NRD-Polska. Konwencja Konsularna. Warszawa.1957.11.25.

KONWENCJA KONSULARNA MIĘDZY POLSKĄ RZECZĄPOSPOLITĄ LUDOWĄ A NIEMIECKĄ REPUBLIKĄ DEMOKRATYCZNĄ

podpisana w Warszawie dnia 25 listopada 1957 r.

W imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej

RADA PAŃSTWA POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ

podaje do powszechnej wiadomości:

W dniu 25 listopada 1957 roku podpisana została w Warszawie Konwencja Konsularna między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Niemiecką Republiką Demokratyczną o następującym brzmieniu dosłownym:

KONWENCJA KONSULARNA MIĘDZY POLSKĄ RZECZĄPOSPOLITĄ LUDOWĄ A NIEMIECKĄ REPUBLIKĄ DEMOKRATYCZNĄ

Rada Państwa Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i Prezydent Niemieckiej Republiki Demokratycznej pragnąc uregulować w duchu przyjaźni i współpracy wzajemne stosunki konsularne między obu Państwami postanowili zawrzeć niniejszą Konwencję i w tym celu wyznaczyli swych pełnomocników, a mianowicie:

Rada Państwa Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej - Ministra Spraw Zagranicznych, Adama Rapackiego,

Prezydent Niemieckiej Republiki Demokratycznej - Zastępcę Przewodniczącego Rady Ministrów Ministra Spraw Zagranicznych, Dra Lothara Bolza,

którzy po wymianie swych pełnomocnictw, uznanych za dobre i sporządzone w należytej formie, zgodzili się na następujące postanowienia:

I.

Tworzenie konsulatów i dopuszczenie konsulów.

Artykuł  1.

Każda z Umawiających się Stron może tworzyć konsulaty na terytorium drugiej Umawiającej się Strony.

Artykuł 2.

1. Konsul będzie dopuszczony do wykonywania działalności urzędowej i uznany zgodnie z przepisami i zwyczajami obowiązującymi w państwie przyjmującym przez udzielenie exequatur po przedstawieniu listów komisyjnych. W listach komisyjnych powinien być wskazany okręg konsularny. Późniejsze zmiany tego okręgu będą komunikowane na piśmie właściwym władzom państwa przyjmującego.

2. Exequatur zawierające określenie okręgu konsularnego powinno być udzielone konsulowi niezwłocznie. Państwo przyjmujące zawiadomi bez zwłoki właściwe władze w okręgu konsularnym o udzieleniu exequatur. Władze te zastosują środki zmierzające do umożliwienia konsulowi rozpoczęcia działalności urzędowej.

3. Jeżeli ze szczególnych powodów udzielenie exequatur ulega zwłoce, państwo przyjmujące może tymczasowo dopuścić konsula do wykonywania działalności urzędowej.

Artykuł  3.

Konsul może mianować agentów konsularnych w swoim okręgu. Agent konsularny może rozpocząć wykonywanie działalności urzędowej dopiero po wyrażeniu na to zgody przez państwo przyjmujące. Wykonuje on tę działalność pod kierownictwem i na odpowiedzialność konsula. Agent konsularny posiadający obywatelstwo państwa wysyłającego korzysta z tych samych przywilejów i immunitetów, jakie przysługują funkcjonariuszowi konsularnemu.

Artykuł  4.

W konsulatach może być zatrudniona ilość pracowników niezbędna dla wykonania zadań przewidzianych w niniejszej Konwencji. Nazwiska, adresy i funkcje tych pracowników powinny być zakomunikowane na piśmie właściwym władzom państwa przyjmującego.

Artykuł  5.

W przypadku śmierci, odwołania, przejściowej nieobecności lub innej przeszkody w wykonywaniu działalności urzędowej konsula - funkcjonariusz konsularny lub pracownik przedstawicielstwa dyplomatycznego będzie uprawniony do tymczasowego wykonywania działalności urzędowej konsula pod warunkiem, że jego urzędowy charakter jako kierownika konsulatu zostanie uprzednio podany do wiadomości właściwych władz państwa przyjmującego. Będzie on korzystać z praw, przywilejów i immunitetów, które niniejsza Konwencja przyznaje konsulowi. Nie narusza to przywilejów i immunitetów dyplomatycznych takiej osoby.

II.

Przywileje i immunitety.

Artykuł  6.

Państwo przyjmujące gwarantuje konsulowi i pracownikom konsulatu swobodne wykonywanie działalności urzędowej. Władze państwa przyjmującego zapewnią im wszelką potrzebną pomoc w wykonywaniu tej działalności.

Artykuł  7.

1. Na budynku, w którym mieści się konsulat, oraz na jego ogrodzeniu może być umieszczone godło państwa wysyłającego z nazwą konsulatu w języku państwa wysyłającego.

2. Flaga państwa wysyłającego może być wywieszana na budynku, w którym mieści się konsulat. Konsul może umieszczać godło i flagę państwa wysyłającego na pojazdach używanych przez niego przy wykonywania obowiązków służbowych.

Artykuł  8.

1. Lokale urzędowe konsulatów są nietykalne.

2. Władze państwa przyjmującego mogą wkraczać do lokali urzędowych konsulatu tylko za zgodą kierownika konsulatu. Wkroczenie do tych lokali może nastąpić jedynie z należytym uwzględnieniem zasady nietykalności archiwów konsulatu.

3. Lokale urzędowe konsulatów powinny być oddzielone od mieszkań konsulów i pracowników konsulatów.

Artykuł  9.

1. Archiwa konsulatów są nietykalne.

2. Dokumenty osobiste konsula i pracowników konsulatu powinny być przechowywane oddzielnie od archiwów konsulatów.

Artykuł  10.

1. Konsul może wysyłać i otrzymywać urzędową korespondencję w zapieczętowanych opakowaniach. W tym celu może on posługiwać się pocztą kurierską.

2. Korespondencja konsulatów, zarówno wysyłana, jak i otrzymywana, jest nietykalna.

3. Konsul może posługiwać się szyfrem.

Artykuł  11.

1. Konsul nie podlega jurysdykcji państwa przyjmującego. Pracownicy konsulatu, posiadający obywatelstwo państwa wysyłającego, nie podlegają jurysdykcji państwa przyjmującego w sprawach ich działalności urzędowej.

2. Wyłączenie spod jurysdykcji określone w ust. 1 obejmuje również prawo odmowy składania zeznań i przedkładania dokumentów przed sądami i innymi organami państwa przyjmującego w sprawach urzędowych.

3. Wezwanie osób wymienionych w ust. 1 do złożenia zeznań w sprawach nie dotyczących ich działalności urzędowej nie może zawierać zagrożenia karą lub innym środkiem przymusowym i powinno posiadać formę pisemną. W przypadku powstania przeszkody w stawiennictwie konsula zostanie od przesłuchany w swym mieszkaniu lub złoży zeznania na piśmie.

Artykuł  12.

Konsul, pracownicy konsulatu oraz ich małżonkowie i małoletnie dzieci mieszkające z nimi nie podlegają - pod warunkiem posiadania obywatelstwa państwa wysyłającego - przepisom państwa przyjmującego dotyczącym rejestracji, zezwoleń na pobyt i meldunków cudzoziemców.

Artykuł  13.

1. Nieruchomości lub ich części zajmowane dla celów urzędowych lub mieszkalnych przez konsula lub pracowników konsulatu, posiadających obywatelstwo państwa wysyłającego, nie podlegają świadczeniom na cele wojskowe ani innym świadczeniom publicznym.

2. Nieruchomości lub ich części określone w ust. 1 nie będą wyłączone spod wywłaszczenia lub czasowego zajęcia - przewidzianych przez prawo państwa przyjmującego - dla celów użyteczności publicznej, jednakże w razie konieczności, zastosowania jednego z tych środków właściwe władze zapewnią niezakłócone funkcjonowanie konsulatów.

3. Nieruchomości lub ich części określone w ust. 1 zwolnione są od podatków.

4. Pojazdy, odbiorniki radiowe i telewizyjne, jak również inne ruchomości stanowiące własność państwa wysyłającego i służące potrzebom konsulatów, zwolnione są od opłat i podatków oraz od świadczeń na cele wojskowe i innych świadczeń publicznych.

Artykuł  14.

Konsul i pracownicy konsulatu posiadający obywatelstwo państwa wysyłającego oraz ich mienie ruchome zwolnieni są w państwie przyjmującym od podatków bezpośrednich i opłat, jak również od świadczeń na cele wojskowe i innych świadczeń publicznych. Zwolnienie od świadczeń na cele wojskowe i innych świadczeń publicznych rozciąga się na mieszkających z tymi osobami małżonków i małoletnie dzieci.

Artykuł  15.

Przedmioty służące potrzebom konsulatów zwolnione są od opłat celnych wwozowych i wywozowych.

III.

Funkcje konsulów.

Artykuł  16.

Konsul może wykonywać - zgodnie z prawem i zwyczajami międzynarodowymi - opiekę nad obywatelami państwa wysyłającego oraz ochronę ich praw i interesów. W tym celu może on zwracać się bezpośrednio do sądów i innych organów państwowych w swym okręgu.

Artykuł  17.

W przypadku zatrzymania lub aresztowania obywatela państwa wysyłającego właściwe władze państwa przyjmującego zawiadomią o tym niezwłocznie konsula.

Artykuł  18.

Konsul może:

a) rejestrować obywateli państwa wysyłającego,

b) wystawiać paszporty obywatelom państwa wysyłającego,

c) wystawiać inne dokumenty podróży,

d) udzielać wiz.

Artykuł  19.

Konsul może na wezwanie władz państwa wysyłającego przesłuchiwać obywateli tego państwa w charakterze stron, świadków lub biegłych oraz dokonywać doręczeń obywatelom państwa wysyłającego zgodnie z prawem tego państwa.

Artykuł  20.

1. Konsul może sporządzać akty urodzenia i zgonu obywateli państwa wysyłającego, jeżeli prawo tego państwa upoważnia go do tego.

2. Postanowienia ust. 1 nie naruszają przepisów państwa przyjmującego dotyczących rejestracji urodzeń i zgonów we właściwych urzędach tego państwa.

Artykuł  21.

Konsul może sporządzać akty małżeństwa zgodnie z prawem państwa wysyłającego, jeżeli obie strony posiadają obywatelstwo tego państwa. Jeżeli przynajmniej jedna ze stron posiada stałe miejsce zamieszkania w państwie przyjmującym, konsul zawiadomi właściwą władzę państwa przyjmującego o zawarciu związku małżeńskiego.

Artykuł  22.

1. Konsul może dokonywać czynności notarialnych przewidzianych przez prawo państwa wysyłającego, jeżeli dotyczą one obywateli tego państwa i mają wywrzeć skutki prawne w państwie wysyłającym.

2. Konsul może sporządzać i uwierzytelniać tłumaczenia dokumentów z języka państwa wysyłającego na język państwa przyjmującego i odwrotnie.

3. Konsul może legalizować dokumenty wystawione lub uwierzytelnione w państwie przyjmującym lub wysyłającym oraz dokumenty wystawione lub uwierzytelnione w państwie trzecim, jeżeli dotyczą one obywateli państwa wysyłającego.

4. Dokumenty wymienione w ust. 2 i 3, które zostały sporządzone, uwierzytelnione lub zalegalizowane przez konsula w formie przewidzianej przez prawo państwa wysyłającego - mają w państwie przyjmującym tę samą moc prawną i dowodową co dokumenty sporządzone, uwierzytelnione lub zalegalizowane przez władze lub osoby publicznego zaufania (Amtspersonen) w państwie przyjmującym.

Artykuł  23.

Konsul może przyjmować do depozytu od obywateli państwa wysyłającego pieniądze, dokumenty i inne przedmioty.

Artykuł  24.

Do czynności konsula w sprawach spadków, opieki i kurateli dotyczących obywateli państwa wysyłającego stosuje się postanowienia Umowy między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Niemiecką Republiką Demokratyczną o obrocie prawnym w sprawach cywilnych, rodzinnych i karnych z dnia 1 lutego 1957 roku.

Artykuł  25.

1. Konsul może komunikować się z kapitanem i innymi członkami załogi, jak również z pasażerami statku, który zawinął do portu w okręgu konsularnym, oraz może wejść na statek po dokonaniu odprawy przez właściwe władze państwa przyjmującego.

2. Kapitan i inni członkowie załogi oraz pasażerowie mogą komunikować się z konsulem z zachowaniem przepisów prawnych państwa przyjmującego.

Artykuł  26.

1. Konsul może żądać od kapitana i innych członków załogi informacji dotyczących statku, ładunku oraz przebiegu i celu podróży, jak również sporządzać protokoły w tych sprawach. Może on sprawdzać dokumenty okrętowe oraz stosować środki zmierzające do ułatwienia wejścia i wyjścia statku.

2. Konsul może, jeżeli przewiduje to prawo państwa wysyłającego, rozstrzygać spory między kapitanem i innymi członkami załogi, angażować i zwalniać kapitana i innych członków załogi oraz stosować środki zmierzające do zapewnienia porządku i dyscypliny na statku.

Artykuł  27.

1. Władze państwa przyjmującego mogą ingerować w związku ze zdarzeniami, które nastąpiły na statku - tylko wówczas, gdy konsul o to prosi lub wyrazi na to zgodę.

2. Władze państwa przyjmującego mogą bez zgody konsula interweniować w związku ze zdarzeniami, które nastąpiły na statku, jeżeli zdarzenia te naruszają spokój lub bezpieczeństwo w porcie bądź przepisy państwa przyjmującego w sprawach celnych, paszportowych lub ochrony zdrowia.

3. Jeżeli właściwe władze państwa przyjmującego zamierzają dokonać czynności przymusowych na statku, powinny zawiadomić o tym konsula w takim czasie, aby mógł on być obecny przy dokonywaniu powyższych czynności. Jeżeli jednak przybycie konsula na czas byłoby niemożliwe, właściwe władze państwa przyjmującego udzielą konsulowi dokładnych informacji o przebiegu dokonanych czynności przymusowych. Postanowień niniejszego ustępu nie stosuje się do zwykłych czynności kontrolnych w sprawach celnych, paszportowych i ochrony zdrowia, dotyczących statku, członków załogi i pasażerów.

Artykuł  28.

Konsul może domagać się od właściwych władz państwa przyjmującego odstawienia na statek lub do państwa wysyłającego członka załogi, który zbiegł ze statku na terytorium państwa przyjmującego. Właściwe władze państwa przyjmującego podejmą środki niezbędne dla spełnienia żądania konsula. Postanowień tych nie stosuje się do obywateli państwa przyjmującego.

Artykuł  29.

Konsul może odwiedzać w portach swego okręgu statki jakiejkolwiek bandery zamierzające udać się do portu państwa wysyłającego - w celu wymiany informacji żeglugowych i handlowych.

Artykuł  30.

1. W przypadku awarii (Katastrophe oder Havarie) statku właściwe władze państwa przyjmującego zawiadomią o tym niezwłocznie właściwego konsula.

2. W przypadku awarii konsul może udzielać wszelkiej pomocy statkowi, członkom załogi i pasażerom, jak również stosować środki zmierzające do zabezpieczenia ładunku i naprawy statku lub zwracać się do władz państwa przyjmującego o dokonanie takich czynności. Właściwe władze państwa przyjmującego udzielą konsulowi potrzebnej przy tym pomocy.

Artykuł  31.

Postanowienia niniejszej Konwencji odnoszące się do żeglugi morskiej stosuje się odpowiednio do żeglugi powietrznej, jeżeli umowy międzynarodowe obowiązujące obie Umawiające się Strony nie stanowią inaczej.

Artykuł  32.

Konsul może pobierać opłaty przewidziane przez prawo państwa wysyłającego.

Artykuł  33.

W korespondencji z władzami i instytucjami państwa przyjmującego konsul posługuje się językiem tego państwa.

IV. Postanowienia końcowe.

Artykuł  34.

Postanowienia niniejszej Konwencji stosuje się odpowiednio do kierownika wydziału konsularnego przedstawicielstwa dyplomatycznego, jeżeli powierzenie mu tej funkcji zostanie zakomunikowane na piśmie właściwym władzom państwa przyjmującego. Nie narusza to przywilejów i immunitetów dyplomatycznych takiej osoby.

Artykuł  35.

W rozumieniu niniejszej Konwencji:

1. pojęcie "konsulat" oznacza konsulaty generalne, konsulaty i wicekonsulaty;

2. pojęcie "konsul" oznacza każdą osobę, która posiada exequatur lub tymczasowy tytuł do działania w charakterze konsula generalnego, konsula lub wicekonsula;

3. pojęcie "agent konsularny" oznacza każdą osobę, która za zgodą państwa przyjmującego została mianowana przez zwierzchniego konsula

4. pojęcie "funkcjonariusz konsularny" (Konsularischer Mitarbeiter) oznacza każdą osobę z wyjątkiem konsula, która pełni funkcje konsularne i posiada obywatelstwo państwa wysyłającego; pojęcie to nie obejmuje personelu technicznego i służby domowej;

5. pojęcie "pracownik konsulatu" (Mitarbeiter) oznacza każdą osobę zatrudnioną w konsulacie, bez względu na jej obywatelstwo, chyba że odpowiedni przepis niniejszej Konwencji stanowi inaczej;

6. pojęcie "obywatel" oznacza osoby fizyczne oraz osoby prawne utworzone zgodnie z prawem jednej z Umawiających się Stron i mające siedzibę na terytorium tej Strony;

7. pojęcie "statek" oznacza każdy statek uprawniony do podnoszenia bandery państwa wysyłającego.

Artykuł  36.

Konwencja niniejsza zawarta jest na okres pięciu lat. Ulega ona każdorazowo przedłużeniu na dalsze pięć lat, jeżeli jedna z Umawiających się Stron nie wypowie jej na 6 miesięcy przed upływem odpowiedniego okresu.

Artykuł  37.

Konwencja niniejsza wymaga ratyfikacji. Wejdzie ona w życie z chwilą wymiany dokumentów ratyfikacyjnych.

Konwencję niniejszą sporządzono w Warszawie dnia 25 listopada 1957 roku w dwóch egzemplarzach, każdy w językach polskim i niemieckim, przy czym obydwa teksty mają jednakową moc obowiązującą.

Na dowód czego wyżej wymienieni pełnomocnicy obu Umawiających się Stron podpisali niniejszą Konwencję i opatrzyli ją pieczęciami.

Po zaznajomieniu się z powyższą Konwencją Rada Państwa uznała ją i uznaje za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych; oświadcza, że jest ona przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona, oraz przyrzeka, że będzie niezmiennie zachowana.

Na dowód czego wydany został Akt niniejszy opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.

Dano w Warszawie, dnia 5 maja 1958 roku.

• Identyfikator: Dz.U.1959.7.38
• Rodzaj: Umowa międzynarodowa
• Tytuł: NRD-Polska. Konwencja Konsularna. Warszawa.1957.11.25.
• Data aktu: 25/11/1957
• Data ogłoszenia: 31/01/1959
• Data wejścia w życie: 31/10/1958