Z analizy tej wynikało, że zarówno w sferze funkcjonalnej, informacyjnej, jak i technicznej system informacyjny nie stanowił uporządkowanego układu, a relacje łączące poszczególne elementy infrastruktury zostały uznane za słabe i niewystarczające dla prawidłowego i bezpiecznego przepływu danych pacjentów. 

Autor podaje pięć głównych mankamentów polskiej infrastruktury informacyjnej w ochronie zdrowia. Należy do nich brak strategicznego modelu infrastruktury informacyjnej (oderwanie i dezintegracja poszczególnych elementów infrastruktury, powszechne stosowanie „papierowej” technologii informacyjnej), autonomizacja systemów i zasobów informacyjnych sektora publicznego (tworzenie wielu autonomicznych, niewspółpracujących ze sobą systemów teleinformatycznych, których funkcje ograniczone były do obsługi kompetencji zazwyczaj jednej jednostki organizacyjnej lub wybranego segmentu systemu ochrony zdrowia), nagminne powielanie schematu „nowe technologie – stare procedury – jeszcze starsze metody projektowania systemów” (tworzenie rozwiązań prawnych i organizacyjnych procedur administracyjnych w zakresie kształtowania infrastruktury informacyjnej w ochronie zdrowia w oderwaniu nie tylko od możliwości współczesnych technologii teleinformatycznych, z wyłączeniem ich implikacji), dezintegracja i brak interoperacyjności systemów informacyjnych (rozwiązania przyjęte w zakresie odwzorowania informacji i zarządzania nimi oraz stosowane technologie utrudniały lub wręcz uniemożliwiały wymianę informacji i danych) oraz dominacja gestorów systemów nad ich użytkownikami. 

Autor przypomina, że główne założenia ustawy z 28 kwietnia 2011 roku o systemie informacji w ochronie zdrowia (Dz. U. Nr 113, poz. 657 z późn. zm.) wynikają z przekonania, że jednym z najważniejszych zadań współczesnego państwa obywatelskiego jest zapewnienie wszystkim obywatelom, podmiotom gospodarki narodowej, a także aparatowi państwa dostępu do informacji, przy jednoczesnym zachowaniu warunków i mechanizmów prawnych gwarantujących bezpieczeństwo informacyjne. Ma ona też coraz większe znaczenie dla bezpieczeństwa w innych dziedzinach życia społecznego, politycznego i gospodarczego

Proces budowy społeczeństwa informacyjnego jest przedsięwzięciem ogólnoeuropejskim i elementem tzw. strategii lizbońskiej. 

„Przyjęty na szczycie w Sewilli plan e-Europe 2005 Information Society for All zobowiązuje kraje członkowskie do rozwijania usług elektronicznych (e-government, e-learninig i e-health) oraz zapewniania powszechnego dostępu do internetu. Opracowywanie, doskonalenie i wdrażanie technologii informacyjnych staje się więc gwarantem trwałego wzrostu i warunkiem funkcjonowania społeczeństwa informacyjnego”.- czytamy we wprowadzeniu do książki.

Publikacja stanowi kompleksową wykładnię przepisów ustawy o systemie informacji w ochronie zdrowia, w której omówiono między innymi ustawowe rejestry medyczne i systemy teleinformatyczne, w tym zasady dotyczące udostępniania danych z tych rejestrów i systemów oraz reguły bezpiecznego przetwarzania jednostkowych danych medycznych w rejestrach. 

W komentarzu zaprezentowano cel i założenia procesu informatyzacji służby zdrowia w Polsce, problematykę minimalnej funkcjonalności rejestrów medycznych oraz dziedzinowych systemów teleinformatycznych oraz wybrane aspekty praktyczne kontroli systemu informacji.

Książka przeznaczona jest przede wszystkim dla pracowników administracji publicznej odpowiedzialnych za realizację zadań związanych z informatyzacją służby zdrowia oraz pracowników administracyjnych podmiotów leczniczych odpowiedzialnych za przetwarzanie danych medycznych i ich przekazywanie do systemów teleinformatycznych i rejestrów medycznych. Omówiona w komentarzu problematyka powinna również zainteresować przedstawicieli personelu medycznego, pozyskujących jednostkowe dane medyczne przy udzielaniu świadczeń opieki zdrowotnej.

Książka jest dostępna w księgarni Profinfo.


Dr Damian Wąsik - radca prawny w zarządzie Wielospecjalistycznego Szpitala Miejskiego im. dr E. Warmińskiego SPZOZ w Bydgoszczy, asystent w Zakładzie Podstaw Prawa Medycznego Collegium Medicum im. L. Rydygiera UMK w Bydgoszczy, pełnomocnik procesowy w wielu procesach medycznych, autor i współautor ponad 100 publikacji z zakresu prawa karnego, prawa administracyjnego, prawa wyborczego oraz prawa medycznego