Francja-Polska. Konwencja Handlowa. Paryż.1924.12.09.

KONWENCJA HANDLOWA

między Polską a Francją podpisana w Paryżu, dnia 9 grudnia 1924 roku.

Przekład.

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

MY, STANISŁAW WOJCIECHOWSKI,

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

wszem wobec i każdemu zosobna, komu o tem wiedzieć należy, wiadomem czynimy:

Dnia dziewiątego grudnia tysiąc dziewięćset dwudziestego czwartego roku podpisana została w Paryżu pomiędzy Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Francuskiej Konwencja Handlowa o następującem brzmieniu dosłownem:

KONWENCJA HANDLOWA

MIĘDZY

POLSKĄ A FRANCJĄ.

Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej i Prezydent Republiki Francuskiej, pragnąc uczynić tak dalece, jak to w obecnych okolicznościach jest możliwem, serdecznemi i owocnemi stosunki handlowe między obydwoma krajami i zacisnąć węzły przyjaźni, które je łączą, postanowili zastąpić Konwencję Handlową, zawartą dnia 6 lutego 1922 r. przez nową Konwencję i wyznaczyli w tym celu jako swoich pełnomocników:

PREZYDENT REPUBLIKI POLSKIEJ:

p. Alfreda CHŁAPOWSKIEGO, Ambasadora Polskiego w Paryżu,

p. Henryka TENNENBAUMA, Dyrektora Departamentu w Ministerstwie Przemysłu i Handlu,

p. Franciszka DOLEŻALA, Radcę Handlowego Ambasady Polskiej w Paryżu,

PREZYDENT REPUBLIKI FRANCUSKIEJ:

p. Edouard HERRIOT, deputowanego, Prezesa Rady Ministrów, Ministra Spraw Zagranicznych,

p. RAYNALDY, deputowanego, Ministra Handlu i Przemysłu,

KTÓRZY, po zakomunikowaniu sobie wzajemnie swoich pełnomocnictw, uznanych za dobre i należyte co do formy, zgodzili się na następujące postanowienia:

Artykuł  I.

Produkty naturalne lub fabryczne, pochodzące i przychodzące z Francji, kolonij, posiadłości i krajów protektoratu francuskiego, będą dopuszczone do przywozu na terytorjum celne Rzeczypospolitej Polskiej z przywilejem taryfy najbardziej korzystnej, jaką Rząd polski przyznaje lub mógłby przyznać jakiemukolwiek mocarstwu trzeciemu, na mocy zarządzeń taryfowych albo układów handlowych, zarówno co do ceł przywozowych, jak i co do wszelkich ceł dodatkowych, spółczynników lub podwyżek, których przedmiotem te cła są lub mogłyby być.

Artykuł  II.

Niezależnie od postanowień artykułu I-go, produkty naturalne lub fabryczne, pochodzące i przychodzące z Francji, kolonij, posiadłości i krajów protektoratu francuskiego, wyliczone w załączonej tu liście A, będą korzystały przy przywozie na terytorjum Rzeczypospolitej Polskiej z podanych w tej liście zniżek procentowych.

Stopa procentowa tych zniżek pozostanie ta sama bez względu na podwyżki lub zniżki taryf i będzie stosowana do cel dodatkowych lub spółczynników, jakie Polska stosuje lub jakie mogłaby w przyszłości dla tych samych produktów wprowadzić.

Artykuł  III.

Produkty naturalne lub fabryczne, pochodzące i przychodzące z terytorjum celnego Rzeczypospolitej Polskiej, wymienione w załączonej tu liście B, będą dopuszczane do przywozu do Francji, jako też do kolonij, posiadłości i krajów protektoratu francuskiego, mających ten sam ustrój celny, co Francja, z przywilejem taryfy minimalnej czyli najniższych stawek, jakie Francja przyznaje lub mogłaby przyznać w przyszłości wszelkiemu innemu mocarstwu na mocy zarządzeń taryfowych albo układów handlowych, zarówno co do opłat przywozowych obecnie zaprowadzonych lub tych, któreby Francja mogła ewentualnie zamiast nich wprowadzić, jak i co do ceł dodatkowych, spółczynników lub innych podwyżek czasowych, które Francja zaprowadziła lub zaprowadzićby mogła.

Z przyznaniem taryfy minimalnej dla produktów, wymienionych w liście B, jest związane traktowanie na stopie państwa najbardziej uprzywilejowanego, co jednak nie upoważnia Rzeczypospolitej Polskiej do żądania preferencyjnych ulg, któreby Francja mogła przyznać krajom swego protektoratu, lub dobrodziejstwa specjalnego systemu, któryby Francja mogła przyznać w zakresie taryfowym pewnym państwom pogranicznym na mocy unji celnej, lub też dobrodziejstwa taryf, któreby Francja mogła przyznać ewentualnie dla produktów, których przywóz jest przeznaczony do ułatwienia rozrachunków finansowych z krajami, które znajdowały się w stanie wojny z Francją w ciągu lat 1914 do 1918.

Artykuł  IV.

Produkty naturalne lub fabryczne, pochodzące i przychodzące z terytorjum celnego Rzeczypospolitej Polskiej, wymienione w załączonej tu liście C, będą korzystały przy przywozie do Francji, do kolonij, posiadłości i krajów protektoratu francuskiego, mających ten sam ustrój celny, co Francja, z podanych w tej liście zniżek procentowych, które będą obliczane od różnicy pomiędzy stawką taryfy ogólnej a taryfy minimalnej.

Stopa procentowa tych zniżek pozostanie ta sama, bez względu na podwyżki lub zniżki taryf, ceł dodatkowych i spółczynników, któreby Francja mogła ustanowić w przyszłości.

Artykuł  V.

Gdyby dla któregokolwiek z produktów, wymienionych w liście D, Francja przyznała później jednemu z krajów, graniczących z Polską, który pozostawał w wojnie z Francją w ciągu lat 1914 do 1918, bardziej korzystne traktowanie, niż to, które jest przewidziane w liście C, to będzie ono rozciągnięte natychmiast i bezwarunkowo na identyczne produkty, pochodzące i przychodzące z Rzeczypospolitej Polskiej, przy ich przywozie do Francji.

Wyjątek stanowią warunki taryfowe, przewidziane w końcowym ustępie artykułu 3-go, i rozumie się, że Polska będzie mogła domagać się korzystniejszego, a ograniczonego do kontyngentów traktowania, również tylko dla kontyngentów, obliczanych według stosunku jej produkcji do produkcji krajów, o których mowa w 1-ym ustępie niniejszego artykułu.

Artykuł  VI.

Gdyby Rząd francuski przyznał w przyszłości korzystniejsze zniżki procentowe dla produktów, wymienionych w liście C, a nie powtórzonych w liście D, jakiemuś krajowi, graniczącemu z Polską, który pozostawał w wojnie z Francją w ciągu lal 1914 do 1918, Polska będzie mogła w okresie dwumiesięcznym domagać się tej samej korzyści. Francja obowiązuje się zbadać przychylnie to żądanie i przyjąć je, jeżeli warunki produkcji polskiej oraz równowagę korzyści i ustępstw, wymienionych w niniejszym traktacie lub wynikających z traktowania na stopie państwa najbardziej uprzywilejowanego, albo zawarte w tym traktacie klauzule asymilacyjne uzasadnią to ustępstwo; w wypadku, gdyby w przeciągu jednego miesiąca od zgłoszenia nie zaspokojono życzenia Polski, będzie ona mogła wypowiedzieć niniejszą umowę, która wówczas wygaśnie po dalszych dwóch miesiącach.

Artykuł  VII.

Gdyby Francja przyznała kiedykolwiek Austrji albo Węgrom dla produktów innych, niż wymienione w listach B i C, załączonych do niniejszej konwencji, traktowanie korzystniejsze od tego, któremu podlegają te same produkty, pochodzące i przychodzące z Rzeczypospolitej Polskiej, będzie Polska miała prawo domagać się korzyści tego samego traktowania dla tego samego produktu lub dla wszystkich produktów, objętych tą samą pozycją taryfy francuskiej, jeżeli ten produkt będzie pochodził i przychodził z Rzeczypospolitej Polskiej, pod warunkiem, aby i Francja miała prawo żądania słusznej i równoważnej kompensaty ze strony Rzeczypospolitej Polskiej.

Francja zobowiązuje się wziąć pod należytą rozwagę każde w ten sposób przez Rzeczpospolitą Polską przedstawione żądanie i zawiadomić szybko, jakiego o podobnym charakterze ustępstwa wzajem sobie życzy. Rządy obydwóch państw zobowiązują się przystąpić do badania tych kwestyj w nastroju przyjacielskim i z wzajemnem pragnieniem zawarcia słusznego układu.

Artykuł  VIII.

Produkty naturalne lub fabryczne, pochodzące i przychodzące z terytorjum celnego Rzeczypospolitej Polskiej, będą korzystały w kolonjach, posiadłościach i krajach protektoratu francuskiego, które nie mają lego samego ustroju celnego, co Francja, z taryf, które tam są albo mogłyby być zastosowane do produktów państwa najbardziej uprzywilejowanego, z wyłączeniem korzyści, któreby w tej dziedzinie były zastrzeżone dla produktów francuskich.

Artykuł  IX.

Co do produktów, wymienionych w załączonych listach, każda z Wysokich Układających się Stron przyznaje produktom, pochodzącym i przychodzącym z terytorjum drugiej strony, korzyści, wynikające ze zmian, wprowadzonych do nomenklatury celnej, lub ze specjalizacyj, wprowadzonych do taryf wskutek zarządzeń administracyjnych, lub ustaw albo konwencyj, zawartych z innemi mocarstwami.

Artykuł  X.

Wszelkie zniesienie zakazu przywozu, przyznane choćby tymczasowo przez jedną z Wysokich Układających się Stron na korzyść produktów trzeciego jakiegoś mocarstwa, będzie zastosowane natychmiast i bezwarunkowo do produktów identycznych lub podobnych. pochodzących i przychodzących z terytorjum drugiej Układającej się Strony.

Artykuł  XI.

Wszelkie zniesienie zakazu wywozu, przyznane choćby tymczasowo przez jedną z Wysokich Układających się Stron na korzyść trzeciego jakiegoś mocarstwa lub jego obywateli, będzie zastosowane do drugiej Strony, chyba żeby chodziło o zwolnienia, które są uwarunkowane zwrotem lub kompensatą.

Artykuł  XII.

Przepisy powyższych artykułów X-go i XI-go nie stoją bynajmniej na przeszkodzie wydaniu zakazów, któreby każda z Wysokich Układających się Stron była zmuszona wprowadzić ze względów bezpieczeństwa Państwa, dla motywów natury sanitarnej albo wskutek wykonywania monopolu państwowego.

Artykuł  XIII.

Co do produktów, będących obecnie przedmiotem zakazów przywozu albo kontroli państwowej w Polsce, udzieli Rząd polski rzeczonym produktom, pochodzącym i przychodzącym z Francji, kolonii i krajów protektoratu francuskiego, zwolnień, których warunki ustalone zostaną zgodnie przez obie Wysokie Układające się Strony.

Tak samo Francja udzieli na warunkach, które zostaną ustalone zgodnie przez obie Wysokie Układające się Strony, zwolnień dla pewnych produktów, które specjalnie interesują Polskę.

Żadna z Wysokich Układających się Stron nie będzie utrudniała przez kontrolę dewiz przywozu produktów, które stanowią przedmiot zwolnień przywozowych.

Jeżeli jedna lub druga z Wysokich Układających się Stron ustanowi kontrolę przywozu, warunki uzyskania pozwoleń nie będą w żadnym razie mniej korzystne niż te, którym podlegają produkty naturalne lub fabryczne jakiegokolwiek kraju obcego.

Artykuł  XIV.

W razie, gdyby jedna z Wysokich Układających się Stron ustanowiła w przyszłości nowe zakazy przywozu czy wywozu, na żądanie drugiej Układającej się Strony będą wyszukane za wspólną zgodą najstosowniejsze środki celem usunięcia, o ile możności, wszelkich przeszkód w stosunkach handlowych między obydwoma państwami.

Artykuł  XV.

Każda z Wysokich Układających się Stron obowiązuje się dopuścić natychmiast i bez kompensaty drugą stronę do korzystania, dla towarów wymienionych lub nie wymienionych w mniejszej konwencji, z każdej ulgi, każdego przywileju lub zniżki w opłatach komunalnych, w akcyzach oraz wszelkich opłatach i taksach przywozowych, wywozowych, reeksportowych, tranzytowych, składowych, któreby udzieliła lub mogłaby udzielić innemu mocarstwu.

Traktowanie na stopie państwa najbardziej uprzywilejowanego zostaje również zapewnione każdej z Wysokich Układających się Stron odnośnie do przeładunku towarów i dopełniania formalności celnych; traktowanie narodowe zostaje wzajemnie przyznane, co się tyczy opłat konsumcyjnych lub wszelkich innych taks, pobieranych od produkcji, przygotowania, przechowywania lub sprzedaży produktów.

Artykuł  XVI.

Wysokie Układające się Strony nie będą przez kontrolę zakupu i wywozu dewiz utrudniały normalnego biegu wymiany towarowej, ustanowionego mniejszą Umową, ani też wynikających stąd rozrachunków pieniężnych.

Z drugiej strony, jak długo istnieć będą w Polsce zarządzenia, ograniczające wywóz kapitałów, Polska upoważniać będzie towarzystwa i firmy francuskie lub też towarzystwa i firmy polskie, w których kapitały francuskie są zaangażowane, a które prowadzą przemysł lub handel w Polsce, do swobodnego wywożenia z Polski sum, które im będą potrzebne dla wyplatania dywidend, kuponów od obligacyj lub akcyj, procentów lub zwrotu pożyczek, albo innych długów.

Dozwolony w ten sposób wywóz kapitałów będzie się odbywał pod kontrolą Ministerstwa Skarbu w Polsce.

Artykuł  XVII.

Postanowienia poprzednich artykułów, udzielające traktowania na stopie państwa najbardziej uprzywilejowanego, w szczególności co się tyczy ceł i opłat oraz ułatwień celnych lub transportowych, nie wykluczają bynajmniej systemu uprzywilejowania, któryby każda z Wysokich Układających się Stron mogła przyznać ruchowi granicznemu, ustanowionemu przez układy międzynarodowe, lub któryby one same mogły w przyszłości ustanowić w strefie, która w żadnym wypadku nie może rozciągać się więcej, niż na 15 kilometrów w głąb.

Artykuł  XVIII.

Produkty gleby lub przemysłu jednego z dwóch krajów, przywożone na terytorjum drugiego i przeznaczone do złożenia na składzie lub do tranzytu w jakimkolwiek kierunku, będą podlegały wyłącznie tylko opłatom i taksom, przeznaczonym do pokrycia kosztów dozoru i administracji, związanych z tranzytem, bez uchylenia jednakże opłat skarbowych, odnoszących się do tranzakcyj, którychby przedmiotem te towary mogły się stać w ciągu przebywania na składzie lub w ciągu transportu.

Artykuł  XIX.

1) Dla zapewnienia rzeczywistego wykonania umów i statutów o wolności tranzytu i w oczekiwaniu na ratyfikację konwencji o międzynarodowym ustroju dróg kolejowych, zobowiązują się obydwie Układające się Strony przyznawać sobie wzajemnie wszelkie słuszne ułatwienia transportu oraz podejmować wszelkie środki mogące posłużyć do odbywania się transportów normalnie i bez trudności.

2) Postanowienia poprzednie nie zmieniają w niczem przepisów regulaminów celnych, odnoszących się do traktowania przesyłek tranzytowych, ani też regulaminów, dotyczących obrotu i handlu towarami, podlegającemi opłatom wewnętrznym lub stanowiącemi przedmiot monopolu państwowego. Tranzyt tych towarów nie powinien jednak być wstrzymywany dłużej, niż to jest konieczne dla ewentualnego pobrania podatku wewnętrznego od pozostających w kraju towarów lub dla celów monopolu.

Tranzyt i oddanie na skład towarów będą mogły być zakazane:

a) ze względu na bezpieczeństwo państwa lub bezpieczeństwo publiczne;

b) dla względów sanitarnych lub z powodu zarządzeń ochronnych przeciw zaraźliwym chorobom zwierząt i roślin.

Tranzyt produktów, stanowiących w Układających się Państwach przedmiot monopolu państwowego, będzie mógł podlegać specjalnej kontroli, wprowadzonej przez ustawy lub zarządzenia administracyjne, obowiązujące obecnie lub ustanowione w przyszłości.

Rząd polski zastrzega sobie prawo zakazania tranzytu broni, amunicji i ekwipunków wojskowych, kierowanego do krajów, z któremi Polska zawarła traktaty lub konwencje, zawierające postanowienia tej natury.

Artykuł  XX.

1) Obydwie Układające się Strony oświadczają swoją zgodę na to, by na ich terytorium przewóz podróżnych obydwóch krajów i ich bagaży, jakiekolwiek byłoby ich pochodzenie, odbywał się na warunkach równie korzystnych, co się tyczy wysyłki, taryf przewozowych oraz związanych z przewozem opłat publicznych, jak te, które wśród tych samych okoliczności są ogólnie stosowane do ich własnych obywateli.

2) Przewóz towarów na terytorjach obydwóch Układających się Stron, bez względu na to, czy towar będzie tam nadawany, odbierany, czy w tranzycie, będzie podlegał, odnośnie do wysyłki, kosztów przewozu i podatków publicznych, obciążających przewóz, traktowaniu tak korzystnemu, jak traktowanie, stosowane ogólnie do transportu tych samych towarów w ruchu wewnętrznym, albo w obrocie z trzeciem państwem, w tych samych warunkach, w tym samym kierunku i na tym samym odcinku.

3) Niezależnie od poprzednich przepisów, każda z Układających się Stron zachowuje swobodę przyznawania na swem terytorjum taryf zniżonych lub ułatwień transportowych pewnej kategorii osób lub towarów; może również udzielać taryf specjalnych na pewnych szlakach dla rozwinięcia mchu między rozmaitemi częściami swojego terytorjum lub z państwami ościennemi.

Artykuł  XXI.

Co się tyczy wysyłki, nie będzie się robiło zasadniczo żadnej różnicy pomiędzy towarami tej samej natury, oddanemi do wysyłki na terytorjum krajowem, i towarami, nadmierni na terytorjum długiej Strony.

W razie ograniczenia ruchu wewnętrznego, obrót wymienny między Układającemi się Stronami lub ruch tranzytowy, przychodzący z terytorjum drugiej Strony, nie ulegną zasadniczo większym ograniczeniom, niż ruch wewnętrzny krajowy i tranzyt o tętn samem przeznaczeniu. Rozumie się jednakowoż, że transporty, posiadające żywotne znaczenie dla jednej z Układających się Stron - czy przytem będzie chodziło o transport wewnętrzny, o przywóz, czy o wywóz - będą mogły czasowo mieć pierwszeństwo przed tranzytowemi przesyłkami o mniejszem znaczeniu gospodarczem.

Artykuł  XXII.

Jak długo granica pomiędzy jedną z Wysokich Układających się Stron a jednym z krajów pogranicznych pozostanie z jakichkolwiek przyczyn zamknięta dla podróżnych lub towarów tej Strony, lub odnośnego kraju pogranicznego, Rządy Wysokich Układających się Stron nie będą obowiązane udzielać na granicy rzeczonego kraju ułatwień, przewidzianych w artykułach XVIII, XIX, XX i XXI.

Artykuł  XXIII.

Zważywszy szczególne położenie geograficzne Rzeczypospolitej Polskiej, Francja zgadza się przyznać dobrodziejstwo bezpośredniości przesyłki towarom, pochodzącym i przychodzącym z Rzeczypospolitej Polskiej, a przywiezionym do Francji, do kolonij, posiadłości i krajów protektoratu francuskiego, przez drogi i na warunkach poniżej określonych:

1) Towary, przywiezione do Kłajpedy drogą Niemna i przeładowane w Kłajpedzkiej strefie wolnej, przeznaczone do jakiegoś portu francuskiego, będą musiały posiadać przy wyjeździe z Rzeczypospolitej Polskiej bezpośredni konosament do Francji; w braku konosamentu bezpośredniego będą musiały być zaopatrzone przy swoim przybyciu do portów francuskich w konosament z przewozu morskiego i zaświadczony odpis konosamentu rzecznego, na dowód, że doznały przerwy w transporcie tylko w wolnej strefie Kłajpedy, jak długo wolne strefy portu Kłajpedzkiego nie zostaną ustanowione w sposób normalny, towar będzie musiał byt zaopatrzony przy swojem przybyciu do Francji w poświadczenie przedstawiciela konsularnego francuskiego, stwierdzające, że podczas przeładowywania w wolnej strefie Kłajpedy nie uległ manipulacjom, mogącym spowodować utracenie jego tożsamości.

2) Towary wysłane drogą żelazną przez port w Królewcu, będą musiały być zaopatrzone dla przebiegu lądowego w międzynarodowy bezpośredni list przesyłkowy od stacji kolei żelaznych polskich do tego portu oraz w konosament morski, wysławiony przez armatora, dokonywującego przewozu morzem; list przesyłkowy, dołączony do rzeczonego konosamentu, stwierdzać będzie, że towar był przeładowywany jedynie w Królewieckim porcie morskim.

Francja będzie mogła wymagać ponadto zaświadczenia swojego przedstawiciela konsularnego w rzeczonym porcie, stwierdzającego, że towary nie doznały tam żadnych manipulacyj, mogących spowodować utracenie ich tożsamości.

3) Towary, wysłane z Rzeczypospolitej Polskiej drogą Odry i Szczecina, będą musiały być wysłane bezpośrednio z miejsca pochodzenia do portów ładunkowych Koźle i Głogowo, gdzie będą przekazane przedsiębiorstwu, które uskutecznia przewóz towarów pochodzenia polskiego Odrą od Koźla i Głogowa do Szczecina; do tego przedsiębiorstwa należeć będzie zaświadczanie, że rzeczone towary zostały mu bezpośrednio dostarczone w porcie Koźle i Głogowo i że nie uległy w tych portach żadnym manipulacjom, mogącym spowodować utracenie ich tożsamości.

Po nadejściu do Francji rzeczone towary będą musiały być zaopatrzone w duplikat międzynarodowego listu przesyłkowego, wystawionego przez koleje polskie na stacji odjazdu do portów rzecznych Koźle i Głogowo, i zawizowanego co do tożsamości towarów przez przedsiębiorstwo, które dokonało przewozu rzecznego, następnie w kopję konosamentu, wystawionego przez wzmiankowane przedsiębiorstwo, zajmujące się przewozem na Odrze, i zawizowanego co do tożsamości towarów przez kapitana statku, przewożącego towary od Szczecina w kierunku Francji, wreszcie w konosament, odnoszący się do przewozu morskiego.

Francja będzie mogła ponadto wymagać zaświadczenia władz konsularnych francuskich lub polskich, stwierdzającego, że towary nie uległy w Szczecińskim porcie manipulacjom, mogącym spowodować utracenie ich tożsamości.

4) Wysyłki, kierowane Wartą, dokonywane na jej polskiej części na Odrę-Szczecin, będą musiały być wysłane za konosamentem bezpośrednim do Francji. W braku konosamentu bezpośredniego, będą musiały być zaopatrzone przy przyjściu do portów francuskich w konosament, odnoszący się do przewozu morskiego, i w poświadczony odpis konosamentu z przewozu rzecznego, zaświadczającego, że były przeładowywane jedynie w porcie Szczecińskim.

Francja będzie mogła ponadto wymagać, jeśli to uzna za pożyteczne, zaświadczenia przedstawiciela konsularnego francuskiego lub polskiego w rzeczonym porcie, stwierdzającego, że towary nie uległy żadnym manipulacjom, mogącym spowodować utracenie ich tożsamości.

5) Towary, wysłane drogą żelazną do portu Szczecińskiego, będą musiały być zaopatrzone dla przebiegu lądowego w międzynarodowy list przesyłkowy bezpośredni od stacji kolejowej polskiej do tego portu oraz w konosament, odnoszący się do przewozu morskiego, wystawiony przez armatora, dokonywującego transportu morskiego. List przesyłkowy, załączony do wymienionego wyżej konosamentu, stwierdzać będzie, że towar był przeładowywany jedynie w porcie morskim Szczecińskim.

Ponadto Francja będzie mogła wymagać zaświadczenia swojego przedstawiciela konsularnego w rzeczonym porcie, stwierdzającego, że towary nie doznały tam żadnych manipulacyj, mogących spowodować utracenie ich tożsamości.

Warunki wymienione powyżej będą mogły być wzajemnie wymagane przez Rzeczpospolitą Polską przy przyznawaniu dobrodziejstwa bezpośredniości przesyłki dla towarów, pochodzących i przychodzących z Francji, z kolonij, posiadłości i krajów protektoratu francuskiego.

Wysokie Układające się Strony zgadzają się, by w wypadku, że zaświadczenia, odnoszące się do tożsamości towarów ulegających przeładunkom, nie będą mogły być wystawiane przez ich przedstawicieli konsularnych, ci ostatni mogli uprawnienia swoje przekazywać przedstawicielom konsularnym innego mocarstwa lub każdej innej osobie, do tego uzdolnionej, pod warunkiem przyzwolenia drugiej Strony.

Artykuł  XXIV.

Ażeby zastrzec towarom, przychodzącym z ich krajów, korzyści z powyższych przepisów, i dla uniknięcia, by produkty, pochodzące z krajów, którym nie przysługują te korzyści, nie posługiwały się przejazdem przez ich terytorjum, Wysokie Układające się Strony będą mogły wymagać, by produkty i towary, przywiezione na ich terytorjum, były zaopatrzone w świadectwo pochodzenia, stwierdzające:

1) o ile chodzi o surowce w ścisłem znaczeniu lub o produkty naturalne, - że pochodzą z kraju drugiej Strony;

2) o ile chodzi o produkt obrobiony, - że nabył w kraju drugiej Strony, czy to przez wcielenie surowca, czy też przez przeróbkę, jakiej podległ, ten odsetek wartości, jakiego ustawodawstwo kraju przeznaczenia wymaga dla uznania narodowości towaru.

Świadectwa pochodzenia będą wydawane bądź przez Izby Handlowe, do których należy wysyłający, bądź przez każdy inny organ lub związek gospodarczy, uznany przez kraj przeznaczenia. Będą one uwierzytelniane przez przedstawiciela dyplomatycznego lub konsularnego kraju przeznaczenia.

Jeżeliby wysyłający obawiał się, że towar mógłby podlegać zarzutom pomimo zaopatrzenia go w świadectwo pochodzenia, może kazać potwierdzić świadectwo pochodzenia przez świadectwo sprawdzenia, wystawione i podpisane zarówno przez organ, wystawiający świadectwo pochodzenia, jak i przez agenta technicznego, którego wyznaczy przedstawiciel dyplomatyczny kraju przeznaczenia, które to wyznaczenie, będzie notyfikowane Rządowi kraju pochodzenia. Agent ten będzie mógł w celu dokonania sprawdzenia domagać się wszelkich dowodów i celowych wyjaśnień oraz pobierać opłatę, której wysokość będzie ograniczona ściśle do kosztów tej funkcji lub wyjazdu koniecznego dla wystawienia świadectwa sprawdzenia. Jeżeli towar jest zaopatrzony w świadectwo sprawdzenia, nie będzie podlegał legalnej ekspertyzie na komorze celnej, chyba w wypadku oszustwa lub domniemanego podstawienia.

Pakiety pocztowe będą zwolnione od świadectw pochodzenia, jeżeli będzie chodziło o przywóz, nie posiadający charakteru handlowego.

We wszystkich wypadkach, kiedy jeden z dwóch Rządów zawiadomi drugi, za pośrednictwem upoważnionego do tego agenta, że zaszły wypadki oszustwa przy wystawianiu rzeczonych świadectw, Rząd, który otrzyma taką skargę, zarządzi natychmiast specjalne dochodzenie co do inkryminowanych faktów, zakomunikuje jego wynik Rządowi żalącemu się i w danym wypadku przedsięweźmie wszelkie środki, które będą w jego mocy, dla zapobieżenia dalszemu uprawianiu rzeczonych oszukańczych praktyk.

Artykuł  XXV.

Każda z Wysokich Układających się Stron zobowiązuje się przedsięwziąć wszelkie potrzebne środki, ażeby uchronić produkty naturalne lub fabryczne, pochodzące z kraju drugiej Układającej się Strony, przed wszelką formą nielojalnej konkurencji w stosunkach handlowych, zakazać i przeszkodzić przez zajęcie lub wszelkie inne odpowiednie rygory przywozowi, złożeniu na skład i wyłożeniu na sprzedaż wewnątrz kraju wszelkich produktów, noszących na sobie, lub na opakowaniu bezpośredniem lub zewnętrznem marki, nazwy, napisy lub jakiekolwiek znaki, zawierające bezpośrednio albo pośrednio fałszywe oznaczenie pochodzeniu, gatunku, natury lub właściwości specyficznych tych produktów lub towarów.

Artykuł  XXVI.

Każda z Wysokich Układających się Stron podejmuje się wprowadzić skutecznie w życie Układ Madrycki z 14 kwietnia 1891 r., dotyczący zwalczania fałszywych oznaczeń pochodzenia, zobowiązuje się stosować do postanowień tego układu, jak również do wsław i orzeczeń administracyjnych, wydanych zgodnie z temi ustawami, które jej będą notyfikowane przez drugą Układającą się Stronę, a które ustalają i regulują prawo do nazwy regjonalnej dla win i napojów spirytusowych albo warunki, w których używanie nazwy regionalnej może być dozwolone. Zakaże również przywozu, złożenia na skład, wywozu, jak również fabrykacji, obiegu, sprzedaży lub wyłożenia na sprzedaż produktów i towarów, noszących nazwy regjonalne, niezgodne z ustawami i orzeczeniami, prawidłowo notyfikowanemi przez drugą Układającą się Stronę.

Notyfikacja będzie mogła dotyczyć:

1) regionalnych nazw pochodzenia, odnoszących się do produktów winnych,

2) określenia terytorjów, do których stosują się te nazwy,

3) procedury, odnoszącej się do wydawania świadectw pochodzenia.

Zajęcie produktów inkryminowanych nastąpi bądź na wniosek administracji celnej, bądź na żądanie urzędu prokuratorskiego, albo strony zainteresowanej, osoby prywatnej lub spółki, zgodnie z odnośnem ustawodawstwem Francji i Polski.

Postanowienia niniejszego artykułu będą stosowane nawet wtedy, gdy do nazwy regjonalnej dołączone będzie wskazanie nazwy prawdziwego miejsca pochodzenia lub wyrażenie: "typ", "rodzaj", "gatunek", "szczep", lub jakiekolwiek podobne wyrażenie. Postanowienia niniejszego artykułu będą stosowane z chwilą uprawomocnienia się niniejszej Konwencji.

Artykuł  XXVII.

Kupcy, fabrykanci i inni przemysłowcy jednego z obu krajów, którzy dowiodą przez okazanie swojej przemysłowej karty legitymacyjnej, wydanej przez kompetentne władze krajowe, że mają prawo wykonywać swój handel lub przemysł i że uiszczają tam przewidziane ustawami taksy i podatki, będą mieli prawo bądź osobiście, bądź za pośrednictwem podróżujących, będących w ich służbie, czynić zakupy na terytorjum drugiej

Układającej się Strony u kupców albo producentów, albo w publicznych lokalach sprzedaży. Będą mogli również przyjmować zamówienia, nawet na podstawie próbek, u kupców lub innych osób, które w swoim handlu lub przemyśle potrzebują towarów odpowiadających tym próbkom. Ani w tym, ani w innym wypadku nie będą oni zmuszeni do uiszczenia z tego powodu specjalnej opłaty.

Komiwojażerowie, przedstawiający domy handlowe polskie i francuskie, zaopatrzeni w kartę legitymacyjną, zgodną z wzorem, dołączonym do niniejszej Konwencji, i wydaną przez władze odnośnych krajów, będą mieli wzajemnie prawo mieć przy sobie próbki lub wzory, ale nie towary.

Układające się Strony podadzą sobie wzajemnie do wiadomości, które władze mają prawo wydawać karty legitymacyjne, jak również, do jakich przepisów podróżujący winni się stosować przy wykonywaniu swojego handlu.

Przedmioty, podlegające cłu, z wyjątkiem towarów, których przywóz jest zabroniony, przywożone przez komiwojażerów jako próbki lub wzory, będą zwolnione przez jedną i drugą Stronę od opinij przywozowych i wywozowych, pod warunkiem, że te przedmioty, jeżeli nie zostaną sprzedane, będą wywiezione w przepisowym terminie, i że tożsamość przedmiotów przywiezionych i z powrotem wywiezionych nie będzie wątpliwa, bez względu zresztą na komorę celną, przez którą będą przechodziły przy wywozie.

Powrotny wywóz próbek albo wzorów winien być zagwarantowany w obu krajach bądź przez złożenie (w gotówce) wysokości należnego cła na wejściowej komorze celnej, bądź przez odpowiednią kaucję.

Po upływie przepisanego terminu, opłata celna, stosownie do tego, czy była zdeponowana, czy zagwarantowana, przypadnie Skarbowi lub zostanie przez niego ściągnięta, chyba, że zostanie stwierdzone, iż w tym terminie próbki albo wzory zostały wywiezione z powrotem.

Jeżeli przed upływem przepisanego terminu próbki albo wzory zostaną przedstawione otwartej w tym celu komorze celnej dla powrotnego wywozu, komora ta powinna upewnić się przez sprawdzenie, czy przedmioty, przedstawione jej, są rzeczywiście temi, dla których wydano pozwolenie przywozu. Jeżeli niema co do tego żadnej wątpliwości, komora stwierdzi powrotny wywóz i zwróci depozyt, złożony przy wwozie, lub poczyni potrzebne kroki dla zwolnienia kaucji.

Od importera nie będą wymagane żadne opłaty, z wyjątkiem opłaty stemplowej za wydane świadectwa lub pozwolenia; w szczególności nie będzie się ich wymagało za umieszczenie znaków, przeznaczonych do zapewnienia tożsamości próbek albo wzorów.

Obywatele jednego z dwóch Układających się Krajów, udający się na jarmarki lub targi na terytorjum drugiego kraju w celu wykonywania tam swego handlu lub sprzedawania swych wyrobów, będą wzajemnie traktowani jak krajowcy i nie będą podlegali opłatom wyższym niż te, które są pobierane od własnych obywateli.

Powyższe przepisy nie stosują się do zawodów wędrownych ani do kolportażu i poszukiwania zamówień u osób, nie zajmujących się przemysłem ani handlem, w tym bowiem względzie każda z Układających się Stron zastrzega sobie całkowitą swobodę ustawodawstwa.

Artykuł  XXVIII.

Spółki cywilne lub handlowe, utworzone zgodnie z ustawami jednego z obu krajów, będą mogły, stosując się do ustaw drugiego kraju, osiedlać się na terytorjum tego kraju, nabywać tam, posiadać lub dzierżawić nieruchomości, potrzebne do swego należytego funkcjonowania i wykonywać tam swoje prawa lub przemysł, z wyjątkiem jednakże przemysłów, które z racji swego charakteru użyteczności ogólnej podlegałyby specjalnym ograniczeniom, we Francji na mocy ustawy lub dekretu, w Polsce na mocy ustawy lub uchwały Rady Ministrów.

Będą one miały swobodny i łatwy dostęp do sądów obu krajów.

Spółki, dopuszczone do osiedlania się i wykonywania swych praw lub przemysłu zgodnie z niniejszym artykułem, nie będą podlegały, w kraju, w którym zostały dopuszczone, opłatom, kontrybucjom i żadnym wogóle daninom skarbowym innym lub wyższym od tych, jakie są nałożone na spółki krajowe.

Co się tyczy podatku od kapitału, od dochodu lub od zysków, żadna z Wysokich Układających się Stron nie opodatkuje należących do drugiej Strony spółek, tudzież ich filij, oddziałów albo agencyj, wyżej, niż w stosunku do części kapitału spółkowego, inwestowanego na jej terytorjum, dóbr, które tam posiadają, zobowiązań, które tam są w obiegu, zysków, jakie osiągają, lub też interesów, które tam prowadzą. Nie będzie również do nich stosowała wyższej stopy likwidacyjnej, niż ta, którą stosuje do spółek krajowych.

Artykuł  XXIX.

Obywatelom każdego z obu Państw będą przysługiwały na terytorjum drugiego w zakresie osiedlania się, prowadzenia handlu, przemysłu i żeglugi, dóbr ruchomych i nieruchomych, praw i udziałów, związanych z prowadzeniem handlu, przemysłu i żeglugi, uprawnienia takie, jak obywatelom państwa najbardziej uprzywilejowanego. Będą mieli swobodę w załatwianiu swoich spraw, bądź osobiście, bądź przez swoich pośredników wedle własnego wyboru, i nie będą w tym względzie podlegali innym ograniczeniom, niż te, które są przewidziane przez obowiązujące ustawy i rozporządzenia.

Obywatele jednej z dwóch Wysokich Układających się Stron nie będą na terytorjum drugiej zmuszani do żadnej obowiązkowej służby, czy to w armji lądowej, czy morskiej, czy w strażach, czy milicjach narodowych. Będą oni wolni od wszelkich opłat, jakiejkolwiekby natury one były, nałożonych zamiast służby wojskowej osobistej, od wszelkich wojskowych osobistych świadczeń i rekwizycyj, ale będą podlegali rekwizycjom wojskowym, odnoszącym się do dóbr ruchomych lub nieruchomych, które w kraju posiadają, jak również ciężarom kwaterunków wojskowych, na tych samych warunkach, co krajowcy.

Obywatele żadnego z obu krajów nie będą podlegali na terytorium drugiego kraju opłatom, ani podatkom, jakkolwiekby się one nazywały, innym lub wyższym od tych, które są albo będą pobierane od krajowców. Postanowienie to nie przeszkodzi, w danym wypadku, poborowi bądź opłat tak zwanych pobytowych, bądź taks, związanych z dopełnieniem formalności policyjnych, rozumie się bowiem, że obywatele obydwóch krajów będą pod tym względem korzystali z traktowania przyznanego obywatelom państwa najbardziej uprzywilejowanego,

Artykuł  XXX.

Do czasu zawarcia osobnego układu, dotyczącego żeglugi, okręty obu Wysokich Układających się Stron, jak również ich załoga, pasażerowie i ładunek, będą w portach obu krajów traktowane na stopie całkowitej równości, zarówno co do opłat ogólnych lub specjalnych, jak i co do klasyfikacji statków, ułatwień przy ich załadowaniu lub wyładowaniu i wogóle co do wszelkich formalności i przepisów, jakim mogą podlegać statki handlowe, ich załoga, pasażerowie i ładunki.

Wyjątek stanowi kabotaż, który ma podlegać właściwemu prawodawstwu obu krajów. Żegluga między Francją a Algierem jest upodobniona do kabotażu z portu do portu francuskiego. Jest zresztą ułożone, że statki odnośnych państw, wykonywujące kabotaż, będą przez jedną i drugą Stronę traktowane na tej samej stopie, co statki państwa najbardziej uprzywilejowanego.

Artykuł  XXXI.

Przedsiębiorstwa emigracyjne, uprawnione do wykonywania działalności w jednym z dwóch krajów, będą korzystały pod wszystkiemi względami na terytorjum drugiego kraju z tych samych praw, przywilejów, swobód i wyjątków, co podobne przedsiębiorstwa państwa najbardziej uprzywilejowanego. Będą mogły wyznaczać na oficjalnych przedstawicieli zarówno obywateli polskich, jak i francuskich.

Agenci emigracyjni, uprawnieni do wykonywania swej działalności na podstawie odnośnych ustaw, dekretów i regulaminów, będą niezależnie od portu załadowania emigrantów korzystali z traktowania, przyznanego krajowcom we wszystkiem, co dotyczy uprawnień, opłat i innych ułatwień.

Artykuł  XXXII.

Rząd Polski, któremu powierzone zostało prowadzenie spraw zagranicznych Wolnego Miasta Gdańska, zgodnie z artykułem 104 Traktatu Wersalskiego i artykułami 2-im i 6-ym Konwencji Paryskiej z dnia 9 listopada 1920 r. pomiędzy Polską a Wolnem Miastem Gdańskiem, zastrzega sobie prawo oświadczenia, że Wolne Miasto jest Stroną Kontraktującą w tym Traktacie i że bierze na siebie obowiązki oraz nabywa wypływające z niego prawa.

Zastrzeżenie to nie dotyczy postanowień niniejszego Traktatu, które Rzeczpospolita Polska w odniesieniu do Wolnego Miasta Gdańska już zawarła na zasadzie praw, traktatowo Polsce przysługujących.

Artykuł  XXXIII

Niniejsza Konwencja będzie ratyfikowana, i ratyfikacje będą wymienione w Paryżu. Na mocy upoważnienia którego mu ustawodawstwo francuskie udzieliło, Rząd francuski zezwala, aby Konwencja uprawomocniła się w osiem dni od notyfikowania mu w Paryżu ratyfikacji Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej.

Konwencja z 6 lutego 1922 roku przestanie być stosowana od daty uprawomocnienia się niniejszego Traktatu.

Niniejsza Konwencja jest zawarta na rok, który to termin rozpoczyna się od dnia jej uprawomocnienia się; będzie ona przedłużana milcząco na okresy trzymiesięczne, jeżeli nie zostanie wypowiedziana przez jedną z Wysokich Układających się Stron co najmniej na sześć miesięcy przed upływem pierwszego terminu rocznego, a na dwa miesiące przed upływem każdego następnego okresu trzymiesięcznego.

Wymówienie będzie jednak mogło nastąpić poza okresami wyżej wymienionemi, jeśli opierać się będzie na specjalnej procedurze, wskazanej w artykule szóstym, lub jeśli wyniknie ze specjalnego układu między Rządami.

NA DOWÓD CZEGO Pełnomocnicy, w należyty sposób do tego upoważnieni, podpisali niniejszą Konwencję i opatrzyli ją swojemi pieczątkami.

Sporządzono w Paryżu, w dwóch egzemplarzach, dnia 9 grudnia 1924 r.

..................................................

Notka Redakcji Systemu Informacji Prawnej LEX

Grafiki zostały zamieszczone wyłącznie w Internecie. Obejrzenie grafik podczas pracy z programem Lex wymaga dostępu do Internetu.

..................................................

ZAŁĄCZNIK DO ARTYKUŁU XXVII KONWENCJI. ¹

WZÓR KARTY LEGITYMACYJNEJ.

grafika

Zaznajomiwszy się z powyższą Konwencją, uznaliśmy ją za słuszną zarówno w całości, jak i każde z zawartych w niej postanowień, oświadczamy, że jest przyjęta, ratyfikowana i zatwierdzona i przyrzekamy, że będzie niezmiennie zachowywana.

Na dowód czego wydaliśmy Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej.

W Warszawie, dnia 26 czerwca 1925 roku.

1 Załącznik:

- zmieniony przez obwieszczenie Ministra Spraw Zagranicznych z dnia 6 listopada 1925 r. w sprawie sprostowania błędów (Dz.U.25.115.826).

- zmieniony przez obwieszczenie z dnia 6 listopada 1925 r. o sprostowaniu błędów w tekście listy A. załączonej do przekładu polskiego Konwencji Handlowej między Polską a Francją, podpisanej w Paryżu dnia 9 grudnia 1924 roku. (Dz.U.25.115.826) z dniem 24 kwietnia 1926 r.

Zmiany nie zostały naniesione na tekst.

• Identyfikator: Dz.U.1925.67.468
• Rodzaj: Umowa międzynarodowa
• Tytuł: Francja-Polska. Konwencja Handlowa. Paryż.1924.12.09.
• Data aktu: 09/12/1924
• Data ogłoszenia: 09/07/1925
• Data wejścia w życie: 11/07/1925