Rządowy program Dostępność plus planowany jest na lata 2018-2025. Celem działań ma być zapewnienie niezależności życia i podniesienia jego jakości osobom o szczególnych potrzebach m.in. seniorom, osobom na wózkach inwalidzkich i poruszającym się o kulach czy laskach, niewidomym i słabowidzącym, głuchym i słabosłyszącym, z niepełnosprawnościami psychicznymi i intelektualnymi, kobietom w ciąży i osobom z małymi dziećmi. Planuje się, że na program Dostępność plus zostanie przeznaczone ponad 23 mld zł - z funduszy unijnych i krajowych oraz z tak zwanych funduszy norweskich i EOG.

Autorzy programu oceniają, że w opiece zdrowotnej, od lat utrzymuje się niski poziom dostępności placówek medycznych, zarówno jeśli chodzi o architekturę, jak i procedury medyczne. Nowe lub wyremontowane budynki szpitali i przychodni spełniają na ogół kryteria dostępności architektonicznej. W przypadku starszych budynków konieczne są dodatkowe usprawnienia, dzięki którym osoby o szczególnych potrzebach będą mogły bez trudności poruszać się po placówce świadczącej pomoc medyczną.

Zdaniem twórców programu, także personel nie jest wystarczająco przygotowany do przyjmowania pacjentów ze szczególnymi potrzebami. Często osoby z niepełnosprawnościami zgłaszające się na leczenie czy badanie muszą korzystać z pomocy osób asystujących np. znajomych i rodziny, co odbiera im możliwość samodzielnego korzystania z usług opieki zdrowotnej.

Autorzy programu przypominają, że artykuł 68 Konstytucji zapewnia szczególną ochronę zdrowia m.in. osobom w podeszłym wieku i osobom niepełnosprawnym. Tymczasem, jak wskazano, pacjenci z niepełnosprawnościami coraz częściej składają skargi na usługi w obszarze opieki zdrowotnej. Najczęściej dotyczą one: utrudnień w rejestracji, szczególnie obowiązku osobistego dostarczenia skierowania do placówki; świadczenia usług w obiektach niedostępnych architektonicznie; niedostosowania urządzeń diagnostycznych dla osób z niepełnosprawnościami; braku przygotowania placówek medycznych, głównie szpitali, na obecność osób z niepełnosprawnościami, w tym braku łóżek z regulacją wysokości, braku podnośników, zbyt wąskich drzwi do toalet a także trudności z obsługą osób niesłyszących oraz z dysfunkcją mowy.(PAP)