W.Bryt. i Płn.Irl.-Polska. Konwencja w przedmiocie postępowania w sprawach cywilnych i handlowych. Warszawa.1931.08.26.

KONWENCJA
między Prezydentem Rzeczypospolitej Polskiej a Jego Królewską Mością odnośnie do Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanji i Północnej Irlandji w przedmiocie postępowania w sprawach cywilnych i handlowych, *
podpisana w Warszawie dnia 26 sierpnia 1931 r.

(Ratyfikowana zgodnie z ustawą z dn. 10 marca 1932 r. - Dz. U. R. P. Nr. 32, poz. 324).

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

MY, IGNACY MOŚCICKI,

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

Wszem wobec i każdemu zosobna, komu o tem wiedzieć należy, wiadomem czynimy:

Dnia dwudziestego szóstego sierpnia tysiąc dziewięćset trzydziestego pierwszego roku podpisana została w Warszawie konwencja między Prezydentem Rzeczypospolitej Polskiej a Jego Królewską Mością odnośnie do Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanji i Północnej Irlandji w przedmiocie postępowania w sprawach cywilnych i handlowych, o następującem brzmieniu dosłownem:

KONWENCJA

między Prezydentem Rzeczypospolitej Polskiej a Jego Królewską Mością, odnośnie do Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanji i Północnej Irlandji, w przedmiocie postępowania w sprawach cywilnych i handlowych.

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

i

JEGO KRÓLEWSKA MOŚĆ, KRÓL WIELKIEJ

BRYTANJI, IRLANDJI I BRYTYJSKICH DOMINJÓW ZAMORSKICH, CESARZ INDYJ,

pragnąc okazać sobie wzajemną pomoc przy prowadzeniu postępowania sądowego w sprawach cywilnych i handlowych, które toczą się lub w przyszłości mogą się toczyć przed Ich właściwemi władzami sądowemi, postanowili zawrzeć w tym celu konwencję i mianowali swymi pełnomocnikami: (pominięto),

KTÓRZY po przedstawieniu pełnomocnictw, uznanych za dobre i sporządzone w należytej formie, zgodzili się na następujące postanowienia:

I. Wstęp.
Artykuł  1.

(a) Niniejsza konwencja stosuje się tylko do spraw cywilnych i handlowych włącznie ze sprawami niespornemi.

(b) W niniejszej konwencji wyrazy:

1)
"terytorium jednej (lub drugiej) Wysokiej Układającej się Strony" będą rozumiane jako oznaczające w każdym czasie a) w stosunku do Jego Królewskiej Mości Króla Wielkiej Brytanji, Irlandji i Brytyjskich Dominjów Zamorskich, Cesarza Indyj, - Anglję i Walję i wszystkie terytorja, na których obowiązuje niniejsza konwencja z mocy rozciągnięcia jej na zasadzie artykułu 15-go lub przystąpień do niej na zasadzie artykułu 17-go; b) w stosunku do Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej - Polskę, z zastrzeżeniem przepisów artykułu 16-go;
2)
"osoby" należy rozumieć jako oznaczające osoby fizyczne i osoby prawne;
3)
"osoby prawne" należy rozumieć jako obejmujące spółki, towarzystwa, związki i inne korporacje;
4)
"poddani lub obywatele Wysokiej Układającej się Strony" należy uznać za obejmujące osoby prawne, ustanowione, lub utworzone na zasadzie ustaw, obowiązujących na terytorjum tej Wysokiej Układającej się Strony;
5)
"poddani jednej (albo drugiej) Wysokiej Układającej się Strony" należy uważać za oznaczające a) w stosunku do Jego Królewskiej Mości wszystkich poddanych Jego Królewskiej Mości, gdziekolwiek bądź zamieszkałych, i wszystkie osoby znajdujące się pod Jego opieką; b) w stosunku do Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej - wszystkich obywateli polskich - z zastrzeżeniem przepisów artykułu 16-go;
6)
"urzędnik konsularny" należy rozumieć jako oznaczające także urzędnika dyplomatycznego.

II. Doręczanie pism sądowych i pozasądowych.

Artykuł 2.

(a) Jeżeli władza sądowa jednej z Wysokich Układających się Stron żąda doręczenia pism sądowych lub pozasądowych, sporządzonych na terytorjum tej Strony osobom przebywającym na terytorjum drugiej Układającej się Strony, to pisma te mogą być doręczone odbiorcy, niezależnie od jego obywatelstwa, którymkolwiek ze sposobów przewidzianych w artykułach 3 i 4.

(b) W części II-ej niniejszej konwencji wyrażenie "kraj pochodzenia" oznacza kraj, z którego pochodzą pisma, które mają być doręczone, a wyrażenie "kraj wykonania" oznacza kraj, w którym doręczenie pism ma nastąpić.

Artykuł  3.

(a) Wniosek o doręczenie winien być adresowany i przesłany przez urzędnika konsularnego, działającego za kraj pochodzenia, do właściwej władzy kraju wykonania z prośbą o zarządzenie doręczenia pisma, o które chodzi.

(b) Wniosek o doręczenie winien być sporządzony w języku kraju wykonania i winien wymieniać nazwiska i bliższe oznaczenie stron, nazwisko, bliższe oznaczenie i adres odbiorcy i rodzaj pisma, które ma być doręczone; pismo, podlegające doręczeniu, należy załączyć w podwójnym egzemplarzu. Jeśli pismo jest znacznej objętości, będzie przyjęty duplikat istotnej jego części, wystarczającej do stwierdzenia jego tożsamości.

(c) Pismo, które ma być doręczone, winno być sporządzone albo w języku kraju wykonania, albo należy do niego dołączyć tłumaczenie na ten język, poświadczone za zgodność przez urzędnika konsularnego, działającego za kraj pochodzenia, lub przez urzędowego albo przysięgłego tłumacza jednego z obu krajów.

(d) Wnioski o doręczenie należy adresować i przesyłać:

W Anglji - do "Senior Master of the Supreme Court of Judicature".

W Polsce - do Ministerstwa Sprawiedliwości w Warszawie.

Jeśli władza, do której przesłano wniosek, nie jest właściwa do wykonania go, władza ta (wyjąwszy wypadki odmowy wykonania w myśl paragrafu (f) artykułu niniejszego) prześle z urzędu dalej wniosek właściwej władzy kraju wykonania.

(e) Doręczenie będzie uskutecznione przez właściwą władzę kraju wykonania, która doręczy pismo w sposób przewidziany przez prawo miejscowe tego kraju dla doręczania podobnych pism; wyjąwszy gdy w żądaniu doręczenia zostało wyrażone życzenie zachowania pewnego szczególnego sposobu doręczenia, wówczas bowiem należy zachować ten sposób, o tyle, o ile nie jest sprzeczny z prawem kraju wykonania.

(f) Nie można odmówić wykonania wniosku o doręczenie, uczynionego zgodnie z poprzedzającemi przepisami artykułu niniejszego, chyba że (1) autentyczność wniosku o doręczenie nie jest ustalona, lub (2) Wysoka Układająca się Strona, na której terytorjum wniosek winien być wykonany, uważa, że Jej prawa zwierzchnicze lub bezpieczeństwo mogłyby być przez to naruszone.

(g) W każdym wypadku, gdy wniosek o doręczenie nie został wykonany przez władzę, do której go przesłano, władza ta zawiadomi o tem niezwłocznie urzędnika konsularnego, który przesłał wniosek, podając powody, dla których odmówiono wykonania wniosku lub wymieniając władzę, której wniosek został odstąpiony.

(h) Władza, która wykonała wniosek o doręczenie, winna wystawić zaświadczenie, stwierdzające doręczenie albo podające przyczynę, która przeszkodziła doręczeniu i ustalające fakt, sposób i datę uskutecznienia doręczenia lub jego usiłowania i winna przesłać rzeczone zaświadczenie urzędnikowi konsularnemu, który nadesłał wniosek o doręczenie. Zaświadczenie o uskutecznieniu doręczenia lub o jego usiłowaniu należy umieścić na jednym z dwóch egzemplarzy lub dołączyć do jednego z nich.

Artykuł 4.

(a) Doręczenie może nastąpić bez skierowania jakiejkolwiek prośby do władz kraju wykonania lub bez żadnego współdziałania tych władz jednym z następujących sposobów:

1)
przez urzędnika konsularnego, działającego za kraj pochodzenia;
2)
przez agenta wyznaczonego w tym celu bądź przez władzę sądową kraju pochodzenia, bądź przez stronę, na której wniosek pismo zostało wystawione;
3)
przez pocztę, lub
4)
jakimkolwiek innym sposobem doręczenia, który nie sprzeciwia się ustawom obowiązującym w chwili doręczenia w kraju wykonania.

(b) Wszystkie pisma doręczane w sposób przewidziany w punkcie (1) poprzedniego paragrafu winny być albo sporządzone w języku kraju wykonania albo zaopatrzone w przekład na ten język poświadczony za zgodność w sposób przepisany w artykule 3 (c), chyba że odbiorca jest poddanym lub obywatelem Wysokiej Układającej się Strony, z której terytorjum pochodzi pismo przeznaczone do doręczenia.

(c) Wysokie Układające się Strony zgadzają się, że w zasadzie jest także pożądane, aby przepisy paragrafu (b) niniejszego artykułu stosowały się także do pism doręczalnych w sposób przewidziany w punktach (2), (3) i (4) paragrafu (a) niniejszego artykułu. Wysokie Układające się Strony nie biorą jednak na siebie żadnego zobowiązania w tym względzie, o ile na Ich właściwych terytorjach niema ustaw przewidujących w podobnych wypadkach obowiązek tłumaczeń.

Artykuł  5.

(a) W każdym wypadku, w którym pisma były doręczone zgodnie z postanowieniami artykułu 3, Wysoka Układająca się Strona, której urzędnik konsularny zgłosił wniosek o doręczenie, zwróci drugiej Wysokiej Układającej się Stronie wszystkie koszty i wydatki należne zgodnie z ustawą kraju wykonania osobom użytym do wykonania doręczenia jako też wszystkie koszty i wydatki, powstałe przy wykonaniu doręczenia w sposób odrębny. Koszty te i wydatki nie mogą przewyższać tych, które zwykle są przyznawane przez sądy kraju wykonania.

(b) Zwrotu tych kosztów i wydatków zażąda właściwa władza, która wykonała doręczenie, od urzędnika konsularnego przez którego wniosek był skierowany, przy przesyłaniu mu zaświadczenia przewidzianego w artykule 3 (h).

(c) Poza tem co powyżej zostało przewidziane, żadne opłaty jakiegokolwiek rodzaju nie będą się należały jednej z Wysokich Układających się Stron od drugiej Strony w związku z doręczeniem jakichkolwiek pism.

III. Zbieranie dowodów

Artykuł 6.

(a) Jeżeli władza sądowa na terytorjum jednej z Wysokich Układających się Stron żąda, aby dowody były zebrane na terytorjum drugiej Wysokiej Układającej się Strony, to dowody takie mogą być zebrane, bez względu na obywatelstwo stron lub świadków, którymkolwiek z trybów, przewidzianych w artykułach 7, 8 lub 9.

(b) W części III-ej niniejszej konwencji wyrażenie:

1)
"Zebranie dowodów" należy uważać za obejmujące przesłuchanie powoda, pozwanego, biegłego, świadka lub jakiejkolwiek innej osoby pod przysięgą lub inaczej;

odebranie od powoda, pozwanego, biegłego, świadka lub jakiejkolwiek innej osoby przysięgi w związku z jakiem bądź postępowaniem sądowem; okazywanie, stwierdzanie tożsamości i badanie dokumentów, wzorów lub innych przedmiotów.

2)
"Świadek" należy uważać za obejmujące każdą osobę, od której żąda się złożenia któregokolwiek z wyżej podanych dowodów.
3)
"Kraj pochodzenia" należy uważać za oznaczające kraj, którego władza sądowa żąda zebrania dowodu, a "kraj wykonania" - kraj, w którym dowody mają być zebrane.
Artykuł  7.

(a) Władza sądowa kraju pochodzenia może, zgodnie z przepisami ustawy swego kraju, zwracać się przez rekwizycję do właściwej władzy kraju wykonania, prosząc tę władzę o przeprowadzenie dowodu.

(b) Rekwizycja winna być sporządzona w języku kraju wykonania lub winno być do niej dołączone tłumaczenie na ten język. Tłumaczenie to będzie poświadczone za zgodność przez urzędnika konsularnego, działającego za kraj pochodzenia albo przez urzędowego lub przysięgłego tłumacza jednego z obu krajów.

Pismo rekwizycyjne winno w krótkości określić rodzaj postępowania, dla którego żąda się zebrania dowodów, wymienić nazwiska i bliższe oznaczenie stron oraz nazwiska, bliższe oznaczenie i adresy świadków. Należy bądź (1) dołączyć do pisma wykaz pytań, które mają być zadane świadkowi lub świadkom lub, stosownie do przypadku, opis dokumentów, wzorów lub innych przedmiotów, które mają być okazane, zidentyfikowane lub zbadane, wraz z tłumaczeniem uwierzytelnionem w sposób wyżej podany, bądź też (2) w piśmie żądać od właściwej władzy zezwolenia na zadawanie viva voce pytań, w sposób w jaki strony lub ich zastępcy życzą sobie je zadawać.

(c) Pisma rekwizycyjne będą przesyłane:

w Anglji przez polskiego urzędnika konsularnego do Senior Master of the Supreme Court of Judicature;

w Polsce przez brytyjskiego urzędnika konsularnego do Ministerstwa Sprawiedliwości.

W wypadku, gdy władza, do której pismo rekwizycyjne zostało przesłane, nie jest właściwa do jego wykonania, władza ta (wyjąwszy wypadki odmowy wykonania w myśl paragrafu (f) niniejszego artykułu) winna z urzędu przekazać pismo rekwizycyjne właściwej władzy kraju wykonania.

(d) Właściwa władza kraju wykonania nada bieg pismu rekwizycyjnemu i uzyska żądany dowód, posługując się temi samemi środkami przymusowemi i tym samym trybem postępowania jakie stosuje się przy wykonaniu polecenia lub zarządzenia pochodzącego od władz jej własnego kraju, z wyjątkiem gdy w piśmie rekwizycyjnem wyrażono życzenie zastosowania odrębnego postępowania, wówczas bowiem to odrębne postępowanie będzie zastosowane, o ile to nie jest sprzeczne z prawem kraju wykonania.

(e) Urzędnika konsularnego, który przesłał pismo rekwizycyjne, należy, jeżeli sobie tego życzy, zawiadomić o dacie i miejscu, gdzie czynności będą dokonane, aby mógł zawiadomić stronę lub strony interesowane, którym będzie wolno stawić się osobiście lub przez zastępców, jeśli tego sobie życzą.

(f) Wykonania pisma rekwizycyjnego zgodnego z powyższemi przepisami można odmówić tylko wtedy:

1)
Jeżeli autentyczność pisma rekwizycyjnego nie została ustalona;
2)
Jeżeli w kraju wykonania wykonanie danego pisma rekwizycyjnego nie należy do zakresu działania władz sądowych;
3)
Jeżeli Wysoka Układająca się Strona, na której obszarze ma być ono wykonane, uważa, że Jej prawa zwierzchnicze lub bezpieczeństwo byłyby przez to naruszone.

(g) W każdym wypadku, gdy pismo rekwizycyjne nie zostało wykonane przez władzę, do której było skierowane, władza ta niezwłocznie zawiadomi o tem urzędnika konsularnego, który je przesłał, podając powody, dla których odmówiono wykonania pisma rekwizycyjnego, w przypadku zaś wymienionym w artykule 7 (c) - wymieniając władzę właściwą, której pismo zostało przekazane.

(h) W razie wykonania pisma rekwizycyjnego, właściwa władza, której zostało ono przesłane lub przekazane, nadeśle urzędnikowi konsularnemu, za którego pośrednictwem pismo zostało przesłane, niezbędne dokumenty, stwierdzające wykonanie pisma.

Artykuł 8.

(a) Władza sądowa kraju pochodzenia może w piśmie rekwizycyjnem, skierowanem do właściwej władzy kraju wykonania, prosić tę władzę o wyznaczenie celem zebrania dowodów, osoby fizycznej, specjalnie wskazanej w piśmie rekwizycyjnem.

Urzędnik konsularny, działający za kraj pochodzenia, lub każda inna odpowiednia osoba fizyczna może być w ten sposób wyznaczona.

(b) W razie zastosowania takiego postępowania stosują się przepisy paragrafów (b), (c), (f), (g) i (h) artykułu 7, lecz następujące postanowienia zastąpią paragrafy (d) i (e) tegoż artykułu.

(c) Władza właściwa kraju wykonania uczyni zadość tej prośbie i wyznaczy osobę fizyczną wskazaną do zebrania dowodów, chyba że ta osoba na to się nie zgodzi. Nadto, o ile zajdzie potrzeba, władza ta użyje takich środków przymusowych jakiemi rozporządza z mocy własnych ustaw, celem zabezpieczenia stawiennictwa świadków przed osobą w powyższy sposób wyznaczoną i złożenia przez nich dowodów.

(d) Osoba w ten sposób wyznaczona będzie miała prawo do odebrania przysięgi i każdy, składający przed nią fałszywe zeznanie, będzie podlegał przed sądami kraju wykonania karom, przewidzianym przez prawo tego kraju za krzywoprzysięstwo.

(e) Dowody winny być zebrane zgodnie z prawem kraju pochodzenia pod warunkiem, że ten tryb nie jest sprzeczny z ustawami kraju wykonania, i strony będą miały prawo stawić się osobiście lub dać się zastąpić przez adwokatów (barristers, solicitors) lub przez wszelkie inne osoby, uprawnione do stawania przed sądami bądź kraju pochodzenia, bądź kraju wykonania.

Artykuł  9.

(a) Dowody mogą być również zebrane bez skierowania jakiejkolwiek prośby do władz kraju wykonania lub bez współdziałania władz tego kraju przez osobę fizyczną bezpośrednio do tego wyznaczoną przez sąd kraju pochodzenia. Urzędnik konsularny, działający za kraj pochodzenia lub każda inna odpowiednia osoba może być w ten sposób wyznaczona.

(b) Ten, kto został wyznaczony w ten sposób do zebrania dowodów, może żądać od osób wymienionych przez sąd, który go wyznaczył, stawienia się przed nim i złożenia dowodów. Może przeprowadzić wszelkiego rodzaju dowody, o ile to nie jest sprzeczne z prawem państwa wykonania, i może odbierać przysięgę. Stawienie się i złożenie zeznań przed nim będzie całkowicie dobrowolne i żadne środki przymusowe nie będą stosowane.

(c) Wezwania do stawiennictwa, pochodzące od takiej osoby, będą sporządzone, o ile odbiorca nie jest poddanym lub obywatelem Wysokiej Układającej się Strony, dla której władzy sądowej żąda się dowodu - w języku kraju wykonania lub będzie do nich dołączone tłumaczenie na ten język.

(d) Dowody mogą być zebrane zgodnie z postępowaniem uznanem przez prawo kraju pochodzenia i strony będą miały prawo stawić się osobiście lub dać się zastąpić przez adwokatów (barristers, solicitors) tego kraju lub przez wszelkiego rodzaju zastępców uprawnionych do stawania bądź przez sądami kraju pochodzenia bądź kraju wykonania.

Artykuł 10.

Okoliczność, że usiłowanie zebrania dowodów w trybie wyłuszczonym w artykule 9 nie osiągnęło skutku z powodu odmowy świadka stawienia się lub złożenia dowodów, nie wyłącza późniejszego zgłoszenia żądania zgodnie z artykułem 7 lub 8.

Artykuł  11.

(a) Jeżeli dowody zostały zebrane w trybie przewidzianym w artykule 7 lub 8, Wysoka Układająca się Strona, której władza sądowa wystosowała pismo rekwizycyjne, zwróci drugiej Wysokiej Układającej się Stronie wszelkie koszty i wydatki, które poniosła właściwa władza tej Strony przy wykonaniu pisma rekwizycyjnego, a mianowicie koszty i wydatki należne świadkom, biegłym, tłumaczom, koszty sprowadzenia świadków, którzy nie stawili się dobrowolnie, oraz koszty i wydatki należne osobom, które byłyby delegowane do dokonania czynności, w wypadkach, gdy prawo kraju wykonania na to pozwala oraz wszelkie koszty i wydatki powstałe z zastosowania zażądanego odrębnego trybu postępowania. Koszty te i wydatki będą takie same, jak te, które zwykle są przyznawane w podobnych wypadkach w sądach kraju wykonania.

(b) Właściwa władza, która wykonała rekwizycję, zażąda zwrotu tych kosztów i wydatków od urzędnika konsularnego, który przesłał rekwizycję, jednocześnie z dostarczeniem mu dokumentów stwierdzających wykonanie rekwizycji zgodnie z przepisami artykułu 7 (h).

(c) Poza tem, co zostało powyżej przewidziane, żadnych innych opłat jakiegokolwiek bądź rodzaju jedna z Wysokich Układających się Stron nie będzie zwracała drugiej z tytułu zebrania dowodów.

IV. Prawo ubogich, areszt za długi i zabezpieczenie kosztów.

Artykuł 12.

Poddani lub obywatele jednej z Wysokich Układających się Stron będą traktowani na terytorjum drugiej Wysokiej Układającej się Strony zupełnie narówni z własnymi poddanymi lub obywatelami co do prawa ubogich i aresztu za długi, tudzież, pod warunkiem, że zamieszkują na terytorjum tej drugiej Wysokiej Układającej się Strony, nie będą obowiązani do składania zabezpieczenia kosztów w takim wypadku, gdy poddany lub obywatel tej drugiej Wysokiej Układającej się Strony nie byłby do tego obowiązany.

V. Postanowienia ogólne.

Artykuł  13.

Wszelkie trudności, któreby powstały w związku ze stosowaniem niniejszej konwencji, będą rozstrzygane w drodze dyplomatycznej.

Artykuł 14.

Konwencja niniejsza, której teksty angielski i polski są jednakowo autentyczne, podlega ratyfikacji. Dokumenty ratyfikacyjne będą wymienione w Londynie. Konwencja wejdzie w życie w miesiąc po dniu wymiany dokumentów ratyfikacyjnych i będzie obowiązywała w przeciągu 3 lat po jej wejściu w życie. O ile żadna z Wysokich Układających się Stron nie zawiadomi drugiej w drodze dyplomatycznej przynajmniej na sześć miesięcy przed upływem rzeczonego trzyletniego okresu o swoim zamiarze wypowiedzenia konwencji, będzie ona obowiązywała nadal aż do upływu sześciu miesięcy od dnia, w którym którakolwiek z Wysokich Układających się Stron zawiadomi o wypowiedzeniu konwencji.

Artykuł  15.

(a) Konwencja niniejsza nie będzie miała ipso facto zastosowania do Szkocji lub Północnej Irlandji ani do jakichkolwiek Kolonij lub Protektoratów Jego Królewskiej Mości Króla Wielkiej Brytanji, Irlandji i Zamorskich Dominjów Brytyjskich, Cesarza Indyj, ani do jakichkolwiek terytorjów pozostających pod Jego zwierzchnictwem, ani do terytorjów mandatowych, nad któremi Jego Rząd w Zjednoczonem Królestwie sprawuje mandat, lecz Jego Królewska Mość może w każdej chwili, w czasie gdy konwencja niniejsza trwa w mocy zgodnie z artykułem 14-tym, rozciągnąć działanie konwencji na każde z wyżej wspomnianych terytorjów zapomocą zawiadomienia dokonanego przez swego ambasadora w Warszawie.

(b) Zawiadomienie takie winno wymienić władze na odnośnem terytorjum, do których ma być przesłany wniosek o doręczenie w myśl artykułu 3 lub pismo rekwizycyjne w myśl artykułu 7, i język, w którym pisma i tłumaczenia mają być sporządzane. Wejście w życie takiego rozciągnięcia konwencji nastąpi w terminie miesięcznym od daty tego zawiadomienia.

(c) Każda z Wysokich Układających się Stron może w każdym czasie po upływie trzech lat od wejścia w życie rozciągnięcia tej konwencji na którekolwiek z terytorjów wyszczególnionych paragrafie (a) artykułu niniejszego, wypowiedzieć to rozciągnięcie, zawiadamiając o tem wypowiedzeniu w drodze dyplomatycznej na sześć miesięcy naprzód.

(d) Wypowiedzenie konwencji w myśl artykułu 14 będzie wypowiedzeniem jej ipso facto co do każdego z terytorjów, na które została rozciągnięta w myśl paragrafu (a) artykułu niniejszego o ile obie Wysokie Układające się Strony wyraźnie nie postanowią inaczej.

Artykuł 16.

(a) Wysokie Układające się Strony zgadzają się, że Rząd Rzeczypospolitej Polskiej, z mocy artykułu 104 Traktatu Pokoju, podpisanego w Wersalu 28 czerwca 1919, i artykułów 2 i 6 konwencji, zawartej między Polską a Gdańskiem 9 listopada 1920, może w każdej chwili, gdy niniejsza konwencja trwa w mocy na zasadzie artykułu 14 lub na zasadzie jakiegokolwiek przystąpienia z mocy artykułu 17, oświadczyć zapomocą zawiadomienia dokonanego drogą dyplomatyczną, że niniejsza konwencja będzie się stosowała do Wolnego Miasta Gdańska.

(b) Po dokonaniu takiego zawiadomienia przepisy niniejszej konwencji będą się stosowały do terytorjum Wolnego Miasta Gdańska i do obywateli Wolnego Miasta.

(c) Każda z Wysokich Układających się Stron może w każdej chwili po upływie trzech lat od daty wejścia w życie zawiadomienia przewidzianego w paragrafie (a) niniejszego artykułu wypowiedzieć stosowanie niniejszej konwencji do Gdańska, zawiadomiając o wypowiedzeniu na sześć miesięcy naprzód w drodze dyplomatycznej.

(d) Wypowiedzenie niniejszej konwencji zgodnie z artykułem 14 będzie wypowiedzeniem jej w stosunku do Wolnego Miasta Gdańska, o ile obie Wysokie Układające się Strony wyraźnie nie postanowią inaczej.

Artykuł  17.

(a) Wysokie Układające się Strony zgadzają się, że Jego Królewska Mość Król Wielkiej Brytanji, Irlandji i Brytyjskich Dominjów Zamorskich, Cesarz Indyj może w każdej chwili w czasie, gdy konwencja niniejsza trwa w mocy bądź w myśl artykułu 14 bądź z mocy jakiegokolwiek przystąpienia w myśl artykułu niniejszego, przystąpić do konwencji niniejszej co do każdego Członka Brytyjskiego Związku Narodów (British Commonwealth of Nations), którego Rząd życzyłby sobie dokonania przystąpienia, z zastrzeżeniem, że zawiadomienie o przystąpieniu nie może nastąpić wówczas, gdyby Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej zawiadomił o wypowiedzeniu konwencji co do wszystkich terytorjów Jego Królewskiej Mości, do których konwencja ma zastosowanie. Postanowienia artykułu 15 (b) będą miały zastosowanie do tego zawiadomienia. Każde takie przystąpienie osiągnie skutek po upływie miesiąca od dnia zawiadomienia.

(b) Po upływie trzech lat od dnia wejścia w życie jakiegokolwiek przystąpienia w myśl paragrafu (a) niniejszego artykułu, każda z Wysokich Układających się Stron może, zawiadamiając o tem w drodze dyplomatycznej na sześć miesięcy naprzód, wypowiedzieć stosowanie konwencji co do każdego kraju, co do którego zawiadomiono o przystąpieniu. Wypowiedzenie konwencji w myśl artykułu 14-go nie będzie miało wpływu na stosowanie jej do każdego takiego kraju.

(c) Każde zawiadomienie o przystąpieniu w myśl paragrafu (a) niniejszego artykułu może obejmować wszelkie terytorja zależne lub mandatowe, zarządzane przez Rząd kraju, co do którego zawiadomiono o przystąpieniu, a każde zawiadomienie o wypowiedzeniu w stosunku do każdego z krajów w myśl paragrafu (b) będzie miało zastosowanie do każdego terytorjum zależnego lub mandatowego, które było objęte zawiadomieniem o przystąpieniu dotyczącem tego kraju.

NA DOWÓD CZEGO niżej podpisani podpisali konwencję niniejszą w brzmieniu polskiem i angielskiem i wycisnęli na niej swoje pieczęcie.

Sporządzono w dwóch egzemplarzach w Warszawie, dnia 26 sierpnia 1931 r.

Zaznajomiwszy się z powyższą konwencją, uznaliśmy ją i uznajemy za słuszną zarówno w całości jak i każde z postanowień w niej zawartych; oświadczamy, że jest przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona i przyrzekamy, że będzie niezmiennie zachowywana.

Na dowód czego wydaliśmy Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej.

W Warszawie, dnia 29 kwietnia 1932 r.

*Konwencja została uzupełniona przez umowę międzynarodową z dnia 12 sierpnia 1932 r. w sprawie rozciągnięcia tej konwencji na Szkocję, podpisaną w Warszawie dnia 26 sierpnia 1931 r. (Dz.U.32.76.688), z dniem 22 września 1932 r.

Zmiany w prawie

Małżonkowie zapłacą za 2023 rok niższy ryczałt od najmu

Najem prywatny za 2023 rok rozlicza się według nowych zasad. Jedyną formą opodatkowania jest ryczałt od przychodów ewidencjonowanych, według stawek 8,5 i 12,5 proc. Z kolei małżonkowie wynajmujący wspólną nieruchomość zapłacą stawkę 12,5 proc. dopiero po przekroczeniu progu 200 tys. zł, zamiast 100 tys. zł. Taka zmiana weszła w życie w połowie 2023 r., ale ma zastosowanie do przychodów uzyskanych za cały 2023 r.

Monika Pogroszewska 27.03.2024
Ratownik medyczny wykona USG i zrobi test na COVID

Mimo krytycznych uwag Naczelnej Rady Lekarskiej, Ministerstwo Zdrowia zmieniło rozporządzenie regulujące uprawnienia ratowników medycznych. Już wkrótce, po ukończeniu odpowiedniego kursu będą mogli wykonywać USG, przywrócono im też możliwość wykonywania testów na obecność wirusów, którą mieli w pandemii, a do listy leków, które mogą zaordynować, dodano trzy nowe preparaty. Większość zmian wejdzie w życie pod koniec marca.

Agnieszka Matłacz 12.03.2024
Jak zgłosić zamiar głosowania korespondencyjnego w wyborach samorządowych

Nie wszyscy wyborcy będą mogli udać się osobiście 7 kwietnia, aby oddać głos w obwodowych komisjach wyborczych. Dla nich ustawodawca wprowadził instytucję głosowania korespondencyjnego jako jednej z tzw. alternatywnych procedur głosowania. Przypominamy zasady, terminy i procedurę tego udogodnienia dla wyborców z niepełnosprawnością, seniorów i osób w obowiązkowej kwarantannie.

Artur Pytel 09.03.2024
Data 30 kwietnia dla wnioskodawcy dodatku osłonowego może być pułapką

Choć ustawa o dodatku osłonowym wskazuje, że wnioski można składać do 30 kwietnia 2024 r., to dla wielu mieszkańców termin ten może okazać się pułapką. Datą złożenia wniosku jest bowiem data jego wpływu do organu. Rząd uznał jednak, że nie ma potrzeby doprecyzowania tej kwestii. A już podczas rozpoznawania poprzednich wniosków, właśnie z tego powodu wielu mieszkańców zostało pozbawionych świadczeń.

Robert Horbaczewski 21.02.2024
Standardy ochrony dzieci. Placówki medyczne mają pół roku

Lekarz czy pielęgniarka nie będą mogli się tłumaczyć, że nie wiedzieli komu zgłosić podejrzenie przemocy wobec dziecka. Placówki medyczne obowiązkowo muszą opracować standardy postępowania w takich sytuacjach. Przepisy, które je do tego obligują wchodzą właśnie w życie, choć dają jeszcze pół roku na przygotowania. Brak standardów będzie zagrożony grzywną. Kar nie przewidziano natomiast za ich nieprzestrzeganie.

Katarzyna Nocuń 14.02.2024
Wszystkie wyroby tytoniowe wkrótce trafią do systemu Track&Trace

Punkty sprzedaży wyrobów tytoniowych czekają nowe obowiązki. Unijnym Systemem Śledzenia Ruchu i Pochodzenia Wyrobów Tytoniowych (Track&Trace) obecnie objęte są papierosy i tytoń do samodzielnego skręcania papierosów. Od 20 maja trafią do niego także wszystkie inne wyroby zawierające w swoim składzie tytoń. W systemie muszą się również zarejestrować punkty sprzedaży wyrobów tytoniowych.

Krzysztof Koślicki 05.02.2024