głosów.

Artykuł  4

Podejmowanie decyzji

1. Każda delegacja dysponuje jednym głosem.

2. Bez względu na postanowienia ustępu 1 niniejszego artykułu, Wspólnota Europejska, w dziedzinach swoich kompetencji, jest uprawniona do liczby głosów równej liczbie swoich Państw Członkowskich, które są Umawiającymi się Stronami niniejszej Konwencji. Organizacja ta nie korzysta z przysługującego jej prawa głosu w przypadku, gdy jej Państwa Członkowskie korzystają ze swoich praw głosu i odwrotnie.

3. Międzynarodowa Komisja ma kworum w obecności delegacji przynajmniej dwóch trzecich Umawiających się Stron.

4. Procedury pisemne mogą mieć miejsce jedynie na warunkach ustalonych przez regulamin Międzynarodowej Komisji.

Artykuł  5

Przyjmowanie decyzji

1. Decyzje i zalecenia są przyjmowane w drodze konsensusu delegacji do Międzynarodowej Komisji. W przypadku gdy konsens nie jest możliwy do osiągnięcia, przewodniczący Komisji stwierdza, że wszelkie możliwości osiągnięcia porozumienia w drodze konsensusu zostały wyczerpane. O ile Konwencja nie stanowi inaczej, Komisja w tym przypadku przyjmuje decyzje lub zalecenia większością czterech piątych głosów delegacji obecnych i biorących udział w głosowaniu.

2. Decyzja staje się wiążąca pierwszego dnia jedenastego miesiąca od daty jej przyjęcia dla wszystkich Umawiających się Stron, które głosowały za jej przyjęciem oraz w ciągu tego okresu nie powiadomiły sekretarza wykonawczego na piśmie, że nie są w stanie przyjąć decyzji. Jednakże takie powiadomienie może zostać w każdej chwili wycofane; wycofanie staje się skuteczne w chwili otrzymania go przez sekretarza wykonawczego. Taka decyzja staje się wiążąca dla każdej innej Umawiającej się Strony, która powiadomiła sekretarza wykonawczego na piśmie, że jest ona w stanie przyjąć niniejszą decyzję od chwili otrzymania tego powiadomienia lub pierwszego dnia jedenastego miesiąca od daty przyjęcia decyzji, którekolwiek jest późniejsze.

Artykuł  6

Organy eksperckie

1. Międzynarodowa Komisja ustanawia stałą grupę roboczą. W przypadku niektórych prac i szczególnych problemów tworzy się grupy ekspertów stałe lub ad hoc.

2. Stała grupa robocza oraz grupy ekspertów składają się z delegatów i ekspertów wybranych przez delegacje do Komisji.

3. W stałej grupie roboczej uczestniczą delegaci ze wszystkich Umawiających się Stron. Międzynarodowa Komisja wybiera swojego przewodniczącego i określa maksymalną liczbę delegatów. Komisja określa także liczbę ekspertów biorących udział w grupach ekspertów.

Artykuł  7

Sekretariat

1. Ustanawia się stały sekretariat.

2. Stały sekretariat ma swoją główną siedzibę w Wiedniu.

3. Międzynarodowa Komisja mianuje sekretarza wykonawczego oraz podejmuje, w zależności od potrzeby, postanowienia odnośnie do mianowania innych pracowników. Komisja ustala obowiązki na stanowisku sekretarza wykonawczego oraz warunki piastowania tego stanowiska.

4. Sekretarz wykonawczy sprawuje funkcje konieczne do administrowania niniejszą Konwencją oraz do pracy Międzynarodowej Komisji, jak również wykonuje inne zadania powierzone sekretarzowi wykonawczemu przez Komisję zgodnie z jej regulaminem oraz regulacjami finansowymi.

Artykuł  8

Powierzanie zadań ekspertom

W ramach swoich ocen Międzynarodowa Komisja może powierzyć ocenę skutków oraz dokonanie analizy specjalnych kwestii odpowiednio wykwalifikowanym osobom, instytucjom naukowym lub innym placówkom.

Artykuł  9

Sprawozdania

Międzynarodowa Komisja przedstawia Umawiającym się Stronom roczne sprawozdanie w sprawie swojej działalności, jak również dalsze sprawozdania, zgodnie z wymogami, które w szczególności zawierają skutki monitorowania i oceny.

Artykuł  10

Zdolność prawna i zdolność do czynności prawnych oraz reprezentacja

1. Międzynarodowa Komisja posiada taką zdolność prawną i zdolność do czynności prawnych, jaka może być konieczna do sprawowania jej funkcji oraz wypełnienia jej celów, zgodnie z ustawodawstwem państwa, w którym mieści się główna siedziba jej sekretariatu.

2. Międzynarodową Komisję reprezentuje jej przewodniczący. Reprezentacja ta jest ustalana w regulaminie wewnętrznym.

Artykuł  11

Koszty

1. Międzynarodowa Komisja przyjmuje zasady finansowe.

2. Komisja przyjmuje roczny lub dwuletni budżet proponowanych wydatków oraz rozważa preliminarz budżetu na kolejny okres fiskalny.

3. Całkowity budżet, włączając dodatkowy budżet przyjęty przez Komisję, jest pokrywany przez Umawiające się Strony inne niż Wspólnota Europejska, w równych częściach, o ile Komisja jednomyślnie nie zadecydowała inaczej.

4. Wspólnota Europejska wnosi do budżetu wkład w wysokości nie większej niż 2,5 % kosztów administracyjnych.

5. Każda Umawiająca się Strona pokrywa wydatki związane z uczestniczeniem jej przedstawicieli, ekspertów i doradców w Komisji.

6. Każda Umawiająca się Strona ponosi koszty bieżącego monitorowania i dokonywania ocen przeprowadzanych na jej terytorium.

Artykuł  12

Regulamin wewnętrzny

Międzynarodowa Komisja uchwala swój regulamin wewnętrzny.

Artykuł  13

Języki robocze

Językami urzędowymi Międzynarodowej Komisji są języki angielski i niemiecki.

ZAŁĄCZNIK  V

ARBITRAŻ

1. Postępowanie arbitrażowe określone w artykule 24 niniejszej Konwencji jest zgodne z ustępami 2-10.

2. a) W przypadku przedłożenia sporu do postępowania arbitrażowego na podstawie artykułu 24 ustęp 2 niniejszej Konwencji sąd arbitrażowy jest ustanawiany na wniosek jednej ze stron sporu skierowany do drugiej strony. Wniosek o postępowanie arbitrażowe określa przedmiot sporu, włączając w szczególności artykuły niniejszej Konwencji, których wykładnia lub stosowanie są sporne.

b) Strona składająca wniosek informuje Międzynarodową Komisję, że wystosowała wniosek o ustanowienie sądu arbitrażowego, określając drugą stronę oraz artykuły niniejszej Konwencji, których wykładnia lub stosowanie są w jej opinii sporne. Strona skarżąca, jak również strona pozwana mogą składać się z więcej niż jednej Umawiającej się Strony. Międzynarodowa Komisja przekazuje otrzymane informacje wszystkim Umawiającym się Stronom niniejszej Konwencji.

3. Sąd arbitrażowy składa się z trzech członków: zarówno strona lub strony skarżące, jak i druga strona lub strony sporu wyznaczają arbitra w terminie dwóch miesięcy; dwaj arbitrzy, w ten sposób wyznaczeni, wybierają na podstawie wspólnej umowy w terminie dwóch miesięcy trzeciego arbitra, który jest przewodniczącym sądu. Ten ostatni nie może być obywatelem żadnej ze stron sporu ani mieszkać stale na jej terytorium, ani być zatrudniony przez którąś z nich, ani być zaangażowany w sprawę w jakikolwiek inny sposób.

4. a) Jeśli jedna ze stron sporu nie wyznaczy arbitra w terminie dwóch miesięcy od otrzymania wniosku, druga strona może poinformować przewodniczącego Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości, który mianuje przewodniczącego sądu arbitrażowego w ciągu następnych dwóch miesięcy. Po mianowaniu przewodniczący sądu arbitrażowego zwraca się do strony, która nie wyznaczyła arbitra, aby zrobiła to w ciągu dwóch miesięcy. Po takim okresie, jeśli arbiter nie został zatwierdzony, przewodniczący sądu arbitrażowego informuje przewodniczącego Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości, kto jest odpowiedzialny za wyznaczenie arbitra w terminie następnych dwóch miesięcy.

b) Jeśli przewodniczący sądu arbitrażowego nie został wyznaczony w terminie dwóch miesięcy od mianowania drugiego arbitra, przewodniczący Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości mianuje go, na wniosek jednej ze stron, w terminie następnych dwóch miesięcy.

5. a) Trybunał arbitrażowy podejmuje decyzje zgodnie z zasadami prawa międzynarodowego oraz, w szczególności, z zasadami niniejszej Konwencji.

b) Każdy sąd arbitrażowy ustanowiony na mocy postanowień niniejszego załącznika opracowuje własny regulamin.

c) W przypadku sporu, czy sąd arbitrażowy jest właściwy, sprawa taka jest rozstrzygana na mocy decyzji sądu arbitrażowego.

6. a) Decyzje sądu arbitrażowego, zarówno w sprawie procedury, jak i przedmiotu sprawy, są podejmowane większością głosów jego członków.

b) Sąd arbitrażowy może wykorzystać wszelkie właściwe środki w celu ustalenia faktów. Może również, na wniosek jednej ze stron, zalecić niezbędne tymczasowe środki ochrony.

c) W przypadku gdy dwa lub więcej sądów arbitrażowych ustanowionych na mocy postanowień niniejszego Załącznika rozpatruje wnioski dotyczące takiego samego lub zbliżonego przedmiotu sporu, mogą informować się o procedurach ustalania stanu faktycznego i uwzględnić je w możliwie największym stopniu.

d) Strony sporu zapewniają wszelkie udogodnienia niezbędne do efektywnego przeprowadzenia postępowania.

e) Nieobecność strony sporu nie stanowi przeszkody dla postępowania.

7. O ile sąd arbitrażowy nie orzekł inaczej ze względu na szczególne okoliczności sprawy, koszty sądu arbitrażowego, włączając wynagrodzenie jego członków, ponoszą strony sporu w równym stopniu. Sąd prowadzi zapis wszystkich wydatków oraz przedstawia ich końcowe zestawienie stronom.

8. Sąd arbitrażowy wydaje orzeczenie w terminie pięciu miesięcy od daty jego ustanowienia, chyba że uznaje za konieczne przedłużenie tego terminu o okres, który nie powinien przekraczać pięciu miesięcy.

9. Każda Umawiająca się Strona inna niż prawnie zainteresowana przedmiotem sporu, na którą decyzja w danej sprawie może mieć wpływ, może interweniować w postępowaniu za zgodą sądu. Orzeczenie sądu arbitrażowego staje się wiążące dla interwenienta w taki sam sposób, jak dla stron sporu.

10. a) Rozstrzygnięciu sądu arbitrażowego towarzyszy uzasadnienie. Jest ono ostateczne i wiążące dla stron sporu. Orzeczenie jest przekazywane przez sąd arbitrażowy stronom sporu i Międzynarodowej Komisji. Komisja przekaże otrzymane informacje wszystkim Stronom niniejszej Konwencji.

b) Wszelkie spory, które mogą powstać między stronami odnośnie do wykładni lub wykonania orzeczenia, mogą zostać przedłożone przez każdą ze stron sądowi arbitrażowemu, który wydał orzeczenie, lub, jeśli nie jest to możliwe, innemu sądowi arbitrażowemu utworzonemu w tym celu w taki sam sposób, jak pierwszy sąd.

AKT KOŃCOWY

Konferencja w sprawie podpisania Konwencji w sprawie współpracy na rzecz ochrony i trwałego użytkowania Dunaju odbyła się w Sofii w dniu 29 czerwca 1994 roku.

Rządy następujących państw były reprezentowane na Konferencji: Austrii, Bułgarii, Chorwacji, Republiki Czeskiej, Niemiec, Węgier, Mołdowy, Rumunii, Republiki Słowackiej, Słowenii i Ukrainy. W Konferencji wziął udział przedstawiciel Wspólnoty Europejskiej.

Jednostka koordynująca program - Program ochrony środowiska dla dorzecza rzeki Dunaj, uczestniczyła w Konferencji w charakterze obserwatora.

Załączono listę delegacji.

Na spotkaniu otwierającym Konferencję obecny był H. E. Evgeni Matinchev, wicepremier Republiki Bułgarii, który wygłosił przemówienie do zebranych.

Na Konferencji wybrano dr Valentina Bossevskyego, ministra ochrony środowiska Republiki Bułgarii, na przewodniczącego.

Deklaracje złożyli przewodniczący delegacji Austrii, Bułgarii, Chorwacji, Niemiec, Węgier, Mołdowy, Rumunii, Republiki Słowackiej, Słowenii, Ukrainy oraz Wspólnoty Europejskiej.

Na Konferencji rozważono i przyjęto dnia 29 czerwca 1994 roku Konwencję w sprawie współpracy na rzecz ochrony i trwałego użytkowania Dunaju. Tego samego dnia Konwencja została otwarta do podpisu oraz podpisana przez Austrię, Bułgarię, Chorwację, Niemcy, Węgry, Mołdowę, Rumunię, Republikę Słowacką, Ukrainę oraz Wspólnotę Europejską.

Konferencja została poinformowana o tym, że rządy Republiki Czeskiej i Słowenii nie dopełniły jeszcze procedury prawnej w celu podpisania Konwencji, jak również o ich chęci podpisania Konwencji, tak szybko, jak to tylko możliwe.

Konferencja przyjęła deklarację w sprawie niektórych kwestii dotyczących przejściowego wprowadzenia w życie Konwencji, której tekst jest załączony do niniejszego Aktu Końcowego.

W dowód powyższego niżej wymienieni złożyli swoje podpisy na niniejszym Akcie Końcowym.

Sporządzono w Sofii, dwudziestego dziewiątego dnia czerwca 1994 roku, w pojedynczym oryginalnym egzemplarzu, w językach angielskim i niemieckim, przy czym oba teksty, na równi autentyczne, zostaną złożone do depozytu rządowi Rumunii.

• Identyfikator: Dz.U.UE.L.1997.342.19
• Rodzaj: Umowa międzynarodowa
• Tytuł: Konwencja w sprawie współpracy na rzecz ochrony i trwałego użytkowania Dunaju. Sofia.1994.06.29.
• Data aktu: 29/06/1994
• Data ogłoszenia: 12/12/1997
• Data wejścia w życie: 24/11/1997