Wyjaśnienia dotyczące wartości celnej.

ROZPORZĄDZENIE
MINISTRA FINANSÓW
z dnia 15 września 1999 r.
Wyjaśnienia dotyczące wartości celnej.

Na podstawie art. 33 ustawy z dnia 9 stycznia 1997 r. - Kodeks celny (Dz. U. Nr 23, poz. 117, Nr 64, poz. 407, Nr 121, poz. 770, Nr 157, poz. 1026 i Nr 160, poz. 1084, z 1998 r. Nr 106, poz. 668 i Nr 160, poz. 1063 oraz z 1999 r. Nr 40, poz. 402 i Nr 72, poz. 802) zarządza się, co następuje:
§  1. 
Organami właściwymi w sprawach wyjaśnień dotyczących wartości celnej są Komitet Ustalania Wartości Celnej Światowej Organizacji Handlu (WTO) oraz Komitet Techniczny Ustalania Wartości Celnej Światowej Organizacji Celnej (WCO).
§  2. 
1. 
Wyjaśnieniami dotyczącymi wartości celnej są decyzje Komitetu Ustalania Wartości Celnej Światowej Organizacji Handlu (WTO) oraz wyjaśnienia Komitetu Technicznego Ustalania Wartości Celnej Światowej Organizacji Celnej (WCO).
2. 
Decyzje i wyjaśnienia, o których mowa w ust. 1, stanowią załącznik do rozporządzenia.
§  3. 
Traci moc zarządzenie Prezesa Głównego Urzędu Ceł z dnia 23 września 1997 r. - Wyjaśnienia dotyczące wartości celnej (Monitor Polski Nr 67, poz. 657).
§  4. 
Rozporządzenie wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.

(Wyjaśnienia dotyczące wartości celnej stanowią odrębny załącznik do niniejszego numeru).

ZAŁĄCZNIK  1

WYJAŚNIENIA DOTYCZĄCE WARTOŚCI CELNEJ

DECYZJE KOMITETU USTALANIA WARTOŚCI CELNEJ ŚWIATOWEJ ORGANIZACJI HANDLU (WTO) ORAZ WYJAŚNIENIA TECHNICZNEGO KOMITETU USTALANIA WARTOŚCI CELNEJ ŚWIATOWEJ ORGANIZACJI CELNEJ (WCO)

SPIS TREŚCI

I. Decyzje Komitetu Ustalania Wartości Celnej Światowej Organizacji Handlu (WTO).

Decyzja 3.1. - Traktowanie oprocentowania podlegającego zapłacie przy ustalaniu wartości celnej importowanych towarów

Decyzja 4.1. - Ustalanie wartości nośników zawierających oprogramowanie do sprzętu przetwarzania danych

II. Wyjaśnienia Technicznego Komitetu Ustalania Wartości Celnej Światowej Organizacji Celnej (WCO) do Porozumienia w sprawie stosowania artykułu VII Układu Ogólnego w Sprawie Taryf Celnych i Handlu z 1994 r.

1. Opinie

Opinia 1.1. - Pojęcie "sprzedaży" w rozumieniu Porozumienia

Opinia 2.1. - Dopuszczalność ceny niższej od aktualnych cen rynkowych na identyczne towary

Opinia 3.1. - Znaczenie wyrażenia "pod warunkiem, że będą one wydzielone" w uwadze interpretacyjnej do Artykułu 1 Porozumienia: Opłaty i podatki w kraju importu

Opinia 4.1. - Honoraria, tantiemy autorskie i opłaty licencyjne zgodnie z Artykułem 8.1.c) Porozumienia

Opinia 4.2. - Honoraria, tantiemy autorskie i opłaty licencyjne zgodnie z Artykułem 8.1.c) Porozumienia

Opinia 4.3. - Honoraria, tantiemy autorskie i opłaty licencyjne zgodnie z Artykułem 8.1.c) Porozumienia

Opinia 4.4. - Honoraria, tantiemy autorskie i opłaty licencyjne zgodnie z Artykułem 8.1.c) Porozumienia

Opinia 4.5. - Honoraria, tantiemy autorskie i opłaty licencyjne zgodnie z Artykułem 8.1.c) Porozumienia

Opinia 4.6. - Honoraria, tantiemy autorskie i opłaty licencyjne zgodnie z Artykułem 8.1.c) Porozumienia

Opinia 4.7. - Honoraria, tantiemy autorskie i opłaty licencyjne zgodnie z Artykułem 8.1.c) Porozumienia

Opinia 4.8. - Honoraria, tantiemy autorskie i opłaty licencyjne zgodnie z Artykułem 8.1.c) Porozumienia

Opinia 4.9. - Honoraria, tantiemy autorskie i opłaty licencyjne zgodnie z Artykułem 8.1.c) Porozumienia

Opinia 4.10. - Honoraria, tantiemy autorskie i opłaty licencyjne zgodnie z Artykułem 8.1.c) Porozumienia

Opinia 4.11. - Honoraria, tantiemy autorskie i opłaty licencyjne zgodnie z Artykułem 8.1.c) Porozumienia

Opinia 4.12. - Honoraria, tantiemy autorskie i opłaty licencyjne zgodnie z Artykułem 8.1.c) Porozumienia

Opinia 4.13. - Honoraria, tantiemy autorskie i opłaty licencyjne zgodnie z Artykułem 8.1.c) Porozumienia

Opinia 5.1. - Postępowanie w przypadku rabatu udzielonego za zapłatę gotówką w rozumieniu Porozumienia

Opinia 5.2. - Postępowanie w przypadku rabatu udzielonego za zapłatę gotówką w rozumieniu Porozumienia

Opinia 5.3. - Postępowanie w przypadku rabatu udzielonego za zapłatę gotówką w rozumieniu Porozumienia

Opinia 6.1. - Postępowanie wobec barteru lub wymiany kompensacyjnej w świetle Porozumienia

Opinia 7.1. - Dopuszczalność przyjęcia kryteriów określonych w Artykule 1.2. b) i) Porozumienia

Opinia 8.1. - Postępowanie w stosunku do kredytów odnoszących się do wcześniejszych transakcji w świetle Porozumienia

Opinia 9.1. - Postępowanie wobec opłat antydumpingowych oraz opłat wyrównawczych przy zastosowaniu metod odliczania

Opinia 10.1. - Postępowanie wobec dokumentów fałszywych

Opinia 11.1. - Postępowanie wobec błędów popełnionych nieumyślnie oraz wobec niekompletnej dokumentacji

Opinia 12.1. - Uzasadniona elastyczność stosowania Artykułu 7 Porozumienia

Opinia 12.2. - Kolejność postępowania przy stosowaniu Artykułu 7

Opinia 12.3. - Posługiwanie się danymi pochodzącymi z innych krajów w celu zastosowania Artykułu 7

Opinia 13.1. - Zakres terminu "ubezpieczenie" w rozumieniu Artykułu 8.2. c) Porozumienia

Opinia 14.1. - Znaczenie wyrażenia "sprzedane na eksport do kraju importu"

Opinia 15.1. - Postępowanie wobec rabatu za ilość

Opinia 16.1. - Postępowanie w przypadkach, kiedy sprzedaż lub cena uzależnione są od warunków lub świadczeń, których wartość można ustalić w odniesieniu do towarów, dla których ustalana jest wartość

Opinia 17.1. - Zakres i skutki Artykułu 11 Porozumienia

Opinia 18.1. - Skutki prawne Artykułu 13 Porozumienia

Opinia 19.1. - Zastosowanie Artykułu 17 Porozumienia oraz ustępu 7 Protokółu

Opinia 20.1. - Wymiana walut w przypadku, kiedy umowa zawarta została w oparciu o stały kurs wymiany

2. Komentarze

Komentarz 1.1. - Towary identyczne lub podobne w rozumieniu Porozumienia

Komentarz 2.1. - Towary będące przedmiotem dotacji lub premii eksportowych

Komentarz 3.1. - Towary stanowiące przedmiot dumpingu

Komentarz 4.1. - Klauzule rewizji cen

Komentarz 5.1. - Towary powracające po czasowym eksporcie w celu przetworzenia, wykończenia lub naprawy

Komentarz 6.1. - Postępowanie wobec dostaw rozłożonych w czasie zgodnie z postanowieniami Artykułu 1 Porozumienia

Komentarz 7.1. - Postępowanie wobec składowania i kosztów z tym związanych w ramach Artykułu 1

Komentarz 8.1. - Postępowanie wobec umów całościowych

Komentarz 9.1. - Postępowanie wobec kosztu czynności, które miały miejsce w kraju importu

Komentarz 10.1. - Korekta związana z różnicami w poziomie handlu i ilości, zgodnie z Artykułem 1.2. b) oraz Artykułami 2 i 3 Porozumienia

Komentarz 11.1. - Postępowanie wobec sprzedaży wiązanej

Komentarz 12.1. - Znaczenie terminu "ograniczenia" w art. 1.1. a) iii)

Komentarz 13.1. - Zastosowanie decyzji dotyczącej ustalania wartości nośników zawierających oprogramowanie do sprzętu przetwarzania danych

Komentarz 14.1. - Zastosowanie Artykułu 1 ustęp 2

Komentarz 15.1. - Zastosowanie metody odliczania

Komentarz 16.1. - Czynności podjęte na rachunek kupującego po zakupie towarów lecz przed importem

Komentarz 17.1. - Prowizje od zakupu

Komentarz 18.1. - Zależności pomiędzy Artykułem 8.1. b) (ii), a 8.1. b) (iv)

3. Noty wyjaśniające

Lista not wyjaśniających

Nota wyjaśniająca 1.1. - Czynnik czasu w odniesieniu do Artykułu 1, 2 i 3 Porozumienia

Nota wyjaśniająca 2.1. - Prowizje w ramach Artykułu 8 Porozumienia

Nota wyjaśniająca 3.1. - Towary niezgodne z kontraktem

Nota wyjaśniająca 4.1. - Analiza powiązań zgodnie z Artykułem 15.5 z uwzględnieniem Artykułu 15.4

Nota wyjaśniająca 5.1. - Prowizja za udzielenie gwarancji

4. Studia przypadków

Lista studiów przypadków

Studium przypadku 1.1. - Raport na temat studium przypadku dotyczącego w szczególności Artykułu 8.1. b) Porozumienia: prace techniczno-inżynieryjne, rozwojowe, artystyczne i projektowe itd.

Studium przypadku 2.1. - Zastosowanie Artykułu 8.1. d) Porozumienia

Studium przypadku 2.2. - Dochody z późniejszych czynności według Artykułu 8.1. d)

Studium przypadku 3.1. - Ograniczenia i warunki Artykułu 1

Studium przypadku 4.1. - Postępowanie wobec towarów wynajętych lub wydzierżawionych

Studium przypadku 5.1. - Zastosowanie Artykułu 8.1. b)

Studium przypadku 5.2. - Zastosowanie Artykułu 8.1. b)

Studium przypadku 6.1. - Składki ubezpieczeniowe za gwarancję

Studium przypadku 7.1. - Zastosowanie ceny faktycznie zapłaconej lub należnej

5. Studia

Lista studiów

Studium 1.1. - Postępowanie wobec używanych pojazdów samochodowych

Studium 2.1. - Postępowanie wobec towarów wynajętych lub wydzierżawionych

I.

DECYZJE KOMITETU USTALANIA WARTOŚCI CELNEJ ŚWIATOWEJ ORGANIZACJI HANDLU (WTO)

DECYZJA 3.1.

TRAKTOWANIE OPROCENTOWANIA PODLEGAJĄCEGO ZAPŁACIE PRZY USTALANIU WARTOŚCI CELNEJ IMPORTOWANYCH TOWARÓW

W czasie Dziewiątej Sesji, która odbyła się 26 kwietnia 1984 roku, Komitet Ustalania Wartości Celnej podjął następującą decyzję:

Strony Porozumienia w sprawie stosowania Artykułu VII GATT postanowiły, co następuje:

Oprocentowanie podlegające zapłacie wynikające z umowy finansowej podpisanej przez kupującego i dotyczące zakupu towarów importowanych, nie będzie uznane jako część wartości celnej pod warunkiem, że:

(a) przedmiotowe opłaty zostaną wyodrębnione z ceny faktycznie zapłaconej lub należnej za towary;

(b) umowa finansowa została sporządzona w formie pisemnej;

(c) jeśli jest to konieczne, kupujący może wykazać, iż:

- towary te sprzedawane są w cenie deklarowanej jako cena faktycznie zapłacona lub należna, i

- stawki oprocentowania nie przekraczają poziomu dla tego rodzaju transakcji w kraju i w czasie, w którym zawarto taką umowę.

Decyzja ta ma zastosowanie niezależnie od tego, czy środki finansowe zapewnione są przez sprzedającego, bank lub inną osobę fizyczną lub prawną. Powyższe stosuje się również, gdy wartość celna ustalana jest według metody innej, niż metoda wartości transakcyjnej.

Każda ze Stron musi powiadomić Komitet o terminie, od którego Decyzja wchodzi w życie.

DECYZJA 4.1.

USTALANIE WARTOŚCI NOŚNIKÓW ZAWIERAJĄCYCH OPROGRAMOWANIE DO SPRZĘTU PRZETWARZANIA DANYCH

Podczas Dziesiątego Posiedzenia, które odbyło się 24 września 1984 roku, Komitet Ustalania Wartości Celnej przyjął poniższą decyzję:

Komitet Ustalania Wartości Celnej postanawia, co następuje:

1. Potwierdza się, że wartość transakcyjna jest zasadniczą podstawą ustalania wartości zgodnie z Porozumieniem w sprawie stosowania Artykułu VII Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu (Porozumienie) oraz, że jego stosowanie odnośnie danych lub instrukcji (oprogramowania) zarejestrowanych na nośnikach do sprzętu przetwarzania danych jest w pełni zgodne z tym Porozumieniem.

2. Mając na względzie wyjątkową sytuację odnośnie danych lub instrukcji (oprogramowania) zarejestrowanych na nośnikach do sprzętu przetwarzania danych oraz fakt, że niektóre Strony zabiegały o inne podejście, zgodne z Porozumieniem byłoby również przyjęcie następującej praktyki:

Przy ustalaniu wartości celnej importowanych nośników zawierających dane lub instrukcje, będzie wliczony jedynie koszt lub wartość samego nośnika. Dlatego też wartość celna nie będzie obejmowała kosztu lub wartości danych lub instrukcji, pod warunkiem, że jest on wyodrębniony z kosztu lub wartości nośnika.

Dla celów Decyzji wyrażenie "nośnik" nie będzie obejmowało obwodów scalonych, półprzewodników i podobnych urządzeń lub artykułów zawierających takie obwody lub urządzenia; wyrażenie "dane lub instrukcje" nie będzie obejmowało dźwięku, nagrań kinowych lub video.

3. Strony przyjmujące praktykę, o której mowa w ustępie 2 niniejszej Decyzji, powiadomią Komitet o terminie jej zastosowania.

4. Strony przyjmujące procedurę określoną w ustępie 2 niniejszej Decyzji będą ją stosować na zasadach kraju największego uprzywilejowania (m.f.n.), bez uszczerbku dla ciągłego stosowania przez którąkolwiek ze Stron metody wartości transakcyjnej.

-------------------

* Oświadczenie złożone przez Przewodniczącego Posiedzenia Komitetu Ustalania Wartości Celnej z dnia 24 września 1984 roku, przed przyjęciem Decyzji w sprawie ustalania wartości nośników zawierających oprogramowanie do sprzętu przetwarzania danych:

"W przypadku importowanych nośników zawierających dane lub instrukcje do wykorzystania w sprzęcie przetwarzania danych (oprogramowanie), ocleniu podlega zasadniczo sam nośnik np. taśma lub dysk magnetyczny, zgodnie z taryfą celną. Jednakże, importer jest w rzeczywistości zainteresowany wykorzystaniem danych lub instrukcji; nośnik jest tu sprawą uboczną. Jeżeli dostępne są Stronom transakcji udogodnienia techniczne, oprogramowanie może zostać przekazane telegraficznie lub satelitarnie, w tym przypadku nie powstaje kwestia opłat celnych. W dodatku nośnik jest zwykle środkiem czasowym do przechowywania instrukcji lub danych, w celu jego użycia kupujący musi przekazać bądź skopiować dane lub instrukcje do pamięci bazy danych własnego systemu.

Zgodnie z międzynarodowymi praktykami ustalania wartości celnej, które zostały zastąpione Porozumieniem w sprawie stosowania Artykułu VII Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu (Porozumienie), wartość oprogramowania z zasady nie była doliczana przy ustalaniu wartości nośnika. Po przyjęciu Porozumienia kraje, które postępowały zgodnie z poprzednią praktyką międzynarodową, albo zmieniły swoje metody ustalania wartości nośników zawierających oprogramowanie komputerowe albo utrzymały stosowanie poprzednich praktyk.

Proponowana Decyzja Komitetu Ustalania Wartości Celnej w sprawie ustalania wartości nośników zawierających oprogramowanie do sprzętu przetwarzania danych wskazuje, że wartość transakcyjna jest zasadniczą metodą ustalania wartości zgodnie z Porozumieniem oraz, że jej stosowanie odnośnie oprogramowania zarejestrowanego na nośniku do sprzętu przetwarzania danych jest w pełni zgodne z Porozumieniem. Podaje ona także, że biorąc pod uwagę "wyjątkową sytuację" odnośnie opisanego oprogramowania oraz fakt, że niektóre Strony zabiegały o inne podejście, zgodne z Porozumieniem byłoby również, aby Strony te brały pod uwagę jedynie koszt lub wartość samego nośnika przy ustalaniu wartości celnej importowanych nośników zawierających dane lub instrukcje.

Przy podejmowaniu tej Decyzji w sprawie ustalania wartości nośników zawierających oprogramowanie do sprzętu przetwarzania danych, uważa się, że w razie zaistnienia jakichkolwiek trudności we wdrażaniu i stosowaniu tej Decyzji, właściwe byłoby, aby trudności te zostały rozważone przez Strony tego Porozumienia".

II.

WYJAŚNIENIA TECHNICZNEGO KOMITETU USTALANIA WARTOŚCI CELNEJ ŚWIATOWEJ ORGANIZACJI CELNEJ (WCO) DO POROZUMIENIA W SPRAWIE STOSOWANIA ARTYKUŁU VII UKŁADU OGÓLNEGO W SPRAWIE TARYF CELNYCH I HANDLU Z 1994 R.

OPINIA 1.1

POJĘCIE "SPRZEDAŻY" W ROZUMIENIU POROZUMIENIA

Techniczny Komitet Ustalania Wartości Celnej sformułował następującą opinię:

a)
Układ dotyczący wprowadzenia w życie Porozumienia w sprawie stosowania Artykułu VII Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu (dalej zwany "Porozumieniem") nie zawiera żadnej definicji terminu "sprzedaż". Artykuł 1 ustęp 1, ogranicza się do stwierdzenia, że chodzi tu o określone działanie handlowe spełniające pewne wymagania i warunki.
b)
Jednakże, zgodnie z podstawową intencją Porozumienia, by przy ustalaniu wartości celnej brać pod uwagę, na ile to możliwe, wartość transakcyjną importowanych towarów, poszukiwana jednolitość interpretacji i stosowania Porozumienia może zostać osiągnięta przyjmując najszerszą interpretację terminu "sprzedaż", uwzględniając wyłącznie postanowienia Artykułów 1 i 8 łącznie.
c)
W tej sytuacji należałoby ustalić listę przypadków, które nie są uważane za przykłady sprzedaży w rozumieniu wymagań i warunków Artykułów 1 i 8 łącznie. W tych przypadkach wartość celna powinna być określana zgodnie z priorytetami ustalonymi w Porozumieniu w zakresie zalecanych metod.

Lista sporządzona zgodnie z tą opinią załączona jest poniżej. Lista ta nie jest wyczerpująca i będzie uzupełniana w miarę nabywania doświadczenia w tej dziedzinie.

Lista sytuacji, w których importowane towary nie są uważane za pochodzące ze sprzedaży.

I. 
Dostawy bezpłatne

Jeżeli transakcja nie pociąga za sobą zapłacenia ceny, nie może ona być uważana za sprzedaż w rozumieniu Porozumienia.

Przykłady: prezenty, próbki, artykuły reklamowe.

II. 
Towary importowane na zasadzie konsygnacji

W tym systemie obrotu handlowego towary wysyłane są do kraju importu nie w wyniku transakcji, lecz w celu ich sprzedaży po najkorzystniejszej cenie na rachunek dostawcy. W czasie dokonania odprawy celnej żadna sprzedaż nie miała miejsca.

Przykład:

Producent P w kraju eksportu E wysyła swemu przedstawicielowi X w kraju importu I partię 50 dywanów z poleceniem sprzedania ich tam na licytacji. Dywany zostają sprzedane w kraju importu za cenę 500.000 j.m. Cena, która zostanie przekazana przez przedstawiciela X producentowi P jako płatność za importowane towary wyniesie 500.000 j.m. pomniejszone o koszty poniesione przez przedstawiciela X w związku ze sprzedażą towaru oraz jego wynagrodzenie.

Importu na zasadach konsygnacji nie należy mylić z transakcjami przewidującymi podział zysków. W takich przypadkach towary są importowane w wyniku sprzedaży i fakturowane tymczasowo po pewnej cenie, która zostanie powiększona o część zysku wynikającego z ich ponownej sprzedaży na rynku kraju importu. Takie transakcje należy traktować jako sprzedaż z klauzulą dotyczącą ustalenia ostatecznej ceny; charakter transakcji nie przeszkadza w zastosowaniu Artykułu 1, lecz warunek wymieniony w ustępie 1 c) tego Artykułu powinien stanowić przedmiot szczególnej uwagi.

III. 
Towary importowane przez pośredników, którzy ich nie zakupują i którzy sprzedają je po dokonaniu importu.

Należy uwzględnić różnice pomiędzy importem, o którym tu mowa, a dostawami na zasadzie konsygnacji, o których była mowa w poprzednim ustępie; te ostatnie stanowią odrębny i szczególny system obrotu towarami. Transakcje, o których mowa, stanowią całą gamę dostaw, spotykanych w praktyce handlowej i realizowanych przez pośredników, obejmujących towary, które nie były jeszcze przedmiotem sprzedaży; transakcje takie w praktyce międzynarodowej nie są powszechnie uważane za import na zasadzie konsygnacji.

Przykład.

Importer X w kraju importu I działa jako agent producenta F w kraju eksportu E. Importer X dokonuje odprawy celnej importowanych towarów i wprowadza je do zapasów agencji, po czym sprzedaje je w kraju importu na rachunek i ryzyko producenta F.

Należy tu przypomnieć, że import dokonywany przez agenta w celu dystrybucji w ramach zawartego kontraktu pomiędzy dostawcą a klientem lub czasami, przynajmniej formalnie, pomiędzy samym agentem a klientem, stanowi transakcję, która może oczywiście stanowić podstawę ustalenia wartości zgodnie z postanowieniami Artykułu 1 Porozumienia.

IV. 
Towary importowane przez filie nie posiadające osobowości prawnej.

Sprzedaż nie ma miejsca w przypadku, kiedy filia nie może być uważana za odrębną osobę prawną w rozumieniu obowiązujących przepisów, gdyż sprzedaż bezwzględnie wymaga wystąpienia transakcji pomiędzy dwiema osobami.

V. 
Towary importowane w ramach umowy najmu lub dzierżawy.

Takie transakcje, nawet zawierające klauzulę o możliwości zakupu wynajmowanych towarów, z samej swej natury, nie stanowią sprzedaży.

VI. 
Towary wypożyczone przy zachowaniu praw własności nadawcy.

Zdarza się, że towary, często maszyny, zostają wypożyczone przez właściciela klientowi. Tego rodzaju transakcje nie stanowią sprzedaży.

Przykład

Producent F w kraju E pożycza kupującemu X w kraju importu I wyspecjalizowaną maszynę do produkcji opakowań z papieru powlekanego tworzywem.

VII. 
Towary (odpady lub zniszczone części) importowane w celu zniszczenia w kraju importu, przy czym wysyłający płaci importerowi zapłatę za świadczoną usługę.

Omawiana sytuacja dotyczy odpadów lub zniszczonych części importowanych w celu ich zniszczenia. Ponieważ zniszczenie takie pociąga za sobą koszty, firma eksportująca płaci importerowi pewną sumę w zamian za świadczoną usługę.

W tej sytuacji, import taki nie może być uznany za sprzedaż w świetle postanowień Porozumienia, ponieważ importer nie płaci za importowane towary, lecz przeciwnie, otrzymuje wynagrodzenie za ich przejęcie i zniszczenie.

OPINIA 2.1.

DOPUSZCZALNOŚĆ CENY NIŻSZEJ OD AKTUALNYCH CEN RYNKOWYCH NA IDENTYCZNE TOWARY

1. Pytanie brzmi, czy cena niższa od aktualnych cen rynkowych na identyczne towary może zostać przyjęta dla celów artykułu 1 Porozumienia w sprawie stosowania Artykułu VII Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu.

2. Techniczny Komitet Ustalania Wartości Celnej rozpatrzył to zagadnienie i doszedł do wniosku, że sam fakt, iż jakaś cena jest niższa od aktualnych cen rynkowych na identyczne towary nie stanowi wystarczającego powodu, by ją odrzucić z punktu widzenia Artykułu 1, z zastrzeżeniem jednak postanowień Artykułu 17 Porozumienia.

OPINIA 3.1.

ZNACZENIE WYRAŻENIA "POD WARUNKIEM, ŻE BĘDĄ ONE WYDZIELONE" W UWADZE INTERPRETACYJNEJ DO ARTYKUŁU 1 POROZUMIENIA: OPŁATY I PODATKI W KRAJU IMPORTU

1. Czy należy odliczyć kwotę odpowiadającą opłatom i podatkom kraju importu, jeżeli są one zawarte w cenie zapłaconej lub należnej i gdy nie są wykazane osobno na fakturze, a importer nie wystąpił o ich odliczenie?

2. Techniczny Komitet Ustalania Wartości Celnej wyraził następujący pogląd:

Wspomniane opłaty i podatki nie stanowią części wartości celnej, ponieważ z definicji jest możliwe dokonanie rozróżnienia między opłatami i podatkami kraju importu a ceną faktycznie zapłaconą lub należną.

OPINIA 4.1.

HONORARIA, TANTIEMY AUTORSKIE I OPŁATY LICENCYJNE ZGODNIE Z ARTYKUŁEM 8.1. C) POROZUMIENIA

1. Czy opłatę dotyczącą maszyny wyprodukowanej według opatentowanego sposobu produkcji, sprzedanej na eksport do kraju importu, po cenie nie zawierającej opłat patentowych, które na polecenie sprzedającego, importer przekazuje osobie trzeciej, to znaczy właścicielowi patentu, należy wliczyć do ceny zapłaconej lub należnej w rozumieniu postanowień Artykułu 8.1. c) Porozumienia ?

2. Techniczny Komitet Ustalania Wartości Celnej wyraził następujący pogląd:

Opłata taka powinna zostać doliczona do ceny faktycznie zapłaconej lub należnej zgodnie z postanowieniami Artykułu 8.1. c), ponieważ wniesienie opłaty przez kupującego związane jest z towarem, dla którego ustalana jest wartość celna i stanowi warunek sprzedaży tego towaru.

OPINIA 4.2.

HONORARIA, TANTIEMY AUTORSKIE I OPŁATY LICENCYJNE ZGODNIE Z ARTYKUŁEM 8.1. C) POROZUMIENIA

1. Płyty, na których nagrany jest koncert, zostają zakupione od producenta przez importera. Zgodnie z przepisami kraju importu, importer ma obowiązek, przy odsprzedaży płyt, przekazać osobie trzeciej, to jest autorowi partytury posiadającemu prawa autorskie, opłatę w wysokości 3 % ceny sprzedaży. Żadna część tej opłaty nie zostanie przekazana producentowi, ani pośrednio ani bezpośrednio i nie jest warunkiem sprzedaży wynikającym z umowy sprzedaży. Czy należy wspomnianą opłatę doliczyć do ceny faktycznie zapłaconej lub należnej ?

2. Techniczny Komitet Ustalania Wartości Celnej wyraził następujący pogląd:

Przy ustalaniu wartości celnej opłata nie powinna zostać doliczona do ceny faktycznie zapłaconej lub należnej; wniesienie opłaty nie stanowi warunku sprzedaży przy eksporcie importowanych towarów, lecz wynika z prawnych zobowiązań nałożonych na importera, polegających na konieczności zapłacenia praw autorskich przy sprzedaży płyt w kraju importu.

OPINIA 4.3.

HONORARIA, TANTIEMY AUTORSKIE I OPŁATY LICENCYJNE ZGODNIE Z ARTYKUŁEM 8.1. C) POROZUMIENIA

1. Importer I nabywa prawo do używania opatentowanego sposobu produkcji określonych towarów i wyraża zgodę na płacenie właścicielowi patentu H opłaty, odpowiednio do ilości towarów wyprodukowanych tym sposobem. Na podstawie odrębnej umowy importer I opracowuje i kupuje u producenta zagranicznego E maszynę specjalnie przeznaczoną do posługiwania się opatentowanym sposobem produkcji.

Czy opłata związana z używaniem opatentowanego sposobu produkcji stanowi część ceny zapłaconej lub należnej za importowaną maszynę ?

2. Techniczny Komitet Ustalania Wartości Celnej wyraził następujący pogląd:

Pomimo, iż płacenie opłat powiązane jest z integralnie związanym z maszyną sposobem produkcji, którego wykorzystywanie stanowi jedyny przedmiot działania tej maszyny, należność ta nie stanowi części wartości celnej, bowiem płacenie jej nie stanowi warunku sprzedaży maszyny na eksport do kraju importu.

OPINIA 4.4.

HONORARIA, TANTIEMY AUTORSKIE I OPŁATY LICENCYJNE ZGODNIE Z ARTYKUŁEM 8.1. C) POROZUMIENIA

1. Opatentowany koncentrat zostaje zakupiony przez importera I od producenta M, który jednocześnie jest posiadaczem patentu; importowany koncentrat jest rozpuszczany w zwykłej wodzie i butelkowany, a następnie jest sprzedawany w kraju importu. Poza ceną towaru kupujący musi zapłacić producentowi M, jako warunek sprzedaży, opłatę za prawo do używania opatentowanego koncentratu w produktach przeznaczonych do odsprzedaży. Wysokość opłaty obliczana jest odpowiednio do ceny sprzedaży produktu końcowego.

2. Techniczny Komitet Ustalania Wartości Celnej wyraził następujący pogląd:

Opłata stanowi płatność związaną z importowanymi towarami i jej wniesienie stanowi warunek sprzedaży tych towarów, w związku z tym powinna być doliczona do ceny faktycznie zapłaconej lub należnej zgodnie z Artykułem 8.1. c). Niniejsza opinia odnosi się do opłaty uiszczanej z tytułu patentu dotyczącego importowanych towarów i nie ma zastosowania w innych przypadkach.

OPINIA 4.5.

HONORARIA, TANTIEMY AUTORSKIE I OPŁATY LICENCYJNE ZGODNIE Z ARTYKUŁEM 8.1. C) POROZUMIENIA

1. Zagraniczny producent M jest właścicielem znaku towarowego lub handlowego podlegającego ochronie w kraju importu. Importer I produkuje i sprzedaje ze znakiem towarowym bądź handlowym producenta M sześć rodzajów kosmetyków. Importer I zobowiązany jest zapłacić producentowi M opłatę w wysokości 5 % rocznego obrotu brutto, wynikającą ze sprzedaży kosmetyków z wykorzystaniem znaku producenta M. Wszystkie te kosmetyki są produkowane według receptury producenta M, na bazie składników pochodzących z kraju importu, za wyjątkiem jednego, którego podstawowe składniki sprzedawane są przez producenta M. Jak należy traktować honorarium dotyczące importowanych składników ?

2. Techniczny Komitet Ustalania Wartości Celnej wyraził następujący pogląd:

Importer I zobowiązany jest do uiszczenia honorarium producentowi M zarówno gdy używa składników dostarczonych przez producenta M, jak również dostarczonych przez lokalnych dostawców; tym samym nie jest to warunek sprzedaży towarów i dla celów ustalania wartości celnej, opłata ta nie może być doliczona do ceny faktycznie zapłaconej lub należnej, zgodnie z Artykułem 8.1. c).

OPINIA 4.6.

HONORARIA, TANTIEMY AUTORSKIE I OPŁATY LICENCYJNE ZGODNIE Z ARTYKUŁEM 8.1. C) POROZUMIENIA

1. Importer dokonuje u zagranicznego producenta M dwóch różnych zakupów koncentratu. Producent M jest właścicielem znaku handlowego lub towarowego, pod jakim koncentrat może ewentualnie zostać sprzedany po rozpuszczeniu, o ile jest to przewidziane w importowej umowie sprzedaży. Opłata za używanie znaku towarowego lub handlowego kalkulowana jest na bazie jednostkowej. Importowany koncentrat jest rozpuszczany w zwykłej wodzie i sprzedawany konsumentom.

Przy pierwszym zakupie koncentrat został rozpuszczony i sprzedany bez użycia znaku M i importer nie musiał dokonywać żadnej opłaty.

W drugim przypadku koncentrat został rozpuszczony i sprzedany pod znakiem M i dokonanie opłaty stanowi warunek sprzedaży w imporcie.

2. Opłata ta nie powinna być doliczona biorąc pod uwagę fakt, że produkty, które stanowiły przedmiot pierwszego zakupu sprzedawane były bez użycia znaku towarowego czy handlowego i że nie wniesiono żadnych opłat.

W drugim przypadku opłata wymagana przez producenta M powinna zostać doliczona do ceny faktycznie zapłaconej lub należnej za importowane towary.

OPINIA 4.7.

HONORARIA, TANTIEMY AUTORSKIE I OPŁATY LICENCYJNE ZGODNIE Z ARTYKUŁEM 8.1. C) POROZUMIENIA

1. Podpisana zostaje umowa pomiędzy firmą nagraniową R, a artystą A; obie Strony umowy zarejestrowane zostały w kraju eksportu X. Zgodnie z umową, artysta A otrzyma honorarium autorskie za każde nagranie sprzedane w handlu detalicznym, w związku z jego prawem do światowego rozpowszechniania, marketingu i dystrybucji. W związku z tym, firma nagraniowa R podpisuje umowę dotyczącą dystrybucji i sprzedaży z importerem I, któremu dostarczać będzie płyty z nagraniami występu artysty A, w celu sprzedaży tych płyt w kraju importu. Zgodnie z powyższą umową firma nagraniowa R przekazuje importerowi I prawa do marketingu i dystrybucji, żądając w zamian opłat licencyjnych w wysokości 10 % detalicznej ceny sprzedaży każdej płyty kupionej i importowanej do kraju importu. Importer I przekazuje firmie nagraniowej R 10 % opłatę.

2. Techniczny Komitet Ustalania Wartości Celnej wyraził następujący pogląd:

Opłata licencyjna jest warunkiem sprzedaży, gdyż importer I jest zobowiązany do zapłaty tej kwoty, jako konsekwencji wynikającej z umowy o dystrybucji i sprzedaży z firmą nagraniową R. W celu zabezpieczenia swoich interesów handlowych, firma nagraniowa R nie sprzedałaby płyt importerowi I gdyby importer I nie zgodził się na powyższe warunki.

Opłata związana jest z towarem, którego wartość jest ustalana, a także uiszczana jest w związku z prawem do sprzedaży i dystrybucji; kwota opłaty licencyjnej będzie się wahać w zależności od faktycznej ceny sprzedaży poszczególnych płyt. Fakt, iż firma nagraniowa R z kolei, zobowiązana jest do zapłaty honorarium autorskiego dla artysty A, w związku ze światową sprzedażą występów artysty A, nie dotyczy umowy pomiędzy firmą nagraniową R i importerem I. Importer I dokonuje płatności bezpośrednio na rzecz sprzedającego i nie jest on zainteresowany, w jaki sposób firma nagraniowa R lokuje swój dochód brutto. Dlatego też 10% opłaty licencyjnej powinno zostać doliczone do ceny faktycznie zapłaconej lub należnej.

OPINIA 4.8.

HONORARIA, TANTIEMY AUTORSKIE I OPŁATY LICENCYJNE ZGODNIE Z ARTYKUŁEM 8.1. C) POROZUMIENIA

1. Importer I podpisuje umowę licencyjną z licencjodawcą L w kraju X. Zgodnie z tą umową importer I zobowiązuje się wypłacać L ustaloną kwotę opłaty za licencję za każdą parę butów noszącą znak firmowy L, zaimportowaną do kraju importu. Licencjodawca L dostarcza projekt i wzór towaru związanego ze znakiem firmowym. Importer I zawiera następną umowę z producentem M z kraju X dotyczącą zakupu butów noszących znak firmowy L produkowanych przez producenta M, dostarczając producentowi M projekt i wzór zapewniony przez licencjodawcę L.

Producent M nie jest licencjobiorcą L. Powyższa umowa o sprzedaży nie postanawia o opłatach licencyjnych. Producent, importer i licencjodawca nie są powiązani (są niezależni).

2. Techniczny Komitet Ustalania Wartości Celnej wyraził następujący pogląd:

W celu uzyskania prawa do znaku firmowego, importer jest zobowiązany do zapłaty opłaty licencyjnej. Powyższe wynika z oddzielnej umowy, nie związanej ze sprzedażą towarów na eksport do kraju importu. Towary zostają zakupione od dostawcy na mocy umowy, a opłata licencyjna nie stanowi warunku sprzedaży powyższych towarów. Dlatego też, w tym przypadku opłata licencyjna nie może być doliczona do ceny faktycznie zapłaconej lub należnej. Zgodnie z postanowieniami Artykułu 8.1. (b) jest kwestią do rozpatrzenia czy dostarczenie projektu i wzoru towaru związanego ze znakiem firmowym podlega ocleniu.

OPINIA 4.9.

HONORARIA, TANTIEMY AUTORSKIE I OPŁATY LICENCYJNE ZGODNIE Z ARTYKUŁEM 8.1. C) POROZUMIENIA

1. Podpisana zostaje umowa pomiędzy producentem - właścicielem znaku firmowego preparatu weterynaryjnego a przedsiębiorstwem importującym. Zgodnie z umową producent przyznaje importerowi wyłączne prawo do produkcji, wykorzystania i sprzedaży w kraju importu "Preparatu Licencyjnego". Powyższy "Preparat Licencyjny", zawierający importowany kortyzon w postaci odpowiedniej dla użytku weterynaryjnego, produkowany jest z kortyzonu dostarczanego luzem do importera przez lub w imieniu producenta. Kortyzon jest standardowym, nieopatentowanym, przeciwzapalnym środkiem, dostępnym u wielu producentów; jest jednym z głównych składników licencjonowanego preparatu.

Producent przyznaje także importerowi wyłączne prawo i licencję na użycie znaku firmowego w związku z produkcją i sprzedażą preparatu licencjonowanego w kraju importu.

Zawarte w umowie postanowienia dotyczące opłat zobowiązują importera do uiszczenia producentowi opłaty licencyjnej według stawki 8 % od pierwszych 2 milionów ECU wartości sprzedaży netto preparatu licencjonowanego w każdym roku kalendarzowym i 9 % od następnych 2 milionów j.m. wartości sprzedaży netto preparatu w tym samym roku kalendarzowym. Określona została także minimalna kwota opłaty licencyjnej w wysokości 100.000 ECU rocznie. Zgodnie z różnymi okolicznościami określonymi w umowie, każda ze stron może zamienić wyłączne prawa importera na nie wyłączne. W takim przypadku, kwota minimalna opłaty licencyjnej obniżona zostanie o 25 % lub w niektórych przypadkach o 50 %. Opłaty licencyjne oparte na sprzedaży, mogą w niektórych przypadkach ulec zmniejszeniu. Opłaty licencyjne oparte na sprzedaży preparatu licencjonowanego muszą zostać dokonane w ciągu 60 dni po zakończeniu każdego kwartału roku kalendarzowego.

2. Techniczny Komitet Ustalania Wartości Celnej wyraził następujący pogląd:

Opłaty licencyjne dokonywane są w związku z prawem do produkcji preparatu licencjonowanego zawierającego produkt importowany, a także prawem do używania znaku firmowego dla tego preparatu. Produkt importowany jest standardowym, nieopatentowanym, przeciwzapalnym środkiem. Dlatego też używanie znaku firmowego nie jest związane z towarem dla którego ustalana jest wartość. Opłata licencyjna nie stanowi warunku sprzedaży na eksport importowanych towarów, lecz warunkuje produkcję i sprzedaż preparatu licencjonowanego w kraju importu. Dlatego też, powyższa opłata nie powinna zostać doliczona do ceny faktycznie zapłaconej lub należnej.

OPINIA 4.10.

HONORARIA, TANTIEMY AUTORSKIE I OPŁATY LICENCYJNE ZGODNIE Z ARTYKUŁEM 8.1. C) POROZUMIENIA

1. Okrycia wierzchnie kupowane są przez importera I z kraju P od producenta M zlokalizowanego w kraju X. Producent M jest właścicielem znaku firmowego, który nawiązuje do postaci pewnego komiksu. Zgodnie z postanowieniami umowy licencyjnej pomiędzy importerem I a producentem M, producent M produkować będzie okrycia wierzchnie tylko dla importera I, okrycia te przed dokonaniem importu będą ozdobione postacią z komiksu jako znakiem firmowym; importer I odsprzeda powyższe okrycia w kraju P. Biorąc pod uwagę powyższe, importer I, oprócz płacenia za okrycia wierzchnie, zobowiązuje się dodatkowo do uiszczania na rzecz producenta M opłaty licencyjnej obliczonej procentowo od ceny sprzedaży netto okryć z wizerunkiem postaci i znakiem firmowym.

2. Techniczny Komitet Ustalania Wartości Celnej wyraził następujący pogląd:

Uiszczenie opłaty licencyjnej w zamian za prawo do odsprzedania importowanych okryć noszących znak firmowy stanowi warunek sprzedaży, a także odnosi się do towarów importowanych. Importowane towary nie mogą być kupione i odsprzedane bez wizerunku omawianej postaci i bez znaku firmowego. Dlatego też opłata ta powinna zostać dodana do ceny faktycznie zapłaconej lub należnej.

OPINIA 4.11.

HONORARIA, TANTIEMY AUTORSKIE I OPŁATY LICENCYJNE ZGODNIE Z ARTYKUŁEM 8.1. C) POROZUMIENIA

1. Producent odzieży sportowej M i importer I powiązani są z firmą macierzystą C, która jest właścicielem znaku firmowego umieszczanego na odzieży sportowej. W umowie sprzedaży pomiędzy producentem M a importerem I nie ma wymogu uiszczenia opłaty za licencję. Jednakże importer I, zgodnie z oddzielną umową zawartą z firmą macierzystą C, zobowiązany jest do zapłaty za licencję na rzecz firmy macierzystej C w celu uzyskania prawa do używania znaku firmowego umieszczonego na odzieży sportowej zakupionej przez importera I od producenta M. Czy opłata licencyjna jest warunkiem sprzedaży odzieży sportowej i czy jest z nią związana ?

2. Techniczny Komitet Ustalania Wartości Celnej wyraził następujący pogląd:

Umowa sprzedaży pomiędzy producentem M a importerem I dotycząca towarów ze znakiem firmowym nie zawiera szczegółowych postanowień dotyczących opłaty licencyjnej. Jednakże, powyższa opłata jest warunkiem sprzedaży ponieważ w związku z zakupem towaru importer I jest zobowiązany do uiszczenia opłaty za licencję na rzecz firmy macierzystej. Importer I nie ma prawa do korzystania ze znaku firmowego bez zapłaty za licencję. Fakt, iż nie istnieje umowa w formie pisemnej z firmą macierzystą C nie zwalnia importera I z zobowiązania do zapłaty wymaganej przez firmę macierzystą C. Z powyższych przyczyn, opłaty za prawo do korzystania ze znaku firmowego dotyczą towaru, dla którego ustalana jest wartość; kwota opłaty licencyjnej powinna być doliczona do ceny faktycznie zapłaconej lub należnej.

OPINIA 4.12.

HONORARIA, TANTIEMY AUTORSKIE I OPŁATY LICENCYJNE ZGODNIE Z ARTYKUŁEM. 8.1. C) POROZUMIENIA

1. Importer I i sprzedający S zawierają umowę sprzedaży na dostawę urządzeń walcowniczych. Urządzenia te mają być zainstalowane w fabryce miedzianej walcówki ciągłej istniejącej w kraju importu. Zainstalowane urządzenia wymagają technologii związanej z opatentowanym procesem. Importer I, dodatkowo do ceny urządzeń zobowiązany jest uiścić opłatę licencyjną 15 milionów j.m., za prawo do wykorzystywania opatentowanego procesu. Sprzedający S otrzyma od importera I zapłatę za urządzenia, a także opłatę licencyjną od importera, a następnie przekaże całą kwotę opłaty licencyjnej licencjodawcy.

2. Techniczny Komitet Ustalania Wartości Celnej wyraził następujący pogląd:

Opłata licencyjna dotyczy technologii związanej z urządzeniami walcowniczymi, które umożliwiają przeprowadzenie opatentowanego procesu. Urządzenia walcownicze zostały zakupione specjalnie w celu wykonywania opatentowanego procesu produkcji. Ponieważ proces, za który opłata licencyjna wynosi 15 milionów j.m., dotyczy towaru dla którego ustalana jest wartość celna, a także opłata powyższa stanowi warunek sprzedaży, powinna być dodana do ceny faktycznie zapłaconej lub należnej za importowane urządzenia walcownicze.

OPINIA 4.13.

HONORARIA, TANTIEMY AUTORSKIE I OPŁATY LICENCYJNE ZGODNIE Z ARTYKUŁEM 8.1. C) POROZUMIENIA

1. Importer I zakupił torby sportowe od zagranicznego producenta M, jak i od innych dostawców. Importer I, producent M i inni dostawcy nie są powiązani.

Jednakże importer I powiązany jest z firmą C, która posiada prawo do używania znaku firmowego. Zgodnie z postanowieniami umowy pomiędzy importerem I a firmą C, firma C przekazuje prawo używania znaku firmowego importerowi I, w zamian za opłatę licencyjną.

Importer I dostarczy producentowi M i innym dostawcom metki noszące znak firmowy, które umieszczane są na torbach sportowych przed dokonaniem importu.

Czy opłata licencyjna związana jest z towarem, dla którego ustalana jest wartość ? Czy opłata uiszczana przez importera I na rzecz firmy C stanowi jeden z warunków sprzedaży pomiędzy producentem M a importerem I, jak również pomiędzy importerem I a innymi dostawcami ?

2. Techniczny Komitet Ustalania Wartości Celnej wyraził następujący pogląd:

Mimo, że importer jest zobowiązany do uiszczenia opłaty licencyjnej w celu uzyskania prawa do korzystania ze znaku firmowego, to wynika z osobnej umowy nie związanej ze sprzedażą towarów na eksport do kraju importu. Importowany towar nabywany jest od różnych dostawców zgodnie z zawartymi umowami, a zapłata za licencję nie stanowi warunku sprzedaży tego towaru. Kupujący nie jest zobowiązany do zapłaty za licencję w celu nabycia towaru. Dlatego też nie powinna ona być dodana do ceny faktycznie zapłaconej lub należnej zgodnie z Artykułem 8.1. (c). Pozostaje do rozpatrzenia kwestia czy zgodnie z postanowieniami Artykułem 8.1. (b) koszt dostawy metek ze znakiem firmowym kwalifikuje się do doliczenia do wartości celnej towaru.

OPINIA 5.1.

POSTĘPOWANIE W PRZYPADKU RABATU UDZIELONEGO ZA ZAPŁATĘ GOTÓWKĄ W ROZUMIENIU POROZUMIENIA

1. Jeżeli kupujący korzystał, przed ustaleniem wartości transakcyjnej importowanych towarów, z rabatu za zapłatę gotówką udzielonego przez sprzedającego, czy rabat ten powinien zostać uwzględniony przy ustalaniu wartości transakcyjnej towarów ?

2. Techniczny Komitet Ustalania Wartości Celnej wyraził następujący pogląd:

Ponieważ zgodnie z Artykułem 1 Porozumienia wartość transakcyjna jest ceną faktycznie zapłaconą za importowane towary, rabat za zapłatę gotówką brany jest pod uwagę przy ustalaniu wartości transakcyjnej towarów.

OPINIA 5.2.

POSTĘPOWANIE W PRZYPADKU RABATU UDZIELONEGO ZA ZAPŁATĘ GOTÓWKĄ W ROZUMIENIU POROZUMIENIA

1. Jeżeli sprzedający udzieli rabatu za zapłatę gotówką, lecz zapłata za towar nie została jeszcze dokonana w momencie ustalania wartości transakcyjnej, czy warunki wymienione w Artykule 1.1. b) Porozumienia zabraniają przyjęcia ceny sprzedaży za podstawę wartości transakcyjnej ?

2. Techniczny Komitet Ustalania Wartości Celnej wyraził następujący pogląd:

Fakt, że możliwy do uzyskania rabat za zapłatę gotówką nie został jeszcze faktycznie zrealizowany, gdyż w momencie ustalania wartości nie została jeszcze uiszczona płatność za towary, nie oznacza, że zastosowanie mają postanowienia Artykułu 1.1. b). Nic więc nie stoi na przeszkodzie, aby przy ustalaniu wartości transakcyjnej przyjąć zgodnie z Porozumieniem cenę sprzedaży.

OPINIA 5.3.

POSTĘPOWANIE W PRZYPADKU RABATU UDZIELONEGO ZA ZAPŁATĘ GOTÓWKĄ W ROZUMIENIU POROZUMIENIA

1. Jeśli kupujący ma możliwość uzyskania rabatu za zapłatę gotówką lecz zapłata nie została jeszcze dokonana w momencie ustalania wartości transakcyjnej, jaką kwotę należy przyjąć jako podstawę wartości transakcyjnej w rozumieniu Artykułu 1 Porozumienia ?

2. Techniczny Komitet Ustalania Wartości Celnej wyraził następujący pogląd:

W przypadku, gdy możliwy jest do uzyskania rabat za zapłatę gotówką, lecz w momencie ustalania wartości płatność jeszcze nie została uiszczona, podstawą wartości transakcyjnej jest zgodnie z Artykułem 1 kwota, którą importer ma zapłacić za towar. Metody pozwalające na ustalenie kwoty do zapłacenia mogą być różne; na przykład wystarczającym dowodem może być oświadczenie na fakturze, lub też oświadczenie importera, dotyczące kwoty jaką ma zapłacić, z zastrzeżeniem możliwości sprawdzenia i ewentualnego zastosowania Artykułów 13 i 17 Porozumienia.

OPINIA 6.1.

POSTĘPOWANIE WOBEC BARTERU LUB WYMIANY KOMPENSACYJNEJ W ŚWIETLE POROZUMIENIA

Jak należy traktować barter lub wymianę kompensacyjną w związku z Artykułem 1 Porozumienia ?

Techniczny Komitet Ustalania Wartości Celnej wyraził następującą opinię:

1. Międzynarodowy barter przybierać może różnorodne formy. W najczystszej formie polega on na wymianie dóbr (towarów lub usług) o mniej więcej równej wartości bez odnoszenia się do wspólnej jednostki miary, czyli pieniędzy, dla wyrażania transakcji.

Przykład

X ton produktu A z kraju E wymienia się na Y jednostek produktu B z kraju I.

2. Abstrahując od kwestii, czy w przypadku czystego barteru miała miejsce sprzedaż, gdyż transakcja nie jest ani wyrażona, ani płacona w postaci pieniężnej i brak jest wartości transakcyjnej bądź obiektywnych i wymiernych danych pozwalających na jej ustalenie, wartość celna musi zostać ustalona według jednej z pozostałych metod przewidzianych w Porozumieniu w odpowiedniej kolejności ich stosowania.

3. Z wielu względów (na przykład księgowych, statystycznych, podatkowych, itp.) trudno jest uniknąć wszelkiego odniesienia do kwestii pieniądza w międzynarodowych stosunkach handlowych, toteż tego rodzaju barter stanowi dziś rzadkość. Dzisiaj barter najczęściej przybiera postać bardziej skomplikowanych transakcji, w ramach których wartość wymienianych towarów została ustalona (na przykład na podstawie bieżących cen na rynku światowym) i wyrażona w jednostkach pieniężnych.

Przykład

Producent F w kraju importu I ma okazję sprzedać w kraju E sprzęt elektryczny, jednak pod warunkiem zakupienia tam na eksport pewnej ilości towarów wyprodukowanych w kraju E o wartości równoważnej wartości towarów importowanych. Po zawarciu umowy pomiędzy F i firmą X handlującą sklejką firma X importuje do kraju I pewną ilość sklejki z kraju E, a F eksportuje sprzęt elektryczny do kraju E, przy czym ten ostatni fakturowany jest na 100.000 j.m.

Faktura przedstawiona przy imporcie sklejki również wykazuje wartość 100.000 j.m.; wartość ta jednak nigdy nie zostanie uregulowana w formie pieniężnej, jako że zapłatą za importowane towary była dostawa sprzętu elektrycznego F.

4. W wielu takich sytuacjach (kiedy transakcje barterowe wyrażane są w formie pieniężnej) nie ma miejsca żadna płatność. Są jednak sytuacje, w których pewne płatności występują na przykład w przypadku pokrycia ewentualnej różnicy przy operacjach kompensacyjnych (clearing) lub przy barterze częściowym, kiedy jedynie część transakcji płacona jest w formie pieniężnej.

Przykład

Importer X w kraju I importuje z kraju E dwie maszyny, których cena ustalona została na 50.000 j.m. z zastrzeżeniem, że jedynie 1/5 tej kwoty zapłacona zostanie w formie pieniężnej, a reszta zostanie skompensowana dostawą określonej ilości wyrobów tekstylnych.

Przedstawiona przy imporcie faktura wykazuje 50.000 j.m.; na jej podstawie jednak nastąpi w formie pieniężnej jedynie opłata w wysokości około 10.000 j.m., reszta zaś pokryta zostanie dostawą wyrobów tekstylnych.

5. Według przepisów niektórych krajów, operacje barterowe realizowane w formie pieniężnej mogą być uznawane za sprzedaż; takie transakcje podlegają jednak postanowieniom Artykułu 1. 1 b) Porozumienia.

6. Operacji barterowych lub wymiany kompensacyjnej nie należy mieszać z pewnymi transakcjami sprzedaży, w ramach których dostawa towarów lub ich cena zależą od czynników zewnętrznych w stosunku do rozpatrywanej transakcji. Można tu przytoczyć następujące przypadki:

- Cena dostarczonych towarów ustalana jest odpowiednio do ceny towarów, jakie kupujący wspomniane towary może sprzedać swojemu dostawcy.

Przykład

Producent F w kraju eksportu E zawiera umowę z importerem X w kraju I dotyczącą dostawy wyspecjalizowanych urządzeń własnego projektu, po cenie jednostkowej 10.000 j.m., pod warunkiem, że importer X dostarczy mu przekaźniki, których używa przy produkcji swoich urządzeń po cenie jednostkowej 150 j.m.

- Cena importowanych towarów zależy od zgody kupującego na nabycie u tego samego dostawcy innych towarów w określonej ilości lub po określonej cenie.

Przykład

Producent F w kraju eksportu E sprzedaje kupującemu X w kraju I wyroby skórzane po cenie jednostkowej 50 j.m., pod warunkiem, że X zakupi jednocześnie partię butów po cenie jednostkowej 30 j. m.

7. Należy zwrócić uwagę, że również w stosunku do tych transakcji warunek wymieniony w ustępie 1 b) Artykułu 1 Porozumienia ma pełne zastosowanie.

OPINIA 7.1.

DOPUSZCZALNOŚĆ PRZYJĘCIA KRYTERIÓW OKREŚLONYCH W ARTYKULE 1.2. b) i) POROZUMIENIA

1. Czy cena niższa od aktualnych cen rynkowych towarów identycznych lub podobnych może stanowić kryterium dla celów Artykułu 1.2. b) i) Porozumienia ?

2. Techniczny Komitet Ustalania Wartości Celnej wyraził następującą opinię:

Jeżeli zostało ustalone, że cena przyjęta przez nie powiązane ze sobą strony, spełnia wymogi Artykułu 1, oraz że po ewentualnej korekcie zgodnie z postanowieniami Artykułu 8 została ona przyjęta przez administrację celną jako wartość transakcyjna, to wartość ta może zostać uznana za wartość odniesienia. Przypadek taki nie może oczywiście mieć miejsca, jeżeli wspomniana cena nadal stanowi przedmiot badań lub jeżeli ostateczne ustalenie wartości ma charakter tymczasowy z innych powodów (Artykuł 13 Porozumienia).

OPINIA 8.1.

POSTĘPOWANIE W STOSUNKU DO KREDYTÓW ODNOSZĄCYCH SIĘ DO WCZEŚNIEJSZYCH TRANSAKCJI W ŚWIETLE POROZUMIENIA

1. Jak należy w świetle Porozumienia postępować wobec kredytów odnoszących się do wcześniejszych transakcji, kiedy ustalana jest wartość celna towarów, w stosunku do których kredyty takie mają zastosowanie ?

2. Techniczny Komitet Ustalania Wartości Celnej wyraził następujący pogląd:

Wysokość kredytu stanowi kwotę już zapłaconą sprzedającemu i w związku z tym odnosi się do niej Uwaga wyjaśniająca do Artykułu 1 dotycząca "ceny faktycznie zapłaconej lub należnej", przewidująca że cena zapłacona lub należna stanowi całkowitą płatność dokonaną lub która zostanie dokonana na rzecz sprzedającego za importowane towary. Kredyt jest więc częścią ceny zapłaconej, powinien być uwzględniony w wartości transakcyjnej.

"Postępowanie stosowane wobec wcześniejszej transakcji, przy której zastosowano kredyt, jest niezależne od wartości przypisywanej dostawie, dla której ustalana jest wartość celna. Decyzja, czy należy dokonać korekty wartości wcześniejszej dostawy zależy od krajowych przepisów".

OPINIA 9.1.

POSTĘPOWANIE WOBEC OPŁAT ANTYDUMPINGOWYCH ORAZ OPŁAT WYRÓWNAWCZYCH PRZY ZASTOSOWANIU METODY ODLICZANIA

1. Jeżeli importowane towary, wobec których zastosowano opłaty antydumpingowe lub opłaty wyrównawcze, podlegają wycenie przy zastosowaniu metody odliczania zgodnie z Artykułem 5 Porozumienia, czy należy te opłaty odjąć od ceny sprzedaży w kraju importu ?

2. Techniczny Komitet Ustalania Wartości Celnej wyraził następujący pogląd:

Przy ustalaniu wartości celnej przy zastosowaniu metody odliczania opłaty antydumpingowe i wyrównawcze należy odjąć jako opłaty celne i inne opłaty krajowe zgodnie z Artykułem 5.1 (a) (iv).

OPINIA 10.1.

POSTĘPOWANIE WOBEC DOKUMENTÓW FAŁSZYWYCH

1. Czy zgodnie z Porozumieniem wymagane jest, by administracja celna uwzględniała dokumenty fałszywe ?

2. Techniczny Komitet Ustalania Wartości Celnej wyraził następujący pogląd:

Wartość towarów importowanych, zgodnie z Porozumieniem, powinna być ustalana na podstawie faktów. W związku z tym wszelkie dokumenty dostarczające fałszywych informacji na temat faktów są sprzeczne z intencjami Porozumienia. W związku z tym należy zauważyć, że Artykuł 17 Porozumienia i punkty 7 Protokółu potwierdzają prawo administracji celnych do upewniania się co do prawdziwości i rzetelności wszelkich oświadczeń, dokumentów i deklaracji przedstawianych dla potrzeb ustalenia wartości celnej. W tej sytuacji administracje celne nie mają obowiązku brać pod uwagę fałszywej deklaracji. Po ustaleniu wartości celnej, jeżeli okaże się, że dokumentacja była fałszywa, zgodnie z krajowym ustawodawstwem unieważnia się wartość ustaloną na jej podstawie.

OPINIA 11.1.

POSTĘPOWANIE WOBEC BŁĘDÓW POPEŁNIONYCH NIEUMYŚLNIE ORAZ WOBEC NIEKOMPLETNEJ DOKUMENTACJI

1. Jak należy zgodnie z Porozumieniem postępować wobec dokumentów niekompletnych lub zawierających błędy popełnione nieumyślnie?

2. Techniczny Komitet Ustalania Wartości Celnej wyraził następujący pogląd:

W celu określenia wartości w świetle Porozumienia administracje celne nie mogą poprzestawać na dokumentach dostarczających niepełnych informacji na temat istotnych zagadnień bądź zawierających błędy popełnione nieumyślnie, które mają wpływ na istotne informacje.

Niemniej czasami konieczne okazuje się korzystanie z informacji znajdujących się w niekompletnym dokumencie oraz podjęcie dalszych kroków w celu uzyskania informacji względnie wyjaśnianie pewnych faktów, które nie zostały przedstawione w takim dokumencie. Podobnie może się zdarzyć, że tylko część dokumentu zawiera błąd popełniony nieumyślnie i że można zaufać pozostałej części dokumentu, nie zawierającej żadnych błędów. Można by tu rozpatrywać ewentualność odroczenia ostatecznego ustalenia wartości celnej zgodnie z Artykułem 13, by dać czas importerowi lub jego agentowi na dostarczenie pełnej informacji lub dokonanie poprawek błędów zawartych w dokumencie.

Postępowanie zalecane wobec dokumentów niekompletnych lub zawierających błędy popełnione w dobrej wierze może więc się różnić w każdym konkretnym przypadku. Dlatego też, dopuszcza się różnice w sposobach postępowania przez administracje celne w takich przypadkach oraz w stosowanych przez nie marginesach tolerancji.

OPINIA 12.1.

UZASADNIONA ELASTYCZNOŚĆ STOSOWANIA ARTYKUŁU 7 POROZUMIENIA

1. Czy w przypadku stosowania Artykułu 7 Porozumienia można posługiwać się metodami innymi niż te, które zalecane są w Artykułach 1 do 6, o ile nie są one wykluczone przez Artykuł 7.2. a) do f) i jeżeli są zgodne z zasadami i ogólnymi postanowieniami Porozumienia w sprawie stosowania Artykułu VII Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu.

2. Techniczny Komitet Ustalania Wartości Celnej wyraził następujący pogląd:

Ustęp 2 Uwagi interpretacyjnej do Artykułu 7 stwierdza, że metodami zalecanymi w świetle Artykułu 7 powinny być metody określone w Artykułach 1 do 6 włącznie, pod warunkiem rozsądnej elastyczności ich stosowania.

Jednakże, jeśli nie można ustalić wartości celnej przy zastosowaniu tych metod, nawet przy ich elastycznym stosowaniu, w ostateczności mogą zostać zastosowane inne metody pod warunkiem, że nie są one wykluczone przez Artykuł 7.2.

W celu ustalenia wartości celnej w rozumieniu Artykułu 7 stosowana metoda musi być zgodna z zasadami i ogólnymi postanowieniami Porozumienia w sprawie stosowania Artykułu VII GATT.

OPINIA 12.2.

KOLEJNOŚĆ POSTĘPOWANIA PRZY STOSOWANIU ARTYKUŁU 7

1. Czy przy stosowaniu Artykułu 7 należy przestrzegać kolejności stosowania metod ustalania wartości określonych w Artykułach 1 do 6 ?

2. Techniczny Komitet Ustalania Wartości Celnej wyraził następujący pogląd:

Porozumienie nie zawiera żadnych postanowień wyraźnie stwierdzających, że przy stosowaniu Artykułu 7 obowiązuje kolejność stosowania wynikająca z Artykułów od 1 do 6. Jednakże Artykuł 7 przewiduje stosowanie rozsądnych środków zgodnych z zasadami i ogólnymi postanowieniami Porozumienia, co oznacza, że kolejności postępowania należy przestrzegać kiedy jest to możliwe i rozsądne. W związku z tym, kiedy można zastosować kilka dopuszczalnych metod przy określaniu wartości celnej zgodnie z Artykułem 7, należy trzymać się wskazanej kolejności postępowania.

OPINIA 12.3.

POSŁUGIWANIE SIĘ DANYMI POCHODZĄCYMI Z INNYCH KRAJÓW W CELU ZASTOSOWANIA ARTYKUŁU 7

1. Czy w trakcie stosowania Artykułu 7 administracja celna może korzystać z informacji dostarczonych przez importera, uzyskanych przez niego za granicą ?

2. Techniczny Komitet Ustalania Wartości Celnej wyraził następujący pogląd:

W przypadku transakcji zawartych poza krajem importu, należy oczekiwać, że pewna ilość danych pochodzić będzie z innych krajów. Jednakże Artykuł 7 nie wspomina o pochodzeniu informacji, którymi należy się posługiwać w celu jego zastosowania i postanawia, że informacje te powinny być dostępne w kraju importu. W związku z tym pochodzenie informacji jako takie nie stanowi przeszkody w ich wykorzystaniu do celów stosowania Artykułu 7, pod warunkiem, że można je uzyskać w kraju importu i że administracja celna może sprawdzić ich prawdziwość lub dokładność.

OPINIA 13.1.

ZAKRES TERMINU "UBEZPIECZENIE" W ROZUMIENIU ARTYKUŁU 8.2. C) POROZUMIENIA

1. Jak należy interpretować termin "ubezpieczenie" w rozumieniu Artykułu 8.2. c) Porozumienia ?

2. Techniczny Komitet Ustalania Wartości Celnej wyraził następującą opinię:

Z kontekstu Artykułu 8.2. wynika, że dotyczy on kosztów przewozu importowanych towarów (koszty transportu oraz koszty z tym związane). W tej sytuacji termin "ubezpieczenie" wymieniony w punkcie c) należy interpretować, jako odnoszący się do kosztów ubezpieczenia towarów, poniesionych w trakcie operacji, których dotyczą ustęp 2 punkt a) i b) Artykułu 8 Porozumienia.

OPINIA 14.1.

ZNACZENIE WYRAŻENIA "SPRZEDANE NA EKSPORT DO KRAJU IMPORTU"

1. Jak należy interpretować wyrażenie "sprzedane na eksport do kraju importu" w Artykule 1 Porozumienia ?

2. Techniczny Komitet Ustalania Wartości Celnej wyraził następującą opinię:

Glosariusz międzynarodowych terminów celnych Rady określa termin "import" jako odnoszący się do "czynności wprowadzenia na obszar celny jakiegokolwiek towaru", a termin "eksport" jako odnoszący się do "czynności wyprowadzenia z obszaru celnego jakiegokolwiek towaru". W związku z tym, fakt, że towar zostaje przedstawiony w celu ustalenia wartości, stanowi o jego imporcie, co z kolei powoduje jego eksport. Do ustalenia pozostaje jedynie określenie odnoszącej się do tego transakcji.

Nie jest tu konieczne, by sprzedaż miała miejsce w określonym kraju eksportu. Jeżeli importer może udowodnić, że bezpośrednia sprzedaż miała miejsce w celu eksportu towarów do kraju importu, ma zastosowanie Artykuł 1. Wynika z tego, że jedynie transakcje pociągające za sobą rzeczywiste przemieszczanie się towarów w skali międzynarodowej mogą być brane pod uwagę przy ustaleniu wartości towarów zgodnie z metodą wartości transakcyjnej.

Powyższe zasady mogą zilustrować następujące przykłady:

Przykład 1.

Sprzedający S działający w kraju eksportu X zawiera umowę na sprzedaż sprzętu elektrycznego z importerem A w kraju importu I po cenie 5.75 j.m. za sztukę. Sprzedający S zawiera umowę z producentem M także działającym w kraju X dotyczącą produkcji towaru. Producent M wysyła towar na rachunek sprzedającego S do importera A w kraju I. Cena zbytu producenta M dla sprzedającego S wynosi 5 j.m. za sztukę.

W tym przypadku transakcja między sprzedającym S i importerem A stanowi rzeczywiste przemieszczenie towarów w skali międzynarodowej, a zatem jest to sprzedaż na eksport do kraju importu; może ona być brana pod uwagę jako podstawa ustalenia wartości towarów zgodnie z Artykułem 1 Porozumienia.

Przykład 2.

Kupujący B działający w kraju importu I kupuje towary od sprzedającego S działającego w tym samym kraju I. Towary są składowane przez sprzedającego S w kraju X. Sprzedający S podejmuje kroki konieczne w celu wysyłki i eksportu towarów z kraju X i są one importowane przez kupującego B w kraju I.

Nie jest wymagane, by sprzedaż miała miejsce w określonym kraju eksportu. Nie jest ważne, czy sprzedający S działa w kraju X czy I, czy też w kraju trzecim. Transakcja pomiędzy kupującym B a sprzedającym S stanowi sprzedaż na eksport do kraju importu i może być brana pod uwagę jako podstawa ustalenia wartości towarów zgodnie z Artykułem 1 Porozumienia.

Przykład 3.

Sprzedający S działający w kraju X sprzedaje towary kupującemu B działającemu w kraju I. Towary wysyłane są z kraju X bez konfekcjonowania, po czym są rozładowywane i pakowane w skrzynie przez sprzedającego S w porcie tranzytowym znajdującym się w kraju T, a następnie są importowane do kraju I.

Zasada odnosząca się do przykładu 2 odnosi się także do tego przypadku. Nie jest tu istotne czy krajem eksportu jest X czy T, a umowa sprzedaży zawarta pomiędzy sprzedającym S i kupującym B stanowi sprzedaż na eksport do kraju importu; może ona być brana pod uwagę, jako podstawa ustalenia wartości towarów zgodnie z Artykułem 1 Porozumienia.

Przykład 4.

Sprzedający S działający w kraju X sprzedaje towary kupującemu A działającemu w kraju I i odpowiednio wysyła swoje towary. Kiedy towary znajdują się na morzu, kupujący A informuje sprzedającego S, że nie jest w stanie dokonać zapłaty i odebrać towaru.

Sprzedającemu S udaje się znaleźć innego kupującego B, także działającego w kraju I i czyni odpowiednie kroki w celu sprzedaży i dostawy towarów kupującemu B. W związku z tym kupujący B importuje towary do kraju I.

W powyższym przykładzie sprzedaż pomiędzy sprzedającym S a kupującym B prowadzi do importu towarów, co pozwala ustalić, że chodzi rzeczywiście o sprzedaż na eksport. Transakcja stanowi międzynarodowy przepływ towarów i może być brana pod uwagę jako podstawa ustalenia wartości towarów zgodnie z Artykułem 1 Porozumienia.

Przykład 5.

Centrala międzynarodowej sieci hoteli znajdująca się w kraju X kupuje towary potrzebne do jej działalności. Na początku każdego roku należące do sieci hotele w kraju I1, I2 i I3 wysyłają do centrali zamówienia na potrzebne im dostawy. Centrala robi zamówienia zbiorcze i wysyła je do różnych dostawców w kraju X. Dostawy mają miejsce albo bezpośrednio do każdego z hoteli należących do sieci, albo też są wysyłane do centrali, która dalej przekazuje je do hoteli. W obu przypadkach dostawcy wysyłają faktury do centrali w kraju X, która następnie wysyła osobno faktury do każdego z hoteli należących do sieci.

W powyższym przykładzie sprzedaż jaka miała miejsce pomiędzy centralą a dostawcami, przy czym obie strony działają w kraju X, nie pociąga za sobą międzynarodowego przepływu towarów, lecz stanowi sprzedaż na wewnętrznym rynku kraju eksportu, jako że centrala kupuje dostawy u dostawców, po czym sprzedaje je do każdego z hoteli należących do sieci w ramach eksportu do krajów, w których znajdują się poszczególne hotele. W tym przypadku transakcje między centralą i każdym z hoteli stanowiłyby przypadki sprzedaży na eksport do kraju importu. O ile tylko powiązania wzajemne nie miały wpływu na ceny, te transakcje sprzedaży mogłyby być brane pod uwagę jako podstawa ustalenia wartości towarów zgodnie z Artykułem 1 Porozumienia.

Przykład 6.

Kupujący A w kraju I kupuje 500 krzeseł od sprzedającego S w kraju X po cenie 20 j.m. za sztukę. Kupujący A daje sprzedającemu S instrukcję wysłania mu 200 krzeseł na jego własny użytek w kraju I oraz 300 krzeseł do składu w kraju X. Kupujący A postanawia później sprzedać pozostałe 300 krzeseł kupującemu B w kraju I po 25 j.m. za sztukę. Kupujący A daje wówczas instrukcję do swojego składu w kraju X by wysłać towar bezpośrednio kupującemu B w kraju I.

W tym przykładzie są dwa przypadki, w których towar musi zostać wyceniony. W pierwszym przypadku transakcja pomiędzy sprzedającym S a kupującym A, po 20 j.m. za sztukę, stanowiłaby sprzedaż na eksport do kraju importu i stanowiłaby podstawę ustalenia wartości 200 krzeseł, zgodnie z Artykułem 1.

W drugim przypadku cena sprzedaży 20 j.m. za towar złożony w składzie nie może zostać wzięta pod uwagę przy ustaleniu wartości, gdyż towar ten nie został sprzedany na eksport do kraju I. Sprzedaż pomiędzy kupującym A a kupującym B po 25 j.m. za sztukę, pociągająca za sobą rzeczywisty międzynarodowy przepływ towaru, stanowiłaby sprzedaż na eksport do kraju importu i mogłaby być wzięta pod uwagę, jako podstawa ustalenia wartości towarów zgodnie z Artykułem 1 Porozumienia.

OPINIA 15.1.

POSTĘPOWANIE WOBEC RABATU ZA ILOŚĆ

Jak należy traktować rabat za ilość w związku z Artykułem 1 Porozumienia?

Techniczny Komitet Ustalania Wartości Celnej wyraził następującą opinię:

1. Rabaty za ilość stanowią upusty w cenie towarów przyznane przez sprzedającego klientom biorąc pod uwagę ilość zakupioną w danym okresie.

2. Porozumienie o wycenie GATT nie odnosi się do ilości standardowej, którą należałoby brać pod uwagę by ocenić, czy cena faktycznie zapłacona lub należna za importowane towary jest podstawą przy ustalaniu wartości zgodnie z Artykułem 1.

3. W związku z tym, dla celów ustalenia wartości celnej, należy brać pod uwagę ilość, w stosunku do której wyznaczona jest cena jednostkowa towarów dla których ustalana jest wartość celna, kiedy są one sprzedawane w eksporcie do kraju importu. Rabat za ilość ma więc miejsce jedynie, jeżeli okazuje się, że sprzedający ustala cenę swojego towaru na podstawie stałej skali opartej na ilości sprzedanych towarów. Istnieją wówczas dwa ogólne rodzaje rabatów:

1) stosowane przed importem towarów, oraz

2) stosowane po imporcie towarów.

4. Rozważania te zilustrować można poniższymi przykładami:

Ogólne informacje.

5. Z przedłożonych dowodów wynika, że sprzedający udziela następujących rabatów ilościowych na towary zakupione w określonym czasie, na przykład w ciągu roku kalendarzowego.

1 do 9 sztuk - bez rabatu

10 do 49 sztuk - rabat 5 %

ponad 50 sztuk - rabat 8 %

Oprócz wymienionych rabatów kolejny rabat w wysokości 3 % udzielany jest po upływie wstecznie obliczonego okresu czasu na całkowitą ilość zakupioną w ciągu tego okresu.

Przykład 1:

6. Sytuacja pierwsza: importer B działający w kraju X kupuje i importuje 27 sztuk w jednej dostawie. Zostaje udzielony 5 % rabat od ceny wskazanej w fakturze.

7. Sytuacja druga: importer C działający w kraju X kupuje 27 sztuk w ramach jednej transakcji po cenie obniżonej o 5 % rabatu, lecz sprowadza towar w trzech dostawach po 9 sztuk każda.

Wycena

8. W obu przypadkach wartość celna powinna zostać ustalona na podstawie ceny faktycznie zapłaconej lub należnej za importowane towary, to znaczy ceny obniżonej o 5 % rabatu udzielonego przy obliczaniu tej ceny.

Przykład 2:

9. Po zakupieniu i imporcie 27 sztuk towaru importerzy B i C kupują i importują w ciągu jednego roku kalendarzowego 42 kolejne sztuki (czyli łącznie po 69 sztuk każdy). Cena wyliczona zarówno dla B jak i C w przypadku tej drugiej sprzedaży 42 sztuk obniżona jest o rabat 8 %.

10. Sytuacja pierwsza: pierwszy zakup 27 sztuk przez importera B oraz drugi zakup 42 sztuk stanowią przedmiot dwóch różnych umów, zawartych w ramach początkowej umowy o charakterze ogólnym pomiędzy kupującym a sprzedającym, która przewiduje narastające łączne rabaty.

11. Sytuacja druga: taka sama jak poprzednia, lecz zakupy importera C nie były poczynione w ramach początkowej umowy o charakterze ogólnym. Jednakże, narastające łączne rabaty zostały udzielone przez sprzedającego w ramach stosowanych przez niego ogólnych warunków sprzedaży.

Wycena

12. W obu przypadkach 8 % rabatu zastosowanego wobec 42 sztuk stanowi element ceny sprzedającego; rabat ten miał wpływ na obliczenie ceny jednostkowej towarów przy ich sprzedaży na eksport do kraju importu. W tej sytuacji należy go brać pod uwagę przy określaniu wartości celnej tych towarów.

13. Fakt, że rabat ilościowy został udzielony przez sprzedającego wziąwszy pod uwagę ilości zakupione wcześniej przez kupującego nie oznacza, że należałoby stosować postanowienia Artykułu 1.1. b).

Przykład 3.

14. W tym przykładzie sytuacja jest taka sama jak w przykładzie 2 oprócz tego, że rabatów udziela się również wstecznie. W każdym przypadku importer kupuje i importuje 27 sztuk, a następnie dalsze 42 sztuki w ciągu tego samego roku kalendarzowego.

15. W przypadku pierwszej dostawy 27 sztuk, cena obliczona dla B zawiera 5 % rabatu, a przy drugiej dostawie 42 sztuk cena ta zawiera 8 % rabatu, do którego doliczono dodatkowy rabat 3 % dotyczący pierwszej dostawy 27 sztuk.

Wycena

16. Przy określeniu wartości celnej importowanych towarów należy wziąć pod uwagę 8% rabatu udzielonego w przypadku 42 sztuk. Natomiast dodatkowy rabat w wysokości 3 %, przyznany wstecz, nie powinien być wzięty pod uwagę przy drugim imporcie, ponieważ nie ma on zastosowania przy wyliczeniu ceny jednostkowej 42 sztuk, dla których ustalana jest wartość, lecz dotyczy wcześniej importowanych 27 sztuk. Co do sposobu potraktowania przez administracje celne owych 27 sztuk, odpowiednie wskazówki zostały przedstawione w opinii 8.1. na temat kredytów dotyczących wcześniejszych transakcji oraz w komentarzu 4.1. na temat klauzul dotyczących rewizji cen.

Przykład 4

17. Po upływie określonego okresu ustala się całkowitą wielkość importu. Okazuje się wówczas, że biorąc pod uwagę całkowitą ilość towaru zaimportowanego w danym okresie, importerowi przysługuje dodatkowy rabat w wysokości 3 %.

Wycena.

18. 3 % rabat przyznany wstecznie nie może być brany pod uwagę z przyczyn omówionych w punkcie 16. Należy jednak zauważyć, że Komitet przedstawił już odpowiednie wskazówki w opinii 8.1. na temat kredytów dotyczących wcześniejszych transakcji oraz w komentarzu 4.1. dotyczącym klauzul rewizji cen.

OPINIA 16.1.

POSTĘPOWANIE W PRZYPADKACH, KIEDY SPRZEDAŻ LUB CENA UZALEŻNIONE SĄ OD WARUNKÓW LUB ŚWIADCZEŃ, KTÓRYCH WARTOŚĆ MOŻNA USTALIĆ W ODNIESIENIU DO TOWARÓW, DLA KTÓRYCH USTALANA JEST WARTOŚĆ

1. Jak należy postępować w sytuacjach, kiedy sprzedaż lub cena uzależnione są od warunków lub świadczeń, których wartość można ustalić w odniesieniu do towarów, dla których ustalana jest wartość ?

2. Techniczny Komitet Ustalania Wartości Celnej wyraził następujący pogląd:

3. Zgodnie z punktem b) Artykułu 1.1. wartość celna importowanych towarów nie może być określana na podstawie wartości transakcyjnej, jeżeli sprzedaż lub cena uzależnione są od warunków lub świadczeń, których wartości nie można ustalić w odniesieniu do towarów, dla których ustalana jest wartość.

4. Postanowienie punktu b) Artykułu 1.1. należy interpretować w ten sposób, że jeżeli wartość warunku lub świadczenia można ustalić w odniesieniu do towarów, dla których ustalana jest wartość, wówczas za wartość celną importowanych towarów, z zastrzeżeniem innych postanowień i warunków Artykułu 1, należy przyjąć wartość transakcyjną zgodnie z tym Artykułem. Uwagi interpretacyjne do Artykułu 1 i Protokołu wyraźnie stwierdzają, że ceną faktycznie zapłaconą lub należną jest całkowita płatność dokonana lub mająca zostać dokonana sprzedającemu lub na rzecz sprzedającego przez kupującego, że płatność może mieć miejsce w formie bezpośredniej lub pośredniej i że cena obejmuje wszystkie płatności dokonane lub mające zostać dokonane przez kupującego na rzecz sprzedającego, bądź przez kupującego na rzecz osób trzecich. Wartość warunku, jeżeli jest on znany i odnosi się do importowanych towarów, jest więc częścią ceny faktycznie zapłaconej lub należnej.

5. Do danej administracji należy ocena informacji, które uzna ona za wystarczające by jednoznacznie określić wartość warunku bądź świadczenia.

OPINIA 17.1.

ZAKRES I SKUTKI ARTYKUŁU 11 POROZUMIENIA

1. Czy określenie "bez kary" użyte w postanowieniach dotyczących prawa do odwołania się określony w Artykule 11, zabrania administracji celnej żądania, zanim odwołanie zostanie rozpatrzone, pełnego zapłacenia kar przewidzianych w przypadku oszustwa w zakresie wartości lub w przypadku innego naruszenia przepisów obowiązujących w tej dziedzinie ?

2. To pytanie nasuwa się ze względu na fakt, że ustęp 3 Uwagi interpretacyjnej do Artykułu 11 odnosi się do pełnej płatności wymierzonych należności celnych przed odwołaniem, nie odnosi się natomiast do przypadków, w których w grę wchodzą grzywny i kary.

3. Techniczny Komitet Ustalania Wartości Celnej uznał, że ustęp 2 Uwagi interpretacyjnej do Artykułu 11 zawiera dokładną definicję określenia "bez kary", która "oznacza, że importer nie zostanie obarczony lub zagrożony grzywną tylko z powodu, że uznał za stosowne skorzystać z przysługującego mu prawa do odwołania się".

4. Ponadto prawo do odwołania przyznane importerowi w tym Artykule odnosi się do decyzji podjętych przez administrację celną w zakresie dotyczącym określenia wartości celnej zgodnie z postanowieniami Porozumienia.

5. Wynika z tego, że przypadki oszustw nie są objęte tym Artykułem; w tym przypadku warunki korzystania z prawa do odwołania określone są w krajowych przepisach prawa, mogących przewidywać wcześniejsze płacenie kar oraz opłat.

OPINIA 18.1.

SKUTKI PRAWNE ARTYKUŁU 13 POROZUMIENIA

1. Powstaje pytanie, czy gwarancja jakiej udzielić musi importer by móc dysponować towarem zgodnie z Artykułem 13, obejmuje wyłącznie należności celne, pozbawiając administrację celną zabezpieczenia na poczet grzywien i kar, jakie mogą zostać nałożone na towary i osoby.

2. Techniczny Komitet Ustalania Wartości Celnej postanowił, że Artykuł 13 ma zastosowanie jedynie wówczas, gdy przy ustalaniu wartości celnej importowanych towarów powstaje konieczność odroczenia ostatecznego ustalenia ich wartości celnej - na przykład, gdy konieczne jest dokonanie poprawek w rozumieniu Artykułu 8, a potrzebne informacje nie są dostępne w momencie dokonania importu. Liczne sytuacje tego rodzaju są możliwe w trakcie określania wartości celnej zgodnie z Porozumieniem. W tej sytuacji wspomniany Artykuł przewiduje zwolnienie towaru, o ile udzielona została gwarancja, będąca wystarczającym zabezpieczeniem.

3. Artykuł 13 nie został napisany, by umożliwić naruszenie przepisów celnych lub oszustwa; w takich przypadkach zwolnienie towarów lub ustanowienie gwarancji odnoszącej się do grzywien i kar regulowane są krajowym ustawodawstwem.

OPINIA 19.1.

ZASTOSOWANIE ARTYKUŁU 17 POROZUMIENIA ORAZ USTĘPU 7 PROTOKÓŁU

1. Pojawia się pytanie, czy Artykuł 17 w połączeniu z ustępem 7 Protokółu, przyznaje administracji celnej wystarczające prerogatywy by wykryć i ustalić naruszenia przepisów przy ustalaniu wartości, w tym oszustw oraz czy ciężar przedstawienia dowodów w trakcie ustalania wartości celnej spoczywa na importerze.

2. Techniczny Komitet Ustalania Wartości Celnej uznał w tym względzie, iż Artykuł 17 stwierdza, że Porozumienie nie ogranicza, ani nie podważa prerogatyw administracji celnej. Ustęp 7 Protokółu rozwija te prerogatywy, wyraźnie odnosząc się do prawa krajowych administracji do liczenia na pełną współpracę importerów podczas dochodzenia prawdziwości bądź dokładności wszelkich oświadczeń, dokumentów lub deklaracji. Wniosek taki potwierdzony jest w Opinii 10.1.

3. Byłoby błędem wnioskować na tej podstawie, że wszelkie prerogatywy administracji celnej, które nie są wymienione w Artykule 17 lub w ustępie 7 Protokółu są tym samym wykluczone.

4. Niezależnie od tych, które są wyraźnie wymienione w Porozumieniu, prawa i obowiązki importerów i administracji celnej w ramach ustalania wartości celnej uzależnione są od praw i przepisów prawnych obowiązujących w danym kraju.

OPINIA 20.1.

WYMIANA WALUT W PRZYPADKU, KIEDY UMOWA ZAWARTA ZOSTAŁA W OPARCIU O STAŁY KURS WYMIANY

1. Pytanie dotyczy kwestii, czy wymiana waluty jest konieczna jeżeli umowa sprzedaży importowanych towarów przewiduje stały kurs wymiany.

2. Techniczny Komitet Ustalania Wartości Celnej rozpatrzył tę kwestię i wskazał, że wymiana walut nie jest konieczna, jeżeli umowa sprzedaży importowanych towarów przewiduje zastosowanie stałego kursu wymiany.

3. W tej sytuacji istotnymi elementami są waluta w jakiej ustalona jest cena oraz kwota tej płatności.

KOMENTARZ 1.1.

TOWARY IDENTYCZNE LUB PODOBNE W ROZUMIENIU POROZUMIENIA

1. Niniejszy komentarz rozpatruje sprawę towarów identycznych lub podobnych w ogólnym kontekście zastosowania Artykułów 2 i 3.

2. Przedmiotowe zasady przedstawione są w Artykule 15 Porozumienia: wynika z nich, że "towary identyczne" są to towary takie same pod każdym względem, wliczając w to:

a) cechy fizyczne

b) jakość, oraz

c) renomę

Niewielkie różnice w wyglądzie nie wykluczają uznania ich za towary identyczne, odpowiadające pod innymi względami definicji.

3. "Towary podobne" oznaczają towary, które nie będąc podobnymi pod każdym względem:

a) posiadają podobne cechy oraz

b) podobny skład materiałowy,

dzięki czemu:

c) mogą pełnić te same funkcje oraz

d) mogą być towarami handlowo zamiennymi.

Aby ustalić, czy dane towary są podobne, należy wziąć pod uwagę, między innymi jakość towarów, opinię o nich oraz istnienie znaku handlowego bądź towarowego.

4. Artykuł 15 przewiduje także, że jedynie towary wyprodukowane w tym samym kraju co towary, dla których ustalana jest wartość celna, mogą być uważane za identyczne lub podobne do tych towarów i stwierdza, że towary produkowane przez osoby inne niż producent towarów, dla których ustalana jest wartość celna mogą być brane pod uwagę tylko w przypadku gdy, nie ma towarów identycznych lub podobnych wytwarzanych przez producenta towarów, dla których ustalana jest wartość. Artykuł ten stwierdza ponadto, że do towarów będących w jakiejś mierze wynikiem prac projektowych, badawczych, artystycznych lub z zakresu wzornictwa względnie zawierających plany czy szkice, przy czym prace te, plany lub szkice wykonane zostały w kraju importu, nie odnoszą się terminy "towary identyczne" lub "towary podobne".

5. Przed zbadaniem zastosowania tych zasad należałoby zanalizować sposób określania towarów identycznych lub podobnych w ogólnym kontekście zastosowania Artykułów 2 i 3. Jest mało prawdopodobne, by na te dwa artykuły powoływano się często, gdyż Artykuł 1 ma zastosowanie do ogromnej większości przypadków importu. Kiedy stosowane będą Artykuły 2 lub 3, mogą okazać się niezbędne konsultacje pomiędzy administracją celną a importerem w celu ustalenia wartości zgodnie z jednym z tych dwóch Artykułów. Konsultacje takie, a także informacje uzyskane z innych źródeł, powinny pozwolić administracji celnej na określenie jakie ewentualnie towary można uznać za identyczne lub podobne do celów zastosowania Porozumienia. Odpowiedź na to pytanie będzie w wielu przypadkach oczywista i wówczas żadne badanie rynku ani konsultacje z importerami nie będą potrzebne.

6. Warunki określone w Artykule 15 należy stosować biorąc pod uwagę zasady obowiązujące na rynku towarów podlegających porównaniu. Kwestie, jakie mogą w związku z tym wyniknąć będą zależały od charakteru towarów i od zróżnicowania warunków handlowych. W celu podjęcia prawidłowych decyzji konieczne będzie przeprowadzenie dokładnej analizy faktów, charakteryzujących każdy przypadek z osobna, przy uwzględnieniu warunków przedstawionych w Artykule 15.

7. Poniższe przykłady mają na celu zilustrowanie zastosowania kryteriów, pozwalających na określenie czy towary są identyczne lub podobne, zgodnie z Artykułem 15: nie mają one na celu przedstawienia serii decyzji dotyczących konkretnych przypadków. Każdy z przykładów ma ograniczony zakres stosowania: oprócz warunków opisanych w każdym z nich inne warunki przewidziane w Artykule 15 muszą naturalnie zostać spełnione, by towary mogły zostać uznane za identyczne lub podobne.

Przykład nr 1

Blachy stalowe o identycznym składzie chemicznym, wykończeniu i rozmiarach, importowane do różnych celów.

Pomimo, że importer ma używać niektórych z tych blach do produkcji karoserii samochodowych, a innych do produkcji korpusów pieców, towary te są identyczne.

Przykład nr 2

Tapety importowane przez dekoratorów wnętrz i przez hurtowników.

1. Tapety identyczne pod każdym względem pozostają identyczne w rozumieniu Artykułu 2 Porozumienia, nawet jeżeli są importowane po różnych cenach z jednej strony przez dekoratorów wnętrz, a z drugiej przez hurtowników.

2. Pomimo, że różnice cen mogą ewentualnie odzwierciedlać różnice w jakości lub w renomie, które są czynnikami jakie należy brać pod uwagę przy określaniu czy towary są identyczne bądź podobne, sama cena nie stanowi takiego elementu. Może oczywiście okazać się niezbędnym przy zastosowaniu Artykułu 2. by zastosować wyrównanie odpowiednio do poziomu handlowego lub ilości.

Przykład nr 3

Ogrodowe rozpylacze środków owadobójczych w częściach oraz towary identycznego modelu już złożone.

1. Rozpylacz składa się z dwóch części rozkładanych: 1) pompki i dyszy przymocowanej do pokrywy, oraz 2) zbiornika na środek owadobójczy. W celu zastosowania rozpylacza należy go rozmontować, napełnić zbiornik środkiem owadobójczym i zakręcić pokrywę; rozpylacz jest wówczas gotowy do użycia. Podlegające porównaniu rozpylacze są identyczne pod każdym względem, w tym również jeśli chodzi o cechy fizyczne, jakość i renomę, tyle że w jednym przypadku są one zmontowane, a w drugim w częściach.

2. Operacja montażu w normalnych warunkach nie pozwala na uznanie towarów zmontowanych i rozmontowanych za identyczne bądź podobne, lecz jeżeli, jak w tym przypadku, towary te są zaprojektowane tak, by je montować i rozmontować w trakcie używania, wówczas charakter operacji montażu nie przeszkadza, by uznać je za identyczne.

Przykład nr 4

Cebulki tulipanów o jednakowych rozmiarach, lecz należące do różnych odmian, dające kwiaty o jednakowym kolorze, mniej więcej jednakowym kształcie i rozmiarach.

Biorąc pod uwagę, że cebulki nie należą do tej samej odmiany, nie stanowią one towarów identycznych; jednakże ponieważ dają one kwiaty tego samego koloru i o mniej więcej tych samych rozmiarach i tym samym kształcie oraz są towarami handlowo zamiennymi, stanowią one towary podobne.

Przykład nr 5

Importowane dętki dwóch różnych producentów

1. Kauczukowe dętki tego samego asortymentu, jeśli chodzi o rozmiary, importowane są od dwóch różnych producentów działających w tym samym kraju. Jakkolwiek każdy z producentów posługuje się innym znakiem handlowym, dętki przez nich produkowane są tego samego typu, jednakowej jakości, maja podobną renomę i są używane przez producentów samochodów osobowych w kraju importu.

2. Ponieważ mają one różne znaki handlowe, wspomniane dętki nie są takie same pod każdym względem i nie można ich uważać za identyczne w rozumieniu Artykułu 15.2. a).

3. Choć nie są one takie same pod każdym względem, dętki mają jednak podobne cechy i podobny skład materiałowy, co pozwala im spełniać te same funkcje. Biorąc pod uwagę, że towary są tego samego typu, tej samej jakości, że mają one jednakową renomę, należy je uznać za podobne pomimo, że mają różne znaki handlowe.

Przykład nr 6

Porównanie nadtlenku sodowego zwyczajnej jakości, przeznaczonego do wybielania oraz nadtlenku sodowego podwyższonej jakości, przeznaczonego do analiz.

Nadtlenek sodowy podwyższonej jakości produkowany jest przy użyciu metody wymagającej stosowania surowca o bardzo wysokim stopniu czystości i występującego w postaci sypkiej; jest to więc produkt o wiele kosztowniejszy niż nadtlenek sodowy zwyczajnej jakości. Ten ostatni nie może zastępować produktu podwyższonej jakości, gdyż nie jest wystarczająco czysty, by sprostać wymogom analizy, ponadto nie jest wystarczająco rozpuszczalny i nie występuje w postaci sypkiej. Biorąc pod uwagę, że towary nie są takie same pod każdym względem, nie są one identyczne. Jeśli chodzi o podobieństwo, produkt podwyższonej jakości nie może być wykorzystany do wybielania lub do wytwarzania na dużą skalę produktów chemicznych, gdyż cena takich zastosowań byłaby zbyt wysoka. Choć więc obie odmiany nadtlenku sodowego posiadają podobne cechy i skład materiałowy, nie są one towarami handlowo zamiennymi, ponieważ odmiana zwyczajnej jakości nie może być stosowana do celów analizy.

Przykład nr 7

Tusz do drukowania na papierze oraz tusz do drukowania na papierze i tekstyliach.

Towary powinny między innymi być wzajemnie wymienne z handlowego punktu widzenia, aby mogły być uznane za podobne w rozumieniu Artykułów 3 i 15.2. b) Porozumienia. Tusz drukarski o jakości nadającej się wyłącznie do druku na papierze nie jest podobny do tuszu o jakości pozwalającej na druk na papierze i na tekstyliach, jakkolwiek ten ostatni może być używany przez przedsiębiorstwa drukujące na papierze.

KOMENTARZ 2.1.

TOWARY BĘDĄCE PRZEDMIOTEM DOTACJI LUB PREMII EKSPORTOWYCH

1. Ogólnie rzecz biorąc, dotacje i premie eksportowe stanowią instrumenty polityki handlowej, przybierające postać pomocy ekonomicznej przyznawanej przez rządy osobom prawnym lub fizycznym bądź organom administracyjnym, w formie pośredniej lub bezpośredniej; mają one na celu rozwijanie produkcji, wytwarzania, bądź eksportu jakiegoś artykułu. Należy tu brać pod uwagę Porozumienie dotyczące interpretacji i stosowania artykułów VI, XVI i XXIII GATT, podpisane w Genewie 12 kwietnia 1979.

2. Artykuł 19 wspomnianego wyżej Porozumienia stwierdza, że "nie wolno podejmować żadnych specjalnych kroków wymierzonych przeciwko dotacji przyznanej przez innego sygnatariusza poza przewidzianymi w postanowieniach Porozumienia ogólnego według interpretacji wynikającej z niniejszego Porozumienia". Jednakże, ponieważ w notatce umieszczonej u dołu strony wyjaśnione jest, że ustęp ten nie ma na celu przeszkodzić w podejmowaniu, w odpowiednich przypadkach, kroków w ramach innych relatywnych postanowień Porozumienia ogólnego, powstają pytania dotyczące sposobu traktowania dotacji w ramach Porozumienia w sprawie stosowania Artykułu VII.

3. Chodzi przede wszystkim o ustalenie, czy dotowana cena może zostać zaakceptowana w celu określenia wartości transakcyjnej w rozumieniu Artykułu 1. W przypadku towarów dotowanych, podobnie jak w każdym innym przypadku, wartość transakcyjną można odrzucić wyłącznie jeżeli nie jest spełniony któryś z warunków wymienionych w ustępie 1 Artykułu 1. Pytanie brzmi, czy dotację można uważać za warunek lub świadczenie, od którego sprzedaż bądź cena są uzależnione i którego wartości nie sposób określić. Jednakże, biorąc pod uwagę, że samą podstawę Porozumienia stanowi transakcja zawarta pomiędzy kupującym i sprzedającym oraz wszystko to co bezpośrednio lub pośrednio dzieje się między nimi, każdy warunek lub świadczenie w takim kontekście musi być interpretowane jako zobowiązanie wiążące dla kupującego i sprzedającego. W związku z tym sam fakt, że sprzedaż jest dotowana nie wystarcza, by miał zastosowanie ustęp 1 punkt b) Artykułu 1.

4. Należy ponadto ustalić, czy suma dotacji może zostać uznana za część całkowitej zapłaty. Uwaga interpretacyjna do Artykułu 1 Porozumienia przewiduje, że cena faktycznie zapłacona lub należna jest całkowitą zapłatą dokonaną na rzecz sprzedającego przez kupującego za importowane towary. Dotacja, którą sprzedający dostaje od swojego rządu ewidentnie nie jest zapłatą dokonaną przez kupującego, a zatem nie jest wliczana do ceny faktycznie zapłaconej lub należnej.

5. Ostatnią sprawą do uregulowania w związku z postępowaniem wobec dotacji jest, czy cena faktycznie zapłacona lub należna od kupującego może zostać podwyższona o sumę dotacji w celu ustalenia wartości transakcyjnej. Artykuł 8.4. Porozumienia stanowi, że przy ustalaniu wartości celnej nie należy dokonywać żadnych doliczeń do ceny faktycznie zapłaconej lub należnej za wyjątkiem przypadków przewidzianych w tym Artykule; tymczasem, biorąc pod uwagę, że dotacja nie może być uważana za odpowiednik któregokolwiek z elementów wymienionych w Artykule 8, nie jest możliwe dokonanie korekty z tego tytułu.

6. Z powyższego wynika, że postępowanie wobec wyceny towarów dotowanych jest takie samo, jak w przypadku innych towarów.

KOMENTARZ 3.1.

TOWARY STANOWIĄCE PRZEDMIOT DUMPINGU

1. Artykuł VII Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu definiuje dumping jako wprowadzenie towarów jednego kraju na rynek innego kraju po cenie niższej od ich normalnej wartości; stwierdza on także, że dumping należy potępić i że może on być zwalczany, bądź zlikwidowany za pomocą opłat antydumpingowych, o ile stwarza lub może stwarzać poważne zagrożenie dla produkcji prowadzonej na terytorium jednej z układających się Stron względnie jeżeli w znacznym stopniu opóźnia powstanie krajowej produkcji.

2. Zgodnie z ogólnym komentarzem wstępnym do Porozumienia o wycenie Strony ustaliły, że "postępowanie mające na celu ustalenie wartości celnej nie powinno być stosowane dla zwalczania dumpingu". W związku z tym, jeżeli zostanie stwierdzone lub istnieje podejrzenie występowania jakiejkolwiek odmiany dumpingu, należy ją zwalczać przy pomocy zasad antydumpingowych obowiązujących w kraju importu. Wykluczone jest więc:

a) odrzucenie wartości transakcyjnej jako podstawy ustalenia wartości towaru stanowiącego przedmiot dumpingu, chyba że nie zostanie spełniony któryś z warunków wymienionych w ustępie 1 Artykułu 1;

b) dodawanie do wartości transakcyjnej jakiejś kwoty w celu zrównoważenia marży dumpingu.

3. Wynika z powyższego, że postępowanie przy ustalaniu wartości towarów stanowiących przedmiot dumpingu jest takie samo, jak w przypadku towarów importowanych po cenie niższej od aktualnych cen rynkowych na identyczne towary.

KOMENTARZ 4.1.

KLAUZULE REWIZJI CEN

1. W praktyce handlowej niektóre umowy mogą zawierać klauzulę o rewizji cen, zgodnie z którą cena ustalona jest jedynie prowizorycznie, przy czym ostateczna cena do zapłacenia ustalona zostanie odpowiednio do pewnych elementów przewidzianych w umowie.

2. Mogą tu mieć miejsce różne przypadki. W pierwszym, dostawa towarów następuje w terminie dość odległym od daty zamówienia (dzieje się tak w przypadku wyposażenia i dóbr inwestycyjnych produkowanych na zamówienie); umowa przewiduje, że ostateczna cena zostanie ustalona w oparciu o uzgodnioną formułę, biorąc pod uwagę podwyżki lub obniżki cen niektórych elementów, takich jak koszt siły roboczej, surowców, koszty ogólne i inne czynniki odgrywające rolę przy wytwarzaniu towarów.

3. Drugi przypadek dotyczy sytuacji, kiedy zamówione towary są wytwarzane i dostarczane sukcesywnie w przeciągu jakiegoś okresu; ponieważ postanowienia umowy są takie same, jak opisane w punkcie 2 powyżej, ostateczna cena towarów z pierwszej dostawy nie będzie taka sama, co w przypadku ostatniej dostawy ani wszystkich dostaw pośrednich pomimo, że cena każdorazowo ustalana jest na podstawie tej samej formuły wymienionej w umowie początkowej.

4. Innym przypadkiem jest sytuacja, w której cena towarów zostaje ustalona czasowo, lecz tu także, zgodnie z postanowieniami umowy sprzedaży, ostateczna zapłata zależy od badania lub analizy w momencie dostawy (na przykład stopień kwasowości tłuszczów roślinnych, zawartość metali w rudach, rzeczywista zawartość wełny).

5. Wartość transakcyjna importowanych towarów, określona w Artykule 1 Porozumienia, oparta jest na cenie faktycznie zapłaconej lub należnej za te towary. W rozumieniu Uwagi interpretacyjnej do tego Artykułu, cena faktycznie zapłacona lub należna jest to całkowita płatność za towary importowane przez kupującego dla lub na rzecz sprzedającego. Dlatego, w umowach przewidujących klauzulę rewizji cen, wartość transakcyjna importowanych towarów musi obowiązkowo być oparta na całkowitej i ostatecznej cenie zapłaconej lub należnej zgodnie z postanowieniami umowy. Ponieważ cena faktycznie zapłacona lub należna za importowane towary może zostać ustalona na podstawie danych zawartych w umowie, klauzule rewizji cen typu opisanego w niniejszym komentarzu nie powinny być uważane za stanowiące warunek lub świadczenie, których wartość nie może być ustalona (patrz Artykuł 1.1. b) Porozumienia).

6. W praktyce, jeżeli klauzule rewizji cen przyniosły pełne efekty w momencie ustalenia wartości, nie ma żadnego problemu, ponieważ cena faktycznie zapłacona lub należna jest znana. Inna jest sytuacja, kiedy klauzule rewizji cen związane są z elementami przypadkowymi, które wystąpią dopiero w jakiś czas po przywozie.

7. Jednakże, z jednej strony Porozumienie zaleca, by w miarę możliwości stosować jako podstawę ustalania wartości celnej, wartość transakcyjną towarów podlegających wycenie, zaś z drugiej strony Artykuł 13 zezwala na odroczenie ostatecznego ustalenia wartości celnej, to nawet jeżeli nie zawsze jest możliwość ustalenia ceny do zapłacenia w momencie dokonania importu, klauzule rewizji cen nie powinny z samej swojej natury stanowić przeszkody w określeniu wartości towarów przy zastosowaniu postanowień Artykułu 1 Porozumienia.

KOMENTARZ 5.1.

TOWARY POWRACAJĄCE PO CZASOWYM EKSPORCIE W CELU PRZETWORZENIA, WYKOŃCZENIA LUB NAPRAWY

1. Przy wprowadzeniu do obrotu towarów reimportowanych po przetworzeniu, wykończeniu bądź naprawie za granicą w każdym kraju obowiązujące ustawodawstwo może przewidywać - lub nie - całkowite lub częściowe zwolnienie z opłat i podatków importowych. Jednakże, w każdym przypadku wartość towarów w stanie, w jakim są one w momencie reimportu, musi oczywiście zostać ustalona zgodnie z postanowieniami Porozumienia mającymi tu zastosowanie.

2. Różne sytuacje, w których przysługuje całkowite lub częściowe zwolnienie od opłat, objęte są terminem "czasowy eksport w celu uszlachetnienia biernego", który w Aneksie E.8 Konwencji z Kyoto zdefiniowany jest następująco: "System celny pozwalający na czasowy eksport towarów, znajdujących się w wolnym obrocie na obszarze celnym, w celu poddania ich za granicą przetworzeniu, wykończeniu bądź naprawie, a następnie reimportowania ich przy całkowitym lub częściowym zwolnieniu od opłat i podatków importowych".

3. Kiedy przysługują takie zwolnienia, powstaje pytanie czy w momencie importu towary powinny być traktowane jako odrębna kategoria importu, wobec której postępowanie zależy od procedury celnej nie związanej z kwestią ustalenia wartości celnej, czy też mogą i powinny być przy imporcie wyceniane podobnie jak każdy inny towar.

4. Należy tu zauważyć, że zgodnie z postanowieniami zezwalającymi na udzielenie zwolnień, można niekiedy ustalić opłaty i podatki importowe odejmując od kwoty opłat i podatków importowych, obliczonych dla całkowitej wartości reimportowanych towarów, kwotę opłat i podatków importowych, którym podlegałyby przy imporcie czasowo eksportowane towary. W innych przypadkach, obliczenie może opierać się na wartości dodanej w wyniku wykończenia towarów za granicą, co ewentualnie doprowadzi do rozłożenia całkowitej wartości reimportowanych towarów przez określenie tej części, którą należy przypisać pracom wykończeniowym za granicą oraz części przynależnej towarom czasowo eksportowanym. Ponadto, w pewnych przypadkach, stopa opłat zależeć będzie od wartości reimportowanych towarów, która musi zostać w tym celu ustalona.

5. We wszystkich przypadkach konieczne będzie ustalenie całkowitej wartości towarów w postaci, w jakiej są one reimportowane zgodnie z odpowiednimi przepisami Porozumienia (podobnie jak ma to miejsce w przypadku importu, o czym jest mowa w punkcie 1). Metoda stosowana do tego celu oraz otrzymany wynik powinny być jednolite dla potrzeb wszystkich administracji. Traktowanie towarów zgodnie z postanowieniami dotyczącymi zwolnień z opłat, jest niezależne od ustalania wartości.

6. Sytuacje, jakie mogą w tym zakresie wystąpić ilustrują następujące przykłady.

Przykłady

i) Importer X sprowadzający obrabiarki do kraju I importuje wyspecjalizowane maszyny produkowane za granicą. Do celów importu maszyny te zostały wyposażone w silniki elektryczne dostarczone przez importera X eksporterowi E.

ii) Importer X w kraju I importuje koszule męskie. Materiał używany do produkcji dostarczany jest przez X eksporterowi E, który dostarcza tylko pracy i dodatków (guziki, nici, etykietki).

iii) Handlowiec X importuje do kraju I zestawy kół zębatych z tworzyw sztucznych. Artykuły te zostały wyprodukowane za granicą przez eksportera E na wtryskarkach z poliamidów dostarczonych przez X.

iv) Firma X w kraju I importuje obrabiarkę po jej wysłaniu za granicę w celu naprawy. W momencie reimportu firma X płaci eksporterowi jedynie koszty naprawy.

7. Jest oczywiste, że w omawianych przypadkach transakcje, w wyniku których wspomniane towary są importowane oraz wynikająca stąd wartość, nie odnosi się do stanu, w jakim towary te są importowane, lecz jedynie do użytych produktów lub usług, świadczonych przez zagranicznego producenta: w niektórych przypadkach zaś wyłącznie do tych usług.

8. Jednakże należy pamiętać o tym, co następuje.

9. Artykuł 8.1. b) Porozumienia stwierdza, że w celu ustalenia wartości transakcyjnej importowanych towarów należy wziąć pod uwagę odpowiednio przydzieloną wartość, niektórych produktów i usług dostarczonych bezpośrednio lub pośrednio przez kupującego, bezpłatnie lub po obniżonych cenach do użytku związanego z produkcją i sprzedażą na eksport importowanych towarów.

10. Jest więc możliwe ustalenie wartości transakcyjnej w rozumieniu Artykułów 1 i 8 łącznie w przypadkach takich, jak zilustrowane przykładami od i) do iii), gdzie można stwierdzić, że nastąpiła sprzedaż i za każdym razem, kiedy spełnione są warunki Artykułu 1, tak ustalona wartość transakcyjna stanowić będzie wartość celną towarów w stanie, w jakim są one importowane.

11. Jeżeli chodzi o sytuacje takie, jak zilustrowane przykładem iv), bardziej przypominające świadczenie usług, można by wstępnie przypuszczać, ze stanowią one przypadek odmienny. Należy jednak brać pod uwagę następujące elementy:

- Reimportowane produkty powinny w miarę możliwości być traktowane w ten sam sposób dla celów ustalania wartości celnej, między innymi ze względu na umieszczoną w preambule deklarację, "że wartość celna powinna zostać ustalona według kryteriów prostych i sprawiedliwych, zgodnych z praktyką handlową oraz, że postępowanie mające na celu ustalenie tej wartości powinno być jednolite bez różnicowania źródeł dostaw".

- Podstawową intencją Porozumienia jest, aby wartość celna była ustalona możliwie jak najczęściej na podstawie wartości transakcyjnej, zgodnie z Artykułem 1 i 8.

- Opinia 1.1. dotycząca pojęcia "sprzedaż" w rozumieniu Porozumienia stwierdza, że jednolitość do jakiej należy dążyć w interpretacji i stosowaniu Porozumienia może zostać osiągnięta, jeżeli interpretować się będzie termin "sprzedaż" w jego najszerszym znaczeniu, jedynie w świetle postanowień Artykułów 1 i 8 łącznie.

12. Powyższa argumentacja pozwala wnioskować, że towary importowane po dokonaniu naprawy za granicą mogłyby być z handlowego punktu widzenia przy ustalaniu wartości celnej traktowane w ten sam sposób, jak towary sprowadzone po ich wykończeniu lub przetworzeniu. W innym przypadku trzeba postępować w kolejności przewidzianej w Porozumieniu. Ponieważ w szczególnym przypadku dotyczącym naprawy jest mało prawdopodobne, by można było posłużyć się którąś z pozostałych metod przewidzianych w Porozumieniu, Artykuł 7 można zastosować na przykład bazując na elastycznej interpretacji postanowień Artykułów 1 i 8 łącznie.

13. Jest oczywiste, że administracje, które stosują zasady ustalania wartości celnej w tym kontekście mają pełną swobodę przyznawania zwolnień z opłat na podstawie krajowych przepisów.

KOMENTARZ 6.1.

POSTĘPOWANIE WOBEC DOSTAW ROZŁOŻONYCH W CZASIE ZGODNIE Z POSTANOWIENIAMI ARTYKUŁU I POROZUMIENIA

Uwagi ogólne

1. Dla potrzeb niniejszego komentarza przez "dostawy rozłożone w czasie" rozumieć należy dostawy towarów, które choć stanowią przedmiot jednej transakcji pomiędzy kupującym a sprzedającym, nie są zgłaszane do odprawy celnej w ramach jednej dostawy z powodów związanych z dostawą z transportem, z płatnością lub innymi czynnikami, w związku z tym są importowane w kilku partiach częściowych lub kolejnych, odprawiane przez jeden lub różne urzędy celne.

Sytuacje szczególne

2. Większość towarów wysyłanych dostawami rozłożonymi w czasie, należy do jednej z trzech poniższych kategorii:

a) towary stanowią kompletną fabrykę lub urządzenie przemysłowe i dostarczane są partiami, ponieważ pochodzą z różnych źródeł, byłoby fizycznie niemożliwe importować je w postaci jednej dostawy, bądź jest niezbędne lub bardziej praktyczne rozłożyć dostawy w czasie, by dostosować je do kalendarza prac montażowych;

b) dostawy są rozłożone w czasie ponieważ ilości są takie, że byłoby niemożliwe lub niepraktyczne dla stron by importować całość towarów w jednej dostawie;

c) dostawy są rozłożone z powodów związanych z rozmieszczeniem geograficznym.

A. Rozdzielenie na części fabryk lub urządzeń przemysłowych

3. Przypadek ten dotyczy importu niektórych grup towarów i kompletnych instalacji, które ze względu na ich rozmiary, muszą być importowane w kilku partiach. Postępowanie wobec takich rozłożonych w czasie dostaw w zakresie taryf i procedur celnych zależy naturalnie od przepisów obowiązujących w kraju importu.

4. Wartość celna każdej dostawy oparta jest na cenie faktycznie zapłaconej lub należnej, to znaczy na odpowiedniej części całkowitej kwoty zapłaconej lub należnej za importowane towary przez kupującego na rzecz sprzedającego, zgodnie z transakcją zawartą pomiędzy stronami.

5. Jeżeli częściowe dostawy były zafakturowane odrębnie, należy dodać zafakturowane koszty zgodnie z Artykułem 8 (w razie potrzeby przeprowadzając odpowiednie obliczenia dla całej transakcji) i podobnie postąpić ze zniżkami.

6. Jeżeli częściowa dostawa nie pociągnęła za sobą odrębnego fakturowania, w celu określenia wartości celnej, całkowita wartość transakcji będzie musiała zostać odpowiednio rozłożona biorąc pod uwagę okoliczności i ogólnie przyjęte zasady księgowości.

7. Na ogół wartość celna każdej dostawy nie może zostać ostatecznie określona w momencie dokonania importu, ponieważ często dochodzą tu elementy takie, jak koszty projektu lub klauzule rewizji cen (patrz komentarz 4.1.). Jeżeli odroczenie ostatecznego ustalenia wartości celnej okaże się niezbędne, importer będzie jednak mógł odebrać towary zgodnie z Artykułem 13 Porozumienia. W przypadku dostaw rozłożonych w czasie należności celne obliczone tymczasowo przez administrację celną w momencie dokonywania importu, mogą oczywiście zostać skorygowane w momencie, kiedy wartość celna zostanie ostatecznie ustalona.

B. Dostawy rozłożone w czasie ze względów ilościowych

8. W tym przypadku zakłada się, że transakcja dotyczy określonej ilości towarów składającej się z pojedynczych sztuk lub identycznych zestawów i sprzedawanych po ustalonej cenie jednostkowej. Daty dostaw mogą zostać ustalone z góry, chyba że zostały pozostawione do uznania stron.

9. Ponieważ do celów Artykułu 1 nie bierze się pod uwagę ani terminu zawarcia umowy sprzedaży, ani wahań na rynku zachodzących po tym terminie (patrz Nota wyjaśniająca 1.1.), ustalenie wartości celnej towarów powinno opierać się na cenie faktycznie zapłaconej lub należnej.

10. Jeżeli jednak import w postaci rozłożonych w czasie dostaw nie odbędzie się w rozsądnym okresie, biorąc pod uwagę normalną praktykę handlową danej branży, administracja celna może uznać za konieczne podjęcie badań na temat ceny zapłaconej lub należnej, między innymi sprawdzając, czy cena początkowa została zmieniona dodatkową umową. Administracja celna może tak postąpić na podstawie postanowień Artykułów 13 i 17 Porozumienia.

11. Cena jednostkowa może zależeć od całkowitej ilości jednostek, na które opiewa transakcja, jednak Artykuł 1.1. b) nie ma tu zastosowania. Uwaga interpretacyjna do ustępu 1 b) Artykułu 1, przytacza w tym zakresie jako przykład sytuację, w której sprzedający ustala cenę importowanych towarów uzależniając ją od warunku, że kupujący zakupi także inne towary w określonych ilościach. Jest to zasada odnosząca się do towarów innych, nie tych samych co stanowiące przedmiot transakcji.

C. Dostawy rozłożone w czasie z powodów związanych z rozmieszczeniem geograficznym.

12. Sytuacja ta w zasadzie stanowi normalną praktykę w handlu międzynarodowym. Kupujący ustala, że zakupi od sprzedającego w ramach jednej umowy, określoną ilość towarów, które zostaną wysłane partiami do kilku portów lub urzędów celnych jednego kraju importu lub wielu krajów importu. Wartość celna partii towarów importowanych do każdego urzędu celnego lub na każdy obszar celny powinna zostać ustalona zgodnie z Artykułem 1 Porozumienia biorąc pod uwagę cenę faktycznie zapłaconą lub należną za daną partię.

Wniosek

13. Biorąc pod uwagę powyższe rozważania na temat sposobu traktowania różnych rodzajów dostaw rozłożonych w czasie, okazuje się, że metoda ustalania wartości celnej importowanych towarów określona w Artykule 1 ma zastosowanie do dostaw rozłożonych w czasie, o ile warunki zawarte w Artykule 1 są rzeczywiście spełnione.

KOMENTARZ 7.1.

POSTĘPOWANIE WOBEC SKŁADOWANIA I KOSZTÓW Z TYM ZWIĄZANYCH W RAMACH ARTYKUŁU 1

I. Rozważania ogólne

1. Postępowanie wobec kosztów składowania dla celów ustalenia wartości celnej wymaga określenia dokładnego charakteru tych kosztów, jak również gdzie i przez kogo zostały poniesione.

2. Niniejszy komentarz oparty jest na założeniu, że omawiane transakcje spełniają warunki Artykułu 1 Porozumienia. W przeciwnym przypadku Artykuł 1 nie miałby zastosowania i należałoby wybrać jedną z pozostałych metod ustalania wartości celnej, w odpowiedniej kolejności.

3. Komentarz dotyczy jedynie kwestii składowania jako takiego oraz kosztów związanych z transportem towarów, ponoszonych przy wprowadzaniu i wyprowadzaniu towarów ze składu. Nie odnosi się on do innych czynności, takich jak czyszczenie, sortowanie i przepakowywanie, mogących mieć miejsce w składzie.

4. Nie dokonano żadnego rozróżnienia na składy zwykłe i składy celne, gdzie towary składowane są pod nadzorem administracji celnej w miejscu do tego przeznaczonym bez ponoszenia opłat i podatków importowych. Postępowanie w kwestii ustalenia wartości kosztów składowania jest bowiem takie samo w obu przypadkach.

5. Mogą tu między innymi wystąpić następujące sytuacje stwarzające problemy przy ustalaniu wartości, a dotyczące składowania:

- towary są składowane za granicą w momencie sprzedaży na eksport do kraju importu;

- towary są składowane za granicą po ich zakupieniu, lecz przed ich eksportem do kraju importu;

- towary są składowane w kraju importu przed ich wprowadzeniem do obrotu;

- towary są czasowo składowane z powodów związanych z ich transportem.

6. Postępowanie wobec kosztów poniesionych w powyższych sytuacjach omówione jest poniżej w częściach II - IV.

7. Powyższa lista sytuacji nie jest wyczerpująca, lecz przytoczone przykłady mają zilustrować ogólne zasady regulujące postępowanie wobec składowania i kosztów z tym związanych. Jest oczywiste, że należy uwzględniać okoliczności charakteryzujące każdy odrębny przypadek.

II. Towary składowane są za granicą w momencie sprzedaży na eksport do kraju importu

8. Przykłady:

a) kupujący A w kraju importu I kupuje od sprzedającego B w kraju eksportu X towary, które B składuje w kraju X. Cena odbioru ze składu płacona B przez A obejmuje koszty składowania dotyczące kupowanych towarów;

b) kupujący A w kraju importu I kupuje po cenie ex-works od sprzedającego B w kraju eksportu X towary, które w momencie dokonania transakcji, są składowane przez B w kraju X. Oprócz ceny towarów kupujący A płaci sprzedającemu B koszty składowania, wykazane na odrębnej fakturze;

c) kupujący A w kraju importu I kupuje po cenie ex-works od sprzedającego B w kraju eksportu X towary, które w momencie transakcji, są składowane przez B w kraju X. Poza ceną towarów kupujący A musi także zapłacić właścicielowi składu koszty składowania poniesione przez sprzedającego B.

9. Uwaga wyjaśniająca do Artykułu 1 stwierdza, że cena faktycznie zapłacona lub należna za importowane towary jest to całkowita płatność dokonana lub mająca zostać dokonana przez kupującego na rzecz sprzedającego.

10. Można założyć, że koszty składowania poniesione przez sprzedającego, zostaną zwrócone przez kupującego w postaci części ceny faktycznie zapłaconej lub należnej. W przeciwnym razie koszty te należy włączyć do ceny, jeżeli stanowią one płatność dokonywaną pośrednio lub bezpośrednio sprzedającemu lub na jego rzecz.

11. I tak, w przypadku powyższych przykładów, koszty składowania stanowią część ceny faktycznie zapłaconej lub należnej.

III. Towary są składowane za granicą po ich zakupie lecz przed ich eksportem do kraju importu.

12. Przykład

Kupujący A w kraju importu I kupuje od sprzedającego B w kraju eksportu X towary ex-works, które składuje w kraju X na własny rachunek po czym importuje je do kraju I.

13. Koszty poniesione przez kupującego po zakupie towarów nie mogą być uznane za pośrednią lub bezpośrednią płatność na rzecz sprzedającego; nie stanowią one częścią ceny faktycznie zapłaconej lub należnej. Koszty te natomiast odpowiadają czynnościom podjętym przez kupującego na własny rachunek; mogą one zostać doliczone do ceny faktycznie zapłaconej lub należnej za importowane towary jedynie, gdy Artykuł 8 przewiduje związaną z nimi korektę. W tym przykładzie nie ma żadnej wzmianki o takim charakterze, dlatego też koszty składowania nie stanowią części wartości celnej.

IV. Towary są składowane w kraju importu przed wprowadzeniem ich do obrotu

14. Przykład

Kupujący A w kraju importu I kupuje towary od sprzedającego B. Po ich dostawie do miejsca importu kupujący A składuje towary w składzie celnym na własny rachunek oczekując na rozpoczęcie swojej produkcji, w ramach której importowane towary będą przetwarzane w inne produkty. Trzy miesiące później, kupujący A przedstawia zgłoszenie dopuszczenia do obrotu i opłaca koszty składowania.

15. Uwaga interpretacyjna do Artykułu 1 stwierdza, że cena faktycznie zapłacona lub należna za importowane towary jest to całkowita płatność dokonana lub mająca zostać dokonana przez kupującego na rzecz sprzedającego. Stwierdza również, że koszty czynności, podjętych przez kupującego na własny rachunek, inne niż te, z tytułu których przewidziane jest w Artykule 8 dokonanie korekty, nie są doliczane do ceny faktycznie zapłaconej lub należnej.

16. Koszty poniesione przez kupującego po zakupie towarów nie mogą być uznane za pośrednią lub bezpośrednią płatność dokonaną sprzedającemu, ani na jego rzecz: nie stanowią więc części ceny faktycznie zapłaconej lub należnej. Wydatki te natomiast odpowiadają czynnościom podjętym przez kupującego na własny rachunek; ich koszt może być dodany do ceny faktycznie zapłaconej lub należnej za importowane towary jedynie, jeżeli Artykuł 8 przewiduje dokonanie korekty z tego tytułu. W omówionym przykładzie nie ma żadnej wzmianki o takim charakterze i koszty składowania nie stanowią części wartości celnej.

V. Towary są czasowo składowane w związku z ich transportem

17. Przykłady

a) Importer I kupuje towary na zasadach ex-works w kraju eksportu. Koszty składowania są ponoszone w miejscu eksportu w oczekiwaniu na przybycie statku, na którego pokładzie towary zostaną wyeksportowane.

b) w kraju importu upływa pewien czas pomiędzy rozładowaniem towarów i złożeniem deklaracji celnej. Podczas tego okresu towary składowane są pod nadzorem celnym i w związku z tym trzeba ponosić koszty składowania.

18. Tego rodzaju wydatki, związane ze składowaniem spowodowanym okolicznościami transportu, należy traktować jako koszty związane z transportem towarów. Należy więc wobec nich postępować zgodnie z postanowieniami Artykułu 8.2.b) Porozumienia względnie, jeżeli koszty poniesione zostały po dokonaniu importu, powinny zostać potraktowane zgodnie z Uwagą interpretacyjną do Artykułu 1, która stanowi, że koszty transportu po przywozie towarów, nie będą zawierać się w wartości celnej importowanych towarów pod warunkiem, że będą one wydzielone z ceny faktycznie zapłaconej lub należnej za towary importowane.

KOMENTARZ 8.1.

POSTĘPOWANIE WOBEC UMÓW CAŁOŚCIOWYCH

1. W niniejszym komentarzu przez umowę całościową należy rozumieć umowę dotyczącą zapłacenia całkowitej kwoty obejmującej powiązaną grupę towarów lub grupę towarów sprzedawanych łącznie, przy czym, pod uwagę bierze się jedynie cenę sprzedawanych towarów.

2. Przykłady umów całościowych, mogących stwarzać problemy przy ustalaniu wartości celnej:

a) różne towary są sprzedawane i fakturowane łącznie;

b) tylko część towarów o różnej jakości, sprzedanych i fakturowanych łącznie zostaje zgłoszona do obrotu w kraju importu;

c) różne towary, będące przedmiotem tej samej transakcji, fakturowane są indywidualnie po cenach ustalonych wyłącznie z powodów taryfowych lub innych.

Sposób wyceny

a) Różne towary są sprzedane i fakturowane łącznie.

3. Zakładając, że pozostałe warunki Artykułu 1 zostały spełnione, istnienie kwoty łącznej dla różnych towarów nie stanowi przeszkody dla ustalenia wartości transakcyjnej. W przypadku, kiedy towary należy klasyfikować do różnych pozycji taryfowych z zastosowaniem różnych stawek należności, kwoty łącznej wynegocjonowanej w ramach umowy całościowej i odpowiadającej wymogom Artykułu 1 Porozumienia nie należy odrzucać przy stosowaniu tego Artykułu z powodu samej tylko klasyfikacji taryfowej.

4. Ponadto występuje tu problem praktyczny, dotyczący odpowiedniego rozdziału kwoty łącznej pomiędzy towary zaklasyfikowane do różnych pozycji. Można tu rozpatrywać zastosowanie kilku metod: można na przykład oprzeć się na cenie lub wartości towarów identycznych lub podobnych, będących przedmiotem wcześniejszego importu, o ile metoda ta może dać wskazówkę, co do cen poszczególnych towarów objętych umową całościową. Również, importer opierając się na ogólnie przyjętych zasadach księgowości, może udzielić informacji na temat rozdziału kwoty łącznej na pozycje.

b) Tylko część towarów o różnej jakości, sprzedanych i fakturowanych łącznie, zgłoszona jest do obrotu w kraju importu.

5. W tej sytuacji zmienia się charakter problemu i może on zostać zilustrowany następującym przykładem:

Partia towarów, zawierająca towary o trzech różnych stopniach jakości (wysoka jakość A, średnia jakość B i niska jakość C) zostaje zakupiona za łączną kwotę wynoszącą 100 j.m. za kilogram. W kraju importu kupujący wprowadza do obrotu jedynie towar o jakości A, po cenie 100 j.m. za kilogram, a pozostały towar - niższej jakości przeznacza na inny rynek.

6. Ponieważ łączna cena faktycznie zapłacona lub należna została ustalona dla zestawu towarów o różnych stopniach jakości, nie istnieje cena sprzedaży dla towarów dopuszczonych do obrotu; tak więc Artykuł 1 Porozumienia nie ma tu zastosowania.

7. Natomiast Artykuł 1 Porozumienia ma zastosowanie jeżeli, w powyższym przykładzie, zamiast towarów tylko jednej spośród różnych jakości, do obrotu zadeklarowana zostanie odpowiednia i proporcjonalna (na przykład 1/3 lub 1/2) część towarów każdego rodzaju z objętych umową całościową i stanowiących dostawę. Wówczas możliwe będzie przyjęcie za podstawę wartości transakcyjnej, zgodnie z Artykułem 1, kwoty odpowiadającej procentowi łącznej kwoty wynikającej z faktury, który odpowiada stosunkowi ilości towarów wprowadzonych do obrotu, do całkowitej zakupionej ilości.

c) Różne towary, będące przedmiotem tej samej transakcji, fakturowane są indywidualnie po cenach ustalonych jedynie z powodów taryfowych lub innych, jak to jest przedstawione w następującym przykładzie:

Produkty A i B, stanowiące przedmiot umowy całościowej i zakupione po cenie 100 j.m., fakturowane są odpowiednio po 35 i 65 j.m., aby zmniejszyć całkowitą kwotę opłat celnych do zapłacenia przez importera (cło wynosi bowiem 15% dla produktu A i 6% dla produktu B), przy czym ustalone jest, że całkowita kwota do zapłacenia sprzedającemu za tę transakcję pozostaje niezmieniona.

8. W tym przykładzie ceny zostały ustalone lub dostosowane (niektóre zostały podwyższone, inne obniżone) tak, by w ten sposób zmniejszyć wysokość należności celnych. Praktyki takie, mogą też być stosowane w celu uniknięcia opłat antydumpingowych lub kontyngentowych.

9. Chociaż manipulacje cenowe opisane powyżej podlegają działaniom z zakresu walki z przestępstwami, należy określić wartość celną importowanych towarów.

10. Można stwierdzić, że umowa kompensacyjna przedstawia w powyższym przykładzie warunek lub świadczenie, którego wartości nie można określić w zakresie dotyczącym towarów, dla których ustalana jest wartość celna. W związku z tym, zastosowanie mają postanowienia Artykułu 1.1.b), wykluczające ustalanie wartości celnej na podstawie ceny transakcyjnej importowanych towarów.

KOMENTARZ 9.1.

POSTĘPOWANIE WOBEC KOSZTU CZYNNOŚCI, KTÓRE MIAŁY MIEJSCE W KRAJU IMPORTU

1. Niniejszy komentarz odnosi się do postępowania w sprawie kosztu czynności mających miejsce w kraju importu w kontekście Artykułu 1 i jego Uwagi interpretacyjnej.

2. W tym zakresie, nie wydaje się celowe wymienienie czynności następujących w kraju importu oraz postępowania wobec każdej z nich w celu ustalania wartości. Może to być niewystarczające, ponadto metoda ustalenia wysokości kosztów takiej czy innej czynności, w wielu przypadkach może się różnić w zależności od okoliczności transakcji. Z drugiej strony przedstawienie zasady w postaci krótkiej formuły pozwoliłoby na objęcie szerokiego wachlarza możliwości.

3. W związku z tym, aby określić wartość celną zgodnie z Artykułem 1 Porozumienia, w przypadku gdy koszt czynności, które miały miejsce w kraju importu nie jest wliczony do ceny faktycznie zapłaconej lub należnej, nie powinien on być również wliczony do wartości celnej, z wyjątkiem przypadków gdzie Artykuł 8 wyraźnie to przewiduje. Chodzi tu w szczególności o czynności, które można uważać za przynoszące korzyści sprzedającemu, lecz podjęte przez kupującego na jego własny rachunek.

4. Odwrotnie, kiedy koszt tych czynności jest wliczony do ceny faktycznie zapłaconej lub należnej za importowane towary, nie należy go odliczać od tej ceny, chyba że chodzi o koszty omówione w odpowiednich postanowieniach Uwagi interpretacyjnej do Artykułu 1 Porozumienia, który stanowi, co następuje:

"Wartość celna towarów importowanych nie będzie zawierać następujących opłat lub kosztów pod warunkiem, że będą one wydzielone z ceny faktycznie zapłaconej lub należnej za towary importowane:

a) opłat za prace budowlane, konstrukcyjne, montażowe, konserwacje lub nadzór techniczny, dokonanych po przywozie towarów importowanych, takich jak obiekty przemysłowe, maszyny czy urządzenia;

b) kosztów transportu po przywozie towarów;

c) ceł i podatków kraju importu" (ze względu na ich charakter mogą być wyszczególnione, patrz opinia 3.1.).

5. Znaczenie terminu "import" musi być jednoznacznie ustalone. W Glosariuszu międzynarodowych terminów celnych Rady Współpracy Celnej termin ten zdefiniowany jest jako "wprowadzenie jakiegokolwiek towaru na obszar celny". Należy jednak zauważyć, że ustawodawstwa poszczególnych krajów posiadają bardziej precyzyjne definicje. W związku z tym, termin ten powinien zawsze być przytaczany w odniesieniu do ustawodawstwa obowiązującego w danym kraju.

6. Jeśli chodzi o punkt oznaczony 3. a) Uwagi interpretacyjnej do Artykułu 1. wyrażenie "dokonanych po przywozie" należy interpretować elastycznie, by uwzględnić czynności dokonane w kraju importu. W tym przypadku koszt czynności, do których odnosi się punkt oznaczony a) także nie jest wliczany do wartości celnej, nawet jeżeli czynności te mają miejsce przed dokonaniem importu, jeżeli tylko są one wykonywane podczas instalowania importowanych towarów. Można tu przytoczyć jako przykład w tym względzie koszty poniesione przy kładzeniu betonowych fundamentów, wykonanym przed importem maszyn później zainstalowanych na tych fundamentach.

7. Co do konkretnej kwestii dotyczącej transportu, należy zauważyć, że o ile punkt oznaczony literą b) Uwagi interpretacyjnej do Artykułu 1 odnosi się do kosztu transportu po przywozie towarów, to byłoby zgodne z ogólnymi założeniami Uwagi interpretacyjnej w zakresie dotyczącym kosztów poniesionych po dokonaniu importu, by rozciągnąć zasięg tego wyrażenia na koszty załadunku, rozładunku i transportu wewnętrznego, poniesione po imporcie. Takie samo rozumowanie dotyczy także kosztów ubezpieczenia, poniesionych po dokonaniu importu.

KOMENTARZ 10.1.

KOREKTA ZWIĄZANA Z RÓŻNICAMI W POZIOMIE HANDLU I ILOŚCI, ZGODNIE Z ARTYKUŁEM 1.2.b) ORAZ ARTYKUŁAMI 2 I 3 POROZUMIENIA

Rozważania ogólne

1. Stosowanie Porozumienia może wymagać dokonania korekty mającej na celu uwzględnienie różnic wykazanych pomiędzy poziomami w handlu i ilościami zgodnie z Artykułem 1.2.b) (wartość "testowa"), 2.1.b) (towary identyczne) oraz 3.1.b) (towary podobne). Jakkolwiek sformułowania Artykułu 1.2.b) odbiegają nieco od sformułowań Artykułów 2.1.b) i 3.1.b), wiadome jest, że powołane w nich zasady są takie same: należy brać pod uwagę różnice wynikające z poziomu handlu lub ilości, a także musi być możliwe dokonanie korekty na podstawie przedstawionych dowodów stwierdzających, że jest ono uzasadnione i prawidłowo skalkulowane.

2. Jeżeli administracji celnej znana jest transakcja, którą można przyjąć za podstawę przy ustalaniu wartości "testowej" zgodnie z Artykułem 1.2. b) względnie wartości transakcyjnej towarów identycznych bądź podobnych zgodnie z Artykułem 2. lub 3., należy przede wszystkim ustalić, czy transakcja ta plasuje się na tym samym poziomie handlu i dotyczy takiej samej ilości co w przypadku towarów, dla których ustalana jest wartość celna. Jeżeli poziom handlu i ilość są porównywalne odnośnie tej transakcji, wówczas te dwa elementy nie wymagają żadnej korekty.

3. Jeżeli natomiast istnieją różnice w poziomach handlu i ilościach, niezbędnym jest ustalenie czy mają one wpływ na cenę lub wartość. Należy tu podkreślić, że fakt istnienia różnicy w poziomie handlowym lub ilości sam w sobie nie wymaga wyrównania, które staje się konieczne dopiero jeżeli różnica w cenie lub wartości wynika z różnic w poziomie handlu lub ilości; dokonanie korekty powinno wówczas opierać się na przedstawionych dowodach, wyraźnie wykazujących, że jest ono uzasadnione i prawidłowo skalkulowane. Jeżeli warunek ten nie jest spełniony, korekta nie może zostać dokonana.

4. Sytuacje stwarzające problemy w zakresie dokonania korekty tylko ze względu na różne poziomy handlu i ilość, z wyłączeniem dokonania innych korekt związanych z różnicami na przykład w odległości i środkach transportu ilustrują poniższe przykłady. W przykładach dotyczących Artykułu 2 i 3 wychodzi się z założenia, że wartość celna importowanych towarów nie może zostać określona przez zastosowanie postanowień Artykułu 1 oraz, że powinno to mieć miejsce na bazie przejętej wcześniej wartości transakcyjnej towarów identycznych lub podobnych.

5. Poniższe przykłady dotyczące towarów identycznych mają również zastosowanie w odniesieniu do towarów podobnych.

Zastosowanie Artykułów 2. i 3.

Jednakowy poziom handlu i jednakowe ilości - bez dokonania korekty

6. Przykład nr 1.

Dostawca Ilość Cena jedn. Importer Poziom
E 1.700 5 j.m. I Hurtownik
artykułów CIF

Dla towarów identycznych została stwierdzona następująca wartość transakcyjna:

Sprzedawca Ilość Cena jedn. Importer Poziom
R 1.700 6 j.m. P Hurtownik
artykułów CIF

W tym przypadku żadne dokonanie korekty nie jest konieczne i wartość transakcyjna w wysokości 6 j.m. CIF stanowi wartość celną w rozumieniu Art. 2.

Ten sam poziom handlu, różne ilości - bez dokonania korekty

7. Może się również zdarzyć, że występują różnice w poziomie handlu lub ilości, lecz że nie mają one żadnego znaczenia handlowego, ponieważ sprzedawca nie bierze pod uwagę ani poziomu handlu, ani ilości przy sprzedaży swoich towarów. Takie przypadki również nie wymagają dokonania korekty.

8. Przykład nr 2.

Dostawca Ilość Cena jedn. Importer Poziom
E 2.000 5 j.m. I Hurtownik
artykułów CIF

Dla towarów identycznych została stwierdzona następująca wartość transakcyjna:

Sprzedawca Ilość Cena jedn. Importer Poziom
R 1.700 6 j.m. P Hurtownik
artykułów CIF

Administracja celna stwierdza, że R sprzedaje swoje towary po cenie 6 j.m. wszystkim nabywcom, którzy kupują co najmniej 1.000 szt. i poza tym nie zmienia on ceny odpowiednio do zakupywanych ilości. W tym przypadku, choć występuje różnica w ilości, to nie ma ona żadnego wpływu na cenę, ponieważ sprzedający identyczne towary nie zmienia swoich cen kiedy ilości pozostają w tym samym przedziale, co w obu wspomnianych przypadkach; w związku z tym, nie stosuje się korekty z tytułu ilości. Wartość transakcyjna w wysokości 6 j.m. CIF stanowi wartość celną, zgodnie z Artykułem 2.

Różne poziomy handlu, różne jakości - bez dokonania korekty.

9. Przykład nr 3.

Dostawca Ilość Cena jedn. Importer Poziom
E 1.500 5 j.m. I Hurtownik
artykułów CIF

W przypadku sprzedaży identycznych towarów została stwierdzona następująca wartość transakcyjna:

Sprzedawca Ilość Cena jedn. Importer Poziom
R 1.200 6 j.m. P Detalista
artykułów CIF

R nie zmienia swej ceny w zależności od poziomu handlu, lecz sprzedaje każdemu, kto kupuje co najmniej 1.000 jednostek, po cenie jednostkowej 6 j.m. W tym przykładzie, choć jest różnica w poziomie handlu, nie można przypisać poziomowi handlu żadnej różnicy cen, ponieważ sprzedający sprzedaje identyczne towary wszystkim kupującym, niezależnie od poziomu handlu. Z uwagi, iż obie transakcje są porównywalne w zakresie ilości, gdyż obie dotyczą partii ponad 1.000 sztuk, nie należy dokonywać żadnej korekty z tytułu ilości. W tym przypadku wartość transakcyjna w wysokości 6 j.m. CIF stanowi wartość celną zgodnie z Artykułem 2.

Różne poziomy handlu lub różne ilości - korekta

10. Kiedy poziomowi handlu lub ilości można przypisać różnicę cen, należy dokonać korekty, by doprowadzić do wartości odpowiadającej poziomowi handlu towarów, dla których ustalana jest wartość celna i odpowiadającej podobnym ilościom. Przy dokonaniu takiej korekty podstawowym elementem jest praktyka handlowa sprzedającego towary identyczne lub podobne.

11. Jeżeli zachodzi potrzeba dokonania korekty z powodu różnic ilościowych, kwota, której dotyczy korekta powinna być łatwa do ustalenia. Jednakże, jeśli chodzi o poziom handlu, przyjęte kryteria nie zawsze są od razu oczywiste. Administracja celna musi wówczas zbadać zasady praktyki handlowej sprzedającego towary identyczne lub podobne. Jeżeli zasady te są jasne, kontrola działalności importera towarów, dla których ustalona jest wartość celna powinna dać podstawę do określenia poziomu handlu, który sprzedający towary identyczne lub podobne byłby skłonny przyznać importerowi. Poszukiwanie tych informacji, jak to zaznaczono w rozważaniach ogólnych, wymaga konsultacji z zainteresowanymi stronami.

12. Przykład nr 4

Dostawca Ilość Cena jedn. Importer Poziom
E 1.700 4 j.m. I Hurtownik
artykułów CIF

Dla towarów identycznych została stwierdzona następująca wartość transakcyjna:

Sprzedawca Ilość Cena jedn. Importer Poziom
F 2.300 4,75 j.m. R Hurtownik
artykułów CIF

Administracja celna ustaliła, że cena aktualna po jakiej F sprzedaje swoje towary jest prawdziwa i ustalona w dobrej wierze, oraz że sprzedaje on wszystkim kupującym po cenie, która zmienia się w zależności od kupowanej ilości: w przypadku kupujących mniej niż 2.000 artykułów, cena wynosi 5 j.m. CIF, natomiast dla kupujących 2.000 artykułów i więcej cena jednostkowa wynosi 4,75 j.m. CIF. Różnica pomiędzy kupowanymi ilościami stanowi istotny czynnik z handlowego punktu widzenia, mający wpływ na cenę sprzedaży towarów i należy tu dokonać korekty w zależności od różnicy, którą można przypisać ilości. Kwota, której dotyczy korekta zależy od ilości, w tym przypadku wynosiłaby 0,25 j.m., to znaczy, że cena 5 j.m. na warunkach CIF stanowiłaby wartość celną w rozumieniu Artykułu 2.

13. Jak to zostało wspomniane wcześniej, Artykuł 2 i 3 przewidują, że dokonanie korekty powinno opierać się na przedstawionych dowodach świadczących o tym, że jest ono uzasadnione i dokładnie skalkulowane.

14. Uwagi interpretacyjne do Artykułu 2 i 3 podają za przykład takich dowodów, listy cenowe odnoszące się do różnych poziomów handlu i różnych jakości. W każdym konkretnym przypadku należy sprawdzić, czy listy cenowe są prawdziwe i ustalone w dobrej wierze.

Z braku obiektywnego kryterium tego rodzaju w zależności od konkretnego przypadku, wartość celna nie powinna być ustalana na podstawie Artykułu 2 lub 3.

15. Przykład nr 5.

Dostawca Ilość Cena jedn. Importer Poziom
D 2.800 1,50 j.m. K Hurtownik
artykułów CIF

Dla towarów identycznych została stwierdzona następująca wartość transakcyjna:

Sprzedawca Ilość Cena jedn. Importer Poziom
E 2.800 2,50 j.m. R Detalista
artykułów CIF minus
15%

Administracja celna stwierdziła, że E stosuje opublikowaną listę cen aktualnych, od których udziela 20% rabatu dla hurtowników i 15% rabatu dla detalistów. W powyższej transakcji sprzedaż na rzecz R zgodna jest z listą cen aktualnych. W związku z tym stwierdzenie to upoważnia do dokonania korekty wartości transakcyjnej identycznych towarów przy aktualnej cenie jednostkowej wynoszącej 2,50 j.m. na warunkach CIF i 20% rabacie hurtowym. W związku z tym, cena 2,50 j.m. pomniejszona o 20% stanowi wartość celną zgodnie z Artykułem 2.

Zastosowanie Artykułu 1.2. b)

Różny poziom handlu; jednakowa ilość - porównywalna wartość "testowa"

16. Przy sprzedaży pomiędzy stronami powiązanymi Artykuł 1.2.b) daje importerowi możliwość wykazania, że jego wartość kształtuje się na poziomie zbliżonym do wartości "testowej" wskazanej w punktach tego przepisu. Wynika z tego, że wartość "testowa" powinna być uzasadniona pod każdym względem, w szczególności pod względem poziomu handlu i ilości, jeżeli ma to zastosowanie. Zasady wymienione w Artykule 1.2.b) w zakresie dotyczącym potrzeby korekty związanej z tymi czynnikami są takie same, jak te, które wymienione są w Artykule 2 i 3, z tą tylko różnicą, że dokonanie korekty wartości transakcyjnej towarów identycznych lub podobnych ma na celu ustalenie wartości celnej towarów importowanych, podczas gdy zgodnie z Artykułem 1.2.b) korekta dokonywana jest wobec wartości "testowej" jedynie w celach porównawczych.

17. Przykład nr 6.

Dostawca Ilość Cena jedn. Importer Poziom
E 1.700 5 j.m. I Hurtownik
artykułów CIF

I przekazuje administracji celnej poniższą wartość "testową", stanowiącą wartość transakcyjną towarów sprzedanych kupującemu nie powiązanemu:

Sprzedawca Ilość Cena jedn. Importer Poziom
F 1.700 6 j.m. M Detalista
artykułów CIF

Administracja celna stwierdziła, że F sprzedaje swoje towary hurtownikom po cenie 5 j.m. CIF, i że firma I jest hurtownikiem.

Kwota o jaką dokonano korekty, w tym przypadku wyniosłaby 1 j.m. Wartość "testowa", biorąc pod uwagę różnicę wynikającą z poziomu handlu, wyniosłaby 5 j.m. Ponieważ, cena ustalona dla strony powiązanej, równa jest wyżej wymienionej wartości "testowej", cena ta może zostać uznana za wartość transakcyjną w rozumieniu Artykułu 1.

Brak materiału dowodowego - wartość "testowa" odrzucona

18. Przykład nr 7.

Sprzedawca Ilość Cena jedn. Importer Poziom
E 20.050 1,50 j.m. I Hurtownik
artykułów CIF

I dostarcza poniższą wartość "testową" odpowiadającą wartości transakcyjnej identycznych towarów w przypadku kupującego nie powiązanego:

Sprzedawca Ilość Cena jedn. Importer Poziom
E 1.020 2,10 j.m. I Detalista
artykułów CIF

E wyjaśnia, że nie powiązanym detalistom sprzedaje tylko sporadycznie; stwierdza ponadto, że nigdy nie sprzedawał nie powiązanym hurtownikom, lecz gdyby to uczynił, jego cena jednostkowa wyniosłaby wówczas 1,50 j.m. CIF.

Biorąc pod uwagę, że E nigdy nie sprzedawał nie powiązanym hurtownikom, lecz jedynie wskazuje, że byłby skłonny to zrobić po wymienionej cenie, nie ma przedstawionych dowodów jasno wskazujących, że dokonanie korekty jest uzasadnione. Ponieważ z powodu różnicy poziomów handlu nie można dokonać żadnej korekty, wartość "testowa" dostarczona przez I nie może stanowić podstawy do celów porównawczych.

19. Aby ustalić wartość towarów importowanych zgodnie z Artykułem 1, w przypadku gdy występuje problem powiązań, względnie zgodnie z Artykułem 2 i 3, powinny mieć miejsce konsultacje pomiędzy importerem i administracją celną. Konsultacje te, podobnie jak informacje uzyskane z innych źródeł, powinny pozwolić administracji celnej na ustalenie, czy należy dokonać korekty i czy może ona być oparta na przedstawionym materiale dowodowym.

KOMENTARZ 11.1.

POSTĘPOWANIE WOBEC SPRZEDAŻY WIĄZANEJ

1. Istnieją dwie obszerne kategorie sprzedaży wiązanej. W jednej z nich warunek lub świadczenie dotyczy ceny towarów, w drugiej zaś sprzedaży towarów. Sytuacje, w których warunek lub świadczenie odnoszą się zarówno do ceny, jak i sprzedaży powinny być traktowane jako sprzedaż wiązana pierwszego rodzaju.

2. W przypadku sprzedaży wiązanej pierwszego rodzaju cena występująca w jednej transakcji uzależniona jest od warunków określonych w innych transakcjach dokonywanych pomiędzy kupującym a sprzedającym. W związku z tym cena nie jest jedyną płatnością dokonywaną przez kupującego. Jest to sytuacja, w której cena podporządkowana jest warunkowi lub świadczeniu, którego wartość nie może być określona w związku z towarami, dla których ustalana jest wartość celna, a więc cena nie może być brana pod uwagę w celu ustalenia wartości transakcyjnej zgodnie z postanowieniami Artykułu 1.1.b). Uwaga interpretacyjna do tego Artykułu przytacza jako przykłady trzy poniższe przykłady:

1) sprzedający ustala cenę towarów importowanych pod warunkiem, że kupujący zakupi również inne towary w określonych ilościach;

2) cena towarów importowanych jest uzależniona od ceny lub cen, za które kupujący towary importowane, sprzedaje inne towary sprzedającemu towary importowane;

3) cena ustalona jest na bazie formy płatności nie związanej z towarami importowanymi: na przykład, gdy towary importowane są półfabrykatami, które są dostarczane przez sprzedającego pod warunkiem, że sprzedający otrzyma określoną ilość produktów gotowych.

3. Należy jednak uniknąć tutaj nieuzasadnionego rozszerzenia zakresu Artykułu 1.1.b).

4. Na przykład, kiedy sprzedający udziela rabatu ilościowego, skalkulowanego na podstawie ilości lub wartości pojedynczego zamówienia, Artykuł 1.1.b) nie ma zastosowania, o ile kupujący kwalifikujący się do uzyskania rabatu składa zamówienie opiewające na szereg różnych artykułów, których nie dotyczy rabat.

5. Druga kategoria sprzedaży wiązanej (to znaczy takiej, gdzie warunek lub świadczenie odnosi się do sprzedaży towarów) obejmuje "transakcje kompensacyjne". Chodzi tu o transakcje, w ramach których sprzedaż do jakiegoś kraju jest ściśle powiązana ze sprzedażą realizowaną przez ten kraj, choć w niektórych przypadkach może w grę wchodzić sprzedaż do kraju trzeciego. Transakcje kompensacyjne stanowią przede wszystkim formę płatności za towary na rynku międzynarodowym poprzez wymianę jednego produktu na inny. W niektórych przypadkach transakcje kompensacyjne realizowane są poprzez świadczenie usług w zamian za produkty i vice versa.

6. Transakcje kompensacyjne pozwalają danemu krajowi uzyskać za granicą towary, których potrzebuje, przy zachowaniu zrównoważonej wymiany dzięki eksportowi własnych produktów, a mianowicie produktów kompensacyjnych. Transakcje kompensacyjne mogą pociągać za sobą całkowitą lub częściową płatność za importowany produkt w postaci towarów wytwarzanych w kraju importu i eksportowanych przez ten ostatni, zamiast płatności w walucie. Często jednakże obie transakcje regulowane są w formie pieniężnej.

7. Poniżej przedstawione są formy, w jakich transakcje kompensacyjne występują najczęściej:

a) Barter: zwykła wymiana towarów na inne towary, bez płatności w walucie (patrz Opinia 6.1.);

b) Zakupy kompensacyjne: wymiana towarów na inne towary i na pieniądze lub wymiana towarów na usługi i pieniądze.

c) "Rachunek ewidencyjny" (Evidence account); zakupy kompensacyjne często przybierają postać "rachunku ewidencyjnego". W celach płatniczych otwiera się w banku handlu zagranicznego lub w banku centralnym "rachunek ewidencyjny" i zakupy kompensacyjne eksportera są zabezpieczane zobowiązaniami aktualnych lub przyszłych zakupów kompensacyjnych. Ten sposób płatności daje eksporterowi pewną swobodę, ponieważ zamiast natychmiastowego obowiązku dokonania zakupu "rachunek ewidencyjny" daje mu dodatkowy czas na zbadanie oferowanych produktów i dokonanie bez pośpiechu zakupu kompensacyjnego.

d) Kompensacja lub odkupienie: sprzedaż maszyny, sprzętu, technologii lub też zakładu produkcyjnego lub przetwórczego w zamian za pewną ilość produktu końcowego jako całkowitej lub częściowej płatności.

e) Umowa clearingowa: umowa dwustronna zawarta pomiędzy dwoma krajami w celu zakupienia w ustalonym terminie określonej ilości dóbr wyprodukowanych przez te kraje, przy zastosowaniu rozliczeń w całkowicie wymienialnej walucie kraju trzeciego, czyli walucie twardej.

f) Transakcje barterowe lub wymiana handlowa, w której równowagę bilansu osiąga się przez wymianę pomiędzy trzema krajami: umowa w ramach której jedna ze stron dwustronnej umowy handlowej (takiej jak umowa kompensacyjna wspomniana powyżej w punkcie e), przekazuje swoje dodatnie saldo stronie trzeciej. Na przykład jeżeli dwa kraje A i B zawarły umowę kompensacyjną i A kupuje towary w kraju C, kraj B, na podstawie tej umowy, przekazuje swoją płatność krajowi C, a nie krajowi A.

g) Wymiana: wymiana towarów identycznych lub podobnych pochodzących z różnych miejsc tak, by zaoszczędzić na kosztach transportu. Ten rodzaj transakcji różni się od barteru wymienionego powyżej w punkcie a) tym, że produkt identyczny lub podobny wymieniany jest wyłącznie po to, by osiągnąć zysk z bliższego źródła zaopatrzenia. Ma to miejsce, kiedy kupujący z Japonii kupuje określoną ilość wenezuelskich węglowodorów i wymienia je na równorzędną ilość ropy z Alaski, kupionej przez amerykańskiego kupca ze Wschodniego Wybrzeża.

h) Umowa kompensacyjna (offset): sprzedaż jakiegoś produktu, zwykle o wysokiej technologii jest możliwa pod warunkiem, że eksporter włączy do wyrobu końcowego określone materiały, części lub komponenty zakupione w kraju importu.

8. Wydaje się, że nie ma wiarygodnych danych, co do zakresu wykorzystania transakcji kompensacyjnych w wymianie międzynarodowej. Istniejące oceny poważnie się różnią między sobą i wykazują, że transakcje te stanowią od 1% do 25% całkowitego obrotu międzynarodowego. Różnica ta wynika przede wszystkim z faktu, że w przeciwieństwie do metod powszechnie używanych, nie ma sposobu, by rejestrować lub analizować transakcje kompensacyjne. Transakcje takie nie zawsze są zresztą łatwe do zidentyfikowania, szczególnie w przypadkach kiedy są one wyrażane w formie środków pieniężnych lub stanowią przedmiot osobnych płatności. Jednakże, nawet jeżeli brak jest porozumienia co do ilości transakcji kompensacyjnych, na ogół jest porozumienie, co do tego, że ich udział w wymianie międzynarodowej rośnie.

9. Jeżeli chodzi o wpływ transakcji kompensacyjnych na cenę lub koszty towarów opinie są także podzielone. Można jednak twierdzić, że każdy eksporter planujący zakup w ramach transakcji kompensacyjnej powinien ustalić cenę swoich towarów pamiętając, że musi on sprzedać nie tylko własne towary, lecz także towary swojego klienta. Należy więc oczekiwać, że z tego powodu eksporter podniesie swoje ceny. W konsekwencji ceny towarów eksportowanych do kraju wymagającego stosowania transakcji kompensacyjnych lub stosującego je będą prawdopodobnie równe lub wyższe od cen które obowiązywałyby, gdyby nie było transakcji kompensacyjnej.

10. Na podobnych warunkach, eksporter może ewentualnie mieć możliwość domagania się niższej ceny na towary, które ma zakupić. Cena towarów zakupionych na zasadach kompensacyjnych będzie więc prawdopodobnie równa lub niższa od ceny, która zostałaby ustalona, gdyby nie było transakcji kompensacyjnej. Naturalnie, towary te mogą być importowane do kraju eksportera lub przesłane do jakiegokolwiek innego kraju.

11. Co do wartości celnej, pierwszym elementem jaki należy brać pod uwagę jest to, czy Artykuł 1 można stosować w każdym przypadku dotyczącym transakcji kompensacyjnych. Tymczasem, biorąc pod uwagę różne postacie, jakie mogą przybierać takie transakcje, jest mało prawdopodobne, by można było w tej sprawie dojść do ostatecznych wniosków: wartość celna musi być ustalona na podstawie faktycznych elementów każdej transakcji, między innymi biorąc pod uwagę rodzaj stosowanej kompensacji.

KOMENTARZ 12.1.

ZNACZENIE TERMINU "OGRANICZENIA" W ARTYKULE 1.1. a) iii)

1. Zgodnie z postanowieniami artykułu 1 Porozumienia wartością celną importowanych towarów jest wartość transakcyjna, o ile między innymi, nie będą występowały ograniczenia dotyczące dysponowania lub użytkowania towarów przez kupującego, inne niż ograniczenia które:

i) są nakładane lub wymagane przez prawo lub władze w kraju importu:

ii) ograniczają obszar geograficzny, w którym towary mogą podlegać dalszej odsprzedaży: lub

iii) nie wpływają istotnie na wartość towarów.

2. Ze względu na ich charakter dwa pierwsze z powyższych warunków normalnie nie powodują problemów interpretacyjnych. Natomiast w przypadku trzeciego warunku, przy określaniu, czy ograniczenia w istotny sposób zmieniają wartość towarów, należy ewentualnie wziąć pod uwagę pewną ilość elementów. Chodzi tu w szczególności o charakter tych ograniczeń, charakter importowanych towarów, branżę i normalne dla niej zwyczaje handlowe oraz o to, czy wpływ na wartość ma znaczenie handlowe. Elementy te mogą się zmieniać w zależności od konkretnego przypadku, nie można tu stosować jednolitego kryterium. Na przykład niewielki wpływ na wartość w jednym przypadku, dotyczącym danej kategorii towarów może zostać uznany za istotny, podczas gdy wpływ o wiele poważniejszy na wartość towarów innej kategorii może się okazać mało istotny.

3. Przykład ograniczeń, dotyczących dysponowania lub użytkowania towarów, które nie mają zasadniczego wpływu na wartość towarów, zawarty jest w Uwadze interpretacyjnej do Artykułu 1, a mianowicie: kiedy sprzedający wymaga od kupującego samochody, aby ten nie wystawił ich i nie sprzedał przed określoną datą, od której zaczyna się rocznik modelu. Można tu też zacytować przykład przedsiębiorstwa produkującego kosmetyki, które w umowie ze wszystkimi importerami zastrzega, by jego wyroby były sprzedawane konsumentom wyłącznie poprzez akwizytorów odwiedzających klientów w domach, ponieważ cały jego system dystrybucji i reklamy nastawiony jest na taką formę sprzedaży.

4. Z drugiej strony przykładem ograniczenia, które mogłoby mieć istotny wpływ na wartość importowanych towarów, które jako takie nie jest przyjęte w danym rodzaju handlu, mogłaby być sytuacja, gdzie jakieś urządzenie sprzedawane jest po symbolicznej cenie pod warunkiem, że kupujący używać go będzie wyłącznie do celów dobroczynnych.

KOMENTARZ 13.1.

ZASTOSOWANIE DECYZJI DOTYCZĄCEJ USTALANIA WARTOŚCI NOŚNIKÓW ZAWIERAJĄCYCH OPROGRAMOWANIE DO SPRZĘTU PRZETWARZANIA DANYCH

1. Niniejszy komentarz dotyczy ustalania wartości celnej nośników informacji programów przeznaczonych do sprzętu przetwarzania danych w specyficznym kontekście stosowania punktu 2 decyzji, przyjętej przez Komitet Wartości Celnej.

2. Należy tu wziąć pod uwagę następującą zasadę: aby ustalić wartość celną importowanych nośników informacji, zawierających dane lub instrukcje, opierać się należy wyłącznie na koszcie lub wartości samego nośnika informacji. Do wartości celnej nie można więc zaliczyć kosztu lub wartości danych czy instrukcji, o ile są one wyodrębnione od kosztu lub wartości nośnika informacji.

3. Jedną z głównych trudności występujących przy zastosowaniu tej decyzji jest konieczność wyodrębnienia kosztów bądź wartości danych czy instrukcji z kosztów bądź wartości nośnika informacji; w pewnych przypadkach podana jest cena programu i nośnika informatycznego; w innych fakturowana jest jedynie cena nośnika informacji, względnie znany jest jedynie koszt lub wartość danych czy instrukcji.

4. Ponieważ poszczególne kraje mają całkowitą swobodę co do tego, czy zastosować punkt 2 decyzji - przy podejmowaniu decyzji o jego zastosowaniu powinno się interpretować go tak szeroko, jak to możliwe, pod rygorem unieważnienia decyzji. W związku z tym wyrażenie "wyodrębnić" powinno być interpretowane w ten sposób, że jeżeli znany jest jedynie koszt bądź wartość nośnika informacji, to koszt bądź wartość danych czy instrukcji powinny być uznane za wyodrębnione.

5. Jeżeli z jakiegokolwiek powodu, administracja celna uzna, że koszty czy wartość obu elementów powinny zostać zgłoszone na odrębnych deklaracjach i jeżeli koszt lub wartość jednego tylko z tych elementów jest podany, drugi element może zostać ustalony szacunkowo zgodnie z zasadami i ogólnymi postanowieniami Porozumienia oraz Artykułu VII Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu. Gdy znana jest jedynie łączna wartość obu elementów, w celu określenia oddzielnych wartości można również dokonać obliczenia szacunkowego.

Administracje celne, które zdecydują się na stosowanie procedury szacunkowej, mogą uznać za konieczne przeprowadzenie konsultacji z importerem, celem osiągnięcia zadowalającego rozwiązania.

6. Jeżeli w momencie dokonywania importu, importer nie jest w stanie dostarczyć do powyższych celów wystarczających informacji, może zostać zastosowany Artykuł 13.

7. Praktyka zalecana w niniejszym komentarzu, stosowana jest przy ustalaniu wartości nośników informacji zawierających oprogramowanie i nie uwzględnia innych potrzeb, takich jak zbieranie danych statystycznych.

KOMENTARZ 14.1.

ZASTOSOWANIE ARTYKUŁU 1 USTĘP 2

1. Niniejszy komentarz analizuje przegląd praw i obowiązków administracji celnej i importerów zgodnych z Porozumieniem, odnoszących się do transakcji stron powiązanych przy zastosowaniu Artykułu.

2. W ogólnym komentarzu wstępnym do Porozumienia stwierdzono, iż podstawą do określenia wartości towaru dla potrzeb celnych, w możliwie jak największej liczbie przypadków, powinna być wartość transakcyjna. Wartość transakcyjna określona została w Artykule 1; brana jest pod uwagę jako wartość celna jeśli spełnione zostały wszystkie cztery warunki przedstawione w ustępach od 1 (a) do 1 (d) tego Artykułu. Czwarty warunek, (d), wymaga aby kupujący i sprzedający nie byli powiązani, chociaż punkt powyższy dopuszcza aby w przypadkach powiązania stron przyjęta została, wartość transakcyjna - w takim przypadku muszą być spełnione wymogi postanowień określonych w ustępie 2 Artykułu 1. Konstrukcja powyższa oznacza, iż istnienie powiązania pomiędzy kupującym a sprzedającym jest przedmiotem szczególnej uwagi importera i administracji celnej odnośnie przyjęcia ceny jako podstawy do określenia wartości transakcyjnej.

3. Jednakże, w przypadkach gdy można wykazać, iż postanowienia ustępu 2(b) Artykułu 1 mogą być spełnione (to znaczy, wartość transakcyjna oscyluje wokół jednej z trzech określonych wartości "testowych"), pozwoli to na zaakceptowanie ceny jako podstawy wartości transakcyjnej, a także wykluczy potrzebę zastosowania postanowień ustępu 2(a) Artykułu 1 w związku z wyjaśnianiem okoliczności sprzedaży importowanych towarów.

4. W przypadku kiedy nie istnieje wartość "testowa" odnośnie stosowania ustępu 2(a) Artykułu 1, dla administracji celnej i importerów mogą być pomocne następujące pytania i odpowiedzi.

Pytanie nr 1

5. Czy istniejące powiązanie, jak zdefiniowano w ustępie 4 Artykułu 15, pomiędzy kupującym a sprzedającym daje administracji celnej prawo do odrzucenia wykazanej wartości transakcyjnej ?

Odpowiedź

6. Nie. Powiązanie jako takie, pomiędzy stronami nie daje podstawy do odrzucenia wartości transakcyjnej. Ustęp 2(a) Artykułu 1 wyjaśnia powyższą kwestię w sposób nie budzący wątpliwości. Jednakże, istniejące powiązanie jest przedmiotem szczególnej uwagi administracji celnej co do ewentualnej potrzeby wyjaśnienia okoliczności towarzyszących sprzedaży.

Pytanie nr 2

7. Czy administracja celna musi mieć podstawę do rozpoczęcia postępowania wyjaśniającego dotyczącego okoliczności sprzedaży ?

Odpowiedź

8. Nie. Ustęp 2(a) Artykuł 1 zaleca podjęcie czynności celem wyjaśnienia okoliczności sprzedaży pomiędzy stronami powiązanymi. Jednakże, Uwagi Interpretacyjne do Artykułu 1, ustęp 2 stanowią, iż nie będzie wymagane podjęcie czynności wyjaśniających w każdym przypadku, lecz tylko w tych przypadkach kiedy administracja celna ma wątpliwości co do akceptowalności podanej ceny.

Pytanie nr 3

9. Czy Porozumienie dokładnie określa jakie wątpliwości co do możliwości przyjęcia podanej ceny mogą spowodować, iż władze celne podejmą czynności wyjaśniające okoliczności w jakich dokonana została sprzedaż ?

Odpowiedź

10. Nie. Jednakże, sama struktura Porozumienia jest taka, iż istnienie powiązania jako takiego daje podstawy do kwestionowania czy powiązanie pomiędzy stronami miało czy nie miało wpływu na cenę podaną pomiędzy sprzedającym a kupującym, ponieważ tylko w przypadkach kiedy powiązanie nie miało wpływu na cenę, cena może stać się podstawą do określenia wartości transakcyjnej. Co więcej, Artykuł 17 postanawia, iż nic nie powstrzyma władz celnych od dociekania prawdziwości lub dokładności przedstawionych oświadczeń, dokumentów lub deklaracji. W zależności od wymogów dokumentacyjnych kraju importu, taka deklaracja będzie zawierała oświadczenie kupującego pozostającego w powiązaniu przy zastosowaniu metody wartości transakcyjnej, to znaczy, "moje powiązanie ze sprzedającym nie miało wpływu na cenę".

Pytanie nr 4

11. Czy administracja celna ma obowiązek przedstawiania importerowi swoich "wątpliwości" w przypadku gromadzenia informacji odnośnie okoliczności w jakich dokonana została sprzedaż lub dotyczących wpływu powiązania pomiędzy kupującym a sprzedającym na cenę ?

Odpowiedź

12. Nie. Nie istnieje takie postanowienie w Porozumieniu, które wymagałoby od administracji celnej przedstawienia powodów, dla których żąda ona od importera informacji dotyczącej transakcji importowej. W szczególności, punkt 7 Protokołu i Artykułu 17 określa, iż administracja celna ma prawo podejmowania czynności mających na celu wyjaśnienie wątpliwości dotyczących prawdziwości lub dokładności oświadczeń, dokumentów lub deklaracji przedłożonych administracji celnej dla celów ustalenia wartości celnej, a także mają prawo do oczekiwania pełnej gotowości współpracy ze strony importerów. Administracja celna nie jest zobowiązana do przedstawienia powodów, dla których podjęte zostają czynności wyjaśniające. Jednakże, administracja celna powinna poinformować importera o powodach swoich wątpliwości.

Pytanie nr 5

13. Czy administracja celna musi poinformować importera o przyczynach podejrzeń, dotyczących wpływu powiązania pomiędzy stronami na cenę towaru ?

Odpowiedź

14. Tak. Ustęp 2(a) Artykułu 1 określa, iż jeśli administracja celna ma podstawy do tego, aby sądzić, iż wartość transakcyjna jest nie do przyjęcia, ponieważ powiązanie pomiędzy stronami miało wpływ na cenę, Artykuł 1 nie ma zastosowania. Administracja celna przedstawi importerowi powód odrzucenia wartości transakcyjnej. Importer ma możliwość odwołania się, a także ma prawo do żądania przedstawienia przez administrację celną informacji o takich powodach w formie pisemnej.

Pytanie nr 6

15. Czy importer jest odpowiedzialny za udowodnienie, że powiązanie pomiędzy stronami nie miało wpływu na cenę, przed przedstawieniem towaru w celu ustalenia ich wartości, zgodnie z postanowieniami Artykułu 1 ?

Odpowiedź

16. Tak. Importer deklarując wartość celną zgodnie z zasadą wartości transakcyjnej ma obowiązek udowodnić, w jak najszerszym zakresie, że powiązanie pomiędzy stronami nie miało wpływu na cenę. Jest to obowiązek importera wynikający z Artykułu 1, który określa, iż wartość transakcyjna zostanie przyjęta pod warunkiem, iż nie istnieje powiązanie pomiędzy kupującym a sprzedającym, lub jeśli istnieje powiązanie pomiędzy kupującym a sprzedającym, zostanie wykazane, iż powiązanie to nie miało wpływu na cenę.

Pytanie nr 7

17. Czy administracja celna ma prawo żądania przedstawienia takich samych lub dalszych informacji w późniejszym czasie, w przypadku, gdy po wszczęciu postępowania mającego na celu wyjaśnienie okoliczności w jakich dokonana została sprzedaż i sprawdzenie powiązania pomiędzy stronami, stwierdzi, że powiązanie to nie miało wpływu na cenę?

Odpowiedź

18. Tak. Kiedykolwiek administracja celna ma wątpliwości co do zaakceptowania ceny, ma prawo do wszczęcia postępowania wyjaśniającego w stosunku do importera, chociaż badanie okoliczności przeprowadzenia każdej transakcji nie leży w zwyczaju administracji celnej.

KOMENTARZ 15.1.

ZASTOSOWANIE METODY ODLICZANIA

1. Niniejszy komentarz wyjaśnia wątpliwości natury ogólnej, które mogą pojawić się w trakcie stosowania postanowień Artykułu 5.1. Uważa się, iż Uwagi Interpretacyjne do powyższego Artykułu zapewniają odpowiednią ilość wskazówek.

2. Ogólnie rzecz biorąc, zastosowanie metody odliczania zgodnie z Artykułem 5 Porozumienia może różnić się w zależności od okoliczności. Dlatego, też praktyczne zastosowanie postanowień Artykułu 5 wymaga elastycznego podejścia, mając na względzie okoliczności każdego przypadku.

3. Pierwsze pytanie, jakie może powstać przy ustalaniu sprzedaży w największych zbiorczych ilościach, to czy zastosowanie Artykułu 5.1 ogranicza się tylko do sprzedaży towarów importowanych lub importowanych towarów identycznych lub podobnych, sprowadzonych przez importera towarów, czy też Artykuł powyższy zezwala na branie pod uwagę sprzedaży towarów identycznych lub podobnych importowanych przez innych importerów ?

4. Ponieważ ustęp 1(a) Artykułu 5 i Uwagi Interpretacyjne do tego Artykułu nie zakazują brania pod uwagę sprzedaży towarów podobnych lub identycznych importowanych przez innych importerów, jednakże w praktyce, jeśli towary importowane albo towary identyczne lub podobne zostały sprzedane przez importera, może nie zaistnieć konieczność rozpatrywania sprzedaży towarów identycznych i/lub podobnych, dokonanej przez innych importerów.

5. Jeśli rozważa się kwestię sprzedaży towarów importowanych czy też sprzedaży towarów identycznych lub podobnych dokonanej przez importera towarów, dla których ustalana jest wartość, administracja celna musi zadecydować, mając na względzie okoliczności wiążące się z każdym przypadkiem, czy istnieje potrzeba rozpatrywania sprzedaży dokonanej przez innych importerów.

6. Innym zagadnieniem ściśle związanym z pierwszym jest pytanie czy przy stosowaniu Artykułu 5.1 istnieje jakakolwiek hierarchia dotycząca wykorzystywania wielkości sprzedaży towarów importowanych czy towarów importowanych identycznych lub podobnych przy określaniu ceny jednostkowej.

7. Praktyczne zastosowanie ustępu 1 (a) Artykułu 5 wymagałoby przyjęcia, że jeśli nastąpiła sprzedaż towarów importowanych, nie ma konieczności brania pod uwagę sprzedaży towarów importowanych identycznych lub podobnych dla potrzeb określenia ceny jednostkowej największej łącznej ilości. Sprzedaż towarów identycznych lub podobnych może być wzięta pod uwagę, jeśli nie są dostępne dane dotyczące sprzedaży towarów importowanych.

8. Po określeniu ceny jednostkowej zgodnie z Artykułem 5.1 istnieje konieczność odliczenia od niej kosztów określonych w nim elementów.

9. Należy rozpatrzeć kilka czynników jeśli chodzi o praktyczne stosowanie powyższych postanowień. Jeden z czynników odnosi się do kryterium określenia wysokości prowizji, zysku lub ogólnych wydatków, lub poniesionych kosztów, które mogą być uznane jako "zazwyczaj płacone lub należne".

10. Sformułowanie Artykułu 5 i Uwag Interpretacyjnych do tego Artykułu jasno określa, iż odliczenie, które ma być dokonane, dotyczy kwoty prowizji, zysku lub wydatków ogólnych, dotyczących sprzedaży towarów importowanych tego samego gatunki i rodzaju. Odliczenie to powinno być oparte na informacjach dostarczonych przez importera lub z jego polecenia, jeśli dane te zgodne są ze zwyczajowymi.

11. Zwyczajowa wielkość marży lub zysku i kosztów ogólnych może stanowić szereg kwot, które prawdopodobnie będą różniły się w zależności od gatunku i rodzaju towarów, dla których ustalana jest wartość. Aby powyższe mogło być zaakceptowane, kwoty te muszą być w odpowiedniej wysokości i łatwe do odczytania w celu wyodrębnienia "zwyczajowej" wielkości. Możliwe jest także inne podejście, np. wykorzystanie wielkości przeważającej (jeśli taka kwota istnieje) lub wielkości określonej przez zwykłe uśrednianie lub średnią ważoną.

12. Należy także wziąć pod uwagę, iż Artykuł 5 stanowi o odliczeniu marży lub zysku i kosztów ogólnych, natomiast nie określa kryterium, która z powyższych kwot ma być odliczona. Rozpatrując powyższe, a także mając na względzie Ogólny komentarz wstępny do Porozumienia, w którym ustalono, iż wartość celna powinna być oparta na prostych i sprawiedliwych kryteriach zgodnych z praktykami handlowymi, następuje odliczenie dotyczące marży w przypadku, gdy sprzedaż mająca miejsce w kraju importu towarów, dla których ustalana jest wartość, dokonana została lub będzie dokonana na zasadzie pośrednictwa/prowizji. Odliczenie związane z zyskiem i kosztami ogólnymi zazwyczaj ma miejsce w przypadku transakcji, w których nie jest pobierana prowizja.

13. Następne zagadnienie to zbieranie i aktualizacja danych dotyczących zwyczajowych wielkości marży, zysku i kosztów ogólnych.

14. W praktyce dane niezbędne do potwierdzenia zwyczajowych wielkości marży lub zysku i kosztów ogólnych nie są uzyskiwane i kompletowane na zasadzie stałego procesu. Powyższe dane powinny być uzyskiwane dla zaspokojenia określonych wymogów, jeśli zaistnieje taka potrzeba. W wielu przypadkach praktyka będzie wymagała, aby administracja celna rozpatrzyła przypadki obejmujące firmy wielobranżowe, małe przedsiębiorstwa przemysłowe współpracujące z określoną liczbą importerów, gałęzie przemysłu z dużą liczbą transakcji pomiędzy powiązanymi stronami, itp. na zasadach "od przypadku do przypadku". W tym kontekście, administracja celna może uciekać się do własnych źródeł informacji. Dane takie mogą być także dostarczone przez organizacje handlowe, innych importerów, biura rachunkowe, agencje rządowe odpowiedzialne za handel i sprawy fiskalne lub każde inne wiarygodne źródło.

15. Metodologia uzyskiwania danych może różnić się w poszczególnych krajach lecz ogólnie, może obejmować, między innymi przegląd znanych importerów towarów tego samego gatunku i rodzaju, którzy na żądanie mogą grzecznościowo dostarczyć informacji i przegląd szacunkowych wartości dotyczących znanych importerów. Biorąc pod uwagę, iż firmy mogą nie gromadzić danych na temat zysku i kosztów ogólnych dla poszczególnych produktów, administracja celna będzie musiała dokonać przeglądu zysków i kosztów ogólnych poczynając od najwęższej grupy lub szeregu produktów, co do których mogą być uzyskane odpowiednie informacje

KOMENTARZ 16.1.

CZYNNOŚCI PODJĘTE NA RACHUNEK KUPUJĄCEGO PO ZAKUPIE TOWARÓW, LECZ PRZED IMPORTEM

1. Komentarz ten rozpatruje okoliczności, w związku z którymi koszt czynności podjętych na własną rękę przez kupującego po zakupie towaru lecz przed jego importem, mógłby lub też nie mógłby być uważany za część wartości celnej określonej zgodnie z postanowieniami Artykułu 1.

2. Ustęp 2 Uwagi interpretacyjnej do Artykułu 1 "Cena faktycznie zapłacona lub należna" formułuje postanowienie zawarte w Porozumieniu, w odniesieniu do czynności, które zostały podjęte na rachunek kupującego. Koszt związany z tymi czynnościami nie powinien być dodany do ceny faktycznie zapłaconej lub należnej chyba, że zostanie to przewidziane w Artykule 8.

3. Powyższą sytuację ilustruje następujący przykład:

Importer I z kraju importu Y kupuje maszynę od sprzedającego S z kraju eksportu X za kwotę 30.000 j.m. Celem potwierdzenia, że maszyna odpowiada wymogom określonym w umowie sprzedaży, kupujący I po zakupie maszyny powierza eksporterowi T wykonanie dodatkowego testu maszyny, przeprowadzonego także w kraju X, za który płaci T 500 j.m. W tym kontekście, dodatkowy test oznacza czynność, która nie jest uważana za część procesu produkcyjnego tego towaru. Dodatkowy test nie jest warunkiem transakcji pomiędzy importerem I a sprzedającym S. Płatność za przeprowadzenie testu maszyny, do której zobowiązany jest importer I na rzecz eksportera T, który nie jest powiązany ze sprzedającym S, nie zostaje dokonana bezpośrednio ani pośrednio na rzecz sprzedającego S. Dlatego też nie stanowi części ceny faktycznie zapłaconej lub należnej. Idąc dalej, czynność podjęta przez kupującego nie jest czynnością, która została określona w Artykule 8. Jeśli pozostałe warunki Artykułu 1 zostaną spełnione, wartość maszyny zostanie ustalona zgodnie z Artykułem 1, pod warunkiem, że towar nie został zmieniony, dostosowany, ulepszony, ani też w żaden inny sposób jego postać nie została zmieniona.

4. Czynności, które mógł podjąć kupujący po nabyciu towarów, lecz przed importem mogą się różnić w zależności od zasad handlu. W kontekście Artykułów 1 i 8, jak i Uwag interpretacyjnych, czynności te mogą obejmować działania podjęte w celu promowania sprzedaży i dystrybucji towarów w kraju importu. Koszt takich czynności, jeśli podjęte zostały na rachunek kupującego, nie powinien być traktowany jako pośrednia płatność na rzecz sprzedającego mimo, że może być uważany za zysk sprzedającego.

Powyższą zasadę ilustruje następujący przykład:

Firma A jest dealerem sprzętu elektrycznego w kraju I. Rozprowadza ona powyższe towary przez sieć swoich przedstawicieli (punkty sprzedaży detalicznej i punkty serwisowe) działających na zasadach umów franchisingowych. Firma A finalizuje długookresowy kontrakt z zagranicznym producentem S na dostawę nowego rodzaju urządzenia elektrycznego. Zgodnie z postanowieniami kontraktu, urządzenie będzie sprzedawane ze znakiem firmowym producenta S, a firma A zobowiązuje się do pokrycia kosztu związanego z marketingiem w kraju importu. Firma A składa zamówienie na początkową dostawę urządzeń i przed dokonaniem importu rozpoczyna kampanię reklamową.

5. W powyższym przykładzie, koszt kampanii reklamowej nie stanowi części wartości celnej, ani też takie czynności nie będą powodować odrzucenia wartości transakcyjnej, ponieważ czynności te są powiązane z marketingiem dotyczącym towarów importowanych, jak wskazano w ostatnim zdaniu ustępu 1(b) Uwagi interpretacyjnej do Artykułu 1.

KOMENTARZ 17.1.

PROWIZJE OD ZAKUPU

1. Ustęp 1(a)(I) Artykułu 8 Porozumienia i Uwagi interpretacyjne mówią o traktowaniu wartości celnej i definiują określenie "prowizji od zakupu".

2. W związku z tym, że postanowienia Porozumienia są jasne i nie budzą szczególnych wątpliwości, traktowanie prowizji dla celów ustalenia wartości celnej zależne jest od istoty usług wykonanych przez pośredników.

3. Nota wyjaśniająca 2.1 Komitetu Technicznego dokonuje analizy prowizji i pośrednictwa w kontekście Artykułu 8, podając ogólną charakterystykę pośredników i konkludując, że rodzaj i charakter zapewnianych przez pośredników usług często nie wynika jasno z dokumentacji handlowej, administracje celne będą musiały podjąć odpowiednie kroki w celu zapewnienia właściwego stosowania powyższego postanowienia Porozumienia.

4. Komentarz poniższy zapewnia wskazówki dotyczące zagadnienia dowodów wymaganych w celu postanowienia, w jakich okolicznościach opłaty ponoszone przez kupującego na rzecz pośrednika mogą być uważane za prowizję od zakupu.

5. W tym kontekście, odpowiednie dokumenty niezbędne dla potwierdzenia istnienia i dokładnego określenia rodzaju lub charakteru usług, powinny być udostępnione administracji celnej.

6. Pośród powyższych dokumentów powinna znaleźć się umowa agencyjna zawarta pomiędzy agentem a kupującym, określająca formalności i czynności jakie agent będzie musiał wykonać w związku ze swoimi zobowiązaniami do czasu, kiedy przedstawi towar do dyspozycji kupującego. Umowa agencyjna powinna dokładnie odzwierciedlać warunki umowy pomiędzy kupującym a agentem, a inne dokumenty, takie jak zamówienia, teleksy, akredytywy, korespondencja, itp., które jasno określają bona fide umowy agencyjnej, powinny być przedstawione na żądanie administracji celnej.

7. W przypadkach, gdy umowa agencyjna nie została zawarta w formie pisemnej, na żądanie administracji celnej, muszą być przedstawione dokumenty potwierdzające, takie jak zostały wymienione w punkcie 6 powyżej, jasno określające istnienie powiązania.

8. Administracja celna może stwierdzić, że nie istnieje zależność pośrednictwa przy zakupie, jeśli nie zostaną przedstawione stosowne dokumenty potwierdzające taką zależność.

9. W niektórych przypadkach, umowy lub dokumenty nie stwierdzają jasno charakteru czynności jakie wykonać ma agent. Ważne jest wtedy określenie i wyjaśnienie określonych faktów, jak dokonano tego poniżej.

10. Jednym z zagadnień, które może stać się przedmiotem rozważań jest to czy tzw. pośrednik przy zakupie rozważa możliwość poniesienia ryzyka lub czy dokonuje dodatkowych czynności usługowych, innych niż określone w punkcie 9 Noty wyjaśniającej 2.1, a które normalnie wykonywane są przez pośrednika przy zakupie. Zakres dodatkowych czynności usługowych może mieć wpływ na potraktowanie prowizji od zakupu. Przykład może być następujący: agent wykorzystuje swoje własne środki na zapłacenie należności za towary importowane. Może zaistnieć sytuacja, że tzw. pośrednik przy zakupie poniesie stratę lub otrzyma zysk wypływający z prawa własności do towarów, a nie otrzyma uzgodnionej kwoty za pośrednictwo przy zakupie. W takim przypadku powinny być rozpatrzone wszystkie okoliczności.

11. W wyniku powyższego może się okazać, że agent działał na własną rękę i/lub jest on osobiście zainteresowany towarem. W takim przypadku, uwaga zwrócona zostanie na przedsiębiorstwa eksportowe lub na tzw. niezależnych agentów, którzy przeprowadzają podobne czynności, lecz w odróżnieniu od pośredników przy zakupie są osobiście zainteresowani towarem, kontrolują transakcję, a także cenę płaconą przez importera. Tego rodzaju pośrednik nie może być uważany za pośrednika przy zakupie.

12. Innym warunkiem, który powinien być rozpatrzony w rozumieniu Artykułu 15.4, jest powiązanie pomiędzy stronami uczestniczącymi w transakcji. Na przykład, związek agenta ze sprzedającym lub osobą powiązaną ze sprzedającym, może mieć wpływ na reprezentowanie przez agenta interesów kupującego. Pomimo istnienia umowy agencyjnej, administracja celna ma prawo wyjaśnić wszystkie okoliczności w celu określenia czy tzw. agent działa na rzecz kupującego, czy też sprzedającego lub na własne konto.

13. W niektórych przypadkach agent finalizuje transakcję i fakturuje ją ponownie wyszczególniając cenę towarów i swoją opłatę. Dokonanie ponownego fakturowania nie czyni go sprzedawcą towarów. Ponieważ cena zapłacona dostawcy jest podstawą wartości transakcyjnej zgodnie z Porozumieniem, administracja celna może zażądać od deklarującego przedstawienia faktury wydanej przez dostawcę, a także innych dokumentów uzasadniających deklarowaną wartość.

14. Niedostarczenie administracji celnej przez importera faktury handlowej wystawionej przez dostawcę dla agenta, lub innych dokumentów uzasadniających sprzedaż może powstrzymać władze celne od zweryfikowania ceny faktycznie zapłaconej lub należnej przy sprzedaży na eksport do kraju importu, a także może przeszkodzić w rozpatrywaniu powyższej sprzedaży jako sprzedaży bona fide na eksport.

15. Przedmiotem szczegółowych badań może się stać także złożoność opłat nałożonych w związku z dostarczonymi usługami. Pośrednik przy zakupie może czasami wykonywać inne usługi, które wychodzą poza zwyczajowy zakres usług wykonywanych przez agenta. Powyższe dodatkowe usługi będą miały wpływ na opłatę nałożoną na kupującego. Na przykład, pośrednik przy zakupie przewozi towar sam, zamiast zapewnić przewóz towaru z fabryki do portu lub miejsca eksportu; opłata dla niego będzie obejmowała koszt transportu*. W powyższym przykładzie, całkowita płatność nie może być uważana za prowizję od zakupu; jednakże część kwoty, która odnosi się do usług pośrednika może być traktowana jako prowizja od zakupu.

16. Na podstawie powyższych rozważań można stwierdzić, że administracja celna może na różne sposoby zweryfikować rodzaj usług będących przedmiotem rozważań. W trakcie tego procesu, władze celne oczekują pełnej współpracy ze strony importerów w celu ustalenia prawdziwości i dokładności oświadczeń, dokumentów lub deklaracji, jak określono w Artykule 17 Porozumienia i punkcie 7 Protokołu. W tym względzie uważa się, że niektóre informacje wymagane przez administrację celną mogą być uważane przez zainteresowane strony za poufne. W takich przypadkach administracja celna musi działać zgodnie z postanowieniami Artykułu 10 Porozumienia, a także przepisami prawnymi kraju importu.

------------------

* Należy zwrócić uwagę, że opcja przewozu wybrana przez Sygnatariuszy zgodnie z Artykułem 8.2 może mieć wpływ na całkowite podleganie ocleniu opłat określonych w punkcie 15

KOMENTARZ 18.1.

ZALEŻNOŚCI POMIĘDZY ARTYKUŁEM 8.1(b)(ii) a 8.1(b)(iv)

1. W artykule 8.1 (b) Porozumienia postanowiono, że w celu ustalenia wartości celnej zgodnie z Artykułem 1, do ceny faktycznie zapłaconej lub należnej za sprzedany towar powinna zostać dodana wartość niektórych towarów i usług dostarczanych bezpośrednio lub pośrednio przez kupującego, bezpłatnie lub po obniżonych cenach, do użytku związanego z produkcją i sprzedażą na eksport towarów importowanych, pod warunkiem, że powyższa wartość nie była włączona do ceny faktycznie zapłaconej lub należnej za towar.

2. Zgodnie z artykułem 8.1(b)(ii), w celu ustalenia wartości celnej, wartość narzędzi, matryc, form i podobnych elementów używanych przy produkcji towarów importowanych powinna być dodana do ceny faktycznie zapłaconej lub należnej za importowane towary. Zgodnie z Artykułem 8.1(b)(iv) wartość prac inżynieryjno-technicznych, rozwojowych, artystycznych i projektowych itp., wykonanych poza krajem importu i niezbędnych do produkcji towarów importowanych, powinna zostać dodana do ceny faktycznie zapłaconej lub należnej za towary importowane. Często jednak, powyższe ujęte zostaje w wartości narzędzi, matryc lub form.

3. W takim przypadku powstaje pytanie czy wartość prac projektowych, wykonanych w kraju importu i wykorzystywanych przy produkcji towarów importowanych, powinna zostać wyłączona z wartości określonej w Artykule 8.1 (b)(ii).

4. Zarówno Porozumienie jak i Uwagi interpretacyjne nie odnoszą się szczegółowo do powyższych zagadnień. Jednakże, ustęp 2 Uwagi interpretacyjnej do Artykułu 8.1(b)(ii) podaje jasną instrukcję odnośnie ustalenia wartości elementów wymienionych w ustępie 1 (b)(ii):

"Odnośnie wartości elementu, jeżeli importer nabywa ten element po danym koszcie od sprzedającego, który nie jest z nim powiązany, wartością elementu jest ten koszt. Jeżeli element został wytworzony przez importera lub osobę z nim powiązaną, wartością będzie koszt jego wytworzenia. Jeżeli element był uprzednio użytkowany przez importera wówczas, niezależnie od tego czy został on nabyty czy też wytworzony przez takiego importera, pierwotny koszt nabycia lub wytworzenia powinien zostać pomniejszony w stopniu odpowiadającym takiemu zużyciu, celem wyliczenia wartości tego elementu".

5. Innymi słowy, wartość pomocy wymienionych w Artykule 8.1(b)(ii) jest całkowitym kosztem ich uzyskania lub kosztem związanym z produkcją odpowiednich elementów, wykazanych, zgodnie z ogólnie akceptowanymi zasadami księgowości w sprawozdaniach producenta powyższych elementów. W związku z tym, Uwaga odnosząca się do "stosowania ogólnie akceptowanych zasad księgowości" mówi, że określenie elementu wymienionego w Artykule 8.1(b)(ii) podejmowane w kraju importu, powinno być przeprowadzone w sposób zgodny z ogólnie akceptowanymi zasadami księgowości tego kraju.

6. Struktura postanowień dotyczących pomocy sugeruje, że każda kategoria jest kategorią samodzielną, co stanowi dalsze potwierdzenie tezy, że nie powinno dokonywać się odliczeń kosztów związanych z elementami z rodzaju wymienionych w Artykule 8.1(b)(iv).

7. Biorąc powyższe pod uwagę, wartość elementów wymienionych w Artykule 8.1(b)(ii) powinna obejmować wartość prac projektowych poniesionych (nawet jeśli prace te wykonane zostały w kraju importu) jako część kosztów uzyskania lub produkcji.

8. Administracja celna stosująca przepisy dotyczące wartości celnej w powyższym kontekście posiada całkowitą swobodę w przyznawaniu zwolnień celnych zgodnie z przepisami obowiązującymi w danym kraju.

NOTA WYJAŚNIAJĄCA 1.1.

CZYNNIK CZASU W ODNIESIENIU DO ARTYKUŁU 1, 2 i 3 POROZUMIENIA

Artykuł  1
1. 
Artykuł 1 Porozumienia o wycenie celnej przewiduje, że wartością celną importowanych towarów jest ich wartość transakcyjna, to znaczy cena faktycznie zapłacona lub należna za towary, sprzedane na eksport do kraju importu skorygowana zgodnie z przepisami i o ile spełnione są określone warunki.
2. 
Ani Artykuł 1, ani Uwagi interpretacyjne nie wspominając kryterium czasu, które ma wpływ na dokonaną transakcję i które należałoby brać pod uwagę, by ocenić czy cena faktycznie zapłacona lub należna może stanowić podstawę ustalenia wartości celnej.
3. 
Metoda wyceny, o której mowa w Artykule 1 Porozumienia ma na celu ustalenie faktycznej ceny sprzedaży, w wyniku której następuje import, aby ustalić wartość celną, niezależnie od czasu, w jakim transakcja miała miejsce. W związku z tym wyrażenie "kiedy są one sprzedawane..." użyte w Artykule 1.1 nie powinno być rozumiane jako wskazanie momentu, który należy wziąć pod uwagę przy ocenie czy cena może być użyta dla celów Artykułu 1, oznacza to jedynie rodzaj zawartej transakcji, a mianowicie transakcji, w ramach której towary są sprzedawane na eksport do kraju importu.
4. 
Z tego wynika, że wartość transakcyjna importowanych towarów powinna zostać przyjęta, o ile są spełnione warunki wymienione w Artykule 1, bez konieczności brania pod uwagę momentu zawarcia umowy sprzedaży, a zatem i fluktuacji na rynku, jakie mogły ewentualnie mieć miejsce po dniu zawarcia umowy.
5. 
Należy jednak zwrócić uwagę, że Artykuł 1 zawiera także odniesienie do normy czasowej w ustępie 2(b); odnosi się ona jednak wyłącznie do "wartości testowej" i w żadnym stopniu nie zmienia faktu, że czynnik czasu nie odgrywa roli przy ustalaniu wartości transakcyjnej zgodnie z postanowieniami Artykułu 1.
6. 
Ustęp 2 (b) postanawia, że w przypadku sprzedaży pomiędzy osobami powiązanymi wartość transakcyjna zostanie przyjęta i towary zostaną wycenione zgodnie z ustaleniami ustępu 1, jeżeli importer wykaże, że wspomniana wartość jest bardzo bliska jednej z trzech możliwych wartości określonych w tym samym lub zbliżonym czasie. Jednakże, jeżeli wyrażenie "określonych w tym samym lub zbliżonym czasie" stanowi jedyne odniesienie do uwzględnienia w zakresie czynnika czasu, istnieje obawa, że w pewnych przypadkach może pojawić się istotna różnica pomiędzy okolicznościami mającymi wpływ na wyceniane towary, a okolicznościami mającymi wpływ na towary przyjęte do ustalenia wartości testowej, rezultatem czego może być zniekształcone porównanie.
7. 
Stosowanie ustępu 2 (b) musi być spójne z zasadami Porozumienia. Może być tu wzięty pod uwagę moment eksportu, stanowiący normę porównania dla celów Artykułu 2 i 3.
8. 
Są jednak możliwe inne środki działania w ramach Porozumienia, w szczególności chodzi tu o normy czasowe przystosowane do zasad leżących u podstaw danych wartości testowych, mianowicie: dla Artykułu 1.2.b)i) moment eksportu do kraju importu towarów podlegających wycenie, dla Artykułu 1.2.b)ii) moment sprzedaży w kraju importu towarów podlegających wycenie, i dla Artykułu 1.2.b)iii) moment importu towarów podlegających wycenie.
Artykuły  2

i 3

9. 
Czynnik czasu potraktowany został inaczej w Artykule 2 i 3. W przeciwieństwie do Artykułu 1, gdzie wycena importowanych towarów oparta jest na niezależnym elemencie, to znaczy na cenie faktycznie zapłaconej lub należnej za te towary, Artykuł 2 i 3. odnoszą się do wartości wcześniej ustalonych na podstawie Artykułu 1., to znaczy do wartości transakcyjnej importowanych towarów identycznych bądź podobnych.
10. 
Aby zapewnić jednolite stosowanie Artykuły 2 i 3 stwierdzają, że wartością celną ustaloną na podstawie tych Artykułów jest wartość transakcyjna identycznych lub podobnych towarów eksportowanych w tym samym lub zbliżonym czasie co towary, dla których ustalana jest wartość celna. W ten sposób Artykuły te ustalają zewnętrzne kryterium czasu, które należy uwzględnić przy ich stosowaniu.
11. 
Należy podkreślić, że norma zewnętrzna przyjęta przez Artykułu 2 i 3 dotyczy chwili, kiedy towary podlegające wycenie zostały wyeksportowane, a nie chwili, kiedy zostały one sprzedane.
12. 
Takie zewnętrzne kryterium czasu powinno pozwolić na praktyczne zastosowanie omawianego Artykułu. Dlatego należy uznać, że określenie "zbliżonym" użyte zostało jedynie w celu osłabienia precyzji wyrażenia "w tym samym czasie". Ponadto należy zwrócić uwagę, że Porozumienie, zgodnie z ogólnym komentarzem wstępnym, dąży do ustalenia wartości według prostych i sprawiedliwych kryteriów, zgodnych z praktyką handlową. Na bazie tych zasad wyrażenie "w tym samym lub zbliżonym czasie" należy rozumieć jako obejmujące pewien okres czasu, możliwie najbliższy daty eksportu, podczas którego praktyka handlowa i warunki rynkowe mające wpływ na cenę pozostają niezmienione. W ostatecznym rozrachunku do każdego przypadku należy podchodzić indywidualnie, w ogólnym kontekście stosowania postanowień Artykułu 2 i 3.
13. 
Wymagania w zakresie czasu nie mogą naturalnie zmieniać ścisłej hierarchii przewidzianej w Porozumieniu, która stwierdza, że należy wyczerpać możliwości przewidziane w Artykule 2., zanim można posłużyć się Artykułem 3. Dlatego sam fakt, że moment eksportu towarów podobnych (w przeciwieństwie do towarów identycznych) jest bliższy momentowi eksportu towarów podlegających wycenie nie jest wystarczający, by znieść kolejność stosowania Artykułów 2. i 3.

Moment brany pod uwagę przy określaniu wartości celnej

14. Poprzednie uwagi, dotyczące roli jaką odgrywa czynnik czasu w stosowaniu Artykułu 1, 2 i 3 Porozumienia, nie mają oczywiście żadnego związku z momentem, jaki należy wziąć pod uwagę przy określaniu wartości celnej. Artykuł 9 zawiera zalecenie dotyczące momentu czasu, który należy wziąć pod uwagę jedynie dla wymiany walut.

NOTA WYJAŚNIAJĄCA 2.1.

PROWIZJE W RAMACH ARTYKUŁU 8 POROZUMIENIA

Wstęp

1. Artykuł 8.1a)i) Porozumienia w sprawie stosowania Artykułu VII Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu, przewiduje, że w celu ustalenia wartości celnej poprzez zastosowanie Artykułu 1 do ceny faktycznie zapłaconej lub należnej dodane będą koszty prowizji i koszty pośrednictwa, z wyjątkiem prowizji od zakupu, pod warunkiem, że są one ponoszone przez kupującego, a nie zostały włączone do ceny. Zgodnie z Uwagą interpretacyjną dotyczącą Artykułu 8 wyrażenie "prowizja od zakupu" oznacza opłaty wypłacone przez importera swojemu agentowi za usługi związane z reprezentowaniem go za granicą przy zakupie towarów, dla których ustalana jest wartość.

2. Koszty prowizji i pośrednictwa stanowią wynagrodzenie wypłacane pośrednikom za ich udział w zawarciu umowy sprzedaży.

3. Jakkolwiek oznaczenie i dokładne zdefiniowanie funkcji tych pośredników nie jest takie samo w ustawodawstwach poszczególnych krajów, mają one następujące cechy wspólne:

Maklerzy towarowi

4. Makler (określany również jako "agent" lub "pośrednik") jest osobą, która kupuje lub sprzedaje, niekiedy pod własnym nazwiskiem, lecz zawsze na rachunek zleceniodawcy. Uczestniczy on w zawarciu umowy sprzedaży i reprezentuje w niej sprzedającego bądź kupującego.

5. Wynagrodzeniem maklera jest prowizja, stanowiąca określony procent wartości towarów.

6. Można rozróżnić maklerów (agentów) zakupu oraz maklerów (agentów) sprzedaży.

7. Agenci sprzedaży działają na rzecz sprzedającego, poszukują klientów, zbierają zamówienia oraz ewentualnie zapewniają składowanie i dostawę towarów. Wynagrodzenie, jakie otrzymują w zamian za usługi świadczone w ramach zawarcia umowy, zwykle określone jest jako "prowizja od sprzedaży". Towary sprzedane za pośrednictwem agenta sprzedaży na ogół nie mogą zostać zakupione bez zapłacenia agentowi sprzedaży prowizji. Płatności te mogą być uiszczane w sposób następujący.

8. Zagraniczni dostawcy, którzy dostarczają swoje towary zgodnie z umowami zawartymi za pośrednictwem agentów, najczęściej sami wynagradzają usługi tych agentów i fakturują klientom ceny łączne. W takim przypadku nie należy, przy wycenie, dokonywać korekty zafakturowanej ceny, by uwzględnić te usługi. Jeżeli w ramach umowy sprzedaży przewidziane jest, że kupujący musi zapłacić, oprócz ceny faktycznej za towary, prowizję, która najczęściej wypłacana jest bezpośrednio agentowi, wówczas należy do ceny fakturowej doliczyć wartość tej prowizji, przy ustalaniu wartości transakcyjnej zgodnie z Artykułem 1 Porozumienia.

9. Agenci zakupu są osobami działającymi w imieniu kupujących, świadczącymi im usługi w zakresie wyszukiwania dostawców, informowania sprzedającego o wymaganiach importera, zbierania próbek, kontroli towarów oraz, w niektórych przypadkach, organizowania ubezpieczenia, transportu, składowania i dostawy towarów.

10. Agenci zakupu są na ogół wynagradzani prowizją od zakupu płaconą przez importera niezależnie od uiszczenia przez niego kwoty za kupione towary.

11. Prowizja taka płacona przez kupującego za towary importowane nie powinna, zgodnie z Artykułem 8.1a)i), być doliczana do ceny faktycznie zapłaconej lub należnej za te towary.

Pośrednicy (i pośrednictwo)

12. Terminy "pośrednicy" i "koszty pośrednictwa" ustanawiają raczej teoretyczną różnicę w stosunku do wyrażeń "agenci" i "prowizja", gdyż w praktyce nie ma ścisłych rozgraniczeń między tymi dwiema kategoriami. Dlatego też w niektórych krajach nie wyróżnia się (lub rzadko wyróżnia się) te terminy.

13. Tam, gdzie jest używany termin "pośrednik" w ogólnym rozumieniu, oznacza on takiego pośrednika, który nie działa pod własnym nazwiskiem; działa on zarazem w imieniu kupującego i sprzedającego i na ogół nie ma innych funkcji jak tylko skontaktować ze sobą obie strony transakcji. Pośrednik wynagradzany jest za pomocą kosztów pośrednictwa, stanowiących na ogół określony procent od wartości transakcji zawartych przy jego udziale. Procent pobierany przez pośrednika jest proporcjonalny do jego raczej ograniczonej odpowiedzialności.

14. W przypadku gdy, pośrednik wynagradzany jest przez dostawcę towarów, całkowita suma kosztów pośrednictwa wliczona jest zwykle do fakturowanej ceny; nie stanowi to żadnego problemu przy wycenie. Jeżeli koszty te nie zostały jeszcze wliczone, a ponoszone są przez kupującego, powinny zostać dodane do ceny faktycznie zapłaconej lub należnej. Natomiast w przypadku gdy pośrednik wynagradzany jest przez kupującego, lub też jeżeli każda ze stron uczestniczących w transakcji pokrywa część kosztów pośrednictwa, należy te ostatnie dodać do ceny faktycznie zapłaconej lub należnej w takiej wysokości, w jakiej obciążają one kupującego i o ile nie zostały one jeszcze wliczone do ceny, bądź jeżeli nie stanowią one prowizji od zakupu.

Wniosek

15. Na koniec należy, przy ustalaniu wartości transakcyjnej importowanych towarów, dodać do tej wartości koszty prowizji i pośrednictwa poniesione przez kupującego z wyjątkiem prowizji od zakupu. Z tego punktu widzenia zagadnienie, czy do ceny faktycznie zapłaconej lub należnej należy dodać koszty pośrednika ponoszone przez kupującego, lecz nie włączone do tej ceny, zależy w ostatecznym rachunku od rzeczywistych funkcji spełnianych przez tego pośrednika, a nie od terminu (agent czy pośrednik) jakim jest on określany. Z postanowień Artykułu 8 wynika ponadto, że koszty prowizji bądź pośrednictwa obciążające sprzedającego, które nie będą ponoszone przez kupującego nie mogą być doliczone do ceny faktycznie zapłaconej lub należnej.

16. Na wszelki wypadek należy zwrócić uwagę na fakt, że istnienie i charakter usług pośredników w realizacji transakcji sprzedaży często trudno ustalić na podstawie samych tylko dokumentów handlowych załączonych do zgłoszenia celnego. Jest zatem kwestią krajowych administracji celnych, biorąc pod uwagę wielkość przedmiotowej stawki, by podjąć odpowiednie kroki, które wydadzą się im niezbędne, w celu uzyskania informacji o istnieniu i dokładnym charakterze wspomnianych usług.

NOTA WYJAŚNIAJĄCA 3.1.

TOWARY NIEZGODNE Z KONTRAKTEM

ROZWAŻANIA OGÓLNE

1. Postępowanie wobec towarów niezgodnych z kontraktem budzi wstępne pytanie, mianowicie, czy wszystkie takie przypadki, czy też jedynie niektóre z nich powinny być traktowane jako należące do zakresu ustalania wartości celnej, czy też do zakresu procedury celnej (patrz Aneks F.6. Konwencji z Kyoto).

2. Jakkolwiek najwyraźniej niektóre przypadki budzą pytania, które w większości krajów podlegają postanowieniom wewnętrznego ustawodawstwa bez związku z wyceną, celną niektóre inne mogą wymagać zastosowania norm wyceny. Niniejsza nota wyjaśniająca zmierza więc do sformułowania reguł wyceny dla wszystkich przypadków normalnie przewidywalnych, z myślą o administracjach, które pragnęłyby rozwiązać je stosując metody wyceny.

KATEGORIE PRZYPADKÓW

3. Wyrażenie "towary niezgodne z kontraktem" może mieć różne znaczenia, zależnie od przepisów prawnych obowiązujących w poszczególnych krajach. Na przykład, niektóre administracje celne uważają, że wyrażenie to obejmuje towary uszkodzone, podczas gdy inne ograniczają jego zakres do towarów w dobrym stanie, które nie odpowiadają specyfikacji określonej w kontrakcie, gdyż kwestia towarów uszkodzonych uregulowana jest innymi przepisami i przy pomocy innych procedur. Dlatego niniejszy dokument rozróżnia szereg przypadków tak, by ułatwić przyjęcie jednolitego rozwiązania w ramach Porozumienia.

Chodzi tu o przypadki następujące:

I. Towary uszkodzone:

A) Po dokonaniu importu okazuje się, że dostawa jest całkowicie uszkodzona i pozbawiona wartości.

B) Po dokonaniu importu dostawa jest częściowo uszkodzona lub przedstawia jedynie wartość złomu.

II. Towary niezgodne ze specyfikacją, to znaczy towary, które nie są uszkodzone, lecz nie są zgodne z pierwotną umową lub zamówieniem.

III. Import towarów mających zastąpić towary wspomniane powyżej w punktach I lub II:

A) W późniejszej dostawie.

B) W tej samej dostawie.

4. Biorąc pod uwagę, że okoliczności mogą się różnić nieograniczenie z punktu widzenia charakteru szkód i kategorii towarów, nie ma możliwości, by w niniejszej nocie wyjaśniającej szczegółowo ustosunkować się do różnic pomiędzy pojęciami "szkody całkowitej" i "szkody częściowej" do celów wyceny.

WYCENA

I. Towary uszkodzone

A) Towary są całkowicie uszkodzone

5. O ile obowiązujące w kraju przepisy dopuszczają reeksport, porzucenie lub zniszczenie towarów, nie należy pobierać opłat (patrz także norma 6 Aneksu F.6. do Konwencji z Kyoto).

B) Towary są częściowo uszkodzone lub mają jedynie wartość złomu

6. Jeżeli towary zostaną reeksportowane, porzucone lub zniszczone, jak w punkcie A) powyżej, nie należy pobierać opłat.

7. Jeżeli natomiast importer dokonuje odbioru dostawy towarów, Porozumienie należy stosować w następujący sposób:

Artykuł 1: Cena faktycznie zapłacona lub należna nie odnosiła się do rzeczywiście uszkodzonych towarów importowanych, w związku z czym Artykuł 1 nie ma zastosowania. Jeżeli natomiast okaże się, że tylko część dostawy uległa uszkodzeniu, można przyjąć jako wartość transakcyjną cenę stanowiącą procent ceny całkowitej odpowiadającej ilości towarów nieuszkodzonych w stosunku do całkowitej zakupionej ilości. Uszkodzona część dostawy zostanie wyceniona zgodnie z jednym z poniższych postanowień Porozumienia, w kolejności jak następuje.

Artykuł 2: W większości przypadków jest mało prawdopodobne, by dostawa uszkodzona mogła zostać wyceniona na podstawie ceny transakcyjnej towarów identycznych, to znaczy towarów uszkodzonych sprzedanych w eksporcie do kraju importu. Nie wynika z tego jednak, że należy to kryterium odrzucić całkowicie, gdyż w przypadku niektórych produktów takie rozwiązanie może mieć zastosowanie.

Artykuł 3. Uwagi sformułowane w związku z Artykułem 2 mają także zastosowanie w przypadku Artykułu 3.

Artykuł 5: Jeżeli towary uszkodzone lub towary identyczne bądź podobne są sprzedawane w kraju importu w stanie, w jakim były importowane, przy czym wszystkie inne warunki przewidziane w tym Artykule są spełnione, wartość celna uszkodzonych towarów może zostać zasadnie ustalona przy zastosowaniu metody odliczania. W przypadku gdy towary poddane zostały naprawie przed sprzedażą i jeżeli zażąda tego importer, wartość można ustalić z zastosowaniem postanowień Artykułu 5.2. uwzględniając koszty naprawy.

Artykuł 6: Nie stosuje się, gdyż uszkodzone towary nie zostały wytworzone ani wyprodukowane w takiej postaci.

Artykuł 7: Chociaż, jak to zaznaczono powyżej, istnieje szereg możliwości określenia wartości celnej uszkodzonych towarów stosując jedną z metod w kolejności przewidzianej w Porozumieniu, w większości przypadków najprawdopodobniej zastosowane zostaną postanowienia Artykułu 7. W tym przypadku wartość ustalić należy przy użyciu rozsądnych środków zgodnych z zasadami i ogólnymi postanowieniami Porozumienia oraz Porozumienia w sprawie stosowania Art. VII Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu, uwzględniając informacje dostępne w kraju importu.

8. Metoda ustalenia wartości przyjęta w wyniku zastosowania Artykułu 7 może ewentualnie spowodować potrzebę elastycznego zastosowania Artykułu 1, jak w cytowanym poniżej przykładzie:

a) cenę renegocjowaną (przy czym wiadomo, że można ewentualnie przy obliczaniu tej ceny wziąć pod uwagę odszkodowanie przyznane kupującemu lub fakt, że sprzedający pragnie uniknąć kosztów, na jakie byłby narażony, gdyby towary zostały mu zwrócone);

b) całość początkowej ceny zapłaconej lub należnej, pomniejszoną o kwotę równą jednemu z następujących elementów:

1) szacunkową wartość szkody określoną przez biegłego niezależnego od kupującego i od sprzedającego;

2) koszty naprawy i przywrócenia do stanu poprzedniego;

3) odszkodowanie przyznane przez towarzystwo ubezpieczeniowe.

Należy tu podkreślić, że odszkodowanie wypłacone przez towarzystwo ubezpieczeniowe niekoniecznie stanowi proporcjonalną utratę wartości wynikającej ze szkody, gdyż jego wysokość może się różnić w zależności od innych okoliczności, jak na przykład różnica w jedną lub w drugą stronę pomiędzy wartością ubezpieczenia a wartością rzeczywistą, względnie negocjacje przeprowadzone z firmą ubezpieczeniową. Niemniej wypłacenie kupującemu odszkodowania z tytułu ubezpieczenia nie ma wpływu na przyjęcie przez administrację celną ceny pomniejszonej z powodu szkody powstałej podczas importu. Innymi słowy, nawet jeżeli cena faktycznie zapłacona lub należna sprzedającemu pozostaje niezmieniona, ponieważ odszkodowanie traktowane jest oddzielnie w ramach stosunków pomiędzy importerem a firmą ubezpieczeniową, wartość towarów powinna być ustalona biorąc pod uwagę stan, w jakim znajdują się one w momencie dokonania importu.

II. Towary niezgodne ze specyfikacją

A) Reeksport, porzucenie lub zniszczenie

9. Jeżeli w kraju istnieją przepisy dopuszczające reeksport, porzucenie lub zniszczenie towarów, opłat nie należy pobierać (patrz norma 8 Aneksu F.6. Konwencji z Kyoto).

B) Importer zatrzymuje towary

10. Jeżeli, pomimo że w momencie dostawy towary okazują się niezgodne ze specyfikacją, importer zatrzymuje je, przyczyny owej niezgodności mają wpływ na wartość celną. Mogą tu mieć miejsce dwa przypadki: albo zaszła pomyłka przy wysyłce towarów (na przykład wysłano dostawę rękawic wełnianych, podczas gdy zamówienie dotyczyło swetrów), albo też zamówione towary rzeczywiście zostały wysłane, lecz nie są one zgodne ze specyfikacją załączoną do pierwotnego zamówienia w stopniu takim, że kupujący domaga się od sprzedającego zwrotu pieniędzy.

11. 1) Pomyłka co do towaru

Artykuł 1: Jeżeli nie ma sprzedaży na eksport, wartość transakcyjna nie ma zastosowania.

Artykuł 2: Może być stosowany na podstawie wartości transakcyjnej towarów identycznych, jeżeli taka jest dostępna.

Artykuł 3: Z braku wartości transakcyjnej odpowiadającej towarom identycznym, można przyjąć wartość transakcyjną towarów podobnych.

Artykuł 5: Z braku wartości celnej określonej zgodnie z Artykułem 2 lub 3, wartość można zasadnie ustalić stosując metodę odliczenia, jeżeli towary są sprzedawane w stanie w jakim zostały importowane lub, na żądanie importera, zgodnie z postanowieniami Art. 5.2.

Artykuł 6: Obliczona wartość może zostać przyjęta, stosując do niej kolejność postępowania zgodną z kolejnością przewidzianą w Porozumieniu. Należy jednak ocenić w każdym konkretnym przypadku osobno, czy artykuł ten ma zastosowanie, biorąc pod uwagę konkretne okoliczności, między innymi opierając się na postanowieniach pierwszego zdania Artykułu 6.2.

Artykuł 7: Z braku wartości celnej określonej na podstawie wyżej wymienionych zasad ma zastosowanie Artykuł 7. W omawianym przykładzie ustalona i zapłacona przez importera za rękawice cena, nawet po imporcie, może zostać przyjęta, jeżeli Artykuł 1 zastosowany zostanie elastycznie (patrz jednak zastrzeżenie sformułowane w punkcie 8a).

2) Towary niezgodne ze specyfikacją

Może tu wystąpić wiele sytuacji, zależnie od zakresu umowy lub sporu pomiędzy kupującym a sprzedającym. Na przykład sprzedający może podjąć kroki, by doprowadzić towary do zgodności z umową, bezpośrednio lub za pośrednictwem osób trzecich, względnie może on wynagrodzić kupującemu różnicę w formie nie mającej żadnego związku z samymi towarami. Ponadto, może się zdarzyć, że sprzedający odmawia uznania, że towary nie są zgodne ze specyfikacją, lub też kupujący może określić wysokość odszkodowania, do którego czuje się uprawniony, raczej z powodu strat wynikłych z niezgodności ze specyfikacją niż z powodu samej niezgodności specyfikacji. Jednakże, z punktu widzenia ustalania wartości celnej, pozostaje cena faktycznie zapłacona lub należna, a ponieważ Porozumienie nie zawiera żadnych postanowień, które wyraźnie ustosunkowywałyby się do takiej sytuacji, o ile wszystkie pozostałe warunki są spełnione, wartość zostanie ustalona na podstawie wartości transakcyjnej, zgodnie z Artykułem 1.

Nic w powyższym punkcie nie stoi na przeszkodzie, by "towary niezgodne ze specyfikacją" traktować jako "towary wysłane omyłkowo" i by traktować je zgodnie z punktem 1) powyżej.

III. Towary zastępcze

12.A) Wysyłka w późniejszej dostawie

Istnieją dwie możliwości przy wysyłce towarów zastępczych:

a) są one fakturowane po cenie początkowo ustalonej, przy czym odrębnie reguluje się sprawę zapłaty za towary wcześniej dostarczone, lub

b) faktura stwierdza, że towary są dostarczone za darmo.

W przypadku a), o ile spełnione są pozostałe warunki, cena będzie stanowiła podstawę ustalenia wartości celnej, zgodnie z Artykułem 1.

Jeżeli towary zastępcze wysyłane są za darmo, według b), należy je traktować jako towary importowane w ramach początkowej transakcji; w tym przypadku należy przyjąć cenę, ustaloną dla tej transakcji, do ustalenia wartości celnej, zgodnie z Artykułem 1, przy czym postępowanie wobec pierwszej dostawy jest sprawą odrębną.

B) W tej samej dostawie

Dla niektórych rodzajów towarów praktyka handlowa przewiduje, by sprzedający dołączył do dostawy określoną ilość towarów "dostarczonych bezpłatnie" w celu zastąpienia towarów, co do których wiadomo z doświadczenia, że mogą się popsuć lub ulec zniszczeniu w czasie transportu: może wówczas mieć miejsce wysłanie określonej niewielkiej nadwyżki w stosunku do ilości zamówionej, na przykład jeżeli zachodzi ewentualna obawa uszkodzenia w czasie transportu. W takim przypadku należy uznać, że cena sprzedaży obejmuje całkowitą wysłaną ilość, nie wyceniając osobno "bezpłatnych" towarów zastępczych i nie biorąc pod uwagę dodatkowej ilości do celów wyceny.

NOTA WYJAŚNIAJĄCA 4.1.

ANALIZA POWIĄZAŃ ZGODNIE Z ARTYKUŁEM 15.5. Z UWZGLĘDNIENIEM ARTYKUŁU 15.4

1. Artykuł 15.4 Porozumienia wymienia tylko 8 sytuacji w których, z punktu widzenia Porozumienia, osoby uważane są za powiązane.

2. W Artykule 15.5 Porozumienie stwierdza, że osoby powiązane ze sobą w działalności gospodarczej, w której jedna z nich jest wyłącznym agentem, wyłącznym dystrybutorem lub wyłącznym koncesjonariuszem (jakkolwiek nazwanym) - dalej dla uproszczenia zwanym wyłącznym agentem, drugiej osoby, będą uważane dla celów niniejszego Porozumienia za powiązane, jeśli podlegają kryteriom ustępu 4 Artykułu 15.

3. Z treści Artykułu 15.5 Porozumienia wynikają dwa założenia. Pierwszym jest wyraźne odcięcie się od zasady przyjętej w niektórych systemach wyceny, stwierdzającej, że wyłączni agenci są z reguły powiązani ze swymi dostawcami.

4. Ponadto uznaje się, że strony określone jako wyłączni agenci nie powinny być tylko z tego powodu uważane za nie powiązane, jeżeli w rzeczywistości spełniają one jedno z kryteriów wymienionych w Artykule 15.4. Drugim założeniem Artykułu 15.5 jest, by ocenić powiązania pomiędzy stronami jedynie w ramach postanowień Art. 15.4.

5. Osoby pragnące zostać osobami powiązanymi w działalności gospodarczej, w której jedna z nich jest wyłącznym agentem, wyłącznym dystrybutorem lub wyłącznym koncesjonariuszem, kontaktują się ze sobą różnymi sposobami, takimi jak ogłoszenia w wyspecjalizowanych czasopismach i innymi, charakteryzującymi środowisko handlowe. Podejmowane są negocjacje i w większości przypadków wynikają z nich pisemne umowy określające warunki i zasady porozumienia o wyłącznym przedstawicielstwie.

6. Mogą tu mieć miejsce trzy sytuacje. Pierwsza dotyczy producenta lub sprzedawcy o ustalonej renomie, którego towary są bardzo poszukiwane na rynkach kraju importu. Jest oczywiste, że w tej sytuacji producent/sprzedawca znajduje się na silniejszej pozycji w negocjacjach, w związku z czym warunki umowy będą dla niego wyraźnie korzystniejsze, jeżeli chodzi o wymagania narzucone wyłącznemu agentowi. Jednakże, nawiasem mówiąc, towarzyszy temu nieuchronne podwyższenie ceny towarów.

7. Druga sytuacja jest odwrotna: importerem jest duża firma posiadająca obszerną sieć dystrybucji, sprzedaży i usług, na dochodowym rynku. W takim przypadku importer będzie miał większy wpływ na negocjacje, jeśli chodzi o warunki i wymagania narzucone dostawcy. Ponadto, dostawca prawdopodobnie zgodzi się na nieco niższą cenę, aby móc osiągnąć korzyści wynikające z rozmiarów sieci dystrybucji i sprzedaży importera. Trzecia sytuacja jest sytuacją pośrednią pomiędzy tymi skrajnościami, to znaczy strony rozpoczynają i kończą negocjacje w warunkach większego równouprawnienia.

8. W takich przypadkach podpisany kontrakt jest decydujący zakładając, że istnieje pełna swoboda zawierania kontraktów, które na ogół określają zasady ich rozwiązania bądź przedłużenia i są zgodne z postanowienia Kodeksu cywilnego danego kraju w przypadku naruszenia któregoś z warunków przez jedną ze stron.

9. Ważne jest, by ustalić, czy warunki kontraktu odpowiadają któremuś z kryteriów wymienionych w Artykule 15.4. W niektórych przypadkach kontrakt dotyczący wyłącznego przedstawicielstwa rzeczywiście powodować będzie powiązanie, kiedy kontrakt zawiera postanowienie dotyczące mianowania dyrektora lub członka rady nadzorczej drugiej strony i odwrotnie, zgodnie z Artykułem 15. 4 a) lub kiedy ma miejsce wymiana akcji (5% lub więcej) zgodnie z Artykułem 15. 4 d). Można przyjąć, że niektóre umowy mogą powołać trzeci podmiot, do którego mogą mieć zastosowanie postanowienia Artykułu 15.4.f) i g), podczas gdy inne mogą powołać spółkę w rozumieniu Artykułu 15.4.b). Ponadto można sądzić, że kontrakty te na ogół nie będą tworzyć stosunku zatrudnienia w rozumieniu Artykułu 15.4.c) ani powiązań rodzinnych odpowiednio do Artykułu 15.4.h).

10. Można więc stwierdzić z pewną dozą pewności, że postanowienia zawarte w kontrakcie prawdopodobnie dostarczą dokładnych wskazówek co do możliwości stosowania lub braku możliwości stosowania odpowiednich postanowień Porozumienia.

11. Ostatnie kryterium Artykułu 15.4. określające osoby powiązane zawarte jest w punkcie e), według którego jedna osoba pośrednio lub bezpośrednio kontroluje drugą. Uwaga interpretacyjna do Artykułu 15.4.e) stwierdza, że "do celów niniejszego Porozumienia uważa się, że jedna osoba kontroluje drugą osobę w tych przypadkach, gdy ta pierwsza jest w stanie wykonywać prawną lub faktyczną kontrolę tej drugiej osoby".

12. Jest oczywiste, że należy tu postępować ostrożnie, by pochopne interpretacje tego postanowienia nie doprowadziły do niezamierzonych rezultatów podczas badania warunków i wymagań dowolnie zawartych umów między stronami skądinąd nie powiązanymi. Przykłady wspomniane w punkcie 6 i 7 powyżej odpowiadają sytuacjom, w których wymagania i warunki umów są wyraźnie korzystniejsze dla jednej ze stron, dając jej prawną możliwość wywierania nacisku na drugą. Jednakże w każdym kontrakcie, ustnym lub pisemnym, nawet najprostszego rodzaju, jedna ze stron zawsze jest w stanie legalnie wywierać nacisk lub kierować drugą stroną, zgodnie z postanowieniami kontraktu i strona ta zawsze ma prawo odwołania się do sądu, jeżeli warunki kontraktu nie są spełnione.

13. Na przykład w prostym kontrakcie dotyczącym dostawy za daną cenę obie strony mają prawo kierowania postępowaniem drugiej strony, to znaczy jedna ze stron zobowiązana jest dostarczyć towar, a druga zapłacić określoną cenę. Jednakże nie tworzy to powiązania w rozumieniu Artykułu 15.4.e). Nawet w przypadku porozumienia bardziej złożonego, gdzie sprzedający, ze względu na uiszczenie płatności honorarium za importowane towary, ma prawo określić i sprawdzać systemy księgowe stosowane przez importera w celu księgowania należności za honoraria, korzystanie z tego prawa nie tworzy samo w sobie powiązania w rozumieniu Artykułu 15.4.e).

14. Można stąd wnioskować, że intencją Porozumienia nie jest upatrywanie powiązań w każdej umowie czy kontrakcie gdzie z samej istoty tych dokumentów ustanawia się prawa lub obowiązki do wyegzekwowania poprzez zastosowanie krajowych przepisów prawa. W związku z tym treść Uwagi interpretacyjnej do Artykułu 15.4.e), w myśl której jakaś osoba jest w stanie wykonywać prawną lub faktyczną kontrolę nad czynnościami drugiej, powinna być uważana jako mająca zastosowanie w normalnych warunkach do sytuacji innych niż te, w których dwie strony skądinąd nie powiązane swobodnie zawierają umowę.

15. Innymi słowy, jeżeli strony mają swobodę negocjowania bądź nienegocjowania, jeżeli mają one swobodę zawarcia bądź nie zawarcia kontraktu, i jeżeli kontrakt może zostać rozwiązany przez każdą ze stron po otrzymaniu zawiadomienia, na zasadach określonych w kontrakcie lub poprzez nie przedłużenie jego trwania, wówczas, niezależnie od warunków czy wymagań lub od stopnia kontroli jednej ze stron przez drugą, wynikającego z tych warunków lub wymagań, trudno przewidzieć okoliczności, gdzie z powodu kontraktu strony spełniałyby kryteria Artykułu 15.4.e) lub jego Uwagi interpretacyjnej. Aby nastąpiło takie powiązanie, warunki Artykułu 15.4.e) muszą występować niezależnie od swobodnie zawartego i rozwiązywalnego kontraktu. Należy oprzeć się na odpowiednich postanowieniach Artykułu 1, by określić, czy takie kontrakty przewidują ograniczenia, warunki bądź świadczenia typu omawianego w Artykule 1.

NOTA WYJAŚNIAJĄCA 5.1.

PROWIZJA ZA UDZIELENIE GWARANCJI

Uwagi ogólne

1. Eksporterzy zabezpieczają się przed ryzykiem finansowym związanym z nie otrzymaniem zapłaty za towary i usługi dostarczone w handlu międzynarodowym, poprzez wykorzystanie usług finansowych, łącznie z takimi, które zapewniają potwierdzenie gwarancji zapłaty. Różnorodność form usług finansowych dostępna jest dla eksportera w celu zabezpieczenia się przed ryzykiem nie otrzymania zapłaty lub niewypłacalności ze strony kupującego. Usługi te różnią się od siebie w różnych krajach, jednakże generalnie przyczyniają się one do dokonania wpłaty do jednostki pośredniczącej (często jest to bank), która za odpowiednią opłatą podejmie ryzyko w imieniu eksportera. Opłaty za powyższe usługi często nazywane są "prowizją za udzielenie gwarancji". Mogą one być nazywane różnie w różnych krajach.

Prowizja za udzielenie gwarancji

2. Potwierdzenia lub gwarancji zapłaty za towary przez kupującego mogą podjąć się normalne kanały bankowe, agencje rządowe, towarzystwa ubezpieczeniowe lub wyspecjalizowane przedsiębiorstwa handlowe.

3. Zagadnienie często przedstawia się w sposób następujący: kupujący otwiera akredytywę w swoim banku. Jednakże, sprzedający może nie mieć zaufania co do statusu i wiarygodności akredytywy otwartej przez bank kupującego. Podejmuje kroki w celu potwierdzenia akredytywy w innym banku (często w swoim kraju), który daje gwarancje zabezpieczające sprzedającego przed ryzykiem handlowym nie dokonania płatności przez bank kupującego. Opłata, którą pobiera za te usługi bank zwana jest prowizją za potwierdzenie gwarancji.

4. Istnieją specjalistyczne przedsiębiorstwa handlowe zwane firmami pośredniczącymi, które działają na rzecz kupującego lub sprzedającego. Wśród wielu usług, oferują one gwarancję zapłaty. Opłata pobierana za tę usługę jest często nazywana prowizją za udzielenie gwarancji.

Ustalenie sposobu traktowania wartości

5. Ustalenie sposobu traktowania wartości dla celów potwierdzenia gwarancji jest zagadnieniem złożonym, ponieważ odnosi się ono do różnego rodzaju praktyk finansowych, które nie są zdefiniowane jednakowo w różnych krajach.

6. Odzyskanie kosztów związanych z prowizją za potwierdzenie gwarancji przez sprzedającego, który poniósłby te koszty, od kupującego byłoby normalnie stosowaną praktyką. W większości przypadków, sprzedający starałby się odzyskać koszty związane z prowizją przez uwzględnienie ich bezpośrednio w cenie za towar. W takich przypadkach, prowizja za potwierdzenie gwarancji ujęta byłaby w cenie faktycznie zapłaconej lub należnej za towar; Porozumienie nie zawiera postanowienia, które pozwalałoby na odliczenie takich kosztów prowizji przy ustalaniu wartości transakcyjnej.

7. W niektórych przypadkach opłata za prowizję za udzielenie gwarancji przez sprzedającego zostaje wyszczególniona osobno na fakturze sprzedaży towaru lub na osobnej fakturze wysyłanej do kupującego przez sprzedającego lub jednostkę udzielającą gwarancji.

8. Analizując powyższe sytuacje można stwierdzić, iż charakter działań, które mają na celu spowodowanie zapłaty prowizji za udzielenie gwarancji, nie jest postrzegany w postanowieniach Artykułu 8 Porozumienia jako "prowizja" zgodnie z Artykułem 8.1.(a) lub "ubezpieczenie" zgodnie z Artykułem 8.2.(c). Prowizja za udzielenie gwarancji jest rozumiana raczej jako premia za ubezpieczenie od ryzyka nie dokonania zapłaty za towary, a nie jako prowizja w czystym tego słowa znaczeniu. Podobnie, ubezpieczenie wymienione w Artykule 8.2. (c) będzie ubezpieczeniem poniesionym tylko za transport towarów importowanych, jak wspomniano w Opinii 13.1. Dlatego też, należy odpowiedzieć na pytanie, czy opłaty związane z prowizją za potwierdzenie gwarancji stanowią część ceny faktycznie zapłaconej lub należnej za importowany towar.

9. Uwaga interpretacyjna do Artykułu 1 i punktu 8 Protokołu jasno określa, iż cena faktycznie zapłacona lub należna stanowi całkowitą płatność dokonaną lub mającą być dokonaną, bezpośrednio lub pośrednio przez kupującego sprzedającemu lub na jego rzecz za importowany towar. Cena ta obejmuje wszelkie płatności faktycznie poniesione lub należne, jako warunek sprzedaży towarów importowanych, przez kupującego na rzecz sprzedającego lub przez kupującego na rzecz osoby trzeciej w celu wypełnienia zobowiązań wobec sprzedającego. Zgodnie z punktem 10 Noty wyjaśniającej, jeśli potwierdzenie instrumentu płatniczego przyczynia się do osiągnięcia zysku przez sprzedającego, gdyż chroni go przed ryzykiem nie dokonania płatności przez bank kupującego i jeśli prowizja za udzielenie potwierdzenia jest opłacana przez kupującego na rzecz sprzedającego lub osoby trzeciej jako warunek sprzedaży importowanych towarów, cena faktycznie zapłacona lub należna będzie zawierać każdą prowizję za udzielenie potwierdzenia.

10. W niektórych przypadkach kupujący może podjąć działania w celu zapewnienia sprzedającemu nieodwołalnej i potwierdzonej akredytywy; powodem podstawowym będzie zapewnienie finalizacji umowy sprzedaży. Występujące w powyższych przypadkach opłaty prowizji mogą zostać opłacone przez kupującego bezpośrednio do instytucji potwierdzającej. W takich okolicznościach, gdzie nie zostały określone warunki w umowie sprzedaży, a korzyści osiągnięte zostaną raczej przez kupującego, a nie przez sprzedającego, kwota wpłacona za prowizję za potwierdzenie gwarancji nie będzie stanowić części ceny faktycznie zapłaconej lub należnej za towar.

STUDIUM PRZYPADKU 1.1.

RAPORT NA TEMAT STUDIUM PRZYPADKU DOTYCZĄCEGO W SZCZEGÓLNOŚCI ARTYKUŁU 8.1. B) POROZUMIENIA: PRACE TECHNICZNO-INŻYNIERYJNE, ROZWOJOWE, ARTYSTYCZNE I PROJEKTOWE ITD.

Fakty dotyczące transakcji *

1. Firma NAVAL, z siedzibą w kraju importu I, podpisuje z firmą BORG mającą siedzibę w kraju eksportu E umowę dotyczącą budowy i sprzedaży przez firmę BORG zakładu produkującego płynny metan. Cena sprzedaży tego zakładu, która ma zostać zapłacona firmie BORG przez firmę NAVAL, wynosi 2 miliardy jednostek monetarnych (j.m.). Jednakże jedna z klauzul umowy przewiduje, że 500 milionów j.m. zostanie dodatkowo zapłacone firmie BORG przez firmę NAVAL, na pokrycie kosztów projektów i badań potrzebnych do zbudowania zakładu.

2. Ponadto, ponieważ produkcja płynnego gazu wymaga zastosowania specyficznej technologii, którą firma BORG nie dysponuje, firma NAVAL zobowiązuje się oddać do dyspozycji firmy BORG materiały i usługi związane z pracami projektowymi potrzebnymi do opracowania, budowy i instalacji aluminiowych zbiorników na płynny gaz. Firma NAVAL zgadza się także w umowie na przeprowadzenie badań technicznych i prac projektowych dotyczących przewodów i pewnych urządzeń dodatkowych. Przewody zostaną dostarczone przez firmę NAVAL nieodpłatnie.

3. W tym celu, zgodnie ze wskazaniem firmy BORG (która opracowała wymagania techniczne do ogłoszenia przetargu i przeanalizowała otrzymane oferty) firma NAVAL:

a. zawiera umowę z firmą AMERICA, mającą siedzibę w innym kraju, dotyczącą dostarczenia z tego kraju:

1. specjalnych materiałów potrzebnych firmie BORG do budowy aluminiowych zbiorników na płynny gaz, za cenę sprzedaży 400 milionów j.m.;

2. planów, szkiców i rysunków, za łączną cenę 200 milionów j.m., potrzebnych do budowy takich zbiorników nie tylko w zakładzie, który ma zbudować firma BORG, lecz także w trzech innych zakładach, które mają zostać zbudowane w kraju importu przez firmę VIKING dla firmy NAVAL;

3. pomocy technicznej przy budowie zbiorników w każdym z zakładów, za łączną cenę 100 milionów j.m.;

4. dziesięciu specjalnych aparatów do spawania zbiorników aluminiowych w zakładzie firmy BORG, za jednostkową cenę wypożyczenia 1 miliona j.m.;

5. pięciu butli z gazem podłączonych do aparatów spawalniczych przy spawaniu zbiorników w zakładzie firmy BORG, za jednostkową cenę 10.000 j.m.;

b. zawiera umowę z firmą VESPUCIO, mającą siedzibę w innym kraju, na dostawę z tego kraju:

1. jednostek wytwarzania pary dla czterech zakładów zamówionych przez firmę NAVAL, za łączną cenę 1.200 milionów j.m.;

2. współpracy technicznej w postaci planów, rysunków i dokumentacji technicznej do celów budowy jednostek wytwarzania pary, za łączną cenę 180 milionów j.m.;

c. zleca firmie CARTAGO, swojej filii zagranicznej, wykonanie prac projektowych i dostarczenie planów i szkiców dotyczących dodatkowych urządzeń wspólnych dla czterech zakładów, za łączną cenę 600 milionów j.m. oraz poleca jej wysłanie zestawu tych planów i szkiców do firmy BORG;

d. poleca swojemu ośrodkowi projektowemu CRIMEA, mającemu siedzibę za granicą, wykonanie rysunków pieców dla czterech zakładów i wysłanie zestawu tych rysunków firmie BORG. Z dokumentacji ośrodka projektowego wynika, że zadanie to wymaga 8.000 tysięcy roboczogodzin, a koszt jednej roboczogodziny wynosi 2.000 j.m.;

e. poleca swojemu działowi technicznemu opracowanie listy wszystkich materiałów potrzebnych do budowy zakładu oraz przeprowadzenie badań ciśnienia i temperatury dla określonego zestawu warunków. Badania te, przedstawione w formie wykresów i rysunków, wykonane zostają przez firmę SERVO z siedzibą w kraju importu. Firma ta otrzymuje zapłatę w wysokości 12 milionów j.m. wypłaconą przez firmę NAVAL. Firma NAVAL przesyła firmie BORG zestaw wyników badań, wykresów i rysunków technicznych do wykorzystania przy budowie zakładu.

4. Wszystkie prace budowlane itd. po realizacji importu przeprowadzone są przez firmę NAVAL na własny rachunek.

Ustalanie wartości celnej

5. Firma importująca NAVAL przedstawia administracji celnej kraju importu deklarację wartości opartą na wartości transakcyjnej wraz z całą dokumentacją handlową i księgową dotyczącą budowy i sprzedaży zakładu przez firmę BORG oraz umów zawartych z innymi firmami w zakresie dostawy materiałów i usług.

6. Po przeanalizowaniu akt sprawy administracja celna dochodzi do wniosku, że towary należy wyceniać stosując Artykuł 1.

7. Wartość transakcyjna obliczona jest przez dodanie poniższych kwot do ceny sprzedaży zakładu ustalonej w umowie zawartej z firmą BORG na 2.000 milionów j.m.:

a) 500 milionów j.m. płatnych firmie BORG za prace projektowe i badawcze konieczne dla budowy zakładu (patrz punkt 1 powyżej).

Wartość ta zostaje dodana nie jako kwota wynikająca z korekty w rozumieniu Artykułu 8 lecz jest ona częścią całkowitej ceny faktycznie zapłaconej lub należnej do zapłacenia w ramach umowy. Bardzo często prace projektowe wykonane przez sprzedającego towary są fakturowane oddzielnie. W niektórych krajach rozróżnienie to wynika z faktu, że potrzebne są różne rodzaje zezwoleń na płatności zagraniczne (zezwolenie ministerstwa handlu na towary i ministerstwa przemysłu na pomoc techniczną). Cena faktycznie zapłacona lub należna do zapłacenia jest to całkowita płatność dokonana lub mająca być dokonana przez kupującego sprzedającemu za importowane towary.

b) 400 milionów j.m. płatnych firmie AMERICA za dostawę firmie BORG specjalnych materiałów potrzebnych do budowy zbiorników aluminiowych (patrz punkt 3a)1) powyżej).

Wyrównania tego nie dodaje się z tytułu punktu iv) Artykułu 8.1.b), lecz z tytułu punktu i), gdyż dotyczy on materiałów i komponentów stanowiących część importowanego zakładu w momencie wyceny. Kupujący zakład dostarcza je nieodpłatnie sprzedającemu w celu użycia podczas produkcji i sprzedaży zakładu na eksport, ich wartość nie jest wliczona do sumy 2.000 milionów j.m. ustalonej jako cena sprzedaży wspomnianego zakładu.

c) 50 milionów j.m. odpowiadających jednej czwartej 200 milionów j.m., płatnych firmie AMERICA za plany, szkice i rysunki dotyczące budowy zbiorników w czterech zakładach (patrz punkt 3a)2) powyżej).

Chodzi tu o wyrównanie dokonane z tytułu Artykułu 8.1.b)iv). Obejmuje ono prace projektowe, plany i rysunki wykonane poza krajem importu, potrzebne do produkcji zakładu i dostarczone nieodpłatnie przez kupującego. Zgodnie z punktem b) Artykułu 8.1. wartość tych usług, ustalona na 200 milionów j.m., powinna być odpowiednio rozłożona na cztery zakłady, z których każdy posiada identyczne zbiorniki aluminiowe.

d) 25 milionów j.m. stanowiących jedną czwartą 100 milionów j.m. płatnych firmie AMERICA za pomoc techniczną dostarczoną w ramach budowy zbiorników (patrz punkt 3a)3) powyżej).

Wartość pomocy technicznej dostarczonej przez personel firmy AMERICA firmie BORG i dostarczonej nieodpłatnie przez importera powinna zostać dodana do ceny zapłaconej za zakład przy zastosowaniu Artykułu 8.1.b)iv), który obejmuje przypadek prac projektowych. Wartość ta także powinna być rozłożona między cztery zakłady.

e) 10 milionów j.m. płatnych firmie AMERICA za dostawę firmie BORG dziesięciu specjalnych aparatów spawalniczych (patrz punkt 3a)4 powyżej).

Dodatek ten wynika z paragrafu II), a nie iv) Artykułu 8.1 .b), gdyż chodzi tu o narzędzia używane przy budowie importowanego zakładu. Kupujący dostarczył je sprzedającemu nieodpłatnie jedynie w celu użytkowania w związku z produkcją i sprzedażą zakładu na eksport. Wartością narzędzi jest koszt ich nabycia, który w tym przypadku odpowiada kosztom wypożyczenia.

f) 5 milionów płatnych firmie AMERICA za dostarczenie firmie BORG 500 butli gazu (patrz punkt 3a)5) powyżej).

Dodatek ten także nie wynika z punktu iv) Artykułu 8.1.b), lecz z punktu iii), gdyż chodzi tu o materiały zużyte przy produkcji zakładu, dostarczone nieodpłatnie przez kupującego zakład, a których wartość nie została ujęta w cenie sprzedaży zakładu.

g) 300 milionów j.m. stanowiących jedną czwartą 1.200 milionów j.m. płatnych firmie VESPUCIO za dostawę jednostek wytwarzania pary dla czterech zakładów (patrz punkt 3b)1) powyżej).

W tym przypadku dodanie tego kosztu zgodne jest z postanowieniami Artykułu 8.1.b)i), gdyż dotyczy on materiałów, komponentów i części, które stanowią część importowanego zakładu. Kupujący zakład dostarcza je nieodpłatnie sprzedającemu w celu użycia przy produkcji i sprzedaży zakładu na eksport, ich wartość nie jest ujęta w kwocie 2.000 milionów j.m. ustalonej jako cena sprzedaży zakładu.

h) 45 milionów j.m. stanowiących jedną czwartą 180 milionów j.m. płatnych firmie VESPUCIO za dostarczenie planów, rysunków i dokumentacji technicznej potrzebnych przy instalacji jednostek wytwarzania pary w czterech zakładach (patrz punkt 3b)2) powyżej).

Chodzi tu o kolejne wyrównanie dokonane z tytułu Artykułu 8.1.b) iv). Dotyczy ono prac projektowych i planów oraz rysunków przeznaczonych do wykorzystania przy budowie zakładu, a także kosztów pomocy technicznej dostarczonej przed dokonanym importem przedmiotowego zakładu. Usługi te są świadczone przez kupującego sprzedającemu pośrednio i nieodpłatnie, a ich wartość nie jest wliczona do ceny sprzedaży.

i) 150 milionów j.m. stanowiących jedną czwartą sumy płatnej filii CARTAGO za prace projektowe, plany i szkice dotyczące urządzeń dodatkowych wspólnych czterem zakładom (patrz punkt 3c) powyżej).

Usługi te są również objęte Artykułem 8.1.b) iv). Kupujący dostarcza tych planów i szkiców oraz opłaca koszty prac projektowych wykonanych poza krajem importu. Wyrównanie odpowiada jednej czwartej sumy zapłaconej przez importera jego zagranicznej filii.

j) 4 miliony j.m. stanowiące jedną czwartą kosztu przygotowania planów pieców dla czterech zakładów, obliczonych przez pomnożenie 8.000 roboczogodzin przez cenę jednej roboczogodziny w wysokości 2.000 j.m. (patrz punkt 3d) powyżej).

Wyrównanie to dokonane jest z tytułu Artykułu 8.1 .b) iv) i obejmuje wartość prac projektowych dotyczących pieców importowanego zakładu.

8. 12 milionów j.m. zapłacone przez firmę NAVAL firmie SERVO za wykresy i rysunki nie zostało dodane do ceny sprzedaży, ponieważ usługa ta świadczona była w kraju importu. Podobnie nie należy brać pod uwagę, przy określaniu wartości celnej, kosztu usług projektowych dostarczonych przez wyspecjalizowaną komórkę samej firmy NAVAL, te dwa elementy są włączone zgodnie z postanowieniami Uwagi interpretacyjnej do Artykułu 8.1.b) iv), punkt 7.

9. Podsumowując (dla celów niniejszego studium przypadku i abstrahując od sprawy kosztów transportu), na wartość transakcyjną importowanego zakładu składają się następujące pozycje:

 mln.

 j.m.

Cena sprzedaży zakładu2.000

firmie BORG za prace projektowe500

firmie AMERICA za materiały konstrukcyjne zbiorników400

firmie AMERICA za plany zbiorników50

firmie AMERICA za pomoc techniczną25

firmie AMERICA za aparaty spawalnicze10

firmie AMERICA za butle z gazem5

firmie VESPUCIO za system parowy300

firmie VESPUCIO za plany45

firmie CARTAGO za plany urządzeń dodatkowych150

firmie CRIMEA za plany pieców4

-----------------

* Nazwy użyte w niniejszym studium są fikcyjne.

WARTOŚĆ CELNA IMPORTOWANEGO ZAKŁADU3.489

STUDIUM PRZYPADKU 2.1.

ZASTOSOWANIE ARTYKUŁU 8.1.D) POROZUMIENIA

Fakty dotyczące transakcji

1. Importer M kupuje i importuje partię tusz jagnięcych od niepowiązanego eksportera X. Dostawa fakturowana jest na warunkach FOB w miejscu eksportu. Zgodnie z kontraktem importer M pokrywa, oprócz fakturowanej ceny, wszystkie koszty transportu i ubezpieczenia poniesione do miejsca importu, opłaty celne i podatki, a ponadto płaci eksporterowi X 40% zysku netto osiągniętego z odsprzedaży mięsa w kraju importu. Kontrakt nie określa dokładnie ceny sprzedaży, lecz przewiduje, że zysk netto ustalany jest przez odjęcie od ceny odsprzedaży wszystkich bezpośrednich wydatków, oprócz ogólnych kosztów administracyjnych.

2. W momencie dokonania importu M podjął kroki, by sprzedać po określonej cenie część tusz jagnięcych hurtownikowi R1. Podjął on też kroki, by pozostałe tusze sprzedać po wyższej cenie sieci dystrybucji mrożonek R2, uprzednio dokonawszy rozbioru tusz i opakowania porcji.

3. Kraj importu stosuje Porozumienie o wycenie na warunkach CIF.

Ustalenie wartości celnej

4. W wyżej opisanych okolicznościach ma miejsce sprzedaż na eksport i o ile tylko pozostałe warunki Artykułu 1 są spełnione, Artykuł 1 może zostać zastosowany dla celów ustalenia wartości celnej importowanych towarów. Zgodnie z Artykułem 8.1.d) cenę fakturowaną należy podwyższyć, by uwzględnić część zysku netto przypadającą eksporterowi. Sposób obliczenia wartości transakcyjnej przedstawiony jest w poniższym przykładzie. (N.B. jeżeli potrzebna dokumentacja nie jest dostępna w momencie importu, należy na odpowiedni okres czasu odroczyć ostateczne ustalenie wartości celnej zgodnie z Artykułem 13 Porozumienia).

Przykład

1. Do obliczenia wartości transakcyjnej zostały użyte następujące symbole i liczby:

= cena fakturowa2.000.000 j.m.

= transport i ubezpieczenie między krajem eksportu

a portem lub miejscem importu200.000 j.m.

= opłaty celne i podatki importowe

(stanowiące w sumie 20 % wartości celnej)

Ti = transport wewnątrz kraju100.000 j.m.

= koszt wprowadzenia do obrotu150.000 j.m.

= koszty dzielenia i pakowania partii odsprzedanej R2300.000 j.m.

Pr1 = cena odsprzedaży R12.700.000 j.m.

Pr2 = cena odsprzedaży R21.250.000 j.m.

= zysk netto osiągnięty na odsprzedaży

= wartość transakcyjna

2. Jest oczywiste, że zysk netto B powinien być ustalony biorąc pod uwagę wysokość opłat celnych i podatków importowych D, czyli sumę proporcjonalną do wartości celnej towarów, która sama powinna być ustalona z uwzględnieniem zysku netto. Istnieje więc współzależność między elementami B i V.

3. Obliczenia wartości transakcyjnej dokonuje się następująco:

40B

V = P + T + -----

100

40B

V = 2.000.000 + 200.000 + -----; czyli

100

(1)V = 2.200.000 + 0,4B

Wysokość zysku netto osiągniętego z odsprzedaży jest następująca:

B = (Pr1 + Pr2) - (P + T + Ti + C + G + D), czyli

B = (2.700.000 + 1.250.000) - (2.000.000 + 200.000 + 100.000 + 100.000 + 150.000

20V

+ 300.000 + -----)

100

B = 1.200.000 - 0,2V

Wstawiamy do (1) tak otrzymaną wartość B; czyli

V = 2.200.000 + 0,4(1.200.000 - 0,2V)

= 2.200.000 + 480.000 - 0,08V; czyli

2.680.000

1,08V + 2.680.000; V + -----------

1,08

V = 2.481.481 j.m.

B= 703.704 j.m.

Wartość transakcyjna na warunkach CIF wynosi więc 2.481.481 jednostek monetarnych.

STUDIUM PRZYPADKU 2.2.

DOCHODY Z PÓŹNIEJSZYCH CZYNNOŚCI WEDŁUG ARTYKUŁU 8.1.d)

1. Artykuł 8.1.d) stanowi, że przy ustalaniu wartości celnej w ramach postanowień Artykułu 1, do ceny faktycznie zapłaconej lub należnej za importowane towary dodana będzie wartość jakiejkolwiek części przychodu z tytułu dalszej odsprzedaży, dyspozycji lub wykorzystania towarów importowanych, która przypada bezpośrednio lub pośrednio sprzedającemu.

2. Punkt ten jest bezpośrednio związany z ustępem 1 c) Artykułu 1, pozwalającego na posłużenie się wartością transakcyjną przy ustalaniu wartości celnej importowanych towarów pod warunkiem, że jakakolwiek część przychodów z jakiejkolwiek dalszej sprzedaży, dyspozycji lub użytkowania towarów przez kupującego nie przypada bezpośrednio czy też pośrednio sprzedającemu, za wyjątkiem przypadków, gdy dokonana jest odpowiednia korekta wartości, zgodnie z postanowieniami Artykułu 8. W związku z tym warunek określony w punkcie c) Artykułu 1 może nie mieć zastosowania w przypadku dokonania korekty zgodnie z Artykułem 8.

3. Artykuł 8.1.d) wymienia zasady, których należy przestrzegać, by określić czy płatności te mają zostać dodane, a Porozumienie nie zawiera żadnej Uwagi interpretacyjnej, która precyzowałaby jego zakres i warunki zastosowania. Należy też zauważyć, że Porozumienie nie zawiera żadnej klauzuli stwierdzającej, że płatności te mają stanowić warunek sprzedaży; samo istnienie dochodu wymaga korekty z tytułu Artykułu 8.

4. Innym ważnym czynnikiem, jaki należy brać pod uwagę, jest Artykuł 8.3. przewidujący, że doliczenia do ceny faktycznie zapłaconej lub należnej dokonane będą w oparciu o obiektywne i wyważone dane; w przeciwnym przypadku wartości transakcyjnej nie można określić.

5. Przy zastosowaniu ustępu 1d) Artykułu 8 przychodu z jakiejkolwiek dalszej odsprzedaży, dyspozycji lub użytkowania importowanych towarów, nie należy mylić z przekazywaniem dywidend lub innych płatności przez kupującego na rzecz sprzedającego, które nie dotyczą importowanych towarów (patrz Artykuły 1 i 8 oraz Uwagi interpretacyjne do nich).

6. Kiedy wspomniane przychody wymagają dokonania korekty, a w momencie importu brak potrzebnej dokumentacji, należy na rozsądny okres odroczyć ostateczne określenie wartości celnej zgodnie z postanowieniami Artykułu 13 Porozumienia.

7. Uwzględniając powyższe zasady, przedstawione niżej przykłady ilustrują warunki zastosowania ustępu 1c) Artykułu 1, przy założeniu, że pozostałe warunki Artykułu 1 zostały spełnione.

Fakty dotyczące transakcji

8. Firma C z siedzibą w kraju X posiada w różnych krajach pewną liczbę filii, którymi zarządza. Niektóre z tych filii zajmują się produkcją, inne hurtem, a jeszcze inne są przedsiębiorstwami usługowymi.

9. Importer I z siedzibą w kraju importu Y, będący filią firmy C, zajmuje się hurtem odzieży męskiej, damskiej i dziecięcej; kupuje on ubrania męskie u producenta M, będącego filią firmy C także z siedzibą w kraju X, a ubrania damskie i dziecięce u producentów nie powiązanych, z siedzibą zarówno w kraju X, jak i za granicą.

Sytuacja 1

10. Zgodnie z zasadami ustalonymi przez firmę C, dotyczącymi handlu między filiami, towary sprzedawane są po cenach wynegocjowanych pomiędzy filiami. Jednakże na koniec roku importer I wypłaca producentowi M 5% - ową część swojego obrotu rocznego, którą należy przypisać odsprzedaży ubiorów męskich, jako płatność uzupełniającą za towary zakupione w ciągu roku.

11. W tym przypadku płatność ta odpowiada przychodowi z późniejszej odsprzedaży importowanych towarów, który przypada bezpośrednio sprzedającemu, i jej wysokość należy dodać do ceny zapłaconej lub należnej z tytułu korekty zgodnie z postanowieniami Artykułu 8.1.d).

Sytuacja 2

12. Zostało ustalone, że importer I wypłaca firmie usługowej A, także będącej filią firmy C, 1% zysku brutto osiągniętego z rocznej sprzedaży ubrań męskich, damskich i dziecięcych zakupionych u wszystkich dostawców. Z dowodów przedstawionych przez importera I wynika, że płatność ta nie jest związana z dalszą sprzedażą, dyspozycją lub użytkowaniem importowanych towarów, lecz stanowi płatność zgodną z zasadami ustanowionymi przez firmę matkę, przewidującymi zwrot A niskooprocentowanych pożyczek i innej pomocy finansowej, świadczonej przez firmę A na rzecz wszystkich filii firmy C.

13. Firma usługowa A jest powiązana ze sprzedającym towary importowane, a zatem płatność można uznać za pośrednią płatność na rzecz sprzedającego. Chodzi tu jednakże o wynagrodzenie za usługę finansową, która nie jest związana z importowanymi towarami. W związku z tym płatności tej nie można uznać za przychód w rozumieniu Artykułu 8.1.d).

Sytuacja 3

14. Zostało ustalone, że na koniec roku obrachunkowego importer I oddaje firmie C 75% rocznego zysku netto.

15. W tym przypadku kwota oddana firmie C przez I nie może być uznana za przychód, gdyż chodzi tu o transfer dywidendy lub inną płatność kupującego na rzecz sprzedającego bez żadnego związku z importowanymi towarami. W związku z tym, zgodnie z Uwagą interpretacyjną do Artykułu 1 (cena zapłacona lub należna), nie jest ona częścią wartości celnej.

STUDIUM PRZYPADKU 3.1.

OGRANICZENIA I WARUNKI ARTYKUŁU 1*

Fakty dotyczące transakcji

1. M, zagraniczny producent pojazdów silnikowych, zawarł z hurtownikiem D mającym siedzibę w kraju importu I umowę, w myśl której D stał się jego wyłącznym dystrybutorem.

2. Postanowienia umowy o wyłącznej dystrybucji, zawartej pomiędzy producentem M a dystrybutorem D, są następujące:

a) prawo sprzedaży przyznane dystrybutorowi D nie obejmuje krajów spoza terytorium dystrybutora, to znaczy kraju importu I;

b) dystrybutor D ustala swoje ceny detaliczne i procent rabatu udzielonego przedstawicielom na swoim terytorium;

c) dystrybutor D prowadzi skład pojazdów na 2 do 3 miesięcy oraz odpowiedni skład części zamiennych;

d) dystrybutor D dołoży wszelkich starań, by importować i sprzedawać możliwie największą ilość pojazdów silnikowych produkcji M. Jeżeli minimalna wielkość sprzedaży nie zostanie zrealizowana, producent M ma prawo rozwiązać umowę. Minimalny poziom sprzedaży dla poszczególnych marek i modeli pojazdów ustalany jest przez producenta M. Poziom ten jest jednakże ustalany elastycznie dla każdej marki i każdego modelu i podlega negocjacjom, nawet w przypadku kiedy określony poziom nie zostanie osiągnięty; ponadto dystrybutor D ma prawo rozwiązać umowę za odpowiednim wypowiedzeniem;

e) dystrybutor D posiada własne salony wystawowe, zatrudnia wystarczającą liczbę odpowiednio przeszkolonych sprzedawców i dysponuje siecią przedstawicieli wyposażonych w odpowiedni sprzęt naprawczy;

f) dystrybutor D zajmuje się reklamą pojazdów na swoim terytorium;

g) dystrybutor D zapewnia serwis wszystkich pojazdów M będących w ruchu na swoim terytorium;

h) producent M zobowiązuje się nie sprzedawać pojazdów przedsiębiorstwom działającym na terytorium dystrybutora D; oraz

i) dystrybutorowi D nie przysługują żadne upusty ilościowe na importowane przez niego pojazdy silnikowe.

Fakty szczególne.

3. Producent M sprzedaje dystrybutorowi D najpopularniejszy model za 12.000 j.m. niezależnie od zakupionej ilości, a ponieważ producent M zwykle nie sprzedaje swoich pojazdów osobom trzecim, nic nie wskazuje na to, by cena sprzedaży producenta M zmieniała się zgodnie ze szczeblem handlu stosowanym przy sprzedaży do kraju I.

4. Firma wynajmu samochodów R, z siedzibą w kraju I, pragnie zakupić dziesięć samochodów jednego modelu od producenta M. Firma R negocjuje z producentem M, by dokonać zakupu bezpośrednio u niego, gdyż nie zamierza płacić ceny minimalnej 21.000 j.m. bez podatku, żądanej przez dystrybutora D. Tymczasem producent M gotów jest sprzedać firmie R dziesięć samochodów po cenie jednostkowej 12.600 j.m., lecz nie pozwala na to umowa o wyłącznej dystrybucji zawarta z dystrybutorem D, który obawia się, że R, nie związany żadnymi zobowiązaniami, odsprzeda swoje samochody w kraju I poniżej ceny sprzedaży dystrybutora D, co miałoby negatywny wpływ na interesy dystrybutora D. Pod naciskiem dystrybutora D umowa sprzedaży zawarta pomiędzy producentem M i firmą R zawiera następujące warunki:

a) samochody muszą zostać zarejestrowane do użytkowania jako samochody wynajmowane przez firmę R; oraz

b) nie mogą one zostać odsprzedane przez firmę R w ciągu jednego roku od daty zarejestrowania.

5. Niewielka liczba turystów, odwiedzających kraj, w którym ma swoją siedzibę producent M, kupuje u niego identyczne samochody po cenie jednostkowej 13.900 j.m. wolnej od podatku, na eksport do kraju I. Taka sprzedaż turystom nie jest zabroniona w umowie o wyłącznej dystrybucji.

Ustalenie wartości celnej

Import przez wyłącznego dystrybutora

6. Analiza umowy o wyłącznej dystrybucji pozwala wyciągnąć następujące wnioski:

a) Prawo do sprzedaży przyznane D nie rozciąga się na kraje leżące poza terytorium dystrybutora, to znaczy kraj importu I.

Jest to postanowienie ograniczające obszar geograficzny, w którym towary mogą być odsprzedawane, ograniczenie dopuszczone w ustępie 1a)ii) Artykułu 1.

b) Dystrybutor D ustala swoje ceny detaliczne i rabat udzielany przedstawicielom na swoim terytorium.

Postanowienie to nie stanowi ograniczenia ani warunku w rozumieniu Artykułu 1.

c) Dystrybutor D prowadzi skład pojazdów na 2 do 3 miesięcy oraz odpowiedni skład części zamiennych.

Postanowienie to odpowiada normalnej praktyce handlowej, która wymaga prowadzenia wystarczających zapasów, biorąc pod uwagę przewidywalną wysokość sprzedaży i napraw; nie jest to warunek sprzedaży wymagający, by kupowane były inne towary, lecz raczej warunek lub świadczenie odnoszące się do wprowadzenia do obrotu importowanych towarów, objęte postanowieniami drugiego punktu Uwagi interpretacyjnej do ustępu 1b) Artykułu 1.

d) Dystrybutor D dołoży wszelkich starań, by importować i sprzedać możliwie największą ilość pojazdów silnikowych pochodzących od producenta M. Jeżeli minimalny poziom sprzedaży nie zostanie osiągnięty, producent M zastrzega sobie prawo rozwiązania umowy. Minimalny poziom sprzedaży dla poszczególnych marek i modeli pojazdów wyznaczony jest przez producenta M. Jednakże poziom ten wyznaczany jest w sposób elastyczny dla każdej marki i każdego modelu i podlega negocjacjom, nawet jeżeli wskazany poziom sprzedaży nie zostanie osiągnięty. Ponadto dystrybutor D zastrzega sobie prawo rozwiązania umowy za odpowiednim wypowiedzeniem. Postanowienie to nie stanowi ograniczenia ani warunku w rozumieniu Artykułu 1.

e) Dystrybutor D posiada własne salony wystawowe, zatrudnia wystarczającą liczbę odpowiednio przeszkolonych sprzedawców i dysponuje siecią przedstawicieli wyposażonych w warsztaty naprawcze.

Postanowienie to odpowiada zwyczajowej praktyce handlowej i powinno być traktowane jako warunek lub świadczenie odnoszące się do wprowadzenia do obrotu importowanych towarów.

f) Dystrybutor D bierze na siebie reklamę pojazdów na swoim terytorium.

Postanowienie to odpowiada normalnej praktyce handlowej i należy je traktować jako warunek lub świadczenie odnoszące się do wprowadzenia do obrotu importowanych towarów.

g) Dystrybutor D zapewnia obsługę posprzedażną wszystkich pojazdów producenta M w ruchu na swoim terytorium.

Postanowienie to odpowiada normalnej praktyce handlowej i należy je traktować jako warunek lub świadczenie odnoszące się do wprowadzenia do obrotu importowanych towarów.

h) Producentowi M nie wolno sprzedawać pojazdów przedsiębiorstwom znajdującym się na terenie dystybutora D.

Postanowienie to nie stanowi ograniczenia ani warunku w rozumieniu Artykułu 1.

i) Dystrybutorowi D nie przysługują rabaty ilościowe na pojazdy silnikowe, które importuje.

Postanowienie to nie stanowi ograniczenia ani warunku w rozumieniu Artykułu 1.

Import przez firmę wynajmującą samochody

7. Przed ustaleniem, który Artykuł powinien być stosowany przy ustalaniu wartości celnej importowanych samochodów, należy zbadać sposób, w jaki producent M postępuje przy sprzedaży swoich samochodów firmie R.

8. Zbadanie umowy zawartej pomiędzy producentem M i firmą R wykazuje, że są dwa ograniczenia dotyczące zbycia i użytkowania towarów przez kupującego, a mianowicie:

1) samochody muszą zostać zarejestrowane jako użytkowane do wynajmu przez firmę R;

2) nie mogą one zostać odsprzedane przez firmę R w okresie jednego roku od daty zarejestrowania.

9. Biorąc pod uwagę, że producent M gotów jest sprzedać swoje samochody firmie R po cenie 12.600 j.m. o ile zgodzi się na to dystrybutor D, ograniczenia narzucone firmie R jedynie w celu ochrony interesów handlowych dystrybutora D nie mają żadnego wpływu na wartość samochodów. W związku z tym wartość może zostać określona na podstawie Artykułu 1.

Import przez turystów

10. Jeżeli chodzi o import do kraju I identycznych samochodów przez turystów, należy wziąć pod uwagę fakt, że jakakolwiek transakcja została zawarta na rynku kraju eksportu, fakty tej transakcji dotyczą ceny "sprzedaży na eksport" do kraju importu. Wartość celna przy tego rodzaju sprzedaży powinna być więc oparta na wartości transakcyjnej, mianowicie 13.900 j.m., z ewentualną korektą (patrz Studium 1.1.: postępowanie wobec używanych pojazdów samochodowych).

----------------

* Niniejsze studium przypadku dotyczy jedynie ograniczeń i warunków w Artykule 1, z pominięciem innych aspektów, takich jak ewentualne stosunki pomiędzy stronami w rozumieniu Artykułu 15.

STUDIUM PRZYPADKU 4.1.

POSTĘPOWANIE WOBEC TOWARÓW WYNAJĘTYCH LUB WYDZIERŻAWIONYCH

Fakty dotyczące transakcji

1. Przedsiębiorstwo I z siedzibą w kraju X, zajmujące się przygotowywaniem gotowych posiłków, zawiera umowę średnioterminową z krajową linią lotniczą w zakresie dostarczania gotowych posiłków w specjalnych indywidualnych opakowaniach, które można bezpośrednio podawać pasażerom.

2. Podczas gdy wcześniej używane do tego celu opakowania importowane były przez inną firmę, przedsiębiorstwo I postanawia, ze względu na trwanie kontraktu i na podstawie efektywnych badań wstępnego preliminarza kosztów, że wyposaży się na warunkach dzierżawy w maszynę potrzebną do wyrobu opakowań. Zawiera więc umowę z firmą wynajmującą A mającą siedzibę w kraju Y. Uwzględniając specyfikację dostarczoną przez przedsiębiorstwo I firma wynajmująca A zakupuje na własny rachunek maszynę od miejscowego producenta B, działającego w kraju Y, i firma I odbiera ją na warunkach ex works. Cena zapłacona przez firmę wynajmującą A producentowi B stanowi cenę towarów na wewnętrznym rynku kraju Y.

3. Przy odprawie celnej przedsiębiorstwo I dostarcza administracji celnej egzemplarz umowy dzierżawy.

4. Umowa przewiduje, co następuje:

a) Wszystkie koszty poniesione w związku z dostawą maszyny, jej montażem na miejscu, jej demontażem i zwrotem na adres wskazany przez wynajmującego, ponoszone będą przez najemcę;

b) personel techniczny odpowiedzialny za montaż i uruchomienie maszyny dostarczony zostanie przez firmę B. Koszt tych czynności obciąży dzierżawcę;

c) dzierżawca ubezpieczy maszynę na cały czas trwania kontraktu (od odbioru na warunkach ex works do chwili zwrotu wynajmującemu);

d) koszty, opłaty celne i podatki do zapłacenia w związku z dzierżawą i importem obciążają użytkownika;

e) umowa na dzierżawę zawarta jest na okres 36 miesięcy z możliwością przedłużenia;

f) miesięczny koszt najmu wynosi 5.300 j.m. W przypadku przedłużenia koszt zostaje obniżony o 15%.

5. Oprócz umowy dzierżawy, dzierżawca dostarcza administracji celnej następujące informacje i dokumenty:

- wynajmujący jest filią banku;

- dokumenty stwierdzające, że wynajmujący dolicza do kosztów najmu oprocentowanie w wysokości 9% (stopa procentowa stosowana przy pożyczkach średnioterminowych w kraju Y);

- dokument stwierdzający, że miesięczny koszt najmu zawiera w sobie także prowizję wynajmującego w wysokości 1,5% obliczoną od całkowitej sumy do zapłacenia przez cały czas trwania pierwszej umowy;

- egzemplarz faktury wykazującej cenę zapłaconą za maszynę przez wynajmującego producentowi B.

Ustalanie wartości celnej

6. Biorąc pod uwagę fakt, że chodzi tu o pierwszy import tego rodzaju maszyn do kraju importu, wykluczone jest zastosowanie Artykułów 2 i 3, a biorąc pod uwagę charakter transakcji, Artykuł 5 także nie ma zastosowania. Brak również danych koniecznych do ustalenia wartości kalkulowanej. Administracja celna musi ustalić wartość stosując Artykuł 7.

7. Choć istnieje wiele metod ustalania wartości celnej zgodnie z Artykułem 7, stosując rozsądne środki zgodne z zasadami i ogólnymi postanowieniami Porozumienia oraz Artykułu VII GATT, w tym przypadku postanowiono ustalić wartość celną na podstawie kosztów najmu w całym okresie użytkowania maszyny. W wyniku konsultacji pomiędzy administracją celną a dzierżawcą okres ten określono na 60 miesięcy.

8. Miesięczny koszt najmu wynosi 5.300 j.m. przez 36 miesięcy i 4.505 j.m. przez pozostałe 24 miesiące (obniżka o 15%). Oprocentowanie w wysokości 9%, wliczone do tych kwot, należy odjąć, o ile spełnione są warunki określone w Decyzji Genewskiej dotyczącej odsetek.

9. Zostało ustalone, że prowizja w wysokości 1,5% pobierana od całości kwot płaconych przez cały czas trwania pierwszej umowy nie może być traktowana jako prowizja od zakupu w rozumieniu Artykułu 8.1.a)l). Prowizja ta w rzeczywistości stanowi marżę wydzierżawiającego i nie należy jej odliczać.

10. Należy oprzeć się na przepisach obowiązujących w kraju każdej ze stron, by ustalić, czy elementy wymienione w Artykule 8.2. wliczone są do wartości celnej czy też są z niej wyłączone. Koszty personelu technicznego zatrudnionego przy montażu maszyny oraz koszty, opłaty celne i podatki związane z umową najmu i importem nie stanowią części wartości celnej.

11. Aby otrzymać wartość celną, wysokość kosztu najmu, bez odsetek, ustalić można za pomocą poniższych wzorów i symboli:

R1 = miesięczny koszt najmu w czasie trwania pierwszej umowy (36 miesięcy)

R2 = miesięczny koszt najmu w pozostałym czasie użytkowania maszyny (24 miesiące)

Q = 1 + i, gdzie i oznacza miesięczną stopę oprocentowania (0,0075)

N = ilość miesięcznych wpłat.

Obliczenie wysokości kosztu najmu, bez odsetek w ciągu trwania pierwszej umowy

a) Jeżeli opłaty za wynajem dokonywane są z opóźnieniem:

R1 (QN - 1)

-----------

QN (Q - 1)

Czyli, w postaci liczbowej:

5.300(1,007536 - 1) 5.300(1,3086 - 1) 5.300 x 0,3086

--------------------- = ------------------ = --------------- =

1,007536 (1,0075 - 1) 1,3086(1,0075 - 1) 1,3086 x 0,0075

1.635,58

---------- = 166.896

0,0098

b) Jeżeli opłaty dokonane zostaną z góry:

R1 (QN - 1)

-----------

QN-1(Q - 1)

Czyli w postaci liczbowej:

5.300(1,007536 - 1) 5.300(1,3086 - 1) 5.300 x 0,3086

---------------------- = ----------------- = ---------------- =

(1,007536 - 1)(1,0075-1) 1,2989 x 0,0075 1,2989 x 0,0075

1.635,58

----------- = 167.924

0,00974

Obliczenie kwoty kosztu najmu, bez odsetek, przez pozostały czas użytkowania maszyny

a) jeżeli opłaty dokonywane będą terminowo:

R2{QN(QN - 1)}

------------

QN(Q - 1)

Czyli w postaci liczbowej:

4.505(1,007524 - 1) 4.505(1,1964 - 1) 4.505 x 0,1964

-------------------- = ------------------ = ---------------- =

1,007524(1,0075 - 1) 1,1964(1,0075 - 1) 1,1964 x 0,0075

884,782

-------- = 98.638

0,00897

b) jeżeli opłaty dokonane zostaną z góry:

R2(QN - 1)

-----------

QN-1(Q - 1)

Czyli w postaci liczbowej:

4.505(1,007524 - 1) 4.505(1,1964-1)

-------------------------- = ----------------- =

(1,007524 - 1)(1,0075 - 1) 1,1875 x 0,0075

4.505 x 0,1964 884,782

----------------- = --------- = 99,414

1,1875 x 0,0075 0,0089

12. W niniejszym przypadku całkowita kwota kosztu najmu do zapłacenia za całkowity czas użytkowania maszyny, obliczona jak wyżej, stanowi wartość celną z zastrzeżeniem przestrzegania przepisów obowiązujących w każdym kraju w zakresie elementów wyliczonych w Artykule 8.2.

STUDIUM PRZYPADKU 5.1.

ZASTOSOWANIE ARTYKUŁU 8.1(b)

Fakty dotyczące transakcji

1. Importer I w kraju importu Y przedstawia do odprawy celnej 10 pojazdów opancerzonych, które zostały opancerzone przez firmę A w kraju eksportu X. Pojazdy w podstawowej wersji, zostały nabyte przez importera I od producenta M, także w kraju X, za całkowitą kwotę 17.400.000 j.m., zostały dostarczone przez firmę A bez opłaty, nie były używane od czasu zakupu.

2. Do odprawy celnej, importer I przedstawił fakturę otrzymaną od firmy A za uzbrojenie pojazdów na kwotę 43.142.000 j.m., a także fakturę, wystawioną przez producenta M za pojazdy w podstawowej wersji, na kwotę 17.400.000 j.m. przeznaczoną dla importera I.

Ustalenie wartości celnej

3. W tym przypadku, pojazdy opancerzone powinny zostać oszacowane zgodnie z postanowieniami Artykułów 1 i 8. Koszt podstawowej wersji pojazdu powinien zostać dodany, zgodnie z Artykułem 8.1(b)(i), do ceny faktycznie zapłaconej lub należnej za uzbrojenie pojazdów. Ponieważ A zapewnił usługi związane z uzbrojeniem pojazdów, nie sprzedawał pojazdów. Pojęcie "sprzedaż", które odnosi się do transakcji pomiędzy importerem I a firmą A, będzie rozumiane w najszerszym sensie jako sprzedaż towarów, zgodnie z punktem (b) Opinii 1.1. I tak, w tym przypadku, nie biorąc pod uwagę kosztów transportu i związanych z tym opłat, wartość transakcyjna pojazdów opancerzonych będzie wynosiła 60.542.000 j.m..

STUDIUM PRZYPADKU 5.2.

ZASTOSOWANIE ARTYKUŁU 8.1 (b)

Fakty dotyczące transakcji

1. Firma I, zarejestrowana w kraju importu Y, zamawia trzy identyczne samochody wyścigowe w fabryce samochodów M w kraju eksportu X. Samochody te muszą być wyprodukowane zgodnie ze szczegółowymi wymogami technicznymi nałożonymi przez firmę I. Wymogi brzmią następująco:

a) gaźniki przeznaczone do tych samochodów wyprodukowane zostaną przez firmę A w kraju Q i dostarczone bezpłatnie przez firmę I dla producenta M. Cena jednostkowa gaźnika wynosi 10.000 j.m.

b) próby silników samochodowych zostaną przeprowadzone w fabryce producenta M, przy wykorzystaniu elektronicznych urządzeń testujących, produkowanych przez firmę B w kraju P; urządzenia te zostaną wynajęte przez firmę I od firmy B, zostaną dostarczone bezpłatnie do producenta M przez firmę I. Urządzenia zostaną włączone do linii produkcyjnej producenta M. Silniki, które przejdą procedurę testującą zostaną zamontowane w samochodach; urządzenia testujące odrzucą wadliwe silniki. Opłata za wynajęcie urządzeń dostarczonych i zamontowanych w fabryce producenta M wynosi 60.000 j.m.;

c) Zostaną przeprowadzone jazdy próbne na torze wyścigowym w celu sprawdzenia, czy samochody zostały wyprodukowane przez producenta M zgodnie ze wskazówkami technicznymi; zużyte zostanie 5.000 litrów specjalnego paliwa wyprodukowanego przez firmę C w kraju Q. Zostanie ono dostarczone przez firmę I dla producenta M po specjalnej cenie równej 40% ceny z faktury wystawionej przez firmę C dla firmy I, to znaczy 10 j.m. za litr;

d) karoseria samochodów zostanie skonstruowana przez producenta M zgodnie z planami i rysunkami przygotowanymi przez firmę D w kraju R; zostaną one dostarczone M bezpłatnie; koszt jaki poniosła firma I to 12.000 j.m.;

e) skrzynia biegów dla samochodów zostanie wyprodukowana przez producenta M zgodnie z planami i rysunkami przygotowanymi przez biuro projektów technicznych firmy I w kraju importu Y i dostarczone bezpłatnie do producenta M. Koszt przygotowania powyższych rysunków i planów wyniósł 8.000 j.m.

2. W trakcie importu trzech samochodów firma I przedstawiła administracji celnej kraju importu Y deklarację wartości opartą na wartości transakcyjnej, wraz z całą dokumentacją handlową i księgową dotyczącą samochodów produkowanych przez producenta M, a także umów dotyczących dostawy surowców i innych towarów oraz usług.

Ustalanie wartości celnej

3. Zadeklarowana wartość oparta została na cenie z faktury producenta M za trzy samochody, 900.000 j.m., do której dodane zostały następujące kwoty (pomijając w tym przypadku koszty transportu i opłat związanych z dostarczonym towarem i usługami):

a) 30.000 j.m. zapłacone firmie A przez firmę I w związku z gaźnikami, jako częściami zamontowanymi w importowanych samochodach; zgodnie z Artykułem 8.1(b)(i);

b) 60.000 j.m. zapłacone firmie B przez firmę I za dostarczenie producentowi M elektronicznych urządzeń sterujących, jako narzędzia, matryce, formy i podobne przedmioty wykorzystywane w procesie produkcji towarów importowanych, zgodnie z Artykułem 8.1(b)(ii);

c) 30.000 j.m. odpowiadające 60% ceny z faktury firmy C dla firmy I za paliwo dostarczone producentowi M do wykorzystania w trakcie jazd próbnych, jako surowiec zużyty w procesie produkcyjnym importowanych samochodów; należy rozumieć, że 40% ceny z faktury zostało ujęte w cenie faktury zgodnie z Artykułem 8.1(b)(iii);

d) 12.000 j.m. zapłacone firmie D przez firmę I za plany i rysunki karoserii samochodu, wykonane w kraju R, a niezbędne w procesie produkcyjnym importowanych samochodów zgodnie z Artykułem 8.1 (b)(iv).

4. Administracja celna zaakceptowała odliczenie od wartości transakcyjnej kwotę 8.000 j.m., jako koszt sporządzenia planów i rysunków skrzyni biegów samochodów, ponieważ zostały one wykonane w kraju importu przez biuro projektów technicznych firmy I; zgodnie z postanowieniami punktu 8.1(b)(iv).

5. Dla celów celnych, wartość trzech samochodów loco fabryka producenta M, wynosi 1.032.000 j.m., do której zostanie doliczony koszt transportu do kraju importu i związane z nim opłaty, jeśli jest to zgodne z przepisami prawnymi kraju importu.

STUDIUM PRZYPADKU 6.1.

SKŁADKI UBEZPIECZENIOWE ZA GWARANCJĘ

Fakty dotyczące transakcji

1. Sprzedający S, zarejestrowany w kraju eksportu X, jest eksporterem pojazdów samochodowych produkowanych przez M, także w kraju X. Sprzedający S sfinalizował kontrakt na sprzedaż z kupującym B z kraju importu Y. Zgodne z jednym z postanowień umowy sprzedaży, jest udzielenie dwuletniej gwarancji (części zamienne i naprawy) na samochody, które mają być zakupione przez kupującego B. Koszty za pierwszy rok gwarancji są ujęte w cenie samochodów opłaconej przez kupującego B.

2. Umowa sprzedaży mówi, że koszty związane z drugim rokiem gwarancji będą zapłacone sprzedającemu S przez kupującego B w formie oddzielnych płatności skalkulowanych jako określona kwota przypadająca na samochód. Płatność odnosząca się do poszczególnych wysyłek samochodów zostanie zafakturowana do następnej wysyłki. Kwota do zapłacenia jest ostateczna, niezależnie od faktu czy w drugim roku gwarancji będą występowały jakiekolwiek roszczenia i rekompensaty.

3. Sprzedający S negocjuje z towarzystwem ubezpieczeniowym N, usytuowanym w kraju T, umowę dotyczącą ubezpieczenia na drugi rok gwarancji. Zgodnie z umową towarzystwo ubezpieczeniowe w pełni zrekompensuje kupującemu B wszelkie straty związane z drugim rokiem gwarancji udzielonym na samochody. Sprzedający będzie opłacał składki w towarzystwie ubezpieczeniowym.

4. Roszczenia i rekompensaty w trakcie pierwszego roku gwarancji zostaną uzgodnione bezpośrednio pomiędzy producentem a kupującym, a w trakcie drugiego roku, pomiędzy towarzystwem ubezpieczeniowym a kupującym.

5. Należy podkreślić, że cena faktycznie zapłacona lub należna zdefiniowana została w Uwadze interpretacyjnej do Artykułu 1, jako całkowita płatność dokonana lub należna do zapłacenia przez kupującego dla lub na rzecz sprzedającego. Definicja ta dalej zostaje rozszerzona w Artykule 8 Protokołu, który mówi, że cena faktycznie zapłacona lub należna obejmuje wszystkie płatności dokonane lub mające być dokonane jako warunek sprzedaży towarów kupującemu albo płatności dokonane lub mające być dokonane przez kupującego osobie trzeciej celem spełnienia zobowiązań sprzedającego.

6. W takim przypadku, koszt pierwszego roku gwarancji stanowi część ceny faktycznie zapłaconej lub należnej. Koszt drugiego roku gwarancji, mimo że płacony oddzielnie, stanowi także część ceny faktycznie zapłaconej lub należnej do zapłacenia przez kupującego dla sprzedającego za importowane samochody.

STUDIUM PRZYPADKU 7.1.

ZASTOSOWANIE CENY FAKTYCZNIE ZAPŁACONEJ LUB NALEŻNEJ

Fakty dotyczące transakcji

1. Importer nabywa urządzenie w cenie 10.000 j.m.

2. Urządzenie, które jest wysoce specjalistycznym urządzeniem o zaawansowanej technologii, wymaga bardzo specjalistycznej metody obsługi. Sprzedający przygotował kurs instruktażu dla kupującego, dotyczący metody obsługi urządzenia. Kurs ma zostać przeprowadzony przed dokonaniem importu urządzenia u sprzedającego w kraju eksportu. Opłata za kurs wynosi 500 j.m.

3. Przed odprawą celną urządzenia, importer/kupujący przedstawia fakturę zawierającą cenę urządzenia.

4. Importer, nie będąc pewnym czy kwota opłaty za kurs powinna czy też nie być uwzględniona w deklaracji celnej, informuje administrację celną o oddzielnej opłacie za kurs instruktażowy.

Sytuacja 1

5. Zgodnie z umową sprzedaży, kupujący decyduje o tym czy potrzebne jest mu przeprowadzenie kursu instruktażowego w celu prawidłowej obsługi urządzenia. Opłata za kurs należna jest tylko jeśli kupujący uczęszczał na taki kurs. W trakcie dokonywania odprawy celnej kupujący poinformował, że uczęszczał na kurs. Ponadto, cena urządzenia może zostać skorygowana na 10.000 j.m.

6. Uwagi interpretacyjne do Artykułu 1 Porozumienia jasno określają, że ceną faktycznie zapłaconą lub należną za importowany towar jest całkowita płatność dokonana lub mająca być dokonana, bezpośrednio lub pośrednio, przez kupującego dla lub na rzecz sprzedającego. Cena ta obejmuje wszystkie płatności faktycznie dokonane lub należne do zapłacenia przez kupującego dla sprzedającego, poniesione jako warunek sprzedaży towarów importowanych.

7. Jeżeli istnieje możliwość zakupu urządzenia bez opłacenia kursu, opłata za kurs nie jest warunkiem sprzedaży. Ponieważ opłata za kurs została zafakturowana osobno wskazuje na fakt, że kupujący uczęszczał na kurs. W takim przypadku, opłata za kurs nie stanowi opłaty za importowany towar, gdyż nie jest warunkiem sprzedaży urządzenia. Umowa sprzedaży łączy dwa elementy, dostarczenie towarów i zapewnienie kursu. Jeśli urządzenie może być zakupione bez wnoszenia opłaty za kurs, w takim razie oba elementy muszą być traktowane oddzielnie.

8. Zgodnie z postanowieniami wymienionymi w w/w punkcie 6j, opłata za kurs nie stanowi części wartości celnej, ponieważ nie jest to warunek sprzedaży.

Sytuacja 2

9. Opłata za kurs jest koniecznym wymogiem ustalonym w umowie sprzedaży, i musi być dokonana nawet jeśli kupujący nie uczęszcza na powyższy kurs.

Ustalenie wartości celnej

10. Opłata za kurs jest warunkiem sprzedaży; musi być poniesiona nawet jeśli kupujący nie uczęszczał na powyższy kurs, a urządzenie nie może zostać zakupione bez opłacenia kursu. W takim przypadku całkowita płatność, zawierająca cenę kursu, zgodnie z postanowieniami omówionymi w w/w punkcie 6, jest realizowana za importowany towar, ponieważ jest to warunkiem sprzedaży. Przyjmuje się, jak powyżej, nawet jeśli koszt kursu występuje na osobnym rachunku.

Sytuacja 3

11. Umowa sprzedaży zobowiązuje kupującego do uczęszczania na kurs i opłacenia kursu.

Ustalenie wartości celnej

12. Opłata za kurs stanowi część wartości celnej towaru z takich samych powodów, jak w sytuacji 2.

STUDIUM 1.1.

POSTĘPOWANIE WOBEC UŻYWANYCH POJAZDÓW SAMOCHODOWYCH

1. Postępowanie w kwestii ustalenia wartości używanych pojazdów samochodowych zgodnie z postanowieniami Porozumienia samo w sobie nie stwarza żadnych szczególnych problemów podstawowych, powoduje jednak pewne kłopoty praktyczne. Uznano więc za celowe, z punktu widzenia administracji celnej, by problemom tym poświęcić niniejsze studium, proponujące kilka możliwych rozwiązań.

2. Studium opracowane zostało w sposób, pozwalający na objęcie szerokiego wachlarza pojazdów uznanych za używane w momencie dokonywania importu, niezależnie od tego czy zostały zakupione jako nowe czy używane, przy czym nie dotyczy ograniczonej grupy pojazdów specjalnego zastosowania oraz egzemplarzy o wartości historycznej lub kolekcjonerskiej.

3. Kryteria decydujące o tym, czy uznać pojazd za używany, stanowią osobny temat. Temat ten należy pozostawić do uznania każdej administracji celnej, gdyż występowanie skrajnie różnych sytuacji nie sprzyja ujednoliceniu praktyki w tym zakresie. Na poparcie tej tezy można tu przytoczyć następujące przykłady problemów, jakie się pojawiają:

a) Przy imporcie dokonywanym przez handlowca wskaźnik kilometrów importowanego samochodu wskazuje 250 km, co stanowi odległość przejechaną od fabryki do portu załadunku w kraju eksportu.

b) Przy imporcie o charakterze prywatnym importowany samochód, zakupiony w stanie nowym i zarejestrowany przez kupującego za granicą kilka tygodni wcześniej, zrobił przebieg 1.560 km między miejscem zakupu za granicą a miejscem wprowadzenia do kraju importu.

4. Punkt widzenia przedstawiony w punkcie 3 dotyczy także kwestii, czy importowane pojazdy używane powinny być uznane za używane w okresie następującym po ostatniej sprzedaży. W zależności od stanowiska zajętego w tym zakresie wspomniane pojazdy będą zaklasyfikowane do kategorii I lub II poniżej.

5. Należy rozpatrywać dwie kategorie sytuacji jeśli chodzi o wycenę importowanych samochodów używanych. Kategorie, które omówione zostaną dalej w tej samej kolejności, są następujące:

I. Pojazd importowany jest po zakupie, przy czym w międzyczasie nie był używany.

II. Pojazd jest importowany po tym, jak był używany w okresie następującym po zakupie.

I. Pojazd importowany jest po zakupie, przy czym w międzyczasie nie był używany.

6. Jako że import następuje bezpośrednio po sprzedaży cena faktycznie zapłacona lub należna zgodnie z transakcją powinna stanowić podstawę ustalenia wartości transakcyjnej za każdym razem, kiedy spełnione są zalecenia i warunki Artykułu 1 Porozumienia.

7. W przypadku, kiedy postanowienia Artykułu 1 nie mają zastosowania, wycena powinna opierać się na jednej z pozostałych metod Porozumienia w kolejności przez nie przewidzianej; w tym względzie należy odnieść się do punktów 10-23 poniżej.

II. Pojazd jest importowany po tym, jak był używany w okresie następującym po zakupie.

Artykuł 1.

8. Pierwszą kwestią, którą należy ustalić i która przesłania wszelkie inne rozważania na temat możliwości zastosowania postanowień Artykułu 1, jest to czy pojazdy uważane przez służby celne za używane po sprzedaży mogą jeszcze, do celów wyceny, być uznane za te same pojazdy co opisane w ostatniej umowie sprzedaży, której były przedmiotem.

9. Jeżeli tak nie jest, nie będzie też ceny faktycznie zapłaconej lub należnej za pojazdy w stanie, w jakim się znajdują w momencie wyceny: postanowienia Artykułu 1 nie mają wówczas zastosowania i wartość należy ustalić zgodnie z pierwszym Artykułem możliwym do zastosowania w kolejności przewidzianej przez Porozumienie.

Artykuły 2 i 3

10. Zastosowanie metod wyceny przewidzianych w Artykule 2 i 3 zakłada istnienie towarów identycznych lub podobnych do towarów wycenianych, eksportowanych w tym samym lub zbliżonym czasie co towary, dla których ustalana jest wartość, a ponadto wycenionych zgodnie z Artykułem 1 Porozumienia.

11. Spełnienie tych warunków w konkretnym przypadku używanych pojazdów samochodowych importowanych przez osoby fizyczne wydaje się problematyczne; Artykuły 2 i 3 mogłyby tym niemniej znaleźć niekiedy zastosowanie, w szczególności w przypadku importu handlowego.

Artykuł 5

12. W przypadku, gdy Artykuły 2 i 3 nie mają zastosowania, jeśli importowane pojazdy używane albo importowane pojazdy używane identyczne lub podobne, są sprzedawane w kraju importu w stanie, w jakim były importowane, postanowienia Artykułu 5 ustęp 1 powinny być stosowane za każdym razem, kiedy wymagania tego Artykułu mogą być spełnione.

13. W przypadku, kiedy Artykuł 5 ustęp 1 nie jest możliwy do zastosowania, lecz używane pojazdy są sprzedawane w kraju importu po przetworzeniu (na przykład naprawie, remoncie, wyposażeniu w akcesoria), należy na żądanie importera rozważyć wycenę zgodnie z postanowieniami ustępu 2 tego Artykułu, przy czym konieczne jest uwzględnienie odliczeń, by uwzględnić wartość dodaną przez przetworzenie lub ulepszenie pojazdu.

14. Należy jednak przewidywać, że sytuacje których dotyczą punkty 12 i 13 występować będą w zasadzie tylko w przypadkach importu do celów handlowych.

Artykuł 6

15. Ponieważ używane pojazdy samochodowe nie są oczywiście produkowane jako takie, postanowienia Artykułu 6, oparte na koszcie produkcji importowanych towarów, nie mogą być brane pod uwagę.

Artykuł 7

16. Z powyższego wynika, że w wielu przypadkach wartość celna pojazdów samochodowych używanych powinna być ustalana według postanowień Artykułu 7 Porozumienia.

17. Przy ustalaniu wartości według tej metody, będącej "metodą ostatnią szansy", należy pamiętać o kilku naczelnych zasadach leżących u podstaw Porozumienia, a w szczególności:

- wartość powinna być ustalana, dla celów Artykułu 7 w rozsądny sposób zgodny z zasadami i ogólnymi postanowieniami Porozumienia i Artykułu VII GATT, na podstawie danych dostępnych w kraju importu;

- niektóre metody wyceny są całkowicie wykluczone w myśl ustępu 2 Artykułu 7;

- zalecanymi metodami wyceny są metody określone w Artykułach od 1 do 6 włącznie, stosowane z rozsądną elastycznością i oparte w możliwie największym stopniu na wcześniej ustalonych wartościach celnych;

- Porozumienie zaleca zasadę konsultacji pomiędzy administracją celną a importerem w celu ustalenia podstawy wyceny.

18. Choć nie jest możliwe ustalenie standardowej metody wyceny używanych pojazdów samochodowych, niemniej opierając się na powyższych zasadach i pamiętając, że wartość ustalona zgodnie z Artykułem 7 musi nadawać się do obrony przed sądem, dysponujemy wieloma możliwościami, z których niektóre zostały wymienione w punktach poniżej. Wybór metody, zgodny z zasadami i ogólnymi postanowieniami Porozumienia oraz z Artykułem VII Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu 1994, w ostatecznym rozrachunku należy do decyzji każdej administracji celnej, by dać jej możliwość uwzględnienia szczególnych okoliczności występujących w danym kraju.

19. Wartość celna mogłaby na przykład być oparta na cenie faktycznie zapłaconej lub należnej za pojazd. W takim przypadku towary należy wycenić biorąc pod uwagę stan, w jakim się znajdują w momencie wyceny. Cenę tę należy następnie dostosować biorąc pod uwagę amortyzację (ze względu na wiek lub stopień zużycia) od czasu zakupu. Poniższe tablice ilustrują metody, które można stosować dla wyrównania amortyzacji. Aby uniknąć wszelkich arbitralnych decyzji jest oczywiste, że wyrównania te muszą być stosowane ostrożnie i biorąc pod uwagę okoliczności charakteryzujące każdy przypadek; co się tyczy w szczególności wyrównania opartego na stopniu zużycia, trzeba przypomnieć, że wskaźnik kilometrów nie zawsze daje miarodajną informację w tym zakresie.

Okres, jaki upłynął Kwota, odejmowana

od daty zakupu od ceny zapłaconej

------------------------------ -------------------------

mniej niż 6 miesięcy a procent

6 do 12 miesięcy b procent

12 do 24 miesięcy c procent

itd. itd.

lub

Stopień zużycia Kwota odejmowana

od daty zakupu od ceny zapłaconej

------------------------------- -------------------------

mniej niż 5.000 kilometrów x procent

5.001 do 15.000 kilometrów y procent

15.001 do 30.000 kilometrów z procent

itd. itd.

Należy zwrócić uwagę, że wszelkie ulepszenia i akcesoria, dokonane i zainstalowane po zakupie pojazdu stanowią podstawę do podwyższenia wartości.

20. W przypadku, kiedy brak jest ceny faktycznie zapłaconej lub należnej, wartość może zostać ustalona po konsultacji z importerem na podstawie wartości transakcyjnej wcześniej przyjętej dla importowanych nowych pojazdów tej samej marki i modelu. Wartość ta może następnie zostać dostosowana uwzględniając w momencie wyceny z jednej strony amortyzację pojazdu, wiek, zużycie i przestarzałość w stosunku do nowych modeli, z drugiej zaś dodatkowe akcesoria nie należące do wyposażenia pojazdu odniesienia. Może okazać się konieczna inna korekta, uwzględniająca ewentualne różnice w zakresie poziomu i ilości pomiędzy transakcjami stanowiącymi przedmiot porównania.

21. W przypadku braku importu nowych pojazdów tej samej marki i modelu metoda opisana w poprzednim punkcie może zostać zastosowana opierając się na wartościach transakcyjnych już przyjętych dla nowych pojazdów podobnych.

22. Metoda rozpatrywana w punkcie 19 może również być zastosowana na bazie ceny katalogowej na rynku kraju importu importowanego nowego pojazdu tej samej marki i modelu. W tych sytuacjach, kiedy postanowienia Artykułu 5 stosowane są z rozsądną elastycznością, dodatkowa korekta może ewentualnie być zastosowana z powodu elementów wspomnianych w Artykule 5.1. a) i) do iv).

23. Można oprzeć się na katalogach lub wyspecjalizowanych czasopismach podających bieżące ceny na rynku kraju importu dla używanych pojazdów samochodowych, jeśli takie istnieją. W takim przypadku należy uwzględnić stan pojazdu i wszystkie elementy wpływające na jego wartość (na przykład, nadzywczajne zużycie, naprawy, remonty, akcesoria) w porównaniu z wartością typowego pojazdu służącego za punkt odniesienia. Nie należy też zapominać, że orientacyjne ceny katalogowe mogą obejmować opłaty i podatki importowe. Zgodnie z postanowieniami Artykułu 7, ustęp 2 a), metoda ta nie może jednak być stosowana wobec pojazdów wyprodukowanych w kraju importu (zakładając, że te ostatnie obciążone są opłatami w momencie ewentualnego reimportu). W takim przypadku można ewentualnie odnieść się do pojazdów identycznych lub podobnych produkowanych w innych krajach, elastycznie interpretując określenia "identyczne" i "podobne".

24. Należy zwrócić uwagę, że jedną z podstawowych trudności jakie mogą pojawić się w przypadkach omawianych w niniejszym studium jest trudność praktyczna, dotycząca problemu zbierania danych o faktach niezbędnych przy ustalaniu wartości transakcyjnej, ponieważ zakupom czynionym przez osoby fizyczne nie zawsze towarzyszy wystawienie faktury handlowej, a często poprzestaje się na wystawieniu zwykłego pokwitowania, pisemnej notatki lub wręcz na porozumieniu ustnym. W takich przypadkach administracja celna musi sprawdzić prawdziwość zgłoszonej ceny zakupu. Ta ostatnia sprawa należy zresztą do szerszego problemu z zakresu handlu towarami używanymi, który stwarza więcej możliwości oszustw, w szczególności poprzez wystawianie fałszywych faktur; problem ten należy przede wszystkim do dziedziny zwalczania przestępstw i podlega odpowiednim przepisom krajowym.

25. Zgodnie z krajowym ustawodawstwem każdej ze Stron, elementy wspomniane w Artykule 8.2 Porozumienia powinny albo zostać wliczone do wartości celnej używanych pojazdów samochodowych, albo też być z niej wyłączone. Jeżeli transport nie odbywa się na zasadach handlowych, lub jeśli elementy do dodania lub odjęcia nie mogą zostać ustalone przy pomocy dokumentów przewozowych, konieczne korekty będą musiały być oparte na rzeczywistych kosztach poniesionych przy transporcie importowanych towarów; w tym względzie należy przypomnieć, że koszty te muszą być oparte na obiektywnych i wyważonych danych (patrz Artykuł 8, ustęp 3).

STUDIUM 2.1.

POSTĘPOWANIE WOBEC TOWARÓW WYNAJĘTYCH LUB WYDZIERŻAWIONYCH

1. Wartość transakcyjna, która jest pierwszą metodą wyceny przewidzianą przez Porozumienie, opiera się na cenie faktycznie zapłaconej lub należnej za towary sprzedane na eksport do kraju importu.

2. Opinia 1.1. dotycząca "pojęcia sprzedaży w rozumieniu Porozumienia" wskazuje, że z samej swojej natury transakcje dotyczące towarów importowanych w ramach umowy najmu lub dzierżawy, nawet jeżeli zawierają one klauzule o opcji zakupu wynajmowanych towarów, nie stanowią sprzedaży. W związku z tym, że w tej sytuacji nie można zastosować metody wartości transakcyjnej, należy obliczyć wartość celną odwołując się do innych metod, w kolejności przewidzianej przez Porozumienie.

3. Jeżeli towary identyczne lub podobne do towarów wynajętych lub wydzierżawionych, są sprzedawane na eksport do kraju importu, wartość celna może zostać ustalona na podstawie Artykułów 2 i 3.

4. Jednakże, jeżeli te dwa Artykuły nie mogą zostać zastosowane, należy posłużyć się Artykułem 5. Ponieważ z samej swej natury towary podlegające najmowi lub dzierżawie nie będą sprzedane w kraju importu, Artykuł 5 można zastosować jedynie, jeśli identyczne lub podobne towary importowane są sprzedawane w kraju importu. W przeciwnym wypadku trzeba starać się ustalić wartość celną zgodnie z Artykułem 6.

5. Jeżeli wszystkie te próby ustalenia wartości celnej zgodnie z Artykułami 2 do 6 nie powiodły się, należy zastosować Artykuł 7, pozwalający na różnorodne podejścia.

6. W przypadku kiedy towary wyceniane są w myśl Artykułu 7, należy w pierwszym rzędzie stosować z rozsądną elastycznością metody przewidziane w Artykułach 1 do 6 włącznie. Należy tu zwrócić uwagę na instrumenty Komitetu Technicznego odnoszące się do stosowania Artykułu 7 (Opinie 12.1., 12.2. i 12.3) oraz na dokumenty dotyczące praktycznego stosowania Artykułu 7.

7. Jeżeli, zgodnie z Artykułem 7, wartości celnej nie można ustalić przez elastyczne zastosowanie Artykułów 1 do 6, może ona być ustalona przy użyciu innych rozsądnych środków, pod warunkiem, by nie były one wykluczone przez Artykuł 7.2. i by były zgodne z zasadami i ogólnymi postanowieniami Porozumienia i Artykułu VII GATT.

8. Wycena może się więc opierać na obowiązujących cenach aktualnych (dla towarów nowych bądź używanych) w eksporcie do kraju importu. W przypadku towarów, które były używane, wycena może bazować na obowiązujących cenach bieżących towarów nowych, jeżeli brak takich cen dla towarów używanych. Jednakże, ponieważ towary powinny być wyceniane biorąc pod uwagę ich stan w momencie importu, aktualne ceny towarów nowych powinny ulec wyrównaniu by uwzględnić amortyzację i przestarzałość towarów podlegających wycenie.

9. Innym rozwiązaniem byłoby zapytanie o zdanie eksperta za zgodą służb celnych i importera. Tak określona wartość powinna odpowiadać postanowieniom Artykułu 7 Porozumienia.

10. W pewnych przypadkach umowy najmu przewidują opcję zakupu. Opcja taka może przysługiwać na początku, w czasie trwania i na koniec trwania umowy. W pierwszym przypadku wartość powinna być oparta na cenie opcji. W dwu pozostałych przypadkach, podstawę do określenia wartości celnej mogą stanowić koszty najmu wskazane w umowie najmu, powiększone o wymaganą dodatkową sumę.

11. W przypadku, gdy nie występuje opcja zakupu, wycena zgodnie z Artykułem 7 może także być przeprowadzona na bazie kosztu najmu zapłaconego lub do zapłacenia za importowane towary. W tym celu podstawę obliczenia może stanowić całkowita kwota kosztów najmu przewidzianych do zapłacenia przez okres użytkowania towarów. Konieczna jest pewna ostrożność w pewnych przypadkach, kiedy koszty najmu mogą być ustalone w wysokości zawyżonej tak, by okres amortyzacji towarów był krótszy od czasu ich użytkowania.

12. Określenie czasu użytkowania towarów może niekiedy nastręczać problemy natury praktycznej, w szczególności w dziedzinach, gdzie ewolucja techniki następuje szybko. Czas użytkowania towarów identycznych lub podobnych stwierdzony w przeszłości może oczywiście być tu przydatny, lecz najczęściej rozwiązanie znaleźć będzie można prawdopodobnie zwracając się do wyspecjalizowanych przedsiębiorstw współpracujących z importerem. Należy tu ponadto zauważyć, że konieczne jest rozróżnienie czasu użytkowania towarów nowych i używanych, posługując się na przykład pojęciami "całkowitego czasu użytkowania" dla towarów nowych oraz "resztkowego czasu użytkowania" dla towarów używanych.

13. W momencie kiedy całość kosztów najmu została ustalona może się okazać konieczne poczynienie pewnych wyrównań przy ustalaniu wartości celnej. Może tu chodzić o podwyżki lub obniżki, w zależności od klauzul umowy i od odpowiednich zasad, na których opiera się Porozumienie. Jeżeli chodzi o ewentualne podwyżki, należy brać pod uwagę elementy podlegające opodatkowaniu które nie zostały wliczone w koszty najmu. Pewne wskazania mogą tu pochodzić z elementów wymienionych w Artykule 8. Jeżeli chodzi o obniżki, należy odjąć wszystkie elementy, które nie są częścią wartości celnej.

14. Sposób ustalania wartości celnej w oparciu o koszty najmu do zapłacenia ilustruje niżej podany przykład (Dla celów tego przykładu nie uwzględniono elementów wymienionych w Artykule 8).

Rozwiązanie takie może zostać przyjęte niezależnie od czasu trwania umowy. W przypadku reeksportu towarów przed końcem prawdopodobnego czasu użytkowania możliwy byłby zwrot opłat celnych i podatków, o ile przewiduje to obowiązujące w danym kraju ustawodawstwo.

Fakty dotyczące transakcji.

15. Ze względu na rozszerzenie działalności przedsiębiorstwo A w kraju X postanawia wynająć nową maszynę w firmie wynajmującej B w kraju Y na minimalny okres 36 miesięcy z możliwością przedłużenia.

Zgodnie z postanowieniami umowy koszty instalacji i konserwacji ponoszone w kraju importu przez importera wynoszą 20.000 j.m. rocznie przez dwa pierwsze lata funkcjonowania oraz 30.000 j.m. rocznie przez następne lata, i sumy te należy wypłacać firmie wynajmującej. Maszyna wynajmowana jest za 50.000 j.m. miesięcznie, przy czym suma ta zawiera powyższe koszty oraz oprocentowanie 10 %.

16. Ze względu na specyficzny charakter maszyny żadna z metod wyceny (Artykuły 1 do 6) nie nadaje się do zastosowania, nawet przy założeniu rozsądnej elastyczności. W wyniku konsultacji, pomiędzy służbami celnymi a importerem, postanawia się oprzeć wartość celną na całkowitej kwocie kosztów najmu do zapłacenia przez cały okres użytkowania maszyny. Ustalono w związku z tym, że maszyna może być użytkowana przez pięć lat.

17. Całkowita kwota kosztów najmu do zapłacenia w ciągu pięciu lat, byłaby więc przyjęta jako podstawa wyceny. Następnie należy odjąć od tej sumy koszty instalacji i konserwacji oraz oprocentowanie.

18. Poniższe symbole podane są dla ułatwienia obliczeń:

R = całkowity koszt najmu w ciągu całkowitego okresu użytkowania towarów

M = koszty instalacji i konserwacji

I = oprocentowanie*

WARTOŚĆ CELNA = R - ( M + I)

______

* Oprocentowanie, jakie należy odjąć, powinno być ustalone stosując wzór używany przy obliczaniu procentu składanego.

1 Załącznik zmieniony przez pkt 1 obwieszczenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 5 kwietnia 2000 r. o sprostowaniu błędów (Dz.U.00.27.345).

Zmiany w prawie

Tabletki "dzień po" bez recepty nie będzie. Jest weto prezydenta

Dostępność bez recepty jednego z hormonalnych środków antykoncepcyjnych (octan uliprystalu) - takie rozwiązanie zakładała zawetowana w piątek przez prezydenta Andrzeja Dudę nowelizacja prawa farmaceutycznego. Wiek, od którego tzw. tabletka "dzień po" byłaby dostępna bez recepty miał być określony w rozporządzeniu. Ministerstwo Zdrowia stało na stanowisku, że powinno to być 15 lat. Wątpliwości w tej kwestii miała Kancelaria Prezydenta.

Katarzyna Nocuń 29.03.2024
Małżonkowie zapłacą za 2023 rok niższy ryczałt od najmu

Najem prywatny za 2023 rok rozlicza się według nowych zasad. Jedyną formą opodatkowania jest ryczałt od przychodów ewidencjonowanych, według stawek 8,5 i 12,5 proc. Z kolei małżonkowie wynajmujący wspólną nieruchomość zapłacą stawkę 12,5 proc. dopiero po przekroczeniu progu 200 tys. zł, zamiast 100 tys. zł. Taka zmiana weszła w życie w połowie 2023 r., ale ma zastosowanie do przychodów uzyskanych za cały 2023 r.

Monika Pogroszewska 27.03.2024
Ratownik medyczny wykona USG i zrobi test na COVID

Mimo krytycznych uwag Naczelnej Rady Lekarskiej, Ministerstwo Zdrowia zmieniło rozporządzenie regulujące uprawnienia ratowników medycznych. Już wkrótce, po ukończeniu odpowiedniego kursu będą mogli wykonywać USG, przywrócono im też możliwość wykonywania testów na obecność wirusów, którą mieli w pandemii, a do listy leków, które mogą zaordynować, dodano trzy nowe preparaty. Większość zmian wejdzie w życie pod koniec marca.

Agnieszka Matłacz 12.03.2024
Jak zgłosić zamiar głosowania korespondencyjnego w wyborach samorządowych

Nie wszyscy wyborcy będą mogli udać się osobiście 7 kwietnia, aby oddać głos w obwodowych komisjach wyborczych. Dla nich ustawodawca wprowadził instytucję głosowania korespondencyjnego jako jednej z tzw. alternatywnych procedur głosowania. Przypominamy zasady, terminy i procedurę tego udogodnienia dla wyborców z niepełnosprawnością, seniorów i osób w obowiązkowej kwarantannie.

Artur Pytel 09.03.2024
Data 30 kwietnia dla wnioskodawcy dodatku osłonowego może być pułapką

Choć ustawa o dodatku osłonowym wskazuje, że wnioski można składać do 30 kwietnia 2024 r., to dla wielu mieszkańców termin ten może okazać się pułapką. Datą złożenia wniosku jest bowiem data jego wpływu do organu. Rząd uznał jednak, że nie ma potrzeby doprecyzowania tej kwestii. A już podczas rozpoznawania poprzednich wniosków, właśnie z tego powodu wielu mieszkańców zostało pozbawionych świadczeń.

Robert Horbaczewski 21.02.2024
Standardy ochrony dzieci. Placówki medyczne mają pół roku

Lekarz czy pielęgniarka nie będą mogli się tłumaczyć, że nie wiedzieli komu zgłosić podejrzenie przemocy wobec dziecka. Placówki medyczne obowiązkowo muszą opracować standardy postępowania w takich sytuacjach. Przepisy, które je do tego obligują wchodzą właśnie w życie, choć dają jeszcze pół roku na przygotowania. Brak standardów będzie zagrożony grzywną. Kar nie przewidziano natomiast za ich nieprzestrzeganie.

Katarzyna Nocuń 14.02.2024