Sprawa C-790/18: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale Amministrativo Regionale per il Lazio (Włochy) w dniu 12 grudnia 2018 r. - ZQ / Corte dei Conti i in.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale Amministrativo Regionale per il Lazio (Włochy) w dniu 12 grudnia 2018 r. - ZQ / Corte dei Conti i in.

(Sprawa C-790/18)

Język postępowania: włoski

(2019/C 112/31)

(Dz.U.UE C z dnia 25 marca 2019 r.)

Sąd odsyłający

Tribunale Amministrativo Regionale per il Lazio

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: ZQ

Strona pozwana: Corte dei Conti, Presidenza del Consiglio dei Ministri, Ministero dell'Economia e delle Finanze

Pytania prejudycjalne

1) Czy art. 3 akapity drugi i trzeci TUE, art. 9, 45, 126, 145, 146, 147, 151 akapit pierwszy TFUE, art. 15 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, art. 3 i 5 Europejskiego filaru praw socjalnych stoją na przeszkodzie obowiązywaniu przepisu krajowego, takiego jak art. 1 ust. 489 ustawy nr 147/2013, w zakresie, w jakim przepis ten skłania włoskie organy administracji publicznej do dawania pierwszeństwa przy naborze lub przy powierzaniu zadań jedynie pracownikom już uprawnionym do emerytury przyznanej przez włoskie publiczne instytucje zabezpieczenia społecznego?

2) Czy art. 106 ust. 1 i art. 107 TFUE stoją na przeszkodzie obowiązywaniu przepisu krajowego, takiego jak art. 1 ust. 489 ustawy nr 147/2013, który umożliwia włoskim organom administracji publicznej prowadzącym działalność gospodarczą, zobowiązanym do przestrzegania art. 101 i nast. TFUE, zatrudnianie osób, które zgodziły się zrzec w całości lub w części odpowiedniego wynagrodzenia, pozwalając w ten sposób na oszczędności w zakresie kosztów mogące zapewnić tej administracji przewagę konkurencyjną nad innymi podmiotami gospodarczymi?

3) Czy art. 2, 3, 6 TUE, art. 126 i 151 akapit pierwszy TFUE, art. 15 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, art. 3 i 7 lit. a) Europejskiego filaru praw socjalnych stoją na przeszkodzie obowiązywaniu przepisu krajowego, takiego jak art. 1 ust. 489 ustawy nr 147/2013, który zezwala, na określonych w nim warunkach, by pracownik mógł skutecznie zrzec się w całości lub w części wynagrodzenia, mimo że celem takiego zrzeczenia się jest wyłącznie uniknięcie utraty zatrudnienia?

4) Czy art. 2, 3, 6 TUE, art. 14, art. 15 ust. 1, art. 126 i art. 151 akapit pierwszy TFUE, art. 31 ust. 1 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, art. 5, 6 i 10 Europejskiego filaru praw socjalnych stoją na przeszkodzie obowiązywaniu przepisu krajowego, takiego jak art. 1 ust. 489 ustawy nr 147/2013, który, na określonych w nim warunkach, umożliwia pracownikowi wykonywanie na rzecz organu włoskiej administracji publicznej działalności zawodowej, gdy zrzeka się on w całości lub w części odpowiedniego wynagrodzenia, mimo że takiemu zrzeczeniu się nie towarzyszy żadna zmiana organizacji pracy ani dotycząca czasu pracy, ani pod względem ilości i jakości wymaganej pracy i wynikających stąd obowiązków, a zatem, mimo że zrzeczenie się części wynagrodzenia skutkuje znaczącą zmianą wzajemnego charakteru stosunku pracy, zarówno pod względem proporcjonalności między wynagrodzeniem a jakością i ilością wykonywanej pracy, jak i ponieważ pracownik w ten sposób w rezultacie jest zmuszony do wykonywania działalności w nie najkorzystniejszych warunkach pracy, co skłania do mniejszego zaangażowania się w pracę i leży u podstaw mniejszej efektywności organów administracji?

5) Czy art. 2, 3 i 6 TUE, art. 126 i 151, akapit pierwszy TFUE, art 15 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej i art. 6 Europejskiego filaru praw socjalnych stoją na przeszkodzie art. 1 ust. 489 ustawy nr 147/2013 w związku z art. 23b ust. 1 dekretu ustawodawczego nr 201/2011, przekształconego w ustawę nr 214/2011, w zakresie, w jakim przepisy umożliwiają organom włoskiej administracji publicznej lub nakładają na nie obowiązek, w tym w trakcie trwania stosunku pracy lub współpracy, obniżenia przysługującego pracownikowi wynagrodzenia w zależności od zmiany progu wynagrodzenia, do którego odsyła wspomniany art. 23b ust. 1 dekretu ustawodawczego nr 201/2011, przekształconego w ustawę nr 214/2011, a zatem w konsekwencji od zdarzenia nieprzewidywalnego, a w każdym wypadku na podstawie mechanizmu, który nie jest natychmiast zrozumiały oraz wbrew informacjom przekazanym pracownikowi w chwili nawiązania stosunku pracy?

6) Czy art. 2, 3 i 6 TUE, art. 8 i 126 TFUE, art. 20 i 21 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej oraz art. 10 i 15 Europejskiego filaru praw socjalnych stoją na przeszkodzie obowiązywaniu przepisu krajowego, takiego jak art. 1 ust. 489 ustawy nr 147/2013, który, na określonych w nim warunkach, nakłada na włoskie organy administracji publicznej obowiązek obniżenia wynagrodzeń przysługujących ich pracownikom i współpracownikom uprawnionym do emerytury przyznanej przez publiczną instytucję zabezpieczenia społecznego, stawiając tych pracowników w niekorzystnej sytuacji, ponieważ dysponują oni innymi zasobami gospodarczymi, co zniechęca do przedłużenia aktywności zawodowej, prywatnej inicjatywy gospodarczej i tworzenia oraz powiększania prywatnych aktywów, które niemniej jednak stanowią bogactwo i źródło dochodów dla narodu?

• Identyfikator: Dz.U.UE.C.2019.112.26
• Rodzaj: Ogłoszenie
• Tytuł: Sprawa C-790/18: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale Amministrativo Regionale per il Lazio (Włochy) w dniu 12 grudnia 2018 r. - ZQ / Corte dei Conti i in.
• Data aktu: 25/03/2019
• Data ogłoszenia: 25/03/2019