Urządzenia pasażerskie na statkach morskich oraz certyfikaty pasażerskie.

ROZPORZĄDZENIE

MINISTRA PRZEMYSŁU I HANDLU

z dnia 10 sierpnia 1935 r.

o urządzeniach pasażerskich na statkach morskich oraz o certyfikatach pasażerskich.

Na podstawie art. 6 p. 15a i art. 7 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z, dnia 24 listopada 1930 r. o bezpieczeństwie statków morskich (Dz. U. R P. Nr. 80, poz. 632) zarządzam co następuje:

§ 1. Przepisy rozporządzenia niniejszego mają zastosowanie do wszystkich polskich morskich statków pasażerskich, z wyjątkiem wymienionych w § 1 pkt. 2 rozporządzenia Ministra Przemysłu i Handlu z dnia 27 marca 1935 r. o wyjęciu niektórych rodzajów statków morskich z pod działania ogólnych przepisów o bezpieczeństwie statków (Dz. U. R. P. Nr. 25, poz. 175), oraz do statków obcych zawijających do portów polskich z wyjątkiem wymienionych w § 13 rozporządzenia niniejszego.

§ 2. Każdy statek morski, przewożący więcej niż 12 pasażerów w podróżach międzynarodowych, powinien posiadać certyfikat pasażerski, wymieniający zakres i rodzaj uprawianej żeglugi pasażerskiej, dopuszczalną ilość pasażerów, oraz stwierdzający, że statek odpowiada warunkom określonym w rozporządzeniu niniejszem.

§ 3. W celu otrzymania certyfikatu pasażerskiego statek powinien być poddany inspekcji urządzeń pasażerskich przynajmniej raz w roiku, według przepisów rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 listopada 1930 r. o bezpieczeństwie statków morskich oraz przepisów instrukcji załączonej do rozporządzenia niniejszego (załącznik Nr. 1).

Inspekcję urządzeń pasażerskich przeprowadza właściwa władza inspekcyjna.

§ 4. Do zgłoszenia statku do inspekcji urządzeń pasażerskich jest obowiązany właściciel, armator lub kapitan statku. Zgłoszenia należy składać do właściwej władzy inspekcyjnej na przepisowym formularzu co najmniej na 7 dni przed żądanym terminem inspekcji.

§ 5. Z każdej przeprowadzonej inspekcji urządzeń pasażerskich należy sporządzić protokół. Protokół powinien zawierać stan urządzeń pasażerskich oraz dokładne obliczenia dopuszczalnej ilości pasażerów z uwzględnieniem rodzaju żeglugi, pory roku, przewożonego ładunku i t. p.

Do protokółu powinny być dołączone szkice z podaniem dokładnych wymiarów: pomieszczeń pasażerskich, schronów i ustępów. Szkice pomieszczeń pasażerskich powinny uwzględniać ilość i rozmieszczenie łóżek i tapczanów.

§ 6. Jeżeli inspekcja urządzeń pasażerskich została przeprowadzona na danym statku równocześnie z inspekcją całokształtu bezpieczeństwa, to z obu inspekcyj należy sporządzić protokół łącznie.

§ 7. Na podstawie protokółu inspekcji urządzeń pasażerskich władza inspekcyjna wydaje certyfikat pasażerski. Certyfikat pasażerski wydaje się łącznie z certyfikatem bezpieczeństwa, ustalonym przez międzynarodową konwencję z dnia 31 maja 1929 r., o bezpieczeństwie życia na morzu (Dz. U. R. P. z 1934 r. Nr. 88, poz. 815), według wzoru dołączonego do rozporządzenia niniejszego (załącznik Nr. 2).

W razie stwierdzenia przez inspekcję, że statek lub urządzenia pasażerskie nie nadają się do przewożenia pasażerów, władza inspekcyjna odmówi wydania certyfikatu pasażerskiego.

Certyfikat pasażerski ważny jest jedynie tak długo, jak długo trwa ważność certyfikatu bezpieczeństwa. Ważność certyfikatu pasażerskiego może być przedłużona tylko łącznie z przedłużeniem ważności certyfikatu bezpieczeństwa.

§ 8. Władza inspekcyjna może unieważnić wydany certyfikat pasażerski, jeżeli uzna, że od czasu ostatniej inspekcji, urządzenia pasażerskie stały się niedostateczne dla przewozu pasażerów.

§ 9. Właściciel, armator lub kapitan statku powinien niezwłocznie zawiadomić pisemnie właściwą władzę inspekcyjną o okolicznościach każdego wypadku, powodującego utratę życia lub ciężkie uszkodzenie ciała pasażera lub członka załogi oraz o każdem usunięciu, przerobieniu lub zainstalowaniu nowych urządzeń pasażerskich.

§ 10. O ile usunięcie lub przerobienie istniejących albo zainstalowanie nowych urządzeń pasażerskich zostało dokonane w czasie trwania ważności certyfikatu pasażerskiego, władza inspekcyjna przeprowadzi inspekcję tych urządzeń i na podstawie wyników inspekcji zmniejszy lub powiększy dopuszczalną ilość przewożonych pasażerów, albo unieważni certyfikat pasażerski.

§ 11. Certyfikat pasażerski nie upoważnia do przewozu emigrantów. Warunki przewozu emigrantów statkami pasażerskiemi określą szczególne przepisy.

§ 12. Certyfikat pasażerski powinien być zawsze przechowywany na statku, Odpis połączonych certyfikatów należy wywiesić na widocznem miejscu na statku, tak aby był dostępny dla wszystkich, przyczem powinien być wywieszony i dostępny tak długo jak certyfikaty pozostają w mocy a statek jest używany.

§ 13. Statki tych państw, z któremi Rzeczpospolita zawarła układy o wzajemnem uznawaniu certyfikatów pasażerskich, nie podlegają obowiązkowi posiadania polskiego certyfikatu pasażerskiego.

§ 14. Rozporządzenie niniejsze wchodzi w życie z dniem ogłoszenia. Jednocześnie traci moc obowiązującą rozporządzenie Ministra Przemysłu i Handlu z dnia 22 marca 1930 r. o wydawaniu polskim statkom handlowym morskim certyfikatów, upoważniających do przewozu podróżnych przez ocean (Dz. U. R. P. Nr. 22, poz. 191).

Dotychczasowe certyfikaty, upoważniające do przewozu podróżnych przez ocean, zachowują ważność w przeciągu 2 miesięcy od dnia wejścia w życie rozporządzenia niniejszego.

ZAŁĄCZNIKI

ZAŁĄCZNIK  Nr 1

INSTRUKCJA.

§ 1. Przepisy instrukcji niniejszej mają zastosowanie do statków morskich, przewożących więcej niż 12 pasażerów w podróżach międzynarodowych. Podróż międzynarodowa oznacza podróż z portów polskich do portów innych państw w każdej żegludze, z wyjątkiem żeglugi przybrzeżnej, określonej w § 2 rozporządzenia Ministra Przemysłu i Handlu z dnia 27 marca 1935 r. o wyjęciu niektórych rodzajów statków morskich z pod działania ogólnych przepisów o bezpieczeństwie statków (Dz. U. R. P. Nr. 25, poz. 175).

§ 2. Ilość pasażerów, dopuszczalną do przewozu określa się, jak następuje:

a) Pierwsza klasa. Dopuszczalną ilość pasażerów tej klasy określa się na podstawie ilości należycie urządzonych łóżek lub tapczanów, pod warunkiem dostatecznego oświetlania i przewietrzania oraz dostatecznej ilości wolnej powierzchni podłogi.

b) Druga klasa oraz klasa turystyczna. Ilość pasażerów dla tej klasy określa się w ten sam sposób, jak dla pasażerów pierwszej klasy.

c) Trzecia klasa. Ilość pasażerów dla tej klasy określa się w sposób podobny, jak dla klasy pierwszej i drugiej względnie turystycznej, jeżeli są urządzone łóżka stałe lub tapczany; jeżeli łóżek stałych niema, to wolną powierzchnię podłogi pomieszczeń sypialnych, wyrażoną w metrach kwadr., t. j. po potrąceniu powierzchni wszystkich łuk i zajętych części podłogi, należy pomnożyć przez wysokość między pokładami (wysokość pomieszczeń), wyrażoną w metrach, a iloczyn należy podzielić przez 2,10 m; otrzymana liczba całkowita oznacza dopuszczalną ilość pasażerów dla danego pomieszczenia. Wysokość pomieszczeń powinna wynosić co najmniej 1,85 m.

Jeżeli w pomieszczeniu, obliczonem dla pasażerów będzie przewożony ładunek lub przedmioty, służące do zaopatrzenia statku to, na każde 1,10 m² zajętej powierzchni podłogi takiego pomieszczenia, należy ilość pasażerów zmniejszyć o jedną osobę.

d) Dla dzieci w wieku od lat 1 do 12 mogą być urządzone małe łóżka, wówczas wolna powierzchnia podłogi pomieszczeń, przeznaczonych do wyłącznego użytku dla dzieci, powinna wynosić co najmniej 3,35 m² na każde dwoje dzieci, a wymiary łóżek powinny być następujące:

	Długość w metrach	Szerokość w metrach
Dla dzieci w wieku od jednego do trzech lat	1,10	0,41
Dla dzieci w wieku od trzech do ośmiu lat	1,50	0,46
Dla dzieci w wieku od ośmiu do 12 lat	1,60	0,51.

W każdym wypadku należy upewnić się, czy nie istnieje niebezpieczeństwo wyrzucenia dziecka z łóżka podczas przechyłów statku.

e) O ile są urządzone małe łóżka dla dzieci, należy w protokóle inspekcji podawać osobno liczbę dorosłych i osobno liczbę dzieci, dozwoloną do przewozu,

f) Ogólna ilość pasażerów w żadnym wypadku nie powinna przekraczać liczby osób, dla której przewidziane są przepisowe urządzenia ratunkowe.

§ 3. Zamknięte pokładówki oraz schrony, które nie stanowią stałej konstrukcyjnej części statku, nie mogą służyć jako pomieszczania pasażerskie.

§ 4. Wszyscy pasażerowie powinni mieć zapewnione wystarczające i należycie urządzone pomieszczenia jadalne oraz przeznaczoną do swego użytku dostateczną przestrzeń spacerową na pokładzie.

§ 5. Pomieszczenia pasażerskie każdego przedziału wodoszczelnego powinny posiadać łatwo dostępne i wygodne wyjścia na pokład otwarty.

§ 6. Wszystkie pomieszczenia pasażerskie powinny być należycie przewietrzane i oświetlane zarówno w czasie dnia, jak i w nocy.

Pomieszczenia pasażerskie powinny być oświetlane wyłącznie elektrycznością; pozatem na każdym statku pasażerskim powinna się znajdować ilość lamp naftowych, wystarczająca do oświetlenia pomieszczeń pasażerskich na wypadek uszkodzenia instalacji elektrycznej. Należy zwracać baczną uwagę na instalację elektryczną, a w szczególności na niedokładną lub niedostateczną izolację przewodników i zabezpieczenie ich przed uszkodzeniem.

Pomieszczenia międzypokładowe, które nie posiadają naturalnego światła, mogą być użyte, o ile otrzymają dostateczne oświetlenie elektryczne, jako pomieszczenia pasażerskie.

Źródło światła elektrycznego powinno być umieszczone w taki sposób, aby nie groziło przerwanie dopływu światła w razie nieznacznego zalania przedziału maszynowego wskutek uszkodzenia dna, lub innego wypadku.

Należy dbać, aby przewietrzanie było dostateczne, a urządzenia wentylacyjne umożliwiały dobry dostęp powietrza na wypadek zamknięcia luk w czasie ziej pogody.

Miejsca, przewietrzane jedynie zapomocą luk, lub takie, które nie posiadają zabezpieczonego dopływu powietrza we wszystkich okolicznościach nie mogą być przeznaczone na pomieszczenia pasażerskie.

§ 7. Lampiarnie lub pomieszczenia, używane do czyszczenia i zapalania lamp naftowych lub innych oraz do przechowywania paliwa do lamp, nie mogą posiadać wejść, otwierających się do korytarzy lub przestrzeni, prowadzących bezpośrednio do pomieszczeń pasażerskich.

Wymienione ubikacje dopuszczalne są w przedziale pasażerskim o ile posiadają drzwi i grodzie żelazne lub ogniotrwałe, znajdują się w końcu przedziału i posiadają otwory wejściowe, prowadzące na otwarty pokład.

Pomieszczenia pasażerskie, przylegające do zasobni paliwa' płynnego, powinny być oddzielone od tych zasobni dodatkowemi gazoszczelnemi grodziami stalowemi tak urządzonemi, aby przestrzeń między dwiema grodziami była dobrze przewietrzana i dostępna.

Pomieszczenia pasażerskie położone na pokładzie, tworzącym pułap zasobni paliwa płynnego, są dozwolone pod warunkiem, że pokład będzie zupełnie gazoszczelny dla paliwa płynnego, że w obrębie tych pomieszczeń nie będzie włazów lub otworów, prowadzących do zasobni palika, że podłoga tych pomieszczeń pasażerskich będzie wyłożona specjalną, niepalną, zatwierdzoną przez władzę inspekcyjną, masą izolacyjną o grubości co najmniej 38 mm oraz, że pomieszczenia te będą szczególnie dobrze przewietrzane.

§ 8. Na statkach pasażerskich rury przelewowe zbiorników wody do picia nie mogą mieć wylotów, skierowanych do dniska, a rury powietrzne zbiorników muszą posiadać wyloty na pokład otwarty.

§ 9. W okresie od 1 września do 30 kwietnia nie wolno przewozić pasażerów na gołych pokładach metalowych.

Przepis ten dotyczy tylko tych pokładów, które znajdują się w przedziałach lub częściach statku, gdzie umieszczeni są pasażerowie oraz łych pokładów, które znajdują się bezpośrednio nad temi przedziałami; przepis ten nie ma zastosowania do części statku, nieprzeznaczonych dla pasażerów.

Drewniane podłogi w pomieszczeniach pasażerskich oraz korytarzach przylegających do tych pomieszczeń, powinny być należycie ułożone i uszczelnione; w pomieszczeniach tych podłogi mogą być również ułożone z masy izolacyjnej na żelaznym lub stalowym pokładzie w sposób, zatwierdzony przez władzę inspekcyjną.

§ 10. Jeżeli urządzenia ochronne przeciwko wypadnięciu osób za burtę lub ze szczytu rufówki, mostka lub pokładówki składają się z poręczy i stojaków, to górna krawędź najwyższej poręczy winna znajdować się na wysokości nie mniejszej niż 1,10 m od górnej powierzchni pokładu; w celu zapewnienia odpowiedniej ochrony dla dzieci, poszczególne pręty poziome powinny znajdować się w odległości nie większej niż 2,25 cm od siebie, o ile nie przewidziano mocnej siatki. Jako wysokość poręczy należy rozumieć pionową odległość między górną krawędzią najwyższego pręta poziomego i górną powierzchnią pokładu w punkcie, leżącym pionowo pod wewnętrzną krawędzią pręta. Jeżeli jednak pokład posiada ściek wodny, to wysokość należy mierzyć pionowo między górną krawędzią pręta, a górną powierzchnią poszycia pokładu w pobliżu ścieku wodnego.

Jeżeli urządzone jest ciągłe nadburcie, to wysokość, jego powinna wynosić co najmniej 1,10 m a furty wodne powinny być zaopatrzone w odpowiednie okratowanie dla ochrony pasażerów i dzieci.

§ 11. Pasażerowie każdej klasy powinni mieć do wyłącznego swego użytku wystarczającą ilość należycie zbudowanych, oświetlanych, przewietrzanych i dostatecznie zaopatrzonych w wodę wanien lub natrysków.

Ilość wanien lub natrysków dla pasażerów każdej klasy nie powinna być mniejsza niż jedna na 30 pasażerów.

§ 12. Do wyłącznego użytku pasażerów w każdej klasie powinny być urządzone należycie zbudowane, oświetlone i przewietrzane ustępy wodne.

Liczba ustępów dla każdej klasy nie powinna być mniejsza, niż podano w następującej tabeli:

Pasażerów	Ustępy	Pisuary lub dodatkowe ustępy zamiast nich
60	2	1
120	3	1
180	4	2
300	5	2
400	6	3
540	7	3
700	8	4
800	9	4

W żadnym wypadku ilość ustępów nie może być mniejsza niż 2.

Jeżeli pasażerowie przewożeni są w dwóch lub więcej klasach, to ilość ustępów, przeznaczonych do użytku pasażerów jednej klasy, może nie przekraczać 6, pod warunkiem, że będą również przewidziane 2 pisuary.

Jeżeli wszyscy pasażerowie przewożeni są w jednej klasie, to całkowita ilość ustępów może nie przekraczać 8 pod warunkiem, że będą również przewidziane 4 pisuary.

Należy wydzielić w odpowiednim stosunku ustępy do wyłącznego użytku kobiet i dzieci, co powinno być uwidocznione nazewnątrz napisami.

Dojścia do ustępów powinny być zawsze wolne; ustępy powinny być tak urządzone, aby zapewniały należytą dyskrecję.

Ustępy powinny być dostatecznej wysokości i wielkości, utrzymywane w czystości, dobrze oświetlone, przewietrzane i zdrenowane oraz skutecznie zasłonięte od działania fal i niepogody.

Można zezwalać na urządzenie osobnych ustępów, przy kabinach, jeżeli ich pojemność zostanie wliczona do pojemności netto statku.

..................................................

Notka Redakcji Systemu Informacji Prawnej LEX

Grafiki zostały zamieszczone wyłącznie w Internecie. Obejrzenie grafik podczas pracy z programem Lex wymaga dostępu do Internetu.

..................................................

ZAŁĄCZNIK  Nr 2

CERTYFIKAT PASAŻERSKI

dla statku morskiego, uprawiającego żeglugę międzynarodową

grafika

• Identyfikator: Dz.U.1935.61.392
• Rodzaj: Rozporządzenie
• Tytuł: Urządzenia pasażerskie na statkach morskich oraz certyfikaty pasażerskie.
• Data aktu: 10/08/1935
• Data ogłoszenia: 17/08/1935
• Data wejścia w życie: 17/08/1935