Konwencja o ruchu drogowym, Protokół w sprawie znaków i sygnałów drogowych oraz Akt końcowy. Genewa.1949.09.19.

KONWENCJA

O RUCHU DROGOWYM, PROTOKÓŁ W SPRAWIE ZNAKÓW I SYGNAŁÓW DROGOWYCH ORAZ AKT KOŃCOWY,

podpisane w Genewie dnia 19 września 1949 r. ^*

W imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej

RADA PAŃSTWA

POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ

podaje do powszechnej wiadomości:

W dniu 19 września 1949 r. podpisane zostały w Genewie Konwencja o ruchu drogowym, Protokół w sprawie znaków i sygnałów drogowych oraz Akt końcowy.

Po zaznajomieniu się z powyższymi aktami międzynarodowymi Rada Państwa uznała je i uznaje za słuszne zarówno w całości, jak i każde z postanowień w nich zawartych; oświadcza, że wyżej wymienione akty są przyjęte, ratyfikowane i potwierdzone, oraz przyrzeka, że będą niezmiennie zachowywane.

Na dowód czego wydany został Akt niniejszy opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.

Dano w Warszawie, dnia 25 września 1958 r.

(Teksty Konwencji, Protokołu i Aktu końcowego zamieszczone są w załączniku do niniejszego numeru).

ZAŁĄCZNIKI

ZAŁĄCZNIK

KONWENCJA O RUCHU DROGOWYM

PROTOKÓŁ W SPRAWIE ZNAKÓW I SYGNAŁÓW DROGOWYCH

oraz

AKT KOŃCOWY

podpisane w Genewie dnia 19 września 1949 r.

KONWENCJA O RUCHU DROGOWYM

Umawiające się Państwa, pragnąc popierać rozwój międzynarodowego ruchu drogowego i zapewnić jego bezpieczeństwo przez ustanowienie w tym celu jednolitych zasad, zgodziły się na następujące postanowienia:

Rozdział  I

POSTANOWIENIA OGÓLNE

Artykuł  1

1. Umawiające się Państwa, zachowując całkowicie prawo do ustalania przepisów o użytkowaniu swych dróg , zgadzają się, aby wymienione drogi były używane do ruchu międzynarodowego na warunkach przewidzianych niniejszą Konwencją.

2. Umawiające się Państwa nie są zobowiązane do przyznawania przywilejów wynikających z postanowień niniejszej Konwencji pojazdom samochodowym, przyczepom lub kierowcom przebywającym na ich obszarze bez przerwy w ciągu okresu czasu przekraczającego jeden rok.

Artykuł  2

1. Załączniki do niniejszej Konwencji uważa się za części integralne niniejszej Konwencji, z tym jednakże zastrzeżeniem, że każde Państwo będzie mogło w chwili podpisania lub ratyfikowania Konwencji albo przystąpienia do niej lub w każdej chwili później oświadczyć, że ze stosowania Konwencji wyłącza załączniki 1 i 2.

2. Każde Państwo będzie mogło w każdej chwili notyfikować Sekretarzowi Generalnemu Narodów Zjednoczonych, że od daty wymienionej notyfikacji będzie się uważało za związane załącznikami 1 i 2, poprzednio wyłączonymi przez siebie, stosownie do paragrafu 1 niniejszego artykułu.

Artykuł  3

1. Będą uważane za zgodne z treścią niniejszej Konwencji środki, jakie wszystkie Umawiające się Państwa lub niektóre z nich zgodziły się lub zgodzą się w przyszłości zastosować w celu ułatwienia międzynarodowego ruchu drogowego przez uproszczenie formalności celnych, porządkowych, administracyjnych, sanitarnych lub innych.

2. a) Każde z Umawiających się Państw będzie mogło wymagać złożenia gwarancji dla zabezpieczenia zapłaty wszystkich opłat i należności przywozowych, które przy braku tej gwarancji byłyby pobrane przy przywozie każdego pojzadu samochodowego, dopuszczonego do ruchu międzynarodowego.

b) W celu stosowania niniejszego artykułu Umawiające się Państwa będą przejmować gwarancje organizacji działającej na ich własnym terytorium i będącej członkiem międzynarodowego stowarzyszenia, które wydało międzynarodowy dokument celny ważny dla pojazdu samochodowego (taki jak książeczka celna z przepustkami granicznymi).

3. W celu dokonywania formalności, przewidzianych niniejszą Konwencją, Umawiające się Państwa będą starały się uzgodnić godziny otwarcia odpowiadających sobie na tej samej drodze międzynarodowej urzędów i posterunków celnych.

Artykuł  4

1. W celu stosowania postanowień niniejszej Konwencji:

określenie "ruch międzynarodowy" oznacza taki ruch, w którym następuje przekroczenie co najmniej jednej granicy państwowej;

określenie "droga" oznacza każdą drogę publiczną otwartą do ruchu pojazdów;

określenie "jezdnia" oznacza część drogi zazwyczaj używanej do ruchu pojazdów;

określenie "pas ruchu" oznacza część jezdni o szerokości wystarczającej do ruchu jednego rzędu pojazdów;

określenie "kierujący" oznacza każdą osobę, która kieruje pojazdem, włączając w to i rowery, oraz która prowadzi zwierzęta pociągowe, juczne, wierzchowe i stada po drodze lub ma nad nimi rzeczywistą pieczę;

określenie "pojazd samochodowy" oznacza każdy pojazd poruszający się po drogach o własnym napędzie przy pomocy urządzenia mechanicznego, przeznaczony zazwyczaj do transportu osób lub towarów, a nie będący pojazdem poruszającym się po szynach, lub połączonym z przewodami elektrycznymi. Każde Państwo które przyjęło załącznik 1, wyłączy z tego określenia rowery z silnikiem pomocniczym, posiadającym cechy charakterystyczne określone w wymienionym załączniku;

określenie "pojazd członowy" oznacza każdy pojazd samochodowy z przyczepą bez przedniej osi, w ten sposób złączoną z pojazdem, że część przyczepy spoczywa na pojeździe ciągnącym i że znaczna część ciężaru tej przyczepy i jej ładunku obciąża pojazd ciągnący. Taka przyczepa nazywa się "naczepa";

określenie "przyczepa" oznacza każdy pojazd, przeznaczony do przyczepiania do pojazdu samochodowego;

określenie "rower" oznacza każdy rower, który nie jest zaopatrzony w silnik spalinowy; każde Państwo związane załącznikiem 1 włączy do niniejszego określenia rowery z silnikiem pomocniczym o cechach charakterystycznych podanych w wymienionym załączniku;

określenie "ciężar pojazdu z ładunkiem" oznacza ciężar pojazdu na postoju w stanie gotowym do jazdy oraz ciężar jego ładunku, łącznie z ciężarem kierowcy i wszystkich innych osób przewożonych jednocześnie;

określenie "dopuszczalna ładowność" oznacza ciężar ładunku, wyznaczony jako dopuszczalny przez właściwą władzę kraju, w którym pojazd został zarejestrowany;

określenie "największy dopuszczalny ciężar pojazdu z ładunkiem" oznacza ciężar pojazdu w stanie gotowym do drogi łącznie z dopuszczalną ładownością.

Artykuł  5

Niniejsza Konwencja nie powinna być interpretowana jako dopuszczająca transport osób za opłatą lub towarów innych, aniżeli bagaż osobisty osób jadących pojazdem, ponieważ sprawa ta, jak również wszystkie inne, nie objęte niniejszą Konwencją, należą do zakresu ustawodawstwa krajowego, z zastrzeżeniem stosowania innych konwencji lub porozumień międzynarodowych.

Rozdział  II

PRZEPISY RUCHU DROGOWEGO

Artykuł  6

Każde z Umawiających się Państw przedsięweźmie wszelkie odpowiednie środki w celu zapewnienia przestrzegania przepisów zawartych w niniejszym rozdziale.

Artykuł  7

Wszyscy kierujący, osoby piesze i inni użytkownicy dróg powinni zachowywać się w taki sposób, aby nie powodować niebezpieczeństwa lub utrudnienia ruchu. Powinni oni unikać narażenia na szkodę osób lub własności publicznej bądź prywatnej.

Artykuł  8

1. Każdy pojazd lub zespół sprzęgniętych z sobą pojazdów, które poruszają się oddzielnie, powinien posiadać kierującego.

2. Zwierzęta pociągowe, juczne lub wierzchowe powinny posiadać kierującego, a inne zwierzęta powinny być pod nadzorem, z wyjątkiem stref specjalnych, opatrzonych znakami na punktach wejściowych.

3. Konwoje pojazdów oraz stada zwierząt powinny mieć kierujących, w ilości przewidzianej przez przepisy krajowe.

4. Konwoje oraz stada zwierząt w razie potrzeby powinny być podzielone na części o umiarkowanej długości, oddzielone od siebie przerwami dostatecznie dużymi dla zapewnienia sprawności ruchu. Postanowienie to nie stosuje się do obszarów, gdzie odbywają się wędrówki szczepów koczowniczych.

5. Kierujący powinni stale panować nad swymi pojazdami lub mieć możliwość prowadzenia zwierząt. Powinni oni zastosować wszelkie środki ostrożności, konieczne dla bezpieczeństwa zbliżających się do nich innych użytkowników dróg.

Artykuł  9

1. Wszelkie pojazdy, które poruszają się w tym samym kierunku, powinny trzymać się jednej i tej samej strony drogi, a kierunek ruchu w danym kraju powinien być jednakowy na wszystkich drogach. Powyższe nie narusza w niczym przepisów krajowych, dotyczących ruchu jednokierunkowego.

2. Zgodnie z ogólną zasadą, we wszystkich przypadkach, gdy tego wymagają przepisy artykułu 7, każdy kierujący powinien:

a) na jezdniach o dwóch pasach ruchu i przewidzianych do ruchu w obu kierunkach prowadzić swój pojazd w pasie ruchu przeznaczonym dla kierunku, w którym się porusza;

b) na jezdniach posiadających więcej niż dwa pasy ruchu prowadzić swój pojazd w pasie ruchu najbliższym krawędzi jezdni stosownie do kierunku, w którym się porusza.

3. Zwierzęta powinny być prowadzone lub pędzone jak najbliżej krawędzi drogi, w myśl przepisów przewidzianych ustawodawstwem krajowym.

Artykuł  10

Każdy kierujący pojazdem powinien stale panować nad szybkością i prowadzić pojazd rozważnie i ostrożnie. W każdym przypadku, gdy wymagają tego okoliczności, a zwłaszcza, gdy widoczność nie jest dobra, powinien on zwolnić lub zatrzymać się.

Artykuł  11

1. Każdy kierujący, jeśli wymija albo daje się wyprzedzić, powinien trzymać się możliwie jak najbliżej krawędzi jezdni, na pasie ruchu przeznaczonym dla kierunku, w którym się porusza. Wyprzedzanie pojazdów i zwierząt powinno być dokonywane z prawej strony bądź z lewej, zależnie od kierunku ruchu obowiązującego w danym kraju. Przepisy te mogą nie być stosowane w odniesieniu do tramwajów i innych pojazdów szynowych na drogach, jak również na niektórych drogach górskich.

2. Każdy kierujący przy zbliżaniu się pojazdu lub zwierzęcia prowadzonego (pędzonego) powinien:

a) w przypadku, gdy pojazd lub zwierzęta prowadzone mijają się z nim, pozostawić miejsce dostateczne do ich przejazdu lub przejścia;

b) w przypadku, gdy pojazd zamierza go wyprzedzić, zbliżyć się możliwie najbliżej do krawędzi jezdni odpowiadającej kierunkowi ruchu i nie zwiększać szybkości.

3. Każdy kierujący, który zamierza wyprzedzić, powinien upewnić się, czy ma przed sobą dostateczne miejsce do wykonania tego zamiaru i czy pole widzenia z przodu pozwala wyprzedzić bez narażenia kogokolwiek na niebezpieczeństwo. Po wyprzedzeniu kierowca powinien sprowadzić pojazd ponownie na prawo lub na lewo, w zależności od kierunku ruchu obowiązującego w danym kraju, lecz dopiero po upewnieniu się, że może tego dokonać bez utrudnień dla pojazdu, osób pieszych lub zwierząt, które wyprzedził.

Artykuł  12

1. Każdy kierujący, zbliżający się do rozgałęzienia, skrzyżowania dróg (węzła drogowego) albo do przejazdu kolejowego w poziomie szyn, powinien zachować szczególną ostrożność w celu uniknięcia jakiegokolwiek wypadku.

2. Na skrzyżowaniach określonych dróg lub ich odcinków może być przyznane pierwszeństwo przejazdu. Pierwszeństwo jest uwidocznione przez umieszczenie znaków. Kierujący, zbliżający się do drogi lub odcinka drogi z prawem pierwszeństwa przejazdu, obowiązany jest ustąpić pierwszeństwa przejazdu kierującym, którzy jadą tą drogą.

3. Postanowienia załącznika 2 dotyczące pierwszeństwa przejazdu na skrzyżowaniach, nie objęte paragrafem 2 niniejszego artykułu, są stosowane przez Państwa związane wymienionym załącznikiem.

4. Każdy kierujący przed skręceniem w inną drogę powinien:

a) upewnić się, że może to zrobić bez niebezpieczeństwa dla innych użytkowników dróg;

b) wskazać wyraźnie swój zamiar;

c) zbliżyć się jak najbardziej do krawędzi jezdni po stronie odpowiadającej kierunkowi swego ruchu, jeżeli zamierza opuścić drogę skręcając w tę stronę;

d) zbliżyć się możliwie jak najbardziej do środka jezdni, jeżeli zamierza opuścić drogę, skręcając w drugą stronę, z zastrzeżeniem postanowień paragrafu 2 artykułu 16;

e) w żadnym przypadku nie przeszkadzać ruchowi z przeciwnego kierunku.

Artykuł  13

1. W czasie postoju na drodze pojazdy lub zwierzęta powinny być ustawione możliwie jak najbliżej krawędzi jezdni, jeżeli nie mogą być umieszczone poza jej obrębem. Kierujący nie powinni opuszczać pojazdów lub zwierząt przed zastosowaniem wszystkich środków ostrożności, koniecznych dla uniknięcia wypadku.

2. Nie wolno pozostawiać stojących pojazdów i zwierząt tam, gdzie stanowiłyby one niebezpieczeństwo lub przeszkodę, zwłaszcza na skrzyżowaniu, na zakręcie, na wierzchołku wzniesienia drogi lub w pobliżu tych miejsc.

Artykuł  14

Należy przedsięwziąć wszelkie środki ostrożności potrzebne do tego, aby ładunek pojazdu nie mógł spowodować szkody lub niebezpieczeństwa.

Artykuł  15

1. Z zapadnięciem zmierzchu i w ciągu nocy lub gdy wymagają tego warunki atmosferyczne, każdy pojazd lub zespół załączonych pojazdów, który znajduje się na drodze, powinien posiadać co najmniej jedno przednie światło białe i co najmniej jedno tylne światło czerwone.

Jeżeli pojazd z wyjątkiem roweru lub motocykla bez przyczepki posiada tylko jedno przednie światło białe, powinno ono być umieszczone po stronie pojazdów nadjeżdżających z przeciwnego kierunku.

W krajach, w których obowiązują dwa przednie białe światła, powinny one być umieszczone z prawej i z lewej strony pojazdu.

Światło czerwone może być wytwarzane albo przez inne urządzenia aniżeli to, które wytwarza przednie białe światło lub przednie białe światła, albo przez to samo urządzenie, jeżeli niewielka długość i budowa pojazdu na to pozwalają.

2. W żadnym przypadku pojazd nie może mieć światła czerwonego skierowanego do przodu ani światła białego skierowanego do tyłu. Również nie może mieć szkieł odblaskowych czerwonych z przodu lub białych z tyłu. Postanowień powyższych nie stosuje się do świateł białych lub żółtych, używanych przy jeździe do tyłu, jeżeli ustawodawstwo kraju, w którym pojazd jest zarejestrowany, pozwala na używanie takich świateł.

3. Światła oraz szkła odblaskowe powinny wyraźnie wskazywać pojazd innym użytkownikom drogi.

4. Każde Umawiające się Państwo lub jedna z jego części składowych może zwolnić od postanowień niniejszego artykułu z zastrzeżeniem, że zostaną zastosowane wszystkie środki zapewniające normalne warunki bezpieczeństwa ruchu:

a) pojazdy użytkowane do celów specjalnych lub na warunkach specjalnych;

b) niektóre pojazdy o szczególnym kształcie lub szczególnego rodzaju;

c) pojazdy stojące na drodze, której oświetlenie jest wystarczające.

Artykuł  16

1. Postanowienia niniejszego rozdziału stosuje się do trolejbusów.

2. a) Rowerzyści obowiazani są używać dróg rowerowych, gdy nakazuje to specjalny znak lub gdy krajowe przepisy nakładają na nich taki obowiązek:

b) Rowerzyści powinni jechać jeden za drugim we wszystkich przypadkach, gdy tego wymagają warunki ruchu, a prócz wyjątkowych przypadków przewidzianych w krajowych przepisach, nigdy nie powinni jechać obok siebie w ilości większej aniżeli dwóch;

c) Zabrania się rowerzystom czepiania się pojazdów;

d) Przepis artykułu 12, paragraf 4, punkt d) nie dotyczy rowerzystów w krajach, w których przepisy krajowe postanawiają inaczej.

Rozdział  III

ZNAKI I SYGNAŁY DROGOWE

Artykuł  17

1. W celu zapewnienia jednolitego systemu sygnalizacji znaki i sygnały drogowe przyjęte przez każde Umawiające się Państwo będą w miarę możności jedynymi znakami, które umieszcza się na drogach tego Państwa. W razie potrzeby wprowadzenia jakiegokolwiek nowego znaku, powinien on pod względem cech charakterystycznych, kształtu i koloru, jak również ewentualnie zastosowanego rodzaju symbolu odpowiadać systemowi, obowiązującemu w tym Państwie.

2. Ilość przepisowych znaków powinna być ograniczona do niezbędnej potrzeby. Znaki należy umieszczać tylko w miejscach, w których są niezbędne.

3. Znaki ostrzegawcze powinny być ustawione w dostatecznej odległości od przeszkody, aby mogły skutecznie ostrzegać użytkowników drogi.

4. Nie będzie dopuszczane umieszczanie na przepisowym znaku jakiegokolwiek napisu obcego jego istocie i w sposób zmniejszający jego widoczność lub zmieniającego jego charakter.

5. Używanie wszelkich tablic lub napisów, które można by pomylić z przepisowymi znakami lub które mogłyby utrudnić ich odczytanie, zostanie zabronione.

Rozdział  IV

POSTANOWIENIA DOTYCZĄCE POJAZDÓW SAMOCHODOWYCH I PRZYCZEP W RUCHU MIĘDZYNARODOWYM

Artykuł  18

1. Dla korzystania z postanowień niniejszej Konwencji każdy pojazd samochodowy powinien być zarejestrowany przez jedno Umawiające się Państwo lub jedną z jego części składowych, zgodnie z jego ustawodawstwem.

2. Zgłaszającemu pojazd samochodowy do rejestracji właściwa władza lub uprawnione do tego stowarzyszenie wydaje dowód rejstracyjny zawierający co najmniej numer porządkowy, zwany numerem rejestracyjnym, nazwę lub markę wytwórni pojazdu, numer fabryczny albo numer serii wytwórni, datę pierwszego dopuszczenia do ruchu, jak również nazwisko i imię, bądź imiona i miejsce zamieszkania zgłaszającego się o zarejestrowanie pojazdu.

3. Dowody rejestracyjne, wydane w myśl wyżej wymienionych warunków, będą uznawane przez wszystkie Umawiające się Państwa jako dowód prawidłowości zawartych w nich danych, do czasu stwierdzenia, że jest inaczej.

Artykuł  19

1. Każdy pojazd samochodowy powinien posiadać przynajmniej z tytułu, wypisany na tablicy lub na samym pojeździe, znak rejestracyjny przydzielony przez właściwą władzę. W przypadku gdy pojazd samochodowy ciągnie jedną lub kilka przyczep, jedyna lub ostatnia przyczepa powinny posiadać znak rejestracyjny pojazdu ciągnącego lub znak rejestracyjny własny.

2. Układ i sposób umieszczania znaku rejestracyjnego są ustalone w załączniku 3.

Artykuł  20

1. Każdy pojazd samochodowy powinien oprócz znaku rejestracyjnego posiadać z tyłu wypisany na tablicy lub na samym pojeździe znak wyróżniający, wskazujący miejsce rejestracji pojazdu. Znak ten powinien wskazywać bądź Państwo, bądź terytorium stanowiące odrębną jednostkę z punktu widzenia rejestracji. W przypadku gdy pojazd ciągnie jedną lub kilka przyczep, znak wyróżniający powinien być powtórzony z tyłu jedynej lub ostatniej przyczepy.

2. Układ i sposób umieszczenia znaku wyróżniającego ustalone są w załączniku 4.

Artykuł  21

Każdy pojazd samochodowy i każda przyczepa powinny posiadać tabliczkę tożsamości ustaloną w załączniku 5.

Artykuł  22

1. Pojazdy samochodowe i ich przyczepy powinny być w stanie zdatnym do ruchu i w takim stanie technicznym, aby nie mogły stanowić niebezpieczeństwa dla kierowców, osób zajmujących miejsca w pojeździe i innych użytkowników drogi ani też narażać na szkodę własności publicznej lub prywatnej.

2. Ponadto pojazdy samochodowe i przyczepy oraz ich wyposażenie powinny odpowiadać warunkom przewidzianym w załączniku 6, a ich kierowcy powinni przestrzegać przepisów tego załącznika.

3. Postanowienia niniejszego artykułu stosuje się do trolejbusów.

Artykuł  23

1. Największe wymiary oraz największe ciążary pojazdów z ładunkiem, dopuszczonych do ruchu na drogach Umawiającego się Państwa lub jednej z jego części składowych, ustalone są przez przepisy krajowe. Na niektórych drogach, wyznaczonych przez Państwa, które uczestniczą w umowach regionalnych, lub w braku takich umów przez jedno Umawiające się Państwo, największe wymiary oraz największe dopuszczalne ciężary pojazdów z ładunkiem będą takie, jak ustalone w załączniku 7.

2. Postanowienia niniejszego artykułu stosuje się do trolejbusów.

Rozdział  V

KIEROWCY POJAZDÓW SAMOCHODOWYCH W RUCHU MIĘDZYNARODOWYM

Artykuł  24

1. Każde z Umawiających się Państw udzieli każdemu kierowcy, który znajdzie się na jego terytorium i który spełnia warunki przewidziane w załączniku 8, zezwolenia na prowadzenie na swoich drogach, bez ponownego egzaminu, pojazdów samochodowych, należących do rodzaju lub rodzajów określonych w załączniku 9 i 10, na których prowadzenie po złożeniu dowodu swych kwalifikacji - kierowca uzyskał ważne pozwolenie, wydane przez właściwe władze innego Umawiającego się Państwa lub jednej z jego części składowych lub przez stowarzyszenie upoważnione przez te władze.

2. Jednakże Umawiające się Państwo będzie mogło żądać od kierowcy, który udaje się na jego terytorium, aby posiadał międzynarodowe pozwolenie na prowadzenie pojazdów samochodowych, zgodnie z wzorem umieszczonym w załączniku 10; w szczególności dotyczy to kierowcy przybywającego z kraju, w którym krajowe pozwolenie na prowadzenie pojazdów samochodowych nie jest wymagane lub w którym krajowe pozwolenie na prowadzenie pojazdów samochodowych nie jest zgodne z wzorem zawartym w załączniku 9.

3. Międzynarodowe pozwolenie na prowadzenie pojazdów samochodowych będzie wydawane przez właściwe władze Umawiającego się Państwa lub jednej z jego części składowych albo przez uprawnione przez te władze stowarzyszenie i zaopatrzone w pieczęć lub znak władzy bądź stowarzyszenia, po złożeniu przez kierowcę dowodu posiadania kwalifikacji. Pozwolenie to upoważnia do prowadzenia, bez składania ponownego egzaminu i we wszystkich Umawiających się Państwach, pojazdów samochodowych należących do rodzajów, na które zostało wydane.

4. Można odmówić prawa korzystania z pozwolenia na prowadzenie pojazdów samochodowych zarówno krajowego, jak i międzynarodowego, jeśli jest oczywiste, że warunki przepisane do jego wydania nie są już zachowane.

5. Umawiające się Państwa lub jedna z jego części składowych może pozbawić kierowcę prawa korzystania z jednego z wyżej wyszczególnionych pozwoleń tylko wtedy, kiedy kierowca popełnił wykroczenie przeciwko krajowym przepisom ruchu, które pociągają za sobą cofnięcie pozwolenia na prowadzenie pojazdów samochodowych w myśl ustawodawstwa danego Umawiającego się Państwa. W takim przypadku Umawiające się Państwo lub jedna z jego części składowych, które pozbawiły prawa korzystania z pozwolenia, będą mogły zatrzymać pozwolenie i przechowywać je aż do upływu okresu czasu, na który pozbawiono kierowcę korzystania z pozwolenia, albo do chwili, gdy ten ostatni opuści obszar Umawiającego się Państwa, jeśli jego wyjazd nastąpi przed upływem omawianego okresu pozbawienia pozwolenia. Państwo lub jego część składowa może zamieścić w pozwoleniu uwagę o dokonanym w powyższy sposób pozbawieniu prawa korzystania z pozwolenia oraz zakomunikować nazwisko i adres kierowcy władzy, która wydała pozwolenie.

6. W ciągu okresu pięcioletniego, poczynając od chwili wejścia w życie niniejszej Konwencji, każdy kierowca dopuszczony do prowadzenia pojazdu samochodowego w ruchu międzynarodowym, w myśl postanowień Konwencji Międzynarodowej, dotyczącej ruchu samochodowego, podpisanej w Paryżu dnia 24 kwietnia 1926 r. lub Konwencji o uregulowaniu ruchu samochodowego między Państwami Amerykańskimi, otwartej do podpisu w Waszyngtonie dnia 15 grudnia 1943 r., posiadający dokumenty wymagane przez te konwencje, będzie uważany za spełniającego warunki przewidziane w niniejszym artykule.

Artykuł  25

Umawiające się Państwa zobowiązują się udzielać sobie wzajemnie informacji umożliwiających ustalenie tożsamości osób posiadaczy krajowego lub międzynarodowego pozwolenia na prowadzenie pojazdów samochodowych wówczas, gdy podlegają oni karze za popełnione wykroczenie przeciwko przepisom ruchu. Również będą one udzielały sobie wzajemnie informacji potrzebnych do ustalenia tożsamości właściciela lub osoby, na której imię został zarejestrowany zagraniczny pojazd, który był przyczyną poważnego wypadku.

Rozdział  VI

POSTANOWIENIA DOTYCZĄCE ROWERÓW W RUCHU MIĘDZYNARODWYM

Artykuł  26

Rowery powinny być zaopatrzone w następujące urządzenia:

a) przynajmniej w jeden sprawnie działający hamulec;

b) w dźwiękowe urządzenie ostrzegawcze w postaci dzwonka, który powinien być słyszany z wystarczającej odległości, z wykluczeniem jakiegokolwiek innego dźwiękowego urządzenia ostrzegawczego;

c) po zapadnięciu zmroku i podczas nocy lub też gdy tego wymagają warunki atmosferyczne, w przednie światło białe lub żółte oraz tylne światło czerwone lub szkiełko odblaskowe.

Rozdział  VII

POSTANOWIENIA KOŃCOWE

Artykuł  27

1. Niniejsza Konwencja będzie otwarta do dnia 31 grudnia 1949 roku do podpisu dla wszystkich Państw-Członków Narodów Zjednoczonych i dla każdego Państwa zaproszonego do uczestniczenia w Konferencji w sprawie transportu drogowego i samochodowego, która odbyła się w Genewie w 1949 roku.

2. Niniejsza Konwencja będzie ratyfikowana. Dokumenty ratyfikacyjne będą złożone u Sekretarza Generalnego Narodów Zjednoczonych.

3. Poczynając od dnia 1 stycznia 1950 roku mogą przystąpić do Konwencji Państwa wspomniane w paragrafie 1 tego artykułu, które nie podpisały niniejszej Konwencji, jak również - każde inne Państwo, dopuszczone do uczestniczenia w Konwencji uchwałą Rady Gospodarczo-Społecznej. Konwencja będzie również otwarta do przystąpienia w imieniu każdego Trytorium Powierniczego, którego zarząd powierzono Narodom Zjednoczonym.

4. Przystąpienie nastąpi przez złożenie dokumentu przystąpienia u Sekretarza Generalnego Narodów Zjednoczonych.

Artykuł  28

1. Podczas podpisywania, ratyfikacji lub przystąpienia albo w każdej chwili później, każde Państwo będzie mogło oświadczyć przy pomocy notyfikacji skierowanej do Sekretarza Generalnego Narodów Zjednoczonych, że postanowienia niniejszej Konwencji będą stosowane na jakimkolwiek terytorium, którego stosunki międzynarodowe dane Państwo reprezentuje. Postanowienia te będą mogły być stosowane na terytorium lub terytoriach wymienionych w notyfikacji w trzydzieści dni od daty otrzymania wymienionej notyfikacji przez Sekretarza Generalnego albo, jeżeli Konwencja jeszcze wtedy nie weszła w życie, z chwilą wejścia w życie.

2. Gdy pozwolą na to okoliczności, każde z Umawiających się Państw zobowiązuje się poczynić jak najwcześniej właściwe kroki, aby rozciągnąć stosowanie niniejszej Konwencji na terytoria, których stosunki międzynarodowe reprezentuje, z zastrzeżeniem zgody rządów tych terytoriów, jeśli tego będą wymagać przepisy konstytucyjne.

3. Każde Państwo, które złożyło oświadczenie, zgodnie z postanowieniami paragrafu 1 niniejszego artykułu, o stosowaniu niniejszej Konwencji na terytorium, którego stosunki międzynarodowe reprezentuje, będzie mogło w każdej chwili później oświadczyć przy pomocy notyfikacji skierowanej do Sekretarza Generalnego, że niniejsza Konwencja przestanie być stosowana na terytorium wymienionym w notyfikacji. Po upływie roku od daty notyfikacji Konwencja przestanie być stosowana na wymienionym terytorium.

Artykuł  29

Niniejsza Konwencja wejdzie w życie trzydziestego dnia, następującego po dacie złożenia piątego dokumentu ratyfikacyjnego lub dokumentu przystąpienia. Dla każdego Państwa, które ją będzie ratyfikować lub przystąpi do niej po tej dacie, niniejsza Konwencja wejdzie w życie trzydziestego dnia, następującego po dacie złożenia przez to Państwo dokumentu ratyfikacyjnego lub dokumentu przystąpienia.

Sekretarz Generalny Narodów Zjednoczonych zawiadomi o dacie wejścia w życie niniejszej Konwencji każde z Państw-Sygnatariuszy lub Państw przystępujących, jak również inne Państwa, które były zaproszone do uczestniczenia w Konferencji Narodów Zjednoczonych w sprawie transportu drogowego i samochodowego.

Artykuł  30

Niniejsza Konwencja uchyla i zastępuje w stosunkach między Umawiającymi się Stronami Konwencję międzynarodową, dotyczącą ruchu samochodowego i Konwencję międzynarodową, dotyczącą ruchu drogowego, podpisane w Paryżu 24 kwietnia 1926 roku, oraz Konwencję o uregulowaniu ruchu samochodowego między Państwami Amerykańskimi, otwartą do podpisu w Waszyngtonie 15 grudnia 1943 roku.

Artykuł  31

1. Każda poprawka do niniejszej Konwencji, proponowana przez jedno z Umawiających się Państw, będzie złożona u Sekretarza Generalnego Narodów Zjednoczonych, który poda jej tekst do wiadomości wszystkim Umawiającym się Państwom żądając jednocześnie, aby go powiadomiły w przeciągu czterech miesięcy:

a) czy życzą sobie, aby została zwołana konferencja w celu zbadania proponowanej poprawki;

b) czy są zdania, że należy przyjąć proponowaną poprawkę bez zwoływania konferencji;

c) czy są zadania, że należy odrzucić proponowaną poprawkę bez zwoływania konferencji;

Prócz Umawiających się Państw proponowana poprawka powinna być przesłana przez Sekretarza Generalnego również wszystkim innym Państwom, które były zaproszone do uczestniczenia w Konferencji Narodów Zjednoczonych w sprawie transportu drogowego i samochodowego.

2. Sekretarz Generalny zwoła konferencję Umawiających się Państw w celu zbadania proponowanej poprawki w przypadku, gdy zwołania konferencji zażądałyby:

a) co najmniej czwarta część Umawiających się Państw, gdy chodzi o poprawkę proponowaną do części Konwencji nie będących załącznikami;

b) co najmniej trzecia część Umawiających się Państw, gdy chodzi o poprawkę proponowaną do załącznika, z wyjątkiem załączników 1 i 2;

c) gdy chodzi o załączniki 1 i 2, co najmniej trzecia część Państw związanych załącznikiem, do którego odnosi się proponowana poprawka.

Sekretarz Generalny zaprosi na tę konferencję, oprócz Umawiających się Państw, Państwa zaproszone do uczestniczenia w Konferencji Narodów Zjednoczonych w sprawie transportu drogowego i samochodowego oraz Państwa, których obecność Rada Gospodarczo-Społeczna uzna za pożądaną.

Postanowienia te nie będą stosowane, gdy poprawka do Konwencji będzie przyjęta zgodnie z postanowieniami paragrafu 5 niniejszego artykułu.

3. Każda poprawka do niniejszej Konwencji, która będzie przyjęta przez Konferencję większością dwóch trzecich głosów, będzie podana wszystkim Umawiającym się Państwom, do akceptacji. W dziewięćdziesiąt dni po akceptacji jej przez dwie trzecie Umawiających się Państw każda poprawka do Konwencji, z wyjątkiem poprawki do załączników 1 i 2, wejdzie w życie dla wszystkich Umawiających się Państw, z wyjątkiem tych, które oświadczą przed datą jej wejścia w życie, że nie akceptują jej.

Aby weszła w życie jakakolwiek poprawka do załączników 1 i 2, wymagana jest większość dwóch trzecich państw związanych poprawianym załącznikiem.

4. W czasie przyjmowania poprawki do niniejszej Konwencji, nie będącej jednak poprawką do załączników 1 i 2, Konferencja będzie mogła postanowić większością dwóch trzecich głosów, że poprawka jest tego rodzaju, iż każde Umawiające się Państwo, które oświadczyło, że jej nie akceptuje i które jej nie zaakceptuje w terminie dwunastu miesięcy po jej wejściu w życie, po wygaśnięciu tego terminu przestanie być uczestnikiem Konwencji.

5. W przypadku gdy przynajmniej dwie trzecie Umawiających się Państw powiadomi Sekretarza Generalnego, zgodnie z ustępem b) paragrafu 1 niniejszego artykułu, że gotowe jest przyjąć poprawkę bez zwoływania konferencji, Sekretarz Generalny skieruje notyfikację o ich postanowieniu do wszystkich Umawiających się Państw. Po upływie dziewięćdziesięciu dni od daty tej notyfikacji poprawka nabierze mocy obowiązującej w stosunku do wszystkich Umawiających się Państw, z wyjątkiem Państw, które w tym terminie zawiadomią Sekretarza Generalnego, że są tej poprawce przeciwne.

6. Co się tyczy poprawek do załączników 1 i 2 oraz poprawek innych, niż objęte paragrafem 4 niniejszego artykułu, pierwotne postanowienia pozostaną w mocy w stosunku do każdego Umawiającego się Państwa, które złoży oświadczenie przewidziane w paragrafie 3 lub zgłosi sprzeciw przewidziany w paragrafie 5.

7. Umawiające się Państwo, które złożyło oświadczenie przewidziane w paragrafie 3 niniejszego artykułu lub które zgłosiło sprzeciw do poprawki zgodnie z postanowieniami paragrafu 5 niniejszego artykułu, będzie mogło w każdej chwili wycofać te oświadczenie lub sprzeciw przy pomocy notyfikacji skierowanej do Sekretarza Generalnego. Poprawka nabierze mocy obowiązującej w stosunku do tego Państwa po otrzymaniu wymienionej notyfikacji przez Sekretarza Generalnego.

Artykuł  32

Niniejsza Konwencja może być wypowiedziana w drodze jednorocznego wypowiedzenia, zgłoszonego Sekretarzowi Generalnemu Narodów Zjednoczonych, który zawiadomi o tym wypowiedzeniu każde Państwo, które podpisało Konwencję lub do niej przystąpiło. Konwencja przestanie obowiązywać Umawiające się Państwo, które ją wypowiedziało, po wygaśnięciu tego jednorocznego terminu.

Artykuł  33

Każdy spór pomiędzy dwoma lub kilkoma Umawiającymi się Państwami, dotyczący interpretacji lub stosowania niniejszej Konwencji, którego strony nie mogłyby uregulować drogą rokowań lub innym sposobem, na pisemne żądanie jednego z zainteresowanych Umawiających się Państw może być przekazany do międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości w celu rozstrzygnięcia.

Artykuł  34

Żadne postanowienie niniejszej Konwencji nie powinno być interpretowane w tym sensie, że zakazuje Umawiającemu się Państwu zastosowanie środków zgodnych z postanowieniami Karty Narodów Zjednoczonych i ograniczonych do wymagań sytuacji, które ono uważa za potrzebne dla zapewnienia swego bezpieczeństwa zewnętrznego lub wewnętrznego.

Artykuł  35

1. Oprócz zawiadomień przewidzianych w artykule 29, w paragrafach 1, 3 i 5 artykułu 31 oraz w artykule 32 Sekretarz Generalny notyfikować będzie Państwom wymienionym w paragrafie 1 artykułu 27:

a) oświadczenia, którymi Umawiające się Państwa wyłączają załącznik 1, załącznik 2 lub jeden i drugi ze stosowania Konwencji, zgodnie z paragrafem 1 artykułu 2;

b) oświadczenia, którymi Umawiające się Państwa notyfikują swoje postanowienia, że uważają się za związane załącznikiem 1, załącznikiem 2 lub jednym i drugim, zgodnie z paragrafem 2 artykułu 2;

c) podpisy, ratyfikacje i przystąpienia, w myśl artykułu 27;

d) notyfikacje w przedmiocie terytorialnego stosowania Konwencji, w wykonaniu artykułu 28;

e) oświadczenia, którymi Państwa przyjmują poprawki do Konwencji, zgodnie z paragrafem 3 artykułu 31;

f) sprzeciwy do poprawek do Konwencji, notyfikowane przez Państwa Sekretarzowi Generalnemu, zgodnie z paragrafem 5 artykułu 31;

g) datę wejścia w życie poprawek do Konwencji, zgodnie z paragrafami 3 i 5 artykułu 31;

h) datę, od której Państwo przestanie być uczestnikiem Konwencji, zgodnie z paragrafem 4 artykułu 31;

i) cofnięcie sprzeciwu do poprawki, w myśl paragrafu 7 artykułu 31;

j) listę Państw związanych poprawkami do Konwencji;

k) wypowiedzenia Konwencji, zgodnie z artykułem 32;

l) oświadczenia, że Konwencja przestała być stosowana do pewnego terytorium, zgodnie z paragrafem 3 artykułu 28;

m) zawiadomienia w przedmiocie liter wyróżniających, dokonane przez Państwa, zgodnie z postanowieniami paragrafu 3 załącznika 4.

2. Oryginał niniejszej Konwencji będzie złożony u Sekretarza Generalnego, który prześle poświadczone za zgodność odpisy Państwom wymienionym w paragrafie 1 artykułu 27.

3. Sekretarz Generalny jest upoważniony do zarejestrowania niniejszej Konwencji z chwilą wejścia jej w życie.

Na dowód czego niżej podpisani przedstawiciele, po wzajemnym okazaniu sobie pełnomocnictw, uznanych za dobre i sporządzone w należytej formie, podpisali niniejszą konwencję.

Sporządzono w Genewie, w jednym egzemplarzu, w językach angielskim i francuskim, przy czym obydwa teksty są autentyczne. Dnia dziewiętnastego września tysiąc dziewięćset czterdziestego dziewiątego roku.

Oświadczenia:

Czechosłowacja

Wyłączając ze stosowania Konwencji załącznik 2, zgodnie z paragrafem 1 artykułu 2 niniejszej Konwencji.

Dania

Z zastrzeżeniem oświadczenia złożonego zgodnie z paragrafem 1 artykułu 2 niniejszej Konwencji, wyłączającego ze stosowania Konwencji załącznik 1.

Dominikańska Republika

Oświadczając wyłączenie ze stosowania Konwencji załączników 1 i 2 zgodnie z paragrafem 1 artykułu 2 niniejszej Konwencji i wznawiając zastrzeżenie odnośnie do paragrafu 2 artykułu 1 Konwencji, poczynione na posiedzeniu plenarnym.

Francja

Powołując się na załącznik 6 rozdział IV ustęp b) Rząd Francuski oświadcza, że nie może dopuścić więcej niż jedną przyczepę za pojazdem ciągnącym i że nie dopuszcza przyczepy za pojazdem członowym.

Indie

Z zastrzeżeniem oświadczenia złożonego zgodnie z paragrafem 1 artykułu 2 niniejszej Konwencji, wyłączającego ze stosowania Konwencji załączniki 1 i 2.

Liban

(Z zastrzeżeniem ratyfikacji)

Norwegia

Z zastrzeżeniem oświadczenia złożonego zgodnie z paragrafem 1 artykułu 2 niniejszej Konwencji, wyłaczającego ze stosowania Konwencji załącznik 1.

Filipiny

Z zastrzeżeniem oświadczenia złożonego zgodnie z paragrafem 1 artykułu 2 niniejszej Konwencji, wyłączającego ze stosowania Konwencji załącznik 1.

Szwecja

Z zastrzeżeniem oświadczenia złożonego zgodnie z paragrafem 1 artykułu 2 niniejszej Konwencji, wyłączającego ze stosowania Konwencji załącznik 1.

Unia Południowo-Afrykańska

Z zastrzeżeniem oświadczenia złożonego zgodnie z paragrafem 1 artykułu 2 niniejszej Konwencji, wyłączającego ze stosowania Konwnecji załączniki 1 i 2.

Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii

Z uwzględnieniem zastrzeżenia do artykułu 26, wymienionego w paragrafie 7, d) Aktu Końcowego Konferencji w sprawie transportu drogowego i samochodowego i z zastrzeżeniem oświadczenia złożonego zgodnie z paragrafem 1 artykułu 2 niniejszej Konwencji, wyłączającego ze stosowania Konwencji załączniki 1 i 2.

..................................................

Notka Wydawnictwa Prawniczego "Lex"

Grafiki zostały zamieszczone wyłącznie w Internecie. Obejrzenie grafik podczas pracy z programem Lex wymaga dostępu do Internetu.

..................................................

ZAŁĄCZNIK Nr 1

POSTANOWIENIA DODATKOWE DOTYCZĄCE DEFINICJI POJAZDÓW SAMOCHODOWYCH I ROWERÓW

Nie uważa się za pojazdy samochodowe rowerów zaopatrzonych w silnik pomocniczy spalinowy o pojemności skokowej do 50 cm³ (3,05 cala sześciennego), pod warunkiem że pod względem budowy zachowują wszystkie normalne cechy charakterystyczne rowerów.

ZAŁĄCZNIK Nr 2

PIERWSZEŃSTWO PRZEJAZDU

1. Gdy do skrzyżowania jednocześnie zbliżają się dwa pojazdy jadące po drogach, z których żadna nie korzysta z prawa pierwszeństwa w stosunku do drugiej, pojazd nadjeżdżający z lewej strony w krajach o ruchu prawostronnym, zaś z prawej w krajach o ruchu lewostronnym, obowiązany jest ustąpić pierwszeństwo przejazdu drugiemu pojazdowi.

2. Powyższa zasada pierwszeństwa przejazdu może nie dotyczyć tramwajów i kolei kursujących na drogach.

ZAŁĄCZNIK Nr 3

ZNAK REJESTRACYJNY POJAZDÓW W RUCHU MIĘDZYNARODOWYM

1. Znak rejestracyjny każdego pojazdu powinien składać się bądź z cyfr, bądź cyfr i liter. Cyfry powinny być arabskie, takie jakie są w użyciu w dokumentach Narodów Zjednoczonych, litery powinny być łacińskie. Wolno jednakże używać innych cyfr i liter, lecz w tym przypadku należy je powtórzyć w cyfrach i literach wskazanych powyżej.

2. Znak powinien być czytelny w dzień, podczas dobrej pogody, z odległości 20 m (65 stóp).

3. W przypadku gdy znak rejestracyjny umieszczony jest na specjalnej tablicy, tablica ta powinna być przymocowana pionowo lub prawie pionowo i prostopadle do osi podłużnej pojazdu. Gdy znak jest umieszczony lub namalowany na pojeździe, powinien znajdować się na powierzchni pionowej lub prawie pionowej z tyłu pojazdu.

4. Znak rejestracyjny tylny powinien być oświetlony w sposób przepisany w załączniku 6.

ZAŁĄCZNIK Nr 4

ZNAK WYRÓŻNIAJĄCY POJAZDY W RUCHU MIĘDZYNARODOWYM

1. Znak wyróżniający powinien składać się z jednej do trzech dużych liter łacińskich. Litery powinny posiadać wysokość co najmniej 80 mm (3,1 cala), a grubość co najmniej 10 mm (0,4 cala). Litery powinny być namalowane kolorem czarnym na białym tle w kształcie elipsy, której większa oś jest pozioma.

2. Jeśli znak wyróżniający składa się z trzech liter, rozmiary elipsy powinny wynosić co najmniej 240 mm (9,4 cala) szerokości i 145 mm (5,7 cala) wysokości. Wymiary te mogą być zmniejszone do 175 mm (6,9 cala) szerokości i 115 mm (4,5 cala) wysokości, jeśli znak zawiera mniej aniżeli trzy litery.

Co się tyczy znaków wyróżniających dla motocykli, wymiary elipsy, niezależnie od tego, czy znak składa się z jednej, dwu czy z trzech liter, mogą być zmniejszone do 175 mm (6,9 cala) szerokości i 115 mm (4,5 cala) wysokości.

3. Litery wyróżniające dla poszczególnych Państw i terytoriów są następujące:

Australia AUS

Austria A

Belgia B

Kongo Belgijskie CB

Bułgaria BG

Chile RCH

Czechosłowacja CS

Dania DK

Francja F

Algier, Tunis, Maroko, Indie Francuskie F

Saara SA

Indie IND

Iran IR

Izrael IL

Włochy I

Liban RL

Luksemburg L

Holandia NL

Norwegia N

Filipiny PI

Polska PL

Szewcja S

Szwajcaria CH

Turcja TR

Unia Południowo-Afrykańska ZA

Zjednoczone Królestwo GB

Alderney GBA

Guernsey GBG

Jersey GBI

Aden ADN

Archipelag Bahamski BS

Basutaland BL

Kraj Betchuana BP

Honduras Brytyjski BH

Cypr CY

Gambia WAG

Gibraltar GBZ

Złote Wybrzeże WAC

Hong-Kong HK

Jamajka JA

Johara JO

Kedah KD

Kelantan KL

Kenia EAK

Labuan SS

Malakka SS

Związek Malajski (Negri-Sembilan, Pahang, Perak,

Selangor) FM

Malta GBY

Wyspa Maurycego MS

Nigeria WAN

Północna Rodezja NR

Kraj Nyassa NP

Penang SS

Perlis PS

Prowincja Wellesley SS

Seychelles SY

Sierra Leone WAL

Somali Brytyjskie SP

Południowa Rodezja SR

Kraj Swazi SD

Tanganika EAT

Trengganu TU

Trinidad TD

Uganda EAU

Wyspy Wiatrów

Grenada WG

Wyspa Św. Łucji WL

Wyspa Św. Wincentego WV

Zanzibar EAZ

Stany Zjednoczone Ameryki USA

Jugosławia YU

Każde Państwo, które tego uprzednio nie uczyniło, powinno w chwili, gdy podpisze lub ratyfikuje niniejszą Konwencję, lub do niej przystąpi, notyfikować Sekretarzowi Generalnemu litery wyróżniające, które wybrało.

4. W przypadku gdy znak wyróżniający umieszczony jest na specjalnej tabliczce, tabliczka ta powinna być przymocowana pionowo lub prawie pionowo i prostopadle do osi podłużnej pojazdu. W przypadku gdy znak jest umieszczony lub namalowany na pojeździe, powinien on znajdować się na powierzchni pionowej lub prawie pionowej, z tyłu pojazdu.

ZAŁĄCZNIK Nr 5

ZNAKI TOŻSAMOŚCI POJAZDÓW W RUCHU MIĘDZYNARODOWYM

1. Znaki tożsamości obejmują:

a) dla pojazdów samochodowych:

i) nazwę lub markę wytwórni pojazdu;

ii) na podwoziu lub w braku podwozia na nadwoziu numer fabryczny lub numer seryjny wytwórni;

iii) na silniku numer fabryczny silnika, jeżeli wytwórnia taki numer umieściła;

b) dla przyczep bądź dane wspomniane wyżej pod i) i ii), bądź znak tożsamości przydzielony dla przyczepy przez właściwą władzę.

2. Wyszczególnione wyżej znaki powinny być łatwo czytelne i umieszczone w miejscach dostępnych; ponadto powinny być takie, aby trudno je było zmienić lub usunąć.

ZAŁĄCZNIK Nr 6

WARUNKI TECHNICZNE DOTYCZĄCE WYPOSAŻENIA POJAZDÓW SAMOCHODOWYCH I PRZYCZEP W RUCHU MIĘDZYNARODOWYM

I. Hamulce

a) Hamulce pojazdów samochodowych, z wyjątkiem motocykli z przyczepą lub bez przyczepki

Każdy pojazd samochodowy powinien być wyposażony w hamulce umożliwiające panowanie nad ruchem pojazdu i na zatrzymanie go w sposób pewny, szybki i skuteczny, niezależnie od jego ładunku i spadku lub wzniesienia terenu, na którym pojazd się znajduje.

Hamowanie powinno być wykonywane za pomocą dwóch przyrządów w ten sposób urządzonych, aby w razie, gdy jeden z nich zawiedzie, można było przy pomocy drugiego zatrzymać pojazd na właściwej odległości.

W niniejszym tekście jeden z tych przyrządów nasi nazwę "hamulec zasadniczy" (nożny), drugi zaś "hamulec postojowy" (ręczny).

Hamulec postojowy powinien móc pozostać zablokowany nawet podczas nieobecności kierowcy przy pomocy urządzenia o zwykłym działaniu mechanicznym.

Koła hamowane przez każdy z przyrządów powinny być rozmieszczone symetrycznie w stosunku do osi podłużnej pojazdu.

Powierzchnie hamowane powinny być stale połączone z kołami, bez możności rozłączania innego, aniżeli chwilowo przy pomocy sprzęgła, skrzynki biegów lub wolnego koła.

Przynajmniej jeden z przyrządów powinien działać na powierzchnie hamowane, przymocowane do kół bezpośrednio lub za pośrednictwem części niezawodnych.

b) Hamulec przyczep

Każda przyczepa, której największy dopuszczalny ciężar z ładunkiem przekracza 750 kg (1650 funtów), powinna być wyposażona co najmniej w jeden przyrząd hamulcowy działający na koła rozmieszczone symetrycznie (po obu stronach) w stosunku do osi podłużnej pojazdu i przynajmniej na połowę ilości kół.

Postanowienia poprzedniego ustępu stosuje się jednakże również do przyczep, których największy dopuszczalny ciężar z ładunkiem nie przekracza 750 kg (1650 funtów), lecz jest wyższy od połowy ciężaru próżnego pojazdu ciągnącego.

Przyrząd hamulcowy przyczep, których największy dpuszczalny ciężar z ładunkiem przekracza 3.500 kg (7.700 funtów), powinien być wprowadzany w działanie przez uruchomienie hamulca zasadniczego pojazdu ciągnącego; jeżeli największy dopuszczalny ciężar przyczepy z ładunkiem nie przekracza 3.500 kg (7.700 funtów), przyrząd hamulcowy przyczepy może być uruchamiany przez zbliżenie się przyczepy do pojazdu ciągnącego (hamulce najazdowe).

Przyrząd hamulcowy przyczepy powinien uniemożliwiać obracanie się kół przyczepy, odłączonej od pojazdu ciągnącego.

Każda przyczepa wyposażona w hamulec powinna być zaopatrzona w przyrząd zapewniający samoczynne zatrzymanie się przyczepy w razie zerwania się połączenia podczas ruchu. Postanowienie to nie stosuje się ani do dwukołowych przyczep campingowych, ani do lekkich przyczep bagażowych, których ciężar przekracza 750 kg (1650 funtów), pod warunkiem że przyczepy takie będą zaopatrzone oprócz złącza głównego w złącze dodatkowe, którym może być łańcuch lub lina z drutu.

c) Hamulce pojazdów członowych i zespołów

i) Pojazdy członowe

Postanowienia powyższego paragrafu a) stosuje się do każdego pojazdu członowego. Naczepa, której największy dopuszczalny ciężar z ładunkiem przekracza 750 kg (1650 funtów), powinna być zaopatrzona co najmniej w jeden przyrząd hamulcowy uruchamiany przez hamulec zasadniczy pojazdu ciągnącego.

Przyrząd hamulcowy naczepy, gdy jest odczepiona, powinien ponadto uniemożliwiać obracanie się jej kół.

Przepisy krajowe mogą postanawiać, że każda naczepa zaopatrzona w hamulec powinna być wyposażona w przyrząd hamulcowy, który samoczynnie zapewnia zatrzymanie się naczepy w razie zerwania połączenia.

ii) Zespoły

Każdy zespół złożony z pojazdu samochodowego i jednej lub więcej przyczep powinien być wypsażony w hamulce pozwalające na panowanie nad ruchem pojazdu i na zatrzymanie go w sposób pewny, szybki i skuteczny, niezależnie od jego ładunku oraz spadku lub wzniesienia terenu, na jakim się znajduje.

d) Hamulce motocykli z przyczepkami lub bez przyczepek

Każdy motocykl powinien być zaopatrzony w dwa przyrządy hamulcowe, uruchamiane przy pomocy ręki lub nogi, pozwalające na panowanie nad ruchem pojazdu i na zatrzymanie go w sposób pewny, szybki i skuteczny.

II. Oświetlenie

a) Każdy pojazd samochodowy oprócz motocykli z przyczepeką lub bez przyczepki, którego szybkość na drodze poziomej może przekraczać 20 km (12 mil) na godzinę, powinien być zaopatrzony co najmniej w dwa światła drogowe (reflektory, najaśnice) białe lub żółte, umieszczone z przodu pojazdu, oświetlające skutecznie drogę w nocy w czasie dobrej pogody, na odległość co najmniej 100 m (325 stóp) przed pojazdem.

b) Każdy pojazd samochodowy oprócz motocykli z przyczepką lub bez przyczepki, którego szybkość na drodze poziomej może przekraczać 20 km (12 mil) na godzinę powinien być zaopatrzony w dwa światła mijania białe lub żółte, umieszczone z przodu pojazdu, oświetlające w razie potrzeby skutecznie drogę w nocy w czasie dobrej pogody, na odległość co najmniej 30 m (100 stóp) przed pojazdem i nie oślepiające innych użytkowników drogi, bez względu na kierunek ruchu.

Światła do mijania powinny być używane zamiast świateł drogowych we wszystkich przypadkach, gdy istnieje potrzeba lub obowiązek nie oślepiania innych użytkowników drogi.

c) Każdy motocykl z przyczepką lub bez przyczepki powinien być zaopatrzony co najmniej w jedno światło drogowe i jedno światło do mijania, odpowiadające postanowieniom wyżej wymienionych ustępów a) i b). Jednakże motocykle zaopatrzone w silnik o największej pojemności skokowej 50 cm (3,05 cala sześciennego) mogą być zwolnione z tego obowiązku.

d) Każdy pojazd samochodowy oprócz motocykli bez przyczepek powinien być zaopatrzony z przodu w dwa białe światła pozycyjne. Światła te powinny być widoczne nocą w czasie dobrej pogody z odległości 150 m (500 stóp) z przodu pojazdu i nie oślepiać innych użytkowników drogi.

Zewnętrzna granica powierzchni świecącej, najbardziej oddalona od podłużnej płaszczyzny symetrii pojazdu, powinna znajdować się możliwie nabliżej krawędzi pojazdu i w żadnym przypadku nie dalej aniżeli 400 mm (16 cali) od skrajnych linii obrysu pojazdu.

Światła pozycyjne powinny być zapalone nocą we wszystkich przypadkach, gdy używanie tych świateł jest obowiązujące, a równocześnie ze światłami do mijania w tych przypadkach, gdy żaden punkt powierzchni świecącej świateł do mijania nie znajduje się w odległości mniejszej niż 400 mm (16 cali) od skrajnej linii obrysu pojazdu.

e) Każdy pojazd samochodowy oraz każda przyczepa, umieszczone na końcu zespołu pojazdów powinny być zaopatrzone z tyłu co najmniej w jedno światło czerwone, widoczne w nocy przy dobrej pogodzie z tyłu pojazdu z odległości 150 m (500 stóp).

f) Znak rejestracyjny z tyłu każdego pojazdu samochodowego lub przyczepy powinien być oświetlony nocą w taki sposób, aby był czytelny w czasie dobrej pogody z odległości co najmniej 20 m (65 stóp) z tyłu pojazdu.

g) Światło lub światła czerwone tylne i światło tylnego znaku rejestracyjnego powinny być zapalane równocześnie z każdym ze świateł pozycyjnych, świateł do mijania lub świateł drogowych.

h) Każdy pojazd samochodowy oprócz motocykla bez przyczepki powinien być zaopatrzony w dwa czerwone szkiełka odblaskowe, najlepiej nie w kształcie trójkąta, umieszczone z tyłu pojazdu symetrycznie z każdej jego strony. Krawędź zewnętrzna każdego z tych szkiełek odblaskowych powinna znajdować się możliwie najbliżej bocznej krawędzi pojazdu i w żadnym przypadku nie dalej aniżeli 400 mm (16 cali) od skrajnych linii obrysu pojazdu. Szkiełka odblaskowe mogą być wmontowane do tylnych czerwonych lamp, jeżeli te ostatnie odpowiadają powyższemu warunkowi. Szkiełka odblaskowe powinny być widoczne nocą w czasie dobrej pogody, gdy są one oświetlone przez dwa światła drogowe, z odległości co najmniej 100 m (325 stóp).

i) Każdy motocykl bez przyczepki powinien być zaopatrzony w czerwone szkiełko odblaskowe, najlepiej nie w kształcie trójkąta, umieszczone z tyłu pojazdu, wmontowane do tylnej czerwonej lampy lub osadzone osobno i odpowiadające warunkom widoczności, ustalonym powyżej w ustępie h).

j) Każda przyczepa lub każdy pojazd członowy powinien być wyposażony w dwa czerwone szkiełka odblaskowe, najlepiej w kształcie trójkąta, umieszczone z tyłu pojazdu symetrycznie z każdej jego strony. Te szkiełka odblaskowe powinny być widoczne w nocy, w czasie dobrej pogody, gdy są oświetlone przez dwa światła drogowe, z odległości co najmniej 100 m (325 stóp).

Jeżeli szkiełka odblaskowe mają kształt trójkąta, powinien to być trójkąt równoboczny z wierzchołkiem skierowanym ku górze, o boku co najmniej 150 mm (6 cali). Najdalej wysunięty na zewnątrz punkt poziomego boku trójkąta powinien być umieszczony możliwie najbliżej krawędzi pojazdu i w żadnym przypadku nie dalej aniżeli 400 mm (16 cali) od skrajnych linii bocznego obrysu pojazdu.

k) Każdy pojazd samochodowy z wyjątkiem motocykli lub każda przyczepa umieszczona na końcu zespołu pojazdów powinny posiadać z tyłu co najmniej jedno światło hamulcowe koloru czerwonego lub pomarańczowego. Światło to powinno zapalać się z chwilą uruchomienia zasadniczego hamulca pojazdu samochodowego. Jeżeli światło hamulcowe jest koloru czerwonego i umieszczone jest obok tylnego światła czerwonego lub razem z nim wbudowane w jedną lampę, siła świetlna światła hamulcowego powinna być większa, aniżeli tylnego światła czerwonego. Światło hamulcowe nie jest wymagane na przyczepach lub naczepach, jeżeli ich rozmiary są takie, że światło hamulcowe pojazdu ciągnącego jest widoczne z tyłu.

l) Jeżeli pojazd samochodowy jest zaopatrzony w kierunkowskazy, powinny one należeć do jednego z następujących typów:

i) ramię ruchome wysuwające się poza obrys pojazdu z każdej strony i posiadające pomarańczowe światło, gdy ramię jest w pozycji poziomej;

ii) nieruchome, z pomarańczowym światłem migającym, umocowane po obydwu stronach bocznych ścian pojazdu;

iii) nieruchome, z światłami migającymi, mieszczone po obydwu stronach z przodu i z tyłu pojazdu, przy czym światła do przodu powinny być białe lub pomarańczowe, do tyłu zaś czerwone lub pomarańczowe.

m) Oprócz światła kierunkowskazów, żadne inne światło nie powinno być światłem migającym.

n) Jeżeli pojazd posiada kilka świateł tego samego rodzaju, wszystkie powinny być tej samej barwy i z wyjątkiem motocykli z przyczepką dwa z tych świateł powinny być umieszczone symetrycznie do osi podłużnej pojazdu.

o) Kilka różnych świateł może być umieszczonych w tym samym przyrządzie oświetleniowym, pod warunkim że każde z tych świateł odpowiada określonym wyżej postanowieniom, które się do nich odnoszą.

III. Inne warunki

a) Mechanizm kierowniczy

Każdy pojazd samochodowy powinien być zaopatrzony w mocny mechanizm kierowniczy, który pozwalałby na łatwe, szybkie i pewne kierowanie pojazdem.

b) Lusterko wsteczne

Każdy pojazd samochodowy powinien być zaopatrzony co najmniej w jedno lusterko wsteczne o wystarczających rozmiarach, umieszczone w taki sposób, aby pozwalało kierowcy widzieć ze swego miejsca drogę z tyłu pojazdu. Postanowienie to nie dotyczy jednakże motocykli z przyczepką lub bez przyczepki.

c) Dźwiękowe przyrządy ostrzegawcze

Każdy pojazd samochodowy powinien być zaopatrzony co najmniej w jeden dźwiękowy przyrząd ostrzegawczy o wystarczającej sile z wyłączeniem dzwonków, gongów, dzwonów, jak również syren i innych przyrządów o przeraźliwym dźwięku.

d) Wycieraczka

Każdy pojazd samochodowy zaopatrzony w szybę przednią zabezpieczającą od wiatru powinien być wyposażony co najmniej w jedną wycieraczkę, skutecznie działającą bez stałej pomocy kierowcy. Wyposażenie to nie jest jednakże obowiązujące dla motocykli z przyczepką lub bez przyczepki.

e) Szyba przednia

Szyby przednie powinny być wykonane z materiału nie ulegającego zmianom, zupełnie przezroczystego i nie dającego ostrych odłamków, które mogłyby skaleczyć w razie stłuczenia. Przedmioty przez nie widziane nie powinny wydawać się zniekształcone.

f) Urządzenie biegu wstecznego

Każdy pojazd samochodowy powinien być zaopatrzony w urządzenie do ruchu wstecznego, uruchamiane z siedzenia kierowcy, jeżeli ciężar własny pojazdu samochodowego przekracza 400 kg (900 funtów).

g) Tłumik

W celu uniknięcia zbędnego lub nadmiernego hałasu, każdy pojazd samochodowy powinien być zaopatrzony w tłumik stale czynny i tak urządzony, aby kierowca nie mógł przerwać jego działania podczas jazdy.

h) Opony

Koła pojazdów samochodowych i ich przyczep powinny być zaopatrzone w opony gumowe, wypełnione powietrzem (pneumatyki) lub w opony innego systemu o podobnej elastyczności.

i) Przyrząd zapobiegający staczaniu się pojazdu na pochyłości (hamulec górski)

Każdy pojazd samochodowy, którego największy dopuszczalny ciężar z ładunkiem przekracza 3.500 kg (7.700 funtów), jeżeli używany jest do ruchu w okolicy górskiej kraju, którego przepisy tego wymagają, powinien być zaopatrzony w przyrząd, w postaci np. klina, zapobiegający staczaniu się do przodu lub tyłu.

j) Postanowienia ogólne

i) Tak dalece jak to jest możliwe, części mechanizmu oraz przyrządy dodatkowe pojazdu samochodowe nie powinny stwarzać ryzyka pożaru lub wybuchu ani dopuszczać wydzielania się szkodliwych gazów lub przykrych zapachów, jak również nieprzyjemnych hałasów, bądź też powodować niebezpieczeństwa w razie zderzenia się.

ii) Każdy pojazd samochodowy powinien być tak zbudowany, aby pole widzenia kierowcy z przodu, w prawo i w lewo było wystarczające do bezpiecznego prowadzenia pojazdu przez kierowcę.

iii) Postanowienia o hamulcach i oświetleniu nie stosuje się do wózków inwalidzkich, które są wyposażone w przyrządy do hamowania i oświetlenia zgodnie z przepisami kraju, w którym są zarejestrowane. W rozumieniu niniejszego ustępu określenie "wózek inwalidzki" oznacza pojazd samochodowy, którego ciężar własny nie przekracza 300 kg (700 funtów), a szybkość 30 km (19 mil) na godzinę, specjalnie przeznaczony i zbudowany (a nie tylko przystosowany) do użytku osoby dotkniętej kalectwem lub niezdolnością fizyczną i który jest zwykle używany przez taką osobę.

IV. Zespoły pojazdów

a) "Zespół złączonych pojazdów" może się składać z pojazdu ciągnącego i z jednej lub dwóch przyczep. Pojazd członowy może ciągnąć przyczepę, lecz jeśli pojazd członowy jest przeznaczony do transportu osób, przyczepa nie może posiadać więcej, aniżeli jedną oś i nie może być używana do transportu osób.

b) Każde Umawiające się Państwo może jednak zastrzec, że nie pozwoli na używanie więcej aniżeli jednej przyczepy za pojazdem ciągnącym, i żadnej przyczepy za pojazdem członowym. Może ono również zastrzec, że nie zezwoli na używanie pojazdów członowych do transportu osób.

V. Postanowienia przejściowe

Po okresie dwóch lat od daty wejścia w życie niniejszej Konwencji postanowienia Części I i II oraz paragrafu e) Części III będą stosowane do pojazdów samochodowych i do przyczep dopuszczanych do ruchu po raz pierwszy po tym okresie. Okres ten wynosi pięć lat dla pojazdów samochodowych, jak również dla przyczep, których dopuszczenie do ruchu po raz pierwszy poprzedza datę wygaśnięcia powyższego okresu dwuletniego.

W międzyczasie będą stosowane następujące postanowienia:

a) Każdy pojazd samochodowy powinien być zaopatrzony bądź w dwa systemy hamulców, niezależne od siebie, bądź w jeden system uruchamiany przy pomocy dwóch niezależnych od siebie urządzeń, z których jedno działa nawet wtedy, gdy drugie zawiedzie, w każdym razie jeden i drugi system powinien być dostatecznie skuteczny i szybki w działaniu.

b) Każdy pojazd samochodowy poruszający się oddzielnie powinien po zapadnięciu zmroku i podczas nocy być zaopatrzony z przodu przynajmniej w dwa białe światła, umieszczone jedno z prawej, drugie z lewej strony pojazdu oraz w jedno światło czerwone z tyłu.

Jednakże dla motocykli dwukołowych bez przyczepki ilość świateł z przodu może być ograniczona do jednego.

c) Każdy pojazd samochodowy powinien również być zaopatrzony w jeden lub więcej przyrządów umożliwiających skuteczne oświetlenie drogi z przodu na wystarczającą odległość, jeżeli przepisane wyżej białe światła nie spełniają tego warunku.

Jeżeli pojazd może poruszać się z szybkością większą aniżeli 30 km (19 mil) na godzinę, wymieniona odległość nie powinna być mniejsza aniżeli 100 m (325 stóp).

d) Przyrządy oświetleniowe, które mogą oślepiać, powinny być urządzone w sposób pozwalający na wyłączenie oślepiającego światła przy spotkaniu innych użytkowników drogi lub w każdej okoliczności, gdy to wyłączenie byłoby potrzebne. Po wyłączeniu świateł oślepiających pozostałe światła powinny jednak posiadać dostateczną siłę do skutecznego oświetlenia drogi na odległość co najmniej 25 m (80 stóp).

e) Pojazdy samochodowe ciągnące za sobą przyczepy podlegają tym samym przepisom o oświetleniu z przodu co pojedyncze pojazdy samochodowe; tylne czerwone światło powinno być umieszczone z tyłu przyczepy.

Postanowienia

ZAŁĄCZNIK Nr 7

WYMIARY I CIĘŻAR POJAZDÓW W RUCHU MIĘDZYNARODOWYM

1. Niniejszy załącznik ma zastosowanie do dróg wyznaczonych zgodnie z postanowieniami artykułu 23 Konwencji.

2. Na tych drogach wymiary oraz największe dopuszczalne ciężary pojazdów bez ładunku lub z ładunkiem z zastrzeżeniem, że żaden pojazd nie będzie przewoził ładunku przekraczającego dopuszczalną ładowność określoną przez właściwą władzę kraju, w którym pojazd jest zarejestrowany - będą następujące:

Metry Stopy

a) Całkowiata szerokość 2,50 8,20

b) Całkowita wysokość 3,80 12,50

c) Całkowita długość:

Samochody ciężarowe dwuosiowe 10,00 33,00

Pojazdy dwuosiowe do przewozu

podróżnych 11,00 36,00

Pojazdy o trzech i więcej osiach 11,00 36,00

Pojazdy członowe 14,00 46,00

Zespoły pojazdów z jedną

przyczepą¹ 18,00 59,00

Zespoły pojazdów z dwiema

przyczepami¹ 22,00 72,00

d) Największy dopuszczalny ciężar Tony me- Funty

z ładunkiem: tryczne

i) na oś najbardziej obciążoną² 8,00 17,600

ii) na osie podwójne najbardziej

obciążone (rozstaw osi tej

grupy równa się lub prze-

wyższa 1,00 m (40 cali) i

mniejszy jest od 2,00 m (7 stóp) 14,50 32,000

_________

¹ Postanowienia Części IV Załącznika 6, dotyczące zespołów pojazdów, będą również stosowane do zespołów pojazdów, stanowiących przedmiot niniejszego załącznika.

² Przez dopuszczalny ciężar osi należy rozumieć ogólny ciężar przeniesiony na drogę przez wszystkie koła, których środek może być zawarty pomiędzy dwiema pionowymi i równoległymi płaszczyznami poprzecznymi, odległymi od siebie o 1,00 m (40 cali), rozciągającymi się na całą szerokość pojazdu.

iii) pojazdu członowego lub innego

zespołu:

Odległość w metrach między skrajnymi Największy dopuszczalny

osiami pojedynczego pojazdu, pojazdu ciężar z ładunkiem w tonach

członowego lub innego zespołu metrycznych pojedynczego

pojazdu, pojazdu członowego lub innego zespołu

od 1 do mniej niż 2 14,50

od 2 do mniej niż 3 15,00

od 3 do mniej niż 4 16,25

od 4 do mniej niż 5 17,50

od 5 do mniej niż 6 18,75

od 6 do mniej niż 7 20,00

od 7 do mniej niż 8 21,25

od 8 do mniej niż 9 22,50

od 9 do mniej niż 10 23,75

od 10 do mniej niż 11 25,00

od 11 do mniej niż12 26,25

od 12 do mniej niż 13 27,50

od 13 do mniej niż 14 28,75

od 14 do mniej niż 15 30,00

od 15 do mniej niż 16 31,25

od 16 do mniej niż 17 32,50

od 17 do mniej niż 18 33,75

od 18 do mniej niż 19 35,00

od 19 do mniej niż 20 36,25

Odległość w stopach między Największy dopuszczalny

skrajnymi osiami pojedynczego ciężar z ładunkiem w funtach

pojazdu, pojazdu członowego lub pojedynczego pojazdu, pojazdu

innego zespołu członowego lub innego zespołu

od 3 do mniej niż 7 32.000

od 7 do mniej niż 8 32.480

od 8 do mniej niż 9 33.320

od 9 do mniej niż 10 34.160

od 10 do mniej niż 11 35.000

od 11 do mniej niż 12 35.840

od 12 do mniej niż 13 36.680

od 13 do mniej niż 14 37.520

od 14 do mniej niż 15 38.360

od 15 do mniej niż 16 39.200

od 16 do mniej niż 17 40.040

od 17 do mniej niż 18 40.880

od 18 do mniej niż 19 41.720

od 19 do mniej niż 20 42.560

od 20 do mniej niż 21 43.400

od 21 do mniej niż 22 44.240

od 22 do mniej niż 23 45.080

od 23 do mniej niż 24 45.920

od 24 do mniej niż 25 46.760

od 25 do mniej niż 26 47.600

od 26 do mniej niż 27 48.440

od 27 do mniej niż 28 49.280

od 28 do mniej niż 29 50.120

od 29 do mniej niż 30 50.960

od 30 do mniej niż 31 51.800

od 31 do mniej niż 32 52.640

od 32 do mniej niż 33 53.480

od 33 do mniej niż 34 54.320

od 34 do mniej niż 35 55.160

od 35 do mniej niż 36 56.000

od 36 do mniej niż 37 56.840

od 37 do mniej niż 38 57.680

od 38 do mniej niż 39 58.520

od 39 do mniej niż 40 59.360

od 40 do mniej niż 41 60.200

od 41 do mniej niż 42 61.040

od 42 do mniej niż 43 61.880

od 43 do mniej niż 44 62.720

od 44 do mniej niż 45 63.560

od 45 do mniej niż 46 64.400

od 46 do mniej niż 47 65.240

od 47 do mniej niż 48 66.080

od 48 do mniej niż 49 66.920

od 49 do mniej niż 50 67.760

od 50 do mniej niż 51 68.600

od 51 do mniej niż 52 69.440

od 52 do mniej niż 53 70.280

od 53 do mniej niż 54 71.120

od 54 do mniej niż 55 71.960

od 55 do mniej niż 56 72.800

od 56 do mniej niż 57 73.640

od 57 do mniej niż 58 74.480

od 58 do mniej niż 59 75.320

od 59 do mniej niż 60 76.160

od 60 do mniej niż 61 77.000

od 61 do mniej niż 62 77.840

od 62 do mniej niż 63 78.680

od 63 do mniej niż 64 79.520

od 64 do mniej niż 65 80.360

iv) Jeśli istnieje różnica pomiędzy największym dopuszczalnym ciężarem pojazdów z ładunkiem w ruchu międzynarodowym w zależności od tego, czy jest on określony w tablicy pod punktem iii) w jednostkach metrycznych lub w stopach i funtach, należy przyjąć liczby z tej części tablicy, która pozwala na dopuszczenie ciężaru większego.

3. Umawiające się Państwa będą mogły zawrzeć umowy regionalne, ustalające największe dopuszczalne ciężary pojazdów z ładunkiem, większe od podanych w wykazie. Zaleca się jednak, aby największy dopuszczalny nacisk na oś najbardziej obciążoną nie przekraczał 13 ton metrycznych (28660 funtów).

4. Skoro którekolwiek z Umawiających się Państw wyznaczy drogi, do których będzie mieć zastosowanie niniejszy załącznik, powinno ono podać do wiadomości tymczasowo dopuszczone do ruchu na tych drogach największe wymiary i największe dopuszczalne ciążary pojazdów z ładunkiem:

a) Jeżeli będą one obejmować bądź promy, bądź tunele, bądź mosty, nie pozwalające na przejazd pojazdów, posiadających wymiary i ciężary dopuszczone niniejszym załącznikiem;

b) Jeżeli ze względu na ich rodzaj i stan drogi te nie nadają się do przejazdu tych pojazdów.

5. Każde Umawiające się Państwo lub jego część składowa może wydać specjalne zezwolenia na ruch pojazdów lub zespołów pojazdów przekaczających rozmiary lub największe dopuszczalne ciężary ustalone powyżej.

6. Każde Umawiające się Państwo lub jego część składowa może ograniczyć lub zakazać ruchu pojazdów samochodowych na jakiejkolwiek drodze, wyznaczonej dla stosowania niniejszego załącznika, lub wprowadzić ograniczenia ciężaru pojazdów w ruchu na takiej drodze w ciągu ograniczonego okresu czasu, jeżeli z przyczyny jej zniszczenia, wielkiego deszczu, śniegu, odwilży lub innych niesprzyjających warunków atmosferycznych droga ta mogłaby zostać poważnie uszkodzona przez pojazdy o ciężarze zazwyczaj dopuszczalnym.

ZAŁĄCZNIK Nr 8

WARUNKI, KTÓRYM MUSZĄ ODPOWIADAĆ KIEROWCY POJAZDÓW SAMOCHODOWYCH W RUCHU MIĘDZYNARODOWYM

Najniższy wiek ustalony dla prowadzenia pojazdów samochodowych na warunkach przewidzianych w artykule 24 Konwencji wynosi osiemnaście lat.

Jednakże każde Umawiające się Państwo lub jedna z jego części składowych może uznać ważność pozwoleń na prowadzenie pojazdów samochodowych wydanych przez inne Umawiające się Państwa kierowcom motocykli i wózków inwalidzkich, którzy mają mniej niż osiemnaście lat.

ZAŁĄCZNIK Nr 9

WZÓR POZWOLENIA NA PROWADZENIE POJAZDÓW SAMOCHODOWYCH

Rozmiary 74 x 105 mm

Kolor: różowy

1. Pozwolenie będzie wystawione w języku lub językach przepisanych przez ustawodawstwo Państwa, które je wydaje.

2. Tytuł dokumentu będzie wypisany w języku lub językach przewidzianych w uwadze 1 i powtórzony w przekładzie francuskim "Permis de conduire".

3. Wszelkie dane pisane ręcznie powinny być wpisane (lub przynjamniej powtórzone) literami łacińskimi lub tak zwanym pismem angielskim.

4. Ewentualne dodatkowe uwagi właściwych władz kraju, które wydały dokument, nie będą dotyczyły ruchu międzynarodowego.

5. Znak wyróżniający określony w załączniku 4 powinien być umieszczony w owalu.

Strony zewnętrzne

grafika

Strony wewnętrzne

grafika

ZAŁĄCZNIK Nr 10

WZÓR MIĘDZYNARODOWEGO POZWOLENIA NA PROWADZENIE POJAZDÓW SAMOCHODOWYCH

Rozmiary: 105 z 148 mm

Kolory: Okładka szara

Stronice: białe

Stronice 1 i 2 powinny być wypełnione w języku lub językach ojczystych.

Ostatnia stronica powinna być wypełniona całkowicie w języku francuskim.

Na dodatkowych stronicach powinien być powtórzony w innych językach tekst części I ostatniej stronicy. Powinny one być wypełnione w następujących językach.

a) w języku lub językach przepisanych przez ustawodawstwo Państwa, które wydało pozwolenie;

b) w językach urzędowych Narodów Zjednoczonych;

c) najwyżej w sześciu innych językach, według uznania Państwa, które wydało pozwolenie.

Przekład urzędowy tekstu pozwolenia w różnych językach będzie podany do wiadomości Sekretarzowi Generalnemu Narodów Zjednoczonych przez każdy zainteresowany Rząd w swoim języku.

Dane wpisywane ręką zawsze powinny być napisane alfabetem łacińskim lub kursywą angielską.

Stronica 1

(Okładka)

grafika

Stronica 2

(Odwrotna strona okładki)

grafika

grafika

ZAŁĄCZNIK

PROTOKÓŁ W SPRAWIE ZNAKÓW I SYGNAŁÓW DROGOWYCH

Państwa-Strony niniejszego Protokołu pragnąc zapewnić bezpieczeństwo ruchu drogowego i ułatwić międzynarodowy ruch drogowy przez przyjęcie jednolitego systemu sygnalizacji drogowej,

Przyjęły następujące postanowienia:

Część I

POSTANOWIENIA OGÓLNE

Artykuł 1

Umawiające się Strony, uczestniczące w niniejszym Protokole, przyjmują system sygnalizacji drogowej, który jest opisany w niniejszym Protokole i zobowiązują się zastosować go w jak najkrótszym terminie. W tym celu będą one wprowadzać znaki, przewidziane w tym Protokole, w miarę ustawiania nowych lub odnawiania znaków obecnie istniejących. Zupełne zastąpienie znaków niezgodnych z systemem przewidzianym w niniejszym Protokole będzie dokonane najpóźniej w terminie dziesięciu lat od chwili wejścia w życie niniejszego Protokołu w odniesieniu do każdej z Umawiających się Stron.

Artykuł 2

Umawiające się Strony zobowiązują się przystąpić od chwili wejścia w życie Protokołu do zastępowania znaków, które mimo że posiadają cechy charakterystyczne znaków systemu przewidzianego w niniejszym Protokole mogłyby zawierać wskazówki inne niż te, które posiadają znaki w tym systemie.

Część II

ZNAKI DROGOWE

Rozdział I

POSTANOWIENIA OGÓLNE

Artykuł 3

Międzynarodowy system sygnalizacji drogowej obejmuje trzy kategorie znaków, a mianowicie:

a) znaki ostrzegawcze;

b) znaki wyrażające zarządzenie bezwzględne, które dzielą się na:

i) znaki zakazu;

ii) znaki nakazu;

c) znaki zawierająca informacje, które dzielą się na:

i) znaki informacyjne;

ii) tablice przed drogowskazami i drogowskazy;

iii) tablice miejscowości i szlaków drogowych.

Artykuł 4

Kształt tablic powinien być różny dla każdej kategorii znaków.

Artykuł 5

1. Symbole umieszczone na znakach przedstawionych na tablicach załączonych do niniejszego Protokołu zostaną przyjęte przez Umawiające się Strony jako elementy istotne sygnalizacji drogowej. Symbole te w zasadzie powinny być umieszczone w środku tarczy.

2. W przypadku gdyby Umawiające się Strony uznały za konieczne wprowadzenie zmian w szczegółach tych symboli, zmiany te nie będą mogły zniekształcać ich zasadniczych cech charakterystycznych.

3. Dodatkowe wskazówki ułatwiające zrozumienie znaków mogą być umieszczone pod znakiem na prostokątnej tablicy.

4. Gdy na znakach lub na dodatkowych tablicach będą umieszczone napisy, tekst ich będzie wykonany w języku lub językach narodowych i ewentualnie w jednym z języków urzędowych Narodów Zjednoczonych.

5. Nowe symbole ustalone przez Umawiające się Strony na warunkach przewidzianych w artykule 17 paragraf 1 Konwencji o Ruchu Drogowym otwartej do podpisu w Genewie dnia 19 września 1949 roku, będą zakomunikowane Sekretarzowi Generalnemu Narodów Zjednoczonych, który zawiadomi o nich Umawiające się Strony.

Artykuł 6

1. Dla znaków, symboli i napisów powinny być używane kolory określone przez niniejszy Protokół, chyba że wyjątkowe okoliczności uniemożliwiają ich stosowanie.

2. Jeżeli wybór kolorów jest dowolny, każdy kraj obowiązany jest używać w tych samych okolicznościach, dla takiej samej kategorii znaków tych samych kolorów.

3. Odwrotna strona tarcz powinna być koloru neutralnego z wyjątkiem znaków III, C.1^a, ^b i symbolu II, A.15, wtedy, kiedy jest on umieszczony na odwrocie znaku II, A.14.

Artykuł 7

Urządzenia odbijające światło nie powinny oślepiać użytkowników drogi ani też nie powinny zmniejszać czytelności symbolu lub napisu.

Artykuł 8

1. Wymiary tarcz powinny być takie, ażeby znak był łatwo widoczny z daleka oraz łatwo zrozumiały po zbliżeniu się.

2. Wymiary poszczególnych znaków powinny być ustalone w każdym kraju, tak aby zapewnić możliwie największą jednolitość. Jako zasadę ogólną przyjęto znaki każdego typu o dwóch wymiarach: jeden normalny, drugi zmniejszony. Znak zmniejszony może być używany wtedy, gdy warunki umieszczenia znaku nie pozwalają na użycie znaku normalnej wielkości, albo gdy bezpieczeństwo użytkowników drogi tego nie wymaga.

W przypadkach wyjątkowych będzie można używać znaków zmniejszonych na obszarach zabudowanych lub w celu przypomnienia poprzedniego znaku.

Artykuł 9

1. Poza obszarami zabudowanymi środek tarczy znaku powinien być umieszczony od krawędzi jezdni drogowej najdalej w odległości 2 m, chyba że specjalne okoliczności na to nie pozwalają.

2. Na obszarach zabudowanych i w okolicach górskich odległość między krawędzią tarczy znaku, najbliższą jezdni, a linią pionową poprowadzoną od krawędzi jezdni nie powinna być mniejsza niż 0,50 m. Mniejszą odległość można będzie zastosować tylko w pewnych przypadkach wyjątkowych.

Artykuł 10

1. Wysokość tarczy znaku ponad ziemią podawana w niniejszym Protokole oznacza odległość od dolnej krawędzi tarczy znaku do poziomu osi jezdni.

2. Na tej samej trasie zasadniczo powinna być stosowana możliwie jednakowa wysokość znaków.

Rozdział II

KATEGORIA I. ZNAKI OSTRZEGAWCZE

Artykuł 11

1. Tarcze znaków ostrzegawczych powinny mieć kształt trójkątów równobocznych. Jeden wierzchołek trójkąta skierowany jest ku górze, z wyjątkiem znaku: "UWAGA! DROGA Z PIERWSZEŃSTWEM PRZEJAZDU".(I,22), w którym jeden wierzchołek trójkąta skierowany jest ku dołowi.

2. Tarcze powinny mieć otok czerwony, tło białe lub jasnożółte. Symbole powinny być czarne lub ciemne.

3. Dla znaku o wymiarach normalnych długość boku trójkąta powinna wynosić co najmniej 0,90 m, a dla znaku o wymiarach zmniejszonych co najmniej 0,60 m.

4. Znaki powinny być ustawione po stronie odpowiadającej kierunkowi ruchu nadjeżdżajacych pojazdów i zwrócone do nich przednią częścią. Znaki mogą być powtórzone również po drugiej stronie drogi.

5. Jeżeli nie ma innych zaleceń, znaki powinny być umieszczone nie bliżej niż 150 m i nie dalej niż 250 m od wskazywanego miejsca niebezpiecznego, z wyjątkiem takich przypadków, kiedy to jest niemożliwe z powodu warunków miejscowych. W tych wyjątkowych przypadkach znak drogowy może być umieszczony bliżej niż 150 m, lecz jak najdalej od miejsca niebezpiecznego, co powinno być specjalnie uwidocznione.

6. Wysokość znaków powinna wynosić najwyżej 2,20 m, a poza obszarami zabudowanymi - co najmniej 0,60 m.

7. Znaki powinny być ustawione w taki sposób, aby nie były zasłonięte i aby nie przeszkadzały pieszym.

Artykuł 12

Znak: "POPRZECZNY ŚCIEK LUB GARB" (I, 1) powinien ostrzegać o zbliżaniu się do przeszkody takiej, jak poprzeczny ściek, garb albo wygórowany mostek (tzw."ośle mostki").

grafika

Artykuł 13

1. Znak: "NIEBEZPIECZNY ZAKRĘT" lub "NIEBEZPIECZNE ZAKRĘTY" (I,2) powinien być stosowany tylko jako znak ostrzegający o zbliżeniu się do zakrętu lub zakrętów niebezpiecznych z powodu ich właściwości fizycznych lub niedostatecznej widoczności.

grafika

2. Każda z Umawiających się Stron będzie mogła zastąpić wyżej wymieniony znak przez znaki określające wyraźniej rodzaje zakrętów. Ta zmiana powinna być stosowana na całym terytorium danej Strony. Znaki, którymi ma być zmieniony poprzedni znak, są następujące:

I,3 - zakręt w prawo,

I,4 - zakręt w lewo,

I,5 - podwójny zakręt, pierwszy w prawo,

I,6 - podwójny zakręt, pierwszy w lewo.

grafika

Artykuł 14

Znak: "SKRZYŻOWANIE DRÓG" (I,7) powinien być stosowany, jeśli właściwa władza uzna to za potrzebne, jako znak ostrzegający o zbliżaniu się do rozwidlenia, przecięcia się lub zbiegu dróg. Na obszarach zabudowanych znak ten może być używany tylko w wyjątkowych okolicznościach.

grafika

Artykuł 15

1. Znak: "PRZEJAZD KOLEJOWY Z ZAPORAMI" (I,8) powinien być ustawiony przed każdym zaopatrzonym w zapory przejazdem kolejowym w jednym poziomie z drogą.

grafika

2. Znak: "PRZEJAZD KOLEJOWY BEZ ZAPÓR" (I,9) powinien być ustawiony przed każdym nie zaopatrzonym w zapory przejazdem kolejowym w jednym poziomie z drogą, niezależnie od tego, czy przejazd posiada samoczynną sygnalizację, czy też nie.

grafika

3. Na drogach o dużym ruchu samochodowym znaki przewidziane w paragrafach 1 i 2 powinny być w porze nocnej oświetlone i zaopatrzone w sziełka odblaskowe lub pokryte substancją odbijającą światło.

4. Zapory przy przejazdach kolejowych w jednym poziomie z drogą powinny być pomalowane w pasy czerwone i białe lub czerwone i jasnożółte. Również mogą być one pomalowane w całości na kolor biały lub jasnożółty i zaopatrzone w środku w dużą czerwoną tarczę. Aby zwiększyć ich widoczność w nocy, zapory powinny być zaopatrzone w czerwone światła lub urządzenia odblaskowe albo reflektor oświetlający zapory przez cały czas, gdy nie są one całkowicie otwarte.

5. Na każdym przejeździe bez zapór powinien być umieszczony tuż przy szynach kolejowych znak w kształcie krzyża św. Andrzeja (I,10 i I,11) albo tarcza prostokątna z umieszczonym krzyżem św. Andrzeja na tle nieutralnym. Dla uniknięcia nieporozumień przejazdy z zaporą nigdy nie powinny być zaopatrzone w ten znak. Krzyż św. Andrzeja lub przynajmniej jego dolne ramiona mogą być podwójne, jeżeli jest on umieszczony przed linią kolejową o dwóch lub więcej torach. Krzyż powinien być koloru czerwonego z białym lub czerwonego z jasnożółtym.

grafika

6. Przepisy poprzednich paragrafów dotyczą głównych linii kolejowych. Dla linii kolejowych miejscowych i linii tramwajowych sygnalizacja poza obszarami zabudowanymi powinna zawierać znaki tego samego kształtu i znaczenia - jak dla linii kolejowych głównych. Jednakowoż przy stosowaniu znaków, o których mowa w niniejszym artykule, mogą być wprowadzone przez każdą z Umawiających się Stron niektóre uproszczenia lub wyjątki, mianowicie dla dróg o niedużym ruchu lub przejazdów tramwajowych na skrzyżowaniach dróg.

7. System sygnalizacji dla miejscowych linii kolejowych i linii tramwajowych, znajdujących się na obszarach zabudowanych, jak również dla bocznic przemysłowych lub innych podobnych linii kolejowych pozostawiony jest kompetencji Umawiających się Stron.

Artykuł 16

1. Znak: "NIEBEZPIECZNY ZJAZD" (I,12) powinien być stosowany, gdy właściwe władze uznają za potrzebne zawiadomić o zbliżaniu się do niebezpiecznego zjazdu, tj. jeżeli spadek drogi przekracza 10%, albo zjazd jest niebezpieczny z powodu warunków miejscowych.

2. Wielkość spadku powinna być oznaczona na znaku, jak np. na rysunkach I,12^a i I,12^b.

grafika

Artykuł 17

Znak: "ZWĘŻENIE JEZDNI" (I,13) powinien być stosowany, gdy właściwe władze uznają za potrzebne oznajmić o zbliżaniu się do takiego zwężenia jezdni, które może być niebezpieczne.

grafika

Artykuł 18

Znak: "RUCHOMY MOST" (I,14) powinien być stosowany, gdy właściwe władze uznają za potrzebne uprzedzić o zbliżaniu się do ruchomego mostu.

grafika

Artykuł 19

1. Znak: "ROBOTY NA DRODZE" (I,15) powinien być stosowany przy zbliżaniu się do robót wykonywanych na drodze.

2. Granice części drogi zajętej przez roboty powinny być podczas nocy wyraźnie oznaczone sygnałami.

grafika

Artykuł 20

Znak: "ŚLISKA JEZDNIA" (I,16) powinien być stosowany wtedy, gdy właściwe władze uznają za potrzebne oznajmić o zbliżaniu się do odcinka jezdni, która w pewnych warunkach może być śliska.

grafika

Artykuł 21

1. Znak: "PRZEJŚCIE PRZEZ JEZDNIĘ" (I,17) powinien być stosowany, gdy właściwe władze uznają za potrzebne uprzedzić o zbliżaniu się do przejść dla pieszych. Sposób oznaczania tych przejść pozostawia się do wyboru właściwym władzom.

2. Przepisów artykułu 11 paragraf 5 niniejszego Protokołu nie stosuje się do tego znaku.

grafika

Artykuł 22

1. Znak: "UWAGA! DZIECI" (I,18) powinien być stosowany, gdy właściwe władze uznają za potrzebne uprzedzić o zbliżaniu się do miejsc uczęszczanych przez dzieci - takich jak szkoły i tereny zabaw.

2. Przepisów artykułu 11 paragraf 5 niniejszego Protokołu nie stosuje się do tego znaku.

grafika

Artykuł 23

Znak: "UWAGA! ZWIERZĘTA" (I,19) powinien być stosowany, gdy właściwe władze uznają za potrzebne oznajmić wjazd do specjalnej strefy, w której kierowca samochodu jest narażony na spotkanie na drodze zwierząt bez dozoru.

grafika

Artykuł 24

Znak: "SKRZYŻOWANIE Z DROGĄ NIE POSIADAJĄCĄ PIERWSZEŃSTWA PRZEJAZDU" (I,20) powinien być stosowany na drodze mającej pierwszeństwo przejazdu lub na drodze z dużym ruchem drogowym, tam gdzie właściwe władze uznają za potrzebne uprzedzić o zbliżaniu się do skrzyżowania z drogą nie posiadającą pierwszeństwa przejazdu. Znak ten powinien być stosowany na terytorium każdej z Umawiających się Stron, jeśli używanie jego jest zgodne z przepisami ruchu drogowego.

grafika

Artykuł 25

1. Znak: "INNE NIEBEZPIECZEŃSTWO" (I,21) powinien być stosowany, gdy właściwe władze uznają za potrzebne oznajmić o zbliżaniu się do innych miejsc niebezpiecznych, aniżeli te, które były wskazane w artykułach 12-24 niniejszego Protokołu.

2. Zamiast tego symbolu w środku znaku może być umieszczony napis określający rodzaj niebezpieczeństwa, jak np. ruch okrężny, ograniczona skrajnia, prom, opadanie odłamków skalnych. Kolor napisu powinien być czarny lub ciemny.

3. Znak ten powinien zawsze zawierać symbol lub napis lub symbol z napisem.

4. Pod tym znakiem może być umieszczona dodatkowa tablica prostokątna z napisem lub symbolem używanym na terytorium danej Umawiającej się Strony.

grafika

Artykuł 26

Na terytorium każdej Umawiającej się Strony tam, gdzie warunki atmosferyczne nie pozwalają na używanie pełnych tarcz znaków, mogą być stosowane czerwone trójkąty wycięte w środku dla oznaczenia różnych niebezpieczeństw wymienionych powyżej (artykuły 12-25). Pod takim trójkątem powinna być zawsze umieszczona prostokątna tablica, na której będą umieszczone: symbol oraz ewentualne wskazówki dotyczące niebezpieczeństwa.

Artykuł 27

1. Znak: "UWAGA! DROGA Z PIERWSZEŃSTWEM PRZEJAZDU" (I,22) powinien być używany jako wskazówka dla kierującego, że musi on ustąpić pierwszeństwa przejazdu pojazdom jadącym po drodze, do której się zbliża.

grafika

2. Znak ten powinien być umieszczony na drodze nie mającej pierwszeństwa przejazdu, w odpowiedniej odległości, tzn. najdalej 50 m od skrzyżowania poza obszarami zabudowanymi, a najdalej 25 m na obszarach zabudowanych.

Zaleca się, ażeby na takiej drodze było oznaczone ponadto, możliwie jak najbliżej skrzyżowania, miejsce zatrzymania wyznaczone przez linię na jezdni, znak lub sygnał.

3. Znak I,22 może być poprzedzony, w szczególności w braku znaku "SKRZYŻOWANIE DRÓG" (I,7), znakiem składającym się ze znaku I,22, uzupełnionego tablicą prostokątną, wskazującą odległość od skrzyżowania, jak pokazano na rys. I,22^a.

grafika

Jeżeli między znakiem poprzedzającym a skrzyżowaniem z drogą z pierwszeństwem przejazdu lub o dużym ruchu drogowym istnieją inne skrzyżowania, znak poprzedzający powinien być powtórzony po każdym takim skrzyżowaniu.

Rozdział III

KATEGORIA II. ZNAKI WYRAŻAJĄCE ZARZĄDZENIA BEZWZGLĘDNE

Artykuł 28

1. Znaki tej kategorii wskazują wydane przez właściwą władzę polecenia, które mogą mieć charakter zakazu lub nakazu.

2. Tarcze znaków tej kategorii powinny mieć kształt okrągły.

3. Dla znaków o wymiarach normalnych średnica powinna wynosić co najmniej 0,60 m, dla znaków o wymiarach zmniejszonych - co najmniej 0,40 m, prócz znaku II, A. 16. Średnica znaków: II, A.15, 17, 18 i II, B.1, 2 może być zmniejszona do 0,20 m, jeżeli się używa je jako znaki pośrednie.

4. Znaki powinny być umieszczone po tej stronie drogi, po której odbywa się ruch pojazdów, i zwrócone przednią stroną do nadjeżdżających pojazdów. Znaki te mogą być powtórzone po drugiej stronie drogi.

5. Znaki powinny być umieszczone bezpośrednio przed miejscem, w którym zakaz lub nakaz zaczyna się albo obowiązuje w dalszym ciągu. Jednakowoż, znaki oznaczające zakaz skrętu albo wskazujące kierunek obowiązujący mogą być umieszczone w pewnej odległości od miejsca, w którym obowiązuje zakaz lub nakaz.

6. Wysokość znaków może wynosić najwyżej 2,20 m, najmniej zaś 0,60 m.

II,A. ZNAKI ZAKAZU

Artykuł 29

Z wyjątkiem przypadków, gdy niniejszy Protokół postanawia inaczej, kolory znaków zakazu powinny być następujące: tło białe lub jasnożółte, otok czerwony, symbol zaś koloru czernego lub ciemnego.

Artykuł 30

Znaki zakazu dotyczące ruchu drogowego, są następujące:

a) Znak:"ZAKAZ RUCHU WSZELKICH POJAZDÓW (W OBU KIERUNKACH)" (II,A.1);

grafika

b) Znak: "ZAKAZ WJAZDU WSZELKICH POJAZDÓW" (II,A.2); znak ten jest koloru czerwonego z poziomym pasem białym lub jasnym;

grafika

c) Znak: "ZAKAZ SKRĘTU W PRAWO (W LEWO)" (II,A.3); strzałka jest skierowana w prawo lub w lewo, stosownie do treści zakazu;

grafika

d) Znak: "ZAKAZ WYPRZEDZANIA" (II,A.4); znak ten powinien być używany jako wskazówka, że wyprzedzanie jest zabronione dla wszystkich pojazdów samochodowych; jeżeli kierunek ruchu jest lewostronny, kolory namalowanych samochodów będą odwrotne.

grafika

Artykuł 31

Znaki zawierające zakazy dotyczące niektórych rodzajów pojazdów są następujące:

a) Znak: "ZAKAZ WJAZDU WSZELKICH POJAZDÓW SAMOCHODOWYCH Z WYJĄTKIEM MOTOCYKLI BEZ PRZYCZEPEK" (II, A.5);

grafika

b) Znak: "ZAKAZ WJAZDU MOTOCYKLI BEZ PRZYCZEPEK" (II,A.6);

grafika

c) Znak: "ZAKAZ WJAZDU WSZELKICH POJAZDÓW SAMOCHODOWYCH" (II, A.7);

grafika

d) Znak: "ZAKAZ WJZADU POJAZDÓW CIĘŻAROWYCH O CIĘŻARZE ZŁADUNKIEM PONAD ..... TON" (II, A.8)

grafika

e) Znak: "ZAKAZ WJAZDU ROWERÓW" (II, A.9).

grafika

Artykuł 32

Znaki zawierające ograniczenia wymiarów, ciężaru lub szybkości pojazdów są następujące:

a) Znak: "ZAKAZ WJAZDU POJAZDÓW O SZEROKOŚCI PONAD.... METRÓW (STÓP)" (II, A.10);

grafika

b) Znak: "ZAKAZ WJAZDU POJAZDÓW O CAŁKOWITEJ WYSOKOŚCI PONAD .... METRÓW (STÓP)" (II, A.11);

grafika

c) Znak: "ZAKAZ WJAZDU POJAZDÓW O CIĘŻARZE Z ŁADUNKIEM PONAD .... TON" (II, A.12); pod tym znakiem może byż umieszczona dodatkowa tablica prostokątna, wskazująca specjalne przepisy ruchu lub największą ilość pojazdów dopuszczonych do jednoczesnego przejazdu przez most;

grafika

d) Znak: "ZAKAZ WJAZDU POJAZDÓW O OBCIĄŻENIU NA OŚ PONAD ... TON" (II, A.13);

grafika

e) Znak: "OGRANICZENIE SZYBKOŚCI" (II, A.14); pod tym znakiem może być umieszczona dodatkowa tablica prostokątna z czerwoną obwódką, określająca warunki ograniczenia szybkości;

grafika

f) Symbol: "KONIEC OGRANICZENIA SZYBKOŚCI" (ii, A.15) (tło białe albo jasnożółte, przecięte pochyłą linią czarną lub cimną) powinien być używany dla oznaczenia miejsca, gdzie przestaje obowiązywać ograniczenie szybkości. Symbol ten może być namalowany na odwrotnej stronie znaku II, A.14, chociażby nie był on wtedy umieszczony po stronie drogi odpowiadającej kierunkowi ruchu.

grafika

Artykuł 33

1. Znak: "ZATRZYMANIE SIĘ PRZED SKRZYŻOWANIEM" będzie stosowany jako wskazówka dla kierującego, że powinien on zatrzymać się, zanim wjedzie na drogę z pierwszeństwem przejazdu lub o dużym ruchu drogowym w tych przypadkach, gdy przepisy ruchu wymagają takiego zatrzymania się.

2. Znak ten składa się z koła, w którym umieszczony jest trójkąt czerwony, skierowany wierzchołkiem ku dołowi. W trójkącie może być umieszczone słowo "STOP", jak na rys. II, A.16.

grafika

3. Średnica tego znaku powinna wynosić co najmniej 0,90 m dla znaku o wymiarach normalnych oraz co najmniej 0,60 m dla znaku o wymiarach zmniejszonych.

4. Znak ten powinien być umieszczony na drodze bez pierwszeństwa przejazdu, w odpowiedniej odległości, a mianowicie: poza obszarami zabudowanymi nie dalej niż 50 m od skrzyżowania, a na obszarach zabudowanych nie dalej niż 25 m.

Zaleca się, aby na takiej drodze było oznaczone ponadto, możliwie jak najbliżej skrzyżowania, miejsce zatrzymania, wyznaczone przez linię na jezdni, znak lub sygnał.

5. Znak II, A.16 może być poprzedzony, w szczególności w braku znaku "SKRZYŻOWANIE DRÓG" (I,7), znakiem składającym się ze znaku I,22 uzupełnionego tablicą prostokątną, wskazującą odległość od skrzyżowania. Przykład tego znaku podany jest na rys. I,22a.

Jeżeli między znakiem poprzedzającym a skrzyżowaniem z drogą z pierwszeństwem przejazdu lub o dużym ruchu drogowym istnieją inne skrzyżowania, znak poprzedzający powinien być powtórzony po każdym takim skrzyżowaniu.

Artykuł 34

1. Znak: "STÓJ (URZĄD CELNY)" (II, A.17) powinien być używany w celu wskazania bliskości urzędu celnego, gdzie zatrzymanie się pojazdu jest obowiązkowe.

Na tym znaku umieszczony jest napis "Urząd Celny". Ponadto może być dane tłumaczenie tego napisu na język sąsiedniego terytorium pogranicznego (II, A.17).

grafika

2. Znak ten może być używany dla wskazania innych nakazów zatrzymania się; w takim przypadku napis "Urząd Celny" będzie zastąpiony napisem określającym powód zatrzymania się.

Artykuł 35

1. Znak: "OGRANICZENIE ZATRZYMANIA SIĘ I POSTOJU" (II, A.18) powinien być używany dla oznaczenia miejsc, gdzie jest zakazane zatrzymywanie się lub postój pojazdu, jak również miejsc, gdzie czas postoju jest ograniczony. Przez środek znaku - tarczy koloru niebieskiego z otokiem czerwonym przechodzi ukośnie linia czerwona.

grafika

2. Znak bez napisów wyjaśniających będzie używany dla wskazania, że postój jest zawsze zakazany.

3. Na tablicy pod znakiem lub na samym znaku mogą być umieszczone, pod warunkiem, żeby nie utrudniały zrozumienia znaku, napisy określające:

a) godziny, w których obowiązuje zakaz postoju,

b) czas trwania postoju dozwolonego,

c) wzmiankę, że postój jest dozwolony, kolejno z jednej lub drugiej strony drogi, zależnie od dni,

d) wyjątki dotyczące pewnych rodzajów pojazdów.

4. Napis:"ZAKAZ ZATRZYMYWANIA SIĘ", umieszczony na samym znaku albo na dodatkowej tablicy pod znakiem, będzie oznaczał zakaz zatrzymywania się pojazdów.

5. Umawiające się Strony, które uprzednio przyjęły znak: "ZAKAZ POSTOJU" (tarcza czerwona z częścią środkową kolistą białą lub jasnożółtą, z umieszczoną na niej literą "P", przekreśloną ukośną linią czerwoną) dla oznaczenia zakazu postoju samochodów z kierowcami lub bez nich, będą mogły tymczasowo zachować swoje stosowane znaki. Jednakże ponieważ jedynym znakiem uznanym przez niniejszy Protokół jest znak II, A.18, jak najbardziej zaleca się, aby Umawiające się Strony zastosowały na swoich terytoriach zasady sygnalizacji, dotyczące zatrzymywania się lub postoju pojazdów, zgodnie z przepisami podanymi powyżej w paragrafach 1-4.

II, B. ZNAKI NAKAZU

Artykuł 36

1. Kolory znaków nakazu powinny być następujące: symbol biały na niebieskim tle.

2. Znaki nakazu powiny być następujące:

a) Znak: "OBOWIĄZUJĄCY KIERUNEK JAZDY" (II, B.1), symbol przedstawiony na tym znaku może być zmieniony tak, żeby odpowiadał specjalnym przypadkom;

grafika

b) Znak: "DROGA TYLKO DLA ROWERÓW" (II, B.2); znak ten powinien być stosowany jako wskazówka dla rowerzystów, nakazująca jazdę drogą wyłącznie dla nich przeznaczoną.

grafika

Rozdział IV

KATEGORIA III. ZNAKI ZAWIERAJĄCE INFORMACJE

Artykuł 37

1. Tablice znaków tej kategorii powinny mieć kształt prostokąta.

2. O ile wybór kolorów jest dowolny, w znakach tej kategorii nie powinien w żadnym razie przeważać kolor czerwony.

III, A. ZNAKI INFORMACYJNE

Artykuł 38

1. Znak: "POSTÓJ" (III, A.1) powinien być używany dla wskazania miejsc, w których pozostawienie pojazdów na postoju jest dozwolone.

grafika

2. Tarcza tego znaku ma kształt kwadratu.

3. Bok kwadratu powinien mieć co najmniej 0,60 m dla znaku o wymiarach normalnych i co najmniej 0,40 m dla znaku o wymiarach zmniejszonych.

4. Znak ten może być umieszczony prostopadle lub równolegle do drogi.

5. Tło tarczy znaku powinno być niebieskie, a litera "P" biała.

6. Pod tym znakiem może być umieszczona prostokątna tabliczka, zawierająca napisy ograniczające czas trwania dozwolonego postoju lub wskazujące miejsce postoju.

Artykuł 39

1. Znak "SZPITAL" powinien być używany jako wskazówka dla kierujących pojazdami, że należy zastosować środki ostrożności, których wymaga bliskość pewnych zakładów leczniczych, a w szczególności unikać, o ile to jest możliwe, robienia hałasu.

2. Na tarczy znaku pod symbolem "H" powinno być umieszczone słowo "Szpital", jak na rys. III, A.2.

grafika

3. Tło tarczy znaku powinno być niebieskie, a napis biały.

4. Znak ten powinien być umieszczony prostopadle do drogi.

Artykuł 40

1. Znaki wskazujące punkty usługowe są następujące:

a) Znak: "PUNKT OPATRUNKOWY" (III, A.3 lub III, A.4), który powinien być używany dla wskazania bliskości punktu opatrunkowego, zorganizowanego przez uznane oficjalnie stowarzyszenie;

grafika

b) Znak: "STACJA OBSŁUGI" (III, A.5), który powinien być używany dla wskazania bliskości stacji obsługi;

grafika

c) Znak: "TELEFON" (III, A.6), który powinien być używany dla wskazania, że w pobliżu jest telefon;

grafika

d) Znak: "STACJA BENZYNOWA" (III, A.7), który powinien być używany jako wskazówka, że istnieje stacja benzynowa w odległości wskazanej na znaku.

grafika

2. Mniejszy bok prostokąta tarczy znaków przewidzianych w niniejszym artykule powinien być umieszczony poziomo. Tło powinno być niebieskie. Znak zawiera wewnątrz białego kwadratu symbol koloru czarnego lub ciemnego, z wyjątkiem znaków III, A.3 lub III, A.4, których symbole są czerwone. Bok białego kwadratu powinien wynosić co najmniej 0,30 m. Jednakowoż znak III, A.7 zamiast białego kwadratu powinien mieć biały prostokąt, którego mniejszy bok umieszczony jest poziomo.

3. Stosowanie znaków przewidzianych w paragrafie 1 pkt b), c), d) powinno być ustalone przez właściwe władze.

Artykuł 41

1. Znak: "DROGA Z PIERWSZEŃSTWEM PRZEJAZDU" (III, A.8) może być używany dla wskazania początku drogi z pierwszeństwem przejazdu.

grafika

2. Znak ten może być również powtarzany wzdłuż drogi z pierwszeństwem przejazdu.

3. Znak: "KONIEC PIERWSZEŃSTWA PRZEJAZDU" (III, A.9) powinien być używany dla wskazania końca drogi z pierwszeństwem przejazdu, jeżeli na początku tej drogi był ustawiony znak III, A.8.

grafika

4. Znak ten może być również używany dla oznajmienia, że taka droga się kończy. Wtedy uzupełnia się go dodatkową tablicą prostokątną, umieszczoną pod znakiem i wskazującą odległość, w której kończy się pierwszeństwo przejazdu. Przykład tego znaku podaje rys. III, A.9^a.

5. Tarcze znaków przewidzianych w niniejszym artykule powinny mieć kształt kwadratu, którego jedna przekątna jest pionowa.

6. Bok kwadratu powinien mieć co najmniej 0,60 m dla znaku o wymiarach normalnych i co najmniej 0,40 m dla znaku o wymiarach zmniejszonych. Dla znaków przypominających, umieszczonych na obszarach zabudowanych, bok kwadratu powinien mieć co najmniej 0,25 m.

7. Tło znaków podanych w niniejszym artykule powinno być żółte, otoczone białym pasem z czarną obwódką. Pas poprzeczny znaku III, A.9 powinien być czarny lub ciemny.

8. Znaki te powinny być umieszczone na poboczu drogi po stronie odpowiadającej kierunkowi ruchu i zwrócone przednią stroną do nadjeżdżających pojazdów. Ponadto mogą one być powtórzone po drugiej stronie drogi.

III,B. TABLICE PRZED DROGOWSKAZAMI I DROGOWSKAZY

Artykuł 42

1. Tablice przed drogowskazami powinny mieć kształt prostokąta.

2. Wymiary tych znaków powinny być takie, aby znaczenie ich było łatwo zrozumiałe dla kierujących pojazdami jadącymi z wielką szybkością.

3. Znaki te powinny mieć napis składający się z ciemnych liter na jasnym tle lub z jasnych liter na ciemnym tle.

4. Znaki te należy umieszczać w odległości od 100 do 250 m od skrzyżowania. Na drogach przeznaczonych wyłącznie do ruchu samochodowego odległość ta może być zwiększona do 500 m.

5. Przykłady tego znaku stanowią rysunki III, B.1^a i III, B.1^b.

grafika

Artykuł 43

1. Drogowskazy powinny mieć kształt prostokąta, umieszczonego dłuższym bokiem poziomo i zakończonego z jednej strony strzałką.

2. Na tych znakach mogą być umieszczone nazwy innych miejscowości, znajdujących się w tym samym kierunku.

3. Jeżeli odległości do wskazywanych miejscowości są wymienione, liczby oznaczające kilometry (albo mile) umieszcza się pomiędzy nazwą miejscowości a ostrym końcem drogowskazu.

4. Kolory drogowskazów powinny być takie same jak kolory znaków przed drogowskazami.

5. Przykłady drogowskazów pokazane są na rysunkach III, B.2^a i III, B2^b.

grafika

III, C. TABLICE MIEJSCOWOŚCI I ZNAKI SZLAKÓW

Artykuł 44

1. Tablice miejscowości powinny mieć kształt prostokąta, którego dłuższy bok umieszczony jest poziomo.

2. Wymiary i miejsce ustawienia tych tablic powinny być takie, aby oznaczenia były widoczne nawet w nocy.

3. Tablice te powinny mieć napis składający się z ciemnych liter na jasnym tle lub z jasnych liter na ciemnym tle.

4. Tablice te powinny być umieszczone na poboczu drogi przed wjazdem do obszarów zabudowanych, ze strony odpowiadającej kierunkowi ruchu i przednią stroną zwrócone do tego kierunku.

5. Przykłady tego znaku uwidocznione są na rysunkach III,C.1^a i III,C.1^b.

grafika

Artykuł 45

1. Znaki szlaków drogowych, na których umieszczone są cyfry, litery lub kombinacja cyfr i liter, oznaczające numerację drogi, powinny mieć kształt tablicy prostokątnej.

2. Znaki te mogą być umieszczone na słupach kilometrowych, nad lub pod innymi znakami bądź ustawione jako osobne znaki.

3. Przykład tego znaku pokazany jest na rysuku III,C.2^a.

grafika

Część III

PRZEPISY DODATKOWE DOTYCZĄCE PRZEJAZDÓW KOLEJOWYCH W JEDNYM POZIOMIE Z DROGĄ

Artykuł 46

Przed przejazdami kolejowymi mogą być używane, jeżeli okoliczności tego wymagają, dodatkowe znaki pośrednie w postaci tablic prostokątnych, umieszczone pod znakiem I,8 lub I,9 następnie na dwóch trzecich i na jednej trzeciej odległości dzielącej znak od toru kolejowego i mające trzy, dwa lub jeden pas ukośny czerwony na tle białym lub żółtym. Przykłady tych znaków uwidocznione są na rysunkach I,8^a, I,9^a, I,8/9^b i I,8/9^c.

grafika

Artykuł 47

W przypadku, gdy zdala nastawne zapory przejazdu kolejowego nie są widoczne z punktu, w którym odbywa się ich nastawianie, niezależnie od tego, czy odbywa się ono ręcznie, czy samoczynnie, muszą one być zaopatrzone w sygnalizację dźwiękową lub wzrokową uprzedzającą w porę użytkowników drogi, że za chwilę rozpocznie się zamykanie zapory. Zamykanie zapory musi być dostatecznie powolne, aby pozwolić dokończyć przejazdu użytkownikom drogi, znajdującym się już na przejeździe.

Artykuł 48

Na każdym przejeździe kolejowym z zaporami działanie zapór powinno być zapewnione podczas całego czasu trwania ruchu pociągów. Jeżeli przejazd przechodzi na stałe z kategorii przejazdów z zaporami do kategorii przejazdów bez zapór z sygnalizacją samoczynną lub do kategorii przejazdów bez zapór i bez sygnalizacji samoczynnej, zapory muszą być usunięte dla uniknięcia wątpliwości, która mogłaby powstać wśród użytkowników drogi.

Artykuł 49

1. Na każdym przejeździe kolejowym bez zapór z sygnalizacją samoczynną sygnał samoczynny uprzedzający o zbliżaniu się pociągów powinien być umieszczony w bezpośredniej bliskości toru kolejowego i o ile możliwe na tej samej podstawie, na której jest umieszczony znak w kształcie krzyża św. Andrzeja (I,10 i I,11). Ten sygnał ostrzegawczy musi się składać, tak w dzień, jak i w nocy, z jednego lub kilku świateł migających koloru czerwonego, nakazujących zatrzymanie się użytkownikom drogi. Odpowiednie środki powinny być przedsięwzięte, aby zaradzić ewentualnemu uszkodzeniu działania sygnału samoczynnego i aby ten ostatni nie mógł być mylnie zrozumiany.

2. Prócz przewidzianego wyżej czerwonego sygnału świetlnego może być również zastosowany sygnał dźwiękowy.

3. Do przewidzianej powyżej sygnalizacji samoczynnej, uprzedzającej o zbliżaniu się pociągu, zalicza się również taką samą sygnalizację kierowaną ręcznie, a nie samoczynnie.

Artykuł 50

Przejazd kolejowy może nie być zaopatrzony w zapory i sygnalizację samoczynną jedynie w tym przypadku, gdy użytkownicy drogi mogą widzieć wyraźnie z dostatecznej odległości tor kolejowy z jednej i z drugiej strony przejazdu, tak aby kierujący, zbliżający się do toru kolejowego z jednej czy z drugiej strony, jeżeli pociąg jest już widoczny, mieli czas zatrzymać się przed wjazdem na przejazd, nawet przy największej szybkości nadjeżdżającego pociągu. Widoczność powinna być również dostateczna na samym przejeździe, tak aby użytkownicy drogi, znajdujący się już na przejeździe, po spostrzeżeniu pociągu mieli czas opuścić przejazd.

Część IV

ZNAKI PODAWANE PRZEZ KIERUJĄCYCH RUCHEM

Artykuł 51

Kierujący ruchem powini być odwiednio wyekwipowani i ustawić się w ten sposób, aby byli widoczni przez wszystkich użytkowników drogi.

Artykuł 52

1. Znaki dawane przez kierujących ruchem powinny być zgodne z jednym z dwóch następujacych systemów:

Pierwszy system

Znak A - "STÓJ" dla pojazdów nadjeżdżających z przodu: ręka podniesiona pionowo, dłonią ku przodowi.

Znak C - "STÓJ" dla pojazdów nadjeżdżających z tyłu: ręka wyciągnięta poziomo, dłonią ku przodowi, ze strony odpowiadającej kierunkowi ruchu pojazdów, które mają się zatrzymać.

Znaki A i C mogą być używane jednocześnie.

grafika

Drugi system

Znak B - "STÓJ" dla pojazdów nadjeżdżających z przodu: ręka wyciągnięta poziomo, dłonią ku przodowi, ze strony odpowiadającej kierunkowi ruchu pojazdów, które mają się zatrzymać. Znak C - "STÓJ" dla pojazdów nadjeżdżających z tyłu: ręka wyciągnięta poziomo, dłonią ku przodowi ze strony odpowiadającej kierunkowi ruchu pojazdów, które mają się zatrzymać.

Znaki B i C mogą być dawane jednocześnie.

2. W jednym i drugim systemie przewiduje się, że można dać znak ręką - aby zaznaczyć, że pojazdy mają jechać dalej.

Część V

SYGNAŁY ŚWIETLNE RUCHU DROGOWEGO

Artykuł 53

1. Światła sygnałów świetlnych w ruchu drogowym będą mieć znaczenie następujące:

a) w systemie trójkolorowym:

światło czerwone oznacza, że pojazdy nie mają prawa przejazdu;

światło zielone oznacza, że pojazdy mają prawo przejazdu.

Gdy światło żółte jest używane po świetle zielonym, oznacza ono, że pojazdy nie mają prawa przejazdu mimo sygnału, chyba że znajdują się tak blisko sygnału w chwili zapalenia się żółtego światła, że nie mogą już zatrzymać się przed sygnałem, zachowując dostateczne bezpieczeństwo.

Gdy światło żółte jest używane jednocześnie ze światłem czerwonym lub po nim, ukazanie się jego oznacza mającą zaraz nastąpić zmianę wskazań sygnału, co nie może być tłumaczone, że zakaz przejazdu jest zniesiony.

b) w systemie dwukolorowym:

światło czerwone oznacza, że pojazdy nie mają prawa przejazdu;

światło zielone oznacza, że pojazdy mają prawo przejazdu.

Ukazanie się światła czerwonego wtedy, gdy światło zielone jest jeszcze zapalone, ma to samo znaczenie, co światło żółte, które ukazuje się po świetle zielonym w systemie trójkolorowym.

2. Jeżeli jest używane tylko jedno światło żółte migające, sygnał ten oznacza: UWAGA! OSTROŻNIE!

3. Światła muszą być umieszczone jedno nad drugim. W zasadzie światło czerwone musi być umieszczone na górze, a światło zielone na dole. Jeżeli jest używane światło żółte, musi ono być umieszczone pomiędzy światłem czerwonym a światłem zielonym.

4. Jeżeli sygnały świetlne są umieszczone na poboczu drogi, dolna krawędź najniższego światła musi w zasadzie znajdować się nie niżej 2 m i nie wyżej niż 3,50 m nad poziomem jezdni. Jeżeli sygnały te są zawieszone nad jezdnią, najniższa krawędź dolnego światła musi się znajdować co najmniej na wysokości 4,50 m nad poziomem jezdni.

5. Jeżeli to jest możliwe, sygnały świetlne powinny być powtórzone z drugiej strony skrzyżowania.

Część VI

ZNAKOWANIE JEZDNI

Artykuł 54

1. W przypadku, gdy poza obszarami zabudowanymi jezdnia posiada więcej niż dwa pasy ruchu, podział jezdni na pasy powinien być w zasadzie oznaczony w sposób dobrze widoczny.

2. W przypadku, gdy poza obszarami zabudowanymi jezdnia o trzech pasach ruchu posiada odcinki, na których widoczność jest niedostateczna, albo inne miejsca niebezpieczne - całkowita szerokość jezdni powinna być podzielona tylko na dwa pasy ruchu.

3. Na jezdni o dwóch pasach ruchu podział jej na pasy może być oznaczony w ten sam sposób na odcinkach, na których widoczność jest niedostateczna lub w innych miejscach niebezpiecznych.

4. Linie podziału na pasy ruchu, przewidziane w paragrafach 2 i 3 wskazują, że w normalnych warunkach ruchu drogowego pojazdy nie powinny przekraczać granicy pasa ruchu wyznaczonego dla ich kierunku ruchu.

Artykuł 55

1. Jeżeli krawędzie jezdni są oznaczone światłami lub urządzeniami odbijającymi światło, można używać świateł lub urządzeń odbijających światło dwóch różnych kolorów.

2. Kolor czerwony lub pomarańczowy może być używany dla oznaczenia krawędzi jezdni ze strony odpowiadającej kierunkowi ruchu, a kolor biały dla oznaczenia krawdzi jezdni ze strony przeciwnej kierunkowi ruchu.

3. Gdy używa się świateł lub urządzeń odbijających światło dla oznaczenia pachołków lub wysepek na drodze, najbardziej wskazane jest używanie koloru białego lub żółtego.

Część VII

POSTANOWIENIA KOŃCOWE

Artykuł 56

1. Niniejszy Protokół będzie otwarty do dnia 31 grudnia 1949 roku do podpisu przez wszystkie Państwa, które podpisały Konwencję o Ruchu Drogowym, otwartą do podpisu w Genewie dnia 19 września 1949 roku.

2. Niniejszy Protokół będzie ratyfikowany. Dokumenty ratyfikacyjne będą złożone u Sekretarza Generalnego Narodów Zjednoczonych.

3. Poczynając od dnia 1 stycznia 1950 roku będą mogły przystąpić do niniejszego Protokołu Państwa, które podpisały Konwencję o Ruchu Drogowym, jak również Państwa, które do niej przystąpią. Protokół będzie również otwarty do przystąpienia w imieniu każdego Terytorium Powierniczego, którego zarząd powierzono Narodom Zjednoczonym i w którego imieniu przystąpiono do wyżej wymienionej Konwencji.

4. Przystąpienie nastąpi przez złożenie dokumentu o przystąpieniu u Sekretarza Generalnego Narodów Zjednoczonych.

Artykuł 57

1. Każde Państwo będzie mogło podczas podpisywania, ratyfikacji lub przystąpienia albo w każdej chwili później - oświadczyć przy pomocy notyfikacji, skierowanej do Sekretarza Generalnego Narodów Zjednoczonych, że postanowienia niniejszego Protokołu będą stosowane na jakimkolwiek terytorium, którego stosunki międzynarodowe dane Państwo reprezentuje. Postanowienia te będą mogły być stosowane na terytorium lub terytoriach, wymienionych w notyfikacji, w trzydzieści dni od daty otrzymania wymienionej notyfikacji przez Sekretarza Generalnego albo, jeżeli Protokół jeszcze wtedy nie wszedł w życie, z chwilą jego wejścia w życie.

2. Gdy pozwolą na to okoliczności, każda z Umawiających się Stron zobowiązuje się poczynić jak najwcześniej właściwe kroki, aby rozciągnąć stosowanie niniejszego Protokołu na terytoria, których stosunki międzynarodowe reprezentuje, z zastrzeżeniem zgody rządów tych terytoriów, jeżeli tego będą wymagać przepisy konstytucyjne.

3. Każde Państwo, które złożyło oświadczenie zgodnie z postanowieniami paragrafu 1 niniejszego artykułu, o stosowaniu niniejszego Protokołu na terytorium, którego stosunki międzynarodowe reprezetuje, będzie mogło w każdej chwili później oświadczyć przy pomocy notyfikacji skierowanej do Sekretarza Generalnego, że niniejszy Protokół przestanie być stosowany na terytorium wymienionym w notyfikacji. Po upływie roku od daty notyfikacji Protokół przestanie być stosowany na wymienionym terytorium.

Artykuł 58

Niniejszy Protokół wejdzie w życie po upływie piętnastu miesięcy od daty złożenia piątego dokumentu ratyfikacyjnego lub dokumentu o przystąpieniu. Dla każdego Państwa, które będzie go ratyfikować lub przystąpi do niego po tej dacie, niniejszy Protokół wejdzie w życie po upływie piętnastu miesięcy od daty złożenia przez to Państwo dokumentu ratyfikacyjnego lub dokumentu przystąpienia.

Sekretarz Generalny Narodów Zjednoczonych zawiadomi o dacie wejścia w życie niniejszego Protokołu każde z Państw-Sygnatariuszy lub Państw przystępujących, jak również inne Państwa, które były zaproszone do uczestniczenia w Konferencji Narodów Zjednoczonych w sprawie transportu drogowego i samochodowego.

Artykuł 59

Ratyfikując niniejszy Protokół lub przystępując do niego, każde Państwo uczestniczące w Konwencji o ujednostajnieniu sygnalizacji drogowej, otwartej do podpisu w Genewie dnia 30 marca 1931 r., zobowiązuje się wypowiedzieć ją w terminie trzech miesięcy od daty złożenia dokumentów ratyfikacyjnych lub dokumentów o przystąpieniu.

Artykuł 60

1. Każda poprawka do niniejszego Protokołu, proponowana przez jedną z Umawiających się Stron, będzie złożona u Sekretarza Generalnego Narodów Zjednoczonych, który poda jej tekst do wiadomości wszystkim Umawiającym się Stronom, żądając jednocześnie, aby go powiadomiły w przeciągu czterech miesięcy:

a) czy życzą sobie, aby została zwołana konferencja w celu zbadania proponowanej poprawki;

b) czy są zdania, że należy przyjąć proponowaną poprawkę bez zwoływania konferencji;

c) czy są zdania, że należy odrzucić proponowaną poprawkę bez zwoływania konferencji.

Prócz Umawiających się Stron proponowana poprawka powinna być przesłana przez Sekretarza Generalnego również wszystkim innym Państwom, które były zaproszone do uczestniczenia w Konferencji Narodów Zjednoczonych w sprawie transportu drogowego i samochodowego.

2. Sekretarz Generalny zwoła konferencję Umawiających się Stron w celu zbadania proponowanej poprawki w przypadku, gdy co najmniej trzecia część Umawiających się Stron zażąda zwołania konferencji.

Sekretarz Generalny zaprosi na tę konferencję, prócz Umawiających się Stron, Państwa zaproszone do uczestniczenia w Konferencji Narodów Zjednoczonych w sprawie transportu drogowego i samochodowego oraz Państwa, których obecność Rada Gospodarczo-Społeczna uzna za pożądaną.

Postanowienia te nie będą stosowane, gdy poprawka do niniejszego Protokołu będzie przyjęta zgodnie z postanowieniami paragrafu 5 niniejszego artykułu.

3. Każda poprawka do niniejszego Protokołu, która będzie przyjęta przez Konferencję większością dwóch trzecich głosów, będzie podana wszystkim Umawiającym się Stronom do akceptacji. W dziewięćdziesiąt dni po akceptacji jej przez dwie trzecie Umawiających się Stron poprawka wejdzie w życie dla wszystkich Umawiających się Stron, z wyjątkiem tych, które oświadczą przed datą wejścia jej w życie, że nie akceptują jej.

4. W czasie przyjmowania poprawki do niniejszego Protokołu Konferencja będzie mogła postanowić większością dwóch trzecich głosów, że poprawka jest tego rodzaju, że każda Umawiająca się Strona, która oświadczyła, że jej nie akceptuje i która jej nie zaakceptuje w terminie dwunastu miesięcy po jej wejściu w życie, po wygaśnięciu tego terminu przestanie być uczestnikiem niniejszego Protokołu.

5. W przypadku, gdy przynajmniej dwie trzecie Umawiających się Stron powiadomi Sekretarza Generalnego, zgodnie z ustępem b) paragrafu 1 niniejszego artykułu, że gotowa jest przyjąć poprawkę bez zwoływania konferencji, Sekretarz Generalny skieruje notyfikację o ich postanowieniu do wszystkich Umawiających się Stron. Po upływie dziewięćdziesięciu dni od daty tej notyfikacji poprawka nabierze mocy obowiązującej w stosunku do wszystkich Umawiających się Stron z wyjątkiem tych, które w tym terminie zawiadomią Sekretarza Generalnego, że są tej poprawce przeciwne.

6. Co się tyczy poprawek innych niż te, które są przewidziane w paragrafie 4 niniejszego artykułu, pierwotne postanowienia pozostaną w mocy w stosunku do każdej Umawiającej się Strony, która złoży oświadczenie przewidziane w paragrafie 3 lub zgłosi sprzeciw przewidziany w paragrafie 5.

7. Umawiająca się Strona, która złożyła oświadczenie przewidziane w paragrafie 3 niniejszego artykułu lub która zgłosiła sprzeciw do poprawki, zgodnie z postanowieniami paragrafu 5 niniejszego artykułu, będzie mogła w każdej chwili wycofać to oświadczenie lub sprzeciw przy pomocy notyfikacji skierowanej do Sekretarza Generalnego. Poprawka nabierze mocy obowiązującej w stosunku do tej Umawiającej się Strony po otrzymaniu wymienionej notyfikacji przez Sekretarza Generalnego.

Artykuł 61

Niniejszy Protokół może być wypowiedziany w drodze jednorocznego wypowiedzenia zgłoszonego Sekretarzowi Generalnemu Narodów Zjednoczonych, który zawiadomi o tym wypowiedzeniu każde Państwo, które podpisało Protokół lub do niego przystąpiło. Protokół przestanie obowiązywać Umawiającą się Stronę, która go wypowiedziała, po wygaśnięciu tego jednorocznego terminu.

Artykuł 62

Każdy spór pomiędzy dwiema lub kilkoma Umawiającymi się Stronami, dotyczący interpretacji lub stosowania niniejszego Protokołu, którego Strony nie mogłyby uregulować drogą rokowań lub innym sposobem, na pisemne żądanie jednej zainteresowanej Umawiającej się Strony może być przekazany do Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości w celu rozstrzygnięcia.

Artykuł 63

Żadne postanowienie niniejszego Protokołu nie powinno być interpretowane w tym sensie, że zakazuje Umawiającej się Stronie zastosowania środków zgodnych z postanowieniami Karty Narodów Zjednoczonych i organiczonych do wymagań sytuacji, które ona uważa za potrzebne dla zapewnienia swego bezpieczeństwa zewnętrznego lub wewnętrznego.

Artykuł 64

Oprócz zawiadomień przewidzianych w paragrafie 5 artykułu 5, w artykule 58 i w paragrafach 1, 3 i 5 artykułu 60, jak również w artykule 61, Sekretarz Generalny notyfikować będzie Państwom wymienionym w paragrafie 1 artykułu 56:

a) podpisy, ratyfikacje i przystąpienia, w myśl artykułu 56;

b) notyfikację w przedmiocie terytorialnego stosowania niniejszego Protokołu, w wykonaniu artykułu 57;

c) oświadczenia, którymi Państwa przyjmują poprawki do niniejszego Protokołu, zgodnie z paragrafem 3 artykułu 60;

d) sprzeciwy do poprawek do niniejszego Protokołu, notyfikowane przez Państwa Sekretarzowi Generalnemu, zgodnie z paragrafem 5 artykułu 60;

e) datę wejścia w życie poprawek do niniejszego Protokołu, zgodnie z paragrafami 3 i 5 artykułu 60;

f) datę, od której Państwo przestanie być uczestnikiem niniejszego Protokołu, zgodnie z paragrafem 4 artykułu 60;

g) cofnięcie sprzeciwu do poprawki do niniejszego Protokołu, w myśl paragrafu 7 artykułu 60;

h) listę Państw związanych poprawkami do niniejszego Protokołu;

i) wypowiedzenie Konwencji z dnia 30.III.1931 roku o Ujednostajnieniu Znaków Drogowych, zgodnie z artykułem 59 niniejszego Protokołu;

j) wypowiedzenie niniejszego Protokołu, zgodnie z artykułem 61.

2. Oryginał niniejszego Protokołu będzie złożony u Sekretarza Generalnego, który prześle poświadczone za zgodność odpisy Państwom wymienionym w paragrafie 1 artykułu 56.

3. Sekretarz Generalny jest upoważniony do zarejestrowania niniejszego Protokołu z chwilą jego wejścia w życie.

Na dowód czego niżej podpisani przedstawiciele, po wzajemnym okazaniu sobie pełnomocnictw uznanych za dobre i sporządzone w należytej formie, podpisali niniejszy Protokół.

Sporządzono w Genewie, w jednym egzemplarzu, w językach angielskim i francuskim, przy czym obydwa teksty są autentyczne, dnia dziewiętnastego września tysiąc dziewięćset czterdziestego dziewiątego roku.

Oświadczenia:

Austria

Z uwzględnieniem zastrzeżenia odnośnie do paragrafu 1 artykułu 45 wymienionego w paragrafie 7 f) Aktu Końcowego Konferencji w sprawie transportu drogowego i samochodowego.

Liban

Z zastrzeżeniem ratyfikacji.

Norwegia

Z uwzględnieniem zastrzeżenia odnośnie do paragrafu 5 artykułu 15, wymienionego w paragrafie 7 e) Aktu Końcowego Konferencji w sprawie transportu drogowego i samochodowego.

Szwecja

Z uwzględnieniem zastrzeżenia odnośnie do paragrafu 5 artykułu 15, wymienionego w paragrafie 7 e) Aktu Końcowego Konferencji w sprawie transportu drogowego i samochodowego.

ZAŁĄCZNIK

AKT KOŃCOWY KONFERENCJI NARODÓW ZJEDNOCZONYCH W SPRAWIE TRANSPORTU DROGOWEGO I SAMOCHODOWEGO

1. Konferencja Narodów Zjednoczonych w sprawie transportu drogowego i samochodowego zwołana została przez Sekretarza Generalnego Narodów Zjednoczonych zgodnie z rezolucją 147 B(VII) przyjętą przez Radę Gospodarczo-Społeczną w dniu 28 sierpnia 1948 r. - Tekst tej rezolucji jest następujący:

"Rada Gospodarczo-Społeczna

"Zobowiązuje Sekretarza Generalnego do:

"1. Zwołania najpóźniej w sierpniu 1948 r. konferencji międzynarodowej w celu zawarcia nowej światowej konwencji w sprawie transportu drogowego i samochodowego, jako że dwie Konwencje światowe z 1926 r., a mianowicie:

"a) Międzynarodowa Konwencja, dotycząca ruchu drogowego,

"b) Międzynarodowa Konwencja, dotycząca ruchu samochodowego, i następna Konwencja z 1931 r. o ujednostajnieniu znaków drogowych nie odpowiadają już obecnym wymaganiom. Jako robocze dokumenty posłużą Konferencji zwłaszcza: projekt opracowany przez Komitet Transportu Wewnętrznego Europejskiej Komisji Gospodarczej w wyniku badań podjętych przez ten Komitet oraz tekst Konwencji z 1943 r. w sprawie uregulowania ruchu samochodowego między Państwami Amerykańskimi.

"2. Zwrócenia się do Europejskiej Komisji Gospodarczej z prośbą o zakończenie opracowywania wyżej wymienionego projektu możliwie jak najprędzej i przesłanie go Sekretarzowi Generalnemu;

"3. Wezwania innych Komisji regionalnych, aby przedstawiły sprawozdania w tym przedmiocie, jeśli sobie tego będą życzyły;

"4. Rozesłania powyższych tekstów wszystkim Rządom zaproszonym na Konferencję;

"5. Ustalenia tymczasowego porządku dziennego Konferencji;

"6. a) Zaproszenia do uczestniczenia w Konferencji wszystkich Państw, będących Członkami Organizacji Narodów Zjednoczonych w chwili zwołania wspomnianej konferencji, jak również Państw, które nie będąc Członkami Organizacji Narodów Zjednoczonych, zostały zaproszone do uczestniczenia w Konferencji Morskiej Narodów Zjednoczonych;

"b) Zwrócenia się do Rządów zaproszonych Państw z prośbą o udzielenie ich delegatom pełnomocnictw do podpisania, z zastrzeżeniem późniejszej ratyfikacji, Konwencji, która byłaby przyjęta na Konferencji;

"7. Zaproszenia, według własnego uznania, instytucji specjalnych, organizacji międzynarodowych i międzyrządowych, które pracują w tej dziedzinie, do wysłania na Konferencję obserwatorów;

"Postanawia, że prawo głosowania na Konferencji będzie mogło być wykonywane przez wszystkie Państwa - Członków Organizacji Narodów Zjednoczonych, jak również przez Państwa nie członkowskie, które zostaną zaproszone, zgodnie z wyżej podanym paragrafem 6 a), a które są uczestnikami którejkolwiek z Konferencji wymienionych powyżej w paragrafie 1".

2. Konferencja Narodów Zjednoczonych w sprawie transportu drogowego i samochodowego odbyła się w Genewie, w czasie od 23 sierpnia do 19 września 1949 r.

Na konferencji były reprezentowane przez delegacje rządy następujących Państw:

Austria

Belgia

Bułgaria

Chile

Izrael

Włochy

Liban

Luksemburg

Nikaragua

Dania

Republika Dominikańska

Egipt

Stany Zjednoczone Ameryki

Norwegia

Holandia

Filipiny

Polska

Zjednoczone Królestwo

Francja

Gwatemala

Indie

Iran

Szwecja

Szwajcaria

Tailand

Unia Południowo-Afrykańska

Czechosłowacja

Jugosławia

Na konferencji były reprezentowane przez obserwatorów rządy następujących Państw:

Australia

Brazylia

Kanada

Ekwador

Meksyk

Turcja

Na konferencji były reprezentowane przez obserwatorów następujące organizacje:

A. Organizacje międzyrządowe:

Międzynarodowa Organizacja Pracy

Tymczasowa Komisja Międzynarodowej Organizacji Handlu

Międzynarodowy Instytut Unifikacji Prawa Prywatnego

B. Organizacje pozarządowe:

Międzynarodowa Izba Handlu

Międzynarodowa Federacja Pracowników Transportu

Międzynarodowa Organizacja Normalizacyjna

Międzynarodowy Związek Transportu Drogowego

Stałe Międzynarodowe Biuro Producentów Samochodowych

Główny Komitet Międzynarodowego Stowarzyszenia Turystycznego i Międzynarodowej Federacji Samochodowej

Liga Towarzystw Czerwonego Krzyża

Międzyamerykańska Federacja Klubów Samochodowych.

3. Konferencja posłużyła się jako podstawą do dyskusji wniesionym projektem Konwencji, sporządzonym przez Komitet Transportu Wewnętrznego Europejskiej Komisji Gospodarczej oraz Konwencją z 1943 r. w sprawie uregulowania ruchu samochodowego miedzy Państwami Amerykańskimi.

4. Na podstawie wyników obrad Konferencji zaprotokołowanych w sprawozdaniach poszczególnych komitetów, jak również w sprawozdaniach z posiedzeń plenarnych, Konferencja opracowała i przedłożyła do podpisania Konwencję o ruchu drogowym.

5. Ponadto Konferencja opracowała i przedłożyła do podpisu Protokół w sprawie znaków i sygnałów drogowych.

6. W końcu Konferencja opracowała i przedłożyła do podpisania i akceptacji Protokół interpretujący rozdział VII, a dotyczący przystąpienia do Konwencji obecnie okupowanych krajów i terytoriów.

7. W toku swych prac Konferencja powzięła również inne postanowienia, wyliczone poniżej:

a) Rezolucję w sprawie międzynarodowych badań dotyczących opracowania norm samochodowych świateł do mijania, której tekst jest załączony;

b) Rezolucję dotyczącą okresowego ogłaszania poprawek do Konwencji o ruchu drogowym, której tekst jest załączony;

c) Rezolucję odnośnie do innych zagadnień dotyczących międzynarodowego transportu drogowego, której tekst jest załączony;

d) przyjęcie zastrzeżenia Zjednoczonego Królestwa do artykułu 26 Konwencji o ruchu drogowym, a sformułowanego jak następuje:

Rowery dopuszczone do ruchu międzynarodowego w Zjednoczonym Królestwie Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii powinny być zaopatrzone od zmierzchu, podczas nocy lub też, gdy tego wymagają warunki atmosferyczne, zgodnie z krajowym ustawodawstwem Zjednoczonego Królestwa, w białe światło skierowane do przodu oraz w tylne światło czerwone i szkiełko odblaskowe czerwone skierowane do tyłu, jak również w białą powierzchnię z tyłu;

e) przyjęcie zastrzeżenia Szwecji i Norwegii do paragrafu 5 artykułu 15 Protokołu w sprawie znaków i sygnałów drogowych, a sformułowanego, jak następuje:

W Szwecji i Norwegii dopuszcza się stosowanie krzyża św. Andrzeja na przejazdach kolejowych wyposażonych w zapory;

f) przyjęcie zastrzeżenia Austrii odnośnie do paragrafu 1 artykułu 45 Protokołu w sprawie znaków i sygnałów drogowych, a sformułowanego, jak następuje:

Znaki szlaków drogowych mogą mieć w Austrii kształt prostokąta lub koła;

g) biorąc pod uwagę fakt, iż Konwencja o ruchu drogowym podpisana w Genewie 19 września 1949 r. powinna zastąpić między innymi Konwencję z 1943 r. w sprawie uregulowania ruchu samochodowego między Państwami Amerykańskimi, Konferencja postanowiła zwrócić się do Sekretarza Generalnego Narodów Zjednoczonych z prośbą o sporządzenie urzędowego przekładu Konwencji na język hiszpański i dołączenie go do tekstów francuskiego i angielskiego przy przesyłaniu Rządom poświadczonych za zgodność odpisów Konwencji, zgodnie z postanowieniami artykułu 35 Konwencji;

h) Konferencja stwierdziła, ze nie można było osiągnąć obecnie porozumienia w sprawie jednolitego światowego systemu znaków i sygnałów drogowych, który mógłby być przyjęty przez wszystkie zainteresowane kraje. Wobec tego postanowiła ona opracować wymieniony wyżej w paragrafie 5 Protokół zawierający zespół znaków i sygnałów i przedłożyć go do podpisania lub do przystąpienia krajom, które pragną stać się uczestnikami tego Protokołu.

Jednakże wobec powszechnie wyrażonego życzenia dążenia w przyszłości do ustalania jednolitego systemu światowego znaków i sygnałów drogowych Konferencja uznała, że byłoby pożądane, aby Rada Gospodarczo-Społeczna zobowiązała Komisję Transportu i Łączności do ponownego rozpatrzenia sprawy z udziałem potrzebnych rzeczoznawców i do przedstawienia Radzie wniosków w sprawie dalszych środków, jakie należałoby podjąć w celu osiągnięcia wspomnianego światowego porozumienia w sprawie jednolitego systemu światowego znaków i sygnałów drogowych.

Na dowód czego niżej podpisani przedstawiciele podpisali niniejszy Akt Końcowy.

Sporządzono w Genewie, dnia dziewiętnastego września tysiąc dziewięćset czterdziestego dziewiatego roku, w jednym oryginale, w językach angielskim i francuskim, przy czym obydwa teksty są autentyczne. Oryginał zostanie złożony na ręce Sekretarza Generalnego Narodów Zjednoczonych, który prześle poświadczone za zgodność odpisy każdemu z Rządów zaproszonych do wzięcia udziału w Konferencji.

* Z dniem 29 października 1958 r. Konwencja o ruchu drogowym oraz Protokół w sprawie znaków i sygnałów zostały uzupełnione przez Porozumienie Europejskie podpisane w Genewie dnia 16 września 1950 r. (Dz.U.59.54.322).

Z dniem 23 sierpnia 1985 r.:

- Konwencja o ruchu drogowym została uchylona w stosunkach między stronami Konwencji o ruchu drogowym, sporządzonej w Wiedniu dnia 8 listopada 1968 r. (Dz.U.88.5.40), zgodnie z art. 48 powołanej Konwencji.

- Protokół w sprawie znaków i sygnałów drogowych w został uchylony w stosunkach między stronami Konwencji o znakach i sygnałach drogowych, sporządzonej w Wiedniu dnia 8 listopada 1968 r. (Dz.U.88.5.42), zgodnie z art. 40 powołanej Konwencji.

• Identyfikator: Dz.U.1959.54.321
• Rodzaj: Umowa międzynarodowa
• Tytuł: Konwencja o ruchu drogowym, Protokół w sprawie znaków i sygnałów drogowych oraz Akt końcowy. Genewa.1949.09.19.
• Data aktu: 19/09/1949
• Data ogłoszenia: 29/09/1959
• Data wejścia w życie: 29/10/1958