Hodowla zwierząt gospodarskich.

USTAWA

z dnia 2 grudnia 1960 r.

o hodowli zwierząt gospodarskich.

W celu stworzenia warunków umożliwiających dalszy postęp w hodowli zwierząt gospodarskich i systematyczne podnoszenie ich wartości hodowlanej stanowi się, co następuje:

Art.  1.

1. Dla poszczególnych gatunków oraz ras i odmian zwierząt gospodarskich, wyróżniających się wartością hodowlaną, a mianowicie użytkowością, odpowiednią budową i żywotnością oraz zdolnością utrzymywania i przekazywania tych cech potomstwu prowadzi się księgi zwierząt zarodowych.

2. Minister Rolnictwa określi w drodze rozporządzenia rodzaje ksiąg zwierząt zarodowych, wymagania, jakim powinny odpowiadać zwierzęta dla zapisania ich do tych ksiąg, tryb zgłaszania, poddawania zwierząt ocenie wartości użytkowej, zasady i tryb prowadzenia ksiąg oraz organy administracji państwowej lub organizacje społeczne powołane do ich prowadzenia.

3. Minister Rolnictwa może również organizować poddawanie zwierząt gospodarskich ocenie wartości użytkowej w celach hodowlanych nie związanych z zamiarem wpisania tych zwierząt do ksiąg zwierząt zarodowych.

Art.  2.

1. Stada zwierząt gospodarskich (stajnie, obory, chlewnie, owczarnie, koziarnie, fermy drobiu i zwierząt futerkowych) mogą być uznawane za zarodowe lub reprodukcyjne.

2. Minister Rolnictwa określi warunki, jakim powinny odpowiadać stada zwierząt gospodarskich dla uznania ich za zarodowe lub reprodukcyjne, organy administracji państwowej lub organizacje społeczne powołane do ich uznania oraz tryb postępowania w tych sprawach.

3. Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio do pasiek.

Art.  3.

Minister Rolnictwa może uznać poszczególne tereny, na których rozpowszechniona jest hodowla określonych ras bydła, trzody chlewnej, owiec oraz koni, wyróżniających się wartością hodowlaną, za ośrodki hodowlane oraz ustalać zasady organizowania pracy nad doskonaleniem pogłowia zwierząt w tych ośrodkach.

Art.  4.

1. Minister Rolnictwa zorganizuje specjalną opiekę zootechniczną i weterynaryjną nad zwierzętami zapisanymi do ksiąg zwierząt zarodowych, nad stadami uznanymi za zarodowe lub reprodukcyjne oraz może zorganizować taką opiekę nad zwierzętami gospodarskimi poddanymi ocenie wartości użytkowej oraz zapładnianymi drogą sztucznego unasieniania.

2. Minister Rolnictwa może w drodze rozporządzenia nałożyć na właścicieli (posiadaczy) zwierząt gospodarskich obowiązek zastosowania zabiegów, mających na celu ochronę lub poprawę zdrowia zwierząt lub zwiększenie ich produkcyjności.

Art.  5.

Minister Rolnictwa może ustanawiać opłaty za czynności zootechniczne i weterynaryjne wykonywane w związku z poddawaniem zwierząt ocenie wartości hodowlanej w myśl przepisów art. 1 oraz sprawowaniem opieki w myśl przepisu art. 4 ust. 1.

Art.  6.

1. Minister Rolnictwa może po zasięgnięciu opinii prezydiów wojewódzkich rad narodowych uznać pewne rasy i odmiany zwierząt gospodarskich za odpowiednie do hodowli dla poszczególnych rejonów danych województw.

2. Prezydia wojewódzkich rad narodowych mogą po porozumieniu z Ministrem Rolnictwa zakazać ze względów hodowlanych utrzymywanie niektórych rodzajów zwierząt gospodarskich na określonych terenach danych województw na określony czas lub na stałe.

Art.  7.

Minister Rolnictwa może określić wiek młodych ogierów, buhajów, knurów i tryków, po przekroczeniu którego dalsze ich utrzymywanie na obszarze całego Państwa lub na niektórych jego terenach będzie wymagało zezwolenia. Minister Rolnictwa ustala równocześnie warunki, na jakich może być wydane zezwolenie, oraz organy administracji państwowej powołane do wydawania tych zezwoleń.

Art.  8.

1. Pokrywanie klaczy, krów, loch i owiec dozwolone jest tylko rozpłodnikami uznanymi za odpowiednie do hodowli dla danej wsi, gromady, osiedla, miasta, powiatu lub województwa, a sztuczne unasienianie - tylko nasieniem takich rozpłodników.

2. Prezydium wojewódzkiej rady narodowej może po porozumieniu z Ministrem Rolnictwa rozciągnąć odpowiednio przepis ust. 1 w stosunku do hodowli kóz.

Art.  9.

1. O uznaniu rozpłodników za odpowiednie do hodowli orzekają komisje kwalifikacyjne, których skład, organizację i tryb postępowania określa Minister Rolnictwa.

2. Minister Rolnictwa może upoważnić właściwe do spraw rolnictwa organy prezydiów rad narodowych do wydawania zezwoleń na krycie samic rozpłodnikami, które osiągnęły wiek określony stosownie do art. 10 ust. 1, przed terminem obowiązkowego doprowadzenia ich przed komisję kwalifikacyjną.

Art.  10.

1. Posiadacze rozpłodników, które osiągnęły wiek określony zarządzeniem Ministra Rolnictwa, obowiązani są zgłaszać je w oznaczonym terminie do biura gromadzkiej rady narodowej bądź do właściwego do spraw rolnictwa organu prezydium miejskiej rady narodowej, czy też rady narodowej osiedla oraz doprowadzić je przed komisję kwalifikacyjną.

2. Czas i miejsce doprowadzania rozpłodników przed komisję kwalifikacyjną wyznacza właściwy do spraw rolnictwa organ prezydium powiatowej rady narodowej, a jeżeli chodzi o rozpłodniki, mające miejsce stałego postoju w miastach stanowiących powiaty miejskie bądź w miastach wyłączonych z województw - właściwe do spraw rolnictwa organy prezydiów rad narodowych tych miast, w odniesieniu zaś do ogierów - właściwe do spraw rolnictwa organy prezydiów rad narodowych tych miast, w odniesieniu zaś do ogierów - właściwe do spraw rolnictwa organy prezydiów wojewódzkich rad narodowych.

3. Posiadacze rozpłodników przyprowadzonych na stałe z innych terenów obowiązani są zgłaszać je do biura gromadzkiej rady narodowej bądź do właściwego do spraw rolnictwa organu prezydium miejskiej rady narodowej, czy też rady narodowej osiedla w ciągu 14 dni od dnia przyprowadzenia.

4. Organy administracji państwowej, o których mowa w ust. 2, mogą zwalniać od obowiązku doprowadzania przed komisję kwalifikacyjną rozpłodników zapisanych do ksiąg zwierząt zarodowych. W tym przypadku uznanie rozpłodnika następuje na podstawie dowodu wpisu rozpłodnika do ksiąg zwierząt zarodowych oraz ważnego świadectwa zdrowia.

Art.  11.

1. Ilość rozpłodników, potrzebną na terenie gromad, osiedli i miast, określa właściwy do spraw rolnictwa organ prezydium powiatowej rady narodowej (rady narodowej miasta stanowiącego powiat miejski, rady narodowej miasta wyłączonego z województwa); dla ogierów ilość tę określa właściwy do spraw rolnictwa organ prezydium wojewódzkiej rady narodowej.

2. Komisja kwalifikacyjna uznaje za odpowiednie do hodowli te spośród doprowadzonych rozpłodników, które należą do rasy lub odmiany uznanych za odpowiednie dla danego rejonu oraz odpowiadają warunkom ustalonym przez Ministra Rolnictwa.

3. Jeżeli nie istnieje możliwość wprowadzenia inseminacji, a ilość rozpłodników uznanych za odpowiednie do hodowli jest nie wystarczająca dla poszczególnych wsi, gromad, osiedli i miast, komisja kwalifikacyjna uznaje tymczasowo dla tych wsi, gromad, osiedli i miast te spośród pozostałych rozpłodników, które są najodpowiedniejsze do hodowli.

Art.  12.

1. Posiadacze rozpłodników, na które nie zostały wydane świadectwa uznania, obowiązani są poddać je wytrzebieniu.

2. Minister Rolnictwa może wyłączyć spod działania przepisu ust. 1 rozpłodniki w określonych zakładach i gospodarstwach.

3. Rozpłodniki, na które nie zostały wydane świadectwa uznania, powinny być poddane wytrzebieniu w terminie dwutygodniowym od dnia wyznaczonego na doprowadzenie przed komisję kwalifikacyjną, z wyjątkiem ogierów, które powinny być poddane wytrzebieniu w terminie 3 miesięcy od tego dnia.

4. Młode rozpłodniki, których odchów w myśl przepisów art. 7 nie jest dozwolony, powinny być wytrzebione lub poddane ubojowi najpóźniej w ciągu dwóch tygodni po osiągnięciu wieku określonego stosownie do wymienionego przepisu.

Art.  13.

1. W razie padnięcia rozpłodnika w związku z jego trzebieniem dokonanym przez państwowy zakład leczniczy dla zwierząt lub inny organ określony przez Ministra Rolnictwa, Państwo wypłaca posiadaczowi odszkodowanie. Odszkodowanie za buhaje, knury i kozły ustala się w wysokości ich wartości rzeźnej, a za ogiery i tryki w wysokości wartości użytkowej.

2. Przepis ust. 1 nie ma zastosowania w przypadku, gdy posiadacz rozpłodnika niewłaściwym postępowaniem przyczynił się do padnięcia rozpłodnika.

3. Wysokość odszkodowania zmiejsza się o kwotę odszkodowania przyznanego posiadaczowi z tytułu ubezpieczenia padłego rozpłodnika.

4. Rozpłodniki nie wytrzebione w przepisanym terminie podlegają przymusowemu wytrzebieniu na koszt i ryzyko posiadacza.

5. Tryb ustalania wysokości odszkodowania i jego wypłacania określi w drodze rozporządzenia Minister Rolnictwa w porozumieniu z Ministrem Finansów.

6. Przepisy ust. 1-5 stosuje się odpowiednio do trzebienia młodych rozpłodników, o których mowa w art. 12 ust. 4.

Art.  14.

Posiadacz rozpłodnika uznanego jest obowiązany prowadzić rejestr pokryć i wydawać świadectwa pokrycia na formularzach według wzoru ustalonego przez Ministra Rolnictwa.

Art.  15.

Minister Rolnictwa ustala zasady udzielania pomocy Państwa na pokrycie kosztów nabycia i utrzymania rozpłodnika oraz premiowania za wzorowe utrzymanie i użytkowanie rozpłodników.

Art.  16.

Przepisów art. 7-15 nie stosuje się do buhajów utrzymywanych w zakładach unasieniania oraz do ogierów utrzymywanych w państwowych stadninach i stadach ogierów. Rozmieszczenie tych ogierów na okres kopulacyjny powinno odbywać się z zachowaniem zasad rejonizacji (art. 6 ust. 1).

Art.  17.

1. Minister Rolnictwa może w drodze rozporządzenia zakazać uboju:

1) zwierząt wpisanych do ksiąg zwierząt zarodowych oraz krów poddawanych ocenie wartości użytkowej,

2) przychówka po zwierzętach wymienionych w pkt 1,

3) rozpłodników uznanych.

2. Zakaz uboju, przewidziany w ust. 1, nie dotyczy zwierząt, w stosunku do których organ służby weterynaryjnej stwierdzi konieczność uboju lub właściwy do spraw rolnictwa organ administracji prezydium powiatowej rady narodowej (rady narodowej miasta stanowiącego powiat miejski, rady narodowej miasta wyłączonego z województwa) - niezdatność do hodowli.

Art.  18.

1. Kto nie zgłasza do odpowiedniego organu prezydium właściwej rady narodowej rozpłodnika lub nie doprowadza go przed komisję kwalifikacyjną,

podlega karze grzywny od 5 zł do 500 zł. ¹

2. Kto utrzymuje rozpłodnika (dorosłego lub młodego) nie wytrzebionego wbrew przepisom art. 12 lub władając rozpłodnikiem nie uznanym pokrywa nim klacz, krowę, lochę lub owcę,

podlega karze aresztu do 3 miesięcy ² lub karze grzywny od 25 zł do 2.500 zł. Ponadto można orzec przepadek rozpłodnika.

3. Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio do osób, w których władaniu pozostają kozły w przypadku rozciągnięcia na podstawie art. 8 ust. 2 w stosunku do hodowli kóz przepisów o obowiązku pokrywania samic rozpłodnikami uznanymi.

4. Kto utrzymuje zwierzęta w gospodarstwie wbrew zakazowi wydanemu na podstawie art. 6 ust. 2,

podlega karze aresztu do 3 miesięcy lub karze grzywny od 25 zł do 2.500 zł.

5. Orzekanie następuje w trybie przepisów o orzecznictwie karno-administracyjnym.

Art.  19. ³

(uchylony).

Art.  20.

1. Kto poddaje ubojowi zwierzęta wbrew zakazowi wydanemu na podstawie art. 17 ust. 1,

podlega karze aresztu ⁴ i grzywny do 5.000 zł ⁵ lub jednej z tych kar.

2. Mięso i przeroby pochodzące z uboju zakazanego ulegają przepadkowi.

Art.  21.

Przepisy ustawy dotyczące prezydiów wojewódzkich rad narodowych stosuje się odpowiednio do prezydiów rad narodowych miast wyłączonych z województw.

Art.  22.

Traci moc dekret z dnia 2 lutego 1955 r. o organizacji hodowli zwierząt zarodowych (Dz. U. Nr 6, poz. 34).

Art.  23.

Do czasu wydania przepisów wykonawczych na podstawie niniejszej ustawy zachowują moc przepisy dotychczasowe, jeżeli nie są z nią sprzeczne.

Art.  24.

Ustawa wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.

1 W art. 18 wysokość granic grzywny ustalona na podstawie:

- art. IX § 2 ustawy z dnia 31 maja 1971 r. - Przepisy wprowadzające Kodeks wykroczeń (Dz.U.71.12.115) z dniem 1 stycznia 1972 r.

- art. 2 § 2 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. o zmianie niektórych przepisów prawa karnego i prawa o wykroczeniach (Dz.U.82.16.125) z dniem 7 czerwca 1982 r.

- art. 6 ust. 2 ustawy z dnia 10 maja 1985 r. o zmianie niektórych przepisów prawa karnego i prawa o wykroczeniach (Dz.U.85.23.100) z dniem 1 lipca 1985 r.

- art. 5 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 28 września 1990 r. o zmianie niektórych przepisów prawa karnego i prawa o wykroczeniach (Dz.U.90.72.422) z dniem 8 listopada 1990 r.

- art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 28 lutego 1992 r. o zmianie niektórych przepisów prawa karnego, prawa o wykroczeniach i o postępowaniu w sprawach nieletnich (Dz.U.92.24.101) z dniem 2 kwietnia 1992 r.

- art. 4 ust. 6 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o denominacji złotego (Dz.U.94.84.386)

- art. 3 ust. 1 lit. a)i ust. 4 ustawy z dnia 12 lipca 1995 r. o zmianie Kodeksu karnego, Kodeksu karnego wykonawczego oraz o podwyższeniu dolnych i górnych granic grzywien i nawiązek w prawie karnym (Dz.U.95.95.475) z dniem 20 listopada 1995 r.

2 W art. 18 kara aresztu uchylona na podstawie art. X § 1 ustawy z dnia 31 maja 1971 r. - Przepisy wprowadzające Kodeks wykroczeń (Dz.U.71.12.115) z dniem 1 stycznia 1972 r.

3 Art. 19 uchylony przez art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 21 maja 1963 r. o zmianie ustawy o zezwoleniach na wykonywanie przemysłu, rzemiosła, handlu i niektórych usług przez jednostki gospodarki nie uspołecznionej (Dz.U.63.22.113) z dniem 28 maja 1963 r.

4 Obecnie karze pozbawienia wolności do lat 5 - zob. art. XIII pkt 1 ustawy z dnia 19 kwietnia 1969 r. - Przepisy wprowadzające Kodeks karny (Dz.U.69.13.95).

5 W art. 19 wysokość granicy grzywny ustalona na podstawie:

- art. 3 ust. 1 pkt 1 lit. d) ustawy z dnia 10 maja 1985 r. o zmianie niektórych przepisów prawa karnego i prawa o wykroczeniach (Dz.U.85.23.100) z dniem 1 lipca 1985 r.

- art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 28 września 1990 r. o zmianie niektórych przepisów prawa karnego i prawa o wykroczeniach (Dz.U.90.72.422) z dniem 8 listopada 1990 r.

- art. 7 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy z dnia 28 lutego 1992 r. o zmianie niektórych przepisów prawa karnego, prawa o wykroczeniach i o postępowaniu w sprawach nieletnich (Dz.U.92.24.101) z dniem 2 kwietnia 1992 r.

- art. 4 ust. 6 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o denominacji złotego (Dz.U.94.84.386)

- art. 3 ust. 1 lit. a) ustawy z dnia 12 lipca 1995 r. o zmianie Kodeksu karnego, Kodeksu karnego wykonawczego oraz o podwyższeniu dolnych i górnych granic grzywien i nawiązek w prawie karnym (Dz.U.95.95.475) z dniem 20 listopada 1995 r.

• Identyfikator: Dz.U.1960.54.310
• Rodzaj: Ustawa
• Tytuł: Hodowla zwierząt gospodarskich.
• Data aktu: 02/12/1960
• Data ogłoszenia: 08/12/1960
• Data wejścia w życie: 08/12/1960