Czas pracy w zakładach pracy.

ROZPORZĄDZENIE
RADY MINISTRÓW
z dnia 23 grudnia 1988 r.
w sprawie czasu pracy w zakładach pracy. 1

Na podstawie art. 129 § 2, art. 133 § 3, art. 139 § 2, art. 141 § 4 i art. 150 oraz w związku z art. 131, 151 i 2951 Kodeksu pracy zarządza się, co następuje:
§  1.
1.
Czas pracy w zakładach pracy nie może przekraczać 8 godzin na dobę i średnio 42 godzin na tydzień, z uwzględnieniem w roku kalendarzowym 38 dodatkowych dni wolnych od pracy, z tym że dla państwowych zakładów pracy ustala się czas pracy w wymiarze 8 godzin na dobę i średnio 42 godziny na tydzień.
2.
W miesięcznym okresie czas pracy nie może przekroczyć liczby godzin wynikającej z pomnożenia 8 godzin przez liczbę kalendarzowych dni roboczych, z wyłączeniem dodatkowych dni wolnych od pracy przypadających w danym miesiącu w liczbie wynikającej z terminów, o których mowa w ust. 3
3.
Terminy dodatkowych dni wolnych od pracy na każdy rok kalendarzowy określa Minister Pracy i Polityki Socjalnej po porozumieniu z ogólnokrajową organizacją międzyzwiązkową.
4.
Na wniosek pracowników lub z własnej inicjatywy kierownik zakładu pracy, po uzgodnieniu z zakładową organizacją związków zawodowych, zwaną dalej "zakładową organizacją związkową", może wprowadzić dodatkowe dni wolne od pracy w innych terminach niż określone w myśl ust. 3, zachowując miesięczny czas pracy, o którym mowa w ust. 2.
§  2.
1.
Rozkłady czasu pracy pracowników:
1)
zakładów usługowych świadczących usługi dla ludności, zakładów gastronomicznych oraz placówek handlu detalicznego,
2)
zakładów służby zdrowia,
3)
jednostek Narodowego Banku Polskiego i pozostałych banków,
4)
przedsiębiorstw komunikacyjnych i transportowych,
5)
instytucji artystycznych,
6)
instytucji i placówek upowszechniania kultury,
7)
placówek turystyczno-rekreacyjnych oraz
8)
placówek państwowej jednostki organizacyjnej "Polska Poczta, Telegraf i Telefon",

zapewniające właściwą obsługę ludności w terminach dodatkowych dni wolnych od pracy, o których mowa w § 1 ust. 3, ustalają kierownicy zakładów pracy po uzgodnieniu z zakładową organizacją związkową.

2.
Rozkłady czasu pracy, o których mowa w ust. 1, powinny przewidywać udzielanie przysługujących pracownikom dodatkowych dni wolnych od pracy we wszystkie robocze dni tygodnia, w celu zachowania średniotygodniowej normy czasu pracy pracowników i odpowiedniej obsady stanowisk pracy w dniach pracy zakładu pracy.
3.
Organy założycielskie i właściwe jednostki organizacyjne nadrzędne nad zakładami pracy sprawują nadzór nad prawidłowym ustalaniem rozkładów czasu pracy, o których mowa w ust. 1.
4.
Uprawnienia wynikające z ust. 3 organy założycielskie i właściwe jednostki organizacyjne nadrzędne nad zakładami pracy realizują po porozumieniu z właściwymi ogólnopolskimi organizacjami związków zawodowych.
§  3.
1.
Dodatkowe dni wolne od pracy, przypadające w okresie urlopu wypoczynkowego, wlicza się do tego urlopu. Urlop wypoczynkowy nie może jednak rozpoczynać się ani kończyć w dniu dla pracownika dodatkowo wolnym od pracy.
2.
Pracownik, który na polecenie kierownika zakładu pracy pracował w dniu wyznaczonym dla niego jako dodatkowy dzień wolny od pracy, powinien w zamian otrzymać dzień wolny od pracy w innym, wyznaczonym z góry terminie. Przysługujące pracownikowi z tego tytułu dni wolne od pracy mogą być udzielone - na jego wniosek lub za jego zgodą - łącznie z urlopem wypoczynkowych albo w innych terminach uzgodnionych z pracownikiem.
3.
Pracownikowi, który w zamian za pracę w dniu wyznaczonym dla niego jako dodatkowy dzień wolny od pracy nie otrzymał dnia wolnego w innym wyznaczonym z góry terminie, przysługuje za każdą godzinę pracy w tym dniu, oprócz normalnego wynagrodzenia, dodatek w wysokości 100% wynagrodzenia wynikającego z jego osobistego zaszeregowania.
4.
Pracownikowi, który z powodu urlopu, choroby lub innych usprawiedliwionych przyczyn nie wykorzystał dnia wolnego od pracy, udzielonego w zamian za pracę wykonaną na polecenie kierownika zakładu pracy w dniu wyznaczonym dla niego jako dodatkowy dzień wolny od pracy, udziela się dnia wolnego od pracy w innym terminie albo - na jego wniosek - wypłaca wynagrodzenie w wysokości obliczonej w myśl ust. 3.
§  4.
1.
Kierownik zakładu pracy, na wniosek pracowników lub z własnej inicjatywy, po uzgodnieniu z zakładową organizacją związkową, może wprowadzić tygodniowy czas pracy przedłużony do 48 godzin, przez zarządzenie pracy we wszystkie robocze dni tygodnia, udzielając przypadających w tym okresie dodatkowych dni wolnych od pracy w innych niż ustalone w myśl § 1 ust. 3 terminach, w celu zachowania średnio 42-godzinnego tygodnia pracy w przyjętym okresie rozliczeniowym, nie dłuższym niż 24 tygodnie.
2.
Na wniosek pracownika lub za jego zgodą dodatkowe dni wolne od pracy, o których mowa w ust. 1, mogą być udzielone poza okresem rozliczeniowym, pojedynczo lub łącznie, także łącznie z urlopem wypoczynkowym.
3.
Dodatkowych dni wolnych od pracy, o których mowa w ust. 1 i 2, przypadających w okresie urlopu wypoczynkowego, nie wlicza się do tego urlopu.
4.
Przepisu ust. 1 nie stosuje się do:
1)
pracowników młodocianych w wieku do 16 lat,
2)
kobiet w okresie ciąży oraz kobiet opiekujących się dziećmi w wieku do lat 4, chyba że wyrażą na to zgodę.
5.
Wprowadzenie pracy we wszystkie robocze dni tygodnia, o którym mowa w ust. 1, może nastąpić nie wcześniej niż po 7 dniach od powiadomienia o tym pracowników.
6.
W razie usprawiedliwionej nieobecności pracownika w pracy, uniemożliwiającej wykorzystanie dodatkowych dni wolnych od pracy w myśl przepisów ust. 1 i 2, stosuje się odpowiednio § 3 ust. 4.
§  5.
1.
Kierownik zakładu pracy, po uzgodnieniu z zakładową organizacją związkową, na wniosek pracowników lub z własnej inicjatywy, może wprowadzić rozkład czasu pracy przewidujący udzielanie dodatkowego dnia wolnego od pracy w każdym tygodniu. Taki rozkład czasu pracy może być wprowadzony na czas nie określony, jednak nie krótszy niż 4 tygodnie kalendarzowe.
2.
W rozkładzie czasu pracy, o którym mowa w ust. 1, czas pracy może być przedłużony do 9 godzin na dobę, tak aby w okresie, w którym dodatkowy dzień wolny od pracy jest udzielany w każdym tygodniu, czas pracy wynosił 42 godziny na tydzień.
3.
Praca wykonywana w granicach czasu pracy na dobę, o którym mowa w ust. 2, nie stanowi pracy w godzinach nadliczbowych.
4.
Przepisu ust. 1 nie stosuje się do:
1)
pracowników młodocianych,
2)
kobiet w okresie ciąży oraz kobiet opiekujących się dziećmi w wieku do lat 4, chyba że wyrażą na to zgodę,
3)
pracowników zatrudnionych na stanowiskach pracy, na których występują przekroczenia dopuszczalnych norm stężeń i natężeń czynników szkodliwych dla zdrowia.
§  6.
1.
Kierownik zakładu pracy, po uzgodnieniu z zakładową organizacją związkową, na wniosek pracowników lub z własnej inicjatywy, może wprowadzić taki rozkład czasu pracy, który przewiduje zmienne godziny rozpoczynania i kończenia pracy dla wszystkich lub niektórych pracowników, przy zachowaniu obowiązującego w zakładzie pracy dobowego i tygodniowego wymiaru czasu pracy.
2.
Dwuzmianowa organizacja pracy może być wprowadzona w zakładzie pracy, jeżeli czas pracy obejmuje liczbę godzin wynikającą co najmniej z półtorakrotnego obowiązującego w zakładzie pracy dobowego wymiaru czasu pracy. Trzyzmianowa organizacja pracy może być wprowadzona, jeżeli czas pracy w zakładzie pracy obejmuje liczbę godzin wynikającą co najmniej z dwukrotnego obowiązującego w zakładzie dobowego czasu pracy.
3.
Czas pracy zalicza się do danej zmiany, jeżeli godziny rozpoczynania pracy nie przekraczają połowy dobowego obowiązującego w zakładzie pracy wymiaru czasu pracy.
§  7.
Kierownicy zakładów pracy, po uzgodnieniu z zakładowymi organizacjami związkowymi, mogą stosować w zakresie wymiarów i rozkładów czasu pracy odpowiednio:
1)
przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 27 grudnia 1974 r. w sprawie praw i obowiązków pracowników kolejowych (Dz. U. Nr 51, poz. 327, z 1975 r. Nr 35, poz. 194, z 1981 r. Nr 9, poz. 42 i Nr 28, poz. 146, z 1983 r. Nr 33, poz. 157 i z 1991 r. Nr 47, poz. 204) - do pracowników wykonujących prace załadunkowe i wyładunkowe oraz obsługujących zakładowe bocznice kolejowe,
2)
przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 27 grudnia 1974 r. w sprawie stosowania równoważnych norm czasu pracy w komunikacji samochodowej i w transporcie samochodowym (Dz. U. Nr 51, poz. 332 i z 1990 r. Nr 57, poz. 338) - do pracowników zatrudnionych na stanowiskach pracy kierowców i pomocników kierowców pojazdów samochodowych transportu zakładowego.
§  8.
1.
Kierownicy zakładów pracy, po uzgodnieniu z zakładowymi organizacjami związkowymi, mogą przedłużyć czas pracy do 12 godzin w niektórych dniach tygodnia, z zachowaniem warunku równoważenia tego czasu pracy w granicach średnio 42-godzinnej tygodniowej normy czasu pracy w przyjętym okresie rozliczeniowym, na następujących stanowiskach pracy:
1)
przy obsłudze kotłów i urządzeń centralnego ogrzewania, w okresie nie przekraczającym sezonu grzewczego,
2)
przy obsłudze urządzeń ujęć i stacji uzdatniania wody,
3)
przy obsłudze oczyszczalni ścieków,
4)
przy pracach uzależnionych od pory roku lub warunków atmosferycznych,
5)
w służbach programowych i techniczno-realizacyjnych radia i telewizji.
2.
Równoważny czas pracy, o którym mowa w ust. 1, nie może być stosowany przy pracach wykonywanych w warunkach uznawanych za szczególnie uciążliwe lub szkodliwe dla zdrowia, w szczególności na stanowiskach pracy, na których występują przekroczenia dopuszczalnych norm stężeń i natężeń czynników szkodliwych dla zdrowia albo panuje niekorzystny mikroklimat oraz w odniesieniu do których istnieją przeciwwskazania Państwowej Inspekcji Sanitarnej lub przemysłowej służby zdrowia.
3.
Równoważny czas pracy, o którym mowa w ust. 1, wprowadza kierownik zakładu pracy, a w stosunku do stanowisk pracy wymienionych w ust. 1 pkt 1-3 po zasięgnięciu opinii zakładowego społecznego inspektora pracy oraz przemysłowej służby zdrowia.
4.
Okres rozliczeniowy czasu pracy pracowników zatrudnionych przy pracach, o których mowa w ust. 1, nie może przekraczać:
1)
okresu odpowiadającego sezonowi grzewczemu - na stanowiskach pracy wymienionych w ust. 1 pkt 1,
2)
okresu 1 miesiąca - na stanowiskach pracy wymienionych w ust. 1 pkt 2 i 3,
3)
24 tygodni - na stanowiskach pracy wymienionych w ust. 1 pkt 4,
4)
24 tygodni - na stanowiskach pracy występujących w służbach wymienionych w ust. 1 pkt 5.
§  9.
1.
Rozkłady czasu pracy w systemach równoważnych norm czasu pracy, wprowadzonych na podstawie art. 141 Kodeksu pracy, powinny przewidywać równoważenie do średniej tygodniowej normy przedłużonego ponad 8 do 12 godzin czasu pracy na dobę, także przez udzielenie dni wolnych od pracy w liczbie nie mniejszej w przyjętym okresie rozliczeniowym niż liczba dodatkowych dni wolnych od pracy, przypadających w tym okresie zgodnie z terminami ustalonymi w myśl § 1 ust. 3.
2.
Do liczby dni wolnych od pracy, o których mowa w ust. 1, nie wlicza się dni wolnych udzielonych w zamian za pracę w niedziele oraz określone w odrębnych przepisach święta będące dniami wolnymi od pracy.
3.
Przepisy ust. 1 i 2 nie mają zastosowania przy ustalaniu rozkładu czasu pracy w grupowej organizacji pracy (art. 2951 Kodeksu pracy).
§  10.
1.
W grupowej organizacji pracy czas pracy w normach równoważnych może być przedłużony do 12 godzin na dobę.
2.
Zadania określone w odrębnej umowie (art. 2951 § 3 Kodeksu pracy) powinny być ustalone tak, aby mogły być wykonane w normalnym czasie pracy wynikającym z 42-godzinnej tygodniowej normy czasu pracy.
3.
Jeżeli zadania, o których mowa w ust. 2, grupa (brygada, zespół) wykona przed terminem ustalonym w umowie, pracownikom grupy przysługuje czas wolny od pracy do końca okresu, na jaki umowa została zawarta.
4.
Pracownikowi grupy (brygady, zespołu), który w okresie korzystania z czasu wolnego od pracy, o którym mowa w ust. 3, zawrze nową umowę o wykonanie zadania (art. 2951 § 3 Kodeksu pracy), nie przysługuje wynagrodzenie za czas nie wykorzystany ani czas wolny w innym terminie.
5.
Jeżeli umowa o wykonanie zadania, o której mowa w ust. 2, zostaje zawarta na czas dłuższy niż 24 tygodnie, czas pracy pracowników grupy (brygady, zespołu) rozlicza się z upływem 24 tygodni. Czas wolny od pracy, przysługujący po rozliczeniu, o którym mowa, może być wykorzystany bezpośrednio po rozliczeniu czasu pracy lub po wykonaniu zadania. Przepis ust. 4 stosuje się odpowiednio.
§  11.
1.
Pracownikom zatrudnionym w równoważnych normach czasu pracy, o których mowa w § 9 ust. 1, za pracę w godzinach nadliczbowych oprócz normalnego wynagrodzenia przysługuje dodatek w wysokości określonej w art. 134 Kodeksu pracy.
2.
Łączna liczba godzin nadliczbowych opłacanych z dodatkiem 50% wynagrodzenia wynikającego z osobistego zaszeregowania pracownika w okresie rozliczeniowym nie może przekraczać liczby godzin wynikającej z pomnożenia liczby przepracowanych dni roboczych przez 2.
3.
Za pracę przekraczającą równocześnie dobową normę czasu pracy i normę czasu pracy ustaloną dla okresu rozliczeniowego przysługuje dodatek tylko z jednego tytułu.
4.
Pracownikowi, który za przepracowane niedziele i określone w odrębnych przepisach święta będące dniami wolnymi od pracy nie otrzymał w ciągu miesiąca w zamian dni wolnych od pracy, wypłaca się za każdą godzinę pracy w niedzielę lub święto dodatek w wysokości 100% wynagrodzenia wynikającego z osobistego zaszeregowania.
§  12.
1.
Pracownicy zatrudnieni w czterobrygadowej organizacji pracy otrzymują dzień wolny od pracy za każdy miesiąc zatrudnienia w tym systemie pracy, z zachowaniem prawa do wynagrodzenia za ten dzień, obliczonego według zasad jak za urlop wypoczynkowy.
2.
Pracownicy, o których mowa w ust, 1, otrzymują za każdą godzinę pracy wykonywanej w dniu wyznaczonym dla zakładu pracy jako dodatkowy dzień wolny od pracy, oprócz normalnego wynagrodzenia, dodatek w wysokości określonej w myśl § 3 ust. 3.
3. 2
Czas pracy w czterobrygadowej organizacji pracy w przyjętym okresie rozliczeniowym, którego długość jest wyznaczona wprowadzonym cyklem organizacyjnym, nie może przekraczać liczby godzin wynikającej z pomnożenia 7 godzin przez liczbę kalendarzowych dni roboczych. Do pracowników zatrudnionych w czterobrygadowej organizacji pracy nie ma zastosowania przepis § 1 ust. 2.
§  13.
1.
W razie usprawiedliwionej nieobecności pracownika w pracy, norma czasu pracy, ustalona do przepracowania w normalnym czasie pracy w okresie rozliczeniowym, ulega zmniejszeniu o liczbę godzin pracy, ustaloną w harmonogramie pracy do przepracowania w czasie przypadającym na okres usprawiedliwionej nieobecności.
2.
Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio do pracowników zatrudnionych w równoważnych normach czasu pracy, określonych w odrębnych przepisach, oraz w rozkładach czasu pracy, o których mowa w § 8.
§  14.
Praca wykonywana w granicach norm czasu pracy określonych w rozporządzeniu nie stanowi pracy w godzinach nadliczbowych.
§  15. 3
(skreślony).
§  16.
Sposób ustalania wysokości dodatkowego wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych oraz w dodatkowych dniach wolnych od pracy, o którym mowa w rozporządzeniu, nie narusza odrębnych unormowań wynikających z zakładowych systemów wynagradzania i układów zbiorowych pracy.
§  17.
Zarządzenie pracy w dodatkowych dniach wolnych od pracy lub dobrowolne podejmowanie pracy przez pracowników zakładów pracy w tych dniach - za zgodą kierownika zakładu pracy - może nastąpić po uzgodnieniu z zakładową organizacją związkową pod warunkiem:
1)
racjonalnego wykorzystania czasu pracy w poprzedzających dniach tygodnia,
2)
należytego organizacyjno-technicznego i materiałowo-kooperacyjnego przygotowania pracy przypadającej na dzień wolny od pracy.
§  18.
Wymiar i rozkład czasu pracy pracowników zatrudnionych w jednostkach organizacyjnych spółdzielczości niewidomych i inwalidów, pracowników zaliczonych do I lub II grupy inwalidów oraz pracowników zatrudnionych przy pracach szczególnie uciążliwych lub w warunkach szkodliwych dla zdrowia określają odrębne przepisy.
§  19. 4
Do pracowników objętych w dniu wejścia w życie rozporządzenia krótszym tygodniowym wymiarem czasu pracy niż wynikający z norm określonych w § 1 stosuje się dotychczasowy wymiar czasu pracy, do dnia objęcia tych pracowników przepisami prawa lub postanowieniami układów zbiorowych pracy ustalającymi ich normy czasu pracy.
§  20.
Rozporządzenie nie dotyczy:
1) 5
pracowników górnictwa w zakresie unormowanym przepisami rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1981 r. w sprawie szczególnych przywilejów dla pracowników górnictwa - Karta Górnika (Dz.U.z 1982 r. Nr 2, poz. 13),
2) 6
pracowników urzędów państwowych w zakresie unormowanym przepisami ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych (Dz.U. Nr 31, poz. 214, z 1984 r. Nr 35, poz. 187, z 1988 r. Nr 19, poz. 132, z 1989 r. Nr 4, poz. 24, Nr 34, poz.178 i 182, z 1990 r. Nr 20, poz. 121, z 1991 r. Nr 55, poz. 234, Nr 88, poz. 400 i Nr 95, poz. 425 oraz z 1992 r. Nr 54, poz.254 i Nr 90, poz. 451,
3) 7
pracowników Narodowego Banku Polskiego w zakresie unormowanym przepisami rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 24 października 1983 r. w sprawie praw i obowiązków pracowników Narodowego Banku Polskiego (Dz.U. Nr 64, poz.290),
4)
pracowników zakładów służby zdrowia w zakresie unormowanym przepisami rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 27 grudnia 1974 r. w sprawie niektórych obowiązków i uprawnień pracowników zatrudnionych w zakładach służby zdrowia (Dz. U. Nr 51, poz. 326, z 1990 r. Nr 65, poz, 387 i z 1991 r. Nr 69, poz. 294),
5)
pracowników zatrudnionych za granicą w celu realizacji budownictwa eksportowego i usług związanych z eksportem,
6)
nauczycieli i nauczycieli akademickich,
7) 8
funkcjonariuszy pożarnictwa, których czas pełnienia służby jest określony przepisami ustawy z dnia 24 sierpnia 1991 r. o Państwowej Straży Pożarnej (Dz.U. Nr 88, poz. 400 oraz z 1992 r. Nr 21, poz. 86 i Nr 54, poz. 254),
8)
pracowników, których wymiar czasu pracy jest określony przepisami rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 20 listopada 1974 r. w sprawie czasu pracy i zasad wynagradzania za pracę w godzinach nadliczbowych pracowników zatrudnionych przy pilnowaniu (Dz. U. z 1986 r. Nr 18, poz. 97).
1 Tytuł zmieniony przez § 1 pkt 1 rozporządzenia z dnia 28 grudnia 1992 r. (Dz.U.92.102.518) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 1993 r.
2 § 12 ust. 3 dodany przez § 1 pkt 2 rozporządzenia z dnia 28 grudnia 1992 r. (Dz.U.92.102.518) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 1993 r.
3 § 15 skreślony przez § 1 pkt 3 rozporządzenia z dnia 28 grudnia 1992 r. (Dz.U.92.102.518) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 1993 r.
4 § 19 zmieniony przez § 1 rozporządzenia z dnia 28 grudnia 1994 r. (Dz.U.94.140.768) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 1995 r.
5 § 20 pkt 1:

- zmieniony przez § 1 pkt 5 lit. a) rozporządzenia z dnia 28 grudnia 1992 r. (Dz.U.92.102.518) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 1993 r.

- zmieniony przez § 1 pkt 2 rozporządzenia z dnia 28 grudnia 1993 r. (Dz.U.93.132.634) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 1994 r

6 § 20 pkt 2:

- zmieniony przez § 1 pkt 5 lit. b) rozporządzenia z dnia 28 grudnia 1992 r. (Dz.U.92.102.518) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 1993 r.

- zmieniony przez § 1 pkt 2 rozporządzenia z dnia 28 grudnia 1993 r. (Dz.U.93.132.634) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 1994 r

7 § 20 pkt 3:

- zmieniony przez § 1 pkt 5 lit. c) rozporządzenia z dnia 28 grudnia 1992 r. (Dz.U.92.102.518) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 1993 r.

- zmieniony przez § 1 pkt 2 rozporządzenia z dnia 28 grudnia 1993 r. (Dz.U.93.132.634) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 1994 r

8 § 20 pkt 7 zmieniony przez § 1 pkt 5 lit. d) rozporządzenia z dnia 28 grudnia 1992 r. (Dz.U.92.102.518) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 1993 r.

Zmiany w prawie

Małżonkowie zapłacą za 2023 rok niższy ryczałt od najmu

Najem prywatny za 2023 rok rozlicza się według nowych zasad. Jedyną formą opodatkowania jest ryczałt od przychodów ewidencjonowanych, według stawek 8,5 i 12,5 proc. Z kolei małżonkowie wynajmujący wspólną nieruchomość zapłacą stawkę 12,5 proc. dopiero po przekroczeniu progu 200 tys. zł, zamiast 100 tys. zł. Taka zmiana weszła w życie w połowie 2023 r., ale ma zastosowanie do przychodów uzyskanych za cały 2023 r.

Monika Pogroszewska 27.03.2024
Ratownik medyczny wykona USG i zrobi test na COVID

Mimo krytycznych uwag Naczelnej Rady Lekarskiej, Ministerstwo Zdrowia zmieniło rozporządzenie regulujące uprawnienia ratowników medycznych. Już wkrótce, po ukończeniu odpowiedniego kursu będą mogli wykonywać USG, przywrócono im też możliwość wykonywania testów na obecność wirusów, którą mieli w pandemii, a do listy leków, które mogą zaordynować, dodano trzy nowe preparaty. Większość zmian wejdzie w życie pod koniec marca.

Agnieszka Matłacz 12.03.2024
Jak zgłosić zamiar głosowania korespondencyjnego w wyborach samorządowych

Nie wszyscy wyborcy będą mogli udać się osobiście 7 kwietnia, aby oddać głos w obwodowych komisjach wyborczych. Dla nich ustawodawca wprowadził instytucję głosowania korespondencyjnego jako jednej z tzw. alternatywnych procedur głosowania. Przypominamy zasady, terminy i procedurę tego udogodnienia dla wyborców z niepełnosprawnością, seniorów i osób w obowiązkowej kwarantannie.

Artur Pytel 09.03.2024
Tabletka "dzień po" bez recepty - Sejm uchwalił nowelizację

Bez recepty dostępny będzie jeden z hormonalnych środków antykoncepcyjnych (octan uliprystalu) - zakłada uchwalona w czwartek nowelizacja prawa farmaceutycznego. Wiek, od którego tabletka będzie dostępna bez recepty ma być określony w rozporządzeniu. Ministerstwo Zdrowia stoi na stanowisku, że powinno to być 15 lat. Wątpliwości w tej kwestii miała Kancelaria Prezydenta.

Katarzyna Nocuń 22.02.2024
Data 30 kwietnia dla wnioskodawcy dodatku osłonowego może być pułapką

Choć ustawa o dodatku osłonowym wskazuje, że wnioski można składać do 30 kwietnia 2024 r., to dla wielu mieszkańców termin ten może okazać się pułapką. Datą złożenia wniosku jest bowiem data jego wpływu do organu. Rząd uznał jednak, że nie ma potrzeby doprecyzowania tej kwestii. A już podczas rozpoznawania poprzednich wniosków, właśnie z tego powodu wielu mieszkańców zostało pozbawionych świadczeń.

Robert Horbaczewski 21.02.2024
Standardy ochrony dzieci. Placówki medyczne mają pół roku

Lekarz czy pielęgniarka nie będą mogli się tłumaczyć, że nie wiedzieli komu zgłosić podejrzenie przemocy wobec dziecka. Placówki medyczne obowiązkowo muszą opracować standardy postępowania w takich sytuacjach. Przepisy, które je do tego obligują wchodzą właśnie w życie, choć dają jeszcze pół roku na przygotowania. Brak standardów będzie zagrożony grzywną. Kar nie przewidziano natomiast za ich nieprzestrzeganie.

Katarzyna Nocuń 14.02.2024