RADA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 42 i 43,
uwzględniając wniosek Komisji(1),
uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego(2),
uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego(3),
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) Pomoc dla producentów powinna być wykorzystywana przede wszystkim do zapewnienia wyższych i bardziej stabilnych dochodów; w związku z powyższym, wszelkie kwoty wstrzymane w celu osiągnięcia założeń grup producentów ustanowionych w art. 7 ust. 1 lit. a)-d) rozporządzenia (EWG) nr 1696/71(4), muszą zostać doprowadzone do właściwego pułapu; w związku z powyższym, art. 7 ust. 1a tego rozporządzenia musi zostać odpowiednio zmieniony.
(2) Zwiększenie pomocy do innych odmian chmielu prawdopodobnie spowodowałoby znaczne zwiększenie obszaru pod uprawę tych odmian, wywierając niekorzystny wpływ na jakość produkcji; prawdopodobnie ze względu na nadmierną podaż i słaby popyt wystąpiłby znaczny spadek cen takich odmian, co z kolei zmusiłoby grupy producentów do skorzystania z przysługującego im prawa weta i ponownego wykupu chmielu; taki chmiel może nie znaleźć nabywców na rynku, wskutek czego w rękach grup producentów znalazłyby się duże zapasy odmian gorszej jakości; mogłoby to prowadzić do destabilizacji rynku; aby zapobiec wystąpieniu takiej sytuacji, grupy producentów powinny podjąć decyzję, jakie odmiany chmielu ich członkowie mają prawo uprawiać; w tym celu, należy zmienić art. 7 ust. 1 lit d) oraz art. 7 ust. 3 lit. b) akapit pierwszy.
(3) Artykuł 7 ust. 3 lit. b) rozporządzenia (EWG) nr 1696/71 ustanawia zobowiązanie, dotyczące zasadniczo producentów, będących członkami grup producentów oraz uznanych grup producentów, będących członkami zrzeszeń producentów, do sprzedaży całości swojej produkcji za pośrednictwem tych grup lub zrzeszeń; stosowanie tej zasady okazało się stwarzać problemy producentom wspólnotowym, związane z tym, że większość tych producentów jest członkami tej samej grupy; okres przejściowy, ustanowiony w ostatnim punkcie wymienionego przepisu, w którym członkowie uznanej grupy mają prawo, pod warunkiem otrzymania na to upoważnienia od tej grupy, samodzielnie sprzedawać całość lub część swojej produkcji, zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami i pod nadzorem tej grupy, traci moc dnia 31 grudnia 1996 r.; w związku z powyższym, należy podjąć decyzję w sprawie ustaleń, które mają obowiązywać od dnia 1 stycznia 1997 r., a art. 7 ust. 3 lit. b) powinien zostać odpowiednio zmieniony.
(4) Wycofanie uznania grup producentów byłoby szkodliwe, w szczególności że organizacje te prawidłowo wykonują wszystkie inne swoje zadania, na przykład w zakresie zarządzania pomocą dla producentów i osiągania celów wspomnianych powyżej; w związku z tym, członkom uznanych grup producentów należy zapewnić możliwość prowadzenia samodzielnego zbytu całości lub części swojej produkcji bez podlegania w związku z tym jakiejkolwiek obniżce wysokości pomocy tytułem kary, o ile mają upoważnienie do prowadzenia takiego zbytu od grupy, której są członkami oraz pod warunkiem, że grupa ta ma prawo monitorowania cen negocjowanych między producentami, a pośrednikami i prawo weta odnośnie do tych cen; w tym samym kontekście, producenci, którzy sobie tego życzą, powinni mieć prawo do sprzedawania części swojej produkcji za pośrednictwem innej grupy producentów, wyznaczonej przez grupę, której są członkami, w odniesieniu do tych produktów, które ze względu na pewne swoje cechy szczególne nie są objęte działalnością handlową ich własnej grupy.
(5) Każda grupa producentów ma własne, swoiste cechy charakterystyczne w zakresie warunków produkcji i zbytu; w związku z tym, grupa jest najlepiej przygotowana do podejmowania w każdej chwili decyzji w imieniu swoich członków w zakresie doraźnych działań, jakie należy podjąć w celu dostosowania produkcji do aktualnych warunków rynkowych; uznanie tej swobody sugeruje, że wskazane jest wprowadzenie pewnej elastyczności w zakresie budżetu i zarządzania tych grup.
(6) W tym celu konieczne jest wypłacanie pomocy w okresie żniw plonów będących ich przedmiotem, bez wprowadzania rozróżnień na grupy odmian produktu; wynika z tego konieczność zarzucenia metody obliczeń, ustanowionej w art. 12 ust. 5 lit. a) i b), opierających się na deklaracjach ze strony Państw Członkowskich; zasada ta winna zostać zastąpiona pomocą o stawce zryczałtowanej, uzależnionej od liczby hektarów, obliczonej na podstawie średnich historycznych; w wypadku wystąpienia zakłóceń rynku, pomoc można ograniczyć, obejmując nią tylko część upraw chmielu; w takich wypadkach, powinna również zachodzić możliwość zróżnicowania wysokości pomocy; ust. 6 wspomnianego powyżej artykułu powinien zostać zmieniony, a ust. 7 powinien zostać skreślony.
(7) Grupy producentów powinny mieć możliwość decydowania o możliwości wypłacania swoim członkom pomocy o stawce zryczałtowanej w pełnej wysokości, proporcjonalnie do obszaru upraw, czy tylko ich część, w granicach 80 %-100 %; art. 7 ust. 1 lit. e), odnoszący się do systemu zarządzania pomocą powinien zostać odpowiednio dostosowany.
(8) Grupy producentów powinny mieć możliwość zatrzymania do 20 % pomocy w celu dążenia do osiągnięcia założeń określonych w art. 7 ust. 1 lit. a)-d), głównie lub wyłącznie w związku z zamiarem zmiany odmian, jeśli nadal zachodzi taka konieczność; niezależnie od innych działań specjalnych istnieje możliwość wprowadzenia badań w zakresie zdrowia roślin; badania takie winny się skupiać na wykorzystaniu technik i metod przyjaznych dla środowiska; w tym celu, można stosować wyrazy "Zintegrowana Ochrona Plonów".
(9) W przypadku gdy grupy producentów nie zbywają całości produkcji swoich członków, powyżej wspomniana opcja staje się rozwiązaniem obowiązującym; określający to przepis powinien zostać ujęty w art. 12 ust. 5.
(10) Wstrzymaną pomoc można akumulować przez maksymalny okres pięciu lat; na końcu tego okresu, wszystkie zgromadzone kwoty wstrzymanej pomocy muszą zostać wydane; określający to przepis powinien to zostać ujęty w art. 12 ust. 5.
(11) W celu racjonalizacji i uproszczenia, płatności powinny być od tego czasu dokonywane tylko raz w roku i powinny obejmować zarówno pomoc dla producentów, jak i pomoc na rzecz zmiany odmian; płatności powinny być dokonywane wkrótce po żniwach, a w każdym wypadku do dnia 31 grudnia danego roku; jednak w odniesieniu do 1996 r. data ta już minęła, w związku, z czym należy znaleźć odpowiednie rozwiązanie w tym zakresie; w tym celu należy zmienić art. 17.
(12) Należy wprowadzić zasadę oceniania wprowadzanych działań i ich wpływu na sytuację ekonomiczną w omawianym sektorze, a także w razie konieczności sformułować odpowiednie wnioski; określający to przepis powinien to zostać ujęty w art. 18,
PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich.Sporządzono w Brukseli, dnia 22 lipca 1997 r.
|
W imieniu Rady |
|
F. BODEN |
|
Przewodniczący |
______
(1) Dz.U. C 127 z 24.4.1997, str. 11.
(2) Opinia wydana dnia 18 lipca 1997 r. (dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym).
(3) Opinia wydana dnia 29 maja 1997 r. (dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym).
(4) Dz.U. L 175 z 4.8.1971, str. 1. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 3290/94 (Dz.U. L 349 z 31.12.1994, str. 105).