W.Bryt. i Płn.Irl.-Polska. Traktat o wydawaniu zbiegłych przestępców. Warszawa.1932.01.11.

TRAKTAT

między Rzecząpospolitą Polską a Wielką Brytanią o wydawaniu zbiegłych przestępców,

podpisany w Warszawie dnia 11 stycznia 1932 r. ^*

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

MY, IGNACY MOŚCICKI,

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

wszem wobec i każdemu zosobna, komu o tem wiedzieć należy, wiadomem czynimy:

Dnia jedenastego stycznia tysiąc dziewięćset trzydziestego drugiego roku podpisany został w Warszawie między Prezydentem Rzeczypospolitej Polskiej i Jego Królewską Mością Królem Wielkiej Brytanji, Irlandji i Brytyjskich Dominjów Zamorskich, Cesarzem Indyj, traktat o wydawaniu zbiegłych przestępców, o następującem brzmieniu dosłownem:

TRAKTAT

między Prezydentem Rzeczypospolitej Polskiej i Jego Królewską Mością Królem Wielkiej Brytanji, Irlandji i Brytyjskich Dominjów Zamorskich, Cesarzem Indyj, o wydawaniu zbiegłych przestępców.

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

i

JEGO KRÓLEWSKA MOŚĆ KRÓL WIELKIEJ BRYTANJI, IRLANDJI I BRYTYJSKICH DOMINJÓW ZAMORSKICH, CESARZ INDYJ,

pragnąc ustalić zasady wzajemnego wydawania przestępców, postanowili zawrzeć w tym celu traktat i dla dokonania tego mianowali swymi pełnomocnikami: (pominięto),

którzy, po wzajemnem okazaniu swych pełnomocnictw, uznanych za dobre i w należytej formie, zgodzili się na następujące postanowienia:

Artykuł  1. 

Wysokie Układające się Strony zobowiązują się wydawać sobie wzajemnie, w przypadkach i na warunkach ustalonych w niniejszym traktacie, osoby, które, będąc oskarżone lub skazane za jakąkolwiek ze zbrodni lub występków, wyszczególnionych w art. 3, a popełnionych w granicach jurysdykcji jednej z Układających się Stron, zostaną odszukane na terytorjum drugiej Strony.

Artykuł  2. 

W rozumieniu niniejszego traktatu -

(1) Za terytorjum Jego Królewskiej Brytyjskiej Mości będą uważane Wielka Brytanja i Północna Irlandja, Wyspy Kanału i Wyspa Man i wszystkie części zamorskich posiadłości Jego Królewskiej Brytyjskiej Mości, z wyjątkiem wyliczonych w art. 19, oraz terytorja wyliczone w art. 21 i wszelkie terytorja, na które na zasadzie art. 22 może być traktat niniejszy rozciągnięty. Rozumie się, że poza Wielką Brytanją i Północną Irlandją, Wyspami Kanału i Wyspą Man traktat niniejszy będzie stosowany do całego innego terytorjum Jego Królewskiej Brytyjskiej Mości (jak je wyżej określono) tylko o tyle, o ile na to ustawy pozwalają.

(2) Obywatele i krajowcy jakiegokolwiek Protektoratu Brytyjskiego albo Państwa, będącego pod opieką Wielkiej Brytanji, lub też takiego terytorjum, na którem Jego Królewska Brytyjska Mość posiada mandat z ramienia Ligi Narodów, będą uważani za poddanych brytyjskich.

(3) Obywatele gdańscy w Polsce będą traktowani narówni z obywatelami polskimi, a w razie zastosowania niniejszego traktatu do terytorjum Wolnego Miasta Gdańska zgodnie z art. 18, obywatele polscy na wspomnianym terytorjum będą traktowani narówni z obywatelami Wolnego Miasta.

Artykuł  3. 

Wydanie przyznawane będzie wzajemnie z powodu następujących zbrodni lub występków, o ile są one karalne według ustaw obu Wysokich Układających się Stron (to znaczy w Polsce według ustawodawstwa przynajmniej z jednej jej dzielnic): -

1. Morderstwo (włączając w to skrytobójstwo, ojcobójstwo, matkobójstwo, zabójstwo krewnych, dzieciobójstwo, trucicielstwo) lub usiłowanie morderstwa albo spisek w celu popełnienia morderstwa.

2. Zabójstwo.

3. Podawanie leków lub użycie narzędzi w celu wywołania poronienia.

4. Zgwałcenie.

5. Czyn lubieżny, lub usiłowanie spełnienia czynu lubieżnego z dziewczęciem poniżej lat 16.

6. Gwałt (bezpośredni) na osobie w celu nierządu.

7. Porwanie człowieka albo bezprawne ograniczenie wolności osobistej.

8. Porwanie dziecka, włączając w to opuszczenie, porzucenie lub bezprawne zatrzymanie dziecka.

9. Uprowadzenie.

10. Stręczycielstwo, a mianowicie przestępstwa, wyliczone w art. 1 i 2 Konwencji Międzynarodowej o zwalczaniu handlu żywym towarem, zawartej w dniu 4 maja 1910 w Paryżu.

11. Dwużeństwo.

12. Umyślne zadanie rany lub ciężkie uszkodzenie ciała.

13. Pogróżki pisemne lub inne w celu wymuszenia pieniędzy lub innych przedmiotów wartościowych.

14. Fałszywe zeznanie pod przysięgą lub namawianie do niego.

15. Rozmyślne podpalenie.

16. Włamanie się lub wdarcie się do domu mieszkalnego lub budynku do tegoż należącego, w nocy (burglary) lub we dnie (housebreaking) z zamiarem popełnienia zbrodni.

17. Rozbój (rabunek) z użyciem gwałtu lub pogróżek.

18. Kradzież lub sprzeniewierzenie.

19. Nadużycie zaufania przez zawiadowcę, bankiera, agenta, prokurenta, powiernika lub kuratora, dyrektora, członka lub urzędnika jakiejkolwiek spółki lub oszukańcze użycie cudzej własności.

20. Uzyskanie pieniędzy, papierów wartościowych lub innego mienia zapomocą falszywych przedstawień (oszustwo), oraz przyjęcie pieniędzy, papierów wartościowych lub innego mienia ze świadomością, że zostały skradzione lub uzyskane wbrew prawu.

21. a) Pobranie lub przerabianie monet lub puszczanie w obieg monet podrobionych lub przerobionych.

b) Świadome i bezprawne wytworzenie lub posiadanie narzędzia, przyrządu lub maszyny, przystosowanych i przeznaczonych do podrabiania lub przerabiania monet.

22. Fałszowanie, podrabianie lub przerabianie albo puszczanie w obieg przedmiotów sfałszowanych, podrobionych lub przerobionych, obejmujące wszelkie przestępstwa, przewidziane w ustawodawstwie polskiem jako podrabianie lub fałszowanie pieniędzy papierowych, banknotów, lub innych papierów wartościowych, fałszowanie lub podrabianie innych dokumentów publicznych lub prywatnych, jak również wydawanie lub puszczanie w obieg takich papierów podrobionych, przerobionych lub sfałszowanych, oraz rozmyślne czynienie z nich użytku.

23. Przestępstwa przeciwko ustawom o bankructwie.

24. Wszelki czyn popełniony w zamiarze narażenia na niebezpieczeństwo osób podróżujących koleją, lub znajdujących się na kolei.

25. Piraterja (rozbójnictwo morskie).

26. Złośliwe zatopienie lub zniszczenie statku na morzu lub usiłowanie dokanania takiego czynu.

27. Zamach na osobę na statku, znajdującym się na pełnym morzu, z zamiarem zabicia lub ciężkiego uszkodzenia na ciele.

28. Bunt (revolt) przeciwko dowódcy statku, znajdującego się na pełnym morzu, jeśli jest popełniony przez dwie lub więcej osób, oraz spisek w celu wywołania takiego buntu.

29. Handel niewolnikami, stanowiący zbrodnię lub występek według ustawodawstwa obu Państw.

Wydanie będzie również przyznawane w razie pomocy do jakiejkolwiek z wyżej wymienionych zbrodni lub występków, udzielonej przed, podczas lub po dokonaniu czynu, o ile taka pomoc ulega karze według ustawodawstwa obu Wysokich Układających się Stron (to znaczy w Polsce według ustawodawstwa przynajmniej jednej z jej dzielnic).

Artykuł  4. 

Każda ze Sron zastrzega sobie prawa odmowy lub zgody na wydawanie drugiej Stronie swych własnych poddanych lub obywateli.

Artykuł  5. 

Jeżeli osoba, której wydania zażądano, została już osądzona i uniewinniona lub skazana, albo też pozostaje jeszcze pod sądem w Państwie wezwanem z powodu tej samej zbrodni lub występku, z powodu których zażądano jej wydania, w takim razie osoba ta nie nie będzie wydana; jednakże uniewinnienie oskarżonego tylko z tego powodu, iż zbrodnia lub występek zostały popełnione zagranicą, nie będzie stanowiło przeszkody do jego wydania.

Jeżeli osoba, której wydania zażądano, pozostaje pod śledztwem lub odbywa karę w Państwie wezwanem za popełnienie innej zbrodni lub występku, wydanie jej zostanie odłożone do chwili ukończenia sprawy sądowej i całkowitego odbycia kary, jaka osobie tej została wymierzona.

Artykuł  6. 

Wydanie nie będzie przyznane, jeżeli, zgodnie z ustawodawstwem tej części terytorjum Wysokich Układających się Stron, na której odnaleziono oskarżonego, na skutek przedawnienia nie byłoby możliwe prowadzenie postępowania karnego przeciw oskarżonemu lub wykonanie na nim orzeczonej kary za zbrodnię lub występek, za które zażądano jego wydania.

Artykuł  7. 

Zbiegły przestępca nie będzie wydany, jeżeli zbrodnia lub występek, za które zażądano jego wydania, ma charakter polityczny, lub jeżeli udowodni, że żądanie wydania go postawiono faktycznie w celu oddania go pod sąd lub ukazania za zbrodnię lub występek o charakterze politycznym.

Artykuł  8. 

Osoba wydana w żadnem razie nie może być w Państwie któremu ją wydano, uwięziona ani postawiona przed sąd za jakąkolwiek inną zbrodnię lub występek lub z racji jakichkolwiek innych spraw, aniżeli te, dla których nastąpiło wydanie, dopóki nie zostanie odesłana z powrotem, lub nie będzie miała sposobności powrotu do Państwa, które ją wydało (bez względu na to, czy ze sposobności powyższej skorzystała, lub też nie), albo dopóki, powróciwszy tam, nie zjawi się zpowrotem w Państwie, któremu poprzednio została wydana.

Postanowienie niniejsze nie odnosi się do zbrodni lub występków popełnionych po wydaniu.

Artykuł  9. 

Z zastrzeżeniem postanowień art. 19 i 20 żądanie wydania będzie przedstawione przez agenda dyplomatycznego Wysokiej Układającej się Strony żądającej wydania Sekretarzowi Stanu lub Ministrowi Spraw Zagranicznych Wysokiej Układającej się Strony wezwanej.

Do żądania wydania obwinionego należy dołączyć nakaz aresztowania, wydany przez właściwe władze Państwa, żądającego wydania, oraz takie dowody, które zgodnie z ustawodawstwem obowiązującem w miejscu, gdzie znaleziono obwinionego, uzasadniałyby jego aresztowanie, gdyby zbrodnia lub występek zostały tam popełnione.

Jeżeli żądanie wydania odnosi się do osoby skazanej, należy dołaczyć wyrok skazujący, wydany przeciwko tej osobie przez właściwy sąd Państwa, które żąda wydania.

Wyrok wydany zaocznie (in contumaciam) nie będzie uważany za wyrok skazujący, lecz osoba w ten sposób zasądzona traktowana będzie jako osoba oskarżona.

Artykuł  10. 

Jeżeli żądanie wydania jest zgodne z powyższemi przepisami, właściwe władze Państwa wezwanego przystąpią do aresztowania zbiega.

Artykuł  11. 

W nagłych wypadkach zbiegły przestępca może być z mocy nakazu, wydanego przez sędziego (police magistrate, justice of the peace) lub inną władzę w każdem z obu Państw do tego powołaną, aresztowany na podstawie takiego doniesienia lub skargi oraz takich dowodów, lub po przeprowadzeniu takich dochodzeń, jakie zdaniem władzy, wydającej powyższy nakaz uzasadniałyby wydanie nakazu, jeśliby zbrodnia lub występek zostały popełnione, lub jeśliby dana osoba została skazana w tej części terytorjum obu Układających się Stron, w której wspomniany sędzia (police magistrate, justice of the peace) lub inna władza właściwa wykonywa jurysdykcję . Osoba taka , zgodnie z niniejszym artykułem będzie zwolniona, jeżeli w ciągu dni 30 żądanie wydania jej nie będzie przedstawione przez agenta dyplomatycznego drugiego Państwa, zgodnie z postanowieniem niniejszego traktatu.

Artykuł  12. 

Wydanie nastąpi jedynie wówczas, jeżeli według ustawodawstwa Państwa wezwanego dowody zostaną uznane za dostateczne:

a) bądź to, aby usprawiedliwić wszczęcie przeciw aresztowanemu postępowania karnego w razie, gdyby dana zbrodnia lub występek były popełnione na terytorjum tego Państwa,

b) bądź też, aby udowodnić, że dany więzień jest identyczny z osobą skazaną przez sądy Państwa, żądającego wydania, oraz, że zbrodnia lub występek, za które został skazany, należą do tych, z powodu których, w chwili takiego skazania, wydanie mogłoby być przyznane przez Państwo wezwane.

Żaden przestępca nie może być wydany przed upływem 15 dni od daty odstawienia go do więzienia, w którem został umieszczony w celu oczekiwania na nakaz wydania.

Artykuł  13. 

Przy badaniach, prowadzonych zgodnie z powyższemi postanowieniami, władze Państwa wezwanego będą uznawały za ważne dowody: stwierdzenia lub zeznania świadków , złożone pod przysięgą w drugiem Państwie, bądź też odpisy tychże, jak również nakazy aresztowania i wyroki tamże wydane, lub odpisy tychże, oraz zaświadczenia lub dokumenty sądowe, stwierdzające fakt skazania, pod warunkiem, że ich autentyczność stwierdzoną zostanie w sposób następujący:

1. Nakaz aresztowania lub jego odpis winien być, zależnie od okoliczności, opatrzony podpisem sędziego (judge, magistrate) lub innego urzędnika drugiego Państwa, albo własnoręcznem zaświadczeniem sędziego (judge, magistrate) lub innego urzędnika drugiego Państwa, że dokument ten jest wiernym odpisem nakazu aresztowania.

2. Stwierdzenia lub zeznania świadków albo odpisy tychże winny być zależne od okoliczności opatrzone własnoręcznem zaświadczeniem sędziego (judge, magistrate) lub innego urzędnika drugiego Państwa, że są to oryginalne stwierdzenia lub zeznania albo wierne odpisy tychże.

3. Zaświadczenie lub dokument sądowy, stwierdzający fakt skazania, winien być opatrzony zaświadczeniem sędziego (judge, magistrate), lub innego urzędnika drugiego Państwa.

W każdym razie autentyczność takiego nakazu aresztowania, zeznania świadków, odpisu, zaświadczenia lub dokumentu sądowego winna być stwierdzona bądź przez zaprzysiężonego świadka, bądź przez przyłożenie urzędowej pieczęci Ministra Sprawiedliwości lub innego Ministra drugiego Państwa albo wreszcie innym sposobem uwierzytelnienia, dopuszczalnym w danej chwili w ustawodawstwie Państwa, do ktorego skierowano wezwanie o wydanie.

Artykuł  14. 

O ile wydania danej osoby domaga się jedna z Wysokich Układających się Stron na zasadzie niniejszego traktatu, a jednocześnie jej wydania żąda jedno lub więcej innych Państw, Państwo wezwane zdecyduje wyłącznie według swego uznania, któremu z danych Państw ją wydać.

Artykuł  15. 

Jeżeli dowody, wystarczające do wydania, nie zostaną przedstawione w ciągu 2-ch miesięcy od daty ujęcia zbiega, lub w ciągu takiego dalszego terminu, jaki ustali Państwo wezwane albo właściwy sąd tego Państwa, zbieg ten zostanie wypuszczony na wolność.

Artykuł  16. 

Wszelkie przedmioty przejęte, które znajdowały się w posiadaniu osoby podlegającej wydaniu w chwili jej ujęcia, oraz wszelkie przedmioty, mogące służyć jako dowody zbrodni lub występku winny być oddane przy wydaniu przestępcy, o ile na to zezwala ustawodawstwo Państwa wydającego.

Artykuł  17. 

Każda z Wysokich Układających się Stron pokryje koszty spowodowane zaaresztowaniem w granicach swego terytorjum, zatrzymaniem w areszcie i odstawieniem do swej granicy osób, które ta Strona zgodzi się wydać na mocy niniejszego traktatu.

Artykuł  18. 

Rząd Rzeczypospolitej Polskiej na mocy artykułu 104 traktatu pokoju, podpisanego w dniu 28 czerwca 1919 r. w Wersalu, oraz artykułów 2 i 6 konwencji zawartej między Polską a Gdańskiem w dniu 9 listopada 1920 r. zastrzega sobie prawo późniejszego oświadczenia, że postanowienia niniejszego traktatu stosują się również do terytorjum Wolnego Miasta Gdańska.

Artykuł  19. 

Jego Królewska Brytyjska Mość może przystąpić do niniejszego traktatu w imieniu każdego ze swych Dominjów poniżej wymienionych t. j. Dominjum Kanady, Federacji Australijskiej (włączając w tym wypadku Papuazję i wyspę Norfolk), Dominjum Nowej Zelandji, Związku Południowo Afrykańskiego, Wolnego Państwa Irlandji, Nowej Fundlandji, oraz w imieniu Indyj. Takie przystąpienie będzie dokonane zapomocą oświadczenia złożonego w tym celu przez przedstawiciela Jego Królewskiej Brytyjskiej Mości w Warszawie, które określi władze, do których w danym wypadku ma być zwrócone żądanie wydania zbiegłego przestępcy, który znalazł schronienie w odnośnem Dominjum lub w Indjach. Od daty wejścia w życie takiego oświadczenia, która to data ma być wymieniona w tem oświadczeniu, terytorjum odnośnego Dominjum lub Indyj będzie uważane przy stosowaniu niniejszego traktatu za terytorjum Jego Królewskiej Brytyjskiej Mości.

Żądanie wydania zbiegłego przestępcy, który znalazł schronienie w jednem z wyżej wymienionych Dominjów lub w Indjach, w imieniu których Jego Królewska Brytyjska Mość przystąpił do niniejszego traktatu, winno być dokonane przez właściwego urzędnika konsularnego Rzeczypospolitej Polskiej.

Każda z Wysokich Układających się Stron może wypowiedzieć traktat niniejszy oddzielnie w stosunku do któregokolwiek z wyżej wymienionych Dominjów lub Indyj. Wypowiedzenie takie nastąpi przez oświadczenie złożone zgodnie z postanowieniami artykułu 23.

Wszelkie oświadczenie złożone zgodnie z ustępem 1 niniejszego artykułu odnośnie do jednego z Dominjów Jego Królewskiej Brytyjskiej Mości może objąć każde terytorjum, odnośnie do którego z ramienia Ligi Narodów został przyjęty mandat przez Jego Królewską Brytyjską Mość i które jest zarządzane przez Rząd danego Dominjum. Jeżeli takie terytorjum zostało w ten sposób włączone, będzie ono uważane przy stosowaniu niniejszego traktatu za terytorjum Jego Królewskiej Brytyjskiej Mości. Wszelkie oświadczenie, złożone zgodnie z ustępem trzecim niniejszego artykułu, będzie się stosowało do takiego terytorjum mandatowego.

Artykuł  20. 

Żądanie wydania zbiegłego przestępcy, który schronił się na któremkolwiek terytorjum należącem do Jego Królewskiej Brytyjskiej Mości, innem niż Wielka Brytanja i Północna Irlandja, Wyspy Kanału lub Wyspa Man, lub Indje albo Dominja, wymienione w artykule 19, winno być skierowane do Gubernatora lub Władzy Naczelnej takiego terytorjum przez właściwego urzędnika konsularnego Rzeczypospolitej Polskiej.

Żądanie takie będzie załatwione przez właściwe władze danego terytorjum; zastrzega się jednak, że o ile ma być wydany nakaz uwięzienia zbiegłego przestępcy w celu ekstradycji, to wyżej wymieniony Gubernator lub Władza Naczelna, zamiast sporządzenia nakazu wydania takiego zbiega, może przedstawić sprawę Rządowi Jego Królewskiej Mości w Zjednoczonem Królestwie.

Artykuł  21. 

Traktat niniejszy będzie stosowany do następujących protektoratów Brytyjskich w taki sam sposób, jak gdyby one stanowiły posiadłości Jego Królewskiej Brytyjskiej Mości, a mianowicie: do protektoratu Kraju Bechuana, protektoratu Gambji, protektoratu Kenyi, protektoratu Nigerji, Północnej Rodezji, Północnych Terytorjów Złotego Wybrzeża, Kraju Nyasa, Protektoratu Sierra Leone, Protektoratu Wysp Salomona, Protektoratu Kraju Somali, Kraju Swazi, Protektoratu Ugandy oraz Zanzibaru i do następujących terytorjów, co do których mandat z ramienia Ligi Narodów został przyjęty przez Jego Królewską Brytyjską Mość, to znaczy Kamerun pod mandatem Brytyjskim, Kraju Togo pod mandatem Brytyjskim i terytorjum Tanganyiki.

Artykuł  22. 

Jeżeli po podpisaniu niniejszego traktatu zostanie uznane za właściwe rozciągnięcie jego postanowień na jakiekolwiek Protektoraty Brytyjskie poza wymienionemi w poprzednim artykule albo na jakiekolwiek Państwo będące pod opieką brytyjską lub najakiemkolwiek terytorjum, co do którego mandat Ligi Narodów został przyjęty przez Jego Królewską Brytyjską Mość, poza terytorjami mandatowemi wymienionemi w art. 19 i 21, postanowienia art. 19 i 20 znajdą zastosowanie do takich Protektoratów lub Państw lub terytorjów mandatowych od daty i w sposób określony w notach, wymienionych w celu takiego rozciągnięcia.

Artykuł  23. 

Traktat niniejszy uzyskuje moc obowiązującą w 10 dni po jego ogłoszeniu w sposób przewidziany przez ustawodawstwa Wysokich Układających się Stron. Może być wypowiedziany przez którąkolwiek z Wysokich Układających się Stron w drodze notyfikacji w terminie nieprzekraczającym jednego roku i nie krótszym niż 6 miesięcy.

W braku wyraźnego pod tym względem zastrzeżenia wypowiedzenie, uskutecznione według pierwszego ustępu niniejszego artykułu, nie wpłynie na obowiązywanie traktatu między Rzecząpospolitą Polską a jakiemkolwiek terytorjum, co do którego nastąpiło zgłoszenie przystąpienia zgodnie z art. 19.

Traktat niniejszy będzie ratyfikowany i dokumenty ratyfikacyjne zostaną wymienione w Warszawie w możliwie najkrótszym czasie.

Na dowód czego wyżej wymienieni pełnomocnicy podpisali niniejszy traktat i wycisnęli na nim swoje pieczęcie.

Sporządzono w dwóch egzemplarzach w języku polskim i angielskim w Warszawie, dnia 11 stycznia 1932 r.

Zaznajomiwszy się z powyższym traktatem, uznaliśmy go i uznajemy za słuszny zarówno w całości jak i każde z postanowień w nim zawartych, oświadczamy, że jest przyjęty, ratyfikowany i potwierdzony i przyrzekamy, że będzie niezmiennie zachowany.

Na dowód czego wydaliśmy Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej.

W Warszawie, dnia 1 grudnia 1933 r.

* Z dniem 2 grudnia 1999 r. nin. Traktat traci moc, w odniesieniu do Rzeczypospolitej Polskiej i Australii, na podstawie art. 17 ust. 2 Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Australią o ekstradycji, sporządzonej w Kanberze dnia 3 czerwca 1998 r. (Dz.U.00.5.51).

• Identyfikator: Dz.U.1934.17.135
• Rodzaj: Umowa międzynarodowa
• Tytuł: W.Bryt. i Płn.Irl.-Polska. Traktat o wydawaniu zbiegłych przestępców. Warszawa.1932.01.11.
• Data aktu: 11/01/1932
• Data ogłoszenia: 02/03/1934
• Data wejścia w życie: 12/03/1934