Międzynarodowa konwencja sanitarna. Paryż.1926.06.21.

MIĘDZYNARODOWA KONWENCJA SANITARNA ^*

podpisana w Paryżu dnia 21 czerwca 1926 r.

(Ratyfikowana zgodnie z ustawą z dnia 28 stycznia 1932 r. - Dz. U. R. P. Nr. 19, poz. 127).

Przekład.

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

MY, IGNACY MOŚCICKI,

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

wszem wobec i każdemu zosobna, komu o tem wiedzieć należy, wiadomem czynimy:

W dniu dwudziestym pierwszym czerwca tysiąc dziewięćset dwudziestego szóstego roku podpisana została w Paryżu międzynarodowa konwencja sanitarna wraz z załącznikiem, protokółem podpisania oraz protokółem IX posiedzenia międzynarodowej konferencji sanitarnej w Paryżu z tegoż dnia, o następującem brzmieniu dosłownem:

MIĘDZYNARODOWA KONWENCJA SANITARNA.

Jego Królewska Mość Król Afganistanu, Prezydent Republiki Albańskiej, Prezydent Cesarstwa Niemieckiego, Prezydent Narodu Argentyńskiego, Prezydent Związkowy Republiki Austrjackiej, Jego Królewska Mość Król Belgów, Prezydent Stanów Zjednoczonych Brazylji, Jego Królewska Mość Król Bułgarów, Prezydent Republiki Chili, Prezydent Republiki Chińskiej, Prezydent Republiki Kolumbji, Prezydent Republiki Kuba, Jego Królewska Mość Król Danji, Prezydent Republiki Dominikańskiej, Jego Królewska Mość Król Egiptu, Prezydent Republiki Ekwadoru, Jego Królewska Mość Król Hiszpanji, Prezydent Stanów Zjednoczonych Ameryki, Jej Królewska Mość Królowa Królów Etjopji i Jego Cesarska i Królewska Wysokość Książę Następca i Regent Cesarstwa, Prezydent Republiki Finlandzkiej, Prezydent Republiki Francuskiej, Jego Królewska Mość Król Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanji i Irlandji oraz Zamorskich Terytorjów Brytyjskich, Cesarz Indji, Prezydent Republiki Greckiej, Prezydent Republiki Gwatemala, Prezydent Republiki Haiti, Jego Królewska Mość Król Hedżasu, Prezydent Republiki Honduras, Jego Najjaśniejsza Wysokość Regent Królestwa Węgierskiego, Jego Królewska Mość Król Włoch, Jego Cesarska Mość Cesarz Japonji, Prezydent Republiki Liberji, Prezydent Republiki Litewskiej, Jej Królewska Wysokość Wielka Księżna Luksemburska, Jego Królewska Mość Sułtan Marokka, Prezydent Republiki Meksyku, Jego Najjaśniejsza Wysokość Książę Monako, Jego Królewska Mość Król Norwegii, Prezydent Republiki Paragwaju, Jej Królewska Mość Królowa Holandji, Prezydent Republiki Peru, Jego Królewska Mość Szach Persji, Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej, Prezydent Republiki Portugalskiej, Jego Królewska Mość Król Rumunji, Kapitanowie Regenci San-Marino, Jego Królewska Mość Król Serbów, Chorwatów i Słoweńców, Prezydent Republiki El Salwador, Generał Gubernator Reprezentant Władzy Suwerennej Sudanu, Szwajcarska Rada Związkowa, Prezydent Republiki Czeskosłowackiej, Jego Wysokość Bej Tunisu, Prezydent Republiki Tureckiej, Centralny Komitet Wykonawczy Związku Sowieckich Socjalistycznych Republik Rad, Prezydent Republiki Urugwaju i Prezydent Republiki Wenezueli.

Zdecydowawszy dokonać w postanowieniach Konwencji Sanitarnej, podpisanej w Paryżu dnia 17 stycznia 1912 r. zmian, podyktowanych przez nowe zdobycze wiedzy i praktyki profilaktycznej, ułożyć międzynarodowe przepisy dotyczące duru osutkowego i ospy, oraz rozszerzyć w miarę możności pole dla stosowania zasad, które stały się bodźcem do stworzenia międzynarodowego ustawodawstwa sanitarnego, mianowali, jako swych pełnomocników:

Jego Królewska Mość Król Afganistanu:

P. Islambek KHOUDOIAR KHAN, Sekretarza Poselstwa Afganistanu w Paryżu;

Prezydent Republiki Albańskiej:

P. Dr. OSMANA, Dyrektora Szpitala w Tiranie;

Prezydent Cesarstwa Niemieckiego:

P. FRANOUX, tajnego Radcę legacyjnego przy Ambasadzie Niemieckiej w Paryżu;

P. Dr. HAMEL, Radcę w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych Cesarstwa;

Prezydent Narodu Argentyńskiego:

P. Federico Alwarez DE TOLEDO, Ministra Argentyny w Paryżu;

P. Dr. ARAOZ ALFARO, Prezesa Departamentu Higieny;

P. Manuela CARBONNELL, Profesora higjeny fakultetu medycznego w Buenos-Aires;

Prezydent Związkowy Republiki Austrjacikiej:

P. Alfreda GRÜNBERGER, Ministra Austrji w Paryżu;

Jego Królewska Mość Król Belgów:

P. VELGHE, Sekretarza Generalnego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Higjeny;

Prezydent Republiki Stanów Zjednoczonych Brazylji:

P. Profesora Dr. Carlos CHAGAS, Dyrektora Generalnego Departamentu Narodowego Zdrowia Publicznego, Dyrektora Instytutu Oswaldo Cruz;

P. Dr. Gilberto MOURA COSTA.

Jego Królewska Mość Król Bułgarów:

P. MORFOFF, Ministra Bułgarji w Paryżu;

P. Dr. TOCHKO-PETROFF, Profesora fakultetu medycznego w Sofji;

Prezydent Republiki Chili:

P. Armando QUEZADA, Ministra Chili w Paryżu;

P. Dr. Emilio ALDUNATE, Profesora na fakultecie medycznym w Chili;

P. Dr. J. RODRIGUEZ BARROS, Profesora na fakultecie medycznym w Chili;

Prezydent Republiki Chińskiej:

generała Yao SI-KIOU, Attache Wojskowego w Paryżu;

P. Dr. Scie TON-FA, Sekretarza Specjalnego przy Poselstwie Chińskiem w Paryżu;

Prezydent Republiki Kolumbji:

P. Dr. Miguel Jimenez LOPEZ, Profesora na fakultecie medycznym w Bogota, Ministra Pełnomocnego Kolumbji w Berlinie;

Prezydent Republiki Kuba:

P. Ramiro Hernandez PORTELA, Radcę Poselstwa Kuby w Paryżu;

P. Dr. Mario LEBREDO, Dyrektora szpitala "Las Animas";

Jego Królewska Mość Król Danji:

P. Dr. Th. MADSEN, Dyrektora Państwowego Instytutu Szczepionek;

P. I. A. KORBING, Dyrektora Towarzystwa Armatorów;

Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej za Wolne Miasto Gdańsk:

P. Dr. Witolda CHODŹKO, b. Ministra Zdrowia Publicznego;

P. Dr. Karola STADE, Radcę Stanu w Senacie Wolnego Miasta Gdańska;

Prezydent Republiki Dominikańskiej:

P. Dr. BETANCES, Profesora na fakultecie medycznym w San Domingo;

Jego Królewska Mość Król Egiptu:

Fakhry PASZĘ, Ministra Egiptu w Paryżu;

P. Majora Charles P. THOMSON, D. S. O. Prezesa Morskiej i kwarantannowej Rady Sanitarnej Egiptu;

P. Dr. Mohamed Abd El Salam EL GUINDY BEY, Drugiego Sekretarza Poselstwa Egipskiego w Brukseli, Delegata Rządu Egipskiego w Komitecie Międzynarodowego Urzędu Higjeny Publicznej;

Prezydent Republiki Ekwadoru:

P. Dr. J. ILLINGOURTH YCAZA;

Jego Królewska Mość Król Hiszpanji:

P. Markiza de FAURA, Ministra Pełnomocnego, Radcę Ambasady Hiszpańskiej w Paryżu;

P. Dr. Francisco MURILLO Y PALACIOS, Generalnego Dyrektora Zdrowia w Hiszpanji;

Prezydent Stanów Zjednoczonych Ameryki:

P. Dr. H. S. CUMMING, Chirurga Generalnego Służby Zdrowia Publicznego;

P. Dr. Taliaferro CLARK, Starszego Chirurga Służby Zdrowia Publicznego;

P. Dr. W. W. KING, Chirurga Służby Zdrowia Publicznego;

Jej Królewska Mość Królowa Królów Etjopji i Jego Cesarsko-Królewska Wysokość Książę Następca i Regent Cesarstwa:

P. hr. LAGARDE, księcia d'Entotto, Ministra Pełnomocnego;

Prezydent Republiki Finlandzkiej:

P. Charles ENCKELL, Ministra Finlandji w Paryżu;

P. Dr. Oswalda STRENG, Profesora Uniwersytetu w Helsingforsie;

Prezydent Republiki Francuskiej:

J. E. P. Kamila BARRERE, Ambasadora Francji;

P. HARISMENDY, Ministra Pełnomocnego, Wicedyrektora w Ministerstwie Spraw Zagranicznych;

P. de NAVAILLES, wicedyrektora w Ministerstwie Spraw Zagranicznych;

P. Dr. CALMETTE, wicedyrektora Instytutu Pasteur'a;

P. Dr. Leona BERNARD, Profesora na fakultecie medycznym w Paryżu;

Za Alger:

P. Dr. Lucjana RAYNAUD, Inspektora Generalnego Służby Zdrowia w Algierze;

Za Francuską Afrykę Zachodnią:

P. Dr. Pawła GOUZIEN, Generalnego Lekarza-Inspektora Wojsk Kolonjalnych;

Za Francuską Afrykę Wschodnią:

P. Dr. THIROUX, Lekarza-Inspektora Wojsk Kolonjalnych;

Za Indochiny Francuskie:

P. Dr. L'HERMINIER, Delegata Indochin do Komitetu Doradczego Biura Wschodniego Ligi Narodów;

P. Dr. Noël BERNARD, Dyrektora Indochińskiego Instytutu Pasteur'a;

Za Państwa Syrji, Wielkiego Libanu, Alauitów i Dżebel Druzji:

P. HARISMENDY, Ministra Pełnomocnego, Wicedyrektora w Ministerstwie Spraw Zagranicznych;

P. Dr. DELMAS;

Za całość innych Kolonij, Protektoratów, Posiadłości i Terytorjów pod mandatem Francuskim:

P. Dr. AUDIBERTA, Generalnego Inspektora Służby Zdrowia w Ministerstwie Kolonij;

Jego Królewska Mość Król Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanji i Irlandji i Zamorskich terytorjów Brytyjskich, Cesarz Indji:

Sir George Seaton BUCHANAN, Kt. C. B., M. D.

Naczelnego Lekarza Ministerstwa Higjeny;

P. Johna MURRAY, C. M. G. Radcę Ministerstwa Spraw Zagranicznych;

Za Dominjum Kanady:

P. Dr. John Andrew AMYOT, C. M. G., M. B, Generalnego Dyrektora Ministerstwa Higjeny Dominjum Kanady;

Za Australijski Związek Państw:

P. Dr. Wiliama CAMPBELL SAWERS, D. S. O. M. B. Lekarza w Ministerstwie Higjeny;

Za Dominjum Nowej Zelandji:

P. Podpułkownika SYDNEY PRICE JAMES, M. D.;

Za Indje:

P. Dawida Thomas CHADWICK, C. S. I., C. I. E. Sekretarza Rządu Indji w Ministerstwie Handlu;

Za Związek Południowo-Afrykański:

P. Dr. Philip STOCK, C. B., C. B. E., Delegata do Międzynarodowego Komitetu Higjeny Publicznej;

Prezydent Republiki Greckiej:

P. Al. C. CARAPANOS, Ministra Grecji w Paryżu;

P. Dr. MATARANGAS GERASSIMOS;

Prezydent Republiki Gwatemala:

P. Dr. Francisco A. FIGUEROA, Chargé d'Affaires w Paryżu;

Prezydent Republiki Haiti:

P. Dr. Georges AUDAIN;

Jego Królewska Mość Król Hedżasu:

P. Dr. Mahmoud HAMOUDÉ, Generalnego Dyrektora Zdrowia Publicznego;

Prezydent Republiki Honduras:

P. Dr. RUBEN AUDINO AGUILAR, Chargé d'Affaires w Paryżu;

Jego Królewska Wysokość Regent Królestwa Węgier:

P. Dr. Charles GROSCH, Radcę Ministerstwa Opieki Społecznej;

Jego Królewska Mość Król Włoch:

P. Dr. Albert LUTRARIO, Prefekta I-ej Klasy;

P. Dr. Giovanni Vittorio REPETTI, Generalnego Lekarza Królewskiej Marynarki Włoskiej, Dyrektora Sanitarnego Generalnego Komisarjatu Emigracyjnego;

P. Pułkownika portu Odoardo HUETTER, Komendanta Portu Wenecji;

P. Guido ROCCO, Pierwszego Sekretarza Ambasady Włoskiej w Paryżu;

P. Dr. CANCELLIERE, Wiceprefekta I-ej Klasy;

P. Dr. DRUETTI, Delegata Sanitarnego zagranicą;

Jego Cesarska Mość Cesarz Japonji:

P. Hajime MATSUSHIMA, Radcę Ambasady;

P. Dr. Mitsuzo TSURUMI, Delegata Japonji do Komitetu Międzynarodowego Urzędu Higjeny Publicznej;

Prezydent Republiki Liberji:

P. Barona R. A. L. LEHMANN, Ministra Liberji w Paryżu;

P. N. OOMS, Pierwszego Sekretarza Poselstwa;

Prezydent Republiki Litewskiej:

P. Dr. Pranas VAICIUŠKA, Generalnego Porucznika Zdrowia, Prelegenta Uniwersytetu w Kownie, Naczelnego Lekarza miasta Kowna;

Jej Królewska Wysokość Wielka Księżna Luksemburska:

P. Dr. PRAUM, Dyrektora Luksemburskiego Laboratorjum Bakterjologicznego;

Jego Królewska Mość Sułtan Marokka:

P. A. HARISMENDY, Ministra Pełnomocnego, wicedyrektora Ministerstwa Spraw Zagranicznych;

P. Dr. Lucjana RAYNAUD, Generalnego Inspektora Służby Zdrowia w Algierze;

Prezydent Republiki Meksyku:

P. Dr. Raphaela CABRERA, Ministra Meksyku w Brukseli;

Jego Najjaśniejsza Wysokość Książę Monako:

P. ROUSSEL-DESPIERRES, Sekretarza Stanu J. N. W. Księcia Monako;

P. Dr. MARSAN, Dyrektora Służby Higjeny Księstwa;

Jego Królewska Mość Król Norwegji:

P. Sigurd BENTZON, Radcę Poselstwa Norweskiego w Paryżu;

P. Dr. H. Mathias GRAM, Generalnego Dyrektora Administracji Sanitarnej;

Prezydent Republiki Paragwaju:

P. Dr. R. V. CABALLERO, Chargé d' Affaires Paragwaju w Paryżu;

Jej Królewska Mość Królowa Holandji:

P. DOUDE VAN TROOSTWYK, Ministra Holandji w Bernie;

P. Dr. N. M. JOSEPHUS JITTA, Prezesa Rady Higjenicznej;

P. Dr. de VOGEL, b. Naczelnego Inspektora Służby Zdrowia w Indjach Holenderskich;

P. Van der PLAS, Konsula Holandji w Dżeddah;

Prezydent Republiki Peru:

P. Dr. Pablo S. MIMBELA, Ministra Pełnomocnego Peru w Bernie;

Jego Królewska Mość Szach Perski:

P. Dr. ALI-KHAN PARTOW-AAZAM, b. podsekretarza w Ministerstwie Oświecenia Publicznego, wiceprezesa Rady Sanitarnej i Dyrektora cesarskiego szpitala;

P. Dr. MANSOUR-CHARIF, b. lekarza Rodziny Królewskiej;

Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej:

P. Dr. Witolda CHODŹKO, b. Ministra Zdrowia; P. TAYLORA, Zastępcę Naczelnika Wydziału Traktatowego;

Prezydent Republiki Portugalskiej:

P. Profesora Ricardo JORGE, Generalnego Dyrektora Zdrowia Publicznego;

Jego Królewska Mość Król Rumunji:

P. Dr. Jana CANTACUZÈNE, Profesora na fakultecie medycznym w Bukareszcie;

Kapitanowie-Regenci San Marino:

P. Dr. GUELPA;

Prezydent Republiki El Salvador:

P. Profesora Larda ARTHĚS;

Jego Królewska Mość Król Serbów, Chorwatów i Słoweńców:

P. Mirosława SPALAIKOVITCH, Ministra Pełnomocnego w Paryżu;

Generał Gubernator Reprezentant Władzy Naczelnej Sudanu;

P. Dr. Oliver Francis Haynes ATKEY, M. B. F. R. C. S. Dyrektora Służby Medycznej Sudanu;

Związkowa Rada Szwajcarska:

P. Alfonsa DUNANT, Ministra Szwajcarskiego w Paryżu;

P. Dr. CARRIÈRE, Dyrektora Związkowej Służby Higjeny Publicznej;

Prezydent Republiki Czeskosłowackiej:

P. Dr. Ladislava PROCHAZKA, Naczelnika Służby Sanitarnej Miasta Pragi;

Jego Królewska Mość Bey Tunisu:

P. de NAVAILLES, Zastępcę Dyrektora Ministerstwa Spraw Zagranicznych;

Prezydent Republiki Tureckiej:

J. E. ALY FETHY BEY, Ambasadora Turcji w Paryżu;

Centralny Komitet Wykonawczy Związku Sowieckich Socjalistycznych Republik Rad:

P. Profesora Mikołaja SEMACHKO, Członka Centralnego Komitetu Wykonawczego Z. S. R. R., Komisarza Ludowego Zdrowia Publicznego Z. S. R. R.;

P. Jakóba DAVTIAN, Radcę Ambasady Z. S. R. R. w Paryżu;

P. Włodzimierza EGORIEW, Zastępcę Dyrektora w Komisarjacie Ludowym Spraw Zagranicznych;

P. Dr. Ilję MAMMOULIA, Członka Centralnego Komitetu Wykonawczego Sowieckiej Socjalistycznej Republiki Gruzińskiej;

P. Dr. Leona BRONSTEIN, z Komisarjatu Ludowego Zdrowia Publicznego Socjalistycznej Sowieckiej Republiki Ukraińskiej;

P. Dr. Oganès MEBOURNOUTOFF, Członka Kolegjum Komisarjatu Ludowego Zdrowia Publicznego Socjalistycznej Sowieckiej Republiki Uzbekistanu;

P. Dr. Mikołaja FREYBERG, Radcę Komisarjatu Ludowego Zdrowia Publicznego Z. S. R. R.;

P. Dr. AL SYSSINA, Naczelnika Departamentu Sanitarnego i epidemiologicznego Komisarjatu Ludowego Zdrowia Publicznego Z. S. R. R.; profesora Uniwersytetu;

Prezydent Republiki Urugwaju:

P. A. HEROSA, b. Chargé d'Affaires Urugwaju w Paryżu;

Prezydent Republiki Wenezueli:

P. Jose Ignacio CARDENAS, Ministra Wenezueli w Madrycie i Hadze,

Którzy, przedstawiwszy swe pełnomocnictwa, uznane za dobre i Sporządzone w należytej formie, zgodzili się na następujące postanowienia:

Postanowienia przedwstępne.

Na podstawie konwencji niniejszej Umawiające się Wysokie Strony przyjmują następujące definicje:

1. Wyraz "obszar" (circonscription) oznacza ściśle określoną część terytorjum, jako to: prowincję, obszar gubernjalny, dystrykt, departament, kanton, wyspę, gminę, miasto, dzielnicę miasta, wieś, port, skupienie i t. d., bez względu na rozmiar i liczbę ludności tych części terytorjum.

2. Wyraz "obserwacja" oznacza odosobnienie osób bądź na pokładzie statku, bądź w stacji sanitarnej, zanim otrzymają swobodę ruchu.

Wyraz "nadzór" oznacza, że dane osoby nie są odosobnione, że otrzymują swobodę ruchu bezzwłocznie, lecz są zgłaszane do władzy sanitarnej miejscowości, do których się udają i w których podlegają przeglądowi lekarskiemu celem stwierdzenia ich stanu zdrowia.

3. Wyraz "załoga" obejmuje wszelkie osoby, które znajdują się na pokładzie statku nie w celu przejazdu z kraju do kraju, lecz są zatrudnione w jakikolwiek sposób w służbie statku, lub u osób, przebywających na pokładzie, albo wreszcie przy towarach.

4. Wyraz "dzień" oznacza okres czasu dwudziestu czterech godzin.

CZĘŚĆ  I.

POSTANOWIENIA OGÓLNE.

Rozdział  I.

Przepisy, obowiązujące rządy krajów, uczestniczących w niniejszej konwencji, z chwilą, gdy na ich terytorjum wystąpi dżuma, cholera, żółta febra, lub pewne inne choroby zakaźne.

Dział  I.

Notyfikacja i późniejsze informowanie innych krajów.

Art.  1.

Każdy Rząd winien niezwłocznie notyfikować innym Rządom oraz równocześnie Międzynarodowemu Biuru Higjeny Publicznej:

1. pierwszy ustalony przypadek dżumy, cholery lub żółtej febry, który zaszedł na jego terytorjum;

2. pierwszy ustalony przypadek dżumy, cholery lub żółtej febry, który zaszedł poza granicami obszarów już zakażonych;

3. istnienie epidemji duru osutkowego lub ospy.

Art.  2.

Do notyfikacyj, przewidzianych w art. 1, należy dołączyć, albo wślad za niemi jak najszybciej przesłać następujące szczegółowe wyjaśnienia:

1. miejscowość, w której choroba wystąpiła;

2. data jej wystąpienia, jej źródło i postać;

3. liczba stwierdzonych przypadków choroby i zgonów;

4. rozległość obszaru lub obszarów zakażonych;

5. w przypadku dżumy, istnienie jej wśród szczurów lub niezwykła ich śmiertelność;

6. w przypadku cholery, liczba nosicieli bakteryj, o ile ich stwierdzono;

7. w przypadku żółtej febry, obecność i względna mnogość (wskaźnik) komara Stegomyia calopus (Aedes Egypti);

8. powzięte zarządzenia.

Art.  3.

Notyfikacje, przewidziane w art. 1 i 2, kierowane są do agencyj dyplomatycznych, albo - gdzie ich niema - do konsulatów w stolicy kraju zakażonego i pozostają do dyspozycji przedstawicieli konsulatów, utworzonych na jego terytorjum.

Notyfikacje te są również przesyłane do Międzynarodowego Biura Higjeny Publicznej, które je bezzwłocznie poda do wiadomości wszystkim misjom dyplomatycznym, lub - o ile ich niema - konsulatom w Paryżu, jako też wyższym władzom sanitarnym krajów, uczestniczących w umowie. Notyfikacje, przewidziane w artykule pierwszym, są przesyłane drogą telegraficzną.

Telegramy, przesyłane przez Międzynarodowe Biuro Higieny Publicznej Rządom krajów, uczestniczących w niniejszej konwencji, albo wyższym władzom sanitarnym tych krajów, tudzież telegramy, przesyłane przez te Rządy i przez te władze w wykonaniu niniejszej konwencji, są traktowane narów-ni z telegramami państwowemi i korzystają z pierwszeństwa, przysługującego tym telegramom po myśli art. 5 Międzynarodowej Konwencji Telegraficznej z dnia 10/22 lipca 1875 r.

Art.  4.

Wślad za notyfikacją i informacjami, przewidzianemi w art. 1 i 2, są przesyłane do Międzynarodowego Biura Higjeny Publicznej dalsze perjodyczne komunikaty tak, ażeby rządy stale były w posiadaniu wiadomości o przebiegu epidemji.

Komunikaty te powinny być możliwie jak najczęstsze i jak najbardziej wyczerpujące (co najmniej tygodniowe, o ile chodzi o liczbę przypadków i zgonów), tudzież wskazywać jak najszczegółowiej środki, powzięte w celu powstrzymania szerzenia się choroby. Powinny one określić dokładnie zarządzenia, zastosowane do odjeżdżających statków, celem zapobieżenia wywleczeniu choroby, a w szczególności środki, zastosowane przeciw szczurom, myszom i owadom.

Art.  5.

Rządy obowiązują się udzielać odpowiedzi na każde skierowane do nich ze strony Międzynarodowego Biura Higjeny Publicznej żądanie informacji co do zaszłych na ich terytorjum przypadków chorób zakaźnych, objętych konwencją, tudzież co do okoliczności, mogących wpłynąć na zawleczenie tych chorób z kraju do kraju.

Art.  6.

Zważywszy, że szczury¹⁾ przedstawiają główny czynnik w szerzeniu dżumy gruczołowej, rządy obowiązują się do stosowania wszelkich rozporządzalnych środków, celem zmniejszenia niebezpieczeństwa i celem stałego posiadania wiadomości drogą częstych i periodycznych badań o stanie szczurów w portach co do ich zakażenia dżumą; w szczególności obowiązują się one do systematycznego urządzania obław i badania bakteriologicznego szczurów na całym obszarze, zakażonym dżumą, przez okres co najmniej sześciu miesięcy, licząc od chwili ustalenia ostatniego zadżumionego szczura.

Metody i wyniki tych badań będą komunikowane Międzynarodowemu Biuru Higjeny Publicznej w okresach, wolnych od epidemji, w regularnych odstępach czasu, zaś w razie wystąpienia dżumy co miesiąc, ażeby Rządy drogą bieżących informacyj ze strony rzeczonego Biura posiadały stale wiadomości o stanie portów co do dżumy wśród szczurów i myszy.

W chwili ustalenia pierwszego przypadku dżumy wśród szczurów na lądzie w porcie, niezakażonym od sześciu miesięcy, notyfikacja o tem powinna być uskuteczniona w sposób jak najszybszy.

Art.  7.

Celem ułatwienia Międzynarodowemu Biuru Higjeny Publicznej spełnienia włożonych nań przez niniejszą konwencję zadań, biorąc pod uwagę korzyści, płynące z informacyj, udzielanych przez epidemiologiczną służbę informacyjną Ligi Narodów, w tej liczbie przez jej Biuro Wschodnie w Singapour i przez inne analogiczne Biura, jak również przez Biuro panamerykańskie, Międzynarodowe Biuro Higjeny Publicznej jest upoważnione do wejścia, w miarę potrzeby, w porozumienie z Komitetem Higjeny przy Lidze Narodów, tudzież z Biurem panamerykańskiem i z innemi podobnemi organizacjami.

Rozumie się, że stosunki, wytworzone przez powyższe porozumienia, nie pociągną za sobą przekreślenia stypulacyj, zawartych w Konwencji Rzymskiej z 9 grudnia 1907 r., i nie spowodują zastąpienia Międzynarodowego Biura Higjeny Publicznej przez jakąkolwiek inną organizację sanitarną.

Art.  8.

Zważywszy, że szybkie i sumienne wykonywanie powyższych przepisów ma pierwszorzędne znaczenie, Rządy uznają konieczność wydania właściwym władzom instrukcyj, jak przepisy te należy stosować.

Wobec tego, że notyfikacje mają wartość tylko, o ile każdy Rząd sam zawczasu jest powiadomiony o przypadkach dżumy, cholery, żółtej febry, duru osutkowego i ospy, tudzież o przypadkach wątpliwych, zaszłych na jego terytorjum, rządy obowiązują się zaprowadzić obowiązkowe zgłaszanie tych chorób.

______

¹⁾ Postanowienia niniejszej konwencji, dotyczące szczurów, znajdują zastosowanie ewentualnie do innych gryzoniów i wogóle do zwierząt, które są znane, jako przenosiciele dżumy.

Art.  9.

Pożądane jest, ażeby kraje, sąsiadujące ze sobą zawarły specjalne porozumienia, w celu zorganizowania bezpośredniej obsługi informacyjnej, pomiędzy naczelnikami właściwych urzędów administracyjnych, o ile chodzi o terytorja pograniczne lub o terytorja, utrzymujące ze sobą ścisłe stosunki handlowe. Układy te należy zakomunikować Międzynarodowemu Biuru Higjeny Publicznej.

Dział  II.

Warunki, które pozwalają ocenić, czy zarządzenia, przewidziane przez konwencję, mogą być stosowane, lub czy nie zaszła już niemożność stosowania ich do osób i przedmiotów, pochodzących z danego obszaru terytorialnego.

Art.  10.

Notyfikacja zawleczonych przypadków dżumy, cholery lub żółtej febry nie pociąga za sobą stosowania zarządzeń, przewidzianych poniżej w części II-ej, do osób i przedmiotów, pochodzących z obszaru terytorialnego, na którym przypadki te zaszły.

Jednakże jeżeli pierwszy przypadek dżumy lub żółtej febry został ustalony, jako niezawleczony, albo jeżeli przypadki cholery tworzą ognisko¹⁾, albo jeżeli dur osutkowy lub ospa panują w postaci epidemicznej, zarządzenia te mogą być stosowane.

Art.  11.

Celem zacieśnienia zarządzeń zapobiegawczych, przewidzianych w części II-ej jedynie do okolic, istotnie dotkniętych choroba, Rządy powinny ograniczyć ich stosowanie do osób i przedmiotów, pochodzących z obszarów ściśle określonych, w których choroby, objęte niniejszą konwencją, zaszły w warunkach, przewidzianych w drugim ustępie art. 10.

To ograniczenie wszakże do obszaru zakażonego może być przyznane tylko pod warunkiem formalnym, że Rząd kraju, do którego należy dany obszar, poweźmie środki, potrzebne: 1) celem zatrzymania szerzenia się epidemji, 2) celem stosowania środków, przepisanych poniżej w art. 13.

Art.  12.

Rząd każdego kraju, w którym położony jest obszar zakażony, zawiadomi inne Rządy, zarówno jak i Międzynarodowe Biuro Higjeny Publicznej w trybie, określonym w art. 3, o ustąpieniu niebezpieczeństwa zakażenia, zagrażającego ze strony danego obszaru, i o przeprowadzeniu wszelkich zarządzeń zapobiegawczych. Licząc od chwili tego zawiadomienia, środki, przewidziane w części II-ej, nie będą już mogły być stosowane do osób i przedmiotów, pochodzących z danego obszaru, chyba w okolicznościach wyjątkowych, co będzie wymagało uzasadnienia.

______

¹⁾ "Ognisko" istnieje, gdy zjawienie się nowych przypadków poza środowiskiem pierwszych zachorowań dowodzi, że nie zdołano ograniczyć szerzenia się choroby tam, gdzie ona zjawiła się pierwotnie.

Dział  III.

Zarządzenia, stosowane w portach i przy wyjeździe statków.

Art.  13.

Właściwa władza obowiązana jest przedsięwziąć środki skuteczne:

1. celem zapobieżenia wsiadaniu na statek osób z objawami dżumy, cholery, żółtej febry, duru osutkowego lub ospy, tudzież osób z otoczenia chorych, o ile osoby te znajdują się w warunkach takich, że mogłyby szerzyć chorobę;

2. w razie dżumy, celem zapobieżenia przedostaniu się na siatek szczurów;

3. w razie cholery, ażeby woda do picia i środki żywności, załadowane na statek, były zdrowe, oraz ażeby w przypadkach, w których zaszła potrzeba załadowania wody balastowej, woda ta była odkażona;

4. w razie żółtej febry, celem zapobieżenia, ażeby na statek nie dostały się komary;

5. w razie duru osutkowego, celem zapewnienia odwszawienia wszystkich osób podejrzanych, zanim wsiadły na statek;

6. w razie ospy, celem poddania odkażeniu starej odzieży i szmat przed poddaniem tychże sprasowaniu.

Art.  14.

Rządy obowiązują się do utrzymywania w swoich wielkich portach i ich otoczeniu tudzież, o ile możności, również w innych portach i ich otoczeniu służby sanitarnej, posiadającej organizację i urządzenia, mogące zabezpieczyć stosowanie środków zapobiegawczych przeciw chorobom, objętym niniejszą konwencją, a w szczególności środki, przewidziane w art. 6, 8 i 13.

Wspomniane Rządy będą przesyłały przynajmniej raz do roku Międzynarodowemu Biuru Higjeny Publicznej zawiadomienia o stanie organizacji sanitarnej każdego ze swoich portów w związku z postanowieniami, zawartemi w ustępie poprzednim. Międzynarodowe Biuro Higjeny Publicznej poda te informacje do wiadomości wyższych władz higienicznych krajów, uczestniczących w umowie, w drodze właściwej bądź bezpośrednio, bądź za pośrednictwem innej międzynarodowej organizacji sanitarnej, stosownie do porozumień, zawartych w myśl artykułu 7.

ROZDZIAŁ  II.

Zarządzenia ochronne przeciw chorobom, wyszczególnionym w rozdziale I.

Art.  15.

Władze sanitarne mogą zastosować oględziny lekarskie, a o ile okoliczności tego wymagają, gruntowne zbadanie każdego statku, bez względu na jego pochodzenie.

Zarządzenia i czynności sanitarne, którym może być poddany statek przybywający, są uzależnione od stwierdzenia stanu, panującego ma pokładzie, i sanitarnych okoliczności, towarzyszących podróży.

Każdemu Rządowi przysługuje prawo uregulowania postępowania, któremu w jego portach podlegać winny osoby i przedmioty, przybywające z jakiego bądź portu obcego, a w szczególności prawo decyzji, czy z punktu widzenia rzeczonego postępowania dany port obcy należy uważać za zakażony, biorąc pod uwagę informacje, otrzymane zgodnie z postanowieniami działu I rozdziału I i art. 14 niniejszej konwencji, jak również ciążące na rządzie zobowiązania, stosownie do działu II rozdziału I.

Zarządzenia, przewidziane w tym rozdziale, należy rozumieć, jako maximum, w ramach którego rządom przysługuje prawo regulowania postępowanie względem statków przybywających.

Dział  I.

Komunikowanie wydanych zarządzeń.

Art.  16.

Każdy Rząd winien zarządzenia co do osób i przedmiotów, pochodzących z kraju zakażonego, których zastosowanie uważa za niezbędne, niezwłocznie zakomunikować misji dyplomatycznej, a w jej braku rezydującemu w jego stolicy konsulowi kraju zakażonego, jako też Międzynarodowemu Biuru Higjeny Publicznej, które je bezzwłocznie poda do wiadomości innych rządów. Informacje te pozostaną również do rozporządzenia innych przedstawicielstw dyplomatycznych lub konsularnych, czynnych na terytorjum danego Rządu.

Również obowiązany on jest zawiadomić tą samą drogą o uchyleniu tych zarządzeń, albo o zmianach, którym one uległy.

W braku agencji dyplomatycznej lub konsulatu w stolicy, zawiadomienia winny być kierowane wprost do Rządu kraju zainteresowanego.

Dział  II.

Towary i bagaże. Wwóz i przewóz.

Art.  17.

Z zastrzeżeniem stypulacyj, zawartych w ostatnim ustępie art. 50, nie może względem towarów i bagażu, przybywających drogą lądową lub morską, być stosowany zakaz wwozu lub przewozu, ani nie mogą one być zatrzymane na granicy lub w portach. Jedyne zarządzenia, które względem nich wolno przepisać, są wyszczególnione w następujących paragrafach:

a) w razie dżumy mogą być poddane odwszawieniu, a w miarę potrzeby odkażeniu, bielizna osobista, szmaty, odzież świeżo noszona (przedmioty użytku) i pościel świeżo używana.

Towary, pochodzące z obszaru zakażonego, co do których należy przypuszczać, że w nich trzymają się szczury, dotknięte dżumą, mogą być wyładowane tylko pod warunkiem przedsięwzięcia o ile możności środków ostrożności, potrzebnych celem przeszkodzenia szczurom, ażeby się wymknęły, tudzież celem ich wytępienia;

b) w razie cholery można poddać odkażeniu bielmie osobistą, szmaty, odzież świeżo noszoną (przedmioty użytku) i pościel świeżo używaną.

Drogą wyjątku z postanowień niniejszego artykułu może być wydany zakaz wwozu ryb, skorupiaków i jarzyn świeżych, o ile nie były poddane postępowaniu, niweczącemu zarazek cholery;

c) w razie duru osutkowego mogą być poddane odwszawieniu bielizna osobista, gałgany i odzież noszona (przedmioty użytku), pościel używana, jak również szmaty, przewożone nie jako towar w hurcie;

d) w razie ospy może być poddana odkażeniu bielizna osobista, gałgany i odzież świeżo noszona (przedmioty użytku), pościel świeżo używana, jak również szmaty, przewożone nie jako towar w hurcie.

Art.  18.

Sposób i miejsce wykonania odkażenia, tudzież postępowanie celem wytępienia szczurów lub owadów (wszy, pcheł, komarów i t. d.) określi władza kraju przeznaczenia. Czynności powyższe winny być Wykonywane tak, by możliwie jak najmniej uszkodzić przedmioty. Gałgany i inne przedmioty małej wartości mogą być spalone, zarówno jak i szmaty, o ile nie są przewożone, jako towar w hurcie.

Każdemu państwu, przysługuje prawo regulowania ewentualnego wynagrodzenia szkód, powstałych wskutek odkażenia, odszczurzenia, odwszawienia lub zniszczenia przedmiotów wyżej wymienionych.

Jeżeli z tytułu tych czynności pobierane są przez władzę sanitarną bezpośrednio, bądź za pośrednictwem towarzystwa lub osoby prywatnej, opłaty, wysokość tych opłat winna być określona taryfą, ogłoszoną uprzednio i ustaloną w ten sposób, ażeby ogólna ich suma nie stanowiła źródła dochodu czy to dla państwa, czy to dla administracji sanitarnej.

Art.  19.

Listy i korespondencje, druki, książki, dzienniki, papiery handlowe i t. d., nie podlegają żadnym zarządzeniom sanitarnym. Przesyłki pocztowe nie będą poddane żadnym ograniczeniom, o ile nie zawierają przedmiotów, do których mogą być stosowane zarządzenia, przewidziane w art. 17 niniejszej konwencji.

Art.  20.

Jeżeli towary lub bagaż poddane były postępowaniu, przepisanemu art. 17, każda osoba zainteresowana ma prawo żądać od władzy sanitarnej wydania bezpłatnego zaświadczenia, wskazującego, jakie środki zostały zastosowane.

Dział  III.

Postanowienia, dotyczące wychodźców.

Art.  21.

W krajach, z których ludność emigruje, władze sanitarne powinny poddawać badaniu lekarskiemu emigrantów przed ich wyjazdem.

Zaleca się zawieranie specjalnych układów między krajami, z których ludność emigruje, przez które przejeżdża i do których się udaje, celem ustalenia warunków, jakim te badania lekarskie powinny odpowiadać, a to w zamiarze jak najdalej idącego ograniczenia możliwości cofnięcia zpowrotem z powodów natury sanitarnej mas emigrantów na granicy kraju przejazdu oraz kraju przeznaczenia.

Zaleca się również, aby układy te ustaliły przeciwko chorobom zakaźnym środki zapobiegawcze, którym winni tyć poddani emigranci w kraju z którego wyjeżdżają.

Art.  22.

Zaleca się, ażeby miasta, z których emigranci wyjeżdżają, posiadały odpowiednią służbę higjeniczną i sanitarną, a w szczególności: 1) służbę nadzoru sanitarnego i pomocy lekarskiej, jako też potrzebne ku temu urządzenia sanitarne i zapobiegawcze; 2) pomieszczenia, pozostające pod nadzorem Państwa, w których emigranci mogliby załatwić formalności sanitarne, czasowo zamieszkać, być poddawani wszelkim wymaganym badaniom lekarskim, i w których również byłyby dokonywane badania spożywanych przez emigrantów napojów i środków żywności; 3) położony w porcie lokal, w którym byłyby dokonywane badania lekarskie w chwili ostatecznych czynności, związanych z wsiadaniem na statek.

Art.  23.

Zaleca się zaopatrzyć statki, wiozące emigrantów, w dostateczne zasoby szczepionek (przeciwospowej, przeciwcholerycznej i t. d.), ażeby w razie potrzeby móc przeprowadzić szczepienia w czasie podróży.

Dział  IV.

Zarządzenia w portach i na granicach morskich.

A.

Dżuma.

Art.  24.

Statek jest uważany jako zakażony:

1. jeżeli na pokładzie znajduje się chory na dżumę ludzką;

2. lub jeżeli na nim zaszedł przypadek dżumy ludzkiej później, aniżeli w sześć dni, licząc od chwili wsiadania;

3. albo jeżeli na pokładzie stwierdzono szczury, dotknięte dżumą.

Statek jest uważany, jako podejrzany:

1. jeżeli na nim zaszedł przypadek dżumy ludzkiej w ciągu pierwszych sześciu dni po wsiadaniu;

2. albo jeżeli na nim badania szczurów ujawniły istnienie wśród nich niezwykłej śmiertelności, której przyczyna nie została ustalona.

Statek podejrzany będzie uważany jako taki do czasu, gdy w porcie, należycie zaopatrzonym w urządzenia sanitarne, został poddany postępowaniu, przepisanemu przez niniejszą konwencję.

Statek jest uważany, jako niezakażony, pomimo, że przybywa z portu zakażonego, jeżeli na pokładzie nie było dżumy wśród ludzi, lub szczurów i myszy w chwili odjazdu, bądź w czasie przejazdu, bądź wreszcie w chwili przybycia, tudzież jeżeli badania szczurów na pokładzie nie ujawniły wśród nich niezwykłej śmiertelności.

Art.  25.

Statki, zakażone dżumą, podlegają następującym zarządzeniom:

1. oględziny lekarskie;

2. niezwłoczne wysadzenie na ląd i odosobnienie chorych;

3. wysadzenie na ląd wszystkich osób, które się stykały z chorymi, tudzież osób, które władza sanitarna portu ma powód uważać za podejrzane. Osoby te mogą być poddane bądź obserwacji, bądź nadzorowi, bądź też obserwacji z następczym nadzorem, ¹⁾ przyczem całkowity czas trwania tych zarządzeń nie może przekraczać sześciu dni, licząc od dnia przybycia statku.

Władzy sanitarnej portu przysługuje prawo zastosowania tych z wymienionych zarządzeń, które uzna za właściwsze, mając na względzie datę ostatniego przypadku, stan statku i możliwości miejscowe. Załodze statku na ten sam okres czasu może być wzbronione wyjście na ląd, z wyjątkiem w sprawach służbowych, podanych do wiadomości władzy sanitarnej;

4. używana pościel, brudna bielizna, przedmioty użytku i inne przedmioty, które według uznania władzy sanitarnej są uważane, jako zakażone, winny ulec odwszawieniu, a w miarę potrzeby odkażeniu;

5. części statku, które były zamieszkałe przez chorych na dżumę, lub które według uznania władzy sanitarnej są uważane jako zakażone, podlegają odwszawieniu, a w miarę potrzeby odkażeniu;

6. władza sanitarna może zarządzić odszczurzenie statku przed wyładowaniem towarów, o ile, zważywszy ich rodzaj i rozmieszczenie, jest zdania, że będzie możliwe osiągnięcie całkowitego odszczurzenia bez uprzedniego wyładowania towarów. W tym przypadku ponowne odszczurzenie statku po wyładowaniu towarów nie jest dopuszczalne. W razie przeciwnym całkowite odszczurzenie powinno być dokonane wtedy, gdy spód statku jest pusty. Na statkach, będących pod balastem, odszczurzenie powinno być dokonane możliwie najwcześniej przed załadowaniem towarów.

______

¹) We wszystkich przypadkach, w których niniejsza konwencja przewiduje nadzór, władza sanitarna może, jako środek wyjątkowy, zastosować obserwację do osób, niedających dostatecznej gwarancji sanitarnej.

Osoby, poddane obserwacji lub nadzorowi sanitarnemu, obowiązane są poddać się wszelkim badaniom bakteriologicznym, które władza sanitarna uzna za potrzebne.

Odszczurzenie powinno być dokonane w sposób, pozwalający o ile możności uniknąć uszkodzenia statku, oraz względnie towarów. Czynność ta nie powinna trwać dłużej, aniżeli 24 godziny. Wszelkie koszty, związane z odszczurzeniem, zarówno jak wszelkie ewentualne odszkodowania, będą regulowane stosownie do zasad, ustanowionych w art. 18.

Jeżeli statek wyładowuje tylko część towarów, oraz jeżeli władze portowe są zdania, że niema możności przeprowadzenia całkowitego odszczurzenia statku, dany statek może zatrzymać się w porcie przez czas, potrzebny do wyładowania rzeczonej części towarów, z zastrzeżeniem, że będą zastosowane wszelkie środki ostrożności, uznane przez władzę za zadawalające w tej liczbie i odosobnienie celem przeszkodzenia szczurom przedostania się ze statku na ląd przy wyładowaniu towarów, bądź w inny sposób.

Wyładowanie powinno się odbywać pod nadzorem władzy sanitarnej, która użyje wszelkich wymaganych środków celem uniknięcia zakażenia się zatrudnionego personelu. Personel ten będzie poddany obserwacji lub nadzorowi, które nie mogą trwać ponad sześć dni, licząc od chwili zaprzestania pracy wyładunkowej.

Art.  26.

Statki, podejrzane o dżumę, podlegają zarządzeniom, przewidzianym w punktach 1, 4, 5 i 6 artykułu 25.

Nadto załoga i podróżni mogą być poddani nadzorowi, nieprzekraczającemu sześciu dni, licząc od dnia przybycia statku. Na okres tego czasu załodze może być wzbronione wychodzenie na ląd, z wyjątkiem w sprawach służbowych, o których władza sanitarna została powiadomiona.

Art.  27.

Statki, niezakażone dżumą, otrzymują niezwłocznie swobodę ruchu z zastrzeżeniem, że władzy portu przybycia przysługuje prawo zastosowania do nich następujących zarządzeń:

1. oględziny lekarskie celem stwierdzenia, czy statek odpowiada warunkom, ustanowionym definicją statków niezakażonych;

2. odszczurzenie statku w warunkach, przewidzianych w punkcie 6 art. 25, a to w przypadkach wyjątkowych i z przyczyn uzasadnionych, które będą zakomunikowane kapitanowi statku;

3. załoga i podróżni mogą być poddani nadzorowi przez okres czasu, nieprzekraczający sześciu dni, licząc od dnia odejścia statku z portu zakażonego. Na ten sam okres czasu załodze może być wzbronione wychodzenie na ląd, z wyjątkiem powodów służbowych, o których władza sanitarna została powiadomiona.

Art.  28.

Wszystkie statki z wyjątkiem tych, które obsługują wybrzeża własne, powinny być poddawane odszczurzeniu w perjodycznych odstępach czasu, lub utrzymywane stale w warunkach, utrudniających jak najwięcej wylegiwanie się na nich szczurów i myszy. W pierwszym przypadku statki otrzymują zaświadczenia, potwierdzające przeprowadzenie odszczurzenia, a w drugim zaświadczenie, uwalniające je z odszczurzenia.

Rządy obowiązane są ogłaszać za pośrednictwem Międzynarodowego Biura Higjeny Publicznej te swoje porty, które są zaopatrzone w potrzebne urządzenia i personel do wykonywania odszczurzenia statków.

Zaświadczenia o przebytem odszczurzeniu lub o zwolnieniu zeń są wystawiane wyłącznie przez władze sanitarne portów powyżej wymienionych. Okres ważności tych świadectw wynosi sześć miesięcy. Wszelako dodatkowe przedłużenie terminu o jeden miesiąc jest dopuszczalne dla statków, zdążających do swoich portów przynależności.

W razie niewykazania się zaświadczeniem, posiadającem ważność, władza sanitarna w portach, wymienionych w drugim ustępie niniejszego artykułu, będzie uprawniona po dokonaniu badań i oględzin:

a) przeprowadzić sama odszczurzenie statku, albo poruczyć komu innemu przeprowadzenie tych czynności pod swojem kierownictwem i swoim nadzorem. Po dokonaniu tych czynności w sposób zadawalający będzie pomieniona władza obowiązana wystawić zaświadczenie odszczurzenia ze wskazaniem daty. Władza ta zadecyduje w każdym przypadku o technice postępowania celem osiągnięcia praktycznego odszczurzenia statku. Szczegółowe dane co do zastosowanej metody odszczurzenia, jako też co do liczby zabitych szczurów powinny być uwidocznione w zaświadczeniu. Odszczurzenie należy przeprowadzić w sposób, dozwalający, o ile możności, uniknąć uszkodzenia statku, ewentualnie i towarów. Dotycząca czynność nie powinna trwać ponad 24 godziny. Na statkach pustych odszczurzenie winno być dokonane przed załadowaniem. Wszelkie koszty, połączone z przeprowadzeniem odszczurzenia, zarówno jak wszelkie ewentualne odszkodowania powinny być regulowane zgodnie z zasadami, ustanowionemi w artykule 18;

b) wystawić świadectwo, zwalniające z odszczurzenia, jeżeli władza sanitarna portu stwierdziła, że statek utrzymywany jest w warunkach, ograniczających ad minimum przebywanie na nim szczurów i myszy.

Świadectwa odszczurzenia i świadectwa, zwalniające z odszczurzenia, powinny być zredagowane, o ile możności, w sposób jednaki. Wzory tych świadectw zostaną przygotowane przez Międzynarodowe Biuro Higjeny Publicznej.

Właściwa władza każdego kraju obowiązuje się przesyłać corocznie Międzynarodowemu Biuru Higjeny Publicznej wykaz zarządzeń, powziętych w wykonaniu niniejszego artykułu, jako też liczbę statków, które w portach, wymienionych w ustępie drugim niniejszego artykułu, poddane zostały odszczurzeniu, lub otrzymały zaświadczenia, zwalniające z odszczurzenia.

Międzynarodowe Biuro Higjeny Publicznej jest powołane do powzięcia, stosownie do art. 14, wszelkich środków celem zapewnienia wymiany informacyj o zarządzeniach, wydanych w wykonaniu niniejszego artykułu, jako też o osiągniętych wynikach.

Postanowienia niniejszego artykułu nie naruszają w niczem praw, zastrzeżonych władzom sanitarnym artykułami 24 do 27 niniejszej konwencji.

Rządy będą czuwały, ażeby wszelkie środki zamierzone i praktycznie wykonalne były stosowane przez właściwe władze celem zabezpieczenia wytępienia szczurów w portach, w ich urządzeniach pomocniczych i w ich otoczeniu, jak również na łodziach i statkach przybrzeżnej żeglugi handlowej.

B.

Cholera.

Art.  29.

Statek jest uważany jako zakażony, o ile ma na pokładzie przypadek cholery lub miał taki przypadek podczas ostatnich pięciu dni, poprzedzających przyjazd statku do portu.

Statek jest uważany jako podejrzany, jeżeli miał na pokładzie przypadek cholery w chwili odjazdu lub podczas podróży, lecz żadnego nowego przypadku podczas ostatnich pięciu dni przed przyjazdem. Będzie on uważany, jako podejrzany aż do chwili przeprowadzenia na nim zarządzeń, przepisanych niniejszą konwencją.

Statek jest uważany, jako niezakażony, lubo że przybył z portu zakażonego, lub aczkolwiek ma na pokładzie osoby, przybywające z obszaru zakażonego, jeżeli nie miał na pokładzie przypadku cholery ani w chwili odjazdu, ani podczas przejazdu lub w chwili przyjazdu.

Przypadki, wykazujące objawy kliniczne cholery, w których atoli nie stwierdzono przecinkowców, albo w których wprawdzie stwierdzono przecinkowce, jednakowoż nieprzedstawiające właściwości przecinkowców cholery, podlegają wszelkim zarządzeniom, przepisanym w stosunku do cholery.

Nosiciele zarazków, ustaleni w chwili przybycia statku, podlegają po wylądowaniu wszelkim zarządzeniom, ewentualnie przepisanym przez ustawodawstwo narodowe w stosunku do osób, zamieszkałych w kraju przybycia.

Art.  30.

Statki, zakażone cholerą, podlegają następującym zarządzeniom:

1. oględziny lekarskiej

2. niezwłoczne wysadzenie na ląd i odosobnienie chorych;

3. załoga i podróżni mogą być wysadzeni na ląd i trzymani w obserwacji lub poddani nadzorowi przez okres czasu, nieprzekraczający pięciu dni, licząc od dnia przybycia statku.

Osoby, mogące się wykazać, że zostały uodpornione przeciw cholerze przez szczepienie, dokonane przed upływem sześciu miesięcy, oraz osoby po upływie sześciu dni po szczepieniu będą mogły być poddane nadzorowi, a nie obserwacji.

4. Pościel używana, brudna bielizna, przedmioty użytku i inne przedmioty, w tej liczbie środki żywności" które według uznania portowej władzy sanitarnej są uważane jako zakażone, podlegają odkażeniu;

5. części statku, które były zamieszkałe przez chorych na cholerę, lub które władza sanitarna uzna za zakażone, podlegają odkażeniu;

6. wyładowanie odbywa się pod dozorem władzy sanitarnej, która poweźmie wszelkie zarządzenia, potrzebne celem zapobieżenia zakażeniu zatrudnionego przy tem personelu. Personel ten będzie poddany obserwacji lub nadzorowi, nieprzekraczającemu pięciu dni, licząc od dnia zaprzestania pracy;

7. jeżeli zmagazynowana na statku woda, przeznaczona do picia, jest uznana za podejrzaną, należy ją po odkażeniu wylać, a po odkażeniu rezerwoaru zastąpić, w miarę potrzeby, wodą dobrą;

8. władza sanitarna może zakazać wylewania w portach nieodkażonej uprzednio wody balastowej (water-ballast), jeżeli była czerpana w porcie zakażonym;

9. może być zakazane wylewanie, względnie wpuszczanie do wody portu nieodkażonych uprzednio wydalin ludzkich lub wszelkich ścieków ze statku.

Art.  31.

Statki, podejrzane o cholerę, podlegają zarządzeniom, zawartym w punktach 1, 4, 5, 7, 8 i 9 artykułu 30.

Załoga i podróżni mogą być poddani nadzorowi, który nie powinien przekraczać pięciu dni, licząc od dnia przybycia statku. Na ten sam okres czasu zaleca się nie dopuszczać wychodzenia załogi na ląd, z wyjątkiem dla powodów służbowych, podanych do wiadomości władzy sanitarnej portu.

Art.  32.

Statek, uznany za zakażony lub podejrzany przez wzgląd na to tylko, że ma na pokładzie przypadki, które przedstawiają objawy kliniczne cholery, będzie klasyfikowany, jako niezakażony, jeżeli dwa badania bakteriologiczne, następujące po sobie z przerwa, trwającą co najmniej dwadzieścia cztery godzin, nie wykazały ani obecności przecinkowca cholery, ani innego podejrzanego przecinkowca.

Art.  33.

Statki, niezakażone cholerą, otrzymują natychmiast swobodę ruchu.

Władza sanitarna portu przybycia może w stosunku do nich wydać zarządzenia, przewidziane w punktach 1, 7, 8 i 9 artykułu 30.

Załoga i podróżni mogą być poddani nadzorowi, nieprzekraczającemu pięciu dni, licząc od dnia przybycia statku. Na ten sam okres czasu może załodze być wzbronione wyjście na ląd, z wyjątkiem w sprawach służbowych, podanych do wiadomości władzy sanitarnej portu.

Art.  34.

Wobec tego, że szczepienie przeciw cholerze przedstawia metodę o wypróbowanej skuteczności, celem opanowania epidemji, a w konsekwencji tego celem zmniejszenia możliwości rozszerzenia się choroby, zaleca się administracjom sanitarnym, ilekroć się to okaże wykonalnem, stosować szczepienie specyficzne w ogniskach cholery w jak największym rozmiarze i przyznawać osobom, poddającym się temu szczepieniu, pewne ulgi co do zarządzeń ograniczających.

C.

Żółta febra.

Art.  35.

Statek uważany jest za zakażony, jeżeli ma na pokładzie przypadek żółtej febry, albo jeżeli go miał w chwili odjazdu, lub w czasie przyjazdu.

Statek jest uważany za podejrzany, jeżeli nie miał przypadku żółtej febry, jednakowoż przybywa po podróży, trwającej mniej niż sześć dni, z portu zakażonego lub z portu wprawdzie niezakażonego, wszelako pozostającego w ścisłych stosunkach z ogniskami epidemicznemi żółtej febry, albo aczkolwiek przybywa po podróży, trwającej dłużej, niż sześć dni, budzi podejrzenie, że przywozi stegomyie (Aedes Egypti) skrzydlate, pochodzące z rzeczonego portu.

Statek jest uważany za niezakażony, aczkolwiek przybywa z portu, zakażonego żółtą febrą, jeżeli nie miał przypadku żółtej febry na pokładzie i przybywa po podróży, trwającej dłużej, niż sześć dni, a przytem nie budzi podejrzenia, że przywozi stegomyje skrzydlate, albo jeżeli wykaże w sposób, uznany przez władze portu przyjazdu za dostateczny:

a) że podczas pobytu w porcie odjazdu pozostawał w odległości co najmniej 200 metrów od zamieszkałego lądu i w takiej odległości od pontonów, że dostanie się stegomyi na statek było mało prawdopodobne;

b) albo że statek w chwili odjazdu poddany został skutecznemu wykadzeniu, celem wytępienia komarów.

Art.  36.

Statki, zakażone żółtą febrą, podlegają następującym zarządzeniom:

1. oględzinom lekarskim;

2. wysadzeniu chorych na lad, przyczem osoby w pierwszych pięciu dniach choroby podlegają odosobnieniu w sposób, pozwalający uniknąć zakażenia komarów;

3. pozostałe osoby, o ile udają się na ląd, są poddane odosobnieniu lub nadzorowi, nieprzekraczającemu sześciu dni, licząc od dnia wylądowania;

4. statki winny zarzucić kotwicę w odległości co najmniej 200 metrów od zamieszkałego lądu i w takiej odległości od pontonów, która dostęp stegomyi czyni mało prawdopodobnym;

5. na pokładzie należy przeprowadzić zabiegi celem wytępienia komarów w ich wszelkich stadjach rozwojowych, o ile możności przed wyładowaniem towarów. Jeżeli wyładowanie odbyło się przed wytępieniem komarów, personel, zatrudniony przy dotyczących czynnościach, będzie poddany odosobnieniu lub nadzorowi, nieprzekraczającemu sześciu dni od chwili zaprzestania pracy wyładunkowej.

Art.  37.

Statki, podejrzane o żółtą febrę, mogą być poddane zarządzeniom, przewidzianym w punktach l, 3, 4 i 5 artykułu 36.

O ile przejazd trwał krócej, niż sześć dni, a statek wypełnił warunki, wyszczególnione pod literami a) lub b) ustępu drugiego art. 35, dotyczącego statków niezakażonych, nie podlega on żadnym innym zarządzeniom, jak tylko przewidzianym w punktach 113 art. 36, oraz wykadzeniu.

Jeżeli od chwili opuszczenia portu zakażonego upłynęło trzydzieści dni i jeżeli podczas podróży nie zaszedł na pokładzie żaden przypadek zachorowania, statek może otrzymać swobodę ruchu po uprzedniem wykadzeniu, o ile władza sanitarna uważa to za potrzebne.

Art.  38.

Statki, niezakażone żółtą febrą, otrzymują swobodę, ruchów po dokonaniu oględzin lekarskich.

Art.  39.

Zarządzenia, przewidziane w art. 36 i 37, dotyczą jedynie krajów, w których żyje Stegomyia, Powinny one być stosowane przy uwzględnieniu warunków klimatycznych, właściwych danym okolicom, jak również wskaźnika Stegomyi.

W innych okolicach zarządzenia te będą stosowane w rozmiarze, który władza sanitarna uzna za potrzebny.

Art.  40.

Kapitanom statków, które zatrzymały się w portach, zakażonych żółtą febrą, zaleca się usilnie stosować podczas podróży wszelkie możliwe środki celem wyśledzenia i metodycznego wytępienia komarów oraz ich poczwarek we wszystkich dostępnych częściach statku, mianowicie w szafami, kuchni, kuźni, w rezerwoarach wody i wszelkich miejscach, w których Stegomyie szczególnie chętnie przebywają.

D.

Dur osutkowy.

Art.  41.

Statki, które w ciągu drogi miały, lub w chwili przyjazdu mają na pokładzie przypadek duru osutkowego, mogą być poddane następującym zarządzeniom:

1. oględzinom lekarskim;

2. bezzwłocznemu wysadzeniu chorych na ląd, odosobnieniu i odwszawieniu;

3. inne osoby, co do których nasuwa się podejrzenie, że są zawszone, albo że się naraziły na zakażenie, podlegają również odwszawieniu i mogą być poddane nadzorowi, którego czas trwania powinien być określony, a nie powinien nigdy przekraczać dwunastu dni, licząc od dnia odwszawienia;

4. pościel używana, bielizna, przedmioty użytku oraz inne przedmioty, które według uznania władzy sanitarnej są uważane za zakażone, podlegają odwszawieniu;

5. wreszcie podlegają odwszawieniu części statku, w których mieszkali chorzy na dur, a które według uznania władzy sanitarnej są uważane za zakażone.

Statek bezpośrednio potem otrzymuje swobodę ruchu.

Każdemu rządowi przysługuje prawo zastosowania zarządzeń, które uważa za najodpowiedniejsze, celem zabezpieczenia nadzoru nad wysadzonemi na ląd osobami, przybyłemi na statku, nienawiedzonym durem osutkowym, które to osoby, atoli przed mniej niż 12 dniami, opuściły okolicę, nawiedzoną epidemją tej choroby.

E.

Ospa.

Art.  42.

Statki, które bądź w czasie przejazdu, bądź V chwili przybycia miały na pokładzie przypadek ospy, mogą być poddane następującym zarządzeniom:

1. oględzinom lekarskim;

2. bezzwłocznemu wysadzeniu chorych na ląd i odosobnieniu;

3. inne osoby, co do których nasuwa się podejrzenie, że się naraziły na statku na zakażenie, a które według uznania władzy sanitarnej nie są dostatecznie uodpornione przeciw ospie przez szczepienie świeże, lub przez dawniejsze przebycie ospy, moga być poddane bądź szczepieniu, bądź nadzorowi, bądź wreszcie szczepieniu i następczemu nadzorowi, przyczem czas trwania nadzoru powinien być określony, zależnie od okoliczności, jednakże nie powinien nigdy przekraczać 14 dni, licząc od dnia przybycia;

4. pościel świeżo używana, brudna bielizna, przedmioty użytku i inne przedmioty, które według uznania władzy sanitarnej są uważane za świeżo zakażone, podlegają odkażeniu;

5. jedynie te części statku, które były zamieszkałe przez chorych na ospę i które według uznania władzy sanitarnej są uważane za zakażone, podlegają odkażeniu.

Statek bezpośrednio po tem otrzymuje swobodę ruchu.

Każdemu rządowi przysługuje prawo zastosowania względem wysadzonych na ląd osób zarządzeń, które uważa za odpowiednie, celem zabezpieczenia nadzoru nad osobami, nieuodpornionemi przez szczepienie, a jakkolwiek przybyły na statku, który nie miał przypadku ospy na pokładzie, jednakowoż opuściły przed mniej niż 14 dniami okolicę, w której ospa panuje epidemicznie.

Art.  43.

Zaleca się, ażeby statki, zawijające do krajów, w których ospa panuje epidemicznie, przedsiębrały wszelkie możliwe środki celem zapewnienia szczepienia lub wtórnego szczepienia załogi.

Zaleca się również, ażeby rządy wedle możności jak najwięcej rozpowszechniały szczepienie i wtórne szczepienie, szczególnie w portach i strefach pogranicznych.

F.

Postanowienia ogólne.

Art.  44.

Kapitan i lekarz statku są obowiązani udzielać odpowiedzi na wszelkie zapytania, stawiane im przez władzę sanitarną co do warunków sanitarnych, w jakich znajdował się statek podczas podróży.

Na zapewnienie ze strony kapitana i lekarza, że od chwili odjazdu ani nie zaszedł na statku przypadek dżumy, cholery, żółtej febry, duru osutkowe-go, lub ospy, ani nie było niezwykłej śmiertelności wśród szczurów, władza sanitarna może od nich żądać deklaracji formalnej lub złożenia jej pod przysięgą.

Art.  45.

Przy stosowaniu zarządzeń, wymienionych powyżej w poddziałach A, B, C, D i E, władza sanitarna będzie brała pod uwagę, czy na statku znajduje się lekarz i czy podczas drogi przeprowadzone zostały skuteczne zarządzenia sanitarne, w szczególności celem wytępienia szczurów.

Władze sanitarne krajów, które zawarły dotyczące porozumienie, będą mogły zwalniać od oględzin lekarskich i od innych zarządzeń statki niezakażone, posiadające na pokładzie lekarza, specjalnie delegowanego przez kraj, do którego statek przynależy.

Art.  46.

Zaleca się, by Rządy przy stosowaniu zarządzeń do przedmiotów i osób, przybywających z danego kraju, brały pod uwagę środki, które tenże kraj powziął celem zwalczania chorób zakaźnych oraz celem zapobieżenia ich zawleczeniu od innych krajów.

Statkom, pochodzącym z portów, które czynią zadość postanowieniom art. 14 i 15, z samego tego tytułu nie przysługuje prawo korzystania w porcie przyjazdu ze specjalnych ułatwień; wszelako rządy obowiązują się brać w jak najszerszej, mierze pod uwagę środki, już zastosowane w portach wyjazdu tak, że względem statków, które z nich przybywają, zarządzenia będące w zastosowaniu w porcie przyjazdu, zostaną ograniczone do minimum. W tym celu, oraz ażeby jak najmniej przysparzać trudności żegludze, kupiectwu i handlowi, zaleca się, ażeby porozumienia specjalne w ramach, przewidzianych w art. 57 niniejszej konwencji, były zawierane we wszystkich przypadkach, w których to wydaje się korzystne.

Art.  47.

Statki, pochodzące z okolicy zakażonej, poddane uprzednio w dostatecznej mierze zarządzeniom sanitarnym, które władza sanitarna uzna za zadawalniające, nie będą poddawane tym zarządzeniom powtórnie po przybyciu do nowego portu, bez względu na to, czy port ten należy do tego samego kraju lub nie, pod warunkiem, że od owej chwili nie zaszło nic, coby mogło pociągnąć za sobą zastosowanie przewidzianych powyżej zarządzeń sanitarnych i że dane statki nie zawinęły do portu zakażonego, chyba dla zaopatrzenia się w opał.

Nie będzie uważane jako zawinięcie do portu, jeżeli statek bez zetknięcia się z lądem stałym jedynie wysadził na ląd podróżnych i ich bagaż, tudzież pocztę, alb przyjął na pokład tylko pocztę lub podróżnych; z bagażem albo bez niego, o ile podróżni ci nie mieli, styczności ani z tym portem, ani z jakimkolwiek obszarem zakażonym. W przypadku żółtej febry statek winien trzymać się, o ile możności, w odległości co najmniej 200 metrów od lądu zamieszkałego i w takiej odległości od pontonów, żeby dostanie się nań Stegomyi było mało prawdopodobne.

Art.  48.

Władza portowa, stosująca przepisy sanitarne, wydaje bezpłatnie kapitanowi statku lub każdej innej osobie zainteresowanej, na każde żądanie świadectwo, wskazujące rodzaj zarządzeń, użyta metody, części statku, poddane zarządzeniom, i powodu, dla których te ostatnie zostały zastosowane.

Wystawi ona również podróżnym, przybywającym na statku zakażonym, na ich żądanie bezpłatnie świadectwo, wskazujące datę ich przyjazdu, i zarządzenia, którym wraz z bagażem zostali poddani.

Dział  V.

Zarządzenia ogólne.

Art.  49.

Zaleca się:

1. ażeby patent zdrowia był wydawany bezpłatnie we wszystkich portach;

2. ażeby opłaty kancelaryjne za konsularne wizy uległy tytułem wzajemności ograniczeniu do wysokości kosztów własnych, związanych z oddaną przysługą;

3. ażeby patent zdrowia, oprócz tekstu w języku kraju, w którym jest wydany, zawierał tłumaczenie co najmniej na jeden język, znany w świecie morskim;

4. ażeby zawierano specjalne porozumienia w duchu art. 57 niniejszej konwencji celem dojścia do stopniowego zniesienia wiz konsularnych i patentu zdrowia.

Art.  50.

Pożądane jest, ażeby w każdym kraju liczba portów, zaopatrzonych w organizację i urządzenie, wystarczające do przyjęcia statków niezależnie od ich stanu sanitarnego, była współmierna ze stopniem rozwoju handlu i żeglugi tego kraju. Jednakże bez naruszenia prawa, jakie mają Rządy do porozumienia się celem zorganizowania wspólnych stacyj sanitarnych, każdy kraj winien zaopatrzyć przynajmniej jeden z portów na wybrzeżu każdego ze swych mórz w taką organizację i w takie urządzenie.

Nadto zaleca się, ażeby wszystkie wielkie porty żeglugi morskiej były zaopatrzone w urządzenia, umożliwiające poddawanie w nich przynajmniej statków niezakażonych w chwili ich przybycia przepisanym zarządzeniom sanitarnym, bez potrzeby odsyłania ich do innego portu.

Każdy statek zakażony lub podejrzany o zakażenie, przybywający do portu, nieurządzonego do jego przyjęcia, obowiązany jest na własne ryzyko skierować się do jednego z portów, otwartych dla danej kategorji statków.

Rządy wskażą Międzynarodowemu Biuru Higjeny Publicznej porty, które u nich są otwarte dla osób i przedmiotów, przybywających z portów, zakażonych dżumą, cholerą lub żółtą febra, a w szczególności te, które są otwarte dla statków zakażonych lub podejrzanych.

Art.  51.

Zaleca się, ażeby w wielkich portach żeglugi morskiej były przewidziane:

a) regularna służba lekarsko - portowa i stały nadzór lekarski nad stanem sanitarnym załóg i ludności portu,

b) środki do przewożenia chorych oraz pomieszczenia, przystosowane do ich odosobnienia, jak również do obserwacji osób podejrzanych;

c) urządzenia, potrzebne dla dokonywania skutecznego odkażania i odwszawiania; pracownia bakterjologiczna oraz służba, uzdolniona do przeprowadzenia szczepień natychmiastowych bądź przeciw ospie, bądź przeciw innym chorobom;

d) urządzenia, dostarczające niepodejrzanej wody do picia na użytek portu, tudzież zastosowanie systemu usuwania odpadków i śmieci, jako też usuwania ścieków, dającego możliwie największą gwarancję bezpieczeństwa;

e) personel wyszkolony i wystarczający, oraz potrzebne urządzenie dla odszczurzenia statków, warsztatów, doków i magazynów;

f) organizację stałą dla obławy i badania szczurów.

Zaleca się również, ażeby magazyny i doki były o ile możności "rat- proof", oraz ażeby sieć kanalizacji portu była oddzielona od sieci, obsługującej miasto.

Art.  52.

Rządy zaniechają wszelkich oględzin sanitarnych w stosunku do statków, które przepływają przez ich wody przybrzeżne¹⁾ bez zatrzymania się w portach lub na wybrzeżach ich krajów.

W przypadku, gdyby statek z jakiegokolwiek powodu przybił do portu lub wybrzeża, będzie on poddany prawom i przepisom sanitarnym kraju, do którego dany port lub dane wybrzeże należy, w granicach konwencyj międzynarodowych.

Art.  53.

W stosunku do każdego statku, przedstawiającego szczególnie niekorzystne warunki higieniczne, ułatwiająca szerzenie się chorób, będących przedmiotem niniejszej konwencji, w szczególności do statków przepełnionych, mogą być zarządzone środki specjalne.

Art.  54.

Każdy statek, uchylający się od spełnienia zobowiązań, włożonych nań przez władzę portową na podstawie postanowień niniejszej konwencji, może swobodnie wrócić na pełne morze.

Może on wszakże otrzymać upoważnienie wyładowania swoich towarów pod warunkiem, że będzie odosobniony, oraz że towary będą poddane zarządzeniom, przewidzianym w dziale II rozdz. II niniejszej konwencji.

Może on również być upoważniony do wysadzenia podróżnych na ląd, o ile tego oni zażądają, pod warunkiem, że się poddadzą zarządzeniom, przepisanym przez władze sanitarna.

Statek może także załadować środki opałowe, środki żywności i wodę, pozostając w stanie odosobnienia.

______

¹⁾ Określenie "wody przybrzeżne" należy rozumieć w jego właściwem pojęciu prawnem, nie podpadają pod nie kanały Sueski, Panamski i Kiloński.

Art.  55.

Każdy Rząd obowiązuje się ustanowić tylko jedną jedyną taryfę sanitarna, która powinna być ogłoszona, a której poszczególne opłaty powinny być umiarkowane. Taryfa ta będzie stosowana w portach do wszelkich statków, nie czyniąc różnicy między banderą własną a banderami obcemi, tudzież do przybyszów obcokrajowych w tych samych warunkach, co do obywateli własnych.

Art.  56.

Statki, obsługujące międzynarodowy handel przybrzeżny, będą podlegały postępowaniu specjalnemu, które drogą wzajemnego porozumienia ustanowią kraje zainteresowane. Będą do nich jednakowoż w każdym przypadku stosowane postanowienia, zawarte w art. 28 niniejszej konwencji.

Art.  57.

Państwa, biorąc pod uwagę specjalne warunki swojego położenia, oraz chcąc stosowanie przepisów sanitarnych, przewidzianych konwencja, uczynić skuteczniejszem, a mniej krępującem, mogą między sobą zawierać porozumienia odrębne. Teksty tych porozumień będą zakomunikowane Międzynarodowemu Biuru Higjeny Publicznej.

Dział  VI.

Zarządzenia na granicach lądowych. Podróżni. Koleje żelazne. Strefy pograniczne. Drogi rzeczne.

Art.  58.

Na granicach lądowych obserwacji urządzać nie należy.

Co do chorób, stanowiących przedmiot niniejszej konwencji, jedynie osoby z objawami tych chorób mogą być zatrzymane na granicach lądowych.

Zasada ta nie wyklucza prawa, przysługującego każdemu krajowi, zamknięcia w razie potrzeby części swoich granic. Zostaną wyznaczone miejsca, przez które wyłącznie będzie dopuszczony handel pograniczny; w tym przypadku we wspomnianych wyznaczonych miejscach zostaną urządzone stacje sanitarne, należycie zaopatrzone. Zarządzenia te powinny być bezzwłocznie podane do wiadomości zainteresowanego kraju sąsiedniego.

Postanowienia tego artykułu nie będą obowiązywały w stosunku do osób, które się stykały z chorym na dżumę płucną. Osoby te będą mogły być zatrzymane na granicy lądowej w obserwacji przez czas, nieprzekraczający siedmiu dni, licząc od dnia przybycia.

Osoby, które stykały się z chorym na dur osutkowy, będą mogły być poddane odwszawieniu.

Art.  59.

Ważne jest, ażeby w pociągach, przybywających z obszaru zakażonego, podróżni podczas jazdy byli poddawani nadzorowi ze strony personelu kolejowego co do ich stanu zdrowia.

Interwencja lekarska ogranicza się do oględzin podróżnych i do udzielania pomocy chorym, oraz w danym razie ich otoczeniu. O ile oględziny te są dokonywane, winny one być możliwie połączone z rewizją celną tak, ażeby podróżni byli zatrzymywani jak najkrócej.

Art.  60.

Wagony kolejowe, obsługujące kraje, w których panuje żółta febra, powinny być zaopatrzone w urządzenia ochronne tak, ażeby jak najmniej stawały się przewozicielem stegomyi.

Art.  61.

Skoro podróżni, przybywający z obszaru, który znajduje się w warunkach, przewidzianych w art. 10 ust. 2 niniejszej konwencji, staną w miejscu przeznaczenia, będą oni mogli być poddani nadzorowi, nieprzekraczającemu, licząc od dnia przyjazdu, sześciu dni w przypadku dżumy, pięciu dni w przypadku cholery, sześciu dni w przypadku żółtej febry, dwunastu dni w przypadku duru osutkowego, lub czternastu dni w przypadku ospy.

Art.  62.

Bez względu na zarządzenia powyższe, rządy w przypadkach wyjątkowych, o ile chodzi o choroby, objęte niniejszą konwencją, zastrzegają sobie prawo stosowania specjalnych zarządzeń do pewnych kategoryj osób, niedających dostatecznych gwarancyj sanitarnych, w szczególności do osób podróżujących, lub przekraczających granicę gromadnie. Postanowienia, zawarte w tym ustępie, nie mogą być stosowane do wychodźców, z zastrzeżeniem postanowień art. 21.

Zarządzenia te mogą obejmować tworzenie należycie zaopatrzonych stacyj sanitarnych na granicy, celem zabezpieczenia wykonywania nadzoru, a w danym razie obserwacji osób, o które tu chodzi, zarówno jak badania lekarskiego, odkażania, odwszawiania i szczepienia.

Te zarządzenia wyjątkowe powinny, o ile możności, stanowić przedmiot porozumień specjalnych między sąsiadującemi z sobą krajami.

Art.  63.

Wagony, służące do przewożenia podróżnych, poczty i bagażu, oraz wagony towarowe nie mogą być zatrzymywane na granicach.

O ile jednakowoż zdarzy się, że jeden z tych wagonów uległ zakażeniu, lub że w nim przebywał chory na dżumę, cholerę, dur osutkowy lub ospę, winien on być zatrzymany przez okres czasu, potrzebny do przeprowadzenia przepisanych w stosunku do każdej z tych chorób zarządzeń profilaktycznych.

Art.  64.

Zarządzenia, dotyczące przekraczania granicy przez personel kolejowy i pocztowy, należą do zakresu kompetencji zainteresowanych administracyj. Zarządzenia te należy ująć w sposób, niestwarzający przeszkód dla wykonywania służby.

Art.  65.

Uregulowanie handlu pogranicznego i związanych z nim zagadnień jest pozostawione specjalnym porozumieniom krajów sąsiadujących, zgodnie z postanowieniami niniejszej konwencji,

Art.  66.

Do rządów, posiadających wspólną granicę wodną, należeć będzie uregulowanie drogą porozumień specjalnych postępowania sanitarnego na jeziorach i drogach rzecznych.

CZĘŚĆ  II.

POSTANOWIENIA SPECJALNE DLA KANAŁU SUESKIEGO I DLA KRAJÓW SĄSIEDNICH.

Dział  I.

Zarządzenia wzglądem zwykłych statków, przybywających z północnych portów zakażonych, przy zgłoszeniu ich wejścia do Kanału Sueskiego i do portów egipskich.

Art.  67.

Zwykłe statki niezakażone, przybywające z portu, zakażonego dżumą lub cholerą, z Europy lub zlewiska morza Śródziemnego albo morza Czarnego i zgłaszające się w celu przepłynięcia Kanału Sueskiego, uzyskują prawo przepływu pod kwarantanną.

Art.  68.

Zwykłe statki niezakażone, zamierzające przybić do lądu w Egipcie, mogą zatrzymać się w Aleksandrji lub Port-Saidzie.

Jeżeli port wyjazdu dotknięty jest dżumą, stosuje się art. 27.

Jeżeli port wyjazdu dotknięty jest cholerą, stosuje się art. 33.

Władza sanitarna portu może nadzór zastąpić odosobnieniem (obserwacją) bądź na pokładzie, bądź w stacji kwarantannowej.

Art.  69.

Zarządzenia, którym będą poddane statki zakażone lub podejrzane, przybywające z portu, zakażonego dżumą lub cholerą, z Europy lub z wybrzeży morza Śródziemnego albo morza Czarnego i zamierzające przybić do lądu w jednym z portów egipskich lub przepłynąć Kanał Sueski, będą określone przez radę sanitarną morską i kwarantannową Egiptu, stosownie do postanowień niniejszej konwencji.

Art.  70.

Przepisy, wydane przez radę sanitarną morską j kwarantannową Egiptu, winny być zrewidowane w jak najkrótszym czasie, celem uzgodnienia ich z postanowieniami obecnej konwencji; aby otrzymać moc wykonawczą, winny być przyjęte przez Mocarstwa, reprezentowane w Radzie; ustalą one sposób postępowania względem statków, podróżnych i towarów i oznaczą minimalną liczbę lekarzy, która ma. być przeznaczona dla każdej stacji, jako też i sposób ich powoływania, wynagradzania i uprawnień tych lekarzy oraz wszystkich funkcjonarjuszów, którzy mają zapewnić pod władzą Rady sanitarnej należyty nadzór i wykonanie przepisów profilaktycznych.

Lekarze ci i funkcjonariusze są zalecani Rządowi Egipskiemu przez Radę sanitarną morską i kwarantannową Egiptu za pośrednictwem Prezydenta tejże.

Dział  II.

Zarządzenia na morzu Czerwonem.

A.

Zarządzenia, względem zwykłych statków, przybywających z południa do portów morza Czerwonego lub płynących w kierunku morza Śródziemnego.

Art.  71.

Niezależnie od przepisów ogólnych, zawartych w dziale III rozdziału 2 części I, a dotyczących klasyfikacji i przepisów dla statków zakażonych, podejrzanych lub niezakażonych, przepisy specjalne, zawarte w poniższych artykułach, mogą być zastosowane do zwykłych statków, przybywających z południa i wpływających na morze Czerwone.

Art.  72.

Statki niezakażone. - Statki niezakażone powinny przepłynąć Kanał Sueski pod kwarantanną. Dla statku, mającego przybić do brzegu Egiptu:

a) jeżeli port wyjazdu jest dotknięty dżumą, statek powinien był być w podróży sześć pełnych dni, w razie przeciwnym pasażerowie, którzy lądują, i cała załoga podlegają nadzorowi aż do ukończenia tych 6 dni.

Czynności ładowania i wyładowania będą dozwalane przy zachowaniu przepisów, koniecznych celem przeszkodzenia szczurom dostania się na ląd.

b) jeżeli port wyjazdu dotknięty jest cholerą, statek może otrzymać zezwolenie na wolny przejazd, ale każdy pasażer i członek załogi, który ląduje, jeżeli nie upłynęło pełnych 5 dni od chwili wyjazdu z portu zakażonego, będzie poddany nadzorowi aż do ukończenia tego okresu czasu.

Władza sanitarna portu może zawsze, jeśli to uważa za potrzebne, nadzór zastąpić obserwacją bądź na pokładzie, bądź w. stacji kwarantannowej We wszystkich tych przypadkach może ona przeprowadzać badania bakteriologiczne, o ile uzna to za wskazane.

Art.  73.

Statki podejrzane. - Jeśli statki mają na pokładzie lekarza i jeśli władza sanitarna uzna, że dają one dostateczne gwarancje, mogą być dopuszczone do przejazdu przez Kanał Sueski pod kwarantanną w myśl przepisów, powołanych w art. 70.

Dla statku, mającego przybić do brzegu w Egipcie:

a) jeśli chodzi o dżumę, stosuje się przepisy art. 26, ale nadzór może być zastąpiony obserwacją,

b) jeśli chodzi o cholerę, stosuje się przepisy art. 31 z tem samem zastrzeżeniem co do zastępstwa nadzoru przez obserwację.

Art.  74.

Statki zakażone. - a. Dżuma. - Należy stosować przepisy zapobiegawcze, zarządzone art. 25. W razie przypadku niebezpieczeństwa zarażenia. można żądać, by statek zarzucił kotwicę przy źródłach Mojżesza lub w innem miejscu, wyznaczonem przez władze sanitarne portu.

Przejazd pod kwarantanną może być dozwolony przed wygaśnięciem przepisanego terminu 6-dniowego, jeśli władze sanitarne portu uznają to za możliwe.

b. Cholera.-Należy stosować przepisy, zawarte w art. 30. Można żądać, by statek zarzucił kotwicę przy źródłach Mojżesza; w razie poważniejszej epidemji na pokładzie statek może być skierowany do El-Tor w celu przeprowadzenia szczepień i ewentualnie celem leczenia chorych.

Statek nie może przebyć Kanału Sueskiego, dopóki władze sanitarne nie nabiorą przekonania, że statek, podróżni i załoga nie przedstawiają już żadnego niebezpieczeństwa.

B.

Zarządzenia względem zwykłych statków, przybywających z portów zakażonych Hedżazu w okresie pielgrzymek.

Art.  75.

W okresie pielgrzymek do Mekki, jeżeli dżuma lub cholera grasuje w Hedżazie, statki, przybywające z Hedżazu lub z innej części wybrzeża arabskiego morza Czerwonego, które nie przyjęły na pokład pielgrzymów lub podobnych grup ludu i które nie miały na pokładzie w czasie przejazdu żadnego podejrzanego przypadku, zaliczone są do kategorji zwykłych statków podejrzanych. Podlegają one zarządzeniom zapobiegawczym i postępowaniu, nakazanemu względem tych statków.

Statki, płynące do Egiptu, mogą być poddane w zakładzie sanitarnym, wyznaczonym przez morską i kwarantannową Radę sanitarną Egiptu, obserwacji pięciodniowej dla cholery, a sześciodniowej dla dżumy, licząc od daty wejścia na statek. Nadto podlegają one wszystkim zarządzeniom, przepisanym dla statków podejrzanych (dezynfekcja etc.), i dopuszczone są do wolnej żeglugi, dopiero po dokonaniu oględzin lekarskich o pomyślnym wyniku.

Rozumie się, że o ile na statkach w czasie podróży zaszły przypadki podejrzane, obserwacja może być nakazana u źródeł Mojżesza i trwać będzie pięć dni dla cholery i sześć dni dla dżumy.

Dział  III.

Organizacja nadzoru.

Art.  76.

Oględziny lekarskie, przewidziane przez przepisy, dotyczące każdego statku, przybywającego do Suezu, mogą być stosowane nawet w nocy na statkach, które zamierzają przepłynąć przez kanał, jeśli są oświetlone światłem elektrycznem, oraz ilekroć władza sanitarna portu ma pewność, że warunki oświetlenia są dostateczne.

Specjalna straż sanitarna ma polecone dopilnować nadzoru i wykonania przepisów zapobiegawczych, stosowanych w Kanale Sueskim i w zakładach kwarantannowych. Strażnicy posiadają atrybucje agentów publicznej władzy z prawem pociągania do odpowiedzialności w razie przekroczenia przepisów sanitarnych.

Dział  IV.

Przejazd przez Kanał Sueski pod kwarantanną.

Art.  77.

Władze sanitarne portu Suezu udzielają pozwoleń na przejazd pod kwarantanną. Rada sanitarna morska i kwarantannowa w Egipcie winna być o tem niezwłocznie zawiadomiona. W przypadkach wątpliwych decyduje Rada.

Art.  78.

Z chwilą, gdy pozwolenie, przewidziane w poprzednim artykule, zostało udzielone, wysłane zostają telegramy do władz portu, który wskaże kapitan, jako miejsce najbliższe, w którem zarzuci kotwicę, oraz portu, wyznaczonego dla statku, jako końcowy. Telegramy te są wysyłane na koszt statku.

Art.  79.

Każde państwo wyda postanowienia karne przeciw statkom, które, zbaczając z kierunku drogi, wskazanego przez kapitana, przybiją bez pozwolenia do jednego z portów na terytorjum tegoż państwa. Wyjątek stanowią wypadki siły wyższej i przymusowej przerwy w podróży.

Art.  80.

Podczas wywiadu kapitan jest obowiązany oświadczyć, czy ma na pokładzie palaczy pochodzenia miejscowego, lub służących za wynagrodzeniem jakiego bądź rodzaju, którzy nie są wciągnięci na listę załogi lub do specjalnego regestru.

Następujące zwłaszcza pytania zadawane są kapitanom wszystkich statków, przybywających do Suezu z południa. Odpowiadają oni pod przysięgą, albo też przez deklarację formalną.

"Czy ma Pan służbę pomocniczą: palaczów lub innego rodzaju służących, niewciągniętych na listę załogi lub do specjalnego regestru? Jakiej są oni narodowości? Gdzie Pan ich przyjął na statek?"

Lekarze sanitarni obowiązani są upewnić się o obecności tych ludzi, służących do pomocy, i jeżeli stwierdzą, że niektórych z nich brak, winni starannie dociekać przyczyny nieobecności.

Art.  81.

Urzędnik sanitarny i przynajmniej dwaj strażnicy s mitami wchodzą na pokład. Winni oni towarzyszyć siatkowi aż do Port-Saidu, mając za zadanie zapobiegać komunikowaniu się i czuwać nad wykonaniem zarządzeń, przepisanych podczas przepływania kanału.

Art.  82.

Zabrania się podczas przepływania kanału od Suezu do Port-Saidu wszelkiego ładowania lub wyładowywania i przeładowywania z jednego statku na drugi podróżnych lub towarów.

Jednakże w Suezie lub w Port-Saidzie podróżni mogą wsiąść na statek, pod kwarantanną.

Art.  83.

Statki, przepływające pod kwarantanną, winny wykonać przejazd od Suezu do Port-Saidu i odwrotnie bez zatrzymywania się.

W razie, gdyby statek osiadł na mieliźnie lub był zmuszony zatrzymać się, niezbędne czynności winny być wykonane przez personel statku przy unikaniu wszelkiej styczności z personelem Towarzystwa Kanału Sueskiego.

Art.  84.

Transporty wojska na statkach podejrzanych lub zakażonych, przepływających pod kwarantanną, obowiązane są przebywać Kanał jedynie podczas dnia. Jeżeli są one zmuszone przebyć noc w Kanale, winny zarzucić kotwicę na jeziorze Timsah lub na Wielkiem Jeziorze.

Art.  85.

Zatrzymywanie się statków, przepływających pod kwarantanną, jest zabronione w porcie Port-Said z wyjątkiem przypadków, przewidzianych w art. 82 i 86.

Czynności aprowizacyjne winny być dokonywane środkami samego statku.

Ładujący i wszystkie inne osoby, które wejdą na pokład, winny być odosobnione na pontonie kwarantannowym. Osoby te podlegają przepisom regulaminowym.

Art.  86.

Jeżeli statki, przepływające pod kwarantanną, muszą nabrać węgla albo nafty w Suezie lub Port-Saidzie, winny one dokonać tej czynności w miejscu, dającem niezbędną gwarancję co do odosobnienia i nadzoru sanitarnego, które są wskazane przez Radę sanitarną morską i kwarantannową Egiptu. Statkom, na których można uniknąć wszelkiej styczności z ludźmi, pozostającymi na statku, ładowanie węgla przez robotników portowych jest dozwolone. W nocy miejsce, w którem odbywa się czynność ta, winno być dostatecznie oświetlone elektrycznością.

Art.  87.

Piloci, elektrotechnicy, agenci towarzystwa i strażnicy sanitarni wyładowują w Port-Saidzie poza obrębem portu, pomiędzy groblami portowemi i stamtąd bezpośrednio są odprowadzeni do pontonu kwarantannowego, na którym podlegają przepisom, uznanym za konieczne.

Art.  88.

Statki wojenne, poniżej oznaczone, korzystają w czasie przejazdu przez Kanał Sueski z następujących postanowień:

Będą one uznane przez władzę kwarantannową jako niezakażone za okazaniem zaświadczenia, wystawionego przez lekarzy statku, a kontrasygnowanego przez dowódcę statku, w którym lekarz stwierdza pod przysięgą, albo przez deklarację formalną:

a) że nie zaszedł na statku ani w chwili wyjazdu, ani podczas podróży żaden przypadek dżumy lub cholery,

b) że szczegółowe badanie wszystkich bez wyjątku osób, znajdujących się na pokładzie, odbyło się mniej, niż na dwanaście godzin przed przybyciem do portu egipskiego, i że badanie to nie wykazało żadnego przypadku powyższych chorób.

Statki te są zwolnione od oględzin lekarskich i otrzymują niezwłocznie swobodę ruchu.

Władza kwarantannowa ma jednakże prawo polecić swoim agentom przeprowadzenie oględzin lekarskich na pokładzie statków wojennych, ilekroć uzna to za niezbędne.

Statki wojenne podejrzane lub zakażone podlegają przepisom obowiązującym.

Za statki wojenne uważane są jedynie jednostki bojowe; statki transportowe, statki szpitalne zaliczane są do kategorji statków zwykłych.

Art.  89.

Rada sanitarna morska i kwarantannowa Egiptu jest upoważniona do organizowania przewozu przez terytorjum egipskie koleją żelazną w pociągach kwarantannowych, poczty i zwykłych podróżnych, przybywających z krajów zakażonych.

Dział  V.

Przepisy sanitarne, stosowane w Zatoce Perskiej.

Art.  90.

Przepisy sanitarne, wynikające z części I niniejszej konwencji, a dotyczące żeglugi, w Zatoce Perskiej będą stosowane przez władze sanitarne portów do statków odjeżdżających i przybywających,

CZĘŚĆ  III.

SPECJALNE POSTANOWIENIA, DOTYCZĄCE PIELGRZYMEK.

Rozdział  I.

Przepisy ogólne.

Art.  91.

Postanowienia art. 13 stosują się do osób i przedmiotów, kierujących się do Hedżazu lub do Królestwa Iraku i które mają być przyjęte na pokład statku dla pielgrzymów nawet wtedy, jeżeli port wsiadania nie byłby zakażony.

Art.  92.

W razie istnienia w porcie przypadków dżumy, cholery, lub innej choroby epidemicznej, przyjęcie na pokład statku dla pielgrzymów może być dokonane tylko wtedy, gdy zebrane w grupy osoby zostały poddane obserwacji, dającej pewność, że żadna z nich nie jest dotknięta temi chorobami.

Rozumie się, że dla wykonania tego zarządzenia każdy rząd może brać pod uwagę okoliczności i możliwości miejscowe.

W przypadkach cholery osoby, które poddały się szczepieniu, wykonanemu na miejscu przez lekarza, władzy sanitarnej, podlegać będą tylko badaniu lekarskiemu w chwili szczepienia. Osoby te będą uwolnione od obserwacji, przewidzianej w niniejszym artykule.

Art.  93.

Pielgrzymi powinni być zaopatrzeni w bilet jazdy tam i zpowrotem, albo złożyć sumę, wystarczającą na powrót, a w-miarę możności wykazać się niezbędnemi środkami do odbycia pielgrzymki.

Art.  94.

Do przewożenia pielgrzymów na daleką odległość są dopuszczone jedynie statki, poruszane mechanicznie.

Art.  95.

Statki do przewożenia pielgrzymów, obsługujące wybrzeża Morza Czerwonego, przeznaczone do podróży krótkotrwałych, zwanych "podróżami przybrzeżnemi", podlegają przepisom, zawartym w specjalnym regulaminie, ogłoszonym przez Radę sanitarną morską i kwarantannową Egiptu.

Art.  96.

Nie jest uważany jako statek dla pielgrzymów taki statek, który prócz zwykłych pasażerów, pomiędzy którymi mogą być pielgrzymi klas wyższych, przyjmie pielgrzymów w stosunku mniejszym, niż jeden pielgrzym na sto tonn pojemności brutto.

Wyjątek ten dotyczy tylko statku, zaś znajdujący się na statku pielgrzymi bez względu na klasę, do jakiej należą, podlegają wszelkim zarządzeniom, przewidzianym w stosunku do nich w niniejszej konwencji.

Art.  97.

Kapitan albo agencja towarzystwa żeglugi, stosownie do uznania władzy sanitarnej, obowiązani są uiścić w całości taksy sanitarne, wymagane od pielgrzymów. Taksy te winny być objęte ceną biletu.

Art.  98.

Pielgrzymi, którzy lądują na stacjach sanitarnych, o ile możności nie powinni w punktach lądowania mieć żadnej styczności z pielgrzymami, którzy wchodzą na statek.

Pielgrzymi, którzy wylądowali, mogą być rozmieszczeni w obozie grupami, o ile możności jak najmniejszemi.

Niezbędne jest dostarczenie im dobrej wody do picia, znajdującej się bądź na miejscu, bądź otrzymanej zapomocą destylacji.

Art.  99.

Żywność, wieziona przez pielgrzymów, ulega zniszczeniu, jeśli władza sanitarna uzna to za konieczne.

ROZDZIAŁ  II.

Statki dla pielgrzymów. Urządzenia sanitarne.

Dział  I.

Ogólne warunki dla statków.

Art.  100.

Statek powinien mieć możność umieszczenia pielgrzymów w przestrzeni między pokładami. Prócz załogi, statek winien dostarczyć dla każdej osoby, niezależnie od jej wieku, powierzchni 1¹/₂ mtr². czyli 16 angielskich stóp kwadratowych przy wysokości przestrzeni międzypokładowej co najmniej 1 m 80, czyli około sześciu stóp angielskich.

Zabrania się umieszczania pielgrzymów pod pierwszą przestrzenią międzypokładową, znajdującą się niżej linji wodnej statku.

Odpowiednia wentylacja winna być zapewniona pod pierwszą przestrzenią międzypokładową i wzmocniona przez wentylację mechaniczną.

Poza tą powierzchnią, zarezerwowaną dla pielgrzymów, statek winien dostarczyć na pokładzie górnym dla każdej osoby, bez względu na jej wiek, powierzchnię wolną, wynoszącą przynajmniej 0,56 m², czyli około 6 stóp kw. angielskich. Prócz tego należy zarezerwować na górnym pomoście jeszcze przestrzeń na ruchomy szpital dla załogi, na kąpielisko, ustępy i miejsca, przeznaczone dla służby.

Art.  101.

Na pokładzie winny być zarezerwowane miejsca zasłonięte w liczbie wystarczającej, przeznaczone wyłącznie dla kobiet.

Te ubikacje winny być zaopatrzone w wodociągową wodę pod ciśnieniem, w krany lub natryski w ten sposób, aby dostarczały stale wody morskiej dla pielgrzymów nawet w czasie, gdy statek stoi na kotwicy.

Krany albo natryski powinny być w liczbie 1 na 100 pielgrzymów.

Art.  102.

Statek winien być zaopatrzony, prócz ustępów dla załogi, w ustępy spłókiwane lub zaopatrzone w kran z wodą.

Ustępy powinny być osobne dla kobiet do ich wyłącznego użytku.

Ustępy winny być w liczbie 2 na każde 100 pielgrzymów, lub na każdy oddział, liczący 100 pielgrzymów.

Ustępów nie można urządzać na spodzie statku.

Art.  103.

Statek winien być zaopatrzony w dwa pomieszczenia, wyznaczone na kuchnie wyłącznie dla pielgrzymów.

Art.  104.

Dla umieszczenia chorych winny być przewidziane pomieszczenia lecznicze, wykazujące dobre warunki bezpieczeństwa i zdrowotności. Winny się one mieścić na górnym pomoście, chyba że stosownie do opinji władzy sanitarnej równie higieniczne ich ulokowanie może być zapewnione w innej części statku.

Następnie powinny one być rozmieszczone w ten sposób, ażeby zależnie od rodzaju choroby można było oddzielić osoby, dotknięte chorobami zakaźnemi, oraz osoby, które się z niemi stykały.

Lecznice, wliczając w to szpitale ruchome, winny móc przyjąć 4% znajdujących się na statku pielgrzymów, lub oddziału, złożonego ze 100 pielgrzymów, licząc po 3 m² powierzchni, czyli około 32 stóp kw. angielskich na osobę.

Lecznice winny mieć oddzielne ustępy.

Art.  105.

Każdy statek winien mieć na pokładzie lekarstwa, środki dezynfekcyjne i przedmioty, niezbędne do pielęgnowania chorych. Przepisy, wydawane dla tego rodzaju statków przez każdy Rząd, winny wyszczególniać rodzaj i ilość lekarstw. Pozatem każdy statek powinien być zaopatrzony w środki, niezbędne do uodporniania, w szczególności w szczepionki przeciwcholeryczną i przeciwospową. Pomoc lekarska i lekarstwa są dostarczane pielgrzymom bezpłatnie.

Art.  106.

Każdy statek, przewożący pielgrzymów, winien mieć na pokładzie lekarza dyplomowanego, delegowanego przez rząd kraju pierwszego portu, w którym statek przyjmuje pielgrzymów do podróży. Drugi lekarz, odpowiadający tym samym warunkom, powinien być przyjęty na statek z chwilą, gdy liczba pielgrzymów na statku przekroczy tysiąc.

Art.  107.

Kapitan obowiązany jest umieścić na statku w widocznem i dostępnem dla zainteresowanych miejscu obwieszczenia w głównych jeżykach krajów, zamieszkałych przez pielgrzymów, udających się w podróż, wskazujące:

1. Miejsce, dokąd statek wyrusza;

2. Ceny biletów;

3. Dzienną normę wody i żywności, udzielanych każdemu pielgrzymowi stosownie do przepisów kraju jego pochodzenia;

4. Ceny pokarmów, niewłączonych w dzienną normę, które przeto należy opłacać oddzielnie.

Art.  108.

Duże bagaże pielgrzymów są regestrowane, numerowane. Pielgrzymi mogą zostawić przy sobie tylko przedmioty bezwarunkowo niezbędne. Regulaminy, wydawane przez każdy Rząd dla swych statków, określają rodzaj, liczbę i rozmiar tych przedmiotów.

Art.  109.

Wyciąg z przepisów rozdziału I, II (dział I, II i III), również rozdziału III niniejszej części w formie regulaminu w języku narodowości, do której należy statek, również i w językach krajów, zamieszkałych przez pielgrzymów, udających się w podróż, winien być wywieszony w miejscu widocznem i dostępnem na każdym pokładzie i w przestrzeni międzypokładowej każdego statku, przewożącego pielgrzymów.

Dział  II.

Zarządzenia, stosowane przed wyjazdem.

Art.  110.

Kapitan, a w braku jego właściciel lub agent każdego statku, przeznaczonego do przewozu pielgrzymów, obowiązany jest co najmniej na trzy dni przed odejściem statku złożyć właściwej władzy portu odejścia oświadczenie o zamiarze zabrania pielgrzymów. W portach, w których statek zatrzymuje się dla postoju, kapitan, a w braku jego właściciel lub agent każdego statku dla przewozu pielgrzymów obowiązany jest złożyć takież oświadczenie na dwanaście godzin przed odpłynięciem statku. Oświadczenie to winno wskazywać dzień projektowanego odpłynięcia i miejsce, dokąd statek zdąża.

Art.  111.

Na skutek oświadczenia, nakazanego w poprzednim artykule, władze kompetentne zarządzają na koszt kapitana oględziny i pomiary statku.

Dokonywa się samych tylko oględzin, jeżeli kapitan ma już świadectwo o pomiarze statku, wydane przez władze kompetentne jego kraju i jeżeli niema podejrzenia, że dokument ten już nie odpowiada rzeczywistemu stanowi statku.

Art.  112.

Właściwa władza zezwala na odjazd statku dla pielgrzymów dopiero po upewnieniu się:

a) że statek został dokładnie oczyszczony i w razie potrzeby odkażony;

b) że statek może wyruszyć w podróż bezpiecznie, że jest zaopatrzony w instalacje i urządzenia, potrzebne do stawienia czoła niebezpieczeństwom rozbicia, wypadkom lub pożarowi, w szczególności że jest zaopatrzony w aparaty telegrafu bez drutu nadawczy i odbiorczy, które mogą funkcjonować niezależnie od maszyny centralnej, że ma wystarczające środki ratownicze prócz tego, że ma dostateczną załogę, jest dobrze zaprowiantowany, należycie przewietrzany, zaopatrzony w namioty o grubości i rozpiętości, wystarczającej do pokrycia pokładu, i że niema niczego na pokładzie, co mogłoby stać się szkodliwem dla zdrowia lub bezpieczeństwa podróżnych;

c) że na statku znajduje się, oprócz prowiantu dla załogi, odpowiednio przechowana żywność i opał, wszystko w dobrym gatunku i w dostatecznej ilości dla wszystkich pielgrzymów i na cały czas, oznaczony dla podróży;

d) że zabrana woda do picia jest w dobrym gatunku; że ilość jej jest wystarczająca; że zbiorniki wody do picia na statku są zabezpieczone od wszelkiego zanieczyszczenia i tak zamknięte, ażeby rozdzielanie wody mogło odbywać się jedynie zapomocą kranów lub pomp. Przyrządy do rozdzielania, tak zwane "ssawki", są bezwarunkowo zabronione;

e) że statek posiada przyrząd destylacyjny, mogący dostarczać najmniej pięć litrów wody na osobę dziennie dla wszystkich, znajdujących się na statku łącznie z załogą;

f) że na statku znajduje się przyrząd do odkażania (komora dezynfekcyjna), którego bezpieczeństwo i skuteczność zostały stwierdzone przez władze sanitarne portu, w którym pielgrzymi wsiadają na statek;

g) że załoga posiada lekarza dyplomowanego, znającego się na sprawach, dotyczących zdrowotności marskiej i patologji egzotycznej, a delegowanego przez Rząd pierwszego portu, w którym pielgrzymi wsiedli, by odbyć podróż, oraz że statek posiada leki, zgodnie z art. 105;

h) że pokład statku został opróżniony z wszelkich towarów i przedmiotów zawadzających;

i) że urządzenie statku umożliwia wykonanie zarządzeń, przepisanych poniżej w dziale III.

Art.  113.

Kapitan statku nie może odpłynąć, zanim nie zostaną mu doręczone:

1. lista, podpisana przez właściwą władzę i wskazująca imię, płeć i ogólną liczbę pielgrzymów, których wolno mu jest przyjąć na statek;

2. dokument, stwierdzający nazwę, przynależność państwową statku i jego pojemność, nazwisko kapitana, lekarza, ścisła liczbę osób, znajdujących się na statku (załogi, pielgrzymów i innych podróżnych), rodzaj ładunku i miejsce odejścia.

Władza właściwa zaznacza w dokumencie, czy przepisana liczba pielgrzymów została osiągnięta lub nie, a w razie gdyby nie została osiągnięta - liczbę uzupełniającą podróżnych, którą wolno statkowi przyjąć w następnych miejscach postoju.

Dział  III.

Zarządzenia, stosowane w czasie podróży.

Art.  114.

Pokład, przeznaczony dla pielgrzymów, na czas podróży winien być wolny od przedmiotów zawadzających, winien on być zarezerwowany dniem i nocą dla osób, przyjętych na statek i bezpłatnie oddany na ich użytek.

Art.  115.

Codziennie przestrzenie międzypokładowe winny być starannie oczyszczane i wycierane piaskiem w czasie, gdy pielgrzymi znajdują się na pokładzie.

Art.  116.

Ustępy, przeznaczone dla podróżnych, jak również ustępy dla załogi winny być czysto utrzymywane, oczyszczane i odkażane trzy razy dziennie, a nawet częściej, jeśli zachodzi tego potrzeba.

Art.  117.

Wydzieliny i wydaliny osób z objawami dżumy lub cholery, dyzenterji lub innych chorób, które uniemożliwiają użycie ustępów szpitalnych, winny być zbierane do naczyń z rozczynem dezynfekcyjnym. Naczynia te należy opróżniać do szpitalnych ustępów, które powinny być ściśle odkażane po każdem wrzuceniu powyższych substancyj.

Art.  118.

Pościel, dywany, odzież, które były w zetknięciu z chorymi, wymienionymi w poprzednim artykule, winny być niezwłocznie odkażone. Przestrzeganie tego przepisu zaleca się szczególnie względem mogącej ulec zanieczyszczeniu odzieży osób, stykających się z tymi chorymi.

Te z wyżej wymienionych przedmiotów, które są bezwartościowe, należy bądź wrzucać do morza, jeżeli statek nie znajduje się w porcie lub w kanale, bądź też spalić. Inne zaś przedmioty należy dezynfekować na zarządzenie lekarza okrętowego.

Art.  119.

Pomieszczenia, zajęte przez chorych, wskazanych w artykule 104, winny być dokładnie i regularnie czyszczone i odkażane.

Art.  120.

Dobowa ilość wody do picia, bezpłatnie udzielana codzień do rozporządzenia każdego pielgrzyma, niezależnie od wieku, winna wynosić przynajmniej 5 litrów.

Art.  121.

Jeżeli zajdzie wątpliwość co do jakości wody do picia lub podejrzenie co do możliwości jej zakażenia czy to u źródła czy to w podróży, wówczas wodę należy przegotować lub wyjałowić w inny sposób, a kapitan jest obowiązany wylać ją do morza w pierwszym porcie postoju, w którym będzie miał możność zaopatrzenia statku w wodę lepsza. Naładować ją będzie mógł dopiero po odkażeniu zbiorników.

Art.  122.

Lekarz bada pielgrzymów, dogląda chorych i czuwa, ażeby na statku były przestrzegane przepisy higjeny. Winien on mianowicie:

1. upewnić się, że żywność, wydawana pielgrzymom, jest w dobrym gatunku, że ilość jej odpowiada przyjętym zobowiązaniom, że jest odpowiednio przygotowana;

2. upewnić się, że są przestrzegane przepisy artykułu 120 co do rozdzielenia wody;

3. w razie wątpliwości co do jakości wody cło picia przypomnieć na piśmie kapitanowi przepisy art. 121;

4. upewnić się, że statek utrzymywany jest stale w czystości, a szczególnie ustępy są oczyszczane w myśl przepisów art. 116;

5. upewnić się, że pomieszczenia pielgrzymów są utrzymywane odpowiednio do przepisów o zdrowotności i że w razie choroby zakaźnej odkażanie odbywa się zgodnie z art. 119;

6. prowadzić dziennik wszystkich wydarzeń sanitarnych, zaszłych podczas podróży, i okazać ten dziennik na żądanie władzy właściwej w porcie postoju i przybycia.

Art.  123.

Jedynie osoby, obowiązane do pielęgnowania chorych, dotkniętych dżumą lub cholerą, albo innemi chorobami zakaźnemi, mogą mieć dostęp do nich, nie powinny zaś mieć żadnej styczności z innemi osobami na statku.

Art.  124.

W razie przypadku śmierci, zaszłego podczas podróży, kapitan powinien odnotować na liście, poświadczonej przez władze portu odjazdu, zejście obok nazwiska zmarłego, i oprócz tego wpisać do dziennika okrętowego nazwisko zmarłej osoby, jej wiek, miejscowość, skąd zmarły pochodził, przypuszczalną przyczynę śmierci podług świadectwa lekarza i datę zejścia.

W razie zgonu z choroby zakaźnej zwłoki, uprzednio owinięte w całun, zmoczony w rozczynie dezynfekcyjnym, winny być wrzucone do morza.

Art.  125.

Kapitan winien czuwać, ażeby wszelkie czynności zapobiegawcze, dokonane podczas podróży, były wpisane do księgi statku. Księga ta winna być przedstawiana na żądanie właściwym władzom portu postoju lub przybycia.

W każdym porcie, w którym zatrzymuje się statek, kapitan winien przedstawić władzom właściwym do poświadczenia listę, sporządzoną w myśl artykułu 113.

O ile ktokolwiek z pielgrzymów opuszcza statek w trakcie podróży, kapitan winien uczynić wzmiankę na tej liście obok nazwiska pielgrzyma.

Nazwiska osób, przyjętych na statek, winny być wniesione na listę w mysi wspomnianego artykułu 113, lista zaś, uprzednio przedstawiana, winna być na nowo poświadczona przez władze właściwe.

Art.  126.

Zaświadczenie sanitarne, wydane w porcie odjazdu, nie powinno być zmieniane w czasie podróży. W razie stwierdzenia uchybienia temu przepisowi statek winien być traktowany, jako zakażony.

Winno ono być poświadczone prze/ władze sanitarne każdego portu, w którym statek się zatrzymuje. Ta władza wpisuje doń:

1. liczbę wysadzonych i przyjętych w tym porcie pasażerów,

2. wypadki, zaszłe na morzu, dotyczące zdrowia lub życia przyjętych osób,

3. stan sanitarny portu, w którym, statek się zatrzymuje.

Dział  IV.

Zarządzenia, stosowane z chwilą przybycia pielgrzymów na morze Czerwone.

A.

Zarządzenia sanitarne, stosowane do statkom dla pielgrzymów, płynących z południa w kierunku Hedżazu.

Art.  127.

Statki dla pielgrzymów, przybywające z południa i udające się do Hedżazu, winny poprzednio zatrzymać się na stacji sanitarnej w Kamaranie, w której podlegają zarządzeniom, ustalonym w artykułach następnych.

Art.  128.

Statki, uznane za niezakażone w wyniku oględzin lekarskich, otrzymują swobodę ruchu po dokonaniu następujących czynności:

Pielgrzymi są wysadzeni na ląd, otrzymują kąpiel natryskową lub morska, ich brudna bielizna oraz część ich przedmiotów użytku i ich bagaży, które przez władzę sanitarną są uznane za podejrzane, podlegają odkażeniu. Czas trwania tych czynności wraz z wylądowaniem i wsiadaniem na statek nie powinien przekraczać czterdziestu ośmiu godzin. Pod warunkiem, że ten czasokres nie będzie przekroczony, władza sanitarna może przystąpić do przeprowadzania badań bakteriologicznych, które uzna za potrzebne.

Jeżeli nie zaszedł żaden sprawdzony lub podejrzany przypadek dżumy lub cholery podczas tych czynności, pielgrzymi będą niezwłocznie przyjęci zpowrotem na statek i ten skieruje się do Djeddah.

Statki, uznane po badaniu lekarskiem za niepodejrzane, otrzymują zwolnienie od powyższych czynności, o ile wypełnią następujące warunki:

1. że wszyscy pielgrzymi, znajdujący się na pokładzie, zostali zaszczepieni przeciw cholerze i ospie;

2. że przepisy obecnej konwencji zostały ściśle wykonane;

3. że niema powodu powątpiewać o prawdziwości oświadczenia kapitana i lekarza statku, podług którego to oświadczenia nie zaszedł na pokładzie żaden przypadek dżumy, cholery lub ospy, ani przy odjeździe, ani w czasie podróży.

Co do dżumy stosowane są przepisy art. 27, dotyczące szczurów, mogących znajdować się na statku.

Art.  129.

Statki podejrzane, na których zaszły przypadki dżumy w ciągu pierwszych 6 dni po wejściu na statek, albo na których stwierdzono niezwykłą śmiertelność szczurów, lub które miały przypadki cholery w chwili wyjazdu, ale żadnego nowego przypadku od 5 dni, podlegają następującym zarządzeniom:

Pielgrzymi wylądowują, otrzymują natrysk lub kąpiel morska, zaś brudna bielizna ich oraz cześć ich przedmiotów użytku i bagażu, które według uznania władzy sanitarnej są podejrzane, podlegają odkażeniu.

Części statku, zamieszkane przez chorych, są odkażane. Czas trwania tych czynności, włączając w to wylądowanie i wsiadanie zpowrotem na statek, nie powinien przekraczać czterdziestu ośmiu godzin; pod warunkiem, że ten czasokres nie będzie przekroczony, władza sanitarna może przystąpić do przeprowadzenia badań bakteriologicznych, które uzna za potrzebne.

Jeżeli żaden uznany lub podejrzany przypadek dżumy lub cholery nie został stwierdzony podczas tych czynności, to pielgrzymi wracają niezwłocznie na statek i ten ostatni odpływa do Djeddah.

Co się tyczy dżumy, to przepisy artykułu 26 stosowane są przez wzgląd na możliwą obecność szczurów na statkach.

Art.  130.

Statki zakażone, t. j. takie, na których znajdują się przypadki dżumy lub cholery, lub na których zaszły przypadki dżumy w ciągu ostatnich sześciu dni od chwili wejścia na statek, lub cholery w ciągu ostatnich 5 dni, albo na których odkryto szczury, zakażone dżumą, podlegają następującym zarządzeniom:

Osoby, dotknięte dżumą lub cholerą, zostają usunięte ze statku i odosobnione w szpitalu. Inni podróżni są wysadzeni na ląd i podlegają odosobnieniu w grupach możliwie małych w tym celu, ażeby ogół nie był związany z losem poszczególnej grupy w razie, gdyby wśród niej wystąpiła dżuma lub cholera.

Bielizna brudna, przedmioty użytku, odzież załogi i pasażerów są odkażane również, jak i statek.

Miejscowa władza sanitarna wszakże może zadecydować, że wyładowanie wielkich bagaży i towarów nie jest niezbędne i że tylko część statku powinna być odkażona.

Podróżni pozostają pięć albo sześć dni w zakładzie Kamaran, zależnie od tego, czy chodzi o cholerę, czy o dżumę. Jeżeli zajdą świeże wypadki po wylądowaniu, okres obserwacyjny przedłuża się do 5 dni dla cholery, a do 6 dni dla dżumy po odosobnieniu ostatniego przypadku.

Co do dżumy przepisy art. 25 są stosowane względem szczurów, mogących się znajdować na statku.

Po ukończeniu tych czynności statek, zabrawszy na nowo pielgrzymów na pokład, jest kierowany do Djeddah.

Art.  131.

Statki, wymienione w art. 128, 129 i 130, będą przy przybyciu do Djeddah poddane oględzinom lekarskim na pokładzie. O ile wynik badania będzie pomyślny, statek otrzyma swobodę ruchu.

Jeżeli przeciwnie, stwierdzono na statku w podróży lub w chwili przybycia do Djeddah przypadki dżumy lub cholery, władza sanitarna Hedżasu będzie mogła przedsięwziąć wszelkie potrzebne środki z zastrzeżeniem postanowień art. 54.

Art.  132.

Każda stacja sanitarna, przeznaczona do przyjmowania pielgrzymów, winna być zaopatrzona w personel wyszkolony, doświadczony i dostatecznie liczny, a również we wszystkie budynki i materjalne urządzenia, niezbędne do stosowania w całej rozciągłości zarządzeń, którym podlegają pielgrzymi.

B.

Regulamin sanitarny, stosowany do statków dla pielgrzymów, przybywających z okolic, położonych na północ od Port-Saidu i kierujących się ku Hedżasowi.

Art.  133.

Jeżeli ani w porcie odjazdu, ani w jego okolicach nie została stwierdzona dżuma lub cholera i żaden przypadek dżumy lub cholery nie zaszedł w czasie podróży, to statek niezwłocznie otrzymuje swobodę ruchu.

Art.  134.

Jeżeli zostanie stwierdzona obecność dżumy lub cholery w porcie odjazdu lub w jego okolicach, lub jeśli zaszedł przypadek dżumy lub cholery w czasie podróży, wówczas statek podlega w El-Tor przepisom, ustanowionym dla statków, przybywających z Południa i zatrzymujących się w Kamaranie. Statki te następnie otrzymują swobodę ruchu.

Dział  V.

Zarządzenia, stosowane przy powrocie pielgrzymów.

A.

Statki dla pielgrzymów, powracające na północ.

Art.  135.

Każdy statek, przybywający z Hedżasu lub każdego innego portu wybrzeża arabskiego morza Czerwonego i kierujący się do Suezu lub portu na morzu Śródziemnem, mający na pokładzie pielgrzymów lub analogiczne grupy, winien skierować się do El-Tor, ażeby tam poddać się obserwacji i zarządzeniom sanitarnym, wskazanym w artykułach 140 i 142.

Art.  136.

Do czasu otwarcia odpowiadającej wymaganiom stacji kwarantannowej w porcie Akaba pielgrzymi, udający się z Hedżasu do Akaby drogą morską, będą poddawani w El-Tor przed lądowaniem w Akabie koniecznym zarządzeniom kwarantannowym.

Art.  137.

Statki, odwożące pielgrzymów ku morzu Śródziemnemu, przebywają kanał zawsze pod kwarantanną.

Art.  138.

Agenci towarzystw żeglugi i kapitanowie winni być uprzedzeni, że po zakończeniu obserwacji na stacji sanitarnej w El - Tor jedynie pielgrzymom z Egiptu będzie dozwolone ostatecznie opuścić statek w celu powrotu do swoich ognisk domowych.

Jako egipcjanie lub zamieszkali w Egipcie, będą uznani tylko pielgrzymi, okaziciele karty pobytu, wydanej przez władze egipskie, zgodnie z ustalonym wzorem.

Pielgrzymi nie egipcjanie po wyjeździe z El-Tor nie mogą wyładowywać w porcie egipskim z wyjątkiem za pozwoleniem specjalnem i na specjalnych warunkach, przepisanych przez władzę sanitarną egipską za zgodą Rady sanitarnej morskiej i kwarantannowej Egiptu. Wskutek tego agenci żeglugi i kapitanowie winni być uprzedzeni, że przesadzanie ze statku na statek obcych pielgrzymów do Egiptu bądź to w El-Tor, Suezie, Port-Said lub w Aleksandrji, jest zabronione bez specjalnego zezwolenia w każdym przypadku.

Statki, któreby miały na swym pokładzie pielgrzymów, należących do narodowości nieegipskiej, podlegają warunkom, dla tych pielgrzymów ustanowionym, i nic zostaną przyjęte do żadnego portu egipskiego na morzu Śródziemnem.

Art.  139.

Pielgrzymi egipscy podlegają w El - Tor, albo na innej stacji, wyznaczonej przez Radę sanitarną morska i kwarantannową Egiptu, trzydniowej obserwacji i oględzinom lekarskim, a o ile zachodzi potrzeba - także odkażeniu i odwszawieniu.

Art.  140.

Jeżeli została stwierdzona obecność dżumy lub cholery w Hedżasie lub w porcie, skąd statek pochodzi, albo też stwierdzono ją w Hedżasie w czasie pielgrzymki, statek podlega w El-Tor przepisom, ustanowionym dla Kamaranu względem statków zakażonych.

Osoby, dotknięte dżumą lub cholerą, zostają wysadzone na lad i podlegają odosobnieniu w szpitalu. Inni podróżni wyładowują i podlegają odosobnieniu w grupach możliwie małych, a to w celu, ażeby ogól podróżnych nie był związany z losem jakiejś grupy poszczególnej w razie, gdyby wśród niej zaszedł przypadek dżumy lub, cholery.

Bielizna brudna, przedmioty użytku, odzież załogi i podróżnych, bagaż oraz towary, podejrzane o zakażenie, są wyładowane celem odkażenia. Odkażenie tych przedmiotów, jak również i statku, winno być całkowite.

Władza sanitarna portu może wszakże zdecydować, że wyładowanie wielkich bagaży i towarów nie jest niezbędne i że tylko część statku powinna być poddana odkażeniu.

Postępowanie, przewidziane w artykule 25, winno być stosowane, o ile zachodzi możliwość zaszczurzenia statku.

Wszyscy pielgrzymi podlegają obserwacji, począwszy od dnia, w którym skończyły się czynności odkażające, przez 6 dni pełnych dla dżumy, a 5 dni dla cholery. Jeżeli zaś w jakiej sekcji zaszedł przypadek dżumy lub cholery, to okres powyższy 6 i 5-dniowy dla tej sekcji liczy się dopiero od dnia stwierdzenia ostatniego przypadku.

Art.  141.

W przypadku, przewidzianym w poprzednim artykule, pielgrzymi egipscy mogą być poddani oprócz tego dodatkowej obserwacji w ciągu trzech dni.

Art.  142.

Jeżeli nie stwierdzono obecności dżumy lub cholery ani w Hedżasie, ani w porcie, skąd statek pochodzi, i nie stwierdzono jej także w Hedżasie w okresie pielgrzymki, statek podlega w El - Tor przepisom, ustanowionym dla Kamaranu względem statków niezakażonych.

Pielgrzymi wyładowują, otrzymują natrysk lub kąpiel morską, zaś brudna bielizna ich lub ta część przedmiotu użytku i bagażu, która wedle uznania władzy sanitarnej może być podejrzana, podlega odkażeniu. Czas trwania tych czynności nie powinien przekraczać siedemdziesięciu dwóch godzin.

Jeżeli wszakże statek dla pielgrzymów nie miał chorych na dżumę lub cholerę w drodze z Djeddah do Yambo i w El-Tor i jeżeli indywidualne badanie lekarskie, wykonane w El - Tor po wylądowaniu, pozwoli stwierdzić, że statek nie ma takich chorych, może on otrzymać od Rady sanitarnej morskiej i kwarantannowej Egiptu pozwolenie na przebycie kanału Suezkiego pod kwarantanna nawet nocą, jeśli odpowiada wszystkim czterem poniżej wymienionym warunkom:

1. Pomoc lekarska na statku zapewniona jest przez delegowanych jednego lub kilku lekarzy dyplomowanych.

2. Statek zaopatrzony jest w sprawnie działające przyrządy do odkażania.

3. Ustalono, że liczba pielgrzymów nie przewyższa liczby, dozwolonej regulaminem dla pielgrzymek.

4. Kapitan jest zobowiązany udać się bezpośrednio do portu, który wskaże, jako najbliższe miejsce postoju.

Opłata sanitarna, uiszczana administracji kwarantanny, jest taką samą, jaką wypłacaliby pielgrzymi, gdyby pozostali w kwarantannie w przeciągu trzech dni.

Art.  143.

Statek, na którym zaszedłby przypadek podejrzany w drodze z El - Tor do Suezu, może być zwrócony do El - Tor.

Art.  144.

Przesadzanie pielgrzymów w portach egipskich jest stanowczo wzbronione, z wyjątkiem przypadków, w których uzyskano pozwolenie specjalne pod specjalnemi warunkami, określonemi przez egipską władzę sanitarną, za zgoda Rady sanitarnej morskiej i kwarantannowej Egiptu.

Art.  145.

Statki, wypływające w Hedżasu i mające na pokładzie pielgrzymów, udających się do jednego z portów wybrzeża afrykańskiego na morzu Czerwonem, udadzą się wprost do stacji kwarantannowej, wskazanej przez władzę terytorialną, do której należy port wyżej podany, aby tam poddać się temu samemu, jak w El-Tor, postępowaniu kwarantannowemu.

Art.  146.

Statki, przybywające z Hedżasu lub z jakiego bądź portu wybrzeża arabskiego na morzu Czerwonem, w którym nie panuje ani dżuma, ani cholera, a nie mające na pokładzie pielgrzymów lub grup analogicznych, i o ile na tych statkach nie zaszedł żaden podejrzany przypadek w drodze, otrzymują w Suezie, po pomyślnem badaniu lekarskiem, swobodę ruchu.

Art.  147.

Podróżni, przybywający z Hedżasu i którzy towarzyszyli pielgrzymom, podlegają tym samym przepisom, co pielgrzymi. Tytuł kupca lub jakikolwiek inny nie zwalnia ich od poddania się zarządzeniom, stosowanym względem pielgrzymów.

B.

Pielgrzymi, powracający w karawanach na Północ.

Art.  148.

Pielgrzymi, podróżujący karawanami, niezależnie od sytuacji sanitarnej w Hedżasie, powinni udać się do jednej ze stacyj kwarantannowych, położonych na ich drodze, aby poddać się tam stosownie do okoliczności przepisom, podanym w art. 140 lub 142 dla pielgrzymów, którzy wylądowali.

C.

Pielgrzymi, powracający na Południe.

Art.  149.

W przypadku pielgrzymki zarażonej, statek z pielgrzymami, wracający do okolic, położonych na południe od cieśniny Bab-el-Mandeb, może być zmuszony na rozkaz władzy konsularnej krajów, do których pielgrzymi się kierują, do postoju w Kamaranie, celem poddania się oględzinom lekarskim.

Dział  VI.

Zarządzenia, stosowane względem pielgrzymów, jadących koleją żelazną Hedżasu.

Art.  150.

Rządy krajów, przez które przechodzi kolej żelazna z Hedżasu, wydadzą wszelkie potrzebne zarządzenia, celem zorganizowania nadzoru sanitarnego nad pielgrzymami w ich podróżach do miejsc świętych, oraz celem zastosowania przepisów, zapobiegających zawleczeniu chorób zakaźnych o charakterze epidemicznym, stosując przytem zasadę niniejszej konwencji.

Dział  VII.

Informacje sanitarne o pielgrzymce.

Art.  151.

Rada sanitarna morska i kwarantannowa Egiptu będzie udzielała z zachowaniem przepisów, przewidzianych w niniejszej konwencji, władzom wszystkich krajów interesowanych, a równocześnie i Biuru Międzynarodowemu Higjeny Publicznej okresowo, a w razie potrzeby drogami jak najszybszemi, wszelkich powziętych przez nią w czasie odbywania pielgrzymki wiadomości i informacyj sanitarnych o sytuacji sanitarnej Hedżasu i okolic, przez które przechodzą pielgrzymi. Ponadto Rada opracowuje sprawozdanie roczne, które będzie przesyłane tym samym władzom i Biuru Międzynarodowemu Higjeny Publicznej.

ROZDZIAŁ  III.

Przepisy karne.

Art.  152.

Każdy kapitan, któremu zostanie udowodnione, że nie zastosował się do przyjętych przez niego i za niego zobowiązań co do rozdawnictwa wody, żywności lub opału, podlega karze grzywny do 50 franków (w złocie) za każde zaniedbanie. Grzywna powyższa będzie pobierana na rzecz pielgrzyma, któryby ucierpiał z powodu zaniedbania i udowodnił, że upominał się bez skutku o wykonanie przyjętego zobowiązania.

Art.  153.

Każde naruszenie artykułu 107 podlega grzywnie do 750 franków (w złocie).

Art.  154.

Każdy kapitan, który popełnił lub świadomie dopuścił do popełnienia jakiegokolwiek oszustwa, dotyczącego listy pielgrzymów lub świadectwa sanitarnego, wymienionych w art. 113, podlega grzywnie do 1.250 franków (w złocie).

Art.  155.

Każdy kapitan statku, przybywający bez świadectwa sanitarnego portu odjazdu lub bez poświadczenia portów, w których się zatrzymywał, albo nieposiadający przepisanej i należycie utrzymanej w myśl artykułów 113, 125 i 126 listy, podlega w każdym przypadku grzywnie do 300 franków (w złocie).

Art.  156.

Każdy kapitan, któremu udowodniono, że ma albo miał na statku więcej, niż stu pielgrzymów, a statek nie miał dyplomowanego lekarza delegowanego w myśl przepisów artykułu 106, podlega grzywnie do 7.500 franków (w złocie).

Art.  157.

Każdy kapitan, któremu udowodniono, że ma lub miał na pokładzie pielgrzymów więcej ponad liczbę dozwolona, do przyjęcia na statek, w myśl p. 1 artykułu 113, podlega grzywnie do 125 franków (w złocie) za każdego pielgrzyma ponad normę.

Wylądowanie, pielgrzymów w liczbie, przekraczającej liczbę ustaloną, wykonywa się na pierwszej stacji, gdzie jest siedziba władzy kompetentnej, przyczem kapitan obowiązany jest dostarczyć wysadzonym na ląd pielgrzymom sumy pieniędzy, niezbędnej na odbycie podróży do miejsca przeznaczenia.

Art.  158.

Każdy kapitan, któremu udowodniono, że wysadził pielgrzymów nie w miejscu ich przeznaczenia, z wyjątkiem przypadku ich zgody lub przypadku siły wyższej, podlega grzywnie do 500 franków (w złocie) za każdego pielgrzyma, nieprawidłowo wysadzonego,

Art.  159.

Wszelkie inne naruszenia przepisów, dotyczące statków, przeznaczonych dla pielgrzymów, podlegają grzywnie od 250 do 500 franków (w złocie).

Art.  160.

Wszelkie wykroczenia, stwierdzone w podróży, winny być zanotowane w dokumencie statku, jako też na liście pielgrzymów. Władza kompetentna sporządza protokół w tej sprawie w celu przedłożenia go władzy właściwej statku.

Art.  161.

Wykroczenia, podane w artykułach od 152 - 159, winny być stwierdzone przez władzę sanitarną portu, w którym statek się zatrzymał.

Kary mają być wymierzane przez władze kompetentne.

Art.  162.

Wszyscy agenci, powołani do współdziałania przy wykonaniu przepisów niniejszej konwencji, a dotyczących statków dla pielgrzymów, podlegają karom zgodnie z prawodawstwem, obowiązującem w ich krajach, w przypadkach popełnionych przez nich uchybień przy stosowaniu pomienionych przepisów.

CZĘŚĆ  IV.

NADZÓR I WYKONANIE.

I.

Rada sanitarna morska i kwarantannowa Egiptu.

Art.  163.

Zatwierdza się postanowienia, zawarte w załączniku III Konwencji Sanitarnej weneckiej z dnia 30 stycznia 1892 roku, dotyczące składu, atrybucji i czynności Rady sanitarnej morskiej i kwarantannowej Egiptu w brzmieniu dekretów Khedywa z dnia 19 czerwca 1893 roku i 25 grudnia 1894 roku, oraz w brzmieniu rozporządzenia ministerialnego z dnia 19 czerwca 1893 roku.

Pomienione dekrety i rozporządzenia załącza się do niniejszej konwencji.

Poza przewidzianemi podanemi wyżej dekretami i rozporządzeniami Wysokie Strony, zawierające umowę, ugodziły się na to, co następuje:

I. Liczba delegatów egipskich w łonie Rady sanitarnej morskiej i kwarantannowej będzie obejmowała 5 osób;

1. Przewodniczący Rady, mianowany przez Rząd egipski, rozstrzyga tylko w razie równości głosów;

2. lekarz z wykształceniem lekarskiem europejskiem, jako inspektor generalny sanitarnej służby morskiej i kwarantannowej;

3. trzech delegatów, mianowanych przez Rząd egipski.

II. Służba weterynaryjna Rady sanitarnej morskiej i kwarantannowej będzie przejęta przez Rząd egipski.

Następujące warunki będą przestrzegane:

1. Rząd egipski pobierać będzie za zwierzęta przewożone taksę sanitarną, dochodzącą do wysokości taksy, pobieranej obecnie przez Radę sanitarną morską i kwarantannową.

2. Rząd egipski zobowiązuje się w następstwie powyższego przelewać rocznie do kasy Rady sanitarnej morskiej i kwarantannowej sumę, reprezentującą przeciętną nadwyżkę dochodów nad wydatkami, związanemi z rzeczoną służbą w ostatnich trzech latach budżetowych, poprzedzających wejście w życie niniejszej konwencji.

3. Wykonanie przepisów o odkażaniu statków dla zwierząt, skór i odpadków zwierzęcych będzie zapewnione, jak i przedtem, przez Radę sanitarną morską i kwarantannową.

4. Personel cudzoziemski, zajęty obecnie w służbie weterynaryjnej Rady sanitarnej morskiej i kwarantannowej Egiptu, będzie dopuszczony do korzystania z wynagrodzenia, przyznanego ustawą Nr. 28 z roku 1923, dotyczącą funkcjonarjuszów, warunków ich służby, przeniesienia w stan spoczynku lub zwolnienia urzędników lub agentów narodowości cudzoziemskich.

Skala tych wynagrodzeń będzie laka, jaka jest przewidziana w powyższej ustawie. Inne szczegóły będą ustalone drogą porozumienia Rządu egipskiego z Radą sanitarną morską i kwarantannową.

III. Mając na względzie wielką odległość, która oddziela port Suakim od siedziby Rady sanitarnej morskiej i kwarantannowej Egiptu w Aleksandrii, oraz fakt, że pielgrzymi i podróżni, którzy lądują w porcie Suakim, pod względem sanitarnym obchodzą tylko terytorium Sudanu, administracja sanitarna portu Saukim zostaje odłączona od powyższej Rady.

Art.  164.

Wydatki zwyczajne, wynikające z postanowień mniejszej konwencji, dotyczące w szczególności powiększenia personelu, podległego Radzie sanitarnej morskiej i kwarantannowej Egiptu, winny być pokrywane z rocznej dodatkowej wypłaty, uiszczanej przez Rząd egipski, w kwocie czterech tysięcy funtów egipskich, którą można zaczerpnąć z przewyżki sum, przeznaczonych na obsługę latarni morskich, będących w rozporządzeniu rzeczonego rządu.

Z tej sumy jednak należy potrącać dochód z dodatkowej taksy kwarantannowej w wysokości 10 P. T. (taryfa piastrowa) od każdego pielgrzyma, pobieranej w El - Tor.

O ileby Rząd egipski napotkał trudności w uiszczaniu tej części wydatków, mocarstwa, reprezentowane w Radzie sanitarnej morskiej i kwarantannowej, mogłyby porozumieć się z tym rządem w celu zapewnienia udziału jego w wydatkach przewidzianych.

Art.  165.

Rada sanitarna morska i kwarantannowa Egiptu obowiązana jest uzgodnić z postanowieniami niniejszej konwencji przepisy, przez nią obecnie stosowane co do dżumy, cholery i żółtej febry, jak również przepisy, dotyczące osób i przedmiotów, pochodzących z portów arabskich ma morzu Czerwonem w okresie pielgrzymki.

W razie potrzeby podda ona przejrzeniu w tym samym celu obecnie obowiązujące przepisy ogólnej policji sanitarnej morskiej i kwarantannowej.

Przepisy rzeczone, aby uzyskać moc obowiązującą, powinny być akceptowane przez różne mocarstwa, reprezentowane w Radzie.

II.

Postanowienia różne.

Art.  166.

Dochód z opłat i z grzywien sanitarnych, pobieranych przez Radę sanitarną morską i kwarantannową, w żadnym razie nie może być użyty na inne cele oprócz tych, które należą do Rady sanitarnej.

Art.  167.

Umawiające się Wysokie Strony zobowiązują się polecić - swym administracyjnym władzom sanitarnym ułożenie instrukcji, celem umożliwienia kapitanom statków, zwłaszcza w razie braku lekarza na statku, zastosowania przepisów, zawartych w niniejszej konwencji, a dotyczących dżumy, cholery i żółtej febry.

CZĘŚĆ  V.

POSTANOWIENIA KOŃCOWE.

Art.  168.

Obecna konwencja zastępuje między Wysokiemi Stronami układającemi się postanowienia konwencji, podpisanej w Paryżu 17 stycznia 1912 r. tudzież w miarę potrzeby postanowienia konwencji sanitarnej z 3 grudnia 1903. Te dwie ostatnie konwencje pozostają w mocy między Wysokiemi Stronami układającemi się a każdem państwem, które do nich przystąpiło, a które nie przystąpiło do obecnej konwencji.

Art.  169.

Obecna konwencja będzie nosiła datę dnia dzisiejszego i będzie mogła być podpisywana do października roku bieżącego.

Art.  170.

Konwencja niniejsza będzie ratyfikowana i dokumenty ratyfikacyjne będą złożone w możliwie najkrótszym czasie w Paryżu. Wejdzie ona w życie dopiero po ratyfikacji przez dziesięć Wysokich Stron układających się. Następnie będzie ona obowiązująca dla każdej z Wysokich układających się Stron od chwili złożenia dokumentów ratyfikacyjnych.

Art.  171.

Państwa, które nie podpisały obecnej konwencji, będą dopuszczone do przystąpienia do niej na ich prośbę. To przystąpienie będzie notyfikowane w drodze dyplomatycznej Rządowi Republiki Francuskiej, a przezeń innym Stronom układającym się.

Art.  172.

Każda z Wysokich Stron układających się będzie mogła zadeklarować bądź to w chwili podpisania, bądź w chwili złożenia dokumentów ratyfikacyjnych albo zgłoszenia swego przystąpienia, że przyjęcie obecnej konwencji nie obowiązuje bądź całości państwa, bądź też pewnej części, pozostającej pod jej protektoratem, jej kolonji, posiadłości albo terytorjów mandatowych i stosownie do artykułu poprzedniego będzie mogła przystąpić oddzielnie w imieniu któregokolwiek ze swoich protektoratów, kolonij, posiadłości i terytorjów mandatowych, wyłączonych przez taką deklarację.

NA DOWÓD CZEGO właściwi pełnomocnicy podpisali niniejszą konwencję.

Sporządzono w Paryżu 21 czerwca 1926 r. w jednym egzemplarzu, który zostanie złożony w Archiwach Rządu Republiki Francuskiej, a którego uwierzytelnione odpisy zostaną doręczone w drodze dyplomatycznej innym Państwom układającym się.

ZA AFGANISTAN:

Islambek Khoudoiar Khan

ZA ALBANJĘ:

Dr. Osman

ZA CESARSTWO NIEMIECKIE:

Franoux

Hamel

ZA NARÓD ARGENTYŃSKI:

F. A. de Toledo

ZA AUSTRJĘ:

Dr. Alfred Grunberger

ZA BELGJĘ:

Velghe

ZA BRAZYLJĘ:

Carlos Chagas,

Cilberto Moura Costa

ZA BUŁGARJĘ:

B. Morfoff

Tochko Petroff

ZA CHILI:

Armando Quezada

ZA CHINY:

S. K. Yao

Scie Ton Fa

ZA KOLUMBJĘ:

Miguel Jimenez Lopez

ZA KUBĘ:

R. Hernandez Portela

ZA DANJĘ:

Th. Madsen

ZA GDAŃSK:

Chodźko

Stade

ZA REPUBLIKĘ DOMINIKAŃSKĄ:

Betances

ZA EGIPT:

Fakhry

Dr. M El. Guindy

ZA EKWADOR:

J. Illingourth

ZA HISZPANJĘ:

Marques de Faura

Dr. F. Murillo

ZA STANY ZJEDNOCZONE AMERYKI:

H. S. Cumming

W. W. King

ZA ETJOPJĘ:

Lagarde, Duc D'Entotto

ZA FINLANDJĘ:

Enckell

ZA FRANCJĘ:

Camille Barrère

Harismendy

Naυailles

Dr. A. Calmette

Leon Bernard

ZA ALGER:

Dr. Raynaud

ZA AFRYKĘ ZACHODNIĄ:

Dr. Paul Gouzien

ZA AFRYKĘ WSCHODNIĄ:

Thiroux

ZA INDOCHINY:

Dr. L'Herminier

Dr. N. Bernard

ZA RZĄDY SYRJI, WIELKIEGO LIBANU, ALAUITÓW I DŻEBEL-DRUZJI:

Harismendy

ZA CAŁOŚĆ INNYCH KOLONIJ, PROTEKTORATÓW, POSIADŁOŚCI I TERYTORJÓW POD MANDATEM FRANCJI:

Audibert

ZA CESARSTWO WIELKIEJ BRYTANJI:

G. S. Buchanan

John Murray

ZA KANADĘ:

J. A Amyot

ZA AUSTRALJĘ:

W. C. Sawers

ZA NOWĄ-ZELANDJĘ,

Sydney Price James

ZA INDJE:

D. T. Chadwick

ZA UNJĘ POŁUDNIOWO-AFRYKAŃSKĄ.

Philip Stock

ZA GRECJĘ:

AI. C. Carapanos

D. Matarangas

ZA GWATEMALĘ:

Francisco A. Figueroa

ZA HAITI:

Georges Audain

ZA HEDŻAS:

Dr. Mahmoad Hamoudé

ZA HONDURAS:

Ruben Audino Aguilar

ZA WĘGRY:

Dr. Ch. Grosch

ZA WŁOCHY:

Albert Lutrario

Gioυanni Vittorio Repetti

Odoardo Huetter

G. Rocco

Giuseppe Druetti

ZA JAPONJĘ:

H. Matsushima

Mitsuzo Tsurumi

ZA REPUBLIKĘ LIBERJI:

R. Lehmann

N. Ooms

ZA LITWĘ:

Dr. Pr. Vaiciuska

ZA LUKSEMBURG:

Dr. Praum

ZA MAROKKO:

Harismendy

Dr. Raynaud

ZA MEKSYK:

R. Cabrera

ZA MONACO:

F. Roussel

Dr. Marsan

ZA NORWEGJĘ:

Sigurd Bentzon

ZA PARAGWAJ:

R. V. Caballero

ZA HOLANDJĘ:

Doude Van Troostwyk

N. M. Josephus Jitta

De Vogel

Van der Plas

ZA PERU:

P. Mimbela

ZA PERSJĘ: ad referendum:

Dr. Ali Khan Partow Aazam

Mansour Charif

ZA POLSKĘ:

Chodźko

ZA PORTUGALJĘ:

Ricardo Jorge

ZA RUMUNJĘ:

Dr. J. Cantacuzène

ZA SAN MARINO:

Dr. Guelpa

ZA KRÓLESTWO SERBÓW, CHORWATÓW I SŁOWEŃCÓW:

M. Spalaikoυitch

ZA SALWADOR:

Carlos R. Lardé-Arthés

ZA SUDAN:

Oliυer Francis Haynes Atkey

ZA SZWAJCARJE:

Dunant

Carrière

ZA CZECHOSŁOWACJĘ:

Dr. Ladislaυ Prochazka

ZA TUNIS:

Naυailles

ZA TURCJĘ:

A. Féthy

ZA ZWIĄZEK SOWIECKICH SOCJALISTYCZNYCH REPUBLIK RAD:

J. Daυtian

J. Mammoulia

J. Bronstein

O. Mebournoutoff

N. Freyberg

Al. Syssine

V. Egoriew

ZA URUGWAJ:

A. Herosa

ZA WENEZUELĘ:

ad referendum:

Jose Ig. Cardenas

ZAŁĄCZNIK 

DEKRET KEDYWA

z dnia 19 czerwca 1893.

My, Kedyw Egiptu.

Na wniosek naszego Ministra Spraw Wewnętrznych i zgodnej z tymże wnioskiem uchwały Naszej Rady Ministrów.

Uznając konieczność wprowadzenia różnych zmian w Dekrecie naszym z dnia 3 stycznia 1881 roku (2 Safer 1298),

Postanawiamy:

Art. 1.

Rada sanitarna morska i kwarantannowa obowiązana jest zarządzać środki, niezbędne do zapobieżenia zawleczeniu do Egiptu lub przeniesieniu zagranicę chorób epidemicznych i epizoocji.

Art.  2.

Liczbę delegatów egipskich zmniejsza się do 4 członków:

1. Prezesa Rady, mianowanego przez Rząd Egipski i głosującego jedynie w przypadkach rozbieżności głosów;

2. Doktora medycyny europejskiego, jako inspektora generalnego służby sanitarnej morskiej i kwarantannowej;

3. Inspektora sanitarnego miasta Aleksandrji albo pełniącego jego obowiązki;

4. Inspektora weterynaryjnego administracji służby sanitarnej i higjeny publicznej.

Delegaci winni być powoływani z liczby lekarzy, prawnie dyplomowanych bądź przez europejski wydział lekarski, bądź przez państwo, lub z urzędników zawodowych, czynnych najmniej w kategorji wicekonsula lub jej odpowiadającej. Warunek ten nie stosuje się do osób, obecnie pełniących funkcje powyższe.

Art.  3.

Rada sanitarna morska i kwarantannowa wykonywa nadzór stały nad stanem sanitarnym Egiptu oraz osobami i towarami, przybywającemi z krajów obcych.

Art.  4.

Co do Egiptu, Rada sanitarna morska i kwarantannowa otrzymywać będzie co tydzień od Rady zdrowia i higjeny publicznej biuletyny sanitarne i miast Kairu i Aleksandrji, co miesiąc zaś biuletyny sanitarne z prowincji. Biuletyny te będą przesyłane w odstępach częstszych, o ile z powodów specjalnych Rada sanitarna morska i kwarantannowa tego zażąda.

Nawzajem Rada sanitarna morska i kwarantannowa zawiadamiać będzie Radę zdrowia i higjeny publicznej o powziętych decyzjach swych oraz o danych, otrzymanych z zagranicy.

Rządy przesyłają Radzie według swego uznania biuletyny sanitarne swych krajów i zawiadamiają ją o epidemjach i epizoocjach z chwilą ich powstania.

Art.  5.

Rada sanitarna morska i kwarantannowa czuwa nad stanem sanitarnym kraju i deleguje komisje inspekcyjne wszędzie, gdzie uważa je za niezbędne.

Rada zdrowia i higjeny publicznej ma być powiadamiana o delegowaniu rzeczonych komisyj i ułatwi im wykonanie poleceń.

Art.  6.

Rada stosuje środki zapobiegawcze celem niedopuszczenia zawleczenia do Egiptu przez granice morskie lub granice z pustynią chorób epidemicznych i epizoocji oraz oznacza punkty, w których urządzane być mają prowizoryczne obozy kwarantannowe lub zakłady stałe.

Art.  7.

Formuje ona adnotacje do wpisania w patencie, wydawanym przez urzędy sanitarne statkom odpływającym.

Art.  8.

W razie pojawienia się chorób epidemicznych lub epizoocji w Egipcie, Rada nakazuje zastosowanie środków zapobiegawczych celem niedopuszczenia zawleczenia chorób tych zagranicę.

Art.  9.

Rada czuwa nad wykonaniem i dopilnowywa wykonania środków kwarantannowych, przez nią nakazanych.

Wydaje ona wszelkie przepisy, odnoszące się do kwarantann oraz czuwa nad ścisłem ich wykonaniem zarówno pod względem zabezpieczenia kraju, jak dopełnienia gwarancyj, przewidzianych w konwencjach sanitarnych międzynarodowych.

Art.  10.

Zastrzega ona warunki sanitarne do wykonania względem przewozu pielgrzymów, udających się do Hedżazu lub powracających stamtąd i czuwa nad ich stanem zdrowia w czasie pielgrzymki.

Art.  11.

Decyzje Rady sanitarnej morskiej i kwarantannowej komunikują się Ministerstwu Spraw Wewnętrznych; również zawiadamia się o nich Ministerstwo Spraw Zagranicznych, które w razie potrzeby zawiadamia Poselstwa i Konsulaty generalne.

Prezes Rady atoli upoważniony jest do znoszenia się. bezpośrednio z władzami konsularnemi miast morskich w sprawach bieżących służby.

Art.  12.

Prezes, a w razie nieobecności jego lub innych przeszkód, inspektor generalny służby sanitarnej morskiej i kwarantannowej obowiązany jest dopilnować wykonania postanowień Rady.

W tym celu znosi się on bezpośrednio z wszelkimi funkcjonarjuszami służby sanitarnej morskiej i kwarantannowej i z różnemi władzami krajowemi. Ustanawia on według wskazówek Rady policję sanitarną portów, zakładów morskich, kwarantannowych i stacyj kwarantannowych pustyni.

Wreszcie załatwia sprawy bieżące.

Art.  13.

Inspektora generalnego sanitarnego, dyrektorów służby sanitarnej, lekarzy stacyj sanitarnych i obozów kwarantannowych powołuje się z liczby lekarzy, mających dyplom właściwy, wydany przez europejski Wydział lekarski lub przez państwo.

Delegatem Rady w Djeddah może być lekarz dyplomowany w Kairze.

Art.  14.

Do wszelkich czynności i na wszelkie stanowiska w zakresie służby sanitarnej morskiej i kwarantannowej Rada, za pośrednictwem swego Prezesa, przedstawia swych kandydatów Ministrowi Spraw Wewnętrznych, który posiada wyłączne prawo mianowania ich.

Podobny sposób obowiązuje względem zwalniania, przeniesienia i awansów.

Do Prezesa wszelako należy mianowanie wszelkich pracowników pomocniczych, robotników, służby niższej i t. p.

Mianowanie personelu straży zdrowia należy do Rady.

Art.  15.

Dyrektorów urzędów sanitarnych jest siedmiu, rezydujących w Aleksandrji, Damiecie, Port-Saidzie, Suezie, Torze, Suakimie i Kosseirze.

Urząd sanitarny w Torze musi być czynny jedynie w okresie pielgrzymki lub podczas epidemji.

Art.  16.

Dyrektorowie urzędów sanitarnych są przełożonymi wszystkich funkcjonarjuszy sanitarnych na obszarze swej działalności i są odpowiedzialni za należyte wykonywanie służby.

Art.  17.

Przełożony agencji sanitarnej w El-Ariche posiada takie same kompetencje, jak dyrektorzy w myśl artykułu poprzedniego.

Art.  18.

Dyrektorzy stacyj sanitarnych i obozów kwarantannowych są zwierzchnikami wszystkich funkcjonarjuszów służby lekarskiej i administracyjnej zakładów, któremi zarządzają.

Art.  19.

Inspektor generalny sanitarny ma nadzór nad wszystkiemi urzędami, należącemi do kompetencji Rady sanitarnej morskiej i kwarantannowej.

Art.  20.

Delegat Rady sanitarnej morskiej i kwarantannowej w Djeddah obowiązany jest dostarczać Radzie wiadomości o stanie sanitarnym Hedżazu, zwłaszcza w okresie pielgrzymki.

Art.  21.

Komitet dyscyplinarny, złożony z prezesa, inspektora generalnego służby sanitarnej, morskiej i kwarantannowej, oraz z trzech delegatów, powołanych przez Radę, obowiązany jest rozważać wpływające skargi na agentów służby sanitarnej morskiej i kwarantannowej,

O każdej sprawie składa on raport, który rozważa Rada w pełnym składzie. Delegaci obierani są na rok jeden, mogą być atoli wybrani ponownie.

Decyzję Rady przedstawia prezes Ministrowi Spraw Wewnętrznych do zatwierdzenia.

Komitet dyscyplinarny może bez odnoszenia się do Rady wymierzać kary następujące: 1) naganę, 2) zawieszenie poborów na czas do jednego miesiąca.

Art.  22.

Do kar dyscyplinarnych należą:

1. nagana;

2. zawieszenie poborów na czas od ośmiu dni do trzech miesięcy;

3. przeniesienie bez odszkodowania;

4. zwolnienie ze służby.

Wszystkie wymierzane są niezależnie od pociągania do odpowiedzialności za zbrodnie lub przestępstwa, przewidziane w prawie ogólnem.

Art.  23.

Opłaty sanitarne i kwarantannowe ściągane są przez agentów służby sanitarnej morskiej i kwarantannowej.

We wszystkiem, co dotyczy rachunkowości i księgowania, stosują się oni do przepisów ogólnych, wydanych przez Ministerstwo Finansów.

Agenci rachunkowi składają rachunki oraz wpływy Prezydjum Rady.

Agent rachunkowy (buchalter), przełożony biura centralnego rachuby, kwituje ich na zasadzie dekretacji Prezesa Rady.

Art.  24.

Rada sanitarna morska i kwarantannowa rozporządza swemi finansami.

Administracje dochodów i wydatków powierza się Komitetowi, złożonemu z Prezesa, Inspektora generalnego służby sanitarnej morskiej i kwarantannowej oraz trzech delegatów mocarstw, wybranych przez Radę. Posiada on nazwę "Komitetu Finansowego". Trzech delegatów mocarstw obiera się na rok jeden, mogą oni atoli być wybrani ponownie.

Komitet ustala do zatwierdzenia Rady wynagrodzenie urzędników wszelkiego stopnia, decyduje w sprawie wydatków stałych i nieprzewidzianych. Co trzy miesiące na sesji specjalnej składa Radzie sprawozdanie szczegółowe ze swych czynności. W trzy miesiące po ukończeniu roku budżetowego, Rada na wniosek Komitetu, zatwierdza bilans ostateczny i składa go za pośrednictwem Prezesa Ministerstwu Spraw Wewnętrznych.

Rada sporządza budżet swych dochodów i wydatków, który zatwierdza Rada Ministrów jednocześnie z budżetem ogólnym Państwa, jako budżet dodatkowy. O ile suma wydatków przewyższa ogół dochodów, deficyt pokrywa się z funduszów ogólnych Państwa. W każdym razie Rada winna niezwłocznie rozważyć sposoby doprowadzenia dochodów i wydatków do równowagi. Wnioski jej składają się za pośrednictwem Prezesa Ministrowi Spraw Wewnętrznych. O ile zaś istnieje nadwyżka dochodów, pozostaje ona w kasie Rady sanitarnej morskiej i kwarantannowej i przeznacza się na podstawie uchwały Rady sanitarnej, zatwierdzonej przez Radę Ministrów, na utworzenie funduszu zapasowego dla potrzeb nieprzewidzianych.

Art.  25.

Prezes winien przestrzegać, aby głosowanie tajne odbywało się w każdym przypadku na żądanie trzech członków Rady. Tajne głosowanie obowiązuje zawsze przy wyborach delegatów mocarstw do Komitetu Dyscyplinarnego lub Finansowego oraz przy nominacji, uwolnieniu, przeniesieniu lub awansie personelu.

Art.  26.

Gubernatorzy, prefekci policji oraz Mudirowie odpowiedzialni są za wykonanie przepisów sanitarnych w zakresie swych kompetencyj. Obowiązani są oni, zarówno jak i wszystkie władze cywilne i wojskowe, udzielać pomocy agentom służby sanitarnej morskiej i kwarantannowej za zgłoszeniem ich uprawnionych żądań celem zapewnienia szybkiego wykonania zarządzeń w sprawach zdrowia publicznego.

Art.  27.

Wszystkie dekrety i przepisy, poprzedzające dekret niniejszy, odwołuje się w tem, co jest sprzeczne z przepisami powyższemi.

Art.  28.

Naszemu Ministrowi Spraw Wewnętrznych porucza się wykonanie niniejszego dekretu, który obowiązywać będzie od dnia 1 listopada 1893 roku.

Dan w Pałacu Ramleh dnia 19 czerwca 1893

Abbas Hilmi

W imieniu Kedywa:

Prezes Rady, Minister Spraw Wewnętrznych

Riaz

DEKRET KEDYWA

z dnia 25 grudnia 1894.

My, Kedyw Egiptu,

Na wniosek Naszego Ministra Finansów i na skutek zgodnej z nim uchwały Naszej Rady Ministrów;

Wobec zgodnej opinji p. p. Komisarzy - Dyrektorów Kasy długu publicznego w tem, co dotyczy artykułu 7;

Za zgodą mocarstw postanawiamy:

Art.  1.

Począwszy od roku finansowego 1894, przeznacza się corocznie z wpływów bieżących, przewidzianych w przepisach o latarniach morskich, suma 40.000 f. e. do wydatkowania według brzmienia artykułów następujących.

Art.  2.

Suma, przypadająca w roku 1894, będzie użyta: 1) na pokrycie ewentualnego deficytu Rady kwarantannowej z roku 1894, o ile deficyt ten nie mógłby znaleźć pokrycia w dochodach, pochodzących z kapitału zapasowego rzeczonej Rady, jak o tem będzie mowa w artykułach następnych, 2) na niezbędne wydatki nadzwyczajne, połączone z utrzymaniem zakładów sanitarnych w El-Tor, Suezie i Źródłach Mojżesza.

Art.  3.

Obecny kapitał zapasowy Rady kwarantannowej może być użyty na pokrycie deficytu za rok 1894, z warunkiem atoli, iż pozostałość kapitału tego nie może być mniejsza, jak 10,000 f. e.

O ile deficyt nie został pokryty w całości, wówczas reszta pokrywa się z dochodów, wskazanych w art. 1.

Art.  4.

Z sumy 80,000 f. e., pochodzącej z lat 1895, 1896, przeznaczyć należy: 1) sumę równą tej, jaka będzie wypłacona w r. 1894 z tych samych dochodów na pokrycie deficytu tegoż roku 1894 w ten sposób, ażeby sumy, niezbędne na wydatki nadzwyczajne, przewidziane w artykule pierwszym dla El-Toru, Suezu i Źródeł Mojżesza, doprowadzone były do 40,000, 2) sumy, niezbędne do pokrycia deficytu w budżecie Rady kwarantannowej na rok budżetowy 1895 i 1896.

Nadwyżka, pozostała po wykonaniu powyższego, będzie użyta na budowę nowych latarni morskich na Morzu Czerwonem.

Art.  5.

Począwszy od roku budżetowego 1897, rzeczona suma roczna 40,000 f. e. używana będzie na pokrycie ewentualnych deficytów Rady kwarantannowej. Wysokość sumy na ten cel niezbędnej, będzie określona ściśle na podstawie wyników wykonania budżetu Rady z lat 1894 i 1895.

Nadwyżka używana będzie na zmniejszenie opłat latarni morskich, przyczem opłaty te będą zmniejszone w jednakowym stosunku na Morzu Czerwonem i Śródziemnem.

Art.  6.

Wobec pobierania i przekazywania opłat powyższych Rząd, począwszy od roku 1894, zwolniony zostaje ze wszystkich zobowiązań na wydatki bądź zwyczajne bądź nadzwyczajne Rady kwarantannowej.

W każdym razie atoli wydatki, ponoszone do dziś dnia przez Rząd egipski, będą go obowiązywać i nadal.

Art.  7.

Począwszy od roku budżetowego 1894, po uregulowaniu rachunku nadwyżki z Kasą Długu publicznego, część nadwyżki, przypadająca Rządowi, będzie zwiększana corocznie o 20,000 f. e.

Art.  8.

Na zasadzie porozumienia Rządu Egipskiego z Rządami Niemieckim, Belgijskim, Wielko-Brytańskim i Włoskim, suma, przeznaczona do zmniejszenia opłat za latarnie morskie, w myśl art. 5 niniejszego dekretu, będzie odjęta od sumy 40,000 f, e., przewidzianej w odezwach, dołączonych do konwencyj handlowych pomiędzy Egiptem a wzmiankowane-mi Rządami.

Art.  9.

Naszemu Ministrowi Finansów porucza się wykonanie niniejszego dekretu.

Dan w Pałacu Koubbeh 25 grudnia 1894.

Abbas Hilmi

W imieniu Kedywa:

Prezydent Rady Ministrów:

N. Nubar

Minister Finansów:

Ahmer Mazlum

Minister Spraw Zagranicznych:

Boutros Ghali

ROZPORZĄDZENIE MINISTERJALNE

z dnia 19 czerwca 1893 roku,

dotyczące działalności służby sanitarnej, morskiej i kwarantannowej.

Minister Spraw Wewnętrznych,

na zasadzie Dekretu z dnia 19 czerwca 1893 zarządza:

CZĘŚĆ  I.

O RADZIE SANITARNEJ MORSKIEJ I KWARANTANNOWEJ.

Art.  1.

Prezes zwołuje Radę sanitarną morską i kwarantannowa na sesje zwyczajne w pierwszy wtorek każdego miesiąca.

Zwołać on również winien posiedzenie na żądanie trzech członków.

Winien on również zwoływać Radę na posiedzenia nadzwyczajne w przypadkach, wymagających natychmiastowego ustalenia spraw wielkiej wagi.

Art.  2.

W wezwaniach na posiedzenia wymieniać należy sprawy, postawione na porządku obrad. Z wyjątkiem przypadków nagłych uchwały ostateczne mogą być powzięte jedynie względem spraw, wymienionych w wezwaniach.

Art.  3.

Sekretarz Rady redaguje protokół posiedzeń.

Protokół przesyła się do podpisu wszystkim członkom, którzy uczestniczyli w posiedzeniu.

Z protokółów należy sporządzać dokładne odpisy w księdze, którą przechowuje się w archiwum razem z oryginałem protokółów.

Odpisy prowizoryczne protokółów są udzielane każdemu z członków Rady na żądanie.

Art.  4.

Komisja stała, złożona z Prezesa, Inspektora generalnego służby sanitarnej morskiej i kwarantannowej i 2-ch delegatów mocarstw, obranych przez Radę, przeznaczona jest do decydowania spraw i przedsiębrania środków nadzwyczajnych.

Delegata Państwa zainteresowanego zaprasza się zawsze na sesję i posiada on prawo głosu.

Prezes głosuje tylko w przypadkach podzielenia się głosów.

Uchwały są podawane do wiadomości wszystkim członkom Rady niezwłocznie i na piśmie.

Skład Komisji rzeczonej odnawia się co trzy miesiące.

Art.  5.

Prezes, a w razie jego nieobecności Inspektor generalny służby sanitarnej morskiej i kwarantannowej kieruje obradami na sesjach Rady, głosuje zaś jedynie w przypadkach podziału głosów.

Prezes sprawuje zarząd ogólny służby ł jest obowiązany pilnować wykonania postanowień Rady.

Sekretarjat.

Art.  6.

Sekretariat, znajdując się pod zarządem Prezesa, ześrodkowuje korespondencję zarówno z Ministerstwem Spraw Wewnętrznych, jak i z różnymi agentami służby sanitarnej morskiej i kwarantannowej.

Prowadzi on statystykę i zarządza archiwami. W skład jego wchodzą agenci pomocniczy (commis) i tłumacze w liczbie, dostatecznej do załatwiania spraw.

Art.  7.

Sekretarz Rady, Kierownik Sekretarjatu, uczestniczy w posiedzeniach Rady i redaguje protokóły.

Pod jego kierownictwem znajdują się urzędnicy i służba niższa Sekretarjatu.

Zarządza on i kontroluje ich pracę z ramienia Prezesa.

Do niego też należy piecza nad archiwum i odpowiedzialność za nie.

Biuro rachunkowe.

Art.  8.

Kierownikiem biura centralnego rachuby jest "księgowy" (buchalter).

Nie może on objąć służby przed złożeniem kaucji, której wysokość oznacza Rada sanitarna morska i kwarantannowa.

Prowadzi on pod dyrekcją Komitetu finansowego kontrolę czynności urzędników, którym powierzono przyjmowanie opłat sanitarnych i kwarantannowych.

Sporządza on budżety i rachunki, które przesyła Ministerstwu Spraw Wewnętrznych po przyjęciu przez Komitet finansowy i uchwaleniu przez Radę.

O Inspektorze generalnym sanitarnym.

Art.  9.

Inspektor generalny sanitarny czuwa nad wszystkiemi urzędami, zależnemi od Rady.

Nadzór ten wykonywa on w warunkach, przewidzianych w art. 19 Dekretu z dnia 19 czerwca 1893 r.

Zwiedza on co najmniej raz na rok wszystkie urzędy, agencje i posterunki sanitarne.

Nadto na wniosek Rady i w miarę potrzeb służby Inspektor generalny zarządza wizytacje, wyznaczone przez Prezesa.

W razie przeszkód w czynności Inspektora generalnego, Prezes w porozumieniu z Radą wyznacza jego zastępcę.

We wszystkich przypadkach dokonania oględzin urzędu, agencji, posterunku sanitarnego, stacji sanitarnej lub obozu kwarantannowego Inspektor sanitarny zdaje sprawę Prezydjum Rady w specjalnym raporcie o wynikach rzeczonych oględzin.

W przerwach między wyjazdami Inspektor generalny bierze udział z ramienia Prezesa w zarządzie służby ogólnej. Zastępuje on Prezesa w razie jego nieobecności lub innych przeszkód w czynnościach.

CZĘŚĆ  II.

SŁUŻBA PORTOWA, STACJE KWARANTANNOWE, STACJE SANITARNE.

Art.  10.

Policja sanitarna morska i kwarantannowa wzdłuż brzegów Morza Śródziemnego i Czerwonego w Egipcie, jak również na granicach lądowych z pustynią powierza się dyrektorom urzędów zdrowia, dyrektorom stacyj sanitarnych lub obozów kwarantannowych, przełożonym agencyj sanitarnych lub przełożonym posterunków sanitarnych oraz urzędnikom, pod władzą tych organów pozostającym.

Art.  11.

Dyrektorzy urzędów zdrowia sprawują zarząd i są odpowiedzialni zarówno za działalność urzędów, na czele których są postawieni, jak i posterunków sanitarnych, od nich zależnych.

Mają oni czuwać nad ścisłem wykonaniem przepisów policji sanitarnej morskiej i kwarantannowej. Stosują się do instrukcyj, otrzymywanych od Prezydjum Rady i wydają rozporządzenia i instrukcje urzędnikom swego urzędu oraz posterunków sanitarnych, do niego należących.

Do obowiązków ich należą rewizje okrętów i pertraktacje z nimi, zastosowanie środków kwarantannowych oraz dokonywanie w przypadkach w przepisach przewidzianych, oględzin lekarskich i wnioskowanie w sprawach wykroczeń kwarantannowych.

Znoszą się oni w sprawach administracyjnych bezpośrednio z Prezydium, któremu udzielają wszelkich informacyj sanitarnych w wyniku wykonywania swych czynności służbowych.

Art.  12.

Dyrektorzy urzędów zdrowia pod względem wynagrodzenia dzielą się na dwie klasy.

Urzędów pierwszej klasy jest cztery, a mianowicie:

Aleksandria,

Port - Said,

Zagłębie Suezu i Obóz przy Źródłach Mojżesza,

Tor.

Urzędy drugiej klasy w liczbie trzech są:

Damietta,

Suakim,

Kosseir.

Art.  13.

Przełożeni agencyj sanitarnych mają w stosunku do nich takie same kompetencje, jak dyrektorzy w stosunku do swych urzędów.

Art.  14.

Istnieje jedna tylko agencja sanitarna w El-Ariche.

Art.  15.

Naczelnicy posterunków sanitarnych są przełożonymi urzędników posterunku, do ich zarządu należącego. Są oni podwładni dyrektorowi jednego z urzędów zdrowia.

Do obowiązków ich należy zastosowanie środków sanitarnych i kwarantannowych, wymienionych w przepisach.

Nie mogą oni wydawać żadnych patentów, poświadczać zaś mogą tylko patenty statków, mających wolny przejazd.

Wzywają oni okręty, przybywające ze złym patentem lub w warunkach nieprawidłowych do zawinięcia do portu, w którym znajduje się urząd sanitarny.

Nie mogą oni przedsiębrać sami badań (ankiet) sanitarnych, lecz winni zawezwać w tym celu dyrektora urzędu przełożonego.

Z wyjątkiem wypadków nagłych w najściślejszem znaczeniu znoszą się oni wyłącznie z dyrektorem we wszystkich sprawach administracyjnych. W nagłych sprawach sanitarnych i kwarantannowych, do jakich należy stosowanie środków względem okrętu przybywającego, lub wpisanie adnotacji do patentu okrętu odpływającego, korespondują oni bezpośrednio z Prezydjum Rady, obowiązani są atoli zawiadomić niezwłocznie o tej korespondencji dyrektora przełożonego.

Obowiązani są oni w sposób jak najszybszy zawiadomić Prezydjum Rady o zatonięciach, o których mieliby wiadomość.

Art.  16.

Posterunków sanitarnych jest sześć, a mianowicie:

posterunki w Nowym Porcie, Abukirze, Brullos i Rozecie należą do urzędu w Aleksandrji.

Posterunki w Kantarze i porcie wewnętrznym Ismailia należą do urzędu w Port-Saidzie.

Rada może w razie konieczności oraz w miarę posiadania odpowiednich środków zakładać nowe posterunki sanitarne.

Art.  17.

Służba stała i prowizoryczna stacyj sanitarnych i obozów kwarantannowych powierza się dyrektorom, pod których władzą znajdują się urzędnicy sanitarni, strażnicy, tragarze i posługacze.

Art.  18.

Dyrektorzy obowiązani są poddawać kwarantannie osoby, przysłane do stacji sanitarnej lub obozu; czuwają oni w porozumieniu z lekarzami nad izolacją różnych kategoryj osób, odbywających kwarantannę, i zapobiegają wykroczeniom. Po upływie określonego czasu udzielają zwolnienia lub zawieszają je stosownie do przepisów; zarządzają wykonanie dezynfekcji towarów i przedmiotów użytku i poddają kwarantannie osoby, użyte do rzeczonych czynności.

Art.  19.

Wykonywają oni nadzór stały nad zastosowaniem środków nakazanych, tudzież nad zdrowiem odbywających kwarantannę i personelu zakładu.

Art.  20.

Odpowiedzialni są za bieg służby, z którego w raportach codziennych zdają sprawę Prezydjum Rady Sanitarnej morskiej i kwarantannowej.

Art.  21.

Lekarze stacyj sanitarnych i obozów kwarantannowych są podwładnymi dyrektorom rzeczonych zakładów oraz przełożonymi aptekarza i pielęgniarzy.

Czuwają oni nad stanem zdrowia osób, odbywających kwarantannę, i personelu zakładu, zarządzają infirmerją stacji sanitarnej lub obozu.

Zwolnienie osób, odbywających kwarantannę, może nastąpić jedynie po zbadaniu przez lekarza i na skutek jego przychylnej opinji.

Art.  22.

W urzędach sanitarnych, stacjach sanitarnych i obozach kwarantannowych dyrektor jest zarazem "buchalterem".

Wyznacza on pod osobistą swoją odpowiedzialnością urzędnika do inkasowania opłat sanitarnych i kwarantannowych.

Przełożeni agencyj lub posterunków sanitarnych są zarazem buchalterami; obowiązani są oni osobiście pobierać opłaty.

Urzędnicy, przeznaczeni do pobierania opłat, winni stosować się do przepisów, wydawanych przez Ministerstwo Finansów w sprawach, dotyczących gwarancji, księgowości, terminów składania gotówki i wogóle we wszystkich sprawach finansowych, do ich urzędu należących.

Art.  23.

Wydatki służby sanitarnej morskiej i kwarantannowej uskuteczniają się z własnych środków Rady lub za zgoda Ministerstwa Finansów przez kasy, które ono do tego przeznaczy.

Kair, 19 czerwca 1893.

Riaz

PROTOKÓŁ PODPISANIA.

Podpisani pełnomocnicy zebrali się dnia dzisiejszego celem złożenia podpisu pod Międzynarodową Konwencją Sanitarną.

Pełnomocnicy Państwa Niemieckiego, powołując się na artykuł 25, zgłaszają zastrzeżenie stanowiąc co do przyznania przez konwencję poszczególnym Rządom prawa stosowania obserwacji w przypadkach dżumy gruczołowej.

Pełnomocnicy Brazylji składają oświadczenie, że są upoważnieni do podpisania konwencji ad referendum z zastrzeżeniami, uwidocznionemi w protokóle ostatniego plenarnego posiedzenia.

Pełnomocnicy Chili oświadczają, że przyłączają się do zastrzeżeń, sformułowanych przez Pełnomocników Brazylji i Portugalji.

Pełnomocnicy Chin zgłaszają w imieniu swojego Rządu stanowcze zastrzeżenia co do zawartego w artykule 8 ustęp 2 obowiązku zaprowadzenia przymusowego zgłaszania chorób, wyszczególnionych w konwencji.

Pełnomocnicy Egiptu ponawiają w imieniu swojego Rządu stanowcze zastrzeżenie, złożone co do uczestniczenia przedstawiciela Sudanu w konferencji. Nadto oświadczają oni, że uczestnictwo to nie może uszczuplić praw suwerennych Egiptu.

Pełnomocnicy Hiszpanji zgłaszają w imieniu swojego Rządu zastrzeżenie identyczne do złożonego przez Pełnomocników Stanów Zjednoczonych Ameryki co do artykułu 12.

Pełnomocnicy Stanów Zjednoczonych Ameryki składają formalne oświadczenie, że faktu podpisania przez nich Konwencji sanitarnej międzynarodowej z dnia dzisiejszego nie należy interpretować w tym sensie, jakoby Stany Zjednoczone Ameryki przez to uznały władzę lub jednostkę, spełniającą czynności Rządu Państwa, uczestniczącego w umowie, lub przystępującego do niej, podczas gdy władza lub jednostka ta nie jest przez Stany Zjednoczone uznana za Rząd tego Państwa. Oświadczają one pozatem, że udział Stanów Zjednoczonych Ameryki w Konwencji sanitarnej międzynarodowej z dnia dzisiejszego nie pociąga za sobą dla Stanów Zjednoczonych żadnego z umowy płynącego zobowiązania w stosunku do Państwa, uczestniczącego w umowie lub przystępującego do niej, o ile Państwo to jest reprezentowane przez władzę lub jednostkę, której Stany Zjednoczone nie uznają, jako odpowiadającej Rządowi tego państwa, a to do chwili, aż będzie ono reprezentowane przez Rząd, uznany przez Stany Zjednoczone.

Pozatem Pełnomocnicy Stanów Zjednoczonych Ameryki oświadczają, że Rząd ich zastrzega sobie prawo decyzji, czy o ile chodzi o stosowanie zarządzeń, należy uznać obszar obcy za zakażony, tudzież prawo określenia zarządzeń, które w okolicznościach szczególnych będą stosowane do osób, przybywających do ich portów.

Wobec tego, że doniosły akt, dokonany przez Międzynarodową Kanferencję Sanitarną, i zawarte w nim liczne nowe postanowienia nie mogły być drogą telegraficzną przedłożone Królowej Królów oraz jego Cesarskiej i Królewskiej Wysokości Księciu Tafari Makonnen, Następcy Tronu i Regentowi Cesarstwa, Delegat Cesarstwa Etiopji oświadcza, że zmuszony jest wstrzymać się od podpisania konwencji do czasu otrzymania potrzebnych instrukcyj.

Pełnomocnicy brytyjscy oświadczają, że ich podpis nie obowiązuje żadnej części Cesarstwa brytyjskiego, będącej odrębnym członkiem Ligi Narodów, o ile dana część nie podpisała osobno konwencji, albo nie zgłosiła przystąpienia do niej.

Pozatem oświadczają oni, że zastrzegają dla wszystkich Protektoratów, Kolonij, Posiadłości lub Krajów, pozostających pod mandatem brytyjskim, a uczestniczących w konwencji, prawo niestosowania ustępu 2 art. 8, o ile z powodów natury praktycznej nie byłyby one w stanie zapewnić pełne; skuteczności wykonywania postanowień, dotyczących obowiązkowego zgłaszania chorób, wymienionych w rzeczonym artykule.

Delegat Kanady zastrzega dla swojego Rządu prawo decyzji, czy o ile chodzi o stosowanie zarządzeń należy dany obszar obcy uznać za zakażony i określić zarządzenia, które należy stosować w okolicznościach szczególnych do osób i przedmiotów, przybywających do portów kanadyjskich. Pod tym warunkiem przedstawiciel Kanady oświadcza, że jego Rząd gotów jest wziąć pod rozwagę zobowiązania, wynikające z artykułu 12 Konwencji, oraz otrzymywane wiadomości urzędowe o chorobach, występujących w krajach obcych.

Delegat Indji oświadcza, że jest upoważniony do podpisania Międzynarodowej konwencji sanitarnej z zastrzeżeniem, że z przyczyn natury praktycznej Indje obecnie nie są w stanie zaciągnąć zobowiązania, wypływającego z art. 8 co do przymusowego zgłaszania chorób, wymienionych w tyra artykule, z wyjątkiem w miastach wielkich lub w razie epidemii.

Pełnomocnicy brytyjscy oświadczają, że przywiązują wagę do stwierdzenia, że zastrzeżenia Pełnomocników Persji co do artykułu 90 nie mogą w żadnym razie zmieniać obecnego status quo, zważywszy, że jest w toku zawarcie porozumienia między Rządem perskim a brytyjskim.

Pełnomocnicy Rzeczypospolitej Finlandzkiej oświadczają, że wobec niedostatecznej gwarancji, jaką daje uodpornienie przeciw cholerze, ich Rząd, pomimo postanowień art. 30, zastrzega sobie prawo poddania osób uodpornionych w razie potrzeby obserwacji.

Zważywszy pozatem, że handel przez granicę finlandzką może odbywać się tylko dwiema linjami kolei żelaznej od wschodu, biegnącemi bardzo blisko siebie, a tylko jedna od zachodu, co wyklucza możliwość częściowego zamknięcia granicy, Finlandia, chcąc uniknąć całkowitego zamknięcia granicy w razie epidemji, zastrzega sobie prawo ustanowienia obserwacji w miarę potrzeby, pomimo postanowień art. 58.

Pełnomocnicy Japonji oświadczają, że ich Rząd zastrzega sobie możność: 1. przesyłania za pośrednictwem Biura Wschodniego w Singapour zgłaszali i wiadomości, których przesyłanie przez Międzynarodowe Biuro Higjeny Publicznej jest przepisane konwencją; 2. stosowania uznanych przez władze sanitarne za potrzebne zarządzeń co do nosicieli przecinkowców cholery.

Pełnomocnicy Litwy oświadczają, że aczkolwiek przystępują do konwencji, zastrzegają się stanowczo przeciw jej wprowadzeniu w życie w stosunkach między Litwą a Polską, dopóki nie zostaną przywrócone stosunki normalne między obu Krajami.

Zastrzeżenia te mają szczególne znaczenie co do artykułów 9, 16. 57 i 66.

Pełnomocnicy Holandji oświadczają w imieniu swojego Rządu, że tenże, o ile chodzi o Indje Holenderskie, zgłasza zastrzeżenie co do stosowania zarządzeń, przewidzianych w artykule 10 ustęp 2, również względem osób i towarów, przybywających z okolic, dotkniętych dżumą wśród szczurów i myszy.

Pozatem oświadczają oni, że ich Rząd zastrzega się, o ile chodzi o Indje Holenderskie, przeciw interpretacji artykułu 27 punkt 2 w tym sensie, że przewidziane w tym artykule wytępienie szczurów może być stosowane do statków, wiozących towar z okolicy, dotkniętej dżumą wśród szczurów i myszy, jeżeli władza sanitarna sądzi, że w towarze tym mogą gnieździć się szczury, a sposób przymocowania statku uniemożliwia przeprowadzenie poszukiwań, przewidzianych w ostatnim ustępie artykułu 24.

Pełnomocnicy Persji oświadczają, że nic nie usprawiedliwia pozostawienia w konwencji specjalnego postanowienia co do Zatoki Perskiej. Okoliczność, że konwencja zawiera artykuł 90, tworzący dział V części II-ej, nie pozwala im jej podpisać, bez uczynienia jak najbardziej stanowczych zastrzeżeń.

Pełnomocnicy Persji oświadczają pozatem, że status quo bynajmniej nie może być wiążący dla ich Rządu. Natomiast zastrzegają oni dla swojego Rządu prawo niestosowania postanowień artykułu 8 co do obowiązkowego zgłaszania chorób, wymienionych w tym artykule.

Pełnomocnik Portugalji oświadcza, że jest przez swój Rząd upoważniony do podpisania konwencji ad referendum z zastrzeżeniami, wyszczególnionemi w protokóle ostatniego plenarnego posiedzenia.

Pełnomocnik Turcji oświadcza, że Turcja nie zrzekła się żadnym traktatem prawa posiadania przedstawiciela w Radzie sanitarnej morskiej i kwarantannowej Egiptu. Natomiast, mając na uwadze postanowienia, podpisanej w Lozannie konwencji o cieśninach, i warunki specjalne cieśnin Bosforu i Dardaneli, zastrzega on dla administracji sanitarnej Turcji prawo umieszczania na pokładzie każdego statku handlowego, płynącego przez cieśniny bez lekarza, a pochodzącego z portu zakażonego, straży sanitarnej, celem uniknięcia zawinięcia statku do portu tureckiego. Rozumie się, że opóźnienia i koszty, spowodowane przez tę straż, będą minimalne.

Pełnomocnicy Związku Sowieckich Socjalistycznych Republik Rad, przypominając deklarację, złożoną 26 maja na posiedzeniu Komisji Pierwszej, w sprawie artykułu 7 projektu konwencji oświadczają, że nie podnoszą zastrzeżeń przeciw postanowieniu co do przysługującego Międzynarodowemu Biuru Higjeny Publicznej prawa zawierania porozumień z innemi organizmami sanitarnemi; są oni wszelako zdania, że prawo to wypływa z Porozumienia Rzymskiego z roku 1907, określającego działalność Biura. Uważają oni przeto, że wspomniane powyżej postanowienie, będące tylko potwierdzeniem tego prawa, powinno znaleźć miejsce jedynie w protokóle, a nie stanowić artykułu samej konwencji.

Pełnomocnicy Związku Sowieckich Socjalistycznych Republik Rad przypominają, że w dyskusji nad artykułem 12 konwencji głosowali przeciw postanowieniu, przewidującemu dla Rządów prawo przedłużenia w przypadkach wyjątkowych stosowania zarządzeń sanitarnych, pomimo oświadczenia, złożonego przez Państwa zainteresowane, że niebezpieczeństwo danej choroby minęło.

Sądzą oni, że postanowienie to mogłoby dotknąć jedną z podstawowych zasad konwencyj wcześniejszych i stać się źródłem nieporozumień, mogących wyniknąć z jego zastosowania.

W konsekwencji tego oświadczają oni, że postanowienie to, w rozumieniu konwencji, może wchodzić w rachubę w przypadkach wyjątkowych, o ile Rząd, do którego należy obszar zakażony, nie spełnia zobowiązań, przewidzianych w tej sprawie przez konwencję.

Pełnomocnicy Związku Sowieckich Socjalistycznych Republik Rad przypominają zgłoszone już w Drugiej komisji zastrzeżenia co do działalności i uprawnień Rady sanitarnej morskiej i kwarantannowej Egiptu. Zależy im mianowicie na podkreśleniu, że zwłaszcza artykuły 70 i 165 przyznają Radzie tej prawo wydawania różnych przepisów w dziedzinie policji sanitarnej morskiej i kwarantannowej pod warunkiem, że przepisy te, ażeby uzyskać moc obowiązującą, powinny być przyjęte przez szereg Państw, mających w Radzie swoich przedstawicieli. Wobec tego, że Związek Sowieckich Socjalistycznych Republik Rad nie ma jeszcze swojego przedstawiciela w Radzie sanitarnej morskiej i kwarantannowej Egiptu, Delegacja Związku musi zastrzec dla swojego Rządu prawo uznania lub nieuznania zarządzeń, opracowanych przez tę Radę.

Podpisani przyjmują do wiadomości wyrażone powyżej zastrzeżenia i oświadczają, że ich kraje zastrzegają sobie prawo uwzględnienia ich w stosunku do krajów, w imieniu których zostały sformułowane.

NA DOWÓD CZEGO Pełnomocnicy podpisali niniejszy protokół.

Sporządzono w Paryżu dwudziestego pierwszego czerwca roku tysiąc dziewięćset dwudziestego szóstego.

ZA AFGANISTAN:

Islambek Khoudoiar Khan

ZA ALBANJĘ:

Dr. Osman

ZA CESARSTWO NIEMIECKIE:

Franoux

Hamel

ZA NARÓD ARGENTYŃSKI:

F. A. de Toledo

ZA AUSTRJĘ:

Dr. Alfred Grünberge

ZA BELGJĘ:

Velghe

ZA BRAZYLJĘ:

Carlos Chagas,

Cilberto Moura Costa

ZA BUŁGARJĘ

B. Morfoff

Tochko Petroff

ZA CHILI:

Armando Quezada

ZA CHINY:

S. K. Yao

Scie Ton Fa

ZA KOLUMBJĘ:

Miguel Jimenez Lopez

ZA KUBĘ:

R. Hernandez Portela

ZA DANJĘ:

Th. Madsen

ZA GDAŃSK:

Chodźko

Stade

ZA REPUBLIKĘ DOMINIKAŃSKĄ:

Betances

ZA EGIPT:

Fakhry

Dr. M El. Guindy

ZA EKWADOR:

J. Illingourth

ZA HISZPANJĘ:

Marques de Faura

Dr. F. Murillo

ZA STANY ZJEDNOCZONE AMERYKI:

H. S. Cumming

W. W. King

ZA ETJOPJĘ:

Lagarde, Duc D'Entotto

ZA FINLANDJĘ:

Enckell

ZA FRANCJĘ:

Camille Barrère

Harismendy

Naυailles

Dr. A. Calmette

Leon Bernard

ZA ALGERJĘ:

Dr. Raynaud

ZA AFRYKĘ ZACHODNIĄ:

Dr. Paul Gouzien

ZA AFRYKĘ WSCHODNIĄ:

Thiroux

ZA INDOCHINY:

Dr. L'Herminier

Dr. N. Bernard

ZA RZĄDY SYRJI, WIELKIEGO LIBANU, ALAUITÓW I DŻEBEL-DRUZJI:

Harismendy

ZA CAŁOŚĆ INNYCH KOLONIJ, PROTEKTORATÓW, POSIADŁOŚCI I TERYTORJÓW POD MANDATEM FRANCJI:

Audibert

ZA CESARSTWO WIELKIEJ BRYTANJI:

G. S. Buchanan

John Murray

ZA KANADĘ:

J. A Amyot

ZA AUSTRALJĘ:

W. C. Sawers

ZA NOWĄ-ZELANDJĘ,

Sydney Price James

ZA INDJE:

D. T. Chadwick

ZA UNJĘ POŁUDNIOWO-AFRYKAŃSKĄ.

Philip Stock

ZA GRECJĘ:

Al. C. Carapanos

D. Matarangas

ZA GWATEMALĘ:

Francisco A. Figueroa

ZA HAITI:

Georges Audain

ZA HEDŻAS:

Dr. Mahmoad Hamoudé

ZA HONDURAS:

Ruben Audino Aguilar

ZA WĘGRY:

Dr. Ch. Grosch

ZA WŁOCHY:

Albert Lutrario

Gioυanni Vittorio Repetti

Odoardo Huetter

G. Rocco

Giuseppe Druetti

ZA JAPONJĘ:

H. Matsushima

Mitsuzo Tsurumi

ZA REPUBLIKĘ LIBERJI:

R. Lehmann

N. Ooms

ZA LITWĘ:

Dr. Pr. Vaiciuska

ZA LUKSEMBURG:

Dr. Praum

ZA MAROKKO:

Harismendy

Dr. Raynaud

ZA MEKSYK:

R. Cabrera

ZA MONACO:

F. Roussel

Dr. Marsan

ZA NORWEGJĘ:

Sigurd Bentzon

ZA PARAGWAJ:

R. V. Caballero

ZA HOLANDJĘ:

Doude Van Troostwyk

N. M. Josephus Jitta

De Vogel

Van der Plas

ZA PERU:

P. Mimbela

ZA PERSJĘ: ad referendum:

Dr. Ali Khan Partow Aazam

Mansour Charif

ZA POLSKĘ:

Chodźko

ZA PORTUGALJĘ:

Ricardo Jorge

ZA RUMUNJĘ:

Dr. J. Cantacuzène

ZA SAN MARINO:

Dr. Guelpa

ZA KRÓLESTWO SERBÓW, CHORWATÓW I SŁOWEŃCÓW:

M. Spalaikoυitch

ZA SALWADOR:

Carlos R. Lardé-Arthés

ZA SUDAN:

Oliυer Francis Haynes Atkey

ZA SZWAJCARJE:

Dunant

Carrière

ZA CZECHOSŁOWACJĘ:

Dr. Ladislaυ Prochazka

ZA TUNIS:

Naυailles

ZA TURCJĘ:

A. Fethy

ZA ZWIĄZEK SOWIECKICH SOCJALISTYCZNYCH REPUBLIK RAD:

J. Daυtian

J. Mammoulia

J. Bronstein

O. Mebournoutoff

N. Freyberg

Al. Syssine

V. Egoriew

ZA URUGWAJ:

A. Herosa

ZA WENEZUELĘ: ad referendum:

Jose Ig. Cardenas

POSIEDZENIE DZIEWIĄTE.

Poniedziałek 21 czerwca 1926 r. *),

Pełnomocnicy Brazylji oświadczają, iż są uprawnieni do podpisania konwencji ad referendum z zastrzeżeniami następującemi:

"1° Brazylja nie będzie się uważała za związaną przez, postanowienia drugiego ustępu, litery b artykułu 17: środki żywności nie mają nic wspólnego z przenoszeniem cholery; ani przez postanowienia artykułu 19; przesyłki pocztowe nie powinny być poddawane żadnym zabiegom sanitarnym.

2° Pierwszy i drugi ustęp artykułu 24 są sprzeczne z sobą ponieważ, według ustępu drugiego, statek jest zarażony. jeżeli zarazą nabyto na statku, podczas gdy ustęp pierwszy nie stawia tego warunku. W przekonaniu Pełnomocników Brazylji należy rozróżnić między formą gruczołową i formą płucną dżumy: w pierwszym wypadku statek nie powinien być uważany za zarażony, jak tylko wtedy, kiedy dżuma zostanie skonstatowana na samym statku; przeciwnie jeżeli chodzi o dżumę płucną, statek powinien być zawsze uważany za zarażony.

3° To samo rozróżnienie narzuca się odnośnie do postanowień artykułu 25. Jedynie osoby należące do otoczenia chorego na dżumę płucną winny być poddane obserwacji. Osoby, które mają styczność z chorym dotkniętym dżumą gruczołową, powinny podlegać tylko nadzorowi".

______

*) Wyciąg, zawierający brzmienie zastrzeżeń Brazylji, Portugalji i Chili.

Pełnomocnik Portugalji oświadcza, te jest upoważniony przez swój Rząd do podpisania konwencji ad referendum, za przyznaniem zastrzeżeń formalnych, następujących;

"1. Nowa Konwencja, w swej całości przedstawia nadmierne obciążenie zobowiązaniami sanitarnemi, krępującemi dla nawigacji i handlu morskiego; otóż ten nadmiar obostrzeń nie jest poparty ani przez fakty epidemji znane, ani przez doświadczenie zdobyte od czasu ostatniej konferencji z 1912-go, a przeciwnie klęski przewidziane coraz więcej dają się opanować zapomocą metod profilaktycznych współczesnych;

2. Zamiast pierwszego uznanego wypadku dżumy albo żółtej febry (art. 10) należałoby powrócić do tekstu konwencji z roku 1912, w której środki przewidziane przez konwencję mogły właśnie być zastosowane dopiero po skonstatowaniu wielu wypadków.

3. Termin odpowiedni do podjęcia środków przeciwko rzeczom pochodzącym z okręgów dotkniętych zarazą byłby dopuszczalny, lecz nie można zostawić Rządom prawa dowolnego przedłużania, bez ograniczenia czasu, zarządzeń restrykcyjnych, z powoływaniem się na wyjątkowe warunki, które każdy będzie mógł usprawiedliwić na swój sposób (art. 12).

4. Poza odszczurzaniem żadne inne zabiegi sanitarne nie powinny być stosowane do towarów; zarządzenia ustępu a) i ustępu b), artykułu 17, przewidują sposoby z innego wieku, które nie mogą być urzeczywistnione w takiej formie, w jakiej zostały sformułowane; przesyłki pocztowe nie powinny podlegać żadnym ograniczeniom (art. 19).

5.  Co do dżumy, różnica pomiędzy dżumą płucną a dżumą gruczołową, usunięta w tekście ostatecznym, jest różnicą zasadniczą z punktu widzenia profilaktycznego.

Postanowienia artykułu 24 są ze sobą sprzeczne. Biorąc w rachubę wypadki zarażenia na lądzie, które umieszczają statek w rzędzie podejrzanych, artykuł ten stanowi, że o ile dany wypadek zarazy znajduje się jeszcze na statku w chwili przybycia tegoż, statek będzie uznany za zarażony.

6. Sposoby zwalczania żółtej febry są w sprzeczności z systemem przyjętym przez konwencję, zezwalają bowiem na zastosowanie normalne obserwacji do statków podejrzanych, i na klasyfikację jako takich także statków pochodzących z portów niedotkniętych zarazą, co stoi w sprzeczności z wyraźnem i ścisłem postanowieniem artykułu 11, który nakazuje ograniczyć te środki do okręgów istotnie dotkniętych zarazą."

P. Quezada (Chili) prosi, aby zostało włączone do Protokółu Podpisania w imieniu Chili, zastrzeżenie identyczne z uczynionemi przez Brazylję i Portugalję.

Zaznajomiwszy się z powyższą konwencją, protokółem podpisania oraz protokółem IX posiedzenia międzynarodowej konferencji sanitarnej w Paryżu z tegoż dnia, uznaliśmy je i uznajemy za słuszne zarówno w całości jak i każde z postanowień w nich zawartych; oświadczamy, że są przyjęte, ratyfikowane i potwierdzone i przyrzekamy, że będą niezmiennie zachowywane.

NA DOWÓD CZEGO wydaliśmy Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej.

W Warszawie, dnia 11 maja 1932 r.

* Z dniem 2 kwietnia 1951 r. przedłuża się moc obowiązującą nin. konwencji, zgodnie z protokołem o przedłużeniu międzynarodowej konwencji sanitarnej z 1944 r. (Dz.U.52.3.13).

• Identyfikator: Dz.U.1933.17.115
• Rodzaj: Umowa międzynarodowa
• Tytuł: Międzynarodowa konwencja sanitarna. Paryż.1926.06.21.
• Data aktu: 21/06/1926
• Data ogłoszenia: 20/03/1933
• Data wejścia w życie: 27/08/1932