Syria-Polska. Konwencja konsularna. Warszawa.1981.04.10.

KONWENCJA KONSULARNA

między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Syryjskiej Republiki Arabskiej,

podpisana w Warszawie dnia 10 kwietnia 1981 r.

W imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej

RADA PAŃSTWA

POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ

podaje do powszechnej wiadomości:

W dniu 10 kwietnia 1981 r. została podpisana w Warszawie Konwencja konsularna między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Syryjskiej Republiki Arabskiej w następującym brzmieniu:

KONWENCJA KONSULARNA

między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Syryjskiej Republiki Arabskiej.

Rząd Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i Rząd Syryjskiej Republiki Arabskiej,

pragnąc dalej rozwijać i pogłębiać stosunki przyjacielskie między obydwoma Państwami zgodnie z powszechnie uznanymi zasadami prawa międzynarodowego, w szczególności zasadami równości suwerennych państw i ich terytorialnej integralności oraz nieingerencji w ich sprawy wewnętrzne,

postanowiły zawrzeć konwencję konsularną i w tym celu wyznaczyły pełnomocników: (pominięto),

którzy po wymianie swych pełnomocnictw, uznanych za dobre i sporządzone w należytej formie, zgodzili się na następujące postanowienia:

CZĘŚĆ  I.

DEFINICJE.

Artykuł  1.

W rozumieniu niniejszej konwencji następujące wyrażenia mają niżej określone znaczenie:

1) "urząd konsularny" oznacza każdy konsulat generalny, konsulat, wicekonsulat i agencję konsularną;

2) "okręg konsularny" oznacza terytorium wyznaczone urzędowi konsularnemu dla wykonywania funkcji konsularnych;

3) "kierownik urzędu konsularnego" oznacza osobę powołaną do działania w tym charakterze;

4) "urzędnik konsularny" oznacza każdą osobę, łącznie z kierownikiem urzędu konsularnego, powołaną w tym charakterze do wykonywania funkcji konsularnych;

5) "pracownik konsularny" oznacza każdą osobę, wykonującą czynności administracyjne lub techniczne oraz osobę zatrudnioną w służbie domowej urzędu konsularnego;

6) "członkowie urzędu konsularnego" oznacza urzędników konsularnych, pracowników konsularnych oraz członków personelu służby;

7) "członkowie personelu konsularnego" oznacza urzędników konsularnych poza kierownikiem urzędu konsularnego, pracowników konsularnych i członków personelu służby;

8) "członek personelu prywatnego" oznacza osobę zatrudnioną wyłącznie w służbie prywatnej członka urzędu konsularnego;

9) "członek rodziny" oznacza małżonka członka urzędu konsularnego, jego dzieci i rodziców, a także dzieci i rodziców jego małżonka, pod warunkiem że osoby te pozostają we wspólnocie domowej z członkiem urzędu konsularnego;

10) "pomieszczenie konsularne" oznacza budynki lub części budynków i tereny przyległe do nich bez względu na to, czyją są własnością, używane wyłącznie do celów urzędu konsularnego, włącznie z rezydencją kierownika urzędu konsularnego;

11) "archiwa konsularne" oznacza wszystkie pisma, dokumenty, korespondencję, książki, filmy, taśmy magnetofonowe i rejestry urzędu konsularnego oraz szyfry i kody, kartoteki, jak również meble przeznaczone do ich ochrony i przechowywania;

12) "korespondencja urzędowa" oznacza wszelką korespondencję odnoszącą się do urzędu konsularnego i jego funkcji;

13) "statek morski" oznacza każde urządzenie pływające Państwa wysyłającego, zarejestrowane w tym Państwie zgodnie z jego prawem i uprawnione do podnoszenia bandery tego Państwa, z wyjątkiem okrętów wojennych;

14) "statek powietrzny" oznacza każde cywilne urządzenie latające Państwa wysyłającego, zarejestrowane w tym Państwie zgodnie z jego prawem i uprawnione do używania oznaki przynależności państwowej tego Państwa;

15) "obywatel Państwa wysyłającego" oznacza osobę mającą obywatelstwo tego Państwa;

16) "osoby prawne Państwa wysyłającego" oznacza jednostki organizacyjne utworzone zgodnie z obowiązującym prawem tego Państwa i mające siedzibę w tym Państwie. Są one uznawane i traktowane na tej podstawie w Państwie przyjmującym.

CZĘŚĆ  II.

USTANAWIANIE URZĘDÓW KONSULARNYCH ORAZ MIANOWANIE URZĘDNIKÓW I PRACOWNIKÓW KONSULARNYCH.

Artykuł  2.

1. Urząd konsularny może być ustanowiony na terytorium Państwa przyjmującego jedynie za zgodą tego Państwa.

2. Siedziba urzędu konsularnego, jego klasa i okręg konsularny są ustalane przez Państwo wysyłające i podlegają aprobacie Państwa przyjmującego.

3. Późniejsze zmiany siedziby urzędu konsularnego, jego klasy i okręgu konsularnego mogą być dokonywane przez Państwo wysyłające jedynie za zgodą Państwa przyjmującego.

4. Uprzednia wyraźna zgoda Państwa przyjmującego jest również wymagana dla otworzenia biura stanowiącego część istniejącego urzędu konsularnego, poza jego siedzibą.

Artykuł  3.

1. Kierownik urzędu konsularnego jest mianowany przez Państwo wysyłające i dopuszczany do wykonywania swych funkcji przez Państwo przyjmujące.

2. Państwo wysyłające zaopatruje kierownika urzędu konsularnego w listy komisyjne lub podobny dokument zawierający z reguły jego imiona i nazwisko oraz stopień, jak również okręg konsularny i siedzibę urzędu konsularnego. Państwo wysyłające przekazuje listy komisyjne lub podobny dokument w drodze dyplomatycznej lub w innej odpowiedniej drodze rządowi Państwa, na którego terytorium kierownik urzędu konsularnego ma wykonywać swe funkcje.

3. Kierownik urzędu konsularnego będzie dopuszczony do wykonywania swych funkcji na mocy upoważnienia Państwa przyjmującego, zwanego exequatur, bez względu na formę tego upoważnienia. Wskazane jest, aby upoważnienie to zostało udzielone jak najszybciej. Do czasu udzielenia exequatur, kierownik urzędu konsularnego może być tymczasowo dopuszczony do wykonywania swych funkcji. W takim przypadku mają do niego zastosowanie postanowienia niniejszej konwencji.

4. Państwo, które odmawia udzielenia exequatur, nie jest obowiązane do podania Państwu wysyłającemu przyczyn odmowy.

Artykuł  4.

1. Jeżeli z jakichkolwiek przyczyn kierownik urzędu konsularnego nie może wykonywać swych funkcji lub jego stanowisko nie jest tymczasowo obsadzone, Państwo wysyłające może wyznaczyć do pełnienia funkcji tymczasowego kierownika urzędu konsularnego urzędnika konsularnego jednego ze swych urzędów konsularnych w Państwie przyjmującym albo członka personelu dyplomatycznego swego przedstawicielstwa dyplomatycznego w tym Państwie; nazwisko tej osoby będzie uprzednio notyfikowane ministerstwu spraw zagranicznych Państwa przyjmującego.

2. Tymczasowemu kierownikowi urzędu konsularnego przysługują te same uprawnienia, przywileje i immunitety, z jakich korzysta kierownik urzędu konsularnego zgodnie z niniejszą konwencją.

3. W razie powierzenia funkcji tymczasowego kierownika urzędu konsularnego jednemu z członków personelu dyplomatycznego przedstawicielstwa dyplomatycznego Państwa wysyłającego, korzysta on nadal z przysługujących mu przywilejów i immunitetów dyplomatycznych.

Artykuł  5.

Z chwilą gdy kierownik urzędu konsularnego zostanie dopuszczony, choćby tymczasowo, do wykonywania swych funkcji, Państwo przyjmujące niezwłocznie zawiadomi o tym właściwe organy okręgu konsularnego i zapewni zastosowanie odpowiednich środków, aby umożliwić mu wykonywanie funkcji urzędowych oraz korzystanie z postanowień niniejszej konwencji.

Artykuł  6.

Ministerstwo spraw zagranicznych Państwa przyjmującego będzie pisemnie powiadamiane:

a) o nominacji członków urzędu konsularnego, ich imionach i nazwiskach, stopniach, przybyciu do urzędu konsularnego po mianowaniu, ostatecznym wyjeździe lub o zakończeniu funkcji oraz o wszystkich dalszych zmianach mających wpływ na ich status, które mogą powstać w czasie ich zatrudnienia w urzędzie konsularnym;

b) o przybyciu i ostatecznym wyjeździe członka rodziny urzędu konsularnego oraz o tym, że jakaś osoba staje się lub przestaje być członkiem rodziny;

c) o przybyciu i ostatecznym wyjeździe członków personelu prywatnego oraz o zakończeniu ich służby;

d) o zatrudnieniu i zwolnieniu osób, zamieszkałych w Państwie przyjmującym, jako pracowników konsularnych lub członków personelu prywatnego.

Artykuł  7.

1. Urzędnikiem konsularnym może być tylko osoba mająca wyłącznie obywatelstwo Państwa wysyłającego i nie mająca w Państwie przyjmującym miejsca stałego pobytu.

2. Urzędnicy konsularni nie mogą wykonywać w Państwie przyjmującym żadnej działalności zawodowej lub handlowej o charakterze zarobkowym, poza swoimi funkcjami urzędowymi.

Artykuł  8.

1. Właściwe organy Państwa przyjmującego wydają bezpłatnie każdemu urzędnikowi konsularnemu dokument stwierdzający jego tożsamość i stanowisko.

2. Postanowienie ustępu 1 stosuje się także do pracowników konsularnych i członków personelu prywatnego, pod warunkiem że osoby te nie są obywatelami Państwa przyjmującego ani nie mają w tym Państwie miejsca stałego pobytu.

3. Postanowienia ustępów 1 i 2 stosuje się odpowiednio do członków rodzin.

Artykuł  9.

1. Państwo przyjmujące może w każdej chwili, bez obowiązku uzasadniania swojej decyzji powiadomić w drodze dyplomatycznej Państwo wysyłające o tym, że exequatur udzielone kierownikowi urzędu konsularnego zostało cofnięte albo że urzędnik konsularny został uznany za persona non grata lub że jakikolwiek inny członek personelu konsularnego jest osobą niepożądaną. W tym przypadku Państwo wysyłające albo odwoła taką osobę, albo położy kres jej funkcjom w urzędzie konsularnym.

2. Jeżeli Państwo wysyłające nie wypełni w rozsądnym terminie swych obowiązków wynikających z ustępu 1, Państwo przyjmujące może, odpowiednio do przypadku, albo cofnąć exequatur danej osobie, albo przestać ją uważać za członka personelu konsularnego.

Artykuł  10.

Funkcje członka urzędu konsularnego ulegają zakończeniu w szczególności przez:

a) notyfikację przez Państwo wysyłające Państwu przyjmującemu, że funkcje tej osoby uległy zakończeniu;

b) cofnięcie exequatur;

c) notyfikację przez Państwo przyjmujące Państwu wysyłającemu, że Państwo przyjmujące przestało uważać tę osobę za członka personelu konsularnego w przypadku przewidzianym w artykule 9 ustęp 2.

CZĘŚĆ  III.

UŁATWIENIA, PRZYWILEJE I IMMUNITETY.

Artykuł  11.

Państwo przyjmujące udzieli wszelkich ułatwień w wykonywaniu funkcji urzędu konsularnego i urzędników konsularnych oraz podejmie odpowiednie środki w tym celu, aby mogli oni wykonywać swą działalność urzędową i korzystać z praw, przywilejów i immunitetów przewidzianych w niniejszej konwencji.

Artykuł  12.

1. Państwo wysyłające ma prawo, na warunkach przewidzianych przez ustawy i inne przepisy Państwa przyjmującego, nabywać na własność, posiadać lub użytkować tereny, budynki lub części budynków, z przeznaczeniem na siedzibę urzędu konsularnego, na rezydencję kierownika urzędu konsularnego lub na mieszkania innych członków urzędu konsularnego mających obywatelstwo Państwa wysyłającego, budować lub przystosowywać do tych samych celów budynki na nabytych terenach i przenosić prawa własności terenów, budynków lub części budynków w ten sposób nabytych lub zbudowanych.

2. Państwo przyjmujące udzieli Państwu wysyłającemu wszelkiej niezbędnej pomocy w nabywaniu terenów i budynków lub części budynków przeznaczonych do celów wymienionych w ustępie 1.

3. Państwo wysyłające jest obowiązane stosować się do ustaw i przepisów Państwa przyjmującego dotyczących budownictwa i urbanistyki albo innych ograniczeń mających zastosowanie na obszarze, na którym znajdują się tereny, budynki lub ich części.

Artykuł  13.

1. Państwo wysyłające ma prawo używania w Państwie przyjmującym swej flagi państwowej i godła swego Państwa, jak również tablicy z odpowiednim napisem w języku Państwa wysyłającego i w języku Państwa przyjmującego, oznaczającym urząd konsularny zgodnie z postanowieniami niniejszego artykułu.

2. Flaga Państwa wysyłającego może być wywieszona i jego godło może być umieszczone na budynku, w którym mieści się urząd konsularny, na jego drzwiach wejściowych, jak również na rezydencji kierownika urzędu konsularnego. Flaga Państwa wysyłającego może być wywieszana także na środkach transportu kierownika urzędu w czasie, gdy są używane do celów urzędowych.

Artykuł  14.

1. Pomieszczenia konsularne oraz mieszkania urzędników konsularnych są nietykalne. Organy Państwa przyjmującego nie mogą do nich wkraczać bez zgody kierownika urzędu konsularnego lub kierownika przedstawicielstwa dyplomatycznego Państwa wysyłającego albo osoby wyznaczonej przez jednego z nich.

2. Państwo przyjmujące ma szczególny obowiązek przedsięwzięcia wszelkich stosownych środków dla ochrony pomieszczeń konsularnych przed jakimkolwiek wtargnięciem lub szkodą oraz dla zapobieżenia jakiemukolwiek zakłóceniu spokoju urzędu konsularnego lub uchybieniu jego godności.

3. Pomieszczenia konsularne, ich urządzenia i inne przedmioty, które się tam znajdują, oraz środki transportu nie podlegają żadnej formie przeszukania, rekwizycji, zajęcia lub egzekucji.

Artykuł  15.

Archiwa konsularne są nietykalne w każdym czasie i niezależnie od tego, gdzie się znajdują.

Artykuł  16.

1. Państwo przyjmujące dopuszcza i ochrania swobodę porozumiewania się urzędu konsularnego we wszelkich celach urzędowych. Przy porozumiewaniu się z rządem, przedstawicielstwami dyplomatycznymi oraz innymi urzędami konsularnymi Państwa wysyłającego, bez względu na to, gdzie się znajdują, urząd konsularny może używać wszelkich odpowiednich środków łączności, włącznie z kurierami dyplomatycznymi lub konsularnymi, pocztą dyplomatyczną lub konsularną, jak również korespondencją sporządzoną kodem lub szyfrem. Urząd konsularny może zainstalować nadajnik radiowy i używać go jedynie za zgodą Państwa przyjmującego. Jeżeli używane są przez urząd konsularny środki łączności publicznej, to stosuje się zasady obowiązujące przedstawicielstwo dyplomatyczne.

2. Korespondencja urzędowa urzędu konsularnego jest nietykalna.

3. Poczty konsularnej nie wolno ani otwierać, ani zatrzymywać. Jeżeli jednak właściwe organy Państwa przyjmującego mają poważne podstawy, aby przypuszczać, że poczta zawiera inne przedmioty niż korespondencja, dokumenty i przedmioty przeznaczone wyłącznie do użytku urzędowego, mogą żądać, aby poczta ta została otwarta w ich obecności przez upoważnionego przedstawiciela Państwa wysyłającego. Jeżeli właściwe organy Państwa wysyłającego odmówią zastosowania się do tej prośby, poczta zostanie zwrócona do miejsca, skąd pochodzi.

4. Paczki stanowiące pocztę konsularną powinny mieć widoczne, zewnętrzne oznaczenia ich charakteru i mogą zawierać jedynie korespondencję urzędową, jak również dokumenty i przedmioty przeznaczone wyłącznie do użytku urzędowego.

5. Kurier konsularny Państwa wysyłającego korzysta na terytorium Państwa przyjmującego z tych samych praw, przywilejów i immunitetów, z których korzysta kurier dyplomatyczny, pod warunkiem że jest zaopatrzony w urzędowy dokument stwierdzający jego status i określający liczbę paczek stanowiących pocztę konsularną. Kurierem konsularnym może być tylko obywatel Państwa wysyłającego nie mający miejsca stałego pobytu w Państwie przyjmującym. Zasady te stosuje się również do kuriera konsularnego działającego w sposób tymczasowy, którego prawa, przywileje i immunitety kończą się po dostarczeniu odbiorcy bagażu konsularnego.

6. Poczta konsularna może być powierzona kapitanowi statku lub statku powietrznego, udającego się do prawnie dozwolonego miejsca przybycia. Kapitan ten powinien być zaopatrzony w urzędowy dokument, określający liczbę paczek składających się na pocztę; jednakże nie będzie on uważany za kuriera konsularnego. Członek urzędu konsularnego może swobodnie odebrać pocztę konsularną bezpośrednio od kapitana statku lub statku powietrznego i przekazać mu taką pocztę w ten sam sposób.

Artykuł  17.

Państwo przyjmujące będzie traktowało urzędników konsularnych z należnym szacunkiem i zastosuje wszelkie odpowiednie środki dla zapewnienia im ochrony osobistej, wolności i godności.

Artykuł  18.

1. Kierownik urzędu konsularnego korzysta z immunitetu jurysdykcyjnego w sprawach karnych, cywilnych i administracyjnych w Państwie przyjmującym. Korzysta on z nietykalności osobistej i w związku z tym nie podlega aresztowaniu, zatrzymaniu ani ograniczeniu wolności osobistej w jakiejkolwiek innej formie.

2. Urzędnicy konsularni, oprócz kierownika urzędu konsularnego, oraz pracownicy konsularni korzystają z immunitetu jurysdykcyjnego w sprawach karnych, cywilnych i administracyjnych w Państwie przyjmującym w odniesieniu do czynności dokonanych w wykonywaniu ich funkcji. Nie podlegają aresztowaniu, zatrzymaniu lub ograniczeniu wolności osobistej w jakiejkolwiek innej formie w odniesieniu do czynności dokonanych poza zakresem ich funkcji, z wyjątkiem popełnienia poważnego przestępstwa, które według prawa Państwa przyjmującego zagrożone jest karą pozbawienia wolności na czas nie krótszy niż pięć lat lub karą surowszą i to na podstawie decyzji wydanej przez organy tego Państwa, właściwe w sprawach karnych. Poza powyższymi przypadkami osoby wyżej wymienione nie mogą być uwięzione ani poddane ograniczeniu wolności osobistej w jakiejkolwiek innej formie, chyba że w wykonaniu prawomocnego wyroku sądowego.

3. W razie wszczęcia postępowania karnego przeciwko członkowi urzędu konsularnego lub członkowi jego rodziny bądź w razie jego aresztowania, zatrzymania lub ograniczenia wolności osobistej w jakiejkolwiek innej formie, właściwe organy Państwa przyjmującego powiadomią o tym niezwłocznie kierownika urzędu konsularnego.

4. W razie wszczęcia postępowania karnego przeciwko członkowi urzędu konsularnego, będzie ono prowadzone szybko oraz w sposób, który najmniej utrudniałby wykonywanie obowiązków służbowych w urzędzie konsularnym.

5. Postępowanie ustępu 1 niniejszego artykułu nie ma zastosowania, jeśli chodzi o:

a) powództwa z zakresu prawa rzeczowego dotyczącego prywatnego mienia nieruchomego, położonego na terytorium Państwa przyjmującego, chyba że kierownik urzędu konsularnego posiada je w imieniu Państwa wysyłającego do celów urzędu konsularnego;

b) powództwa dotyczącego spadkobrania, w którym kierownik urzędu konsularnego występuje jako wykonawca testamentu, administrator, spadkobierca lub zapisobierca w charakterze osoby prywatnej, a nie w imieniu Państwa wysyłającego.

6. Postanowień ustępów 1 i 2 niniejszego artykułu nie stosuje się do spraw cywilnych:

a) wynikłych z zawarcia przez członka urzędu konsularnego umowy, w której nie występował on wyraźnie lub w sposób dorozumiany jako przedstawiciel Państwa wysyłającego;

b) wytoczonych na skutek szkody powstałej w wyniku wypadku w Państwie przyjmującym, spowodowanego przez pojazd, statek morski lub statek powietrzny.

Artykuł  19.

1. Członkowie urzędu konsularnego mogą być wzywani do składania zeznań w charakterze świadków przed sądami i innymi właściwymi organami Państwa przyjmującego. Pracownicy konsularni nie mogą odmówić złożenia zeznań, z wyjątkiem przypadków określonych w ustępie 3. Jeżeli urzędnik konsularny odmawia złożenia zeznań, nie można wobec niego stosować żadnego środka przymusu ani sankcji.

2. Organ wzywający do złożenia zeznań nie powinien utrudniać członkom urzędu konsularnego wykonywania ich obowiązków służbowych. Może on, gdy jest to możliwe, przyjąć zeznania w urzędzie konsularnym lub mieszkaniu albo przyjąć oświadczenie na piśmie.

3. Członkowie urzędu konsularnego nie są obowiązani do składania zeznań co do faktów związanych z wykonywanie swych obowiązków urzędowych ani do przedstawiania urzędowej korespondencji, lub innych dokumentów urzędowych. Nie są obowiązani do udzielania opinii jako rzeczoznawcy prawa Państwa wysyłającego.

Artykuł  20.

1. Państwo wysyłające może zrzec się przywilejów i immunitetów określonych w artykułach 18 i 19. To zrzeczenie powinno być zawsze wyraźne i zakomunikowane Państwu przyjmującemu na piśmie.

2. Wszczęcie przez urzędnika i pracownika konsularnego postępowania w przypadku, w którym mógłby korzystać z immunitetu jurysdykcyjnego na podstawie artykułu 18, pozbawia go prawa powoływania się na immunitet jurysdykcyjny w stosunku do jakiegokolwiek powództwa wzajemnego, bezpośrednio związanego z powództwem głównym.

3. Zrzeczenie się immunitetu od jurysdykcji w odniesieniu do postępowania sądowego lub administracyjnego nie jest uważane za zrzeczenie się immunitetu w stosunku do środków wykonania orzeczenia. W stosunku do takich środków niezbędne jest odrębne zrzeczenie się.

Artykuł  21.

Państwo przyjmujące powinno zwalniać członków urzędu konsularnego i członków ich rodzin od wszelkich świadczeń osobistych, od wszelkiej służby publicznej jakiegokolwiek rodzaju oraz od obciążeń wojskowych, takich jak związane z rekwizycją, daninami i zakwaterowaniem.

Artykuł  22.

1. Członkowie urzędu konsularnego, jak również członkowie ich rodzin, zwolnieni są od wszelkich obowiązków przewidzianych w ustawach i innych przepisach Państwa przyjmującego w sprawie rejestracji cudzoziemców, zezwoleń na pobyt i zezwoleń na zatrudnienie oraz innych tego rodzaju formalności dotyczących cudzoziemców.

2. Postanowienie ustępu 1 nie ma jednak zastosowania do pracowników konsularnych, którzy nie są stałymi pracownikami Państwa wysyłającego lub wykonują w Państwie przyjmującym jakąkolwiek prywatną działalność zarobkową, ani do członków ich rodzin.

Artykuł  23.

1. Z zastrzeżeniem postanowień ustępu 3 niniejszego artykułu członkowie urzędu konsularnego w odniesieniu do pracy wykonywanej przez nich dla Państwa wysyłającego oraz członkowie ich rodzin nie podlegają przepisom o ubezpieczeniu społecznym, jakie obowiązują w Państwie przyjmującym.

2. Zwolnienie przewidziane w ustępie 1 niniejszego artykułu stosuje się również do członków personelu prywatnego, którzy zatrudnieni są wyłącznie u członków urzędu konsularnego, pod warunkiem że:

a) nie są obywatelami Państwa przyjmującego ani nie mają tam miejsca stałego pobytu;

b) podlegają przepisom o ubezpieczeniu społecznym, obowiązującym w Państwie wysyłającym lub w państwie trzecim.

3. Członkowie urzędu konsularnego zatrudniający osoby, do których nie stosuje się zwolnienia przewidzianego w ustępie 2 niniejszego artykułu, powinni przestrzegać obowiązków nakładanych na pracodawców przez przepisy Państwa przyjmującego o ubezpieczeniu społecznym.

4. Zwolnienie przewidziane w ustępach 1 i 2 niniejszego artykułu nie wyklucza dobrowolnego uczestnictwa w systemie ubezpieczenia społecznego Państwa przyjmującego, pod warunkiem że takie uczestnictwo jest przez to Państwo dozwolone.

Artykuł  24.

1. Członkowie urzędu konsularnego, jak również członkowie ich rodzin, są zwolnieni od wszelkich podatków i opłat osobistych i rzeczowych, państwowych, terenowych i komunalnych, z wyjątkiem:

a) podatków pośrednich, które normalnie wliczane są w cenę towarów lub usług;

b) podatków i opłat od nieruchomości stanowiących własność prywatną, położonych na terytorium Państwa przyjmującego, z zastrzeżeniem postanowień artykułu 25;

c) podatków spadkowych i podatków od przeniesienia prawa własności, pobieranych przez Państwo przyjmujące, z zastrzeżeniem postanowień lit. b) ustępu 3 niniejszego artykułu;

d) podatków i opłat od wszelkiego rodzaju prywatnych dochodów, mających swe źródło w Państwie przyjmującym;

e) opłat pobieranych za świadczenie usług;

f) opłat rejestracyjnych, sądowych, hipotecznych i skarbowych, z zastrzeżeniem postanowień artykułu 25.

2. Członkowie urzędu konsularnego zatrudniający osoby, których płace nie są zwolnione od podatku od wynagrodzeń w Państwie przyjmującym, będą wypełniać obowiązki nakładane przez przepisy tego Państwa w zakresie pobierania podatku od wynagrodzeń.

3. W razie śmierci członka urzędu konsularnego lub członka jego rodziny, Państwo przyjmujące jest obowiązane:

a) zezwolić na wywóz ruchomego mienia pozostałego po osobie zmarłej, z wyjątkiem mienia nabytego w Państwie przyjmującym, którego wywóz był zabroniony w chwili śmierci;

b) nie pobierać państwowych, terenowych ani komunalnych podatków od spadku ani podatków od przeniesienia prawa własności w odniesieniu do mienia ruchomego, które znajdowało się w Państwie przyjmującym jedynie w związku z przebywaniem zmarłego w tym państwie, jako członka urzędu konsularnego lub jako członka jego rodziny.

Artykuł  25.

1. Pomieszczenia konsularne, a także mieszkania członków urzędu konsularnego, których właścicielem lub najemcą jest Państwo wysyłające, są wolne od wszelkich państwowych, terenowych lub komunalnych podatków i opłat, z wyjątkiem opłat pobieranych za świadczenie usług. Stosuje się to również do umów i aktów dotyczących ich nabycia.

2. Zwolnień wymienionych w ustępie 1 nie stosuje się do podatków i opłat ciążących na podstawie ustaw i innych przepisów Państwa przyjmującego na osobie, która zawarła umowę z Państwem wysyłającym.

3. Postanowienia ustępów 1 i 2 stosuje się również do nieruchomości będących własnością Państwa wysyłającego i przeznaczonych do celów urzędu konsularnego.

Artykuł  26.

1. Zgodnie ze swymi ustawami i innymi przepisami Państwo przyjmujące zezwala na wwóz i wywóz oraz przyznaje zwolnienie z wszelkich opłat celnych i innych opłat z tym związanych, z wyjątkiem opłat za składowanie, przewóz i podobne usługi:

a) przedmiotów przeznaczonych do użytku służbowego urzędu konsularnego;

b) przedmiotów przeznaczonych do użytku osobistego urzędników konsularnych i członków ich rodzin, łącznie z przedmiotami przeznaczonymi do urządzenia się. Artykuły konsumpcyjne nie powinny przekraczać ilości koniecznych do bezpośredniego spożycia przez te osoby.

2. Pracownicy konsularni korzystają z przywilejów i zwolnień przewidzianych w ustępie 1 w odniesieniu do przedmiotów sprowadzonych w momencie pierwszego urządzenia się.

3. Wyrażenie "przedmioty" obejmuje również środki transportu.

4. Bagaże osobiste, przywiezione przez urzędników konsularnych i członków ich rodzin, zwolnione są od kontroli celnej. Mogą być one poddawane tej kontroli tylko wówczas, gdy istnieją poważne powody do przypuszczenia, że zawierają one przedmioty inne niż wymienione w ustępie 1 lit. b) albo przedmioty, których przywóz lub wywóz jest zabroniony przez ustawy i inne przepisy Państwa przyjmującego lub które podlegają jego ustawom i innym przepisom o kwarantannie. Kontrola taka powinna być dokonywana w obecności zainteresowanego urzędnika konsularnego lub członka jego rodziny.

Artykuł  27.

Z zastrzeżeniem swych ustaw i innych przepisów dotyczących stref, do których wstęp ze względu na bezpieczeństwo Państwa jest zabroniony lub ograniczony, Państwo przyjmujące zapewni wszystkim członkom urzędu konsularnego i członkom ich rodzin swobodę poruszania się i podróżowania na swym terytorium.

Artykuł  28.

Środki transportu będące własnością Państwa wysyłającego i przeznaczone do celów urzędu konsularnego lub będące własnością członków urzędu konsularnego podlegają w Państwie przyjmującym obowiązkowemu ubezpieczeniu.

Artykuł  29.

1. Pracownicy konsularni, którzy są obywatelami Państwa przyjmującego lub mają miejsce stałego pobytu w tym Państwie, podlegają jurysdykcji Państwa przyjmującego, z wyjątkiem dotyczącym wykonywania ich funkcji, i korzystają tylko z immunitetów przewidzianych w artykule 19 ust. 3.

2. Członkowie rodziny członka konsularnego korzystają z przywilejów i immunitetów przyznanych w niniejszej konwencji członkom urzędu konsularnego, pod warunkiem że nie są obywatelami Państwa przyjmującego, nie mają miejsca stałego pobytu w tym Państwie ani nie wykonują w nim działalności zarobkowej.

3. Członkowie rodziny kierownika urzędu konsularnego korzystają na tych samych warunkach z nietykalności osobistej przewidzianej w artykule 18 ustęp 1 niniejszej konwencji.

4. Państwo przyjmujące powinno wykonywać swoją jurysdykcję w stosunku do osób wymienionych w ustępach 1 i 2 w sposób, który możliwie najmniej utrudniałby wykonywanie funkcji urzędu konsularnego.

CZĘŚĆ  IV.

FUNKCJE KONSULARNE.

Artykuł  30.

Urzędnik konsularny jest uprawniony do:

a) ochrony w Państwie przyjmującym praw i interesów Państwa wysyłającego oraz jego obywateli;

b) popierania rozwoju stosunków handlowych, gospodarczych, kulturalnych, naukowych i turystycznych między Państwem wysyłającym a Państwem przyjmującym oraz do popierania przyjaznych stosunków między tymi Państwami;

c) zapoznawania się wszelkimi legalnymi sposobami z warunkami i rozwojem życia handlowego, gospodarczego, kulturalnego, naukowego i turystycznego w Państwie przyjmującym, zdawania z tego sprawy rządowi Państwa wysyłającego oraz udzielania informacji osobom zainteresowanym.

Artykuł  31.

1. Urzędnik konsularny wykonuje funkcje konsularne w swym okręgu konsularnym. Za zgodą Państwa przyjmującego może on je wykonywać również poza swoim okręgiem konsularnym.

2. Przy wykonywaniu swoich funkcji urzędnik konsularny może zwracać się do:

a) właściwych miejscowych organów swojego okręgu konsularnego;

b) właściwych naczelnych organów Państwa przyjmującego, jeżeli zezwalają na to ustawy i inne przepisy lub zwyczaje tego Państwa albo umowy międzynarodowe.

Artykuł  32.

1. Urzędnik konsularny ma prawo, zgodnie z ustawami i innymi przepisami Państwa przyjmującego, reprezentować obywateli Państwa wysyłającego lub zapewniać odpowiednie zastępstwo przed sądami lub innymi organami Państwa przyjmującego, gdy obywatele ci z powodu nieobecności lub z jakiejkolwiek innej przyczyny nie są z stanie podjąć w odpowiednim czasie obrony swych praw i interesów.

2. Zastępstwo, o którym mowa w ustępie 1, ustaje z chwilą, gdy osoba zastępowana ustanowi swego pełnomocnika lub sama zapewni ochronę swych praw i interesów.

Artykuł  33.

Urzędnik konsularny ma prawo:

a) prowadzić rejestr obywateli Państwa wysyłającego;

b) przyjmować wnioski i oświadczenia w sprawach dotyczących obywateli Państwa wysyłającego i wydawać dokumenty z tym związane;

c) wydawać obywatelom Państwa wysyłającego paszporty lub inne dokumenty podróży, przedłużać ich ważność, dokonywać w nich zmian, a także je unieważniać;

d) wydawać wizy.

Artykuł  34.

1. Jeżeli ustawy i inne przepisy Państwa wysyłającego do tego uprawniają, urzędnik konsularny ma prawo:

a) prowadzić rejestr urodzeń i zgonów obywateli Państwa wysyłającego;

b) przyjmować oświadczenia o wstąpieniu w związek małżeński i wydawać odpowiednie dokumenty, pod warunkiem że obie osoby zawierające małżeństwo są obywatelami Państwa wysyłającego; urząd konsularny zawiadamia właściwy organ Państwa przyjmującego o zawartych związkach małżeńskich, jeżeli ustawy i inne przepisy Państwa przyjmującego tego wymagają;

c) prowadzić rejestr związków małżeńskich i rozwodów zawartych i orzeczonych zgodnie z ustawami i innymi przepisami Państwa przyjmującego, pod warunkiem że jedna ze stron jest obywatelem Państwa wysyłającego;

d) przyjmować oświadczenia dotyczące stosunków rodzinnych obywateli Państwa wysyłającego.

2. Postanowienia ustępu 1 nie zwalniają zainteresowanych osób od obowiązku dokonywania zgłoszeń przewidzianych przez ustawy i inne przepisy Państwa przyjmującego.

3. Właściwe organy Państwa przyjmującego będą na wniosek niezwłocznie i nieodpłatnie przesyłać urzędowi konsularnemu w celach urzędowych odpisy i wyciągi dokumentów stanu cywilnego, dotyczących obywateli Państwa wysyłającego.

Artykuł  35.

1. Urzędnik konsularny ma prawo:

a) przyjmować, sporządzać i uwierzytelniać wszelkie oświadczenia obywateli Państwa wysyłającego;

b) przyjmować, sporządzać i uwierzytelniać rozporządzenia ostatniej woli i inne dokumenty, stwierdzające jednostronne czynności prawne obywateli Państwa wysyłającego;

c) sporządzać, uwierzytelniać i przechowywać umowy, które zawierają między sobą obywatele Państwa wysyłającego, jeżeli nie dotyczą one ustanowienia, przeniesienia lub wygaśnięcia praw do nieruchomości znajdujących się w Państwie przyjmującym;

d) uwierzytelniać podpisy obywateli Państwa wysyłającego;

e) tłumaczyć i legalizować wszelkie akty i dokumenty wydane przez organy Państwa wysyłającego lub Państwa przyjmującego, jak również poświadczać tłumaczenia, odpisy i wyciągi z tych dokumentów;

f) wykonywać inne czynności notarialne zgodnie z ustawami i przepisami Państwa wysyłającego.

2. Dokumenty wymienione w ustępie 1, sporządzone, zalegalizowane, uwierzytelnione lub poświadczone przez urzędnika konsularnego Państwa wysyłającego, uważane są za dokumenty urzędowe lub urzędowo uwierzytelnione lub poświadczone oraz mają taką samą moc dowodową i wywołują takie same skutki jak dokumenty zalegalizowane, uwierzytelnione lub poświadczone przez właściwe organy Państwa przyjmującego, jeżeli ich treść nie jest sprzeczna z ustawami i innymi przepisami tego Państwa.

Artykuł  36.

1. Urzędnik konsularny ma prawo przyjmować do depozytu dokumenty, pieniądze, przedmioty wartościowe i inne ruchomości od obywateli Państwa wysyłającego, jeżeli nie jest to sprzeczne z ustawami i innymi przepisami Państwa przyjmującego. Wyżej wymienione dokumenty, pieniądze, przedmioty wartościowe i inne ruchomości mogą być przekazywane z Państwa przyjmującego tylko zgodnie z ustawodawstwem tego Państwa.

2. Urzędnik konsularny ma również prawo przyjmować, w celu przekazania osobom uprawnionym, przedmioty zagubione przez obywateli Państwa wysyłającego podczas ich pobytu w Państwie przyjmującym.

Artykuł  37.

1. Właściwe organy Państwa przyjmującego powiadomią niezwłocznie urzędnika konsularnego o otwarciu w tym Państwie spadku po obywatelu Państwa wysyłającego, jak również o otwarciu spadku, niezależnie od obywatelstwa osoby zmarłej, jeżeli obywatel Państwa wysyłającego powołany jest do spadku jako spadkobierca, uprawniony lub zapisobierca.

2. Właściwe organy Państwa przyjmującego podejmą odpowiednie środki przewidziane w ustawach i innych przepisach tego Państwa dla zabezpieczenia spadku oraz przekazania urzędnikowi konsularnemu odpisu testamentu, jeżeli został on sporządzony, oraz wszelkich posiadanych informacji dotyczących spadku, miejsca pobytu osób uprawnionych do spadku, wartości i składu masy spadkowej, włącznie z kwotami pochodzącymi z tytułu ubezpieczeń społecznych, zarobków i polis ubezpieczeniowych. Powiadomią także o terminie rozpoczęcia postępowania spadkowego lub stadium, w jakim ono się znajduje.

3. Urzędnik konsularny jest upoważniony, bez potrzeby przedstawienia pełnomocnictwa, do reprezentowania bezpośrednio lub za pośrednictwem swego przedstawiciela przed sądami i innymi właściwymi organami Państwa przyjmującego obywatela Państwa wysyłającego, uprawnionego do spadku lub mającego roszczenia do spadku w Państwie przyjmującym, jeżeli jest on nieobecny lub nie ustanowił swojego pełnomocnika.

4. Urzędnik konsularny ma prawo domagać się:

a) zabezpieczenia spadku, nałożenia i zdjęcia pieczęci, podjęcia środków zabezpieczenia spadku, w tym wyznaczenia kuratora spadku, jak również uczestniczyć w tych czynnościach;

b) sprzedaży mienia wchodzącego w skład spadku, jak również powiadomienia go o dacie ustalonej dla tej sprzedaży, aby mógł być obecny.

5. Z chwilą zakończenia postępowania spadkowego lub innych czynności urzędowych właściwe organy Państwa przyjmującego powiadomią o tym niezwłocznie urzędnika konsularnego i po uregulowaniu długów, opłat i podatków w ciągu trzech miesięcy przekażą mu spadek lub udziały spadkowe osób, które reprezentuje.

6. W razie gdy wartość spadku jest niewielka, urzędnik konsularny może wystąpić o przekazanie mu mienia spadkowego. Będzie on miał wówczas prawo przekazania tego mienia osobom uprawnionym.

7. Urzędnik konsularny ma prawo otrzymania, w celu przekazania osobom uprawnionym, udziałów spadkowych i zapisów przypadających obywatelom Państwa wysyłającego, nie mającym miejsca stałego pobytu w Państwie przyjmującym, oraz otrzymania sum, które przypadają uprawnionym z tytułu odszkodowań, rent, zaległych zarobków i polis ubezpieczeniowych.

8. Przekazanie mienia i należności do Państwa wysyłającego stosownie do postanowień ustępów 5-7 może być dokonane jedynie zgodnie z ustawami i innymi przepisami Państwa przyjmującego.

Artykuł  38.

1. Organy Państwa przyjmującego powiadamiają właściwy urząd konsularny, jeżeli powezmą wiadomość, że zachodzi potrzeba ustanowienia opieki lub kurateli nad obywatelami Państwa wysyłającego, który ma miejsce stałego lub tymczasowego pobytu w Państwie przyjmującym.

2. Postanowienia artykułu 32 niniejszej konwencji stosuje się do opieki i obrony praw i interesów małoletnich lub innych osób nie mających pełnej zdolności do czynności prawnych.

3. Urzędnik konsularny może występować do właściwych organów Państwa przyjmującego w sprawie powołania opiekunów lub kuratorów, a w szczególności proponować kandydatów do wykonywania tych funkcji.

4. W razie gdy zarządzanie mieniem małoletnich lub innych osób nie mających pełnej zdolności do czynności prawnych nie jest zapewnione, urzędnik konsularny może wystąpić o powołanie kuratora tego mienia lub zwrócić się do właściwych organów Państwa przyjmującego o podjęcie niezbędnych w tym celu środków.

5. Urzędnik konsularny może zgodnie z ustawami i przepisami Państwa wysyłającego opiekować się małoletnim obywatelem tego Państwa przebywającym na terytorium Państwa przyjmującego.

Artykuł  39.

1. Urzędnik konsularny ma prawo porozumiewać się z obywatelami Państwa wysyłającego, spotykać się z nimi, udzielać im pomocy w ich stosunkach z organami Państwa przyjmującego w sprawach prowadzonych przez organy tego Państwa i w tym celu ułatwiać im korzystanie z pomocy adwokata, tłumacza lub innej osoby.

2. Państwo przyjmujące nie ogranicza kontaktów obywatela Państwa wysyłającego z urzędem konsularnym i nie utrudnia mu dostępu do pomieszczeń konsularnych.

3. Właściwe organy Państwa przyjmującego udzielą pomocy urzędnikowi konsularnemu w uzyskaniu informacji dotyczących obywatela Państwa wysyłającego w celu umożliwienia temu urzędnikowi skontaktowania się lub spotkania z tym obywatelem.

Artykuł  40.

1. Właściwe organy Państwa przyjmującego powiadomią niezwłocznie, najpóźniej w terminie pięciu dni, urząd konsularny Państwa wysyłającego o zatrzymaniu, aresztowaniu lub zastosowaniu jakiegokolwiek innego środka ograniczenia wolności osobistej obywatela Państwa wysyłającego przebywającego w jego okręgu konsularnym. Organy te są obowiązane niezwłocznie przekazywać wiadomości skierowane przez taką osobę do urzędu konsularnego. Powinny one także informować niezwłocznie zainteresowanego o jego uprawnieniach wynikających z postanowień niniejszego artykułu.

2. Urzędnik konsularny ma prawo odwiedzać obywatela Państwa wysyłającego zatrzymanego, aresztowanego lub w stosunku do którego zastosowano jakikolwiek inny środek ograniczenia wolności osobistej, a także rozmawiać lub korespondować z nim oraz udzielać mu pomocy w zorganizowaniu obrony. Ma on również prawo odwiedzać obywatela Państwa wysyłającego odbywającego karę pozbawienia wolności. Właściwe organy Państwa przyjmującego udzielą urzędnikowi konsularnemu prawa widzenia się z takim obywatelem najpóźniej siódmego dnia od daty zatrzymania, aresztowania lub zastosowania jakiegokolwiek innego środka ograniczenia wolności osobistej, a następnie w rozsądnych okresach.

3. Uprawnienia określone w niniejszym artykule będą wykonywane zgodnie z ustawami i innymi przepisami Państwa przyjmującego, z zastrzeżeniem, że nie uchylają one tych uprawnień.

Artykuł  41.

Urzędnik konsularny ma prawo, na wniosek właściwych organów Państwa wysyłającego, przyjmować od obywateli Państwa wysyłającego dobrowolne zeznania oraz doręczać im pisma sądowe i pozasądowe. Przy wykonywaniu tych czynności nie można stosować ani grozić stosowaniem środków przymusu.

Artykuł  42.

Właściwe organy Państwa przyjmującego powiadomią niezwłocznie urzędnika konsularnego o zgonie obywatela Państwa wysyłającego i przekażą temu urzędnikowi bezpłatnie odpis aktu zgonu.

Artykuł  43.

Właściwe organy Państwa przyjmującego powiadomią niezwłocznie urzędnika konsularnego o wypadkach, w których wyniku obywatele Państwa wysyłającego ponieśli śmierć lub doznali ciężkich uszkodzeń ciała.

Artykuł  44.

1. W razie gdy obywatel Państwa wysyłającego, nie mający miejsca stałego pobytu w Państwie przyjmującym, zmarł w czasie podróży w tym Państwie, przedmioty pozostałe po nim zostaną zabezpieczone przez właściwe organy Państwa przyjmującego, a następnie przekazane bez specjalnego postępowania, urzędnikowi konsularnemu Państwa wysyłającego. Urzędnik konsularny spłaci długi zaciągnięte przez osobę zmarłą w czasie przebywania w Państwie przyjmującym, do wysokości wartości przekazanych przedmiotów.

2. Do mienia określonego w ustępie 1 stosuje się odpowiednio postanowienia artykułu 37 ustęp 8.

Artykuł  45.

1. Urzędnik konsularny ma prawo udzielania wszelkiej pomocy statkom Państwa wysyłającego oraz załogom tych statków podczas ich pobytu na wodach terytorialnych lub wewnętrznych Państwa przyjmującego włącznie z portami. Może on korzystać z prawa nadzoru i inspekcji w stosunku do statków tego Państwa i ich załóg.

2. Kapitan albo każdy inny członek załogi może komunikować się swobodnie z urzędem konsularnym. Mogą oni udawać się swobodnie do urzędu konsularnego, jeżeli ma on swoją siedzibę w porcie, gdzie znajduje się statek. Jeżeli urząd konsularny nie jest usytuowany w porcie, to komunikowanie się jest uzależnione od zgody właściwych organów lokalnych.

3. Właściwe organy Państwa przyjmującego uznają wszelkie środki podjęte przez urzędnika konsularnego zgodnie z ustawami i innymi przepisami Państwa wysyłającego w stosunku do statków tego Państwa i ich załóg. Przy wykonywaniu takich funkcji urzędnik konsularny może zwracać się o pomoc do właściwych organów Państwa przyjmującego.

Artykuł  46.

Urzędnik konsularny ma prawo dokonywać wszelkich czynności przewidzianych przez prawo Państwa wysyłającego w sprawach żeglugi, pod warunkiem że nie są one sprzeczne z ustawami i innymi przepisami Państwa przyjmującego, a w szczególności:

a) przyjmować, sporządzać lub podpisywać wszelkie dokumenty dotyczące przynależności państwowej, własności i innych praw rzeczowych oraz stanu i eksploatacji statku;

b) przesłuchiwać kapitana statku lub innych członków załogi, sprawdzać, przyjmować i poświadczać dokumenty statku, przyjmować oświadczenia dotyczące statku, ładunku i podróży oraz podejmować działania ułatwiające wejście, postój i wyjście statku z portu;

c) podejmować niezbędne środki w celu zapewnienia leczenia szpitalnego i powrotu do kraju kapitana i innego członka załogi;

d) udzielać kapitanowi lub innym członkom załogi pomocy w ich stosunkach z sądami i innymi organami Państwa przyjmującego i w tym celu zapewniać im opiekę prawną, pomoc tłumacza lub innych osób.

Artykuł  47.

1. Sądy i inne właściwe organy Państwa przyjmującego nie mogą wykonywać swojej jurysdykcji co do przestępstw popełnionych na pokładzie statku Państwa wysyłającego, chyba że chodzi o:

a) przestępstwa popełnione przez obywatela lub przeciwko obywatelowi Państwa przyjmującego albo przez jakąkolwiek inną osobę lub przeciwko takiej osobie, jeżeli nie jest ona członkiem załogi statku;

b) przestępstwa naruszające spokój, bezpieczeństwo portu lub wód terytorialnych bądź wewnętrznych Państwa przyjmującego;

c) przestępstwa naruszające ustawy i inne przepisy Państwa przyjmującego, dotyczące zdrowia publicznego, bezpieczeństwa życia na morzu, imigracji, spraw celnych, zanieczyszczeń morza lub nielegalnego przewozu narkotyków;

d) przestępstwa zagrożone według prawa Państwa przyjmującego karą pozbawienia wolności na czas nie krótszy od lat trzech lub karą surowszą.

2. Sądy i inne właściwe organy Państwa przyjmującego mogą jednak wykonywać swą jurysdykcję na pokładzie statku Państwa wysyłającego, jeżeli urzędnik konsularny wyrazi na to zgodę lub o to poprosi.

Artykuł  48.

1. Jeżeli właściwe organy Państwa przyjmującego mają zamiar wejść na pokład statku Państwa wysyłającego, zatrzymać lub aresztować na pokładzie tego statku kapitana lub członka załogi, pasażera lub jakąkolwiek inną osobę, która nie jest obywatelem Państwa przyjmującego, albo też zająć mienie znajdujące się na tym statku, właściwe organy Państwa przyjmującego powinny, przed przystąpieniem do dokonywania tych czynności, powiadomić urząd konsularny, aby umożliwić urzędnikowi konsularnemu obecność przy tych czynnościach. W zawiadomieniu zostanie podana dokładna data i godzina dokonywania czynności. Jeżeli urzędnik konsularny ani jego przedstawiciel nie był obecny przy dokonywaniu tych czynności, może on wystąpić do wspomnianych organów o udzielenie mu wszelkich informacji o zdarzeniu. Postanowienia te mają również zastosowanie do przesłuchania przez właściwe organy Państwa przyjmującego kapitana statku lub innego członka załogi.

2. W razie konieczności pilnego dokonania czynności lub jeżeli czynność ma być dokonana na prośbę kapitana statku, urzędnik konsularny powinien być powiadomiony o czasie dokonywania czynności w możliwie najkrótszym terminie. Urzędnik konsularny, na jego prośbę, powinien być poinformowany o czynności dokonanej w czasie jego nieobecności.

Artykuł  49.

Postanowienia artykułów 45, 46 i 48 nie mogą być stosowane w sposób niezgodny z obowiązującymi ustawami i przepisami Państwa przyjmującego w sprawach celnych, kwarantanny i innych środków kontroli zdrowia publicznego, zanieczyszczeń morza, władz portowych, ochrony towarów i wjazdu cudzoziemców.

Artykuł  50.

Urzędnik konsularny ma prawo odwiedzania każdego statku udającego się do portów Państwa wysyłającego w celu uzyskania informacji umożliwiających mu wystawienie lub podpisanie dokumentów wymaganych przez ustawy i inne przepisy Państwa wysyłającego dla wejścia statku do portów tego państwa, a także w celu przekazania właściwym organom Państwa wysyłającego informacji, o które te organy zwracają się.

Artykuł  51.

1. Jeżeli statek Państwa wysyłającego uległ zatonięciu, rozbiciu, uszkodzeniu, osiadł na mieliźnie, został wyrzucony na brzeg lub doznał innej awarii na wodach terytorialnych lub wewnętrznych Państwa przyjmującego, właściwe organy tego Państwa powiadomią o tym niezwłocznie urzędnika konsularnego Państwa wysyłającego, jak również o środkach podjętych dla ratowania lub ochrony statku, pasażerów, załogi, ich mienia i ładunku.

2. Na prośbę urzędnika konsularnego właściwe organy Państwa przyjmującego udzielą mu niezbędnej pomocy w podejmowaniu przez niego środków związanych z sytuacją określoną w ustępie 1.

3. Jeżeli statek Państwa wysyłającego zatonie, a jego wyposażenie, ładunek, zapasy lub inne przedmioty, które znajdowały się na statku, zostały znalezione na brzegu Państwa przyjmującego lub w jego pobliżu albo zostały sprowadzone do portu tego Państwa, i ani kapitan statku, ani jego pełnomocnik, ani przedstawiciele instytucji ubezpieczeniowej nie są obecni lub nie mogą podjąć kroków w celu zabezpieczenia tych przedmiotów lub o dalszym ich przeznaczeniu - urzędnik konsularny jest upoważniony w charakterze przedstawiciela właściciela statku do podjęcia takich środków, jakie mógłby podjąć w tym samym celu właściciel, gdyby był obecny.

4. Urzędnik konsularny może podjąć środki określone w ustępie 3 w odniesieniu do każdego przedmiotu należącego do obywatela Państwa wysyłającego i pochodzącego ze statku lub z ładunku statku, bez względu na jego przynależność państwową, sprowadzonego do portu lub znalezionego na brzegu albo w pobliżu brzegu Państwa przyjmującego, na statku, który uległ awarii, osiadł na mieliźnie lub zatonął. Właściwe organy Państwa przyjmującego zawiadomią niezwłocznie urzędnika konsularnego o istnieniu takiego przedmiotu.

5. Na statek Państwa wysyłającego, który uległ awarii, na jego wyposażenie, ładunek lub zapasy nie będą nakładane opłaty celne lub inne tego rodzaju opłaty na terytorium Państwa przyjmującego, pod warunkiem że nie będą one udostępnione do użytku lub spożycia w tym Państwie.

Artykuł  52.

Jeżeli kapitan lub inny członek załogi statku Państwa wysyłającego zmarł lub zaginął w Państwie przyjmującym na statku bądź na lądzie, kapitan lub jego zastępca oraz urzędnik konsularny Państwa wysyłającego są wyłącznie właściwi do sporządzenia spisu inwentarza przedmiotów, walorów i innego mienia, pozostawionych przez zmarłego lub zaginionego, i do dokonania innych czynności koniecznych dla zabezpieczenia mienia i jego przekazania w celu likwidacji spadku. Jeżeli jednak zmarły lub zaginiony jest obywatelem Państwa przyjmującego, kapitan lub jego zastępca sporządza spis inwentarza w momencie stwierdzenia zgonu lub zaginięcia. Jedna kopia tego spisu jest doręczana organom Państwa przyjmującego, które są właściwe do dokonywania wszelkich czynności koniecznych do zabezpieczenia mienia i, w razie potrzeby, do likwidacji spadku. Organy te poinformują o swych czynnościach urząd konsularny Państwa wysyłającego.

Artykuł  53.

Postanowienia artykułów 45-52 niniejszej konwencji stosuje się także do statków powietrznych Państwa wysyłającego w stopniu, w jakim możliwe jest takie zastosowanie.

Artykuł  54.

1. Urząd konsularny może pobierać na terytorium Państwa przyjmującego za dokonane czynności konsularne opłaty oraz inne należności zgodnie z ustawami i innymi przepisami Państwa wysyłającego.

2. Kwoty pobierane z tytułu czynności konsularnych wymienione w ustępie 1, są wolne od wszelkich podatków i opłat Państwa przyjmującego.

CZĘŚĆ  V.

POSTANOWIENIA OGÓLNE I KOŃCOWE.

Artykuł  55.

Urzędnik konsularny może wykonywać wszelkie inne funkcje powierzone mu przez Państwo wysyłające, których nie zakazują ustawy i inne przepisy Państwa przyjmującego lub którym Państwo to nie sprzeciwia się albo które są przewidziane w umowach międzynarodowych obowiązujących między obydwoma Państwami.

Artykuł  56.

1. Wszystkie osoby korzystające z przywilejów i immunitetów na podstawie niniejszej konwencji są obowiązane, bez uszczerbku dla swych przywilejów i immunitetów, przestrzegać ustaw i innych przepisów Państwa przyjmującego. Osoby te mają także obowiązek przestrzegać zasady nieingerencji w sprawy wewnętrzne tego Państwa.

2. Pomieszczenia konsularne ni powinny być używane w sposób niezgodny z wykonywaniem funkcji konsularnych.

Artykuł  57.

Postanowienia niniejszej konwencji dotyczące obywateli Państwa wysyłającego mają odpowiednie zastosowanie do osób prawnych.

Artykuł  58.

1. Postanowienia niniejszej konwencji stosuje się odpowiednio w razie wykonywania funkcji konsularnych przez przedstawicielstwo dyplomatyczne.

2. Imiona i nazwiska członków przedstawicielstwa dyplomatycznego, przydzielonych do służby konsularnej przedstawicielstwa dyplomatycznego, notyfikowane są ministerstwu spraw zagranicznych Państwa przyjmującego.

3. Członkowie przedstawicielstwa dyplomatycznego wymienieni w ustępie 2 korzystają nadal z przywilejów i immunitetów przysługujących im na podstawie ich statusu dyplomatycznego.

Artykuł  59.

Państwo wysyłające może powierzyć swojemu urzędowi konsularnemu ustanowionemu w innym państwie wykonywanie funkcji konsularnych w państwie trzecim po notyfikacji o tym zainteresowanym państwom i przy braku wyraźnego sprzeciwu któregokolwiek z nich.

Artykuł  60.

1. Konwencja niniejsza podlega ratyfikacji i wejdzie w życie po upływie trzydziestego dnia od dnia wymiany dokumentów ratyfikacyjnych, która nastąpi w Damaszku.

2. Konwencja niniejsza zawarta jest na czas nie określony. Może ona być wypowiedziana w drodze notyfikacji przez każdą z Umawiających się Stron. W takim wypadku utraci moc po upływie sześciu miesięcy od dnia wypowiedzenia.

Sporządzono w Warszawie dnia 10 kwietnia 1981 r., w dwóch egzemplarzach, każdy w językach polskim, arabskim i francuskim, przy czym trzy teksty mają jednakową moc. W razie rozbieżności tekst francuski będzie rozstrzygający.

Na dowód czego Pełnomocnicy Umawiających się Stron podpisali niniejszą konwencję i opatrzyli ją pieczęciami.

Po zaznajomieniu się z powyższą konwencją Rada Państwa uznała ją i uznaje za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych; oświadcza, że jest ona przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona, oraz przyrzeka, że będzie niezmiennie zachowywana.

Na dowód czego wydany został akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.

Dano w Warszawie dnia 17 września 1981 r.

• Identyfikator: Dz.U.1986.14.82
• Rodzaj: Umowa międzynarodowa
• Tytuł: Syria-Polska. Konwencja konsularna. Warszawa.1981.04.10.
• Data aktu: 10/04/1981
• Data ogłoszenia: 30/04/1986
• Data wejścia w życie: 30/10/1985